TBA Brooklyn

Klub nocny na Brooklynie, a dokładniej przy Wythe Avenue. Chwalony za piękne światła i dość rozsądne, choć nie nazbyt niskie ceny, a do tego organizujący częste eventy.

Wnętrze: 1, 2.

Nie chciała niepotrzebnie zwracać na siebie uwagi czających się w ciemnościach stworzeń, a z tym według niej wiązałaby się podróż jednym z wielu pojazdów, które były zaparkowane przy ulicy. Dlatego od samego początku skłaniała się ku opcji pokonania drogi dzielącej ją od klubu o własnych nogach, nawet kosztem znacznie większej ilości czasu, który będzie jej do tego potrzebny. W ten sposób miała też większą kontrolę nad otoczeniem, a w razie ataku mogła szybko zdecydować się na ucieczkę. Chciała rozwiązać tę sprawę, dowiedzieć się kto za tym wszystkim stoi i dlaczego, ale z pewnością nie za cenę własnego życia. Nie była bohaterką, choć niektórzy być może starali się ją tak widzieć. Skończyła z tym wieki temu. Tak czy siak, nikt nie miał prawa jej teraz oceniać. I tak zrobiła już więcej niż większość tych tak zwanych obrońców ludzkości, od których w tym mieście aż się roi.
Narzuciła sobie dość szybkie tempo. Mimo wszystko wciąż chciała dostać się na miejsce tak szybko jak było to możliwe. Co i tak wiązało się z około 40 minutowym marszem. Który można by nieco skrócić, gdyby w którymś momencie zdecydowała się choć przez krótką chwilę skorzystać z mocy. Przez cały czas bacznie obserwowała swoje otoczenie i przysłuchiwała się wszystkim dźwiękom, które świadczyłyby o bliskości choć jednego ze stworów. W ten sposób pokonała może połowę drogi, na szczęście przez nic nie niepokojona, gdy zaczęło dziać się coś dziwnego. Coś co Jessica natychmiast powiązała ze wcześniejszą falą energii. Nic innego nie mogło wyjaśnić dziwnego zachowania ludzi, którzy niczym bezmyślne istoty wychodzili ze swoich domów wprost na ulice. Niektórzy ewidentnie doznali przed momentem przeróżnych obrażeń, związanych z domowymi wypadkami. Przez krótką chwilę jej podświadomość wyciągnęła na wierzch nazwisko Killgrave’a. Wiedziała, że ten nie może mieć z tym żadnego związku, a mimo to obserwując niecodziennie zachowanie ludzi poczuła lekki dreszcz. Nie pozwoliła jednak, by to uczucie przejęło nad nią kontrolę. Odgoniła je ze swoich myśli, skupiając się na tym co rzeczywiście było najbardziej prawdopodobne. Zjawisko, którego doświadczyła wspólnie z Wandą było jedyną rzeczą, która mogło to wszystko tłumaczyć. Na nie nie miało to żadnego wpływu, ponieważ Scarlet Witch otoczyła je ochronną barierą. Ci którzy nie mieli takiego szczęścia znaleźli się pod czyjąś kontrolą. Tym samym stając się łatwym celem dla szalejących w tej części Brooklynu wygłodniałych potworów. Czego miała za chwilę doświadczyć na własnych oczach. Pokonała jeszcze kawałek drogi. Wszyscy, którzy znaleźli się na zewnątrz po prostu stali w bezruchu. Nie wykazywali większych oznak jakiejkolwiek świadomości.
W pewnej chwili dostrzegła jak jakieś kilka metrów dalej z dachu jednego z budynków zeskoczył jeden z potworów. Nie wylądował na ulicy. Z dużą dozą pewności mogła stwierdzić, że spadł wprost na pierwszą z ofiar. Minęło kolejnych kilkanaście, może kilkadziesiąt sekund nim ofiara przebudziła się z transu.
Cholera. Przeklęła w myślach. Właśnie takich sytuacji chciała uniknąć. Musiała szybko zdecydować co dalej. Kontynuować marsz, czy spróbować pomóc nieszczęśnikom nim stwór zmieni swój obiekt zainteresowania. Powoli wycofała się za jakąś najbliższą osłonę, którą będzie zapewne samochód, jeśli jeden znajdował się gdzieś obok. Chwila moment. Zdaje się, że przeglądając wcześniej znalezioną torbę widziała w niej granaty, lub przynajmniej coś co je przypominało. Może mogłaby je wykorzystać, by odwrócić uwagę stwora? Wybuch mógłby też wybudzić cywili z tego stanu, w którym się znaleźli. Ostrożnie ściągnęła więc plecak, natychmiast go otwierając i przeszukując pod kątem właśnie granatu. Gdy go znajdzie, niezależnie od tego z jakim jego rodzajem będzie miała do czynienia, zerwie zawleczkę zabezpieczającą i szybko odrzuci w miejsce nie okupowane przez mieszkańców okolicznych budynków. O ile takowe oczywiście wcześniej wypatrzy. Cokolwiek wydarzy się później, ona ruszy dalej. Może gdyby miała przy sobie Wandę, czy nawet tego przeklętego Strange’a… A tak... Nie zamierza walczyć. Nie zamierza ryzykować.

Głupotę na szybko wymyślonego planu dojrzała dopiero, gdy zaczęły pojawiać się kolejne stwory. Dlaczego pośród tylu różnych możliwości wybrała akurat tę która prawdopodobnie przyniesie więcej nieszczęść niż korzyści? Przecież właśnie ze względu na hałas unikała pojazdów, które znacznie przyspieszyłyby jej podróż, a teraz pomyślała, że dobrym pomysłem na uratowanie choć paru osób i utorowanie sobie drogi będzie wybuch granatu. Jeśli przyznawano jakieś nagrody dla najgłupszych zachowań, ta sytuacja z całą pewnością przyniosłaby jej nominację, a prawdopodobnie nawet zapewniła zwycięstwo. Dobrze, że nikt nie miał okazji tego popisu zobaczyć.
Jeśli przed momentem z jedną bestią mogła jeszcze rzeczywiście spróbować coś zrobić, tak teraz już na pewno nie pozostawało jej nic innego jak iść przed siebie, pozostawiając bezbronnych ludzi na pastwę… losu, któremu niechcący „pomogła”. Nie może i nie zamierza wdawać się w bezpośredni pojedynek z zabójczymi istotami. Nie miała jeszcze zamiaru umierać, nawet jeśli często zdarzało jej się ten świat i żyjących na nim ludzi przeklinać. Mogła za to zrobić coś innego, coś do czego dążyła od samego początku, a do czego teraz niejako zyskała nową motywację. Musi szybko dowiedzieć się kto za tym zdarzeniem stoi, a następnie doprowadzić do tego, by wszystko wróciło do normy. Wszystko co do tej pory widziała i czego się dowiedziała podpowiadało, że stwory powiązane są z anomalią. Więc jeśli jej się pozbędą, zagrożenie dla mieszkańców również powinno zniknąć. Do tego czasu nie obejdzie się jednak bez ofiar. Nie każdego da się uratować.
Z torbą zarzuconą na plecy postanowiła kontynuować swój marsz. Próbując unikać niebezpieczeństwa i mając oczy szeroko otwarte. Jeśli będzie musiała na chwilę zejść z ustalonej przez siebie trasy, zrobi to bez chwili namysłu. Miała to szczęście, że dróg prowadzących do celu było tym razem wiele. Jeśli zaś taka potrzeba nie zaistnieje, przez cały czas trzymać będzie się większych ulic, które gwarantują większe możliwości ucieczki, ale i obrony gdyby trzeba było. Zwłaszcza teraz, gdy wybuch granatu sprawił, że nie może opierać się na tym co usłyszy. To prawdopodobnie okaże się problemem. W każdym razie dopóki wszystkie niekorzystne objawy z tym związane nie ustąpią. Dlatego wskazana jest większa niż do tej pory ostrożność.

Decyzja, którą podjęła nie należała do najszlachetniejszych. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Wiedziała też jednak, że nie miała innego wyboru. Musiała coś zrobić, a nie była w stanie walczyć. Jej jedyną możliwością na pomoc mieszkańcom Brooklynu jest rozwiązanie zagadki tej anomalii oraz pochodzenia stworów. Zagadki były jej mocną stroną. Wiedziała, że sobie poradzi. Powoli brnęła przed siebie, ze względu na problemy ze słuchem zachowując jeszcze większą ostrożność. Mijała kolejne stwory, inne niż te które widziała wcześniej. Nie mogła się zatrzymać, nie przyglądała im się więc zbyt dobrze. Z czasem problemy przemijały. Coraz więcej dźwięków dochodziło jej uszu. W tym takie, które świadczyły o tym, że nie wszyscy ludzie znajdowali się pod wpływem uroku. Ktoś się bronił. Słyszała strzały. Była tego pewna. Dobrze. Może jest więcej takich osób. Chciała w to wierzyć. W końcu dotarła do celu. Nie brnęła w głąb ulicy, zamiast tego zatrzymała się i przykucnęła zaraz przy skrzyżowaniu z jedną z najbardziej znanych ulic miasta. Obserwowała. Analizowała.
Stosunkowo niska zabudowa w tej części miasta oraz brak pewniejszych osłon na poziomie ulicy mocno ograniczały jej możliwości. Zwłaszcza jeśli planuje przy tym pozostać niezauważona przez czające się na dachu klubu, i zapewne nie tylko tam, stwory. Widziała, że nad wejściem czają się co najmniej dwa. Przy obecnym oświetleniu trudno było jej jednak określić ich dokładną liczebność. Na wszelki wypadek wolała założyć więc, że może mieć do czynienie z jeszcze paroma. To dodatkowo utrudniało dostanie się do środka. Krwiożercze istoty miały przewagę. Nie tylko w szybkości, sile oraz liczebności, ale i dzięki wysokości, która gwarantowała im lepszy pogląd na to co działo się niżej i właściwie uniemożliwiała kobiecie przedostanie się w pobliże drzwi będąc skrytą za stojącymi na ulicy autami. Znaczy się, było to pewnie możliwe, lecz jednocześnie jeden błąd mógł skutkować zdemaskowaniem i zaprzepaszczeniem być może jedynej szansy, którą będzie miała. Dopóki nie uzna, iż nie ma innego wyjścia wolała niepotrzebnie nie ryzykować.
Wciąż czając się przy budynkach mieszkalnych na skrzyżowaniu Wythe z Broadwayem, korzystając z buforu jaki stanowili ich mieszkańcy starała się znaleźć inne rozwiązanie. Bardziej oczywistym była próba odciągnięcia stworów z dachu klubu i w torbie miała ku temu odpowiednie środki. A może mogła zrobić coś w podobnym stylu? Mając oczywiście na względzie wcześniej popełniony błąd i chęć jego uniknięcia w tym przypadku. Kątem oka widziała przecież jak jeden ze stworów zareagował na wybuch. Powinna tę wiedzę wykorzystać. Nawet kosztem sprowadzenia w te strony kolejnych bestii. Gdyby tylko znalazła w torbie kolejny granat hukowy, albo chociaż błyskowy… Spróbowałaby wtedy zbliżyć się jeszcze trochę do budynku, a potem wrzucić jeden z nich wprost na dach klubu. Eksplozja powinna dać jej chwilę na pokonanie reszty drogi i wejście do środka. Jeśli nie znajdzie niczego co mogłaby w tym celu wykorzystać bez dodatkowych zniszczeń, zdecyduje się na opcję z przejściem w pobliże celu pod osłoną samochodów. Będzie starała się wtedy zachować niską pozycję, powoli przemieszczając się od samochodu do samochodu ostrożnie przy tym pilnując, by nie zostać zauważoną. Jeśli to spali na panewce, wtedy po prostu rzuci się w kierunku drzwi i za wszelką cenę dostanie do środka. Była tak blisko, nie zrezygnuje dopóki nie dowie się o co tu chodzi.

Poszło lepiej i łatwiej niż przewidywała. Uniknęła bezpośredniego starcia, co samo w sobie jest sporym sukcesem i dostała się do środka. Czego mogłaby chcieć więcej? Może, żeby to się już skończyło, ale wiedziała, że do tego jeszcze daleka droga. Droga, którą musi pokonać, a która usłana będzie wieloma przeszkodami. Tym będzie martwić się później. Powoli brnęła przed siebie. Wstępny brak oznak czyjejkolwiek obecności cieszył ją i martwił jednocześnie. Oba te odczucia były równie dobrze umotywowane. Wszystko zmieniło się, gdy usłyszała kroki. Zwróciła się w stronę, z której prawdopodobnie dochodziły dźwięki i obserwowała. Nie odezwała się, gdy jej oczom ukazała się może nieco młodsza od niej samej kobieta.
Otrzymała już kilka sygnałów świadczących o tym, że coś zdecydowanie jest na rzeczy. Pierwszym był fakt, iż klub pozostawał otwarty nawet obliczu tego wszystkiego co działo się na ulicach tuż za jego drzwiami. Drugim, dość charakterystyczny zapach krwi odczuwalny tuż po wejściu do środka i brak jakichkolwiek oznak potencjalnie mających tu miejsce makabrycznych zdarzeń. Ta poszlaka była obecnie najsłabsza i najłatwiejsza do odrzucenia biorąc pod uwagę kałużę przed budynkiem. W głowie Jessici wciąż jednak gdzieś tam krążyła myśl, że ten detal wcale nie musi być nie bez znaczenia. Trzecim i najbardziej rzucającym się w oczy tropem było oczywiście zachowanie stojącej właśnie za barem kobiety. W obliczu masakry, która odbywała się na zewnątrz, ta zachowywała się nad wyraz spokojnie. Już nawet pomijając to, że jeśli barmanka cały ten przebywała wewnątrz tego przybytku i nie miała pojęcia o stworach, to już sama śnieżyca i niecodzienna na tę poru roku pogoda powinny zasiać w niej nutę niepokoju. Tymczasem nic takiego nie miało miejsca. Nie w tym krótkim zdaniu, które kobieta wypowiedziała do Jessici. Jones nic więcej nie mogła też odczytać z jej mowy ciała. W tym momencie lampka świeciła już ostrym czerwonym kolorem.
- Cóż mogę powiedzieć. Gdy chodzi o moje zamiłowanie do taniej whiskey, zdrowy rozsądek nie ma żadnych szans. – odparła z typowym dla siebie humorem, powoli lecz pewnie decydując się zbliżyć do baru. Zamierzała mieć barmankę pod kontrolą. Uważnie, ale nie w nachalny i rzucający się w oczy sposób będzie obserwować każdy jej ruch. Dopóki coś nie wyda jej się na tyle podejrzane, by musiała zareagować w bardziej dosadny sposób. Do tego czasu nie będzie zdradzać się ze swoimi mocami. Oparła się o bar, zrzucając wcześniej plecak i kładąc go obok siebie.
- Przez tę przeklętą pogodę spodziewałam się, że i od tych drzwi odbiję się równie mocno jak od wszystkich innych tego przeklętego dnia, ale skoro miałam na tyle dużo szczęścia… Mogę liczyć na coś do picia? – jeśli do tej chwili się nie wydarzyło, spojrzała na kobietę, a następnie w dość wymowny sposób przeniosła wzrok na butelki z alkoholem. W końcu też usiadła na stojącym tuż przy niej siedzisku.

- Teacher’s. – odparła, ukradkiem wciąż obserwując każdy ruch wykonywany przez kobietę. Biorąc pod uwagę to czego dziś doświadczyła wolała być przewrażliwiona na punkcie własnego bezpieczeństwa, aniżeli dać się w jakiś łatwy sposób podejść. Zwłaszcza, że wciąż nie pozbyła się wszystkich wątpliwości wobec barmanki oraz całego tego miejsca. Była tu przecież ledwie kilka chwil. Wrażenie, że coś jest nie tak cały czas było w niej silne. Pojawiały się też kolejne pytania. Choćby jedno, istotne z punktu widzenia tego czego doświadczyła w ostatnich godzinach. Dlaczego jej rozmówczyni nie znajduje się pod wpływem uroku, którego ofiarą padła zdecydowana większość, jeśli nie wszyscy mieszkańcy tych obszarów przez które wędrowała bohaterka, a potencjalnie i ci wszyscy pozostali mieszkający na terenie Brooklynu? Jessicę uchroniła bariera utworzona w ostatniej chwili przez Scarlet Witch. A ją? Jeśli nie była w żaden sposób z tym wszystkim powiązana, to co takiego sprawiło, iż nie jest bezrozumnym zombie, które staje się łatwym pokarmem dla grasujących na ulicach bestii? A jeśli padła ofiarą tego efektu, to jak udało jej się dojść do siebie?
Detektyw miała wiele pytań, z których zadaniem wolała jeszcze poczekać. Jeśli barmanka miała coś na sumieniu, Jess nie chciała się tak szybko przed nią ujawnić. Inaczej może ją spłoszyć, albo poważnie oberwać. W zależności od tego z kim w rzeczywistości ma do czynienia.
- Pomijając krwiożercze potwory? Praca. Świata się wali i pali nad naszymi głowami, a szefowa karze mi harować jak gdyby nic się nie działo. Sama tymczasem pewnie leży na jakieś plaży na Jamajce, Malediwach, czy innym przeklętym raju mając gdzieś to czy coś mi się stanie. – skomentowała też wreszcie zadane przez rozmówczynię pytanie, nie ujawniając niczego o wykonywanym przez siebie zawodzie, a jednocześnie starając się sprawiać wrażenie mocno podirytowanej pracownicy jakiejś korporacji lub nieco większej firmy, których w okolicy nie brakuje. – Czasem mam tego dość, ale z drugiej strony ciężko o jakąś inną w miarę stabilną posadę, która pozwoli w miarę bezproblemowo żyć w tym mieście. A ty? Co cię tu zatrzymało? – spytała, chcąc podtrzymać rozmowę. Może odpowiedź barmanki, użyte przez nią słowa, ton głosu, pozwolą Jessice wyczytać coś więcej.

- Co mnie zdradziło? – spytała unosząc dłoń i przestawiając trzymaną w niej szklankę do ust. Wzięła kolejny łyk ulubionego alkoholu i odstawiła ją na blat. Sprawiała wrażenie kompletnie nie wzruszonej tym, że jej przykrywka została przejrzana. Ale czy mogła się temu dziwić, gdy najzwyczajniej w świecie się do niej nie przyłożyła, a panujące na zewnątrz warunki raczej nie pozwalały zwykłym osobom od tak spacerować po mieście? Przynajmniej ma już to za sobą. Nie musi przejmować się pozorami, co w dalszej rozmowie może okazać się przydatne. To też sprawia, że szybciej mogła przejść do konkretów, które wbrew pozorom mocno ją interesowały. Choć mogło też wydawać się inaczej, Jessica raz jeszcze zwróciła uwagę na sposób w jaki kobieta wypowiadała kolejne słowa. Brzmiała… Dziwnie. Jakby pogodziła się z własnym losem, jakby już jej nie zależało, choć można było wywnioskować, że wciąż starała się jednak uniknąć najgorszego. Obie te rzeczy wzajemnie się wykluczały. Podejrzenie Jones wobec barmanki cały czas rosło. Miała wręcz wrażenie, że stojąca za barem kobieta jest jedynie marionetką, którą z oddali ktoś próbuje kontrolować. Ale też nie miała dobitnych dowodów, by rzeczywiście tak sądzić. Może rzeczywiście nie widziała już szans na jakąkolwiek lepszą przyszłość i powstrzymanie bestii. Jess widziała to już kilkukrotnie. Nigdy jednak w takim stopniu.
- Skoro to już za nami… Mam do ciebie kilka pytań. O to co dzieje się teraz i o coś co mogło mieć miejsce w tym klubie dzień, może dwa wcześniej. – zaczęła przeszukiwać kieszeń po kieszeni w poszukiwaniu telefonu. Tyle się wydarzyło, że nie pamiętała już gdzie go schowała. Oby był w jednym kawałku. Chciała odnaleźć i pokazać kobiecie jakieś zdjęcie chorego mężczyzny, którego sprawą zajmowała się nim zaistniało całe to bagno.
- Pewnie nie masz żadnego pojęcia kto może stać za rozpętaniem tego piekła? Pytam, bo wszyscy inni ludzie nie są obecnie zbyt rozmowni. Przynajmniej dopóki coś nie wgryzie się w ich ciało, a i wtedy jest już jakby za późno na rozmowę. – spytała tonem pełnym sarkazmu. Jej mina mówiła z kolei, że kryje się za tym próba przykrycia żartem drastycznych scen, których była świadkiem przed pojawieniem się w klubie.

Wyznanie kobiety nie było dla Jessici wielkim zaskoczeniem. Od samego początku podejrzewała przecież, że jest z nią coś nie tak. Może nie miała na myśli dokładnie tego, ale kto by się kłócił teraz o szczegóły. Ważne, że miała rację.
- Nas? Masz na myśli, że jesteś jednym z tych potworów? Kim wy właściwie jesteście? Czym wy jesteście? – powoli wszystko zaczynało mieć jakiś sens. Już podczas pierwszego kontaktu z jednym ze stworów zwróciła uwagę na ludzkie cechy w jego wyglądzie, a także pozostałości ubrań na jego masywnej sylwetce. Jeśli monstra rzeczywiście są choć w części ludźmi, to czym są w pozostałej? Tego właśnie chciała się dowiedzieć. Jeśli barmanka okaże się równie rozmowna jak dotychczas, być może detektyw zdoła wyciągnąć z niej coś co pomoże jej powstrzymać całe to szaleństwo, albo przynajmniej przekazać to odpowiednim osobom jeśli uzna, że rozwiązanie leży daleko poza jej możliwościami.
- I o co w tych wszystkim chodzi? Czego chcecie? Dlaczego teraz? – z jej ust padały kolejne pytania skierowane do rozmówczyni. Nie bawiła się już w żadne podchody. Pytała bezpośrednio, wciąż licząc na wylewność stojącej przed nią kobiety. Czyniła tak przez wzgląd na jej dotychczasowe zachowanie i jakąś formę szczerości, którą została przez nią przed chwilą obdarowana. Nieważne z jakiego względu tak się stało. Była tym zmęczona? Nie uważała Jones za zagrożenie? A może w stylu kreskówek i filmów była jednym z tych złoczyńców, który w długiej przemowie ujawniał swój plan zaraz po złapaniu głównego bohatera? Nie interesowało jej to.  Odwdzięczała się więc podobnym zachowaniem. Na tyle na ile mogła sobie pozwolić. I na tyle na ile pozwalał jej zdrowy rozsądek. Mimo zapewnień o bezpieczeństwie, Jessice trudno było w to uwierzyć. Podobne deklaracja słyszała zbyt często, by przyjmować je ot tak po prostu, na słowo.

- Gdybym przybyła tu posiadając choćby najmniejszą wiedzę na temat tych wydarzeń i gdybym była osobą, za którą mnie prawdopodobnie wzięłaś, nasza rozmowa potoczyłaby się w nieco inny sposób. Zaangażowałam się w to przez czysty przypadek. Obecnie pracuję jako prywatny detektyw. Zajmowałam się sprawą, gdy rozpoczął się atak. Po jakimś czasie obie sprawy wydały mi się w jakiś sposób ze sobą powiązane, a jeden z nielicznych tropów prowadził właśnie tu. Prawdę mówiąc nie mam pojęcia co skłoniło mnie do kontynuowania tej roboty. – odparła otwarcie i szczerze, gdy tylko wyczuła, że kobieta nie ma w tej chwili więcej do powiedzenia. Z tym jednym małym wyjątkiem, że wiedziała dlaczego dalej w to brnęła. Nie zwykła porzucać czegoś co zdążyła już rozpocząć. Strange zniknął, Maximoff też, S.H.I.E.L.D. chyba straciło ochotę na ryzykowanie życia swoich agentów… Wyglądało na to, że nikt inny nie zainteresował się tematem. Według jej wiedzy, na placu boju pozostała wyłącznie ona. Musi więc doprowadzić to do końca, albo dowiedzieć się na tyle dużo, by móc przekazać rozwiązanie problemu w odpowiedniejsze ręce. Z usłyszanych do tej pory informacji wnioskowała, że chwila ta zbliża się coraz szybciej. Wampiry… Świat chyba sobie z niej żartuje.
- Długie kły, wysysanie krwi przypadkowych nieszczęśników, wrażliwość na światło i inne tego typu bzdury wciskane przez popkulturę? Masz na myśli takie wampiry? – spytała wcale nie negując słów barmanki. Przyjęła je do wiadomości za wytłumaczenie równie dobre jak każde inne. Widziała przecież te potwory na własne oczy. Nie miała wcześniej do czynienia z czymś podobnym, więc równie dobrze mogła uznać, że kobieta mówi prawdę. – Te na zewnątrz nie są tak ludzkie jak ty. – stwierdziła, lecz w wypowiedzi tej kryło się również niewypowiedziane pytanie odnośnie natury tych stworzeń. Są jakimś stadium przejściowym, a może to ich prawdziwa forma? Inna odmiana, czy w ogóle całkiem inny gatunek, który wykorzystał okazję?
- Ten nowy lider nie mógł wziąć się znikąd. Co o nim wiesz? - cały czas bacznie przyglądając się „wampirzycy” dostrzegła jak jej wzrok opuścił Jessicę. Wpatrywała się w coś z tyłu. Nieco w bok od jej pozycji. Ktoś lub coś zjawiło się w środku. A może przebywało tam od samego początku. Detektyw nie chcąc dać po sobie poznać, że coś przeczuwa, po prostu kontynuowała rozmowę. Zachowywała się jak dotychczas. Nie sięgała do plecaka, nie korzystała z telefonu. Jeśli ktoś rzeczywiście czaił się gdzieś za nią, miała nadzieję, że zdoła coś wyczuć albo dostrzec, gdy ten ktoś postanowi się do niej zbliżyć. Oby była na tyle szybka, by ewentualnego agresora powstrzymać.
- Co pragnie w ten sposób osiągnąć?

Chmury, nagły spadek temperatury, przypominające nietoperze istoty latające po niebie i mężczyzna, którego przypadek skłonił ją przeprowadzenia śledztwa… Kolejne informacje uzyskiwane od kobiety sprawiały, że wszystko to powoli zaczynało składać się w jedną całość. Miało jakiś sens, o ile ktoś oczywiście był skłonny uwierzyć w istnienie wampirów oraz inne nadnaturalne historyjki. Jessica nie miała z tym najmniejszego problemu, nawet jeśli z początku gdzieś tam zaświeciła jej się lampka ostrzegawcza. Im dłużej trwała jednak ich rozmowa takie rozwiązanie stawało się coraz bardziej logiczne, zwłaszcza gdy zaczęła analizować dotychczasowe doświadczenia w związku z tymi wydarzeniami. Do tego wszystkiego pomagał też fakt, że Jones nie miała żadnych innych teorii, które wyjaśniałaby nagłe pojawienie się na ulicach miasta tak wielkiej liczby wygłodniałych potworów, a jednocześnie łączyłoby to z dziwnymi zjawiskami pogodowymi
Pojawienie się nowego gracza, który za punkt honoru wziął sobie zjednoczenie zwaśnionych wampirzych klanów i przejęcie kontroli nad miastem, a przynajmniej jego częścią, było więc wersją faktów, których detektyw postanowiła się od tej chwili trzymać. Starała się też zapamiętać każdy strzępek informacji przekazywany przez barmankę. Nie wiedziała co może jej później przydać, co może okazać się istotne dla powstrzymania trwającej wojny. Coraz głośniej w jej głowie przemawiał również głos mówiący, że to ponad jej siły i powinna zaangażować kogoś do pomocy. Ale kogo? Luke, Daredevil, Carol? Żadne z nich nie ma doświadczenia w kontaktach z krwiopijcami. A przynajmniej ona o tym nie wiedziała. Danvers może przynajmniej mieć odpowiednie kontakty, być może wiedziałaby do kogo się zwrócić. Cage ze swoją niezniszczalną skórą przydałby się w walce. Zaczęła rozważać kolejne opcje, gdy kobieta powiedziała coś co ogromnie ją zaciekawiło.
- Pokazać? – spojrzała pytająco, właściwie nie będąc pewną co domniemana wampirzyca ma na myśli. Wahała się nad przyjęciem propozycji. Wreszcie zeszła z krzesełka. – Prowadź. – rzuciła po krótkiej chwili. Co takiego chciała jej pokazać? Pakowała się w pułapkę? Tego pierwszego nie była pewna, druga kwestia była mocno prawdopodobna. Ale czy miała jakieś inne wyjście? Jeśli tak, ona go w tej chwili nie widziała. Telefon wciąż trzymała w dłoni. Jeśli chodzi o coś czemu będzie mogła zrobić zdjęcie, chyba będzie to dobrym pomysłem.

Bez większego wysiłku przeskoczyła na drugą stronę baru, pozostawiając plecak na swoim miejscu. Może i istniała szansa, że pakuje się w pułapkę, to nie sądziła, by cały ten sprzęt miał jej się tam przydać. Raz, że nie wszystkim potrafiła się posługiwać. Dwa, spora część uzbrojenia była efektownie wybuchowa. W zamkniętych pomieszczeniach, w których może nie mieć gdzie się schować nic jej po tym. Podążyła za samozwańczą wampirzycą z przekonaniem, że co ma się stać i tak prędzej czy później się stanie. Nie ma więc sensu tracić czas na wahania i rozterki. Po drodze wszystkiemu dokładnie się przyglądała. Nie sądziła, by miała wypatrzyć coś interesującego, ale nic jej to przecież nie zaszkodzi.
Gdy znalazły się w pomieszczeniu docelowym, a tak detektyw przypuszczała, i zapaliły się światła nie wiedziała czego oczekiwać. Regały wskazywały na to, że znalazły się w składziku, w którym kluby takie jak ten przechowują część swoich zapasów. Wciąż nie miała jednak pojęcia co tak naprawdę miała tu zobaczyć. Podążyła tropem barmanki w głąb sali. Wszędzie mnóstwo pudeł. To w nich musiało więc znajdować się to „coś”. Nie pomyliła się, bo jej przewodniczka sięgnęła zaraz po jedno z nich. Otwierając je i ukazując jego zawartość Jessice. Nie spodziewała się niczego konkretnego, ale to co znajdowało się w środku było dla niej lekkim zaskoczeniem.
Zielony płyn przypomniał jej o treści jednej z wiadomości otrzymanej od Night Nurse. Jeśli dobrze pamiętała, krew przeniesionego przez nią do szpitala mężczyzny z czasem zaczęła przybierać ten kolor. Jego stan wtedy się pogorszył, stał się bardziej agresywny. Czy miało to związek z zawartością torebek? Potencjalnie tak. Odpowiedź kobiety powinna za chwilę co nieco wyjaśnić. Jeśli oczywiście podzieli się wiedzą. Choć po jej dotychczasowym podejściu i właściwie zadanym wprost pytaniu, nie miała prawa sądzić, że będzie inaczej.
- Nie mam zielonego pojęcia, ale podejrzewam, że ma to coś wspólnego z tym płynem? – odparła więc spodziewając się, że tak jak wcześniej barmanka teraz nieco rozjaśni sprawę. Spojrzała na nią w oczekiwaniu.

- Znalazł sposób na stworzenie syntetycznego substytutu. Sprytne. Mógł dzięki temu znacznie zwiększyć efektywność całego procesu. Poza tym w tej formie łatwiej jest go podać niczego niespodziewającym się gościom klubu czy innych podobnych przybytków. – nie tyle mówiła do kobiety, co głośno myślała. I jakkolwiek chciałaby ukryć to, że była pod wrażeniem tego wszystkiego, tak nie była w stanie całkiem tego zrobić. Każdy musiał przyznać, że kimkolwiek był ten nowy władca wampirów, nim rozpoczął realizację swojego planu musiał przedtem zadać sobie wiele trudu. Wszystko jak do tej pory zdawało się przebiegać po jego myśli. Potwory opanowały ulice Brooklynu, a bohaterowie jak dotychczas specjalnie ich nie niepokoją.
Ta informacja też całkiem dużo o tej osobie mówiła. Był w to niezwykle mocno zaangażowany. W grę wchodziła więc jakaś osobista zadra z przeszłości, za którą w ten sposób mógł chcieć się odpłacić. Całemu miastu, konkretnej osobie czy grupie osób? Coś sprawiło, że upodobał sobie Nowy Jork. Miał sporą ilość gotówki, albo miał duże doświadczenie naukowe. Opracowanie formuły tego płynu nie mogło być łatwe. Zrobił to albo zespół opłaconych badaczy, albo ktoś kto już wcześniej miał w tym względzie sporą wiedzę. I był ogromnie zdeterminowany, co nie ulegało żadnej wątpliwości. Nie mogła dzięki temu określić tożsamości lidera wszystkich wampirów, ale dawało jej to jakąś świadomość na temat osoby, z którą może przyjść jej się zmierzyć.
- Mogłabym wziąć jedną lub dwie torebki z tą substancją? – spytała. Gdyby dostarczyła je Avengers albo S.H.I.E.L.D. wtedy Banner, Pym i cały sztab naukowców być może zdołaliby określić z czym dokładnie mają do czynienia. Może nawet byliby w stanie wyprodukować jakieś antidotum, albo coś co choćby tymczasowo osłabiłoby zdolności przemienionych. Bo wieści o tym, że powstałe dzięki temu środkowi stwory uodpornione były na większość słabości krwiopijców zdecydowanie nie wróżyła nic dobrego.
Przez to wszystko Jessica omal nie przeoczyła kolejnego sygnału ostrzegawczego, który pojawił się znikąd i równie szybko zniknął. Stukot. Może kroki? Bardzo cichy i gdyby nie ogólna cisza tu panująca pewnie nie zwróciłaby na niego uwagi. Nawet teraz nie mogła być pewna tego co dokładnie słyszała. Ale nie podejmowała dalszej rozmowy z barmanką. Zamilkła, zwróciła lekko głowę w kierunku, z którego wydawało jej się, że przed momentem dochodził dźwięk. Wampirzyca powinna dostrzec, że coś ją zainteresowało. Sama też pewnie jednak to usłyszała. Jessica kątem oka wciąż pilnowała towarzyszki. To, że była z nią tak otwarta i bez oporów dzieliła się z detektyw swoją wiedzą, wcale nie znaczyło, że Jones zaczęła jej ufać. Była bohaterka stała skupić się na ponownym wyłapaniu tego głosu i szybkim określeniu co może być jego źródłem.