Schron

Siłą rzeczy Billy usłyszał kroki Victora jeszcze zanim go zobaczył - więc wcale nie był zaskoczony jego obecnością. Oderwał na moment spojrzenie od krążków ziemniaczanych, których ostatnią porcję zrzucał właśnie na talerz i posłał swojemu rówieśnikowi lekki uśmiech, może odrobinę niepewny.
Prawda była taka, że Kaplan nie wiedział co powinien teraz zrobić. Zapytać o ten śrubokręt? Znowu? Ostatnim razem Latynos podał mu całkiem niezłe wytłumaczenie, które jednak nie do końca go przekonało... Teraz byłoby pewnie podobnie, a przynajmniej tak podejrzewał. Skoro więc wiedział, że żadne wyjaśnienie go tak naprawdę nie uspokoi, to po co miałby w ogóle o to zagadywać? Szczególnie, że nie chciał przecież denerwować Vica. A jeżeli rzeczywiście nie chodziło o nic wielkiego i takie drążenie tematu wyglądałoby na brak zaufania?
Wreszcie nastolatek zdecydował się odpuścić i zachowywać tak, jak gdyby nic się nie stało - jakby nic dziwnego nie chodziło mu po głowie. A to oznaczało... Rozmawianie o sprawach przyziemnych, prawda? Z tą myślą Billy dokończył przekładanie jedzenia na talerz, znów skupiając na nim wzrok. Dobrze byłoby znaleźć jakieś przyprawy, ale one pewnie też nie wytrzymałyby tylu lat...
- Nie idzie mi tak źle. W zasadzie mięso i krążki są już praktycznie gotowe, a nie chciałem ruszać niczego więcej, skoro... Nie wiadomo jak długo tu będziemy. Myślisz, że gdzieś tutaj jest sól? To znaczy, taka zdatna do użytku? - zagadnął jak najbardziej naturalnym tonem, równocześnie odstawiając talerz na blat jednej z szafek. W tej chwili spoczywały już na niej dwa inne, mniejsze - na każdym zaś czekała porcja mięska, chyba filetu z kurczaka, choć nie był tego pewien. Grunt, że ładnie się upiekło.
- A przy okazji, rury są zardzewiałe. Czego... Można się chyba było spodziewać po takim czasie. Kiedy brałem prysznic musiałem poczekać ładnych parę minut na to, żeby woda straciła czerwoną barwę. Rozgrzewa się też trochę powoli... - kolejny bezpieczny temat. Logika podpowiadała mu, że osad mógł być kwestią jednorazową, skoro już raz spłynął, ale... I tak wolał poinformować o nim Latynosa. No i dawało mu to powód, by mówić dalej, zajmować czymś ich obu, a tego potrzebowali.
- I jeszcze... Nie myślałeś o tym, że powinniśmy spróbować zajrzeć na zewnątrz, żeby mniej więcej zorientować się w terenie? Widziałeś w ogóle jakieś wyjście? Wiem, że tam na górze - zakładając, że rzeczywiście przebywamy pod ziemią - jest pewnie jeszcze zimniej, ale chyba... Mógłbym nas przed tym jakoś ochronić... - wszystkie te kolejne wypowiedzi Kaplana następowały praktycznie jedna po drugiej. Nie dawał za bardzo Victorowi czasu na wtrącenie się pomiędzy nimi, ale prawdę mówiąc sam nie zwracał na to nawet większej uwagi. Nie docierało do niego, że takie zachowanie może wyglądać trochę podejrzanie... Że może wskazywać na to, że z jakiegoś powodu jest zdenerwowany.
W trakcie mówienia Billy również oparł się o jedną z szafek, przez co teraz obaj stali obróceni w tę samą stronę. Dłonie chłopaka odnalazły krawędź blatu po obu jego bokach, a palce automatycznie lekko się na niej zacisnęły. Wzrok skierował w dół i - nawet się nad tym nie zastanawiając - śledził nim wzór na podłodze... Która udawała deski, choć widać było, że koło drewna najwyżej przez chwilę postała - albo raczej poleżała.
Nastolatek zdecydowanie nie zerkał w stronę śrubokrętu, który wcześniej porzucił nieco dalej na szafce. To byłoby zbyt oczywiste, więc jakoś się przed tym powstrzymywał. Wiedział, że nie powinien pytać. Poza tym... Gdyby coś było nie tak, to chyba znalazłby jakieś ślady... Krwi, prawda? Na tę myśl Billy instynktownie spojrzał ku Victorowi, utrzymując jednak wzrok dość nisko, mniej więcej na poziomie jego dłoni... Nadgarstków. Spytać czy nie?

Billy kiwnął tylko głową na zgodę Vica, równocześnie znów uciekając od niego spojrzeniem, teraz jednak nie wbijając go już w podłogę, lecz w ścianę po przeciwnej stronie kuchni. Poza tym jego pozycja nie uległa praktycznie żadnej zmianie... Jedynie palce raz po raz to zaciskały się, to znów rozluźniały na krawędzi blatu, jak gdyby chłopak nie mógł się nad czymś zdecydować.
Jego wewnętrzna walka w dalszym ciągu trwała w najlepsze. Spytać czy nie? Do głowy wciąż przychodziły mu kolejne argumenty, a co gorsze na każde nowe "za" przypadało jedno "przeciw". Ponoć równowaga to najlepszy stan z możliwych, lecz w tym wypadku wcale, a wcale nie ułatwiała mu życia... Wprost przeciwnie, tak bardzo utrudniała mu ustalenie co dalej.
Przecież śrubokręt nawet nie bardzo nadawał się do... Cóż, do robienia sobie krzywdy. Jasne, w ostateczności dałoby się go w tym celu użyć, ale spójrzmy prawdzie w oczy: pod ręką mieli kuchnię z zestawem noży, one zaś stanowiły o wiele lepszą alternatywę. Z drugiej strony obecność noża w przypadkowym pokoju ciężej byłoby wyjaśnić... I mogłaby się okazać dużo bardziej niepokojąca, więc może używanie zamiast niego śrubokrętu rzeczywiście miało sens?
Te przemyślenia trwałyby zapewne dużo dłużej, gdyby Latynos nie wybrał właśnie tego momentu, aby odezwać się ponownie... A Billy naprawdę nie potrafił kłamać. Jeszcze w domu nauczył się, że nie ma to sensu. Matka psycholog - znająca się jak nikt na ludziach i ich zachowaniach - i tak zawsze wiedziała co i jak... Więc po prostu przestał się wysilać. Teraz najwyraźniej wychodził z niego ten brak praktyki. Cudownie, dokładnie tego potrzebował.
Tak więc Kaplan skierował w końcu wzrok z powrotem na swojego rówieśnika, spoglądając na niego ostrożnie i niepewnie. Przez krótką chwilę milczał, choć przez ten czas zdążył już raz rozchylić usta, jak gdyby do odpowiedzi - przed którą jednak w ostatnim momencie się powstrzymał. Jak miał się z tego wszystkiego wytłumaczyć? Przecież nie zdążył jeszcze podjąć decyzji...
- ... Nie jestem pewien. Ty powiedziałbyś mi, gdyby coś było nie tak, prawda? Gdybyś... Miał jakieś jeszcze kłopoty, o których może powinienem wiedzieć, bo... Bo może byłbym w stanie ci z nimi pomóc? - spytał cicho, w końcu odrywając dłonie od blatu i obracając się do niego bokiem, a tym samym przodem do Victora. Właściwie tyle wystarczyło. Mógł już zamilknąć, wysłuchać odpowiedzi Latynosa i wtedy... Zastanowić się czy w nią wierzy. Tyle że oczywiście nie byłby sobą, gdyby potrafił odpuścić.
- Wczoraj... To znaczy, tak myślę, że wczoraj, bo prawdę mówiąc nie sprawdzałem która jest teraz godzina i ile czasu już minęło... Ale jeszcze przed snem miałeś w sypialni ten śrubokręt. I rano też cię z nim zastałem. Naprawdę nie chcę wyciągać pochopnych wniosków i wybacz mi, jeśli to właśnie robię, ale... Martwię się? O ciebie. I poza tym... Nie spałeś w swoim łóżku, tylko na kanapie. To przez to, że próbowałem na tobie wymusić dzielenie pokoju, prawda? Przepraszam, możemy zaraz doprowadzić ogrzewanie do drugiej sypialni, tam będzie ci pewnie wygodniej... - tak, słowotok rzeczywiście stanowił jego naturalną reakcję na stres, a przynajmniej jedną z nich, choć w tym momencie było to już raczej dość oczywiste.
Dopiero teraz Billy w końcu wziął się w garść i zerknął w stronę przedmiotu, który wywoływał w nim tak nieprzyjemne odczucia. Być może sięgnąłby po śrubokręt, lecz w tym celu musiałby się ruszyć z miejsca, bo znajdował się zbyt daleko od niego... A jakoś nie mógł się na to zdobyć. Wolał postać sobie jeszcze przed Victorem, blisko niego, choć nie aż tak, jak naprawdę by chciał. Co z tego, że znał go może drugi dzień? Zadurzanie się nie potrzebowało więcej czasu. Hormony też nie.

Billy wciąż uparcie wpatrywał się w śrubokręt, a z każdą upływającą sekundą denerwował się coraz bardziej - i dziwił się, że w tym momencie to jeszcze w ogóle możliwe. Wydawało mu się, iż już gorzej pod tym względem nie będzie, a tu taka niespodzianka... Serce biło mu szybko i mocno, a do tego czuł się mniej więcej tak, jak gdyby na klatce piersiowej zaciskała mu się żelazna obręcz - utrudniająca oddychanie i sprawiająca ból. Przeciągająca się cisza ze strony Latynosa wcale nie poprawiała sytuacji... Aż w końcu chłopak przemówił.
Jego pierwsze słowa zabrzmiały dość... Obiecująco, z braku lepszego słowa. Nie uspokoiły Kaplana do końca, to byłoby w tej sytuacji bardzo trudne, lecz jednak chociaż trochę obniżyły odczuwane przez niego napięcie. Praktycznie widać było, że się rozluźnił, może nawet opuścił lekko ramiona... A przede wszystkim znów przeniósł wzrok w stronę Victora - na jego twarz, oczy, szukając w nich... Czegoś więcej. Głębszej prawdy, której być może Latynos nie odkrył w swojej wypowiedzi.
Mimo wszystko Billy'emu nie pozostawało nic innego, jak tylko westchnąć i przystać na propozycję jego rówieśnika, a następnie ruszyć w ślad za nim na korytarz i dalej, do sypialni, którą wspólnie zajmowali. Wciąż. O ile tej nocy Victor z niej nie ucieknie... A w tej chwili Kaplan wcale nie był tego taki pewien. Może i nastawiał się zbyt negatywnie, ale nic nie mógł na to poradzić. Bardzo łatwo popadał w pesymizm, choć naprawdę starał się nad tym panować... Z różnymi skutkami.
Już w pokoju Billy przysiadł na swoim łóżku, nie kopiując jednak pozycji Vica, lecz pozostawiając stopy na podłodze. Na jedzenie póki co nie zwracał większej uwagi. Był głodny, jasne, a zapach świeżo przygotowanego posiłku go kusił - nie wspominając już nawet o tym, że czuł się z siebie dumny, bo w końcu sam dał radę coś przyrządzić - ale ta rozmowa była ważniejsza... I tak czy siak chyba niczego by w tym momencie nie przełknął. Nie zanim to sobie wyjaśnią.
Nie naciskał. Cierpliwie poczekał na to, aby Victor znów przemówił - i już od pierwszych jego słów znajome napięcie zaczęło powracać na swoje miejsce, wypełniając ciało Kaplana. Czyli nie wyobrażał sobie tego, że coś jest nie tak... To znaczy, coś więcej - coś, o czym do tej pory jeszcze nie wiedział. W trakcie słuchania wyjaśnień Latynosa uparcie nie spuszczał wzroku z jego twarzy i właściwie to w ogóle praktycznie się nie poruszał, jeżeli nie liczyć oddychania i mrugania.
Dopiero wspomnienie odkrycia przez agentów problemów z ciałem Vica sprawiło, iż Billy zmarszczył lekko czoło, zaś na "chęć sprawdzenia ich teorii" zareagował w końcu przenosząc spojrzenie na podłogę pomiędzy łóżkami i nieznacznie pochylając głowę... Lecz tylko na sekundę, bo ruch Latynosa - to uniesienie rąk - natychmiast przykuło jego uwagę i nastolatek instynktownie spojrzał w tym kierunku. Już chciał się odezwać, poprosić o jakieś dokładniejsze i przede wszystkim jaśniejsze wyjaśnienie, gdy Victor odezwał się ponownie... I zademonstrował o co mu chodziło, przez co oczywiście Kaplan stracił powód do zabierania głosu. W tym wypadku może to i lepiej.
Przez krótką chwilę Billy tkwił dalej na swoim łóżku - w milczeniu, choć usta miał lekko rozchylone i w pewnym momencie nawet nimi poruszył, jak gdyby zbierał się do przemówienia, lecz nie mógł wydobyć z gardła żadnego dźwięku. Wzrok wciąż utrzymywał na uszkodzonym kawałku skóry... Nawet w chwili, gdy metal został już zakryty. Kontaktował jeszcze na tyle, by kiwnąć głową na następne słowa Vica... I zbyt późno dotarło do niego, że w takim razie w pewnym sensie miał rację. Śrubokręt rzeczywiście posłużył do uszkodzenia ciała Latynosa - tylko z pobudek, których Billy wręcz nie miał prawa się domyślać.
Victor zdążył już skupić się na jedzeniu, gdy Kaplan w końcu podniósł się z miejsca... A następnie powoli przemierzył pokój i ostrożnie usiadł obok swojego rówieśnika, zachowując się przy tym trochę tak, jakby nie był pewien, czy wolno mu to zrobić. Wyraźnie się zawahał, lecz jednak w następnej chwili ujął już w dłoń nadgarstek Vica, równocześnie zerkając na jego twarz, szukając na niej oznak przyzwolenia lub wręcz przeciwnie - protestu i niezadowolenia. Palcami wolnej ręki przebiegł delikatnie wokół uszkodzonej skóry, nie dotykając jednak samej... Samej rany.
- To boli? - spytał cicho, a biorąc pod uwagę fakt, że były to jego pierwsze słowa po usłyszeniu tych wszystkich wyjaśnień... Mogły mieć spore znaczenie i wskazywać co dokładnie było dla niego w tej sytuacji najważniejsze - czyli dobro Victora.
Prawda była taka, że Billy ani trochę nie przejmował się tym, że jego towarzysz najwyraźniej miał pod skórą przewody. Niemalże niczego to dla niego nie zmieniało, pomijając może szczegół, że dodawało mu kolejny punkt do i tak już długiej listy pod tytułem: "dlaczego jestem dziwny?" Zainteresowanie robotami - cyborgami, androidami, syntezoidami? - gwarantowało mu chyba nawet więcej punktów od homoseksualizmu... Ale czy przebijało posiadanie praktycznie pełnej kolekcji komiksów z Kapitanem Ameryką? Tego już nie był taki pewien.
Nie myślał jeszcze o tych wszystkich sprawach, które kryły się za tą nowością - czyli na przykład o pochodzeniu Latynosa - i starał się też ignorować fakt, że Vic wcześniej nie powiedział mu prawdy... A przynajmniej nie całej prawdy. Rozumiał jego powody, lecz mimo to w irracjonalny sposób czuł się trochę dotknięty.
- Złącz się, złącz się, złączsięzłączsięzłącz... - wiedział, że to nie do końca leczenie, bo w końcu skóra Latynosa najprawdopodobniej nie była prawdziwa... Lecz jak do tej pory jego słowa pomagały niemalże na wszystko, więc czemu nie miałby spróbować? Błękitny błysk przesuwający się po krawędziach uszkodzenia - przyspieszający regenerację - tylko potwierdził jego przypuszczenia.

Billy odruchowo - i prawdę mówiąc wciąż odrobinę niepewnie - odwzajemnił uśmiech swojego rówieśnika, a następnie chętnie przyjął oferowany mu przez niego talerz. Czuł się trochę lepiej, przynajmniej na tyle, że ta wspominana już obręcz wokół jego klatki piersiowej trochę mu odpuściła, nawet jeśli nie zniknęła całkowicie. Tak, w tej chwili mógł się już wziąć za jedzenie - co jego żołądek przyjął z nagłym entuzjazmem.
Victor miał rację. Posiłek wcale nie smakował tak źle, choć rzeczywiście skorzystałby na lepszym doprawieniu... Choć Kaplan nie był przekonany co do pomysłu dodania do niego ostrego sosu. To znaczy, wszystko zależało od tego, o jakim stopniu pikantności tutaj rozmawiali, mógłby pójść na pewne ustępstwa... O ile w ogóle udałoby im się zorganizować jakikolwiek sos - bez użycia "czarów", skoro najwyraźniej miał się oszczędzać.
Tyle że sam Billy nie widział w tym tak naprawdę sensu. Nie chciał się ograniczać, nie teraz, gdy w końcu miał wrażenie, że we właściwy sposób korzystał ze swoich zdolności. Wcześniej trochę się teleportował, raz czy drugi kogoś uleczył, czasem podniósł coś chyba telekinetycznie... No i był jeszcze ten incydent z rażeniem prądem... Ale od kilkunastu godzin robił zupełnie inne rzeczy - ciekawsze, bardziej oryginalne i po prostu ekscytujące. Zastanawiał się co jeszcze mógłby osiągnąć, gdyby tylko się postarał, gdzie leżały granice jego możliwości... I jak mógłby przepchnąć je dalej.
Długo nad tym rozmyślał, równocześnie pochłaniając jedzonko ze swojego talerza, aż w końcu dotarły do niego następne słowa Vica. Prezent? Prezent dla niego? W pierwszej chwili poziom zainteresowania Billy'ego podskoczył, lecz zaraz potem odezwały się już związane z tym wyrzuty sumienia. Przecież działał z kompletnie altruistycznych pobudek - jak to bohater. I trochę dlatego, że Latynos był miły, śliczny i słodki, ale w innym wypadku pewnie też by mu pomagał. Nie powinien przyjmować niczego w zamian. No, chyba że buziaka. Może. Gdyby to wchodziło w grę. Z drugiej strony... Te figurki...
- Naprawdę nie musisz mi się odwdzięczać, serio. Po prostu... Postępuję zgodnie z moimi przekonaniami, tak? A one mi mówią, że powinienem ci pomagać. I... I chcę ci pomagać. Szczerze chcę. Bo na to zasługujesz i zdążyłem cię już polubić... - w trakcie tej wypowiedzi nastolatek uparcie wpatrywał się w swój talerz, do tej pory niemalże wyczyszczony z posiłku.
- ... Co nie zmienia faktu, że tak, kolekcjonuję figurki, a za niektóre pewnie dałbym się pociąć. Na przykład za te wydania Scarlet Witch, których mi jeszcze brakuje - dodał mimo wszystko, nie mogąc się przed tym powstrzymać. Pokusa była zbyt wielka, a on za słaby. Później będzie to sobie jeszcze wypominał, to na pewno.
- Słuchaj... Chyba powinniśmy ustalić co zrobimy dalej. Nie możemy tu zostać na zawsze, a w takim razie S.H.I.E.L.D. prędzej czy później jakoś nas namierzy. Myślałem nad tym i mam parę pomysłów, mogę je przedstawić, a ty powiesz co o nich myślisz... I ewentualnie czy wpadłeś na coś lepszego? - zasugerował następnie, teraz już poważniejszym tonem. Jego spojrzenie powędrowało ku Victorowi, lecz tylko na moment, gdyż zaraz potem odchylił się w stronę szafki nocnej, aby ostrożnie odłożyć na nią swój prawie pusty talerz. Gdy pozbył się go już z rąk, obrócił się na łóżku całkiem przodem do Latynosa.
Naprawdę nie chciał poruszać teraz tego tematu, ale wiedział, że muszą zadecydować... A im prędzej to zrobią, tym lepiej. Niepewność była w tym wszystkim najgorsza, a nawet słaby plan i tak poprawiłby ich sytuację. Jakikolwiek cel pomagał, dawał motywację do działania... Tego potrzebowali.

Ostatnie dni pełne były niespodzianek. Właściwie to nie tylko dni, bo już kilka tygodni temu życie Billy'ego zostało obrócone do góry nogami... Ale od spotkania Bucky'ego we Francji było po prostu jeszcze ciekawiej - i dziwniej. I... Pod pewnymi względami lepiej, pomijając oczywiście zrażenie do siebie Mścicieli - z Tony'm Starkiem na czele - i zapewne trafienie na czarną listę Tarczy, bo akurat to nie do końca się ułożyło.
Tak czy siak... Zapoznanie się z Victorem stanowiło wielką poprawę. Nie tylko dlatego, że był miły, czarujący i przyjazny, choć oczywiście wszystkie te oraz liczne inne cechy stanowiły solidną podstawę do tego, aby Billy szczerze go polubił. Tyle że... Było coś jeszcze - coś, o czym chłopak usilnie starał się teraz nie myśleć, nie robić sobie nadziei, nawet w chwilach takich jak ta: gdy Latynos dotykał jego dłoni i mówił takie słodkie, niejednoznaczne rzeczy... Wyjątkowo umysł i serce Kaplana zgadzały się co do tego, jak chciały je zinterpretować. Przecież wszystko na to wskazywało, prawda? Nie mógł się mylić.
To z kolei stanowiło nowość. To znaczy, nie to, że miał pod jakimś względem rację, gdyż wbrew pozorom akurat to zdarzało się dość często. Ba, Billy nie posiadał żadnych oporów przed rzucaniem "a nie mówiłem?" za każdym razem, gdy wyszło na jego. Nie, nowością było to, że najwyraźniej, chyba, prawdopodobnie... Być może jakiś chłopak był nim właśnie zainteresowany w ten sposób? Tak naprawdę po raz pierwszy w jego życiu? I to w dodatku zdecydowanie z wzajemnością.
W gruncie rzeczy Kaplan nie wiedział nawet jak powinien na to zareagować - co zrobić, żeby uzyskać pewność, ale równocześnie wszystkiego nie zepsuć, jeśli się jednak mylił... Albo szczególnie jeżeli się nie mylił. Z jego talentem i pechem nie potrzeba było wiele, aby okazja przeszła mu koło nosa, w związku z czym póki co nastolatek po prostu skupił się na próbach uspokojenia gwałtownego bicia swojego serca... A do tego odwzajemnił uśmiech Vica - i stanowczo nie cofał dłoni.
Dobrze zresztą, że tego ostatniego nie zrobił, gdyż kiedy Latynos przedstawił mu już swój punkt widzenia, Billy nie mógł się powstrzymać - i obrócił rękę w taki sposób, aby móc ująć nią dłoń rówieśnika. Mocno - a przynajmniej mocno jak na jego możliwości - zacisnął na niej palce, jednocześnie spoglądając Vicowi prosto w oczy. Uśmiech zdążył opuścić twarz Kaplana, kąciki ust skierowały się w dół, czoło zaś lekko się zmarszczyło.
- Po pierwsze, nie ufam im przede wszystkim po tym, co zrobili tobie, bo jednak uwięzienie cię za nic stawia ich w moim prywatnym rankingu w dużo gorszym świetle od kłamania i... I najwyraźniej przygotowywania mnie i pozostałych do zmierzenia się kiedyś z Mścicielami... I może zajęcia ich miejsca. Choć kiedy mówię to na głos, to jedno z drugim zaczyna się moralnie zrównywać. Tak czy siak... - przerwał na moment, lecz na tyle krótki, by Victor nie zdążył wejść mu w słowo. W tym czasie przeczesał również palcami wolnej ręki swoje włosy, wprowadzając wśród nich jeszcze większy od dotychczasowego chaos... Co stanowiło nie lada wyczyn. Westchnął jeszcze tylko dla uspokojenia, po czym nabrał w płuca powietrza i kontynuował.
- Nie ma sensu, żebyś się poddawał. Naprawdę. Załatwimy to w inny sposób, niedługo, musisz mi tylko zaufać. Chcę... Porozmawiać z kimś z Avengers, choć jeszcze nie zdecydowałem z kim. Na pewno nie z Iron Manem, nie po tym naszym przypadkowym włamaniu do jego Wieży - uśmiechnął się lekko, trochę nerwowo i niepewnie, ale chciał i musiał chociaż spróbować myśleć pozytywnie... Albo przynajmniej to okazywać. Dla dobra Victora.
- Z kimś, kto potraktuje nas poważnie i będzie na tyle otwarty, by... By nie odesłać nas od razu z kwitkiem. Kto nas wysłucha i zapewni ci bezpieczeństwo. Scarlet Witch albo Kapitan Ameryka... Sam nie wiem, może jeszcze Falcon? - zasugerował, choć prawdę mówiąc doskonale pamiętał, że spotkani niedawno w Avengers Tower bohaterowie wcale nie wydawali się tacy chętni do współpracy... A przynajmniej nie z nimi, młodymi. Z drugiej strony z Tarczą też nie, a to dawało pewne nadzieje...

Billy przygryzł lekko dolną wargę, uważnie obserwując oblicze swojego rówieśnika i wszystkie zachodzące na nim zmiany, odbijające się w jego oczach emocje... W ślicznych oczach, które uparcie na niego nie patrzyły - aż do ostatniej chwili, aż do tego zerknięcia na sam koniec jego wypowiedzi. Tak naprawdę dzięki temu Kaplanowi łatwiej było znaleźć w sobie odwagę, aby tak wpatrywać się w drugiego chłopaka, lecz pewna część niego wolałaby, aby Victor odwzajemniał jego spojrzenie.
Nie podobało mu się życzenie Latynosa... Jego warunek. Pierwsza myśl Billy'ego brzmiała: oczywiście, że Avengers zainteresują się losem jednostki, w końcu są bohaterami, pomagają każdemu. Druga trochę się już od niej różniła: szczególnie, jeśli dopieką tym jeszcze Tarczy. Trzecia zganiła drugą za taki tok rozumowania, choć w głębi ducha Kaplan w pełni się z nim zgadzał. Czwarta i piąta popadały z kolei w wątpliwości, co przy pesymistyczno-realistycznym nastawieniu chłopaka nie stanowiło akurat żadnego zaskoczenia.
Nastawienie to zresztą podsunęło zaraz Billy'emu więcej niemiłych myśli - kiedy tylko Victor cofnął z jego dłoni swoją własną. Kaplan zacisnął na moment palce w pięść, zupełnie odruchowo, nim znów je rozluźnił, wbijając w nie przy tym wzrok. Nie spróbował dotknąć Latynosa ponownie, ani się do niego przysunąć, nic z tych rzeczy. Potrafił rozpoznać odtrącenie, a przynajmniej tak mu się wydawało. I... Rozumiał je. Trochę. Starał się.
- Nie zostanie pominięta. Sam się przekonasz - oznajmił wreszcie cichym, lecz zdecydowanym tonem głosu, po czym oderwał w końcu spojrzenie od swojej dłoni i przeniósł je na swojego rozmówcę. Przez kilka sekund milczał, walcząc z myślami. Tak naprawdę nie zadecydowali jeszcze o wszystkim, ale... Większości spraw i tak nie mogli teraz przewidzieć, więc liczyła się właściwie tylko jedna kwestia: do kogo powinni się udać. Pod tym względem natomiast Billy chyba już postanowił.
Im dłużej zwlekali, tym gorzej dla nich, w związku z czym nastolatek zsunął się nagle z łóżka, obrócił się przodem do Victora i wyciągnął ku niemu ponownie rękę, wnętrzem dłoni skierowaną wymownie ku górze. Spoglądał przy tym na rówieśnika wyczekująco.
- Nie ma na co dłużej czekać. Zabiorę nas do Scarlet Witch. Gdyby coś miało pójść nie tak, teleportujemy się z powrotem tutaj i... I wtedy pomyślimy co dalej - kiedy tylko Latynos ujął jego dłoń, Kaplan odchylił się do tyłu, aby pociągnąć go do pozycji stojącej i odprowadzić chociaż na krok czy dwa od łóżka. Nie chciał niczego uszkodzić podczas teleportacji, nawet jeśli potem mógłby to pewnie łatwo naprawić. Zaraz potem chłopak zaczął już powtarzać:
- Zabierz nas do Scarlet Witch, zabierz nas do Scarlet Witch, zabierz nas do Scarletwitchzabierznasdoscarlet... - znajoma energia zamanifestowała się przy jego oczach i dłoniach, szybko rozprzestrzeniając się dalej, aby wkrótce wypełnić jasnością całe pomieszczenie, w którym się znajdowali... I z którego prędko zniknęli.

Z/t dla obu.

Cała czwórka zmaterializowała się mniej więcej metr nad podłogą w głównym pomieszczeniu schronu, Billy zaś zadbał o to, aby delikatnie odstawić Victora i siebie samego na nogi. Ze Skuld i złodziejem nie mógł zrobić tego samego, bo oboje w dalszym ciągu byli nieprzytomni, w związku z czym ograniczył się do utrzymywania ich w powietrzu. Jego energia cofnęła się do tego stopnia, aby skupiać się tylko wokół lewitującej pary, a także oczu i dłoni nastolatka, lecz mimo to taka jej ilość w zupełności wystarczyła, aby przynajmniej częściowo oświetlała salę. Podróż można było zaliczyć do udanych... I Kaplan miał tylko nadzieję, że druga grupa również nie napotkała żadnych problemów.
Tutaj byli bezpieczni i mogli odpocząć bez martwienia się o to, że zaraz dopadną ich agenci. Powinni coś zjeść, odświeżyć się... I przespać, nawet jeśli tylko przez kilka godzin. Potem czeka ich jeszcze przerabianie schronu, w końcu w tym celu do niego w ogóle przybyli, lecz w tej chwili Billy nie czuł się na siłach, aby się za to zabrać. Korzystanie z jego zdolności męczyło go bardziej, niż przypuszczał... A może problem leżał w odległościach, jakie pokonywał poprzez teleportację? Kiedyś będzie musiał to zbadać, ale teraz nie chciał nawet o tym myśleć.
- Sprawdzisz na wszelki wypadek całą tę maszynerię? I przydałoby się jednak włączyć ogrzewanie w pozostałych sypialniach, bo gdzieś musimy ich zostawić - poprosił Victora cichym tonem, równocześnie zaczynając już ostrożnie przesuwać nieprzytomnych w stronę przejścia na korytarz. Skupiał się na nich, żeby przypadkiem ich nie upuścić albo w coś nimi nie uderzyć, lecz mimo to zerknął jeszcze ku Latynosowi. Dzięki swojej aurze mógł to teraz zrobić bez zdradzania, że mu się przygląda... I musiał przyznać, że nawet podobała mu się ta możliwość, choć nawet dla niego samego brzmiało to trochę niewłaściwie i niepokojąco.
- Zajmę się nimi i zorganizuję nam coś do jedzenia, a ty możesz przez ten czas skoczyć pod prysznic, co ty na to? Ja pójdę po tobie - zaoferował następnie, po czym wyprowadził już Skuld i kieszonkowca na korytarz. Swoją drogą, naprawdę powinni spytać go o imię, gdy już się obudzi... Najpierw jednak Kaplan przetransportował oboje do osobnych sypialni. Musiał się trochę namęczyć z otworzeniem do nich drzwi, gdyż te przez lata nieużywania chodziły ciężko i stawiały mu spory opór, ale najważniejsze, że w końcu poszkodowani znaleźli się w łóżkach. Skuld potrzebowała po prostu spokoju, lecz ze złodziejem sprawy miały się trochę inaczej...
- Nie opuszczaj tego pokoju, nie opuszczaj tego pokoju, nie opuszczaj tego pokojunieopuszczajtegopokoju... - jego oczy znów na moment rozpaliły się błękitem, a po zamkniętych już drzwiach i części ściany przebiegły iskry o tej samej barwie. Billy zamrugał szybko, po czym cicho westchnął i uniósł dłoń, aby potrzeć lekko powieki. Nie zamierzał się nawet zastanawiać nad tym, w jaki sposób zadziała to "zaklęcie". Obchodziło go tylko to, żeby było skuteczne i zatrzymało złodzieja w środku.
Z tego wszystkiego dopiero po kilku sekundach trwania w ciszy na korytarzu Billy w końcu ruszył do kuchni. Nie bardzo miał ochotę znowu praktycznie stracić przytomność z wyczerpania, ale obawiał się, że nie obejdzie się bez jeszcze kilku drobnych sztuczek. Musiał w końcu trochę odświeżyć zapasy, którymi dysponowali, aby przygotować jakieś kanapki... Większość z nich ułożył na talerzu i zabrał do sypialni, ale po drodze sam już jedną porwał, aby przekąsić kolację przed prysznicem.
Może jednak Victor miał wcześniej rację, gdy mówił mu, że powinien się oszczędzać... Ale niektórych rzeczy nie dało się przecież ominąć. Teleportacja była im potrzebna i to bardzo. W parku, a potem w lesie może rzeczywiście trochę przesadził, nie musiał reagować za każdym razem... Ale w tamtych chwilach wydawało mu się to słuszne. Teraz natomiast Kaplan ograniczył się jeszcze do ostatniej tej nocy cichej formułki, która pozwoliła mu wytworzyć dwa komplety piżam... I sprawiła, że na moment zamigotało mu przed oczami.
Możliwość zajęcia łazienki, gdy Vic już ją opuścił, trochę poprawiła mu humor. Nie do końca, bo był na to po prostu zbyt zmęczony, ale jednak gorąca woda na jego skórze pomagała się zrelaksować i uporządkować myśli. To ostatnie wiązało się również z paroma nieprzyjemnościami... Lecz jednocześnie ułatwiło mu podjęcie pewnej decyzji - ważnej, choć napawającej go panicznym lękiem.
Po szybkim prysznicu i przebraniu się w piżamę Billy powrócił do sypialni, a swoje ubrania z tego dnia porzucił gdzieś na uboczu. Wcześniej odruchowo je poskładał, więc nie musiał się martwić o to, że się wymną. Poza tym... Pewnie i tak mógłby na to jutro szybko coś poradzić. Od chwili, gdy wkroczył do pomieszczenia, usilnie unikał patrzenia na Victora... Ale musiał w końcu wziąć się w garść.
Nastolatek rzucił swojemu rówieśnikowi długie, niepewne spojrzenie, po czym zbliżył się do jego łóżka i przysiadł na nim obok niego. Wyraźnie się zawahał, nim nachylił się lekko w jego stronę i ostrożnie oparł głowę na jego ramieniu. W tym momencie serce biło mu już jak oszalałe i to nie tylko ze stresu, ale i przez tę bliskość, a w duchu modlił się, by nie zostać odtrąconym.
- Przepraszam... - mruknął cicho, a następnie przymknął oczy. Zamierzał wyjaśnić o co mu chodziło, naprawdę, tyle że głos odmawiał mu posłuszeństwa. Nikt nie lubił przyznawać się do popełnionych błędów, lecz nawet nie to stanowiło teraz główny problem. Billy czuł i wiedział, że zawiódł. W jego wyobrażeniach wszystko to wyglądało zupełnie inaczej. Grupa miała być bardziej zorganizowana, a Mściciele... Bliżsi ideałom, które nastolatek od dziecka im przypisywał... Nie liczył od razu na cuda, ale nie spodziewał się też, że z jednymi i drugimi pójdzie tak źle i opornie.

Prawdę mówiąc to właśnie mniej więcej takiej odpowiedzi nastolatek się teraz spodziewał. Victor był tak... Tak miły, grzeczny i dobrze wychowany, że - że rodzice Billy'ego od razu by go pokochali, jak podpowiadał chłopakowi cichy, lecz uparty głosik, na ogół stale skupiający się na wychwalaniu Vica pod niebiosa - że nic dziwnego, iż nawet w tych okolicznościach starał się nie okazywać swojego zawodu.
A przecież miał ku temu powody! Kaplanowi nie udało się osiągnąć tego, na co liczył i co swojemu rówieśnikowi obiecywał. W gruncie rzeczy wcześniej uzgodnili nawet, że - jeżeli ta próba nie wypali - Latynos sam odda się w ręce Tarczy... Co wciąż bardzo się Billy'emu nie podobało. Liczył na to, że Victor po prostu nie wróci już do tego tematu, a przynajmniej nie w najbliższym czasie. Chciał coś jeszcze ugrać, zdobyć argumenty, przekonać Vica, że to nie jest żadne rozwiązanie... Wierzył, że mu się powiedzie. W końcu. Musi, prawda?
Szkoda tylko, że nawet te miłe słowa nie osłodziły Billy'emu tego, iż rówieśnik prędko się od niego odsunął, może i początkowo subtelnie, ale za to stanowczo. Tyle wystarczyło, aby mutant od razu uniósł głowę i usiadł prosto, a jego spojrzenie uciekło na bok - w stronę przeciwną do tej, po której znajdował się teraz Victor. Nie był w stanie zmusić się do tego, aby na niego spojrzeć, nie w momencie, gdy na jego twarzy spodziewał się zastać... Sam nie wiedział do końca co, ale zdecydowanie coś nieprzyjemnego. Zażenowanie, zakłopotanie? To najłagodniejsze opcje, a wyobraźnia podsuwała mu wiele innych scenariuszy, o wiele gorszych.
Zebranie się w sobie, aby ponownie przemówić, również nie należało do łatwych zadań. Kaplan naprawdę chciał wyjaśnić swoje zachowanie, naprawić sytuację... I przede wszystkim upewnić się, że Victor nie miał do niego żalu o to, co wydarzyło się w przeciągu ostatnich godzin. Pragnął tego, oczywiście, a jednak... Czuł się tak, jak gdyby gardło mu się zacisnęło i nie pozwalało mu na wydawanie z siebie jakichkolwiek odgłosów. Stres dosłownie odbierał mu mowę.
- Nie zrobiłem nic złego, zgoda, ale dobrego też nie. Dlatego... Owszem, mam za co przepraszać. Bardzo mam. Naprawdę myślałem, że to wszystko jakoś się ułoży. Nie wiedziałem, że pod moją nieobecność grupa nagle aż tak urosła, zresztą to chyba stało się w większości dzisiaj, w innym wypadku o wiele lepiej byśmy się z nimi dogadywali, a tych osób nawet nie znałem. Choć dziewczyny były, są, w porządku - to ostatnie zdanie nastolatek dodał po krótkiej pauzie. Nie chciał, żeby wyglądało na to, że narzekał na nowych członków grupy. W rzeczywistości było wręcz przeciwnie, bo szczerze cieszył się z ich obecności oraz z tego, że być może uda im się jeszcze przyjąć do drużyny kolejnych rówieśników, ale po prostu nie był na to wcześniej przygotowany. W starym składzie zdążył już nawiązać jakieś relacje i dzięki nim miał nadzieję prędko załatwić sprawę... Obcy zaś stanowili wielką niewiadomą, z którą trzeba było dopiero nawiązać nić porozumienia, pokazać im się od najlepszej strony i przekonać ich do swoich racji. Nic prostego, szczególnie wtedy, gdy miało się do czynienia z takim Elim.
- Ale... Ale Scarlet Witch zdawała się być po naszej stronie, prawda? Nawet jeżeli Spider Woman miała na ten temat inne zdanie. No i... Cassie mogłaby też porozmawiać ze swoim tatą albo po prostu z Mścicielami, bo przecież kogo jak kogo, ale ją chyba wysłuchają. Praktycznie się przy nich wychowywała, to musi coś dla nich znaczyć - Kaplan mówił coraz szybciej, co wynikało w głównej mierze z jego zdenerwowania, ale i z tego, że obawiał się, iż nie da rady mówić dalej, jeżeli teraz zamilknie. To wcale nie wydawało mu się takie nieprawdopodobne... Siedział tak więc z pochyloną głową i z rękami ułożonymi na udach, bezmyślnie bawiąc się własnymi palcami tylko po to, aby móc czymkolwiek zająć dłonie.
- Uwierz mi, zrobiłbym wszystko, żeby ci pomóc... Z Tarczą i z twoją mamą... - te ostatnie słowa dodał już wolniej i ciszej. Był ich pewien i nie zawahałby się poprzeć ich czynami, lecz z drugiej strony obawiał się, że wypowiadając je sprowadzi myśli Victora na wcześniejsze tory... Te dotyczące jego powrotu pod "czułą opiekę" S.H.I.E.L.D. Dodatkowo nie chciał jeszcze bardziej przygnębić Latynosa - wspominając mu o tej całej sytuacji. Nie wątpił w to, że Vic i tak ciągle o niej myślał, ale po co się do tego dokładać i pogarszać sprawę?
To właśnie te nieprzyjemne myśli dodały mu odwagi potrzebnej do tego, aby mógł znów spojrzeć na rówieśnika. Musiał zobaczyć jego twarz, upewnić się, że przypadkowo go nie zranił... Bo tego by sobie chyba nie wybaczył. Billy pozostawił więc głowę lekko pochyloną i zwróconą do przodu, jednakże wzrok przeniósł w końcu na Victora, równocześnie odruchowo przygryzając dolną wargę.

// Wybacz, że jeszcze się do Ciebie nie odnosimy, Eugene, ale chciałbym najpierw skończyć ten wątek, żeby potem móc się już na spokojnie zająć Tobą. Wiele kolejek to nie potrwa, obiecuję.

Niestety Billy nie mógłby szczerze powiedzieć, że po tej rozmowie poczuł się lepiej. Początkowo miał nadzieję, iż tak właśnie będzie... Że kiedy już zmusi się do mówienia, wyrzuci to wszystko z siebie, wyjaśni sobie z Victorem to, co wydawało mu się tego wymagać - wówczas zrobi mu się lżej na duchu, a lista problemów chociaż trochę się skróci. Mylił się. Wcale nie było mu łatwiej, a w głowie w dalszym ciągu kłębiły mu się ponure myśli.
Najgorsze było chyba to, że - zgodnie z jego przewidywaniami, choć może lepiej byłoby je nazwać wprost obawami - Latynos rzeczywiście w dalszym ciągu myślał o oddaniu się w ręce agentów Tarczy. Ta świadomość sprawiała, że wokół klatki piersiowej Billy'ego zaciskała się nieustępliwa obręcz, która skutecznie utrudniała mu oddychanie, w brzuchu zaś zdawał się mu zalegać ciężar. Objawy te były przynajmniej dla chłopaka bardzo dobrze znajome... Chociaż, gdyby się nad tym zastanowić, nie oznaczało to wcale niczego pozytywnego. Mimo wszystko wciąż nie potrafił sobie też z nimi radzić.
Teraz jednak tak czy siak Kaplan nie mógł niczego z tym wszystkim zrobić. Nie pozostawało mu tak naprawdę nic innego, jak tylko pokiwać posłusznie głową na słowa Victora, a następnie odprowadzić go wzrokiem, gdy opuszczał pomieszczenie. Po jego zniknięciu Billy jeszcze przez krótką chwilę siedział w bezruchu na łóżku... Nim w końcu westchnął głęboko, zamknął oczy - i padł bokiem na materac. W pierwszej chwili nie przejmował się nawet zwisającymi nogami, dopiero po kilku, może kilkunastu sekundach namysłu je również wciągnął na łóżko, uprzednio pozbywając się butów. Nie uczynił tego zresztą ręcznie, tylko kilkoma wypracowanymi poprzez lata doświadczenia ruchami, polegającymi w głównej mierze na zahaczaniu o siebie wzajemnie stopami. Nagle jakoś nie miał siły się podnieść.
Przynajmniej wiedział już, że Victor najwyraźniej nie miał do niego żalu o to, co stało się ze Scarlet Witch i Spider Woman, a później z Young Avengers... Albo, jeżeli nawet miał, to dobrze się z tym krył. I w dalszym ciągu ślicznie się uśmiechał, nawet jeżeli Kaplan wolał, gdy te uśmiechy były o wiele szczęśliwsze. Chciałby móc coś na to poradzić. Tak bardzo by chciał... Ale wątpił, aby był w stanie wpłynąć na sytuację rówieśnika z Tarczą i z jego mamą - nawet przy użyciu wszystkich swoich zagadkowych zdolności.
O tych ostatnich nie chciał nawet myśleć, w związku z czym jego zdradliwy umysł oczywiście musiał posłać go teraz na małą wycieczkę w ich kierunku. Z jednej strony Billy był szczerze zachwycony tym, co udało mu się osiągnąć w ciągu kilku ostatnich dni. Czuł dumę, gdyż na własną rękę radził sobie pod tym względem o wiele lepiej, niż wcześniej podczas treningów pod okiem agentów. W porządku, męczył się, bolała go głowa... Ale i tak szło mu nieźle. Wywoływał coraz więcej różnych efektów - i to właśnie to go tak naprawdę niepokoiło.
Gdzie leżały granice jego możliwości? Pomijając czystą moc, której rzecz jasna potrzebował, aby być w stanie wykonać jakiekolwiek "zaklęcie". Leżąc tak na łóżku przeznaczonym dla Victora i starając się oddychać głęboko i regularnie, Billy tworzył w głowie listę swoich dokonań. Pierwsze było rażenie prądem. Potem się teleportował, być może uleczał, lewitował obiekty i ludzi, w tym samego siebie... Był w stanie zmieniać ubrania, rozerwać duże łóżko na dwa mniejsze... Zostawić rodzicom wiadomość, której Victor nie mógł odczytać. Szeroki zakres umiejętności - które, zgodnie z jego rozległą wiedzą na temat bohaterów i kwestii im pokrewnych, w większości mogły się wywodzić z psioniki. Kaplan naprawdę nie obraziłby się, gdyby ktoś mu to potwierdził - albo zaprzeczył i podał lepsze wyjaśnienie.
W pewnym momencie Billy zaczął słyszeć ciche buczenie gdzieś w pobliżu, lecz w pierwszej chwili nie zwrócił na nie większej uwagi. Jego umysł je zarejestrował, ale to wszystko. Dopiero po pewnym czasie nastolatek zmarszczył lekko czoło i w końcu rozchylił powieki, aby przesunąć spojrzeniem po pomieszczeniu. To właśnie wtedy dotarło do niego, że odgłos ten związany był z wibracjami - jego własnej komórki, pozostawionej w kieszeni, gdy się przebierał. Chłopak nie mógł powstrzymać pomruku niezadowolenia. Pomimo wszystkich zmartwień, tak dobrze mu się leżało, już praktycznie zasypiał... Aż nagle dotarło do niego, że ktoś właśnie do niego napisał. To mogło być coś ważnego! Może Spider Woman chciała się z nim skontaktować albo ktoś z drużyny go potrzebował? Ta myśl wystarczyła, aby chłopak nagle usiadł prosto, a następnie poderwał się z miejsca. Już po chwili miał w dłoni komórkę i spoglądał na jej ekran... Wyświetlający aplikację z notatnikiem oraz jedno krótkie zdanie. Nawet jego zaspany umysł od razu je zrozumiał.
Billy upuścił komórkę na swoje łóżko, po czym prędko wbił stopy z powrotem w buty, aby nie zamarznąć na korytarzu. Nie zabierał ze sobą niczego więcej, tylko od razu opuścił pokój, szybkim - i na pewno dobrze słyszalnym - krokiem kierując się ku Victorowi. Zatrzymał się tuż za nim, nieco niepewnie układając dłoń na jego plecach, by dać mu znać, że już dotarł... Jak gdyby było to w ogóle konieczne. Przynajmniej mógłby się tym w razie czego usprawiedliwiać. Nie odzywał się jeszcze, czekając na rozwój wydarzeń i nasłuchując - bo domyślał się, że obaj chłopcy raczej nie wstrzymali się z rozpoczęciem rozmowy do jego przybycia.

Billy przybył na miejsce akurat na czas, aby usłyszeć pytania zadawane przez kieszonkowca. Jego spojrzenie przesunęło się od chłopaka - który na imię miał, zdaje się, Eugene, choć Kaplan nie był tego do końca pewien, bo w końcu znajdował się jeszcze w oddali, gdy ten się przedstawiał i przez to mógł go źle zrozumieć - do Victora. Na plecach tego ostatniego wciąż opierał dłoń. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że pewnie powinien ją już cofnąć, ale jakoś nie mógł się jeszcze ku temu zebrać, a sam Latynos póki co nie protestował... Więc chyba było w porządku.
Może to i dobrze, że Eugene już się obudził? Im szybciej załatwią tę sprawę, tym lepiej dla nich wszystkich. Billy nie chciał przetrzymywać go w schronie wbrew jego woli, wiedział, że nie jest to właściwe postępowanie, jednakże w tym wypadku po prostu nie mieli innego wyjścia. Musieli się najpierw upewnić, że mogą go wypuścić... A jeżeli nie, to koniecznie powinni ustalić co jeszcze mogliby z nim zrobić.
Oczywiście w grę wchodziło odstawienie chłopaka na policję, tyle że nie posiadali tak naprawdę żadnych dowodów na to, że kradł, więc wiele by to nie zmieniło. Pouczenie i odstawienie do Nowego Jorku? Nawet Billy nie był na tyle naiwny, aby wierzyć, że to wystarczy, aby ktoś nagle zmienił całe swoje postępowanie. Z drugiej strony chyba faktycznie nieźle przestraszyli kieszonkowca, więc może przynajmniej to zapamięta... Ale tak naprawdę zbyt wiele zależało od jego sytuacji życiowej, a tej nie znali.
- To... Świetne pytanie. Pytania. Nie jesteśmy pewni, ale podejrzewamy, że znajdujemy się gdzieś w Europie albo może w Azji - wyjaśnił na początek, mimo wszystko nie chcąc zdradzać szczegółów... Zwłaszcza, że przecież i tak mógł się mylić. Panująca jeszcze niedawno w schronie wyjątkowo niska temperatura skreślała z listy możliwości sporo miejsc na świecie, a teleportacja do niego była na tyle męcząca, że Kaplan sądził, iż przebywał w ten sposób naprawdę wielką odległość... No i do tego dochodziły jeszcze napisy cyrylicą... Ale tak naprawdę nie mieli żadnej pewności, że rzeczywiście przebywali na terenie Rosji. Schron mógł równie dobrze należeć do Rosjanina, ale znajdować się w zupełnie innym kraju.
Jak by jednak nie było, teraz przyszła kolej Kaplana, aby zadawać pytania... I wytłumaczyć parę spraw. Aby dodać sobie pewności siebie, Billy wysunął się jeszcze bardziej zza pleców Victora na bok. Choć wciąż stał nieco za nim, to teraz i tak był już lepiej widoczny dla Eugene'a.
- Nie wiem ile słyszałeś w parku i w lesie... Nim straciłeś przytomność. Na własne życzenie, bo nie trzeba było tak od nas uciekać w środku dziczy. Musieliśmy cię jakoś zatrzymać, żebyś się nie zgubił albo gorzej... Ale wracając do tematu. Victor i ja, czyli Billy, a także nasi przyjaciele, my wszyscy jesteśmy bohaterami... Trochę początkującymi, bo dopiero zaczynamy, ale wiemy co robimy. A ty jesteś złodziejem, więc tak naprawdę powinniśmy zabrać cię na policję - na tym Kaplan poprzestał, dając chłopakowi okazję, aby spróbował się wybronić... A Vicowi na to, aby wtrącił się z własnymi uwagami, jeżeli tylko miał na to ochotę.
Może Billy trochę podkoloryzował i uogólnił ich sytuację, ale tak naprawdę nie sądził, aby było w tym coś złego. Nie widział sensu w tłumaczeniu kieszonkowcowi zawiłości ich bieżących spraw, a przecież zadecydowali, że będą niezależną grupą bohaterów, tak? To było teraz najważniejsze, bo w pewnym sensie dotyczyło położenia samego Eugene'a. Mieli strzec prawa, więc nie mogli go tak po prostu wypuścić, skoro popełnił przy nich przestępstwo.
Z drugiej strony jednak bohaterowie - ci prawdziwi, a nie mordercy, którzy uważali, że niosą światu sprawiedliwość - potrafili przecież okazać innym zrozumienie i litość... I to właśnie dlatego Kaplan chciał najpierw usłyszeć co takiego miał do powiedzenia ich złodziej. Po części miało to też związek z jego umiejętnościami, tymi dotyczącymi najwyraźniej szkła. Ilu to bohaterów zaczynało po drugiej stronie barykady i z czasem się nawracało? A taka historia była z pewnością lepsza od pogrążania się coraz bardziej i bardziej w półświatek, by skończyć jako jeden z "super" przestępców - mniejszego czy większego kalibru.

// Za zgodą Vica odpisuję przed nim.

Billy nie mógł powstrzymać się przed przewróceniem oczami na stwierdzenie, iż on i pozostali Young Avengers wydawali się być łatwym celem. Zgoda, może na pozór nie wyglądali zbyt groźnie, ale z drugiej strony już sama ich liczba powinna odstraszyć od nich przeciętnego złodzieja. Trochę się ich przecież w tym parku zebrało... A już na pewno więcej, niż Kaplan oczekiwał.
Mimo to duma nastolatka nie została trwale naruszona, głównie dlatego, że zdawał sobie sprawę z faktu, iż przynajmniej szybko wyprowadzili Eugene'a z błędu. W tej sytuacji nie było to może bardzo istotne, nie mniej jednak dawało Billy'emu poczucie satysfakcji. Ktoś ich nie docenił - i od razu się to na nim odbiło. Przyjemna myśl.
Niestety kolejne były już o wiele mniej miłe, gdyż kieszonkowiec przeszedł do opisywania swojej sytuacji życiowej. Kaplan właśnie na to po cichu liczył i spodziewał się, że rówieśnik zechce się im jakoś wytłumaczyć, szczerze lub nie, a może nawet ponownie poprosi o odpuszczenie mu tej akcji z komórką Cassie... Tak więc połowa jego przewidywań najwyraźniej się sprawdziła. Nie był to wcale zły wynik.
Billy nie mógłby powiedzieć, że rozumiał Eugene'a. To znaczy, owszem, nic nie stało na przeszkodzie, aby to stwierdził - ale po prostu nie byłoby to prawdą. Był tylko w stanie wyobrażać sobie to, przez co przechodził chłopak żyjący od lat na ulicy, a choć wyobraźnię faktycznie miał sporą, to jednak logika podpowiadała mu, że nie posiadał nawet wszystkich potrzebnych do tego informacji.
Co tu dużo mówić, Billy był dzieckiem z tak zwanego dobrego domu. Wyższa klasa średnia, ładna i bezpieczna okolica, kochająca rodzina - rodzice pracujący w korzystnych, nieźle płatnych zawodach... I tak dalej. Miał swoje problemy, bo niczyje życie nie było idealne, a ostatnimi czasy stały się one wyraźnie poważniejsze, lecz chyba nie mógł aż tak narzekać na swoją sytuację... Nawet biorąc pod uwagę to, że aktualnie ukrywał się przed Tarczą.
Spojrzenie nastolatka odruchowo powędrowało za dłonią Eugene'a, a następnie skupiło się na przemieszczającym się zgodnie z jego wolą szkle. Nie kojarzył chyba żadnego bohatera czy przestępcy z takimi zdolnościami - z podobnymi tak, ale nie z identycznymi. To podsycało jego ciekawość, która jednak prędko okazała się słabsza od niedowierzania, kiedy kieszonkowiec wspomniał, iż nie potrafiłby nikogo skrzywdzić. Brwi Kaplana uniosły się, a usta już się rozchyliły, aby to skomentować... Ale jednak sobie odpuścił i tylko westchnął cicho. Mimo to prywatnie sądził, że ten ostatni atak w lesie mógłby się dla nich skończyć dość boleśnie, gdyby Teddy w porę nie zatrzymał go skrzydłami. A gdyby jeszcze odłamki dostały się w jakieś niefortunne miejsce, na przykład trafiły do czyichś oczu... Wtedy już w ogóle byłoby nieciekawie.
- Więc... Potrzebujesz dachu nad głową i jedzenia, prawda? Tak się szczęśliwie składa, że jedzenie mamy w spiżarce, a to nad nami równie dobrze możemy uznać za dach - w tym momencie Billy przerwał na moment, zaledwie na sekundę czy dwie, aby w tym czasie wymownie zerknąć w górę, czyli na sklepienie pomieszczenia.
- Póki co możesz z nami zostać. Przydadzą nam się ręce dodatkowe do pracy, bo musimy doprowadzić bazę do porządku, jeżeli mamy z niej korzystać... - Kaplan przesunął wzrok ku Victorowi, jak gdyby upewniał się, że Latynos nie miał nic przeciwko takiemu rozwojowi wydarzeń. Rozwiązanie było co prawda tymczasowe, lecz wydawało się całkiem niezłe, w związku z czym Billy czuł się żądny pochwały. Jego spojrzenie znów powędrowało ku złodziejowi, a na twarzy pojawił się wyraz pełen namysłu.
- Zostaje chyba jeszcze jedna kwestia... Możesz wychodzić z pokoju, możesz wychodzić z pokoju, możeszwychodzićzpokojumożesz... - znajome błękitne światło rozbłysło na moment w oczach oraz przy dłoniach chłopaka, a zaraz potem przemknęło również po framudze i pobliskich ścianach, prędko zanikając. Na ten widok Billy lekko się uśmiechnął, zadowolony z sukcesu... A przynajmniej z domniemanego sukcesu.
- Teraz pora odpocząć - zarządził na koniec, odwracając się już przodem do Victora, a bokiem do Eugene'a. Kiedy wraz z tym pierwszym oddalali się do własnego pokoju, po drodze przymknęli jeszcze drzwi. Na korytarzu było mimo wszystko chłodniej, niż w pozostałych pomieszczeniach, w związku z czym należało uważać na wypuszczanie z nich ciepła.
Billy chętnie pomógłby reszcie drużyny z ich zadaniami, jednakże zajęcie się kwestią schronu również było ważne. Choćby nawet mieli nie używać go jako stałej bazy, to przecież zawsze dobrze było z góry przygotować się na różne okoliczności, w tym na konieczność skrycia się w odosobnionym miejscu... I to właśnie dlatego przez następne dni Kaplan grzecznie asystował przy czym tylko mógł. W końcu jednak nadszedł czas, aby zorientować się w sytuacji panującej w Nowym Jorku - i Billy wiedział nawet od czego powinien zacząć. Najpierw oczywiście omówił sprawę z Victorem, zapewnił go, że postara się wrócić w przeciągu kilku, maksymalnie kilkunastu godzin... I w końcu teleportował się z powrotem do Stanów.

Z/t.

Eugene spędził już w schronie kilka dni, za towarzystwo mając Victora i Billy'ego, a także nieprzytomną Skuld. To ostatnie było trochę niepokojące, lecz dziewczyna zdawała się być w dobrym stanie... Pomijając rzecz jasna to, że się nie budziła.
Jakież musiało być zdziwienie Eugene'a, gdy któregoś dnia wokół niego tak po prostu zaczęła się zbierać błękitna energia, stanowiąca mieszankę wyładowań elektrycznych, migoczących świateł oraz czegoś, co przypominało chmurę lub może dym! Wszystko to zawirowało wokół chłopaka, uniemożliwiając mu dojrzenie czegokolwiek w pomieszczeniu, a kiedy efekty zniknęły... Eugene'a otaczało już coś zupełnie innego.

Z/t dla Eugene'a.

Po powrocie z okolic jeziora do Instytutu Billy był już właściwie gotów do teleportacji. W trakcie zwiedzania i spaceru zdążył odzyskać pełnię sił, nawet jeżeli przy brzegu nie mógł powstrzymać się przed użyciem swoich zdolności, więc zaraz po wkroczeniu do hallu wejściowego mógł przystąpić do rzeczy. Z wcześniejszych doświadczeń wiedział, że pomieszczenie nie powinno ucierpieć, szczególnie że uderzenie energii towarzyszyło zwykle jego pojawieniu się w nowym miejscu, a nie zniknięciu z poprzedniego... Więc tym razem z czystym sumieniem chłopak nie przejmował się takimi szczegółami.
Już po chwili jego ciało otoczyła więc znajoma błękitna aura, a stopy oderwały mu się od podłogi. Na moment jego wizję zakryła rozchodząca się wokół niego jasność, lecz po kilku sekundach zaczęła stopniowo ustępować, pozwalając mu potoczyć wzrokiem po nowym otoczeniu... Czyli po głównej sali schronu, w którym jeszcze nie tak dawno temu dla bezpieczeństwa pozostawił Victora. Bezpieczne opadnięcie na dywan zajęło mu trzy czy cztery sekundy, lecz chłopak i tak przyzwyczaił się już do tego specyficznego uczucia, jakim było utrzymywanie się w powietrzu bez jakiegokolwiek wspomagania poza własną mocą, więc nie miał z tym żadnego problemu.
Kaplan zdawał sobie sprawę z tego, że teoretycznie miał teraz na głowie ważniejsze, pilniejsze sprawy. Powinien pewnie jak najszybciej wrócić do Kate, tak jak zapowiedział to podczas pobytu w Instytucie, aby zdać jej relację ze wszystkich tych najświeższych wydarzeń... Ale naprawdę nie miał na to ochoty. Drużyna stanowiła najwyższy priorytet, to oczywiste, ale i tak robił dla niej przecież wiele. Chyba mógł poświęcić chwilę na coś, czego sam sobie życzył...? Źle się z tym czuł, ale starał się myśleć obiektywnie, a rozsądek podpowiadał mu, że faktycznie posiadał takie prawo.
W ostatnim czasie nastolatek starał się odwiedzać swojego rówieśnika jak najczęściej i zostawać z nim w schronie jak najdłużej, ale musiał też załatwiać inne kwestie, te w Nowym Jorku. Dla Victora wychylanie się mogło się okazać zgubne... Tyle że Tarcza jakoś nie podejmowała żadnych kroków przeciwko Young Avengers, więc być może odpuściła również w przypadku Latynosa? Być może był to podstęp, wrodzony pesymizm Billy'ego uparcie twierdził, że agenci tak łatwo by nie odpuścili, ale jeżeli jednak? Victor tak czy siak nie mógł siedzieć w schronie w nieskończoność... A Kaplan wpadł na pewien świetny pomysł, który powinien mu się spodobać. Teraz musiał go jeszcze tylko znaleźć i przekonać do wzięcia udziału w tej akcji.
Błyski i fantazyjne, losowe zawijasy energii chłopaka powoli zniknęły całkowicie, w końcu ustępując nawet przy oczach i dłoniach nastolatka. Te ostatnie błękitne iskry Billy wywoływał zresztą świadomie, aby móc podejść do przełącznika światła i uruchomić lampy, lecz potem własny blask nie był mu już do niczego potrzebny. Brak okien oznaczał, że musiał polegać na sztucznym oświetleniu... Ale do tego również dało się przywyknąć.
Gdzie mógł teraz przebywać Victor? Schron nie był na szczęście ogromny, więc liczba pomieszczeń do przeszukania nie stanowiła żadnego wyzwania, a jednak Kaplan musiał sprawdzić kilka różnych miejsc. Wychodząc na korytarz - i pomagając sobie przy tym siłą woli czy też umysłu, aby poruszyć ciężkie drzwi - Billy układał już w głowie prosty plan działania. Najpierw kuchnia ze spiżarnią, bo znajdowały się najbliżej... Potem zapukanie do łazienki po przeciwnej stronie korytarza. Dalej pokój, który wcześniej przystosowali do bycia dwuosobowym poprzez rozdzielenie łóżka, bo pozostałych sypialni chyba nie warto było nawet sprawdzać - i wreszcie na sam koniec maszynownia. No, chyba że natknie się na Latynosa już wcześniej, wtedy oczywiście dalsze punkty programu będą zbędne.
Billy miał Victorowi tyle do opowiedzenia, że sam nie był pewien od czego powinien zacząć. Znajomość z X-Men, pierwsza prawdziwa misja Young Avengers, nawet jeżeli bez udziału samego Kaplana, kolejni nowi członkowie drużyny, wybór oficjalnych pseudonimów... No i oczywiście kostiumy. Ich własne. Chyba to one mogłyby pójść teraz na pierwszy ogień, skoro Kaplan i tak miał wciąż swój na sobie, a to trochę rzucało się w oczy...
W trakcie poszukiwań Billy zdecydował się zerknąć do pokoju, w którym jakiś czas temu umieścili pogrążoną w śpiączce przybyszkę z Asgardu. Chłopak otworzył drzwi do odpowiedniej sypialni... I nagle jego umysł się zawiesił. Pomieszczenie było puste - to znaczy, wszystkie meble zostały na swoim miejscu, lecz Skuld zniknęła... A krótkie "zaklęcie" mające wskazać do niej drogę niczego nie wykazało, więc najwyraźniej dziewczyna nie przebywała w ogóle w schronie, ani w ogóle w pobliżu. To... Niedobrze? Chyba.
Kaplan nawet nie zastanawiał się długo nad swoimi następnymi krokami. Musiał wrócić do Nowego Jorku i... Pewnie porozmawiać z Kate. Nie chcąc ryzykować z ponownym lądowaniem na jej dachu, ani tym bardziej pakować się jej od razu do apartamentu, nastolatek zdecydował się teleportować najpierw do siebie, by do przyjaciółki udać się w jakiś bardziej konwencjonalny sposób. I tak chciał odzyskać swój telefon komórkowy.

Z/t.