Delancey Street

Jedno z centralnych miejsc Lower East Side na Manhattanie, łączące ze sobą Bowery i Williamsburg Bridge. Znajduje się tu cała masa barów - w tym takich na wynos, delikatesów, a także sklepów z ubraniami znanych z wielkich obniżek cen i licznych okazji.

Przybycie na miejsce zajęło dziewczynie znacznie więcej czasu niż chciała. Wstąpiła do swojej siedziby na mała chwilkę. Taaa, trwało to pół godziny. Przeklinała za to ptaki i wiatr, ale nie było innej drogi. Oprócz kilku codziennych rytuałów musiała doładować magazynki oraz "zakleiła" nacięcia na prawym ramieniu. Rzucały się one w oczy, ale w tej chwili liczył się pancerz, a nie wygląd. Nie pomalowała, więc ramienia. Wyglądało to tak, jakby B2 dorobił sobie 3 blizny. Zirytowana Alice wpakowała się w strój i ruszyła na podbój świata! Wróć, ratowanie świata. Na horyzoncie pojawił się czarny punkt, który niebezpiecznie szybko zbliżał się do jednej z tłoczniejszych ulic. Dziewczyna nie zważała już na ludzi. Przynajmniej tutaj byli jako tako bezpieczni. B2 zawisł kilka metrów ponad dachami sklepów i przez chwilę "wpatrywał" się w ludzi, którzy po kilku chwilach już ją dostrzegli. Odnalazła małą uliczkę i podleciała do niej. Black opadł na ziemię i totalnie olewając ludzi, którzy wyciągali telefony w wiadomym celu, podszedł do miejsce gdzie kolejna duszyczka odeszła z tego świata. Przez chwilę stała, ponownie oglądając informacje podane w mediach. Po chwili zajęła się miejscem zbrodni. Szukała śladów. Jako, że morderca dorwał się do mózgu, sporo krwi musiało ulecieć zanim by go usunął .Nie bardzo wierzyła, że to sprawka zwykłego człowieka. Szukała więc wszystkiego. Nie tylko zwykłym, przybliżonym obrazem, ale traktowała miejsce różnego rodzaju promieniowaniami, którymi dysponował B2. To miejsce skrywało w sobie mroczną tajemnicę, a ona chciała ją stąd wyrwać.

Alice rozejrzała się wokoło. Nie patrzyła jednak na ludzi, których już odruchowo omijała wzrokiem. Starała się ograniczyć z nimi kontakt w kostiumie do minimum. Mianowicie chciała stworzyć przepaść między B2 i sobą. Miała nadzieję, że potencjalni wrogowie nie wezmą jej wówczas pod uwagę w poszukiwaniach prawdziwej twarzy Black. Po co jednak całe to rozglądanie i szukanie czegoś wzrokiem? Mianowicie Alice sądziła, że ktoś jeszcze przybędzie, słysząc o kolejnym morderstwie. Mogło być jednak za wcześnie dla innych bohaterów. Mogłaby się jednak sprzeczać nad tą kwestią, w końcu ona przyleciała jakąś godzinę po transmisji w telewizji, więc inni z pewnością mieli sporo czasu aby się przygotować. Nie jest to jednak miejsce na kłótnie ze samą sobą, które poniekąd były jej ulubionym zajęciem. Dlaczego jednak B2 wychylił się zza rogu? Mianowicie maszyna w wąskiej dróżce nie wykrywała odległych obiektów. Możliwości radaru malały gdy wchodziła do pomieszczenia. Wystawienie jakiejkolwiek części B2 natychmiast wzmacniało zasięg i bez problemu mogła dowiedzieć się o przybywającym obiekcie. Po za tym, gdyby nie mogła go wykryć radarem, wciąż mogła go dostrzec.
W pewnym momencie dostrzegła, że ludzie zaczynają się robić coraz odważniejsi. Widząc, że B2 totalnie ich olewa zaczynali krzyczeć albo zbliżać się. Jeden młody chłopak podszedł za blisko. B2 zaskrzypiał groźnie, a czarna ręka skierowała się w kierunku młodzieńca. Ramię przesunęło się i ukazało lufę karabinu.
- Od-suń się - chłopak usłyszał wyraźny rozkaz maszyny. Tymczasem Alice wściekała się na samą siebie. Mianowicie zwykła mowa nie robiła takiego wrażenia jak chłodny, mocny syk, którego maszyna nie umiała jeszcze z siebie wydobyć. Aramarath ponownie zaklinała się na wszystkie bóstwa, że poprawi ten wielki błąd. Zanim chłopak zdążył zniknąć za tłumem ludzi, bądź zakrętem Alice schowała lufę i weszła nieco głębiej do ciemnej, o ile można tak ją nazwać w środku dnia, uliczki. Wtedy usłyszała małe szuranie. B2 podniósł głowę, a oczom Alice ukazała się młoda dziewczyna. Usiadła na parapecie i obserwowała B2. Musiał być nowością. Pierwszy raz, do tego w dzień i na jednej z najbardziej tłocznych ulic, ukazał się w pełnej krasie. Nic dziwnego, że i małą wyrwał ze świata pełnego cyferek. Alice już miała ją olać gdy dziewczynka zdobyła się na małe pytanie. Alice mogłaby potraktować to jako obrazę, ale w końcu to Tony był stalowym kartonem po mleku, który był znany zdecydowanej większości ludzi. Ona dopiero zaczynała. Aramarath mogłaby olać pytanie, ale akurat okienko młodej wychodziło na miejsce zbrodni, co mogło mieć kluczowe znaczenie. Skoro mała spędzała cały dzień przed komputerem to pewnie nie raz zarwała noc. W związku z tym mogła być świadkiem zbrodni. B2 wciąż obserwował małą. Mimo, że w jego wnętrzu działo się naprawdę wiele, zewnętrzna skorupa nie ukazywała absolutnie nic.
- Nie. - nieco cichszy głos odparł młodej. B2 rozejrzał się ponownie po uliczce.
- Wiesz co się tu wydarzyło? - zapytał i wbił wzrok w młodą.

Alice spoglądała na małą ciekawskim spojrzeniem. O ile można tak patrzeć przez gruby pancerz. Nastolatka nie mogła najwyraźniej oderwać się od znajomych, z którymi wciąż rozmawiała przez komunikatory. Oczywiście mogła robić coś zupełnie innego, ale Alice nie przybyła tutaj aby zastanawiać się nad życiem kolejnej 15-latki. Dziwiło nieco Aramarath, to, że młoda nie zwracała uwagi na krew. W sumie było już trochę po zbrodni i pewnie już dawno się im przyjrzała. Z pewnością pozostaną tutaj kilka dni, o ile nikt nie postanowi przyczynić się do ich zniknięcia. Alice nie była tutaj aby sprzątać, toteż totalnie olewała fakt, że "buty" B2 miały kontakt z czerwoną posoką. B2 wciąż wysłuchiwał słów młodej. Ta potknęła się w swoich zeznaniach. Najwyraźniej niezbyt zastanawiała się nad zdaniami, które wypowiadała. Każda podpowiedź mogła pomóc w poszukiwaniach mordercy. B2 milczał. Wpatrywał się w młodą, a ta coraz bardziej się rozkręcała. Najwyraźniej trafiliśmy na niezwykły przypadek.
- Nie sądzisz, że śmierć jest zbyt delikatną karą? - zapytał i wydobył z siebie krótki, zdawkowy śmiech. Oczywiście Alice nie zamierzała go torturować. Wizja śmierci jednak spodobała się Aramarath. Minęło zaledwie kilka lat od kiedy rozszarpała na strzępy ludzi.
- Zdaję sobie sprawę, że Twoja mama byłaby niezadowolona jeżeli by się dowiedziała o tym, że nie spałaś o tak później porze. Wiedz jednak, że mnie możesz zaufać, nie wydam Cię ani mamie ani tacie. Jest nawet coś, co mogę dla Ciebie zrobić. Tyle, że wpierw potrzebuję informacji... - powiedział B2.

Kobieta osiągnęła sukces. Wprawdzie niewielki, ale zawsze coś. Młoda była zachwycona wizją torturowania ofiary B2, toteż zaraz zaczęła pytać o to. B2 w tym czasie milczał. Po raz setny wpatrywał się w twarzyczkę nastolatki. Zupełnie tak jakby kiedykolwiek było to coś interesującego. Po chwili rozmarzenia dziewczyna w końcu zaczęła gadać z sensem. Informacje przez nią podane mogą okazać się bardzo przydatne, o ile już teraz nie są. B2 powoli obrócił się w poszukiwaniu punktów, wskazywanych przez małą dziewczynę. Do sprawdzenia miała przynajmniej 4 osoby. O ile, przekonanie latorośli nie stanowiło problemu, o tyle dorośli mogli stawić opór. Oczywiście, Alice miała swoje żelazne argumenty, którymi bez problemu mogła wydusić z każdego informacje. Alice wolała jednak unikać walki i rozlewu krwi. Chodziło oczywiście o cywili, bo pogrzebów było już zdecydowanie za dużo. B2 wychwytywał informację. Z resztą cała rozmowa była nagrywana, toteż w każdej chwili mogła cofnąć i przypomnieć sobie fakt, który jej mógł wcześniej umknąć. Informacje, podane przez dziewczynę były pierwszym puzzlem w tej układance. Pozostałe kawałki posiadali inni.
- Dziękuję Ci za te informacje. Co do mózgu...to doprawdy dobry pomysł, ale nie wiem czy z miazgi, jaka z niego zostanie, będzie co zbierać. - mruknął i zaśmiał się ponownie.
- Masz jeszcze jakieś informację? Widzisz, trzeba sprawdzić pozostałe mieszkania. Mam dla Ciebie malutką nagrodę. Mogę Cię jednorazowo podrzucić do szkoły. Wybierz dzień, a stawię się tutaj. - powiedział. Wzbudzi to nie małą sensację wśród koleżanek i kolegów małej. Dla Alice była to drobnostka. W końcu nastolatka mogła okazać się sprzymierzeńcem, a to z powodu jej zamiłowania do sensacji. Skoro wyłapała fakty o jednym mordercy, to nie będzie miała problemu z innymi. Oczywiście dla Aramarath nie było to jedyne źródło informacji. Po za tym chciała po prostu zrobić małej przyjemność.

W notatniku Alice zaraz pojawiła się wzmianka o nadchodzącej wizycie w szkole. Będzie musiała przygotować jakieś szelki dla małej. Nie zamierzała latać z nią w rękach. Po pierwsze było to niebezpieczne, a po drugie nie wygodne. Nie byłoby miłe spotkanie z owadem przy dużej prędkości. Wprawdzie Alice nie zamierzała z nią szaleć, ale nie chciała też wlec się jak mucha. Kolejne informacje podane przez małą znacznie jej pomogły. Nie będzie musiała wywarzać nikomu aby mieć chociażby szansę porozmawiać. Po za tym wszyscy byli zgromadzeni w jednym miejscu. Nie będzie łatwo ich zgubić. B2 zaskrzypiał i wyprostował się.
- Dzięki za informacje. Do zobaczenia jutro. - powiedział i ruszył ku ulicy. W pewnym momencie ruszył biegiem. W chwili wchodzenia na chodnik wyskoczyła w powietrze. Odrzutowce zaryczały, a B2 wzniósł się wysoko ponad dachy budynków. Po kilku chwilach, gdy była już na stosownej wysokości i leciała z jej ulubioną prędkością, zajęła się tworzeniem listy podejrzanych. Dla niej, pewne było, że nie jest to zwykły człowiek. Mógł wprawdzie to być profesjonalista, ale w tym momencie bez sensu było usuwanie ofiarom mózgu. Wprawdzie ludziom przeróżne rzeczy wpadały do głowy, ale wątpiła aby to był szaleniec. Po kilku chwilach zniknęła wszystkim z oczu.[zt]

Toxin przedzierał się pomiędzy drapaczami chmur huśtając na pajęczynach. Gdzieś w jego symbiotycznym stroju znajdowała się dziwna księga i pióra. Do spotkania z Abigail Whistler zostało jeszcze dużo czasu. Wszystko co wiązało się z tą księgą było intrygujące. Robert przeprowadził na niej skrupulatne badania, lecz przyniosły one tylko więcej pytań niż odpowiedzi. Na domiar złego nie można było jej się pozbyć, księga w jakiś sposób samoistnie przemieszcza się do tego, który ją otrzymał. Ciekawe jakie dziwności spotkały Panią Whistler?
Do uszu Toxina doszedł dźwięk ludzkich krzyków, a to mogło oznaczać dwie rzeczy: jakieś bożyszcza nastolatek grają koncert albo dzieję się coś złego, tzn. koncert Justina Biebera też jest w pewien sposób zły, ale nie o takie zło mu chodziło. Tak czy owak trzeba to było sprawdzić.
Gdy znalazł się bliżej źródła krzyku, dostrzegł unoszący nad się budynkami ciemny i bardzo gęsty dym, rozbujał się więc mocno na pajęczynie i wskoczył na zasłaniający widok budynek. Wylądował na dachowej balustradzie i spojrzał na dramatyczną scenę. Czerwone płomienie pożerały cały budynek, rozrywając go i wydobywając się niemalże każdy otworem. Toxin milczał. Można było stwierdzić, że ten młody symbiont pierwszy raz widzi coś takiego. Ludzie wybiegali na ulicę i krzyczeli coś do siebie. Toxin zszedł po ścianie nieco niżej aby usłyszeć o czym mówią. Mieszkańcy płonącej kamienicy wymieniali się informacjami, na temat ocalałych mieszkańców. Wsłuchanie i wyciąganie wartościowych informacji z tego chaosu słów, nie było łatwe, lecz w pewnym momencie coś go uderzyło. Na trzecim piętrze znajdowały się jeszcze jakieś osoby. Patrick wystrzelił pajęczynę i ruszył w stronę okien płonącego budynku. Gdy przeleciał nad tłumem ludzi usłyszał "Spider-Man!", "patrzcie to Spider-Man", ludzie nie rozpoznawali go i często mylili z pajęczakiem.
Toxin wskoczył efektownie do budynku przez okno na trzecim piętrze, a gdy znaleźli się w środku poczuli to potężne uderzenie ciepła. Ogień pochłonął niemalże każdy centymetr tego miejsca. Piekielne płomienie emanowały niesamowitą ilością ciepła, co zaczęło oddziaływać na symbionta.
- Wyjdźmy stąd! - warknął Toxin.
- Co się dzieje?! - zapytał Patrick zdziwiony dziwnym dyskomfortem.
- Ten ogień mnie parzy! Osłabia...
- Wytrzymaj! Musimy pomóc tym ludziom!
- Nie! - Głos Toxina z każdym wypowiedzianym zdaniem, z każdym słowem i krokiem w przód, coraz głębiej w otaczające odmęty, przypominał prawdziwy ryk symbionta.
Nie dość, że gęsty dym i palące płomienie uniemożliwiały mu lokalizacje uwiezionych mieszkańców, to na domiar złego musiał zmagać się z coraz bardziej rozwścieczonym symbiontem. - Jest tu ktoś?! - krzyczał Patrick, lecz to nie był jego głos, a bestialski głos symbionta.
Opornie szedł do przodu, walcząc z Toxinem. Słychać było jak drewno zaczyna pękać, łamiąc się pod siłą ognia. Nagle usłyszał wołanie o pomoc, bardzo delikatne jakby osłabione. Patrick odbił się od podłogi i przeskoczył nad płomieniami, wybijając drzwi i wskakując do mieszkania po prawej stronie. Zobaczył staruszka, leżącego na podłodze a obok niego małego chłopca, który próbował podnieść zawalony na jego nogi strop. Staruszek był chyba nieprzytomny, lecz chłopiec mocna pokaszliwał lecz był w pełni świadomy. Gdy już chciał do nich podejść symbiont zaczął wariować. Ogień i ciepło sprawiały mu ból. Z jego ciała zaczęły wychodzić wijące się macki, które poruszały się nieskoordynowanie.
- WYJDŹMY STĄD! - wrzasnął na głos Toxin. Jego maska na wysokości ust pękła i rozdzieliła się a na wierzch wyszły ogromne kły i wielki zaśliniony jęzor. Mały chłopiec spojrzał na czerwono-niebieskiego potwora. Jego niewinne i przerażone oczy przepadły gdzieś w białych ślepiach Toxina i wtedy coś się stało, wzrok tego małego chłopca coś zmienił. Toxin na chwilę się uspokoił, co dało Patrickowi szansę na opanowanie jego szału i przejęcie ponownej kontroli. Rzucił się do przodu, chwytając mackami za strop i unosząc go do góry. Chwycił w swoje wielkie szpony chłopca i starszego mężczyznę i zaczął biec w stronę okna. Maska Toxina rozwarstwiła się odsłaniając twarz Patricka, gdy chłopiec go zobaczył uspokoił się. - Nic Ci nie będzie! - powiedział Patrick.
Nie było czasu na szukanie drogi powrotnej. Ogromna masa Toxina wbiła się w ścianę budynku, przebijając ją. Gdy wylądował na ulicy wypuścił tych, których uratował. Gdzieś w tej symbiotycznej masie znajdował się Patrick Mulligan, który oglądał teraz zachowanie Toxina z siedzenia pasażera. Policjant, który myślał, że ma do czynienia ze Spider-Manem podszedł do Toxina i dotknął jego pleców - Dziękuję Spider-Manie!.
Wtedy Toxin odwrócił się do niego i ukazał swoje wielkie kły w szyderczym uśmiechu, po czym ryknął na niego, wyzwalając pełnie swojego rozwścieczonego i niekontrolowanego szału. Z jego organizmu wypełzła księga i pióro, które rozwścieczony Toxin cisnął w odmęty ognia.
- Wol-ny! Jestem wolny! - wrzeszczał grubym i chłepczącym głosem. - Mogę robić co mi się podoba! Czas na zabawę!!
Na miejsce zdążyli przyjechać już policjanci i strażacy, który opanowywali sytuację. Ci pierwszy ujrzawszy rozwścieczonego Toxina, zaczęli do niego strzelać, co jeszcze bardziej go rozjuszało. Symbiont ruszył na nich szybkim krokiem, jego prawe ramie rozciągnęło się tworząc kilkanaście niezależnych macek, które oplotły jeden z radiowozów, ciskając nim od drugi stojący obok. Wybuch odepchnął i powalił policjantów, lecz na Toxinie nie zrobił wrażenia. Symbiont szedł do przodu niszcząc kolejne obiekty. Wtedy jeden z policjantów, podbiegł z przodu i kazał mu się zatrzymać celując z shotguna w jego głowę. Toxin spojrzał na niego i się zatrzymał. Patrick wrzeszczał w środku, każąc mu się zatrzymać! Kazał mu się opanować i nie krzywdzić go. Mężczyzna, który tak odważnie przeciwstawił się Toxinowi, był przyjaciel Patricka ze służby. Ten bodziec zakończył furię Toxina i pozwolił Patrickowi przejąć kontrolę. Symbiont chwycił się za głowę i zaczął wrzeszczeć, jakby był rozrywany od środka, po czym wyskoczył w powietrze i zniknął za budynkami. Biegł i skakał po dachach oddalając się od miejsca pożaru, dodatkowo z każdym krokiem zmniejszając swoje ogromne rozmiary. W pewnym momencie Patrick padł na kolana, a symbiotyczne macki zaczęły wnikać w jego ciało odsłaniając ludzką formę. Oddychał ciężko, jakby wewnętrzna walka z symbiontem ostro go wymęczyła.
- Co to było?! - powiedział zły na Toxina. - Dlaczego to zrobiłeś?!
Ten jednak milczał. Toxin był jak dziecko, chwila radości i popuszczenia wodzy, a gdy narozrabiał uciekł w kąt i zamilkł.
- Odpowiedz mi!!
Toxin dalej milczał. Patrick położył się na dachu i oddychał głęboko. Aby uspokoić symbionta, musiał uspokoić także i siebie. To co się tam wydarzyło, było ryzykowne... bardzo ryzykowne. Na szczęście ocalił tych ludzi, lecz mógł też zranić kilkorga swoich byłych towarzyszy broni, co nie dawało mu spokoju. To były jeden z tych chwil gdy jazda z Toxinem zaczyna być zagrożeniem dla innych. To właśnie dlatego opuścił, policję, żonę i swojego synka. Patrick spojrzał w prawo i zobaczył jak książką i pióro leżą obok niego, zupełnie nietknięte przez ogień.
- Świetnie...

Patrick podniósł się z dachu i spojrzał na ciemny dym, który unosił nad gaszonym przez strażaków budynków. - Tam byli strażacy, prawda? - zapytał sam siebie, próbując sobie przypomnieć co się działo gdy Toxin przejął kontrolę.
- A Ty dalej się nie odzywasz?! - powiedział do swojego towarzysza. - Nie będę już krzyczeć, ale nie chcę abyś robił takie rzeczy, ok?
Niestety pomimo rozczarowania i chęci skopania mu tyłka musiał go skarcić lecz traktować nieco ulgowo. Patrick nie miał doświadczenia w wychowywaniu dzieci, jego własny syn musiał zostać porzucony przez ojca na rzecz tego symbiotycznego dziecka. Wychowanie dzieciaka, które może zabić pół miasta wielkimi jak miecze szponami, nie było proste. Toxin milczał jeszcze przez chwilę pozwalając Patrickowi spakować ponownie książkę i pióro do symbiotycznego plecaka. Wtedy nad płonącym budynkiem wystrzelił słup ognia w kierunku nieba. Słup ognia, który po chwili rozłożył coś co przypominało skrzydła i rozwinął niesamowity ognisty ogon. Oczy Patricka niemalże wyskoczyły z orbit, a szczęka opadła na ziemię i potoczyła się bezwładnie. Czegoś takiego nie widzi się codziennie wiedział, że Toxin też patrzy. Czuł w komórkach jego strach przed ognistym ptakiem, przed samym ogniem.
- Jak będziesz niegrzeczny to On do Ciebie przyleci! - powiedział z uśmiechem wrednego rodzica do Toxina i faktycznie to podziałało.
- Nie!! Przepraszam, przepraszam. Już nie będę, obiecuję! - odezwał się w końcu Toxin, bojąc się o swoją skórę.
Ognisty ptak, bo na to wyglądał ten dziwny żywy ogień odleciał w przeciwnym kierunku, znikając gdzieś w przestworzach. Cóż za niesamowity i niepojęty widok. Ta rzecz była niesamowita, nie wiedział, czy był za to odpowiedzialny jakiś mutant, czy to jakieś mistyczne ptaszysko - feniks zrodzony z ognia. Cokolwiek to było, było piękne!
Odwrócił się po chwili i spojrzał na zegarek. Było przed piątą po południu, więc czas najwyższy aby zbierać się w stronę Bryan Park, w końcu obiecał Pani Whistler, że się nie spóźni...

[z/t]

Frejr zaciekawił się przedmiotem, który skupiał uwagę Sif. Był to pierścień zawieszony przez jej szyję na drobnym łańcuszku.
Zanim jednak zaczął się zastanawiać nad jego przeznaczeniem, wypowiedź wojowniczej Bogini wyjaśniła mu wszystko - będą się magicznie teleportować. Posłusznie zastosował się do polecenia, chwytając dłonie najbliżej stojących bogiń.
Już po chwili wzrok zaczął mu się rozmazywać, jakby nagle oczy zaszły mu łzami, a potem coraz bardziej i bardziej to, co widział, traciło jakąkolwiek wyrazistość i szczegółowość.
Gdy otoczenie ponownie nabrało konturów i kształtów, Frejr spostrzegł, że stoi przy dość ruchliwej ulicy, prawdopodobnie gdzieś na Manhattanie. Wiedział to, gdyż zdarzyło mu się parę razy zwiedzać Nowy Jork wzdłuż i wszerz. Nie znał go jednak na tyle dobrze, by z miejsca określić, gdzie się dokładnie znajduje. Wynikało to z faktu, że o wiele częściej wybierał się na wycieczki do Europy, która o wiele bardziej mu odpowiadała.
Rozejrzał się wokół, jednocześnie sprawdzając czy jego towarzysze tej niekonwencjonalnej podróży wciąż są obok niego.

Na ulicy nie było tak tłoczno, jakby można się tego spodziewać. Niektórzy przechodnie bardzo się gdzieś spieszyli, inni leniwie spacerowali i oglądali sklepowe witryny. Po ‘wylądowaniu’ na Delancey Street, które przebiegło bez większych komplikacji, do nosa bogini dotarła ogromna mieszanka zapachów, głównie przypraw i pieczonego mięsa. Nic dziwnego, bo w tym miejscu bar stał obok baru, przy czym właściciele postanowili zaproponować jedzenie pochodzące z różnych stron świata. Co za tym idzie, mnogość woni mogła powodować zawroty głowy u mniej odpornych na nie osób. Mieszkańcy Nowego Jorku byli jednak jakby przyzwyczajeni i wydawało się, że zupełnie im to nie przeszkadza – ze smakiem pałaszowali zamówione dania, a ci, którzy akurat tego nie robili, nieśli siatki z potrawami zapakowanymi na wynos. Dobrze, że Volstagga z nimi nie było, bo z całą pewnością nieco opóźniłby ich misję, chcąc spróbować wszystkich ziemskich specjałów, jakie tu serwowano.
Ciemnowłosa rozejrzała się, by sprawdzić, czy wszyscy dotarli w to samo miejsce, co ona. Na szczęście nikogo nie brakowało. Bogini nieczęsto zjawiała się w Midgardzie, odbyła raptem kilka podróży, zatem nie czuła się najlepszym przewodnikiem po Ameryce. Spojrzała z nadzieją na Frejra oraz jego siostrę, którzy to lubili ludzki świat bardziej, niż ona. Bywali w nim już wcześniej, wielokrotnie. Może będą wiedzieli, w którą stronę najlepiej się udać, a przy okazji nie zrobić sobie i innym krzywdy. Zdaniem Sif na Ziemi panowały bardzo dziwne zasady, których jeszcze do końca nie pojmowała.
Zerknęła w górę, na niebo. Może ono zdradzi jej, gdzie znajduje się Thor? Ale jak na złość, było ono idealnie błękitne i nie zapowiadało się na to, by miał je przeciąć grom. Nawet chmury ani trochę nie szarzały.

Freja stała cicho koło brata i rozejrzała się po ulicy. "Dużo się zmieniło od mojej ostatniej wizyty." pomyślała jedynie, obracając głową, aby zarejestrować wszystkie bodźce które do niej docierały. Nie potrzebowała wiele czasu, chociaż wszystko było zupełnie inne. Wiele kolorów, dźwięków, zapachów... Które były bogini zupełnie obce.
- Rozwinęli się przez ten czas. - powiedziała do Frejra, łapiąc delikatnie jego rękaw. - Ile to było?
Pytała o różnice czasu pomiędzy Asgardzkimi normami a możliwościami Midgardu.

- A bo ja wiem? - Frejr odrzekł, mniej słuchając tego, co mówi do niego jego siostra, a bardziej zastanawiając się, gdzie rozpocząć poszukiwania dwójki uciekinierów. Ze względu na Lokiego, oczywistą sprawą było skoncentrowanie się na bardziej luksusowych miejscach, takich jak drogie restauracje, teatry i przeróżne gale, na których to Loki miał pełne pole do popisu.
Zapachy przypalonego tłuszczu, smażonego mięsa i wszelakich przypraw, unoszące się ze stron rozmaitych barów porozsiewanych na ulicy, na której to się znajdowali, znacznie wpłynęły na podjęcie decyzji od którego miejsca zacząć.
Stanął twarzą do towarzyszek w podróży, po czym stwierdził donośnym głosem, tak by wszystkie go słyszały. Mimo wszystko na ulicy panował spory gwar i hałas wywołany przejeżdżającymi obok samochodami, tak więc trzeba było dostosować głos do otoczenia.
- Drogie Panie, proponuję udać się do jakiejś znanej restauracji. Może się czegoś tam dowiemy lub zdobędziemy przydatne informacje... - zaczął - Przy okazji sobie coś zjemy, strasznie zgłodniałem przez te zapachy. - stwierdził, rozglądając się po okolicy z poirytowaną miną, zerkając jednocześnie na budki z jedzeniem.

Kątem oka Sif dostrzegła, jak drobna dłoń Freji łapie za rękaw koszuli brata. Nauczyła się nie zazdrościć i doceniać to, co posiada, ale i tak relacja tej dwójki zawsze wydawała się jej… w pewien sposób magiczna. Czyżby wojowniczce nasuwały się pewne skojarzenia z czymś, co już zdążyła kiedyś u kogoś zaobserwować?
- Nie przypuszczam, byśmy mieli czas na jedzenie, jeszcze nie. Dopiero wyruszyliśmy – stwierdziła bez zbędnego moralizatorstwa, po prostu było to tak oczywiste jak fakt, iż oddycha powietrzem. – Nic nie zaszkodzi nam jednak trochę się rozejrzeć.
Bogini nie była pewna, czy odwiedzanie miejsc ogólnodostępnych, w środku Nowego Jorku, to dobry trop. Czy Loki wychylałby się wiedząc, że na pewno ktoś będzie go szukał? Teraz bardziej pasowałoby ukryć się gdzieś, nie zwracać na siebie uwagi. Olbrzym był jednak na tyle przewrotny, że mógłby zrobić przeciwieństwo tego, co inni by pomyśleli. Jeśli zaczęliby go szukać w mniej uczęszczanych miejscach, ten mógłby swobodnie siedzieć sobie w jednej z drogich knajp pewien, że jest bezpieczny. Dlatego też Sif nie zamierzała dyskutować z Frejrem i przystała na pierwszą część jego planu.
Martwiła ją tylko osoba Sigyn, która wcale nie zabrała jeszcze głosu. Czyżby zamierzała się wycofać?

Volstagg był na Ziemi. Rzadko tu bywał i uważał, że to dość dziwne miejsce, inne. Gdy światło wokół niego opadło mężczyzna jeszcze przeczesywał swoją długą brodę. Rozejrzał się i ujrzał swych towarzyszy. Wiedział czego tu szukają, został właściwie poinformowany o celu misji. Oglądając budynki i ulice wokół zauważył wiele restauracji i barów oraz ludzi zjadających tam rozmaite, ziemskie przysmaki. Ich woń unosiła się po okolicy, a Volstaggowi aż ciekła ślina. Kto jak kto, ale Volstagg lubił jeść...Bardzo lubił jeść. Wojownik z chęcią przysiadłby do jednego ze stołów i zamówił jakiś midgardzki przysmak, ale wiedział, że nie spodobałoby to się Sif, w końcu mieli misje do wykonania. Niestety musiał oprzeć się kuszącym zapachom, starał się je ignorować, mimo iż nie było to takie łatwe. Podszedł do grupy i z uśmiechem rzekł:
-Witajcie. Gdzie teraz?

Już miał odpowiedzieć Sif, gdy wtem bardzo jasny krąg światła otaczającego Freyę skutecznie odwrócił jego uwagę. Totalnie zaskoczony, był w stanie tylko się przyglądać całemu zjawisku, zresztą tak jak cała rzesza gapiów, przechodzących akurat nieopodal. Gdy już snop światła zniknął, zamiast swojej siostry Frey ujrzał Volstagga. Po krótkiej chwili Frejr otrząsnął się z zaskoczenia.
- Witaj! Dobre pytanie, właśnie o tym dyskutowaliśmy z Sif. - Frejr skinął głową w geście powitania - Stanęło na udaniu się w jakieś znane miejsce, by tam zasięgnąć potencjalnych informacji na temat Lokiego lub Thora, lub ich obojga. A powiedz mi, Volstaggu, co z moją siostrą?
Frejr zastanawiał się, czemu jego siostra została wymieniona na Volstagga. To, że została wymieniona było aż nadto oczywiste. W dodatku wojownik wydawał się być całkiem dobrze poinformowany o celu ich misji, tak więc wszystkie fakty wskazywały na działanie Frigg.
Jednego był pewien. Pojawiły się jakieś komplikacje i dostaną pewnie jakieś nowe instrukcje. Frigg była znana z niezmienności swoich poleceń.

-Przybyłem tu na miejsce Freyi, gdyż... Z resztą- jest tutaj list, a w nim wszystko dokładnie opisane.- Odpowiedział Volstagg na pytanie Frejra, wręczając Sif zwinięty , zapieczętowany list.- Osobiście go nie czytałem, ale Frigga chyba wspominała, byś zatrzymała ten list.- Dodał wojownik. Chwilę jeszcze rozglądał się po okolicy, nadal zachwycając się zapachami ziemskich potraw. Drapał się po brodzie, spoglądając co chwilę na towarzyszy, ale też odwracając wzrok w stronę barów i restauracji.
-Nie jestem zachwycony obecną sytuacją, Loki pałęta się gdzieś po Midgardzie, my go teraz szukamy nie wiedząc praktycznie nic o jego położeniu!- Rzekł lekko zestresowany Volstagg, skupiając swój wzrok, tym razem, na towarzyszach podróży.- Chyba, że już coś ustaliliście?- Dodał szybko, z nadzieją na to iż nie będą musieli zaczynać od niczego. Po czym znów zaczął marzyć o zjedzeniu tutaj jakichś midgardzkich przysmaków.