Schron

Tym razem lądowanie zakończyło się sukcesem, jak uznał Billy od razu w momencie, gdy tylko jego stopy zetknęły się ze stałym, stabilnym gruntem... A raczej z twardą i pewną podłogą. W trakcie teleportacji nie puścił przedramienia Victora i najchętniej odciągnąłby to jeszcze w czasie, jednakże nie chciał w żaden sposób na niego naciskać albo wyjść przed nim na jeszcze dziwniejszego, niż był w rzeczywistości, w związku z czym niechętnie cofnął rękę, równocześnie mrugając szybko, aby przyzwyczaić wzrok do nowych warunków... A mianowicie do kompletnej, nieprzeniknionej ciemności, która otoczyła ich natychmiast, kiedy błękitna aura zanikła.
- Chyba jest bezpiecznie - skomentował cicho, lecz ton jego głosu wyraźnie wskazywał na to, że na siłę szukał w tej sytuacji jakichś pozytywów i starał się o nich przekonać przede wszystkim samego siebie, a nie tylko swojego rówieśnika. Tak naprawdę nie było jednak bardzo źle. Po pierwsze, nic ich na wstępie nie zaatakowało, nie pojawili się też we wnętrzu wulkanu, pod powierzchnią morza albo w bazie Tarczy... Czyli mogło się to dla nich skończyć o wiele gorzej. W tej chwili zdawali się być w tym miejscu sami, a choć niska temperatura doskwierała Kaplanowi i sprawiała, że musiał się starać, aby nie szczękać zębami, to jednak w ostatnim blasku swoich mocy zdążył dostrzec, iż przebywali we wnętrzu czegoś na kształt sporego... Salonu? Specyficznego, owszem, ale takie było jego pierwsze skojarzenie.
Uznawszy, że światło to w tym momencie zdecydowanie priorytet, Billy uniósł dłoń na taką wysokość, aby przy łokciu utworzyć mniej więcej kąt prosty, po czym zgromadził w niej niewielką dawkę energii - przemykającej między jego palcami niczym miniaturowe, błękitno białe błyskawice. Bijący od nich blask nie rozjaśnił całego pomieszczenia, ale przynajmniej najbliższy teren - w pierwszej chwili poprawiając trochę nastrój chłopaka. Nie lubił nie widzieć. Niepewność była gorsza od świadomości beznadziei sytuacji, szczególnie dla kogoś z jego bujną wyobraźnią i ogromnymi pokładami realizmu - który to niektórzy z niewiadomych przyczyn określali zazwyczaj mianem pesymizmu.
W tym chłodnym świetle nastolatek mógł trochę lepiej przyjrzeć się otoczeniu, jednakże na początek dotarły do niego nie szczegóły umeblowania, lecz fakt, iż jego oddech przemieniał się na jego oczach w parę. Tak, tutaj stanowczo było dużo zimniej, niż w Nowym Jorku... A Billy wcale nie ubrał się odpowiednio do takiej temperatury, przez co zaczynał się już trząść i prawdę mówiąc tylko czekał na utratę czucia w palcach. Kolejnym punktem programu będzie wyczarowanie cieplejszego stroju - to pewne... Choć może najpierw wypadałoby się upewnić, że rzeczywiście nikt nie kręcił się w pobliżu? Albo mogliby przynajmniej zorientować się gdzie tak właściwie trafili... Nie. Te informacje niczego przecież nie zmienią, jeżeli w trakcie ich zdobywania skończą jako dwa sopelki lodu.
- Chcę... Ciepłe ubrania, ciepłe ubrania, ciepłeubraniaciepłe... - cała seria błękitnych iskier i wiązek energii posłusznie powędrowała po ciałach obu nastolatków, przekształcając ich stroje w takie bardziej pasujące do zimnego klimatu - grubsze, cieplejsze, kompletne z rękawiczkami oraz kurtkami z kapturami. Buty również zmieniły się w solidniejsze, wyłożone od środka futerkiem. Niestety nowa garderoba nie rozwiązywała całkowicie problemu niskiej temperatury, a jedynie ujmowała mu pilności. Dobrze byłoby znaleźć sposób, aby ogrzać to miejsce.
Teraz zaś, mając już światło i nie marznąc aż tak bardzo, Billy mógł wreszcie rozejrzeć się po sali. Była dość pusta i zapewne przez to sprawiała wrażenie od dłuższego czasu nieużywanej  - przynajmniej na tyle, na ile mógł to zobaczyć w blasku swoich piorunów. Brak okien niezbyt mu się podobał, wręcz przyprawiał go o złe przeczucia... I to między innymi dlatego chłopak nie miał najmniejszego zamiaru oddalać się od Victora nawet na krok. Musieli o siebie wzajemnie dbać, prawda?
- Myślisz, że jest tu jakieś ogrzewanie? - zagadnął cicho.

Uruchomienie przez Victora oświetlenia sprawiło, że Billy w głębi ducha westchnął z ulgą, a następnie pozwolił swojej energii zaniknąć, skoro nie była im już potrzebna... Przynajmniej w tym momencie. Uznał, że pewnie powinien obchodzić się z nią oszczędniej, bo w ciągu ostatnich paru godzin używał swoich zdolności częściej i intensywniej niż kiedykolwiek do tej pory. W trakcie treningów musiał się wysilać, to prawda, lecz nie w takim stopniu - no i przecież one były kontrolowane przez agentów, więc nie musiał się martwić, że w ich trakcie stanie mu się realna i poważna krzywda. Wtedy mógł się najwyżej poobijać. Teraz? Teraz nawet nie chciał myśleć o tym, co i jak mogłoby pójść źle - a i tak był dumny ze swoich dotychczasowych osiągnięć. Radził sobie. I w końcu naprawdę coś robił.
Teoria Latynosa dotycząca ogrzewania oraz temperatury panującej w tym miejscu brzmiała sensownie, w związku z czym Kaplan skwitował ją kiwnięciem głowy. Liczył na to, że jego rówieśnik rzeczywiście miał rację i uda im się jakoś ocieplić ich chwilowe lokum - najlepiej bez wychodzenia na zewnątrz - ale szczerze mówiąc pod tym względem zdawał się na ocenę i umiejętności Victora. Wątpił, by sam był w stanie uruchomić i odpowiednio ustawić urządzenia pochodzące sprzed kilkudziesięciu - być może około trzydziestu - lat, a mniej więcej taki wiek dawał temu budynkowi na podstawie wyglądu telewizora. Nie był w tych sprawach żadnym ekspertem, więc rzecz jasna mógł się mylić, ale tym bardziej oznaczało to, że powinien trzymać się z daleka od mechanizmu ogrzewającego. Dla ich dobra.
Chcąc, nie chcąc, Billy ruszył więc powoli w ślad za swoim rówieśnikiem ku drzwiom, po drodze rozglądając się jeszcze ostatni raz po pomieszczeniu i starając się zorientować gdzie mogli się znajdować. Nastolatek instynktownie objął się ramionami, by przez pocieranie dłońmi spróbować uzyskać co nieco ciepła, lecz przez gruby materiał i tak wiele mu to nie dawało.
- Bardziej gotowy nie będę - przytaknął, gdy Vic ponownie się do niego odezwał, a w dodatku posłał nawet Latynosowi lekki uśmiech, chcąc utwierdzić go w przekonaniu, że wszystko w porządku... W miarę możliwości oczywiście. Podejrzewał, że od tej drażniąco niskiej temperatury zdążył już dostać rumieńców i wcale nie poprawiało mu to nastroju, ale powtarzał sobie w myślach, że nie będzie się na nic skarżył, ani narzekał. Co z tego, że był przyzwyczajony do innych warunków? Przecież Victor też, a jakoś to znosił.
Drzwi były ciężkie, solidne, a ruszenie ich przychodziło z trudem, ale przynajmniej nie zamknięto ich na klucz. One również przemawiały za tym, iż z tego miejsca od dawna nikt nie korzystał, podobnie zresztą jak zalegający wszędzie kurz. Za nimi panował mrok, lecz światło padające z pomieszczenia, w którym wylądowali, rozpraszało go akurat na tyle, aby dało się zidentyfikować dosć wąski korytarz... Mroźny. Zdecydowanie zimniejszy od pierwszej sali. Z tego wszystkiego Kaplana aż przeszedł silny dreszcz, bez wątpienia łatwo zauważalny dla jego towarzysza.
- Jesteśmy pod ziemią, prawda? Dlatego nigdzie nie ma okien... - zapytał Victora, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że obaj mogli to tylko zgadywać. Tak naprawdę po prostu odczuwał silną potrzebę rozmawiania, wypełnienia czymś tej dzwoniącej w uszach ciszy... Dzięki temu było mu trochę łatwiej. To właśnie z tego powodu mówił dalej, wciąż cicho, choć nie do końca szeptem.
- To mi wygląda na własność prywatną, ale urządzenie czegoś takiego wymagało chyba niezłych pieniędzy... Szczególnie lata temu, a to miejsce raczej do najnowszych nie należy. Myślisz, że ktoś zabezpieczył się w ten sposób na wypadek... Wojny albo innych problemów? - spojrzał niepewnie na Latynosa, odruchowo szukając jego oczu. One także go uspokajały... A jeżeli serce biło mu teraz mocniej, to nie tylko ze stresu.

Billy obserwował zapalające się kolejno na korytarzu lampy, a ich blask minimalnie polepszył jego samopoczucie. Zdecydowanie wolał jasność od ciemności, szczególnie na obcym terenie. Nie to, żeby bał się mroku, nie w normalnych okolicznościach... Ale tutaj kryć się przecież mogło dosłownie wszystko. Światło pomagało, tak samo zresztą, jak i obecność Victora tuż obok - i to nie tylko dlatego, że mogli się wzajemnie ochraniać. Chłopak najsilniejszy i najodważniejszy był wtedy, gdy działał dla drugiej osoby... Kiedy kogoś bronił i się nim opiekował.
Kaplan wysłuchał słów swojego rówieśnika, w większości potwierdzających jego własne domysły, a następnie kiwnął głową na sugestię sprawdzenia konkretnego pomieszczenia. Lepszego planu i tak nie posiadali, a ten brzmiał logicznie... Przynajmniej na tyle, na ile Billy mógł to stwierdzić - nie znając się kompletnie na takich miejscach. Ruszył więc w milczeniu za Latynosem, raz po raz na wszelki wypadek oglądając się za siebie, lecz na szczęście nie w momencie, gdy Victor posłał mu ten cudowny uśmiech... Po prostu nie mógł go nie odwzajemnić.
Wybrane przez Latynosa - a także praktycznie od razu przez niego oświetlone - pomieszczenie zawierało całą masę urządzeń, których przeznaczenia Billy nawet nie chciał się domyślać. Liczył jedynie na to, że któreś z nich rzeczywiście odpowiada za ogrzewanie... I że będzie jeszcze działało, pomimo - zapewne - długich lat spędzonych na staniu bezczynnie w zimnie. Czy w innym wypadku będą w stanie je naprawić? Albo chociaż znaleźć inny sposób na podniesienie temperatury tego miejsca? Oby.
Victor wszedł głębiej do sali, lecz Billy jedynie odprowadził go wzrokiem, samemu pozostając jeszcze blisko wejścia. Oparł się ostrożnie o framugę drzwi, aby nie czuć za plecami pustki - która w dalszym ciągu wywoływała w nim niepokój - i skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Pomimo rękawiczek i ocieplanych butów przestawał już czuć palce u rąk i nóg, co wcale mu się nie podobało, ale uparcie trwał przy swoim postanowieniu, aby na nic nie narzekać.
- W porządku - rzucił tylko cicho, gdy Latynos poinformował go, że postara się przywrócić sprzęt do działania. Zdobył się przy tym nawet na kolejny uśmiech, uspokajający, choć krótki. Mimo wszystko kolejny pokaz zdolności jego rówieśnika na moment odciągnął jego uwagę od mrozu i czarnych myśli. Siłą rzeczy Kaplan nie miał nigdy okazji obserwować manifestacji własnej mocy - nie "z zewnątrz"... Ale wiedział, że w przypadkach ich obu wyglądało to zadziwiająco podobnie. Błękitna energia, wyładowania elektryczne... Osiągali inne efekty, oczywiście, ale otoczka pozostawała właściwie taka sama.
Z tego wszystkiego Billy niemalże nie zwrócił uwagi na to, że liczne urządzenia faktycznie ruszyły. Z rozmyślań wytrącił go dopiero narastający warkot jednej z maszyn. Nastolatek miał nadzieję, że z czasem dźwięk ten przycichnie - albo że przez grube ściany nie będzie go słychać w innych pomieszczeniach... Bo w innym wypadku przeczuwał zbliżający się ból głowy. W związku z powyższym chłopak z niejaką ulgą przyjął polecenie Victora, które dawało mu powód, aby wycofać się z sali. Na zimny, pusty korytarz. Samemu. Zaczynały mu się przypominać bardzo złe filmy.
- Jasne. Sprawdzę. Zaraz wrócę - obiecał mimo wszystko, po czym odsunął się od framugi i szybkim krokiem zawrócił z powrotem ku dużemu pokojowi, w którym wylądowali na samym początku. Po drodze nie zauważył żadnych zmian, na miejscu zresztą początkowo również nie. W pierwszej chwili zamierzał sprawdzić czy działa telewizor, ale prędko uznał, że równie dobrze urządzenie mogłoby korzystać z elektryczności, którą wygenerował sam Victor, więc porzucił ten plan. Zostawało mu jeszcze sprawdzenie kaloryferów - i właśnie dlatego skierował się do najbliższego. Niechętnie zsunął rękawiczkę z dłoni, aby dotknąć jednego z żeber... Niezbyt ciepłego, niestety, ale i nie lodowato zimnego. Chyba jednak się rozgrzewało... Dobry znak.
Zadowolony z tego odkrycia, Billy w nieco lepszym nastroju skierował się z powrotem do Latynosa, w międzyczasie znów zakładając rękawiczkę. Wyglądało na to, że będą w stanie podnieść temperaturę, prąd też już mieli... A Kaplan podejrzewał, że o pożywienie i wodę będzie w stanie zadbać, choć tak czy siak chciał rozejrzeć się za zapasami, które mogły tu zostać zgromadzone.
- Wydaje mi się, że kaloryfery robią się cieplejsze. Na korytarzu żadnych nie ma, więc tam pewnie zostanie mroźno, ale przynajmniej w tamtej wielkiej sali powinno się w końcu zagrzać - doniósł Victorowi, równocześnie podchodząc bliżej niego, zatrzymując się dopiero tuż obok drugiego chłopaka. Co prawda - sądząc po rozmiarach wspomnianego pomieszczenia - cały proces pewnie trochę potrwa, ale to i tak było lepsze od powolnego zamarzania.
- Mam... Przeszukać inne pomieszczenia? Czy zrobimy to razem, gdy już tutaj skończysz? - zapytał, starając się nie okazywać po sobie jak bardzo liczy na tę ostatnią opcję. Wpatrywał się w Latynosa wyczekująco, lekko przy tym drżąc i starając się ignorować drażniące hałasy wydawane przez pracującą maszynerię.

Jeszcze przez krótką chwilę po swoim powrocie do pomieszczenia Billy miał okazję obserwować swojego rówieśnika przy pracy - lecz jednak nie musiał długo czekać na jej zakończenie. Nie wnikał w to, co dokładnie Victor zrobił z tutejszym sprzętem, bo zakładał, że i tak ze sporą dozą prawdopodobieństwa nie zrozumiałby do końca jego ewentualnych wyjaśnień... Więc w ten sposób po prostu zaoszczędził sobie bólu głowy. W pełni wystarczało mu zresztą wytłumaczenie, które Latynos zaoferował z własnej inicjatywy, traktujące o przewidywanych efektach jego działań. Koniec końców to właśnie one były przecież najważniejsze.
Kaplan pozwolił więc ponownie wyprowadzić się na korytarz, podświadomie trzymając się przy tym bardzo blisko Victora i słuchając jego kolejnych słów... A przy okazji z zadowoleniem odnotowując, że drzwi jednak skutecznie wyciszały huk maszynerii. Wyglądało na to, że wcześniej niepotrzebnie się o to martwił. Sprawy powoli zaczynały prezentować się coraz lepiej... Przynajmniej na tę chwilę. Mieli schronienie, w którym najwyraźniej nie zamarzną, mogli ukryć się na trochę przed Tarczą - a to samo w sobie nastawiało już Billy'ego pozytywnie. Póki co starał się jeszcze nie myśleć o tym, co czeka ich później, bo przecież nie mogli, nie powinni zostawać tutaj na długo... Nawet jeśli Kaplan chętnie spędziłby więcej czasu sam na sam z Latynosem. Tylko... Może w trochę przyjemniejszych okolicznościach. Bez groźby ze strony S.H.I.E.L.D. i tak dalej.
W tej chwili jednak Billy próbował nastawić się do całej tej sytuacji jak najbardziej pozytywnie - a pomagała mu w tym świadomość, że przynajmniej nie musiał samotnie sprawdzać tych wszystkich pomieszczeń, nawet jeśli zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że to najzupełniej bezpieczne, a cały schron na pewno jest opuszczony. To Victor otworzył pierwsze z wielu drzwi do sprawdzenia - przy okazji nieumyślnie wytwarzając bardzo nieprzyjemny dźwięk, od którego Kaplan aż się wzdrygnął - a następnie rozpalił światło po drugiej stronie... Dzięki czemu mogli dojrzeć wnętrze pokoju.
Sypialnia prezentowała się... Nie, na pewno nie zachęcająco, choć chłopak bardzo chciałby móc użyć w stosunku do niej tego słowa. Był zmęczony, nie tylko z powodu wielokrotnego używania swoich mocy, ale też tak po prostu, po ludzku - z niewyspania. Wiedział, że przed snem powinni zrobić jeszcze parę ważnych rzeczy, w żadnym razie tego nie kwestionował, ale po ich wykonaniu chciałby się jednak położyć... A miał wrażenie, że nawet po rozgrzaniu pomieszczeń w tym łóżku będzie tak strasznie zimno. Pogrążony w swojej czarnej rozpaczy Billy zapomniał nawet uśmiechnąć się na widok dywanu na ścianie, co pewnie uczyniłby w innych okolicznościach.
- Tak, idziemy... - zgodził się cicho, robiąc krok do tyłu, aby Victor mógł zamknąć drzwi, rzecz jasna po wcześniejszym zgaszeniu światła. Przed sobą wciąż mieli sporo innych pomieszczeń do sprawdzenia, w związku z czym ruszyli dalej korytarzem, kolejno otwierając wszystkie napotykane przejścia. Za każdym razem nie było to łatwe, bo ciężkie drzwi chodziły z trudem, jednakże z drugiej strony lepiej blokowały dźwięki, a pewnie i zatrzymywały temperaturę...
Wstępne badania wykazały, że w schronie znajdowały się cztery sypialnie, umiejscowione po dwie po każdej stronie korytarza. Wszystkie były do siebie dość podobne, niewielkie, wyposażone w dwuosobowe łóżka. Tuż przy nich z kolei umieszczono sporą łazienkę z działającą wodą, a nieco dalej kuchnię oraz spiżarnię. To ostatnie odkrycie wbrew pozorom zdawało się całkiem obiecujące, gdyż zapasy składały się w głównej mierze z konserw oraz puszek o bardzo długim terminie przydatności do spożycia.
- Sądziłem, że będę musiał poczarować za jakimś jedzeniem, ale to chyba jest... W porządku. A przynajmniej część z tego wszystkiego. O ile wierzyć datom na opakowaniach, ale... Nawet jeśli nie, to może mógłbym coś z tym zrobić - zauważył ostrożnie Billy, równocześnie przechadzając się wzdłuż półek i przyglądając się poszczególnym produktom. W dalszej części pomieszczenia widział nawet jakieś butle, a o ile tylko znajdowała się w nich woda pitna, to one również powinny się im przydać.
Uruchomili elektryczność oraz ogrzewanie, mieli zapasy jedzenia i być może picia... A co najważniejsze: w całym budynku nikogo nie spotkali. Wszystko wskazywało na to, że na tę chwilę byli tutaj bezpieczni. Mogli się przespać, odpocząć... I dopiero rano zastanowić się co dalej. Być może do tego czasu jakiś plan działania sam im się nasunie, bo prawdę mówiąc w tym momencie Kaplan nie miał bladego pojęcia co powinni zrobić. To znaczy... Przychodziło mu do głowy kilka rozwiązań, ale nie bardzo wiedział jak je osiągnąć.

Billy zerknął z namysłem na Vica, gdy ten wspomniał o zapotrzebowaniu na świeże jedzenie - ale nie odpowiedział mu na to, a przynajmniej nie werbalnie, gdyż tylko kiwnął głową. W kwestii swoich mocy czuł się coraz... Pewniej. Samemu ciężko było mu w to uwierzyć, ale odnosił wrażenie, że zaczyna choć po części rozumieć swoje zdolności - a nawet jeśli pewnie daleko mu było do ich pełnego kontrolowania, to zakładał, że z wytworzeniem pożywienia jednak sobie jakoś poradzi... Albo zwyczajnie przemieni to, którym już dysponowali. Tak, to może być nawet lepsze rozwiązanie.
Mimo to obecnie zainteresowanie chłopaka przesunęło się na moment z tematu pokarmu na coś bardziej aktualnego. Zauważył, że Latynos zaczął się rozbierać... To znaczy: zdjął rękawiczki i rozpiął kurtkę. Tylko. Nie, żeby Billy liczył na coś więcej, oczywiście, że nie. Tak czy siak... Rzeczywiście robiło się coraz cieplej, więc nastolatek uznał, że może już spokojnie pójść w ślady rówieśnika, dlatego też teraz skopiował jego działania, zbędne elementy chowając póki co w kieszeniach, żeby ich nie zgubić. Jasne, później mógłby sobie wytworzyć nowe, ale... Po co marnować na to cenną energię? Powinien nauczyć się ją oszczędzać.
Porzucając na tę chwilę przeglądanie półek, Kaplan zwrócił się przodem do Victora - lecz tylko na moment, gdyż zaraz potem podążył już za nim do kuchni. Tutaj wciąż jeszcze było trochę chłodniej, lecz nie na tyle, aby miał zacząć żałować rozpinania kurtki. Zastanawiało go cóż takiego kryło się w tych wszystkich szafkach... Ale teraz nie miał siły ich przeszukiwać. Później - jutro. Tak, wtedy na pewno znajdzie na to czas.
Spojrzenie Billy'ego szybko opuściło jednak umeblowanie kuchni i powędrowało ku Latynosowi, kiedy tylko ten przemówił ponownie. Łagodny uśmiech malujący się na jego przystojnej twarzy w pierwszej chwili odciągnął uwagę Kaplana od jego słów... Ale nastolatek szybko przywołał się do porządku. Nie powinien się tak rozkojarzać, a już na pewno nie z takiego powodu.
Ten bardziej stanowczy ton wypowiedzi Victora stanowił dla niego pewnego rodzaju zaskoczenie. Jak do tej pory drugi chłopak w głównej mierze pozwalał mu decydować co zrobią dalej - ba, wręcz na nim polegał... Ale od pewnego czasu coraz wyraźniej przejmował pałeczkę i tym samym prowadzenie. Właściwie... Chyba mniej więcej od momentu, gdy przybyli do schronu. Było to całkiem miłe, szczególnie w sytuacji, w której Billy ze względu na biorące nad nim górę zmęczenie przestawał już myśleć jasno.
Z drugiej strony decyzja Vica sama w sobie zdawała się już o wiele mniej miła - bo choć prysznic brzmiał cudownie i Kaplan jak najbardziej zamierzał z niego skorzystać, w dodatku w miarę możliwości jak najdłużej, to już rozdzielenie się na noc ani trochę mu się nie podobało. Rozumiał z czego wynikał ten pomysł - oczywiście, że rozumiał... I nie chciał narzucać się swojemu rówieśnikowi. Mimo to w tym wypadku nie zamierzał poddać się bez walki - i to właśnie dlatego natychmiast podążył za Latynosem.
- Myślisz, że spanie w osobnych pokojach to naprawdę właściwe rozwiązanie? Gdyby coś miało się stać... Wiem, to niby mało prawdopodobne, ale gdyby jednak... Nie powinniśmy być blisko siebie? Żebyśmy w razie czego mogli od razu zareagować? - zasugerował na początek, tym razem również zatrzymując się w progu, aby w miarę możliwości nie narażać się na huk związany z pracą całej tej maszynerii. Nim jeszcze Victor zdążył mu odpowiedzieć, dorzucił:
- Wystarczy nam przecież jedna sypialnia. Albo możemy się nawet położyć w tym dużym pokoju... Choć w nim pewnie i tak będzie dość chłodno... Więc tak, jedna sypialnia. A pozostałe trzy mógłbyś odciąć i dzięki temu zaoszczędzimy jeszcze więcej energii. Dobry plan, prawda? - posłał drugiemu chłopakowi pełne nadziei, wręcz błagalne spojrzenie. Czy brzmiał w tym momencie desperacko? Pewnie tak, choć starał się teraz nawet o tym nie myśleć. Tak bardzo nie chciał zostać sam, że był w stanie przełknąć resztki dumy.

Im dłużej Victor zwlekał z reakcją na jego propozycję, tym bardziej Billy się denerwował. Serce biło mu już szybciej i mocniej, a liczne wątpliwości nękały jego umysł. Czy jego słowa zabrzmiały dziwnie? Chyba nie zraził w żaden sposób Latynosa, prawda? Tego ostatniego bardzo by nie chciał... Powinien był się jednak powstrzymać i po prostu przystać na jego decyzję, teraz już to wiedział, na przyszłość dobrze to sobie zapamięta - o ile tylko uda mu się jeszcze jakoś uratować tę sytuację...
Rozmyślając w ten sposób Kaplan niespokojnie przyglądał się pracy swojego rówieśnika, przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe z jego miejsca przy drzwiach - i powoli dojrzewał do tego, że powinien znów się odezwać, by spróbować jakoś odwołać swoje wcześniejsze słowa. Już miał to zrobić, naprawdę, ale akurat w tym momencie Victor wybrał się do schowka, pewnie po ten wspomniany chwilę temu smar... A Billy natychmiast westchnął głęboko, starając się uspokoić. W porządku, przecież to nic wielkiego, mógł to zrobić... A jednak widząc chłopaka ponownie nie przemówił - za to zrobił to sam Vic.
Na jego sugestię Billy aż zamrugał szybko w wyraźnym zaskoczeniu, lecz nie tracąc niepotrzebnie czasu pokiwał energicznie głową. Czy potrafił to zrobić? Nie miał pojęcia, ale zdecydowanie zamierzał przynajmniej spróbować, jeżeli miało to oznaczać, że jednak zostaną na noc w tym samym pokoju. W końcu... Najwyżej mu nie wyjdzie, prawda? Nic złego się nie stanie. Niczego w ten sposób nie tracił, za to mógł coś zyskać.
- Tak! Tak, jasne. Zobaczę co da się zrobić - obiecał, wycofując się tyłem na korytarz i zarazem nie spuszczając wzroku ze swojego rówieśnika. Pozostawiało to jeszcze tylko jeden problem, a mianowicie wyboru sypialni, z której zamierzali korzystać... Tyle że Billy'emu jakoś tak głupio było o to teraz spytać. W pewnym sensie postawił na swoim, powinien więc się z tego cieszyć - choć niby całość wciąż mogła nie wypalić... Ale z drugiej strony czuł się tak, jak gdyby właśnie coś wymusił na Victorze, a to z kolei budziło w nim silne wyrzuty sumienia. Mimo wszystko jednak na wycofanie się było już pewnie za późno, w związku z czym ostatecznie Kaplan poczekał grzecznie do chwili, gdy drugi nastolatek skończył pracę, a następnie podążył za nim prosto do wybranego pokoju.
- Nie gwarantuję, że to mi się uda - zaznaczył odruchowo, choć tak naprawdę na tym etapie było to już raczej oczywiste... Nawet jeśli ostatnio jego "zaklęcia" coraz częściej działały poprawnie. Tym razem zresztą powodzenie czaru leżało przede wszystkim w interesie samego Billy'ego, bo Vic najwyraźniej wolał skorzystać z zaproponowanego przez siebie rozwiązania... A to z kolei stanowiło dla Kaplana dodatkową motywację - i jednocześnie całkiem silny czynnik stresujący.
Spojrzenie nastolatka powędrowało ku meblowi, który miał zamiar zaraz przemienić. Starał się wyobrazić go sobie już po modyfikacji, a w tym samym momencie szukał już odpowiednich słów, aby krótko i zwięźle ująć swoje życzenie. Chciał w miarę możliwości ograniczyć tę przeróbkę, uczynić dwa nowe łóżka podobnymi do tego oryginalnego, bo liczył na to, że w ten sposób zużyje mniej energii... Ale tak naprawdę nie miał pojęcia czy właśnie tak to działa.
- Rozdziel na dwa, rozdziel na dwa, rozdziel nadwarozdzielnadwa... - powtarzał, a z jego ciała znów zaczęła wydzielać się ta znajoma błękitna aura, stopniowo się rozszerzająca, która prędko skierowała się w stronę łóżka i podświetliła je tak intensywnie, że przez krótką chwilę dosłownie nie dało się na nie patrzeć. Kiedy ustąpiła - wycofując się ku dłoniom Kaplana - okazało się, iż mebel rzeczywiście posłusznie się rozdwoił, tak samo jak i pokrywająca go pościel.
Tym razem coś było jednak inaczej. Billy nie miał nawet czasu, aby podziwiać swoje dzieło, gdyż praktycznie od razu zakręciło mu się w głowie i na moment pociemniało przed oczami, jak gdyby spoglądał na bardzo drobną mozaikę albo rozpikselizowany obraz, w dodatku jeszcze się przesuwający... I szumiący. Choć nie, to ostatnie to była chyba jego własna krew... Nie był pewien, ale raczej nie miało to większego znaczenia - grunt, że z tego wszystkiego stracił równowagę i prawdę mówiąc nie czuł się nawet na siłach, by próbować ją odzyskać.

Billy nie był pewien jak długo był nieprzytomny - ale ile by to nie trwało, w żaden sposób nie poprawiło jego samopoczucia i ani trochę nie pozwoliło mu wypocząć. Całe jego ciało wydawało się niesamowicie ciężkie, z powiekami na czele, przez co nie był nawet w stanie otworzyć oczu, a i unoszenie klatki piersiowej przy oddychaniu sprawiało obecnie wrażenie niezwykle trudnego. Jak przez mgłę chłopak przypominał sobie coś o jakimś enzymie, który paraliżował ciało podczas snu i zastanawiał się, czy wciąż znajdował się pod jego działaniem... Ale to chyba nie miałoby w tym momencie żadnego sensu. Nie zasnął, prawda? Tylko... Tylko chyba wyczerpał zapasy swojej energii, a przynajmniej tak mu się wydawało.
Jako że praktycznie nie mógł się poruszyć, nastolatek skupił się na tym, co w tej chwili odczuwał. Przede wszystkim było mu ciepło, a to już jakiś plus - i miła odmiana. Ciepło... I miękko. Ostatnim, co pamiętał, było przekształcanie dużego łóżka na dwa jednoosobowe, więc... Podejrzewał, że wylądował w jednym z nich, o ile w ogóle zaklęcie zadziałało - a miał nadzieję, że tak. Chyba nie miałby siły spróbować tego ponownie, nie teraz.
Co jeszcze wyczuwał? Sporo materiału wokół swojego ciała, wliczając w to wyczarowaną wcześniej kurtkę - którą rozpoznał po obecności rękawiczek w jej kieszeniach. To właśnie z ich powodu nie było mu najwygodniej, lecz z drugiej strony nie na tyle, aby miał na to narzekać - nie w swoim obecnym stanie, gdy najchętniej po prostu poszedłby spać. Gdyby był w stanie się podnieść, to pewnie pozbyłby się kurtki wraz z jej zawartością, stawiając tylko i wyłącznie na kołdrę, lecz.. No właśnie, nie był w stanie.
W pewnym momencie wydawało mu się, że usłyszał jakiś ruch, jednakże nie był tego do końca pewien. W tej chwili znajdował się jeszcze na granicy jawy i snu, niby względnie przytomny i świadomy tego, co działo się dookoła niego w realnym świecie, ale wciąż trochę zamroczony... Przez co nie ufał w pełni swoim zmysłom. Równie dobrze mogły go oszukiwać, podsuwać mu elementy, których tak naprawdę nie było - wynikające z pracy jego aktywnej wyobraźni.
Nie mógł jednak tak leżeć w nieskończoność. Otworzenie oczu zdawało się być całkiem niezłym pierwszym krokiem do wybudzenia się z tego dziwnego stanu zawieszenia, w związku z czym Billy zaparł się w sobie, zebrał siły i w końcu rozchylił lekko powieki... Po czym zamrugał szybko, nim spróbował ponownie. Tym razem poszło mu już trochę łatwiej, dzięki czemu wreszcie jego oczom ukazał się Victor, wyraźnie zamyślony i... Trzymający w dłoni jakieś narzędzie? Tak, śrubokręt. Tylko po co?
- Co robisz? - spytał cicho, bardzo cicho, ale prawdę mówiąc w tej chwili nie był w stanie wykrzesać z siebie nic więcej. Nawet utrzymywanie otwartych oczu pochłaniało więcej energii, niż sądził, że posiadał, a co dopiero mówienie. Mimo to... Musiał spróbować.
Ani trochę nie podobało mu się to, co właśnie oglądał, lecz z drugiej strony nie chciał zbyt szybko wyciągać pochopnych wniosków. Nie znał Latynosa, więc nie wiedział jakie ten ma problemy, ale... Ale być może to wszystko tylko tak źle wyglądało? Wolał poczekać na wyjaśnienia, nawet jeśli serce aż zabiło mu na ten widok szybciej.

Jak zmęczony by nie był, Billy mimo wszystko odnalazł w sobie jeszcze wystarczająco dużo siły, aby odwzajemnić ten lekki uśmiech Victora - niezmiennie zachwycający, nawet w takiej sytuacji. Czy dał się przekonać jego słowom? Prawdę mówiąc sam nie był tego pewien. Z jednej strony takie wyjaśnienie brzmiało nawet dość logicznie, nie wspominając już po prostu o tym, że Kaplan najzwyczajniej w świecie chciałby w nie uwierzyć, ale... Ale właściwie po co Vic przyniósł sobie tutaj ten śrubokręt? W sypialni nic raczej nie wymagało naprawy, więc równie dobrze mógłby go sobie zgarnąć później... I w dodatku jakoś tak dziwnie go trzymał.
Mimo wszystko Vic najwyraźniej nie chciał o tym rozmawiać, a sam Billy po prostu nie miał na to siły, w związku z czym nieznacznie kiwnięcie głową i chwilowe odpuszczenie wydało mu się w tym momencie najlepszym możliwym rozwiązaniem. Chłopak pozwolił sobie śledzić wzrokiem poczynania rówieśnika, podczas gdy ten zdejmował z siebie kurtkę, a następnie przenosił się bliżej, by ostatecznie usiąść tuż obok... W zasięgu rąk, które jednak obecnie sprawiały wrażenie zbyt ciężkich, aby czegokolwiek spróbować... A sam fakt, że w ogóle coś takiego rozważał, jasno dowodził, iż jego umysł również nie funkcjonował jak należy.
- Już mi lepiej, nie martw się... - zapewnił Latynosa, lecz jeszcze w trakcie mówienia zmuszony był zamknąć oczy. Nie potrafił nad tym zapanować, powieki same mu opadały, a w głowie rodził się właśnie pulsujący ból, póki co jeszcze dość słaby, lecz i tak uciążliwy. Właściwie to pierwszy raz w życiu zareagował w ten sposób po używaniu swoich mocy... Co zapewne oznaczało, że jak do tej pory jeszcze nigdy nie zbliżył się do ich dotychczasowego limitu. Będzie musiał popracować nad jego zwiększeniem.
Kaplan słyszał odgłosy wywoływane przez ruchy Victora, a do tego nawet przez zasłonę pod postacią powiek był w stanie stwierdzić, że główne światło zostało zgaszone... Choć pokój i tak nie pogrążył się w całkowitych ciemnościach. Lampka nocna? Chyba tak. Ta zmiana zdecydowanie przypadła mu do gustu, lecz jednak jej nie skomentował. Podziękowałby, naprawdę, tyle że... Odzywanie się stanowiło tak wielki wysiłek.
W związku z powyższym Billy zachował milczenie także wówczas, gdy Vic poinformował go, że wychodzi po coś do jedzenia... Choć nie, nie do końca, gdyż zamruczał na to cicho, mniej więcej potakująco. Zaraz potem drzwi zamknęły się za Latynosem i Kaplan został w sypialni sam - wycieńczony, głodny i niepewny, z naciskiem na to ostatnie. Najchętniej poszedłby teraz spać, ale przecież Vic miał zaraz wrócić z jedzeniem, więc powinien na niego poczekać... Tylko jak tu przez ten czas nie odpłynąć?
Nastolatek postanowił wyznaczyć sobie jakieś zadanie. Pozbycie się kurtki brzmiało całkiem nieźle na początek... Rękawiczki go gniotły, a w pomieszczeniu i tak zrobiło się już na tyle ciepło, że pod kołdrą jej nie potrzebował. Kaplan westchnął głęboko, jak gdyby psychicznie przygotowywał się do tego wielkiego przedsięwzięcia, po czym zaczął przeprowadzać powolne manewry mające na celu uwolnienie go ze zbędnego elementu ubioru. Nie było łatwo, lecz w końcu kurtka wylądowała gdzieś po drugiej stronie materaca, zresztą wciąż częściowo zakryta kołdrą. Tyle mu wystarczyło.
Cała ta akcja dała jeszcze jeden pozytywny efekt, a mianowicie pozwoliła Billy'emu ułożyć się na boku, przodem do wnętrza pokoju, a więc i do wolnego w tej chwili łóżka Victora. Kaplan uśmiechnął się lekko na tę myśl, równocześnie zwijając się w luźny kłębek. Ciekawe jak długo będzie musiał czekać, nim znów go zobaczy...
Starał się nie zasnąć, naprawdę, lecz zanim Vic powrócił, Billy zdążył ponownie oddać się kroczeniu linią między jawą i snem. Na szczęście dźwięk otwierających się drzwi wybił go z tego stanu i sprawił, że chłopak zamrugał szybko, a nawet uniósł lekko głowę, aby zerknąć na swojego rówieśnika... I posłać mu delikatny uśmiech. Chyba zaczynał czuć się lepiej. Trochę. Przynajmniej na tyle, że widok jedzenia faktycznie poprawił mu humor.
- Więc... Co myślisz o naszych zapasach? - zagadnął cicho, w tym samym czasie przysuwając się bliżej krawędzi łóżka, by następnie ostrożnie przełożyć sobie talerz na materac i przyjrzeć się bliżej posiłkowi. Prezentował się... Zaskakująco dobrze, zważywszy na okoliczności, w jakich się znajdowali. Wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście z głodu tutaj nie padną - a pierwszy kęs tylko potwierdził tę teorię. Dopiero w tym momencie do Billy'ego dotarło coś jeszcze.
- Ty nie jesz? - spytał, marszcząc przy tym lekko czoło. Dopuszczał do siebie możliwość, że Latynos pożywił się jeszcze będąc w kuchni, a dopiero potem wrócił tutaj z drugą porcją, ale jeśli nie... Cóż, na pewno nie uwierzyłby w to, że jego rówieśnik po prostu nie był głodny. W razie czego zamierzał się z nim wykłócać.

Kąciki ust Billy'ego opadły wyraźnie, gdy tylko chłopak usłyszał, że z jedzeniem jest jednak gorzej, niż to początkowo założył. Wydawało mu się, że będą w stanie wykorzystać więcej zapasów... Ale przecież wciąż istniała opcja, że uda mu się je jakoś odświeżyć, prawda? Musiał przynajmniej spróbować. W końcu nie wiadomo na jak długo tutaj zostaną - a głodówka bardzo się Kaplanowi nie uśmiechała.
Mimo to teraz i tak nie było już sensu się tym przejmować, zresztą tak samo, jak i praktycznie wszystkim innym. Rano zajmą się czym trzeba, a w tym momencie obaj powinni po prostu odpocząć... Choć z drugiej strony teraz, gdy Billy tak się przyglądał swojemu rówieśnikowi, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Victor wygląda bardzo dobrze. To znaczy, nie od strony czysto estetycznej - a przynajmniej nie tylko, bo już dłuższą chwilę temu pogodził się z myślą, że uroda Latynosa zapiera mu dech w piersiach... Nie, chodziło raczej o to, że Vic zdawał się nie być zbyt zmęczony. Na pewno miał w sobie wystarczająco dużo energii, by jeszcze zadbać o Kaplana - a to przecież coś znaczyło.
- W porządku... - mruknął więc tylko Billy w reakcji na wszystkie dotychczasowe sugestie i postanowienia swojego rozmówcy. Osobiście uważał, że zmywanie czy szukanie ubrań mogło spokojnie poczekać do rana, ale miał dziwne wrażenie, że Victor i tak nie zmieni pod tym względem zdania... Więc równie dobrze mógł oszczędzić im obu sprzeczki. Poza tym drugi chłopak tak czy siak strasznie często mu ulegał - lepiej będzie tego nie nadużywać.
Przez dłuższą chwilę Kaplan po prostu zajadał w milczeniu swoje danie, nie wybrzydzając i czyszcząc talerz do samego końca. Całości może rzeczywiście trochę brakowało jakichś przypraw, lecz mimo to nie było aż tak źle... Przeciwnie, nawet mu smakowało. Samemu zdarzało mu się już przyrządzić o wiele gorsze potrawy, a w dodatku teraz miał świadomość, że ktoś przygotował ten posiłek specjalnie dla niego - choć przecież wcale nie musiał...
W końcu Kaplan odstawił talerz z powrotem na szafkę, a następnie od razu sięgnął po herbatę. Nie spodziewał się cudów, naprawdę. Przywykł już do myśli, że w najbliższym czasie będą sobie musieli jakoś radzić, a do tego zaliczało się pewnie rezygnowanie z pewnych rzeczy... I patrząc na to pod tym kątem mógł stwierdzić, że napój również nie był najgorszy. Niezbyt słodki - nie tak, jak lubił - ale mimo wszystko niezły.
- To... - zaczął i praktycznie od razu się zawahał. Żeby choć w niewielkim stopniu to zamaskować, nastolatek upił jeszcze jeden łyk herbaty, lecz prawdę mówiąc zdawał sobie sprawę z tego, iż zabieg ten był raczej oczywisty. Trudno... To nic złego, że starał się rozpocząć jakąś rozmowę, prawda? A znalezienie odpowiedniego tematu tylko z pozoru wydawało się proste... No dobrze. Jemu wcale się takie nie wydawało, a przynajmniej nie w sytuacji, gdy zależało mu na tym, aby nie wyjść na dziwaka. Ciężkie życie fanboy'a - łamane - na - nerda, ot co.
- ... Przynajmniej spotkaliśmy Mścicieli - palnął w końcu, nie będąc w stanie wykombinować w tym momencie niczego lepszego. Właściwie to miał nawet wrażenie, że jego język popełnił zdradziecką samowolkę, bo był prawie pewien, że nie autoryzował tego zdania... Ale opuściło już jego usta i nic nie mógł na to poradzić, więc jedynie posłał Vicowi długie spojrzenie, znów oddając się popijaniu herbaty. Coraz lepiej smakowała. Bycie krótkotrwałym wybawieniem wyraźnie jej służyło.

Sekundy mijały zabójczo powoli, a Billy wciąż jeszcze nie został ani wyśmiany, ani tym bardziej zbesztany za to, że w ich sytuacji poruszył taki temat... Co już samo w sobie nastawiało go całkiem nieźle, bo spodziewał się raczej negatywnej reakcji. Może niekoniecznie tak otwartej, ale... Jakiegoś nieprzychylnego lub zdezorientowanego spojrzenia? Przynajmniej.
Co więcej, Victor nie tylko zdawał się nie być urażony, ale i w pewnym sensie okazał nawet zainteresowanie tematem - gdyż właśnie wstał ze swojego łóżka i przeniósł się na drugie... Bardzo, bardzo blisko. Od samej jego bliskości Kaplanowi zrobiło się trochę cieplej, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego ciało nie miało ku temu dosłownie żadnych logicznych powodów. Naiwne, nakręcało się tak bez sensu... Jak dobrze je rozumiał.
Kiedy w końcu Latynos przemówił, spora część napięcia praktycznie od razu opuściła Billy'ego i chłopak niemalże westchnął z ulgą - choć jakoś udało mu się przed tym ostatnim powstrzymać. Uśmiech Vica zdecydowanie był zaraźliwy, tyle mógł już stwierdzić, ale jego słowa również nie pozostawały bez znaczenia... W związku z czym Kaplan aż roześmiał się krótko na wspomnienie o wzroście Iron Mana. Tak... Tak było dobrze. Robili postępy.
- Po Yamblrze krążą arty przedstawiające go przy reszcie drużyny - stojącego na skrzynce, żeby się z nimi zrównać - skomentował, nie mogąc się przed tym powstrzymać. Miał wrażenie, że może sobie na to pozwolić... Skoro Victor zareagował tak pozytywnie, to zwiększenie dawki nerdostwa powinno się okazać zgoła nieszkodliwe. Jeżeli z kolei zauważy, że to przestaje już być w porządku, to po prostu przystopuje. Proste. Poradzi sobie.
Dyskusja szybko przeskoczyła z tematu Iron Mana i jego wzrostu na kolejnych bohaterów... Spider-Mana, a następnie Bucky'ego - i Billy miał już zamiar z dumą podkreślić, że Bucky to jego odkrycie, gdy zachowanie Vica nagle uległo zmianie. Niespodziewane zamilknięcie i do tego jeszcze to spojrzenie... Nie zwiastowały niczego dobrego, w związku z czym Kaplan odruchowo zmarszczył lekko czoło - z którego akurat wówczas Latynos tak delikatnie i słodko odgarnął mu włosy.
To właśnie w tym momencie nastąpiło zawieszenie się systemu. Pierwsza myśl chłopak brzmiała: jednak zasnąłem i to wcale nie dzieje się naprawdę. Druga i trzecia były sporo poniżej jego godności, dlatego też nie zamierzał się do nich przyznawać. Nigdy. Pasowałyby bardziej do zakochanej nastolatki, w związku z czym wolał po prostu przejść bezpośrednio do myśli numer cztery... Ta z kolei nakazywała mu już działać. Jakkolwiek. Musiał coś zrobić - albo coś powiedzieć, byle tylko tego nie zmarnować i przede wszystkim nie zepsuć.
Nim Kaplan zdążył postanowić, że powinien działać - i zanim jeszcze zgromadził w tym celu niezbędną odwagę - Victor zaczął się już wycofywać. Opuścił łóżko, co Billy'emu bardzo się nie podobało, a także zgarnął pusty talerz... I najwyraźniej zbierał się do opuszczenia sypialni. Jeżeli teraz by z niej wyszedł, to moment by minął, tyle wydawało się być oczywiste - i to właśnie z tego powodu Billy nagle postanowił, że martwił się będzie później, bo na pewno znajdzie ku temu jakieś powody, a w tej chwili po prostu... Zaimprowizuje.
- Co mam ci wybaczyć...? - spytał, jednocześnie ostrożnie podnosząc się do pozycji siedzącej. Kubek z herbatą umieścił przed sobą, trzymając go w obu dłoniach, lecz nie zwracał na niego większej uwagi, a jedynie dbał o to, aby nie rozlać resztek napoju. Spojrzenie utkwił w Latynosie, wpatrując mu się prosto w oczy... Wręcz prosząco. Nie odchodź, zostań, rozmawiajmy dalej... Nie zrobiłeś przecież niczego niewłaściwego.
- Jeżeli miałeś na myśli... Um, dotykanie mnie, to nie mam nic przeciwko. Takiemu. To znaczy, takiej formie. To nawet całkiem miłe, wiesz? I naprawdę, naprawdę cieszę się, że znajdujemy wspólne tematy do rozmów, rzadko spotyka się... Prawdziwych fanów - żadne inne powody zachowania Victora nie przychodziły teraz Billy'emu do głowy, więc mógł go uspokoić tylko pod tymi dwoma względami. Liczył na to, że tyle wystarczy, bo jeśli nie... To chwilowo nie miał pomysłu co dalej, a nie podobała mu się ta nowa niezręczność między nimi.

Billy uśmiechnął się niepewnie, gdy Victor kolejno kiwnął głową na jego słowa, odłożył talerz na szafkę i wreszcie powrócił na swoje dotychczasowe miejsce na łóżku. Wyglądało na to, że znowu postawił na swoim... I cieszył się, że mu się to udało - oczywiście, że się z tego cieszył, a jednak wyrzuty sumienia wcale nie ustępowały. Z drugiej strony takie wpływanie na kogoś stanowiło dla niego kompletną nowość, przez co w pewnym stopniu odczuwał również fascynację... A przede wszystkim zastanawiał się z czego to w ogóle wynikało.
Jak gdyby chcąc zadośćuczynić za swoje zachowanie - choć tak naprawdę nie był pewien, czy miał ku temu powody - Kaplan potulnie oddał Latynosowi resztki herbaty, a następnie pozwolił mu ułożyć się z powrotem na poduszkach... Tym razem na plecach, dzięki czemu wygodniej mu było spoglądać na rówieśnika. Na ustach wciąż igrał mu ten ostrożny, delikatny uśmiech, gdy zerkał tak z dołu na Vica... I nie mógł się oprzeć myśli, że bardzo, ale to bardzo podobała mu się ta perspektywa.
Oczywiście wniosek ten wywołał całą lawinę mniej lub bardziej kłopotliwych reakcji, z przyspieszonym biciem serca na czele. Billy był prawie pewien, że na policzki wstąpiły mu lekkie rumieńce, a nawet jeśli nie, to podejrzewał, że niedługo może się tak stać - jeżeli sądzić po cieple, które odczuwał w tych rejonach. Z tego wszystkiego nastolatek zmuszony był aż odwrócić na moment wzrok od drugiego chłopaka... I spojrzał na niego ponownie dopiero wówczas, gdy Victor znów przemówił, jak gdyby nigdy nic wracając do ich poprzedniego tematu. Tak, właśnie tego Kaplan potrzebował, żeby się uspokoić, dlatego też chętnie pokiwał głową.
- Jeśli cię to pocieszy, to jestem praktycznie pewien, że niedługo będziemy mieć jeszcze okazję, aby go spotkać... Jego - albo przynajmniej kogoś innego z Avengers. Chcę się z nimi skontaktować i mam parę pomysłów odnośnie tego, od kogo moglibyśmy zacząć. Jeżeli ktokolwiek może wpłynąć na S.H.I.E.L.D., to właśnie Mściciele... Sam widziałeś - wyjaśnił, równocześnie przypominając już sobie starcie słowne, którego niedawno byli świadkami w Avengers Tower. Może i wciąż uważał, że obie grupy nie pokazały się wtedy wcale od najlepszej strony, ale Tarcza w dalszym ciągu znajdowała się niżej w jego osobistym rankingu... Szczególnie po tym, co agenci zrobili Latynosowi.
- Ale... O tym porozmawiamy rano. O planach. A teraz... Co powiesz na to, że kiedy będzie już wreszcie po wszystkim, wrócimy do Nowego Jorku i spróbujemy dopaść Pająka? Zaczaimy się na niego w pobliżu Baxter Building i prędzej czy później uda nam się wyciągnąć od niego autografy - zasugerował, umyślnie używając słowa "kiedy", jak gdyby był pewien, że w końcu sprawy wrócą do normy...
I prawdę mówiąc rzeczywiście tak właśnie było, choć sam trochę się sobie dziwił. Czy zbyt wielką wiarę pokładał w Mścicielach? Być może, ale podziwiał ich dosłownie odkąd pamiętał - to znaczy, nie tylko ich już jako drużynę, ale i wcześniej, nim jeszcze się zjednoczyli... I oczywiście innych bohaterów również. Dorastał ze świadomością, że wokół niego działają osoby bezinteresownie poświęcające swój czas, zdrowie, a czasem nawet życie dla innych ludzi. Czemu teraz mieliby mu nie pomóc - skoro nie zrobił tak naprawdę niczego złego, a potrzebował ich interwencji?
Kaplan musiał przyznać, że mimo wszystko czuł się już teraz trochę lepiej. Zmęczenie powróciło, jego organizm wręcz krzyczał o sen, jednakże ból głowy trochę ustąpił, oddychało mu się łatwiej... I przede wszystkim nie dostawał mroczków przed oczami, gdy się poruszał. Miał przeczucie, że zwykły sen wyleczy wszystkie pozostałe objawy i rano rzeczywiście wróci do normy.

Jeżeli wcześniej Billy nie był całkiem czerwony - to miał wrażenie, że kontakt fizyczny z Victorem, w dodatku tak intymny kontakt, nawet jeśli jego intencje były z pewnością kompletnie czyste i niewinne... Mimo wszystko sprawił, że policzki chłopaka musiały już teraz nabierać pięknego koloru dojrzałego pomidora. Najprawdopodobniej nie były zresztą jedyne. To charakterystyczne ciepło rozlewało się także i na szyję nastolatka, obejmowało nawet jego uszy... Cudownie. Nie miał pojęcia jak się z tego wytłumaczyć, choć wyglądało na to, że Vic podejrzewał chorobę - jeżeli sądzić po tym badaniu temperatury... Bo to było badanie temperatury, prawda...?
Szczęśliwie męki Kaplana nie potrwały zbyt długo. Już chwilę później Latynos przykazał mu iść spać i choć Billy chętnie kontynuowałby dyskusję albo po prostu popatrzył jeszcze trochę na swojego rówieśnika, to jednak jego organizm gorąco popierał sugestię snu. Nie mógł się z nim już dłużej kłócić, więc ostatecznie zmuszony był ulec - tej walki i tak by nie wygrał. Dla własnej wygody obrócił się jeszcze na bok, przodem do środka pokoju, jak gdyby liczył na to, że rano będzie się mógł obudzić z widokiem na Victora... A potem uśmiechnął się lekko i przymknął już oczy.
Obecność drugiego chłopaka tuż obok działała na niego dziwnie kojąco, nawet jeśli jak do tej pory Billy miał tylko okazję zasypiać przy kimś z rodziny. Wciąż pamiętał zapach Latynosa - z momentu, gdy ten się do niego pochylił. Miał taką miłą skórę... Przyjemnie byłoby móc ją zbadać palcami. Albo i nie tylko palcami. Usta też by pasowały.
Z tego wszystkiego Kaplan nawet się nie zorientował, gdy sen w końcu do niego przybył. Spał dobrze, wręcz wyjątkowo spokojnie - szczególnie zważywszy na okoliczności - kiedy zaś wiele godzin później w końcu się obudził, jego myśli pełne były czerwieni... Nie potrafiłby stwierdzić o czym dokładnie śnił, ale kojarzyło mu się to z ciepłem i bezpieczeństwem i słodyczą. Czy w snach można było czuć zapachy? Nie był pewien, ale miał wrażenie, że jeszcze w chwilę po odzyskaniu względnej przytomności jego nos wykrywał cudowną woń, która dopiero stopniowo zanikła.
Najważniejsze wydawało się jednak to, że odpoczynek przywrócił mu siły. Kaplan zdawał sobie sprawę z tego, że będą potrzebowali jego zdolności, więc musiał być w stanie z nich korzystać... A obecnie chyba był. Rezerwy energii zostały uzupełnione i chłopak mógł działać, nie wspominając już nawet o tym, że znów myślał trzeźwo.
Jeszcze zanim otworzył oczy, nastolatek przeciągnął się powoli w łóżku, po czym niechętnie podniósł się do pozycji siedzącej, równocześnie rozchylając powieki. Prędko odszukał z pamięci lampkę nocną i wymacał przełącznik, aby ją uruchomić. Wówczas jego spojrzenie w pierwszej kolejności powędrowało na drugą stronę pokoju, gdzie spodziewał się zobaczyć Victora... Lecz nie, jego rówieśnika nie było w pomieszczeniu. Wstał wcześniej? Może, tyle że pościel sprawiała wrażenie nienaruszonej... Czyli albo tutaj nie spał albo zdążył ją poprawić. Billy z trudem powstrzymał odruch zbliżenia się i dotknięcia jej w celu wykrycia ciepła. I tak się go nie spodziewał.
Zakładając, że przez noc schron zdążył już odpowiednio się rozgrzać, chłopak nawet nie zerknął w kierunku porzuconej wcześniej kurtki. Butów nie mógł już tak łatwo zignorować - głównie dlatego, że wstając i odchodząc od łóżka potknął się o jeden z nich i ledwo złapał równowagę... Ale i tak zamierzał zmienić strój. Powinien ćwiczyć jak najwięcej, przyzwyczajać się do tych... Być może zaklęć. Zwiększać swoje możliwości.
- Nowe ubrania, nowe ubranianoweubranianowe... - zaczął, w tym samym czasie wyobrażając już sobie trochę lżejszy strój, bardziej pasujący do aktualnych warunków. Jeansy, trampki, luźna koszulka, do tego rozpinana bluza na wszelki wypadek... Jego energia posłusznie powędrowała wzdłuż jego ciała, odmieniając odzienie, modyfikując kroje i materiały... Aż w końcu wycofała się, pozostawiając go w zamówionych nowych ubraniach. Z tym radził już sobie nieźle.
Prawdę mówiąc po całym tym procesie nastolatek czuł się odświeżony, lecz i tak chętnie wskoczyłby pod prysznic, a potem coś zjadł... Tyle że najpierw zamierzał znaleźć Victora. Wiedział, że Latynos musiał przebywać gdzieś w pobliżu, ale mimo to chciał go najpierw ujrzeć - ot, tak dla uspokojenia bezpodstawnej paniki.
Z tą myślą Billy wyszedł więc na korytarz, po drodze zaglądając krótko do kuchni oraz tylko nasłuchując przy łazience. Prawdę mówiąc obstawiał raczej ten duży pokój przypominający salon albo... Albo maszynownię, o ile była to w ogóle poprawna nazwa dla tego pomieszczenia. Chyba właśnie takiej użył Vic? W tej chwili Kaplan nie był tego pewien, lecz tak mu się wydawało.
Chłopaka niepokoił trochę fakt, że światła najwyraźniej zostały wszędzie zgaszone. Pewnie Latynos zadecydował, że powinni oszczędzać energię, co miało sens, ale szczerze mówiąc Billy nie pamiętał gdzie dokładnie znajdowały się przełączniki, w związku z czym zgromadził po prostu w dłoni niewielką wiązkę energii, którą rozjaśniał sobie trasę. Taka improwizowana latarka świetnie sprawdzała się w wąskim korytarzu, lecz sporych rozmiarów salon wyraźnie ją przerósł - o czym nastolatek przekonał się zaraz po otworzeniu ciężkich drzwi. Zamknął je za sobą, równocześnie wzmacniając swoje oświetlenie dodatkowymi pasmami energii, aby móc namierzyć przełącznik i... Bingo. Włączył wiszącą przy suficie lampę.
Kaplan pozwolił wiązkom elektryczności w swej dłoni zaniknąć, w tym samym momencie rozglądając się już po pomieszczeniu. Jego wzrok prędko natrafił na postać na kanapie i w pierwszej chwili chłopak chciał przemówić... Lecz dotarło do niego, że Latynos najwidoczniej spał. Więc... Więc jednak nie został w sypialni? Billy naprawdę nie powinien był tego na nim wymuszać. Teraz widział efekty.
Cichutko i powoli Billy zbliżył się do sofy i przyklęknął przed nią - przed Victorem - zerkając na niego z namysłem. Wciąż sprawiał wrażenie tak bardzo zmęczonego, że nie miał serca go budzić... W związku z czym zadecydował, że równie dobrze mógłby najpierw wziąć ten prysznic i może przygotować dla nich posiłek, a dopiero później wrócić tutaj. Tak, to brzmiało jak plan.
Nastolatek już miał zacząć się podnosić, gdy jego spojrzenie padło na metalowy obiekt leżący na kanapie obok Vica. Kaplan zmarszczył czoło i sięgnął po... Śrubokręt? Ten sam, który wcześniej Latynos przyniósł do sypialni - albo przynajmniej bardzo podobny, może z tego samego zestawu czy coś w tym stylu. Po co był mu tutaj? Billy obrócił przedmiot w dłoni, po czym powiódł wzrokiem po pokoju, jak gdyby szukając odpowiedzi, lecz niestety żadna nie przychodziła mu do głowy...
W końcu chłopak westchnął cicho i wstał powoli, po czym ruszył ku wyjściu, zabierając śrubokręt ze sobą... Sam nie był pewien dlaczego. Swe kroki skierował do łazienki, która nie prezentowała się zbyt zachęcająco, ale przynajmniej woda w niej działała. Ciekawe czy byłby w stanie ją potem trochę odświeżyć... Ale chyba powinien o to najpierw spytać Vica, mimo wszystko.
Sam prysznic przebiegł bez większych problemów, choć przed jego rozpoczęciem Billy musiał odczekać chwilę, aby woda się zagrzała... I straciła czerwoną barwę, pochodzącą najpewniej od rdzy w rurach. Później na szczęście było już w porządku i może kwadrans później nastolatek mógł ponownie się ubrać, a następnie wyruszyć na podbój spiżarki.
Mając w pamięci słowa Vica o niezdatności do spożycia większości zapasów, od razu zabrał się za przygotowywanie mięsa - co wcale nie było takie łatwe i właściwie skończyło się na tym, że Kaplan znów zmuszony był uciec się do korzystania ze swoich zdolności. Udało mu się za to namierzyć zamrożone ziemniaki, które - pocięte na kawałki - udało mu się potem usmażyć w formie krążków. Nieźle. Może i takie danie pasowało bardziej na obiad, ale co z tego? Ważne, by się najedli.