Manhattan Psychiatric Center

Siedemnasto-Piętrowy budynek, znajdujący się na 125 ulicy. Chociaż, budynek jest przystosowany do 500 pacjentów, znajduje się w nim tylko 200. Pacjenci znajdujący się w nim, w głównej mierze, chorują na specyficzne odmiany Schizofrenii Paranoidalnej. Budynek początkowo służył jako Recepcja dla Imigrantów. Z czasem jednak nabrała znaczenia, jako zakład psychiatryczny. Wokół budynku rozpościera się ogromny park.

-----------------------------------------------------------------
- Szepta, ON Szepta do mnie- Zawył chory w pomieszczeniu. Jednak, przy odgłosach dochodzących z innych pomieszczeń, nie wydawał on się za niezwykły- On jest coraz bliżej, to Prorok! Prorok Szaleństwa! Prorok Umysłu!- Głos pacjenta, stał się głośny. Jednak po chwili zamilkł, jakby na rozkaz jakiejś nieziemskiej siły. Skulił się w rogu bliżej drzwi.
Z Ściany, jakby z głębin oceanu, wyłoniły się macki, które ruszyły w stronę chorego. Jednak, gdy znalazły się blisko ściany załamały się, tak jakby rozrywały ścianę, z której wyszły. Nie trwało to długo, gdy ściana, nie ta fizyczna, ale ta pomiędzy wymiarami ustała. Towarzyszyły temu dźwięki i barwy tak niespotykane, że aż przerażające.
Z Dziury, utworzonej przez macki wyszła spokojnie istota. Istota ta była przerażająco chuda, ubrana w szatę stworzoną z czegoś co przypominało grzyba. Zamiast głowy posiadała ogromną ośmiornice, a jej macki fosforyzowało dziwnymi barwami, promieniując specyficzną energią. Gdy portal się zamknął, a eteryczne macki zostały. Macki wynaturzenia straciły swą mocno świecącą barwę, jednak świeciły dalej tworząc iluzje pozorności, przed ekranem kamery pilnującej pokoju. Macki poruszyły się, a w głowie chorego pojawiły się słowa, brzmiące tak niezwykle i nieziemsko, że stworzyły u niego zamieszanie. Ten jedynie spojrzał, na istotę, po czym zaczął się rzucać po całej izolatce i wrzeszcząc, że chce wyjść. Istota zniknęła, chociaż wytrawne oko zauważyło, by specyficzne kontury stojące przy ścianie. Po chwili, jakby na żądanie pozostali pacjenci zamilkli, dochodziły tylko odgłosy z tej celi, w której zjawiła się niezwykła istota.

Wyjść? To by było za proste. Zabić? Tak bez smaku. Zbadać! Tak mieć pewność, że umysł tych istot, jest wystarczająco chłonny na moje zdolności. Umysł Gruandotropa, szybko analizował sytuacje. Był świadomy, że ujawnienie się, nie było wskazane.
A teraz bądź cicho. Padł rozkaz,  myślach do więźnia. Przyglądał się po chwili, wszystkim widzą. Już jest wszystko wporządku!- Kolejna myśl, tym razem jednak bardziej zbiorowa, trafiła do głów pracowników budowli. Stanął tylko przy nich, by mieć pewność, że będzie mógł wyjść.
Gruandotrop zaczął spokojnie infiltrować głowy ludzi. Chciał się dowiedzieć, na ile ich umysł posiada blokady. Co może ukryć, a czego nie może. Obserwował ze spokojem, pozostając w swoim prowizorycznej iluzji. Ze wstępnych myśli pacjenta, dowiedział się, że jest to jakaś forma ośrodka dla ,,chorych" psychicznie. Tylko, że ten chory, był w stanie go wyczuć z miejsca, w którym był. Jednak nie nadawał się jako źródło wiedzy, o tym świecie. Jego myśli, były bardzo nieskładne. A to było niewskazane.