Delancey Street

First topic message reminder :



Jedno z centralnych miejsc Lower East Side na Manhattanie, łączące ze sobą Bowery i Williamsburg Bridge. Znajduje się tu cała masa barów - w tym takich na wynos, delikatesów, a także sklepów z ubraniami znanych z wielkich obniżek cen i licznych okazji.

Gdy oczy Fandrala w końcu wyłowiły potężną sylwetkę Volstagga, szermierz uśmiechnął się i odmachał przyjacielowi. Nie zdążył jednak zobaczyć ataku na niego, gdyż chwilę później miał już własne zmartwienia.
Gdy ,,bladusy" stanęły na dachu mierząc ich wzrokiem, Fandral z charakterystycznym syknięciem wysunął Fimbuldraugra z pochwy i zakręcił nim młynka obok uszu. Klinga ze świstem rozcięła powietrze i zatrzymała się w powietrzu czubkiem ostrza celując w grupkę umarlaków.
To był żywioł asgardczyka. Właściwie to całego Warriors Three - walka. Przez swoje krótkie życie (w porównaniu do Odyna) przeprowadzili już tysiące potyczek, jednak nigdy im to się nie nudziło. W końcu - czy jest lepszy sposób na spędzenie wolnego czasu, niż pracowanie na własną legendę i dobre historie do opowiedzenia przy piwie? Fandralowi nie przyszło nic nie przyszło do głowy.
- Brzmi zachęcająco, ale znalazłbym jakieś ciekawsze zajęcie. - powiedział z uśmiechem patrząc na piękną blondynkę trzymającą się latarni. Jej przemoczony strój przylgnął do ciała i... hmm... uwypuklał jej atuty.
Później. obiecał sobie.
- Twoja troska jest wzruszająca.  - zaśmiał się po czym skoczył za Hogunem. Wykorzystując miażdżące ciosy Ponurnika doskoczył kolejno do kobiety i mężczyzny tnąc przez białą, damską szyję po czym wykorzystując siłę włożoną w cios, zawirował w piruecie by wymierzyć pchnięcie w serce kolejnego umarlaka.

Brodacz na pewno nie spodziewał się takiej reakcji "dziewczynki". On tu chce jej pomóc, a ona na niego skacze i szarpie go za włosy. Ależ to dziecko niewychowane! No dobra. Od razu dotarło do niego, że to nie jest zwykłe dziecko, a jakiś potwór, który wyszedł z wody. I co powinien teraz zrobić? Jeszcze nigdy nie był w takiej sytuacji. Dziewczynka-topielec siedzi na nim i ciągnie go za brodę i włosy. Okej, coś się wymyśli. W końcu wojownik wyszedł już z nie jednej trudnej opresji, i teraz da radę. Nie miał co prawda dużo czasu na myślenie, więc musiał działać. Oczywiście, kiedy został zaatakowany, reakcją był krótki krzyk. W końcu to tak bardzo bolało. Oby tylko nie wyrwała mu tej brody. Wiecie ile coś takiego trzeba zapuszczać?! To nie takie proste jak się wydaje. Ale wracając do walki - Chwycił dziewczynkę(?) za chude ręce, przechylił się do przodu i pociągnął przeciwnika, chcąc rzucić nim na drugi koniec dachu, ewentualnie do wody. Jeśli się uda odczepić od siebie tego potwora, będzie miał czas, żeby sięgnąć po swój topór i toczyć dalszą walkę.

"A więc serce!" przemknęło przez głowę Fandralowi, gdy impet magicznej eksplozji po zniszczeniu jednego z topielców odrzucił go na kilka metrów. Szybko wstał jednak na nogi, poprawiając uchwyt miecza i przyjmując pozycję szermierza, gotów do odparcia kolejnych ataków.

Fandral już nieraz zaglądał śmierci w twarz i wybuchał śmiechem, lecz dziś było inaczej. Choć niepozorne, topielce okazały się wymagającymi przeciwnikami. Zakręcił młynka mieczem, szukając kolejnej ofiary. I znalazł je, chociaż raczej postronny obserwator powiedziałby "one znalazły ich". Jak gdyby zwykłe topielce były małym zmartwieniem, teraz ich opancerzone wersje ruszały do ataku. Pancerz oznaczał jedno - dotarcie do serca będzie znacznie trudniejsze.
- W innych okolicznościach chętnie dowiedziałbym się, skąd masz tę zbroję! - rzucił Fandral, szczerze wątpiąc, by topielec w pancerzu podobnym do Asgardzkiego rozumiał jego słowa. -Lecz na razie będę zmuszony odłożyć moją ciekawość na bok!

Asgardczyk dopadł najbliższego wroga, wykonując najpierw kilka markowanych cięć. Fintą chciał zmylić rywala, by ułatwić sobie dostęp do jego klatki piersiowej. Cały czas jednak zachowywał odpowiedni dystans - wiedział, że długość jego ramienia oraz miecz pozwolą mu na trzymanie wroga na odległość. Cały czas też zachowywał ostrożność i badał swojego wroga - teraz, gdy rywal miał broń, mógł ocenić jego umiejętności szermiercze. Jeżeli tylko zauważył, że raczej marny z niego fechtmistrz - stara się wytrącić mu broń, by następnie zaatakować prosto w miejsce, gdzie powinno bić serce. W przeciwnym wypadku nie ryzykuje i walczy z topielcem tak długo, starając się zrozumieć jego technikę i styl, by w odpowiednim momencie utworzyć sobie otwarcie i zaatakować w środek klatki piersiowej, gdzie znajdował się słaby punkt upiora. Wiedział, że nie może sobie pozwolić na nonszalancję, gdy wróg jest śmiertelnie niebezpieczny.

Już miał tryumfować, cieszył się, że zrzuci z siebie dziewczynkę, a tu niespodzianka. Jednak mu się nie udało i walka musiała potrwać dłużej. Mały potwór nie poddał się tak łatwo i trzymał wojownika za jego nadgarstki. Cholera, łatwo nie było. Kopnął przeciwnika dwa razy- pierwszy raz uderzył ją kolanem w brzuch, drugie kopnięcie wymierzył trochę wyżej, by szczęka topielca spotkała się z czubkiem buta Volstagga. Jeśli to się nie powiedzie, to jest udu...ekhm, jest źle. I będzie musiał próbować kolejnych ataków. Wtedy spróbuję unieść ją trochę do góry i uderzyć dziewczynką z całej siły o ziemię. To mogłoby być trudne, niektórzy powiedzieliby, że wręcz niewykonalne, ale nie on! Miął nadzieję, że mu się uda... ale to tylko nadzieja.
Och, świetnie! Dołączył do nich jeszcze jeden przyjaciel. Jeśli do czasu spotkania z nim już oswobodzi się z silnego uścisku dziewczynki, to chwyci za topór i wymierzy nowemu wrogowi cios w głowę ostrzem swej broni. Jeśli nadal przeciwniczka będzie uparcie trzymała Lwa Asgardu, ten po prostu uderzy nią w topielca w zbroi. No właśnie, miał zbroję. Przypominającą trochę takie jakie są w Asgardzie. Czyli to nie są zwykli ludzie. Brodacz już chyba domyślał się, skąd pochodzą.

Nawet ostrze z Asgardu musiało ustąpić przed zbroją o podobnej, o ile nie większej wytrzymałości - Fandral przekonał się o tym bardzo boleśnie. Gdy broń wypadła z ręki jego wroga, wojownik wydał z siebie tryumfujący okrzyk i z nową werwą zaatakował wroga. Gdy ostrze nie przebiło pancerza, na twarzy szermierza pojawił się wyraz zaskoczenia... i w tym momencie dookoła szyi mężczyzny zacisnęła się lodowata, mokra łapa upiora. Fandral nie czekał na żadne oklaski - na tyle, na ile w takiej sytuacji odległość pozwala mu na manewry, jedną ręką stara się poluzować uścisk dłoni wroga na swoim gardle, drugą zaś wbić ostrze w odsłonięty element ciała bestii. Najlepiej w samą rękę, która go dusi. Fandral wątpił, by upiór czuł ból, lecz być może kawałek Asgardzkiej stali w ręku lub w boku skutecznie rozluźni uchwyt.

- Wychodziłem już cało z gorszych tarapatów! - pomyślał pysznie, nie marnując cennego w takiej chwili tlenu na wypowiedzenie buńczucznych słów.

Taak, ten krzyk był naprawdę przerażający. Volstagg w życiu nie słyszał czegoś takiego, aż uszy bolą. Nie czas jednak na to, trwała walka. Mógł zaryzykować ból uszu, byle by to przeżył. W końcu udało mu pozbyć się dziewczynki, ale teraz miał kolejny problem. Cios w głowę ani trochę nie pomógł, potwór nie stracił nawet na sile, a Lew Asgardu leżał teraz na samochodzie z mieczem przed twarzą. Na dodatek ten miecz przykładało mu coś, co powinno być już dawno martwe, bo po pierwsze, to topielec, a te zwykle są... utopione? A po drugie, ma topór w głowie. Topór w głowie, który w ogóle mu nie przeszkadza. Ale brodacz widywał już straszniejsze i dziwniejsze rzeczy! Najgorsze było jego położenie, i to co zaraz mogło stać się z samochodem. Zdecydowanie nie chciał teraz odpływać gdzieś tam w dal.
Póki co to się jednak nie stało, jego ruchy muszą być po prostu ostrożniejsze. Ale jak tu wykonać ostrożny ruch w takiej sytuacji? Zaraz będzie miał miecz wbity w głowę i w przeciwieństwie do jego przeciwnika, nie będzie mógł dalej walczyć. Postanowił się więc przesunąć w prawą stronę tak, by uniknąć cięcia wroga i nie spaść z auta. Fakt, najostrożniejszy i najdelikatniejszy ruch to nie był, ale może uniknie śmierci. Może. Jest jakieś prawdopodobieństwo. Najpierw chciał się przeturlać, ale szybko pomyślał, że z jego budową i uzbrojeniem nie będzie to takie proste, więc zdecydował się na proste odepchnięcie w bok.
Kiedy już to zrobił, a wcale nie było to takie proste, wstał i ruszył w stronę przeciwnika. Chciał chwycić za rękojeść topora, pchnąć do przodu, by znaleźli się na krawędzi samochodu i kopniakiem 'zsunąć' przeciwnika z ostrza swojej broni, tym samym wrzucając go do wody. Wszystko oczywiście robiąc dostatecznie szybko, by podczas tego ataku nie zostać przeciętym mieczem wojownika, z którym walczył.

Elias miał dzisiaj wolne od szkoły. Czy to dobrze? No nie za bardzo. Nie miał gdzie uciec od ojca alkoholika. Tak więc wyszedł z domu wcześnie rano, wziął jakieś drobne na bułkę. Postanowił połazić po Nowym Jorku. Wsiadł w najbliższy autobus i kupił bilety. Nie wiedział gdzie go zawiezie, ale nie przejmował się tym. Znał prawie że każdy kawałek Nowego Jorku. W autobusie znalazł sobie atrakcję. Bawił się automatem do biletów. Pozmieniał również godzinę na zegarze w autobusie. Wysiadł na jakimś przystanku. Delancey Street, dość daleko od domu, ale Eliasowi nigdzie się nie śpieszy. Poczuł się głodny. Podszedł do bankomatu, rozejrzał się. Nie chciał by ktoś go przyłapał. Bo to raczej podejrzane że czternastolatek wyjmuje kasę z bankomatu. Raczej nikt w jego wieku nie ma konta bankowego. Chłopak dotknął maszynę i poprosił ją cicho o pięćdziesiąt dolarów. Tak naprawdę chciał tylko kasę na hamburgera, ale nie wiedział kiedy nadarzy się okazja by znowu coś wziąć. Oczywiście Eliasa nie obchodziło to że jest to pewna forma kradzieży. Nie obchodziło go również, z czyjego konta bierze pieniądze. Jeśli nikt go nie zauważył to ruszył powolnym krokiem przez ulicę.

Moonstone przez jakiś czas leciała wedle koordynatów, które były jej przesyłano dosyć regularnie, średnio co godzinę tak jak poprosiła. W międzyczasie przejrzała nieco akt swojego celu, którym miała się zaopiekować. Wiedziała co nieco o jego rodzince. Matka zmarła, biologiczny ojciec go opuścił a ojczym wielokrotnie był zgłaszany przez sąsiadów jako alkoholik. Żaden raport nie został udowodniony, zresztą jak w każdym takim wypadku. Karla jako psycholog wielokrotnie spotkała się w swojej pracy z patologią w rodzinach i alkoholizm to w sumie była taka w miarę lekka forma patologii w porównaniu chociażby z tym, że dziecko było zamykane w klatce przez rodziców. W tym wypadku Sofen już mogła sobie powoli składać profil psychologiczny dziecka na podstawie samych przeżyć i wieku. Zapewne już umiał kontrolować swój "dar", jednak skoro ojciec żył to dzieciak musiał uciekać albo się ukrywać przed nim, by uniknąć zagrożenia. Zatem skoro jeszcze nie odebrali go to musi chodzić do szkoły i mieć nie najgorsze wyniki w nauce, a co za tym idzie również istnieje możliwość że unika wracania do domu albo wychodzi bardzo wcześnie. Na pewno nie chciałby pokazywać swojego ojczyma znajomym, ani tym bardziej przyprowadzać kogokolwiek do siebie. Najprędzej przesiadywałby u kogoś, jednak to wymagałoby również tego by i on kogoś zapraszał, więc ta opcja wyklucza się sama z siebie. Z tego można wywnioskować, że może być samotnikiem oraz nieufną osobą zwłaszcza, że jeśli komuś by powiedział o tym co dzieje się w domu to najpewniej zawiadomiłaby ta osoba policję, a to skończyłoby się tęgim laniem. Jednak jeśli opuszcza sam mieszkanie i stara się przez większość dnia nie wracać to musi również jakoś się odżywiać. Żebrać na pewno nie żebrze, bo inaczej ktoś już dawno zgłosiłby to na policję, więc albo kradnie albo ma jakiegoś rodzaju sponsora. W rozmyślaniach nieco się Karla zapędziła, bo była już praktycznie nad świeżo wykrytą lokacją celu. Nie czarujmy się Nowy Jork jest bardzo dobrze monitorowanym miastem. Największym problemem doktor widziała w tym, by pacjent jej zaufał. Jest 14 latkiem, który wychowuje się w trudnym środowisku, gdzie ludzie na pozór mili sprawią mu sporo problemu dlatego trzeba będzie wyważyć odpowiednio słowa. Na dodatek statystycznie w tym wieku dzieci chcą by rozmawiało się z nimi jak dorosłymi więc i to też weźmie pod uwagę. Moonstone rozejrzała się uważnie po miejscu, gdzie doprowadził ją sprzęt. Dotarła do Delancey Street, praktycznie idealnego miejsca by zabijać czas a więc idealnego dla nastolatka, który chce go stracić jak najwięcej. Rozglądając się uważnie dostrzegła Eliasa, który był przy bankomacie.
- Hmm, od kiedy to dzieciom daje się karty? - zapytała sama siebie pod nosem, a jej strój zmienił się z białego kostiumu na lekko wytarte jeansy podkreślające pośladki, trampki, czarną bejsbolówkę oraz białą koszulkę. Wylądowała w zaułka za chłopakiem, z którego potem udała się w jego stronę. Włożyła ręce do kieszeni, by wyglądać dosyć nieformalnie i kiedy zrównała krok z nim odezwała się do niego dosyć luźnym tonem jakby zamawiała drinka - Hej, znasz jakieś dobre miejsce by się rozerwać? Wyglądasz na kogoś kto przebywa tutaj dosyć często, a ja dopiero pierwszy raz mam okazję tutaj być - tak, dajmy dziecku poczucie władzy i tego, że jest komuś potrzebny - Ach, sorry nie przedstawiłam się. Jestem Karla - wysunęła jedną rękę z kieszeni w jego kierunku.

Elias nie miał pojęcia że właśnie w tej chwili ktoś robi jego profil psychologiczny. Znaczy czuł jakiś dyskomfort, jakby ktoś go śledził. Wolał się jednak nie odwracać. Przyśpieszył kroku, ale nie udało mu się zgubić tego kogoś. Usłyszał go, a raczej ją, trochę się wystraszył, ale nie dal tego po sobie znać. -Co? Ja? Nie...Ja tu jestem pierwszy raz- Udzielił wymijającej odpowiedzi. Coś mu nie grało. Nie wierzył że ta dziewczyna tylko to od niego chciała. Ale kto wie? Może serio chciała się tylko zapytać o jakiejś miejsce?
Karla hmmm...ładne imię. Niestety, Elias nie podzielał idei zdradzania imion obcym ludziom. Wolał ją zignorować. -Przepraszam. Nie mogę pani pomóc.- Powiedział z rozłożonymi rękoma. Odwrócił się i ruszył przez siebie. Skręcił w prawo, po czym rzucił się do ucieczki. Nie podobało mu się to. Chciał ją zgubić. Skręcił w lewo, znowu w lewo, a potem w prawo. Niestety, jak już wspominał był tu pierwszy raz. Wybrał złą drogę. Przywitała go ciemna ściana. Wpadł w pułapkę. Był otoczony przez kamienice. Rozejrzał się w panice. Dwa śmietniki po prawej. Mógłby na nie wskoczyć i wspiąć się na dach. Nie, jest za niski, nie da rady. Jego jedyną bronią był telefon w kieszeni. Ale co on da? Najwyżej włączy wibracje....

Przyśpieszenie kroku? Czyżby została zauważona? Chociaż wyglądała dosyć zwyczajnie, jak typowa mieszkanka NYC więc można spekulować, że chłopak może mieć manię prześladowczą lub czuć dyskomfort nawet w grupie ludzi. Mógł też zwyczajnie zobaczyć zegar by połapać się, że się gdzieś spóźni. Może miał jakiegoś znajomego, z którym się umawiał na spotkania? Ale... gdyby miał to byłoby to w aktach i o wiele prościej Karla mogłaby do niego dostać się.
Elias najwyraźniej bał się kontaktów z ludźmi, bo wyglądał na wystraszonego kiedy Moonstone przemówiła do niego w dosyć normalny sposób. Jakby nakryła go na gorącym uczynku oddawania się temu, czemu zazwyczaj 14 latkowie oddają się w zaciszu domowym z włączonym serwisem +18. Nad tym również trzeba będzie popracować, ale taka chyba będzie jej rola w Thunderbolts. By naprostowywać zachowania, które przeszkodzą w działaniu grupy.
- Hmm szkoda - wzruszyła ramionami i obserwowała jak chłopak się oddala. Szła dalej, aż on skręcił. Dostrzegła, że rzucił się do ucieczki niczym spłoszone zwierzę. Karla tylko pokręciła głową, bo z prędkością jaką ona może rozwinąć chłopak nie miałby szans ale on chciał ją zgubić, dlatego pogoń wyda się dziwna, dlatego Karla podbiegła do jednego z zaułków i wzleciała wyżej nad budynki szukając chłopaka i w pewnym momencie zapewne go namierzając. Nie powinien się raczej spodziewać, że ktoś będzie go obserwował z góry a Karla wolała nie przyciągać uwagi policji tym, że goni bogu ducha winnego chłopca. Leciała sobie nad nim na bezpiecznej wysokości i tylko zerkała na zbliżający się ślepy zaułek. Panikował, czyli nie będzie myślał teraz racjonalnie. Rzuci się dalej do ucieczki lub zaatakuje, jednak ucieczka na dłuższą metę mu się nie powinna udać. Kamień kree dawał Moonstone znacznie więcej mocy niż mógł wyciągnąć ze swego młodzieńczego ciała Elias. Blondynka zatem przefazowała się przez ściany budynków i wyszła za Eliasem. Oparła się o ścianę i zaklaskała w ręce powoli - Byłam pierwsza, ale to chyba tyle jeśli chodzi o grę wstępną. Chciałbyś zmienić swoje życie o 180* Eliasie? Spokojnie, nie mówię tu o zawiadomieniu opieki społecznej o sytuacji w Twoim domu bo to mija się z celem... a i nie uciekaj bo prędzej wyplujesz płuca niż mnie przegonisz - dorzuciła po chwili, bo w końcu może próbować uciec na co Karla zwyczajnie szybko podleci i zagrodzi mu drogę. Cały czas mówiła spokojnym, nieco wyluzowanym głosem by potwierdzić siłę swoich słów - Nie musiałbyś przed nikim uciekać, ani nikogo się bać. Zamiast tego coś byś znaczył w tym społeczeństwie, ba może nawet niektórzy by Cię wielbili jak bohatera. Przestałbyś wzbudzać współczucie, a ludzie zaczęliby Cię respektować. W tym momencie na dobrą sprawę mogła bym Cię zabić i nikogo oprócz moich szefów by to nie obeszło. Nikt by nie zapłakał, a Twój ojczym nawet by pewnie tego nie zauważył, ja daję Ci opcję wyjścia z tego rynsztoka i bycia wartym więcej niż koszt worka na ciało jeśli oczywiście chcesz wysłuchać mojej propozycji dalej i... nie, nie jesteś anonimowy wbrew pozorom - dorzuciła po chwili, by nieco obalić podejście dzieciaka że mógłby robić to co robi bezkarnie całe życie. Każdy jest w jakiś sposób kontrolowany, czy to przez rząd czy chociażby bliskich. On miał na karku akurat wywiad Thunderbolts z najnowszym systemem monitoringu i zabezpieczeniami, które sprawiają że te Pentagońskie wyglądają na gówniane.

Bez przesady. Elias nie miał żadnej paranoi, przecież nie uciekał przed każdym człowiekiem. Po prostu dziewczyna wydała mu się podejrzana, a instynkt kazał mu uciec. Jak się okazało, nie mylił się. Dziewczyna serio coś od niego chce. Instynkt się nie mylił. Chłopak nie wiedział czy kobieta zagraża jemu życiu, ale dla niego każdy człowiek jest zły. Niektórzy są mniej szkodliwi, inni bardziej. Może można zmienić jego światopogląd, ale nigdy nie straci swojej nieufności.
Elias był zdezorientowany. Nie wiedział że ona nad nim leciał,i w sumie nawet lepiej. Gdyby zobaczył jak dziewczyna lata, chyba by nie wytrzymał z wrażenia. Za dużo się działo. Zdziwiło go to, że ona już tu była. -Czego chcesz?- zapytał i błyskawicznie dostał odpowiedź. -Skąd wie...- powiedział ciszej, bardziej sam do siebie. Ale przerwał. Był zaintrygowany tym co mówi dziewczyna. Skąd wiedziała o jego problemach? Czy go śledziła? Czy jest ich więcej? Miał teraz wiele pytań w głowie. Był zaciekawiony, ale nie chciał dać tego po sobie poznać. Już się trochę uspokoił, ale dalej był w gotowości. W każdym razie, jeśli dziewczyna uważa że zdobędzie jego ufność, to się myli.
Elias wysłuchał wypowiedzi, rejestrując każde słowo. Był ciekaw o co jej chodzi. Nie lubił długiej paplaniny. Był bardziej człowiekiem, oszczędnym w słowa. -Przejdź do rzeczy.- Syknął, trochę niegrzecznie. Ale chwilowo był naprawdę w dziwnej sytuacji. Był zaciekawiony, serce waliło mu jak młot, a co najważniejsze. Nie miał zielonego pojęcia o co tej dziewczynie chodzi.

Typowa reakcja, gdy ktoś wie o naszych sekretach zawitała u Eliasa. Na to oczywiście Karla odpowiedziała tajemniczym uśmiechem, który tylko sugerował że ma jeszcze parę asów w rękawie, chociaż bardziej precyzyjne byłoby powiedzenie jak wiele kart da jej jeszcze rząd. Mogłaby zwyczajnie użyć hipnozy i nakierować chłopaka na pożądany tor ale stwierdziła, że obejdzie się bez tego. Zresztą tej sztuczki nie można nadużywać, bo działa na krótko i wymaga regularnych sesji by faktycznie miało to sens. Rozmowa jednak zapowiadał się, że nie zostanie zakończona szybko bo obiekt nie próbował uciekać jak na razie. Może się nawet odrobinę uspokoił? Chociaż patrząc na to z perspektywy Karli to wyglądał jak takie spłoszone zwierzątko, które obserwuje agresora i tylko czeka na jakieś zagrożenie by czmychnąć. Oczywiście nawet nie myślała, że jej zaufa bo nikt przy zdrowych zmysłach nie obdarzy tym nowo poznanej osoby, która pojawia się i nagle czegoś od nas chce. Nie trzeba być psychologiem, aby tego się domyślić.
Uśmiechnęła się pod nosem słysząc jego syknięcie, ale cierpliwość Moonstone miała ogromną. Gdyby nie ta wytrzymałość mentalna to już dawno wylądowałaby w zakładzie psychiatrycznym albo popadłaby w depresje, jak to się zdarza świeżo upieczonym specjalistom w tej dziedzinie.
- Pewna organizacja rządowa jest bardzo zainteresowana Tobą oraz Twoim "darem". Zostałam tu przysłana jako ich rzeczniczka - przeciągnęła się lekko i spojrzała ponownie na chłopaka, w końcu zachowując się luźno, mniej formalnie może da mu jakiś komfort wypowiedzi - nie jest to typowa jednostka pokroju FBI czy SHIELD, ale mogę powiedzieć że na usługach mamy nadludzi, popularnie zwanych superbohaterami - kontynuowała i włożyła ręce do kieszeni - Jeśli zgodzisz się na współpracę jesteśmy skłonni zapewnić Ci środki na życie, bezpieczne lokum, edukację w komfortowych warunkach oraz co według mnie bardziej cenne to koneksje. W końcu ile można osiągnąć dzięki znajomościom? - zadała bardziej pytanie retoryczne na koniec dla podkreślenia, że to jest o wiele więcej warte niż pieniądze - W zamian chcemy Twojej pełnej współpracy i byś poszedł ze mną. Nie musisz decyzji podejmować od razu, mogę Ci dać - zastanowiła się chwile - 24 godziny.

Elias powoli zaczął się przyzwyczajać do obecności tej dziewczyny. Nie był już taki spięty, i nie miał zamiaru uciekać. Robimy postępy. -Jakim "darem"?- Zapytał. Miało to zabrzmieć jakby chłopak nie wiedział o co chodzi. Tak naprawdę sprawdzał czy Karla go nie oszukuje. Bo kto wie, równie dobrze mogła mówić od rzeczy licząc że Elias jej uwierzy.
-Zacznijmy od tego że nawet nie znam nazwy tej "organizacji rządowej"- No tak, chyba nazwa to pierwsze co powinni mu powiedzieć. Jak już wcześniej wspominane było, Elias nie lubi długich wstępów. Liczą się tylko konkrety.
Trzeba przyznać że słowo "superbohater" brzmi fajnie, ale to nie klimaty chłopaka. -W zamian? Czyli w zamian mam być na wasze zawołanie? Odbierzecie mi wolność, będę musiał słuchać się rozkazów, a na mych barkach będzie ciążyć wielka odpowiedzialność?- Zapytał, tak bardziej retorycznie. Chociaż chętnie usłyszy odpowiedź na te pytania. Przecież to logiczne że skoro ma zostać superbohaterem będzie musiał dużo poświęcić. Bycie kimś takim to marzenie większości chłopców, oprócz niego.
-Poza tym, kto mówił że chcę zostać bohaterem? Wolę być tym kim jestem. Mówiłaś że gdybyś mnie zabiła, nikt by za mną nie płakał, nikt by nawet tego nie zauważył. Mi się podoba bycie niezauważalnym. Oczywiście zjawia się jakiś pseudo heros i psuje cały spokój.- No tak, to nie jest świat Eliasa. On zawsze jest gdzieś tam z tyłu, ze swoimi maszynami-przyjaciółmi. I mu to nie przeszkadza. Dobrze się czuje w samotności.

W raportach kwatery głównej było wspomniane o tym, że Elias jest mutantem oraz o anomaliach, które występują w urządzeniach nagrywających jak ogólnie elektronicznych w każdym miejscu w jakim się pojawiał - Czytałeś może artykuł pewnego profesora, który mówił o odkryciu nowego rodzaju nadludzi? Według danych, które posiadamy jesteś tzw. mutantem oraz występują wokół Ciebie dziwne "anomalie" związane z elektroniką - Karla raczej mogła się domyślić, że za pomocą daru uzyskał tamtą wypłatę z bankomatu. Nie wykonał jednego prostego gestu jakim było wysunięcie karty i schowanie jej przed wydaniem gotówki przez urządzenie. Zresztą miała nieco danych na temat dziwnych zjawisk jak chociażby nieścisłości w działaniu kamer przemysłowych pokroju chwilowe spadki wydajności. Oczywiście też są pewne rzeczy, których nie da się oszukać czyli przykładowo nagrania na bieżąco zapisywane na nośnikach pokroju płyt DVD, z których już ciężej jest się pozbyć danych.
- Co to by była organizacja rządowa, gdyby każdy znał jej nazwę? Z drugiej strony i tak niewiele mógłbyś podać do mediów by nam zaszkodzić - gdyby się wygadał do opinii publicznej na temat utajnionych danych to chyba długo by nie pożył więc to akurat po głębszym namyśle Karla mogłaby mu zdradzić - Thunderbolts - rzuciła po chwili, zastanawiając się czemu Thadeus Ross w swojej manii wielkości posunął się do tego by nazwać swoją organizację swoją ksywką? Być może chce po sobie coś zostawić jakby ktoś go zabił podczas jednej z akcji, jednak blondynka domyślała się że nie jest to takie proste. Inaczej już ktoś by to zrobił.
Karla się tylko uśmiechnęła pod nosem, kiedy chłopak wspomniał o odbieranej wolności - Prawda jest taka, że wolność którą masz obecnie Ty jak i wielu innych nadludzi jest ułudą. Myślisz, że wpadłam na Ciebie przypadkiem? Znają Twój każdy ruch jak również i mój, z drugiej jednak strony jeśli nam się nie uda to prędzej czy później okazję złapią już nieco mniej przyjemni ludzie. Nie będą z Tobą rozmawiać, tylko od razu Cię porwą i zmuszą do wykorzystania swoich talentów tak jak im to się podoba. - gdyby Moonstone byłaby typową przestępczynią to już dawno by chłopaka złapała za fraki i zabrała ze sobą, a potem za pomocą tortur wymusiła to czego oczekuje.
- Powiem tak - położyła ręce na swojej talii - Bycie niezauważonym to nie skrycie się pod kocem i oczekiwanie, że nikt Cię nie widzi. Nie musisz operować w okopach, w pierwszej linii gdyż do tego się zdecydowanie nie nadajesz. Myślę, że Tobie przypadłaby fucha we wsparciu technologicznym albo dziale mu pokrewnym. W sumie na to, że elektroniki by Ci brakowało byś nie narzekał bo w kwaterze mają sporo sprzętu ze znacznikiem top secret. Wszystko w świecie ma swój cel, nawet ten bohater który psuje spokój. W końcu gdyby nie chociażby Avengers to dziś Nowego Jorku by nie było, jak również najpewniej byśmy dziś nie rozmawiali - w głowie zaklęła, bo przy wspomnieniu o Avengers również przypomniała się jej osóbka, którą niezbyt lubiła - Widzę Cię jak również wiele innych par oczu, jednak skoro tak Ci na tym zależy to zawsze kilka par oczu można wydłubać. Myślę, że Thunderbolts nie wypną się na Ciebie i raczej nie pozwolą zabrać od siebie. Hmm, pierwszy raz by się ktoś za Tobą wstawił i nie opuścił - rzuciła nieco aluzji co do jego przeszłości, takiej dosyć oczywistej aluzji. Zaraz potem zawisła sobie w powietrzu i założyła nogę na nogę zastanawiając się nad czymś - z drugiej strony z tą niezauważalnością wpadasz w paradoks. Poprzez takie działania jednocześnie chcesz być zauważony, bo w końcu pustą przestrzeń o wiele łatwiej jest zauważyć niż to, że coś jest pełne. Nie chcesz jednak tego przyznać, bo nadal uważasz że chcesz być niezauważalny i bardziej chcesz podkreślić to by ktoś zwrócił w końcu na Ciebie uwagę. Hmm chciałbyś może zobaczyć okolicę z góry?

-Śledziliście mnie?- zapytał, wysłuchując o tym artykule i tych danych. Skąd je mieli? Jak to jest że tym z góry wszystko wolno? Dobra, to była jedna z rzeczy które Eliasowi się podobały. Agenci wszystko mogą, ale z drugiej strony, robią to na czyiś rozkazach, co jest mniej fajne.
-Ale powinienem wiedzieć jak nazywa się organizacja do której mam dołączyć, prawda?- Może i jest to tajna organizacja, ale jednak Elias chce wiedzieć na co ma się zgodzić. Nazwa to i tak mało informacji. "Thunderbolts" gdzieś to już chyba słyszał. Jakoś nigdy nie interesował się organizacjami typu Avengers. Próbował tylko włamać się do Pentagonu, nie udało mu się, ale mniejsza.
-Ty zawsze tyle filozofujesz?- Elias już się domyślił że Karla jest z zawodu psychologiem. Nie lubił psychologów. Spotkał się z wieloma zaraz po tym jak umarła jego mama. Uważali że potrafią zrozumieć człowieka, i wszystko wiedzą. Niestety, bądź stety. Psycholog też człowiek, czasem pomylić się może.
-"Fucha we wsparciu technologicznym" Czyli co? Chcecie ode mnie czegoś konkretnego? Czy po prostu chcecie mnie mieć bo mam "dar"? Wiem że dużo pytam, ale chyba muszę wiedzieć jak najwięcej. Przecież od tej decyzji zależy moje dalsze życie- Elias może i był ciekawski, ale chciał wiedzieć jak najwięcej. Jak podejmować decyzje, to rozsądnie.
-Taa, "nie wypną się". Wszyscy tak mówią, i zawsze okazuje się że to tylko kłamstwo- Jakby to powiedzieć, chłopak miał już w tym doświadczenie. Nie zdziwił się jakoś kiedy dziewczyna zawisła w powietrzu. Wręcz go olśniło, w ten sposób była tu tak szybko. To miało sens. A skoro on może gadać z technologią, to ktoś inny może lewitować.
Elias słuchał, jednak w pewnym momencie dziewczyna nastąpiła na kruchy lód. -Przestań! Ok? Myślę że bardzo dobrze wiem czego chcę, nie musisz mi tu odstawiać psychologa.- Powiedział ostrzej. Czasami lepiej coś zachować dla siebie, i lepiej żeby Karla nie przesadzała, bo tylko zniechęci Eliasa. -I nie, dziękuję- dodał po chwili spokojniej.