Cadman Plaza

Cadman Plaza to park znajdujący się na Brooklynie, w pobliżu Brooklyn Bridge - czyli mostu prowadzącego na Manhattan. Na jego terenie umieszczono między innymi wysoki na ponad siedem metrów memoriał poświęcony II Wojnie Światowej oraz mieszkańcom Brooklynu, którzy brali w niej udział.

Phil ostatecznie był bardzo skupiony na nowej misji dlatego od razu gdy znaleźli się na miejscu i usłyszał, że kieruje się w ich stronę śnieżyca wiedział że nie będzie z tego nic dobrego.

Zdążył zauważyć tylko jak pierwszy śmigłowiec został "zamrożony" choć trochę głupio to brzmi, ale zaraz jak agentka Lebiediewa zaczęła wydawać polecenia o opuszczeniu statku nie trzeba było dwa razy mu tego powtarzać.
Założył swój jetpack i jako pierwszy otworzył właz i wyleciał z samolotu.

W powietrzu można było czuć przeszywający chłód dlatego starał się wypatrzyć najbliższą strukturę i udał się w tamtym kierunku.

Jeśli tylko udało mu się dotrzeć na miejsce automatycznie wyciągnął broń oraz rozejrzał się po najbliższej okolicy po czym zaczął wypatrywać jakiś agentów, którzy zmierzali w jego kierunku.

- Tutaj Coulson. Czy ktoś mnie słyszy? - zapytał przez komunikator.

Lisbeth ze zmarszczonymi brwiami wciąż obserwowała rozwój wydarzeń. Była gotowa do działania wiedząc z doświadczenia, że podczas tak specyficznej misji trzeba stale zachowywać czujność. Nawet gdy jeszcze nie dotarli do celu, Vagner spodziewała się niespodziewanego zwłaszcza podczas podróży. Gdy tylko wydany został rozkaz o wcześniejszej niż oczekiwano wysiadce ze śmigłowca, dziewczyna sprawnie ubrała jetpack i bez zawahania wyskoczyła tuż za Coulsonem. Zmrużyła oczy gdy pęd zimnego i mroźnego powietrza owiał jej twarz. Próbowała wypatrzeć miejsce w którym mogłaby w miarę bezpiecznie wylądować i które byłoby w miarę blisko celu. Obrała odpowiedni kierunek i już po chwili zbliżała się do ziemi w zawrotnym tempie. Wylądowała wykonując przewrót i równocześnie dobywając broni. Płynnie rozejrzała się mierząc z pistoletu w niemal wszystkich kierunkach. Pusto. Wokół zasięgu jej wzroku nikogo nie było. Lisbeth opuściła broń oczekując na resztę zespołu.

Nellie powoli odzyskiwała świadomość. W przeciwieństwie do pozostałych, technik wylądowała na  ziemi z gracją dojrzałego owocu. Tuż obok niej rozbił się sekretny sprzęt, którym miała posłużyć się drużyna agentów. Być może ktoś uznał że ładunki lepiej wyrzucić, niż pozwolić im pozostać w spadającej maszynie. Mimo dobrych intencji, efekt tych starań był taki iż urządzenie rozpadło się w drobny mak, a przy tym brakowało kilka metrów by ciążka konstrukcja roztrzaskała również głowę dziewczyny.
- I tak był żałosny. – Podsumowała Nellie, z wysiłkiem podnosząc się z ziemi. Otaczała ją gęsta mgła. Gdzieś w oddali dał się słyszeć odgłos eksplozji. Do tego było przeraźliwie zimno jak na obecna porę roku. „Dlaczego nikt nie wspomniał że grozi nam tu zamarznięcie na sopel?” – Zastanawiała się technik.
Meredith  doszła do wnioski iż najlepiej zrobi jeśli uczyni to samo co większość populacji miasta, to znaczy usunie się z publicznego widoku. W poczuciu obowiązku zdecydowała się zabrać z resztki zniszczonego urządzenia. Na szczęście same ładunki pozostały nienaruszone, jednak z konstrukcji która miała wynieść je w powietrze pozostały tylko strzępy. Praktycznie nie było czego zbierać. Nellie uznała że jest to sygnał od losu, by zacząć prace nad własną konstrukcją.
Miała nadzieję znaleźć jakiś warsztat lub sklep z elektroniką. Cos co mogłoby jej posłużyć za magazyn części, a co jakimś cudem nie zostało do tej pory splądrowane w całym tym chaosie. Żałowała że nie znała lepiej topografii Nowego Jorku. Może gdyby nie fakt iż dowiedziała się o misji w ostatnim momencie, zdołałaby się lepiej przygotować. Widoczność sięgała ledwie kilku metrów, przez co Meredith przemieszczała się praktycznie po omacku.  
W pewnym momencie usłyszała jakieś rozmowy i dźwięk tłuczonego szkła. Nie zastanawiając się długo, zdecydowała się ukryć w najbliższym sklepie. Jak się okazało trafiła na pawilon z zabawkami.
- Cudownie. – Na głos podsumowała technik. Oczyma wyobraźni widziała reakcję Coulsona w chwili, w której uświadomi mu, iż zaawansowane technologicznie broń Tarczy napędzana jest przy pomocy dziecięcego drona. Nellie zaczęła przeglądać towar na półkach, nie przestając rozmyślać o starszym agencie. Cóż niektórzy po prostu rodzili się sztywni i takimi pozostawali na wieki.

Niestety kontakt z innymi nie dał żadnego skutku, dlatego Phil nie mógł dłużej czekać szczególnie że było dosyć ciemno a stanie tutaj nie osłonięty mogło się skończyć źle dlatego postanowił wyciągnąć broń odbezpieczyć i czujnie lecz dosyć żwawym krokiem ruszył w stronę najbliższej budowli i jakiegoś sklepu czy czegoś takiego.

Wiedział, że musiał znaleźć coś co pozwoli mu oświetlić drogę ale może uda się też znaleźć coś innego co może mu się przydać.

Jeśli oczywiście Coulsona nic po drodze nie odwróci jego uwagi wchodzi do najbliższego budynku i stara się znaleźć coś pożytecznego jednocześnie rozglądając się za jakimiś cywilami.

Lisbeth stała pogrążona w ciemności. Jej oczy przyzwyczaiły się do mroku, nie chciała póki co zapalać latarki by nie zdradzać swojego położenia, w razie gdyby miało jej to przysporzyć problemów. Stała więc wciąż trzymając broń w pogotowiu i wsłuchiwała się w otoczenie usiłując wychwycić znak czyjejś obecności w pobliżu. Po chwili do jej uszu dobiegł cichy, ciężki do zidentyfikowania trzask. Natychmiast odwróciła się w kierunku z którego dobiegł dźwięk i wytężając wzrok, zauważyła w oddali jakiś ruch. To mógł być członek którejś z ekip, zagubiony cywil lub równie dobrze jeden z tych, którzy wykorzystywali obecne warunki do własnych celów. Albo dziki kot czy opos. Nie mniej jednak, należało to sprawdzić. Vagner starając się poruszać szybko ale i bezszelestnie ruszyła w stronę skąd dał się słyszeć dziwny dźwięk.

- Bleee… - Nellie skrzywiła się na widok szczura. Nie raz miała już do czynienia z tymi gryzoniami, gustującymi w podjadaniu światłowodów i izolacji elektrycznej ale w życiu nie spodziewałaby się ich w miejscu takim jak sklep z zabawkami. Technik trudno było wyobrazić sobie jakie to rarytasy szkodniki mogły znajdować w takim miejscu.
Uznała iż najlepiej zrobi jeśli zignoruje stworzenie i skupi się na swojej pracy.  Szybki przegląd zawartości półek, uświadomił dziewczynie iż będzie musiała porzucić pierwotna koncepcję. Żadna z tych azjatyckich zabawek nie nadawała się do tego by poszybować w górę z ładunkami wybuchowymi na pokładzie. Meredith cały czas miała w pamięci to co stało się z helikopterem. Jeśli chmura, a dokładniej to wywoływane przez nią impulsy elektromagnetyczne, potrafiła zniszczyć zaawansowaną elektronikę, na której opierała się technologia śmigłowca, to plastikowa tandeta z sklepu nie miała z nią żadnych szans. „Nawet nie wzniesie się w powietrze”.
Nellie potrzebowała czegoś prostego, co dzięki budowie opartej na czystej mechanice, mogło okazać się niezniszczalne. Innymi słowy potrzebowała latawca. Im większy tym lepszy. Oczywiście latawce miały też swoje wady. Trudno było nimi sterować, tak by trafić precyzyjnie  w cel, jednak cel jaki miała technik był tak ogromny, iż nie sposób było spudłować. Latawce miały tez w zwyczaju to, iż czasem się zrywały i odlatywały ku niebu, co w tym konkretnym przypadku również niczemu nie przeszkadzało. Jedyną niedogodnością była konieczność znalezienia wysokiego budynku jako punkt startowy, tak aby nie zawadzić o inne konstrukcję. Na szczęście byli w Nowym Jorku. W drapaczach chmur można tu przebierać do woli.
Meredith odnalazła interesującą ją zabawkę w dziale wyprzedaży. Najwyraźniej współczesne dzieciaki wolały bawić się elektroniką. Technik wzięła jeszcze nakręcany zegar z stykiem sterowniczym, który zamierzała wykorzystać do modernizacji zapalnika. Razem wyszło towaru za niecałe dwa dolce. Nellie zamierzała właśnie wyjść z sklepu gdy nieoczekiwanie usłyszała za sobą kobiecy głos.
- Tylko się rozglądam. Chyba wezmę to. Reszta dla pani. – Oświadczyła Meredith kładąc na półce pieniądze i od razu kierując się do wyjścia. Przez chwile zastanawiała się czy Coulson zwróci jej forsę za poniesione wydatki.  – A co do szczurów, radziłabym darować sobie te wszystkie ultradźwiękowe odstraszacze. Najskuteczniejsze są kostki do toalet. Gryzonie nie znoszą tego zapachu.

Nagłe uderzenie zimna sprawiło iż Nellie z trudem łapała oddech, czując jak powietrze drażni jej nozdrza. Technik od razu naciągnęła na głowę czapkę, którą zwykła nosić po to, by jej gęste włosy nie wkręciły się w ruchome podzespoły maszyn. Miała wrażenie jakby została uwieziona w lodówce. Przez chwilę rozmyślała o agentce Lebiediewej. Rosjanka najprawdopodobniej pochodziła z północnych rejonów Syberii, przez co nie uznała za stosowne ostrzec swoich towarzyszy przed ekstremalnie niskimi temperaturami.
„Niech sobie nie myśli że my w Winnipeg nie wiemy co to jest zima” – zawzięła się technik, starając się ignorować panujące chłody.
Meredith zaczęła analizować sytuację. Zdawała sobie sprawę że tak gwałtowne spadki temperatury nie są czymś normalnym. Zwłaszcza w pomieszczeniach. Podejrzenia Nellie padły na awarię klimatyzacji. Wyciek freonu lub innego chłodziwa. Jednak obecnie miała na głowie zbyt dużo problemów, by  zabierać się za realizację kolejnego zadania.
- Fascynujące – Podsumowała technik, nawet nie starając się ukryć ironii. Dziewczyna nie wiedziała co gorsze. Mróz czy konieczność wysłuchiwania wywodów szalonej szczurołapki, o zwyczajach jakimi kierują się gryzonie. Kobieta która początkowo technik wzięła za właścicielkę sklepu, musiała znaleźć się tu w celu pacyfikacji szkodników. Blondyna zapewne uważała swoja pracę za niezwykle interesującą, na tyle, iż gotowa była podzielić się z innymi sekretami swojego zawodu.
- Żałuję że nie zdołam wysłuchać do końca tego fascynującego wywodu, ale czas mnie goni. Jeśli nawalę, Coulson mi tego nie wybaczy. A wtedy „żegnaj Tony”. – Starała się wyjaśnić Meredith, żegnając się z nieznajomą.
Dziewczyna szarpnęła za klamkę. Ku swojemu zaskoczeniu stwierdziła że drzwi musiały się zablokować. Nie zastanawiając się wiele, technik naparła na nie ramieniem i pchnęła na zewnątrz. Nellie zbyt późno przypomniała sobie doświadczenie z fizyki, mówiące o tym jak bardzo maleje wytrzymałość termiczna szkła pod wpływem gwałtownych zmian temperatury.
Zanim zdążyła zrobić cokolwiek by wyhamować swój pęd, wybiła szybę witrażową, wylatując przez framugę, prosto na chodnik.

Stękając głośno, Nellie z wysiłkiem podniosła się z ziemi. Odnosiła nieprzyjemne wrażenie, że ilość łapanych przez nią kontuzji, jest niewspółmierna do dokonań jakimi mogła pochwalić się w czasie tej misji. Najpierw obiła sobie żebra w czasie upadku z helikoptera, a teraz zarobiła dziesiątki obtarć i skaleczeń po kontakcie z sklepową szybą.
- Zjeżdżaj stad śmietnikowa paskudo! – Meredith kopniakiem odtrąciła najbardziej zuchwałego szczura. Świat wokół niej oszalał. Anomalia pogodowe goniły jedno za drugim, a w centrum wielkiego miasta więcej było gryzoni niż ludzi.
Technik szybko zlustrowała stan swojej torby. Na szczęście ładunki wybuchowe, latawiec i pozostałe zabawki, wyglądały na nieuszkodzone. Dalsze oględziny pozwoliły dziewczynie stwierdzić, że jedyną rzeczą jaka ucierpiała w upadku, była jej duma. I rzecz jasna kombinezon.
- Dwieście dolców – ciężko westchnęła Nellie – a ten łajdak Coulson żałuje mi kilku cyfr, które mogłyby być moja przepustką do Starka.
Meredith zbierała się właśnie do dalszej drogi, gdy nieoczekiwanie wokół niej zaczęło krążyć coś na kształt prywatnego tornada, którego epicentrum zdawała się tworzyć sama Nellie. Tego już było dziewczynie zdecydowanie za dużo. Technik zaczęła wygrażać unoszącej się w powietrzu chmurze.  
- No bez takich! Co jeszcze dla mnie masz, dupku! Wysil się! Może grad wielkości kokosów?
Nie zamierzając czekać na jakąkolwiek odpowiedź, Nellie przystąpiła do działania. Nie obawiała się siły wiatru, która przy tego rozmiaru wirach raczej nie była groźna. Musiała jednak uważać na przenoszone przez podmuch odłamki potłuczonej szyby. Dziewczyna założyła gogle i chustę na twarz, by chronić jedyne nieosłonięte części ciała.
Mając w głowie naukę o skali Torro, mówiącej o tym że siła wiatru na dole leja jest znacznie słabsza niż ta w jego górnych partiach, Mereditch zdecydowała się pokonać tornado na czworakach. Poza tym praktyka podpowiadała jej że jeśli ma się przewrócić, to lepiej od razu się położyć. Miedzy innymi z tego samego powodu, technik swoją ucieczkę prowadziła opierając się o ściany budynku.
Będąc już poza zasięgiem silnego wiatru, Nellie zastanawiała się dlaczego cały czas jest sama. Jak to w ogóle możliwe że do tej pory żaden z agentów czy też bohaterów, nie przybył jej z pomocą? Nawet jeśli Tarcza gotowa była poświęcić szeregowego pracownika, to same ładunki powinny być tyle wartę iż opłacało się je ratować. Chyba że…
- Gratulację geniuszu! – technik nagle zorientowała się że jej nadajnik jest wyłączony. Wciskając całą sekwencję przycisków, Meredith wysłała w eter prośbę o pomoc, uruchamiając jednocześnie lokalizator w urządzeniu.

Katalin strzelała się z plastikowych kulek z kolegami, ze wielonarodowego klubu airsoft, którzy chcieli pobawić się w żołnierzyka na amerykańskiej arenie. Nie chcieli przerywać zabawy z powodu temperatury. Kiedy zrobiło się naprawdę zimno, a telefony przestały działać, pojawiło się ziarno paniki. Każdy chciał do domu, a Katalin do hotelu. O taksówce nie było mowy, tak samo, jak o własnym samochodzie przy braku prawa jazdy. Na szczęście “polak, węgier dwa bratanki”, więc kolega znad Wisły zaproponował, że ją odwiezie. Niestety amerykanie w swym systemie samozachowawczym doprowadzają do paraliżu dróg, strzelają do siebie i napadają na sklepy, a policja nie potrafi się zorganizować. Musieli wysiąść z samochodu. Kolega Polak miał rodzinę w przeciwnym kierunku niż hotel, w którym znajdował się służbowy laptop Węgierki.
Rozdzielili się.
Gogle, maska - cały strój do airsoft przypominał wojskowy, nawet hełm i kamizelka była prawdziwa, a replika broni, choć niemieckiej, była wiernie odwzorowana. Brak stopnia i węgierska naszywka zamiast amerykańskiej flagi nie dla każdego była oczywista jak napis “airsoft” na ramieniu. W przypadku ludzi szukających pomocy jest to zrozumiałe:
- Gdzie jest wojsko, gdzie jest reszta, kiedy przyjdzie pomoc?
Odpowiadanie im nie miało sensu.

To nie mróz, to nie bestie, a ludzie stali się największym zagrożeniem. Rozległy się strzały. Najprawdopodobniej ktoś obrabował sklep z bronią i bezkarnie postanowił zemścić się na wszystkich za ich wszystkie grzechy. Chęć życia krzyczała Katalin jedno “uciekaj, uciekaj jak najdalej”.
Biegła aż do Cadman Plaza, gdzie z bezpiecznej (bezpiecznej?) odległości przyglądała się “prywatnemu tornado”.

Krzyk, oderwanie nóg od ziemi, pisk i ściśnięcie jednego szczura w ręce nim poszybował w budynek. Każdemu zdarza się chwila paniki. Katalin w miarę szybko ogarnęła myśli. Wziąwszy w dłoń pistolet na gaz, wystrzelała cały magazynek w szpetne istoty pod jej nogami. Biały jak kreda pył osiadł na jej spodniach i na szczurach, które mimo swej odporności miały mniejszy układ oddechowy niż kobieta. Chcąc nie chcąc, cel, jakim były jej spodnie, znajdował się wystarczająco blisko jej twarzy, by przy wdechu poczuła ostry i duszący zapach, a podrażnione oczy naszły łzami.

Prawie dławiąc się oddechem, ruszyła do pierwszego budynku, jaki udało się zobaczyć przez zaczerwienione oczy. Priorytetem było oddzielenie się w jakikolwiek sposób od obrzydliwych szczurów.

Coulson zaczął poruszać się w stronę najbliższych zabudowań, ale liczył że spotka kogoś ze swojej drużyny.
Niestety było tak ciemno, że ciężko było zobaczyć koniec swojego nosa, a co dopiero jakaś osobę która była kilka metrów od niego.
W pewnym momencie agent Tarczy usłyszał pisk, ape nie jeden a kilkadziesiąt albo nawet kilkaset.
Od razu rozpoznał w tym dźwięku odgłos wydawany przez szczury.
Znał historię o tym jak te gryzonie potrafiły w obronie własnej zagryźć człowieka, dlatego Phil postanowił przyśpieszyć kroku i oddalić się od tych zwierzątek.
Na dodatek jego szanse były jeszcze mniejsze przez ograniczoną widoczność.

Phil zaczął lawirować między gryzoniami co niestety nie było łatwe przy tej ilości szczurów.
Nie obeszło się bez kilku nadepnięć, ale pisków było i tak tyle co nie miara.
W pewnym momencie usłyszał powarkiwanie i choć nie widział na pewno nie był to jakiś york, bądź jamnik.
Na dodatek jakby tego było mało kolejne przeraźliwe hałasy pojawiały się nie daleko.
Coulson raczej nie był zbyt nadgorliwy i chciał raczej uniknąć zagrożenia.
Szczególnie, że sytuacja nie była zbyt komfortowa dla agenta dlatego ruszył po skosie żeby minąć psa i wydostać się z parku.
Po jakimś czasie dostał się na ulice oświetloną przez blade światła latarni.
Nie które nawet przygasały i wszystko do okoła wyglądało jak jakieś opuszczone miasto.
Na pobliskim słupie zobaczył nazwy kilku ulic, a że musiał wybrać to zdecydował się na Willow Street.
Postarał się zapamiętać trasę, ale starał się wybierać boczne drogi i po kilku powtórzeniach w pamięci trasy ruszył w stronę wyżej wspomnianej ulicy.