Plaża

/ początek, fy /

Nawet jeśli Laura już od dłuższego czasu nie zajmowała się jakimikolwiek zleceniami, pracując i zarabiając jedynie w nowojorskim klubie, to czasem zdarzało się dziewczynie przyjmować owe zadania. Cóż, może i nie okazywała tego, ale nieraz była zdziwiona, że pewne osoby wiedziały jak do niej dotrzeć, jednak już nad tym się nie głowiła dłużej. Zleceniodawca zapragnął, aby ciemnowłosa pojawiła się w Mieście Aniołów, by odebrać (a może też i ukraść?), dwie, ponoć przeokropnie ważne, rzeczy.  Wszystkie wytyczne zostały Kinney przedstawione: miejsca, co i kto oraz ile ma czasu na wykonanie zlecenia, a najważniejsze - zarobek.
Dotarcie do Los Angeles trochę jej zajęło. Samolot, którym leciała, złośliwie skierował się do tego San Francisco, z powodu niekompetentności osoby załatwiającej bilet. Wolała więc już przybyć do miasta za pośrednictwem jednego z samochodów pożyczonych na wieczne nieoddanie. Droga - o dziwo - minęła jej dosyć prędko. Być może dlatego, że o tak późnej porze niewiele się działo.
Laura zakwaterowała się w jednym z niszowych hoteli, a patrząc nawet na wystrój i warunki - to lepiej byłoby zająć pokój w motelu gdzieś na obrzeżach miasta. Wykonała najpotrzebniejsze czynności, zapoznała się z całym planem, a następnie postanowiła zdrzemnąć się odrobinę, choć nadal po głowie chodziło jej to, co miał na myśli zleceniodawca oznajmiając, że mogą być jakieś niespodzianki. Owszem, spodziewała się większości rzeczy.

Na ten moment, niespecjalnie spieszyła się z wykonaniem powierzonego jej zadania. Tym bardziej, że za dnia nie wypada czegoś odebrać czy tam ukraść, choć w jakimś stopniu dałoby jej to jakąś - być może nawet i marną - szansę w sukcesie.
Jako że do nocy jeszcze trochę czasu zostało, a większość osób zbierała się z plaży, ponieważ słońce zaczęło zachodzić, X wykorzystała możliwość spędzenia czasu nad wodą. Bez jakiegokolwiek pośpiechu skierowała się na, jeszcze gorący, piasek, który jedynie mógł być utrapieniem w momencie przemieszczania się po nim.
Zasiadła gdzieś nieopodal starej, nieco poniszczonej budki ratowniczej, opierając jeszcze ręce za swoimi plecami i zaczęła kontemplować w ciszy, marszcząc nieświadomie brwi.

Pech jaki spotkał Wolverina był równy wściekłości, jaką teraz odczuwał. Jego ukochany Harley Davidson złapał gumę, podczas jego jazdy do niedalekiego lasu. Stwierdził, że tam powinien poszukać jakichś tropów dotyczących zniknięcia X-menów… I jak zwykle planował to zrobić sam. Nie potrzebował żadnego towarzystwa, a znając życie tylko by mu zawracali dupę i zamiast tych zaginionych, musiałby poszukiwać jeszcze ich. Był indywidualistą i samotnikiem, twierdził, że to połączenie było najlepsze z możliwych. Nie miał zamiaru zmieniać swojego nastawienia i gdyby nie ten cholerny kapeć w jego motocyklu… już byłby na miejscu.
Los Angeles, plaża. Co za ironia! Przecież nie przyjechał tutaj, aby się opalać, czego nawiasem mówiąc nienawidził, tylko po to, aby znaleźć swoich przyjaciół!
- Pięknie… - warknął pod nosem, po czym kopnął poirytowany w zepsute koło motocyklu. Miał nadzieję, że jeśli będzie to możliwe, to znajdzie gdzieś jeszcze otwarty sklep z oponami… Tylko gdzie? Przecież była już wieczorna pora i średnio widział możliwość zrobienia takich zakupów. Spojrzał w kierunku oceanu i przewrócił oczami. Cudownie. Szkoda tylko, że nie wziął kąpielówek i ręcznika, bo chętnie by wskoczył do wody – Mhm, jasne. Dlaczego jego motocykl nie mógł się zepsuć gdzieś na jakiejś prowincji, gdzie jest tylko kilka domów na krzyż i jakaś knajpa? Albo dlaczego nie mógł się zepsuć nie wiem, na pustkowiu! Nie, nie mógł! Musiała być to przeklęta, pełna ludzi plaża!
Poirytowany James chwycił za plecak i zostawiając motocykl przy wejściu, ruszył w kierunku brzegu, stąpając ciężkimi, wojskowymi butami po piasku. Minę miał także nietęgą i jedyne co chodziło mu teraz po głowie to chęć zamordowania tych kobiet, biegających po plaży topless. W końcu klapnął sobie na piachu i wyjął z plecaka piwo, na szczęście było jeszcze chłodne.
- Ja pierdolę… Nie wierzę.

Przez dłuższy czas, Laura skupiała spojrzenie zielonych oczu na tafli wody, która poddawała się z lekkością nikłemu wiatru. Starała się ignorować donośne śmiechy i krzyki lub przecinającą je, muzykę gdzieś z oddali.
Między tymi wszystkimi głosami, jakie zlewały się w jedną, bezsensowną całość, jeden z nich udało jej się rozpoznać. Nie miała problemu ze skojarzeniem od razu z twarzą osobnika, więc tylko rozejrzała się po plaży, mrużąc delikatnie oczy i szukając tego, z którym już jakiś czas temu miała do czynienia.
Nim jednak udało jej się zlokalizować mężczyznę, hałas dobiegający z ulicy tudzież deptaku skutecznie (o ile taki był zamiar), zwrócił na siebie uwagę większości osób. Ludzi przesiadujących na ławkach nieopodal plaży, jak i równie tych, co na niej przesiadywali. Sama Laura, zaciekawiona - choć i tak za dużo powiedziane - odwróciła się w stronę owego hałasu w oczekiwaniu na to, co lub kto, jest jego powodem.
Widok mężczyzny w czerwono czarnym stroju, w masce, z kobietami u jego boku nie przykuł uwagi Kinney tak bardzo jak biżuteria, którą był obwieszony. Równie dobrze mógłby teraz robić za czerwoną choinkę świąteczną, gdyż wystarczył błysk światła, a odbicie od złota i innych błyskotek swoje robił. Wręcz prosił się, żeby jakaś sroka czy szop nagle przybył i zabrał to, co było zawieszone na jego szyi, pozbawiając tych ozdób. Jak dla niej - co za dużo, to nie zdrowo.
Ciemnowłosa usiadła tym razem tak, aby wygodniej było jej obserwować dalsze poczynania osobnika w masce, który musiał wszem i wobec wygłosić swoją mowę. Zapewne specjalnie zwracał na siebie uwagę, więc kolejny punkt dla niego. Udawało mu się to, jak stwierdziła dziewczyna, widząc niejedno spojrzenie rzucane w stronę najemnika.
Z tym swoim zachowaniem, Wade wręcz prosił się o wiele rzeczy, które niespecjalnie byłyby dla niego przyjemne. Laura nie miała jednak zamiaru jakkolwiek reagować na to, jak się odnosił do tych kobiet. Mimo tego, potrafiła - w jakimś stopniu - zrozumieć te dwie, co naprzemiennie wzdychały i wymieniały spojrzenia pełne rezygnacji po wymaganiach Deadpoola. Wiedziała, jak ona swego czasu tak się zachowywała, choć wtedy niewiele mogła zrobić, jakby miała blokadę przed postawieniem się temu facetowi. Tego żałowała.
Laura przesunęła się nieco, coby móc podeprzeć się plecami o belkę od podestu budki ratowniczej. W takim ułożeniu znacznie lepiej obserwowało się co poniektóre osoby.
Dopiero z krótkiej, bezsensownej refleksji, została wyrwana w momencie, gdyż tuż przed jej nosem przeleciała piłka siatkowa. Dosyć prędko powiodła za nią wzrokiem, by zobaczyć, że piłka kieruje się w stronę... Logana, żłopiącego piwo, jakby było ono istną świętością.
- Będzie ciekawie. - mruknęła pod nosem, unosząc delikatnie prawy kącik ust.
Zignorowała jeszcze krzyk właściciela owej piłki, który starał się ostrzec mężczyznę czy też go przeprosić. Teraz to czekała na małe widowisko, atak furii.

Wolverine siedział w spokoju i kontemplował, spoglądając daleko w przestrzeń, za horyzont. Jedyne co mu teraz chodziło po głowie, to to, że był tak głupi, że zostawił zapasowe koło w instytucie, zamiast wciąć je pod pachę i zabrać ze sobą, wiadomo – tak na wszelki wypadek. A wypadki się zdarzają, jak na przykład ta pęknięta, cholerna opona… w dodatku w cholernym LOS ANGELES. Co on, jakaś gwiazda filmowa, czy też lafirynda machająca tyłkiem na wszystkie strony, idąc po plaży? Nie! On jest Wolverinem, który powinien wykonywać w TEJ CHWILI zadanie i przez swoją głupotę, to jego cholerne zadanie opóźnia się!
Gdyby tego było mało…
Jego wewnętrzną ciszę przerwał ryk samochodu, a później przedziwne, wręcz śmieszne przedstawienie w wykonaniu nikogo innego jak… Deadpoola. Wolverine poczuł, jak jego żyłka na stroni nagle zaczyna mocno pulsować, co było widać przez skórę. W dodatku to świecące się jak zwariowane złoto wcale nie poprawiało jego humoru, a przede wszystkim nie zaczął lubić najemnika. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej miał ochotę mu wpierdzielić za tę ostatnią akcję z Hulkiem w roli głównej. No cóż… jakby tak los chciał, żeby się znów spotkali. Wolverine chętnie by komuś dał powąchać swoją pięść, jednakże był przecież w miejscu publicznym… NIC nie może go wyprowadzić z równowagi, nawet cholerny Deadpool.
Oprócz jednego…
Nagle usłyszał świst a potem krzyk jakiegoś debila w gaciach w kwiatki, a później cholerna piłka, gdyby nie refleks Wolverine’a, trafiłaby go w głowę. Trafiłaby.
Logan z wielką siłą uderzył w gumową piłkę, która poleciała prosto do wody, ale nie tak blisko brzegu. Uderzenie było tak silne, że okrągły przedmiot poleciał daleko, daleko…
- KTO?! – warknął, a później stało się to, czego się najbardziej obawiał. Jego piwo wylądowało na piasku… Wylało się.
Jego ukochane, najlepsze piwo świata wylało się. ZMARNOWAŁO SIĘ JEGO PIWO… a tego już było za wiele. Ruszył w kierunku osobnika, który rzucił w niego piłką, po czym nie słuchając jego przeprosin, chwycił go za ramię i unieruchomił.
- Słuchaj no… Brachu… - warknął, szczerząc swoje zęby. Spoglądał w przerażone oczy mężczyzny, który był jak sparaliżowany… Że też musiał trafić na tchórza, który… właśnie zlał się w gacie. –Zmiataj kupić mi nowe piwo, a przy okazji zmień swoje portki... Jeśli nie chcesz poczuć tej pięści na swoim nosie.

Spodziewała się, że Logan właśnie w ten sposób zareaguje: nerwowo, z jeszcze większą nienawiścią, niż ją w sobie ma, więc tylko oparła łokcie o swoje kolana, przenosząc na nie ciężar tułowia i dalej przyglądając się temu wszystkiemu.
Kinney wiedziała doskonale, co może się wydarzyć lada moment i jakoś niespecjalnie spieszyło się dziewczynie do tego, by zareagować w jakikolwiek sposób. Wystarczyło, że już ten biedny plażowicz był "zaatakowany" przez Jamesa. Cóż, ciężko byłoby mu się obronić, ale zawsze mógł się starać, prawda?
Dziewczę westchnęło cicho, przechylając głowę na lewy bok i mrużąc oczy co rusz, jakby chciała wytężyć jeszcze bardziej zmysł wzroku (choć wystarczająco był on już podkręcony).
Nieraz jeszcze spojrzenie przenosiła na Deadpoola i w momencie, gdy ten bawił się "smartfonem", jej brwi uskoczyły ku górze w domniemanym zdziwieniu.
- Co za... - nawet nie chciało jej się dokańczać zdania na głos, więc pokręciła głową zrezygnowana z tego wszystkiego.
Nagle odczuła gdzieś po prawej stronie brzucha wibracje telefonu, toteż jak najprędzej starała się go wydobyć z kieszeni, by odebrać połączenie od mężczyzny, który posłał ją do Los Angeles. Krótka rozmowa całkowicie ją na ten moment zaabsorbowała, więc przez tę chwilę nie skupiała się na niczym innym, jak na jego słowach. Odpowiadała coś zdawkowo, lecz tak cicho, jakoby miałaby obawy, że ktoś ją jeszcze usłyszy.
- ...O drugiej? - powtórzyła nieco głośniej i zerknęła na wyświetlacz telefonu, ignorując to, co mówił rozmówca dziewczyny, by sprawdzić aktualną godzinę. - Jasne. - i na tym skończyła się cała "pogawędka". Nie było żadnych ckliwych pożegnań, nic w tym stylu, co miałoby sprawiać wrażenie, że jest coś więcej, niźli pseudo-zawodowa rozmowa.
X schowała z powrotem telefon i gdy tylko uniosła wzrok, przy Loganie zobaczyła również Wade'a - wręcz rzucającego się w oczy plażowiczów, w tych swoich prześmiewczych bokserkach, z maską na twarzy i bliznami na całym ciele. Obserwowała ich właściwie z niewielkiej odległości, jednak budka ratownicza nie wzbudzała w nikim chęci podziwiania jej.
Kątem oka zauważyła jak wynajęte przez Wilsona kobiety stały się nagle uszczęśliwione nieobecnością mężczyzny, co można było wywnioskować przez uśmiechy i swawolne zachowanie, jak gdyby własności pozostawione przez (na ten moment można stwierdzić, że nieodpowiedzialnego) najemnika, należały do nich.
- To się robi coraz lepsze. - mruknęła do siebie, unosząc kącik ust i przerzucając spojrzenie z tych kobiet, na mężczyzn. Darmowe widowisko zawsze mile widziane. Szczególnie, jeśli w spektaklu biorą udział zróżnicowane charaktery.

Rosomak nawet się nie uśmiechnął, gdy osobnik, który zlał się w gacie niemalże w podskokach poleciał w kierunku sklepu, w którym mógł kupić mu piwo. Cierpliwość mężczyzny miała granice, które niestety były bardzo, ale to bardzo małe, a za tym niestety szła wielka, wręcz nieopisana złość. Gdyby nie ludzie tacy jak wszyscy, Logan naprawdę byłby spoko gościem, który na pewno by chętnie pomagał w potrzebie i tak dalej – ale to nie w tej bajce.
Usłyszał kroki, które rozpoznał niemalże od razu. Wyostrzone zmysły słuchu i zapachu skutecznie pomogły my zidentyfikować osobę, która zbliżała się do Wolverina. Rozpoznał nie tylko kroki, ale i też bicie serca plus… oczywiście… ten małpi, idiotyczny zapach, jakim Deadpool się odznaczał. Nic nowego.
Powoli odwrócił się w kierunku frajera w czerwonej masce i wyszczerzył zęby w grymasie niezadowolenia. O nie, spotkanie z Deadpoolem na pewno nie należało do rzeczy, które sobie zaplanował na ten dzień. Już ta plaża na której utknął była czymś, co sprawiło, że zaczął wątpić w swoje szczęście i tak dalej, i tak dalej. Wolverine wiedział, że szczęście to nie dla niego. I tak musiał się obracać w towarzystwie takim, jak ten tutaj. Pech.
Deadpool zrobił coś, co Wolverina ani trochę nie zaskoczyło, jednak to nie znaczyło, że nie wściekło.  Doskonale czuł zapach moczu, który Wade umieścił w puszcze po piwie. Naprawdę nie chciał wiedzieć w jaki sposób to zrobił, ale tego było już za wiele.
Adamantowy szpon wysunął się z jego pięści prawej ręki. Towarzyszył temu jak zwykle okropny ból, jednak Logan zdążył się już do tego przyzwyczaić, poza tym jego zdolność regeneracji szybko uśmierzała ból. Jednym zgrabnym ruchem przeciął puszkę na pół, a cała jej zawartość chlusnęła na Deadpoola.
- Zginiesz marnie... – warknął powoli, groźnie. To była tylko kwestia czasu, aż Wolverine rzuci się na Deadpoola z żądzą mordu w oczach.

Nie tylko Logan wyczuł woń moczu, jaka znajdywała się w podanym przez Wade'a piwie. Zmysł węchu u X był znacznie "podkręcony", toteż i Laura miała tą wątpliwą przyjemność, by i do jej nozdrzy uderzył zapach alkoholu zmieszanego z uryną, co wyraziła grymasem i zmarszczonym nosem. W takich momentach żałowała, że węch ma wyostrzony.
Kwestią czasu było to, że Wolverine lada moment zacznie całą zabawę ze szponami, nie szczędząc sobie czegokolwiek, kiedy będzie miał zaatakować Deadpoola. Laura o tym doskonale wiedziała, dlatego obserwowała mężczyzn, całkowicie skupiając na nich swoją uwagę. Bardziej zaintrygowana była jakże
radosną reakcją najemnika w masce, która wręcz ochoczo czekał na ruch rosomaka, przykładając do swojej szyi jego dłoń w oczekiwaniu na szpony.
Ba, kobiety, które wcześniej przyjechały tutaj z Wilsonem, rozpłynęły się nagle i nigdzie nie można było ich zobaczyć, toteż Kinney stwierdziła, że skorzystały z nieobecności - domniemanego - klienta i zniknęły z jego pola widzenia, chcąc wykorzystać tę chwilę dla siebie albo całkowicie odpuszczając sobie jego towarzystwo na rzecz czegoś bardziej uszczęśliwiającego.
Ciemnowłosa jednak została rozkojarzona w momencie, kiedy dwóch idiotów postanowiło skorzystać z prawie pustej plaży i jeszcze względnie zadowalającej temperatury panującej w Los Angeles, jadąc quadami z niejakim okrzykiem i w ogóle nie bacząc na to, że przy skrętach, piasek spod kół znacznie wyżej celował. Tym samym, przejeżdżając obok budki ratowniczej, Laura wyczuła jak niczym setka igieł, ziarenka piasku uderzyły w jej dłonie oraz w twarz z impetem, co w pierwszym momencie było nieco bolesne. W tej chwili, Kinney przeklęła znacznie głośniej, podnosząc się nieznacznie.
Gdy na nowo zwróciła uwagę na mężczyzn, przechyliła głowę na bok, próbując za wszelką cenę zrozumieć, co teraz wyczynia Deadpool, latając z telefonem komórkowym wokoło Logana.
Nie miała zamiaru podejść, choć wiedziała, że jeśli sytuacja będzie znacząca, to może jakoś zareagować. Teraz tylko co jakiś czas rzucała spojrzenie na swoją dłoń, z której to wysunęły się szpony, aczkolwiek nie osiągając całkowitej długości.
Na niewiele jej się to wszystko zdało, gdyż po jakimś kwadransie kolejny sygnał w jej telefonie był znaczący - ot, już był czas, żeby wykonać zlecenie. Czym prędzej, Kinney podniosła się ze schodków, rzucając jeszcze krótkie spojrzenie oraz jakiś nieprzychylny komentarz, dotyczący idiotyzmu zarówno jednego, jak i drugiego, przy czym była pewna, że Logan mógł ją usłyszeć.
Dopiero wtedy ruszyła w bliżej nieznanym kierunku.

/ zt

Pierwszym, co Billy poczuł, było przyjemne ciepło - intensywne, jak gdyby wystawiał się bezpośrednio pod działanie promieni słonecznych... Które na moment prawie go oślepiły, nie tylko spadając z góry, ale i odbijając się od morza oraz jasnego piasku. Chłopak odruchowo zmrużył oczy i pochylił głowę, starając się przyzwyczaić do nowych warunków. W tej samej chwili zaczął już ściągać z siebie kurtkę. Co prawda pod nią miał jeszcze sweter, ale każda warstwa mniej robiła sporą różnicę. Na mokre od śniegu jeansy nie mógł nic poradzić, tak samo jak i na przystosowane do o wiele chłodniejszego klimatu buty.
Ostrożnie unosząc głowę i przeczesując wzrokiem okolicę Kaplan dokonał szybkiego podsumowania sytuacji, w której się znaleźli... Bo zdążył już zerknąć w stronę Bucky'ego, aby przekonać się, że mężczyzna wciąż był przy nim. Gdzieś się przenieśli, czyli jego moce zadziałały - to plus. Tyle że nie pamiętał tego miejsca z Nowego Jorku, a to był już wielki minus. Nie znał całego miasta, ale tak czy siak miał wrażenie, że trafili gdzieś indziej... Ta plaża, wzniesienia w tle, nawet zabudowania - wszystko składało się na taki właśnie wniosek.
W pobliżu kręciło się trochę ludzi, których uwagę niewątpliwie przykuło niespodziewane zmaterializowanie się na plaży dwóch osób, w dodatku odzianych w grube i nie pasujące do tego miejsca stroje... W przypadku Bucky'ego - nawet zakrwawione. Billy czuł na sobie spojrzenia i starał się unikać patrzenia na skierowane ku niemu twarze. Jego wzrok padł za to na tablicę z billboardem, którą widział już poza terenem plaży. Angielskie napisy, to już coś.
- To chyba nie jest Nowy Jork... Ale Francja też nie. Właśnie to miałem na myśli mówiąc, że teleportacja wychodzi mi gorzej od uzdrawiania - zwrócił się do swojego towarzysza cichym i przepraszającym tonem. To w końcu była tylko i wyłącznie jego własna decyzja, aby spróbować się przenieść pomimo zmęczenia oraz sporej odległości do celu podróży... Nie skonsultował jej z Bucky'm. Sądził, że wyjdą na tym lepiej, niż na konfrontacji z Tarczą, ale teraz zaczynał już mieć co do tego pewne wątpliwości.

Billy nie doczekał się odpowiedzi na swoje słowa, gdyż jakaś siła w mgnieniu oka odciągnęła od niego Bucky'ego - za metalową rękę, co samo w sobie stanowiło już niezłą wskazówkę co do jej źródła. Magnetyzm? Mieli niezłego pecha, że trafili akurat w miejsce, w którym ktoś lub coś ich zaatakowało... Kaplan coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że wszechświat naprawdę go nienawidził.
Nastolatek już zaczynał rozważać w głowie wszystkie swoje opcje, lecz ostatecznie nie zdążył w żaden sposób zareagować czy nawet ponownie się odezwać, nim pobliskie latarnie nagle ożyły i splotły się wokół niego. Billy odruchowo nieco się skulił, jak gdyby starał się zajmować pomiędzy nimi jak najmniejszą przestrzeń i w ten sposób uchronić się przed oberwaniem... A jednak żadna krzywda mu się nie stała, przynajmniej póki co. No dobrze, to zawsze jakiś plus, tylko teraz jak się z tego wydostać?
W grę wchodziła przede wszystkim kolejna teleportacja, bo Kaplan nie miał pojęcia co innego mógłby zrobić w tej sytuacji. Tyle że... Jego ostatnie dokonania z tej dziedziny wypadały sporo poniżej oczekiwań. Wręcz niebezpiecznie sporo - dosłownie, bo tam w górach upadek równie dobrze mógł go zabić. Miał szczęście, że złapał wtedy równowagę. Do głowy przychodziły mu dziesiątki scenariuszy, w których także i teraz przeniesienie się poza zasięg lamp skończyłoby się tragicznie. Na przykład utonięciem, skoro los miał już pod ręką do dyspozycji morze. Tak, pewnie wylądowałby przy samym jego dnie.
Rozmyślając nad strategią, Billy przesunął spojrzeniem po okolicy, starając się wypatrzeć osobę odpowiedzialną za taki stan rzeczy, co okazało się... Niezbyt trudne, prawdę mówiąc. Tym łatwiejsze, że sprawca z własnej inicjatywy do niego podszedł i wydawał się równie zaskoczony, co sam Kaplan - albo i chyba nawet bardziej...
Przyglądając mu się, Billy prędko odrzucił wcześniejszą teorię dotyczącą umyślnego ataku - na szczęście, bo po pierwsze: nie był pewien czy poradziłby sobie w takich okolicznościach i po drugie: nie miał jakoś ochoty stawać do walki z kimś tak... Tak... No, uroczym. Chłopak zdawał się być w jego wieku, z ciemniejszą karnacją, przydługimi włosami, oczami stanowiącymi niezwykłą mieszankę zieleni i złota... I najwyraźniej ze świeżo zamanifestowaną mutacją.
- Wierz mi, wiem coś na ten temat. W jednej chwili żyjesz sobie normalnie, a w następnej wypuszczasz z rąk błyskawice - Billy ostrożnie ułożył dłonie na metalowej powierzchni przed sobą. Skoro już o elektryczności mowa... To ciekawe czy byłby w stanie za jej pomocą usunąć te lampy i przy okazji uniknąć usmażenia się żywcem? Starając się nastawić pozytywnie, co nie było wcale łatwe, Kaplan skupił się na otaczających go obiektach, próbując wyobrazić sobie, że je od siebie odpycha.
- Odsuńcie się, odsuńcie się, odsuńciesięodsuńciesię... - powtarzał cicho i tym razem efekt nastąpił szybciej niż zwykle. Lampy pękły w kilku miejscach i odskoczyły od niego gwałtownie, na szczęście w nikogo nie uderzając, a jemu samemu zwracając wolność - przy akompaniamencie błysku błękitnej energii.