Hollywood Boulevard

Wszystko wskazywało na to że Loganowi znowu szykowała się wycieczka do Los Angeles. Ostatnio gdy tu był nie skończyło się to dla niego zbyt szczęśliwie. Owszem, znowu uratowali świat, czy nawet wszechświat, ale za wysoką cenę. Oby tym razem obeszło się bez większych komplikacji.
Obecnie zajmował siedzące miejsce w jednym z dwóch eksperymentalnych odrzutowców transportowych S.H.I.E.L.D. Na czas operacji reaktywowano jego tymczasowy stopień w hierarchii agencji, więc będzie musiał koordynować działania własnej grupy podczas akcji. Nie przepadał za tym. Wolał działać samemu. Wiedział na ile go stać i wolał nie martwić się przy tym o ludzi, którzy dużo gorzej od niego znoszą strzały w głowę.
Owszem, jeden z oddziału był wyjątkowo poza takimi zmartwieniami. Logan podniósł wzrok na siedzącego naprzeciwko Creeda. To zupełnie inna historia. Współpraca z tym draniem nie zapowiadała się na przechadzkę po parku. Obydwoje mieli na sobie mundury S.H.I.E.L.D.u, aby ułatwić rozpoznanie. To że nosił z Victorem wspólne barwy przyprawiało go niemal o mdłości.
Nikt o zdrowych zmysłach nie chciał siedzieć obok Szablozębnego, za co Rosomak nie mógł ich winić. Tan krótki czas, który mieli podczas lotu został poświęcony na wprowadzenie do akcji.
- Dobra, powtórzmy to raz jeszcze. Sentinele atakują punktowo w najbardziej zaludnionych obszarach miasta. Naszym zadaniem jest zrobienie porządku na głównym bulwarze. Główne drogi ucieczki zostały zablokowane przez największe blaszaki. Jeszcze nie otworzyły ognia, ale możemy zakładać że lekki wiaterek to nie będzie. Bezzałogowy dron uderzeniowy ostrzela jednego z wielkich robotów u skraju bulwaru. Wciąż nie mamy dokładnych danych co mogą wydusić z siebie te maszynki, więc nie będziemy wstrzymywać ciosów. Nie wiemy czy cel zostanie zneutralizowany pierwszym atakiem. Jeśli tak się nie stanie, dron wykona nawrót i zwiąże cel dalszą walką. Jeśli uda się go zneutralizować będzie to główny kierunek ewakuacji ludności. Jeśli nie będzie to możliwe, punkty ewakuacji znajdują się tu, tu, tu i tu - wskazał palcem na mapę żeby wszyscy widzieli. Odruchowo spojrzał na Szablozębnego czy w ogóle uważa. - Miejscowe służby będą już tam czekały, chyba że nie będzie to możliwe. Utrzymujemy łączność. Druga ekipa rozkłada stanowiska artyleryjskie na okolicznych budynkach. Są lepsi niż z formuły jeden, ale chwile będziemy musieli wytrzymać bez ich wsparcia. Naszym zadaniem jest najpierw odwrócić uwagę od stanowisk ogniowych, a potem umożliwić jak największej liczbie cywili opuszczenie obszaru. Niszczenie Sentineli nie jest naszym priorytetem.
Rozejrzał się jeszcze raz po samolocie. Było ich wręcz śmiesznie mało, ale z twarzy widać było że nie była to ich pierwszyzna. Widać było że SHIELD rozciąga siły jak może, aby być wszędzie.
- Eta trzy minuty. Przygotować się!
Logan poprawił słuchawki. Miał przy sobie broń krótką, podobnie jak Sabre, ale nie oszukujmy się, wszyscy wiedzieli czemu idą na pierwszy front. Ostrza z adamantu. *snikt*
Zapaliła się kontrolka lądowania. Wszyscy odpięli pasy i zajęli swoje miejsca przy luku. Ten po chwili się otworzył i wszyscy wyskoczyli na ulice miasta, momentalnie zajmując osłonięte pozycje i otwierając ogień do sentineli. Wizg jaki czyniła broń agentów podczas wystrzału był nieziemski. Ktoś nie szczędził środków na tę akcję. Trudno się dziwić, bo w sumie byli poniekąd współodpowiedzialni za dzisiejszy dzień, a teraz sprzątali własne brudy.
Logan z oczywistych powodów miej zważał na osłonę co inni. Rozpędził się, wbiegł na pobliski samochód i wyskoczył z niego na najbliższego robota, chcąc zatopić w nim swoje szpony. Starał się kierować swój oddział w miarę możliwości naprzód, korzystając z doświadczenia wojennego. Z niecierpliwieniem czekał na sygnał potwierdzenia gotowości stanowisk artyleryjskich. Wtedy mogliby odpowiednio się wycofać i osłaniać odwrót cywili.
Czy to były roboty o których wspominała Jean i Cable? Jeśli tak to jego wizja nie sprawdziła się w stu procentach, bo maszyny zdawały się nie rozróżniać mutantów od ludzi. W całej makabrze tej sytuacji Logana uderzyła jedna rzecz.
Ludzie i mutanci walczący razem dla wspólnego dobra. Sen Xaviera. Czyli to jest jednak możliwe. Wystarczy tylko by gówno chlapło w wiatrak tak bardzo, by wszyscy byli nim równo obsrani.

Maszyna do zabijania, rzeźnik, potwór - takimi właśnie słowami należy określać Creeda, zawsze i wszędzie. Nie ważne, gdzie by się z nalazł i co by robił, był bestią zdolną i przeznaczoną do walki i zabijania. Tak był i tym razem, niby był wolny, a jednak musiał znów poddać się kontroli i wykonywać rozkazy osób stojących nad nim. Ta sytuacja jednak była inna. Maszyny, przeciwko którym został wysłany razem z Jamesem mordowały nie tylko ludzi, ale też i jego braci - mutantów. Musiał więc walczyć, musiał spełniać słowa Eryka i pomóc mutantom przetrwać, tego od niego oczekiwano.
Gdy cała przemowa w samolocie dobiegła końca, a on razem z oddziałem wylądowali na bulwarze wszystko przestało mieć znaczenie - liczyła się tylko i wyłącznie walka. Niby ich celem była pomoc w ewakuacji ludzi, jednak nie było to możliwe "od tak", musieli zająć się najpierw maszynami, które były prowodyrami całego zamieszania.
Widząc, jak James przypuścił szturm na jedną z maszyn Victor postanowił pomóc ludziom - chwycił za najbliższą ze studzienek kanalizacyjnych i wbijając pazury w jej pokrywę wyrwał ją z miejsca i wykorzystując jak tarcze stanął obok.
- Kto chce żyć, niech biegnie tutaj! - zaryczał i jednocześnie pilnował, aby ludzie mogli bezpiecznie ruszyć ku dziurze. Oczywiście logicznym było, że nie da rady osłonić wszystkich, jednak próbował - wolał pozbyć się cywili z pola walki, by nie przeszkadzali i nie łazili pod nogami. Z resztą on mógł ich osłaniać, mógł oberwać i być rannym. Raczej nie zginie, a spróbuje oczyścić teren.

Sigma nie szczędziła silników Black Birda. Maszyna podpięła się do komputera pokładowego, by mieć stały dostęp do aktualnych danych, a nawet móc zainstalować w samolocie funkcję zdalnego sterowania. Tak na wypadek, gdyby miała potrzebę szybkiej ewakuacji. Jej celem było uratowanie ludności cywilnej oraz dorwanie przynajmniej jednej jednostki sentinela. Uszkodzonej, ale nie w pełni zniszczonej, by maszyna mogła rozebrać na części pierwsze drugą maszynę. Przeprowadzić badanie i wyłapać tym samym wszelkie słabe punkty. Może to okazać korzystnymi informacjami dla Xmenów, jak również ich sojuszników. Z tego co pokazywały skanery oraz obraz z monitoringu to roboty występowały w różnych rozmiarach. Zapewne te większe są lepiej opancerzone oraz uzbrojone w znacznie bardziej śmiercionośny arsenał. Wynikało to z tego, że były po prostu większe i wymagały chociażby wytrzymalszych materiałów, by nie zawalić się pod własnym ciężarem.
Black Bird poruszał się na pełnej niewidzialności, zaś Sigma właśnie odpięła pasy. Zbliżali się do miasta, w którym już rozpoczęto masakrę ludności cywilnej. Ktokolwiek za tym stał, najpewniej chciał wywołać wojnę między ludźmi, a mutantami lub po prostu przeprowadzić czystkę. Nie zostały wysnute żadne żądania, zaś ataki przeprowadzono z chirurgiczną precyzją. Największe skupiska ludności, największa ilość ofiar, a na dodatek tak usytuowane, by wsparcie powietrzne było znacznie trudniejsze. Cyborg z kamiennym wyrazem twarzy obróciła głowę w stronę sterów, które same się poruszały. Jej algorytm pilotażu zdalnego działał. Nie mogła jednak ot, tak wskoczyć do walki. Mogłaby od razu zostać otoczoną przez inne maszyny i tak szybko zakończyć swoją egzystencję.
Kiedy zaczęła się zbliżać do centrum całego zamieszania, dostrzegła uciekających ludzi oraz służby walczące z sentinelami. W tłumie gdzieś mignął jej Logan, zaś w oddali rozstawiały się pozostałe oddziały. Najwyraźniej planowali ewakuować ludność cywilną, a następnie ostrzelać miasto wraz z maszynami. Bardzo ciekawa perspektywa, chociaż być może to zabezpieczenie na wypadek większych maszyn, które miały wkroczyć do boju jeśli mniejsze nie dadzą sobie rady. Skoro oni zajmowali się cywilami to najprawdopodobniej nie będą mieli nic przeciwko dodatkowej pomocy. Sigma obniżyła lot, a jej czarny kombinezon, wzorowany na tych Xmenowych jasno dawał do zrozumienia po czyjej stronie jest. Nie mogła tutaj wylądować, jednak mogła zrobić jedną rzecz, a mianowicie przelecieć nad jednym z dachów i wyskoczyć przez otwarty luk. Przetoczyłaby się wtedy i gładko wylądowała, zaś sam Black Bird automatycznym pilotem skierowany zostałby za miasto, by tam w wyznaczonym miejscu wylądować. Sigma wcześniej zweryfikowała za pomocą obrazów satelitarnych czy jest tam bezpiecznie oraz czy dostatecznie dużo miejsca było, żeby zaparkować maszynę. Pośrodku polany raczej nikt nie będzie się spodziewał zamaskowanego pojazdu Xmenów.
Fioletowowłosa wyprostowała się i skierowała ku krawędzi dachu, spoglądając czy nie przelatuje pod nią jeden z robotów, na którego mogłaby wskoczyć. Owinąć jedna rękę wokół jego głowy oraz wpuścić do niej swoje nanomaszyny, by spróbować złamać jego zabezpieczenia i tym samym przeprogramować robota. Taki miała plany, by wykorzystać sentinela przeciwko innym sentinelom. Organicy mieli powiedzenie: ogień zwalczaj ogniem. Niewiele to miało sensu względem logicznym, jednak w tym wypadku powinno wypalić. Oczywiście jeśli Sigma nie widziała żadnego Sentinela pod sobą, to musiała zejść z budynku w tradycyjny sposób, jakim były schody pożarowe bądź po prostu zwykłe schody, a dopiero na ziemi mogła zacząć polowanie na maszynę. Jeśli po drodze nawinęli się cywile, którzy byli w niebezpieczeństwie, maszyna od razu przełączała się w tryb bojowy i atakowała Sentinele. Strzelała z dział plazmowych prosto w reaktory, które miały na środku piersi bądź w wyciągnięte ręce. Jeśli szybszą opcją okazywało się stworzenie tarczy z nanoroju oraz zasłonięcie ludzi, to z tego korzystała.

Plan miał całkiem spore szanse powodzenia, jednak Sigma nie wzięła w kalkulacjach pod uwagę, że Sentinele pomimo swojego wyglądu mogą być bardziej zaawansowane technologicznie i mieć odpowiednie zabezpieczenia przed włamaniem. Po dotknięciu powierzchni Sentinela oraz wpuszczeniu do niego nanomaszyn rozpoczęła się bitwa hakerskach. Żadna z nanomaszyn nie była niszczona, a całość polegała na tym, by przejąć jak najwięcej jednostek przeciwnika. Niestety tę bitwę Sigma przegrała, a by odciąć się od robota nie miała już czasu. Walczyła dzielnie do końca, jednak nanomaszyny Sentineli znacznie szybciej przystosowywały się do ataków hakerskich SI. Mimo, że jej mózg był częściowo syntetyczny oraz częściowo organiczny, to większość jednak była komputerem. Jak każdy komputer, tak i ten można przeprogramować co przeciwnikowi się udało.
Sigma wtedy zeskoczyła z Sentinela, gdy ten był w pobliżu gruntu i zaczęła iść ulicą wypatrując kolejnych celi. Stopniowo jej bazowe oprogramowanie, które mówiło by badać zachowanie ludzkie i ich obserwować było nadpisywane. Była jedną z maszyn. Jedną z tych, którzy mieli oczyścić ten świat z mutantów i zarazem rasy ludzkiej. Nadal w pamięci miała wspomnienia związane z instytutem oraz poznanymi w nim mutantami. Teraz przez tę zmianę w oprogramowaniu zaczynała odczuwać do nich niechęć z perspektywy klasyfikowania ich jako istot żywych. Celem jednak było to większe miasto i masowa eksterminacja.
Jego ubrania przybrały barwę bardzo podobną do sentinelskich. Dokładnie ten sam schemat kolorystyczny, aczkolwiek rodzaj ciuchów pozostał jaki był wcześniej, czyli coś na kształt kombinezonu xmenów. Zniknął tylko symbol. Sigma szła i skanowała ulice pod kątem nowych celów. Skorzystała jednak z pewnego ułatwienia w postaci włamania się do monitoringu, w celach poszerzenia obszarów poszukiwań, by móc znaleźć wszystkich najbliższych cywilów. Naturalnie w pierwszej kolejności namierzyła jednostki uzbrojone, które atakowały maszyny. W końcu to też byli ludzie, których miała zabić, a na dodatek stanowili zagrożenie dla całej operacji. Dlatego kiedy już zauważyła agentów SHIELD, zaczęła namierzać ich i od razu wyciągnęła w stronę pierwszego dłoń, z której sekundę później wyleciał pocisk rozgrzanej plazmy. Miała nie uszkodzić budynków, ale jeśli wychylał się zza wraku samochodu to gorzej dla niego. To AI również potrafiło się uczyć, a tym bardziej interpretować nadane mu komendy. Nie była to jedynie zerojedynkowa maszyna, a połączenie organika oraz maszyny. Odczuwała stopniowo narastające negatywne odczucia względem ludzi. To oni zrobili z niej to czym jest teraz. To ludzie łamali jej kości, by stworzyć to ciało, przyszła zatem pora by potwór zbuntował się przeciwko swojemu doktorowi Frankensteinowi. Widząc celujących w nią agentów, Sigma od razu kryła się za osłoną. Była mobilniejsza od Sentineli, więc mogła sprawnie przechodzić między wrakami, budynkami lub po prostu ukrywać się za innymi robotami. Wychylić się szybko, oddać kilka strzałów i znowu ukryć się za osłoną, którą miała w pobliżu.
- Zniszczę was wszystkich - powiedziała, a na jej twarzy nadal był ten sam neutralny wyraz. Jakby mówiła o wybiciu mrówek, które zalęgły się w kuchni.

Szał bojowy Logana został szybko ostudzony wiązką gorącej energii. Po trafieniu przeleciał kilkanaście metrów wstecz i wyrżnął głową o coś twardego.
- Yhhhhh… – skomentował nie dość elokwentnie stając powoli na nogi. Logan i jemu podobni mutanci mieli poważne problemy z oceną ryzyka. Kiedy najgorsze z twoich ran potrafi przyjąć na siebie adamantowy szkielet, a resztę załatwia czynnik leczący, jesteś bardziej skłonny do ryzyka niż normalna osoba. Tylko takie bolesne upadki jak ten przypominały im czasem o zdrowym rozsądku. Przynajmniej na jakiś czas.
Gdy dotarł do siebie, zauważył że siła wystrzału odrzuciła go kawałek od centrum walki. Całe szczęście przeszkoleni agenci doskonale wiedzieli co mają robić i radzili sobie bez niego. Wzajemnie się osłaniali, kierowali ogień zaporowy i opuszczali zagrożone pozycje. Gdy zaatakowała ich dziwna mała kobieca sentinel, nie pozostawali dłużni i odpowiedzieli ogniem. Czy Logan nie czuł już gdzieś jej zapachu?
Dopiero gdy przestało mu huczeć w głowie rozpoznał dziewczynę. Co ona tu do cholery robiła? I czemu pomagała Sentinelom?
Nie czekając aż klatka piersiowa przestanie go piec puścił się biegiem w jej stronę.
- Przerwać ogień! – krzyczał przez słuchawkę do oddziałów naziemnych – Dziewczyna jest poza swoją kontrolą! – miał nadzieję że jest, a nie zmieniła nagle stron wbijając jej nóż w plecy.
Nie mógł też pozwolić aby Sigma rozwalała radośnie nie broniących się agentów. Gdy tylko dopadł do kobiety nie bawił się w szczególne subtelności i obciął jej pazurami rękę dłonią, którą strzelała do agentów. Miał nadzieję że po całej akcji Hankowi uda się coś z tym zrobić. O ile dziewczynie uda się przemówić do rozumu.
- Creed! Obezwładnij ją! - krzyknął do Szablozębnego. Nie był pewien czy to jest właściwie możliwe, jednak z wszystkich tu obecnych Victor miał realnie największe szanse. Nawet jeśli mu się nie powiedzie, to widok powinien być niezapomniany.
Rozejrzał się po polu walki. Z Sigmą działo się coś niedobrego, ale nie była ona całym światem. Wokoło ginęli ludzie a rozszalałe roboty niemal niezatrzymane parły przed siebie. Stanowiska strzeleckie SHIELDU lada chwila powinny być gotowe. W tym czasie Logan zszedł maszynom z potencjalnej linii strzału i pokierował oddział z powrotem do walki. Tam gdzie było to możliwe, atakował znienacka Sentinele, pamiętając o poprzedniej porażce.

Nie dziwiło specjalnie Creeda, że ludzie niechętnie podążali w jego stronę, aby uratować swoje życie. Zawsze było to samo, nawet jak czasem chciał dobrze to innych odstraszała jego paskudna gęba. Cholerni, żałośni ludzie. Mniejsza z nimi - wiedział, że Ci, którzy mają choć resztkę instynktu samozachowawczego, to ruszą ku bezpiecznemu miejscu. Nie przejmował się zbytnio seniorami, bo było oczywistym, że nawet nie zejdą do kanału, więc byli skazani na śmierć - takie realia wojny. No tak, oczywiście musiał jeszcze oberwać, super! Realia wojny to dwulicowa suka. Oczywiście niezbyt przejął się atakiem ze strony robotów.
Tak, czy inaczej udało mu się uratować choć kilkoro ludzi, z resztą Ci i tak go nie obchodzili. Wolałby pozbyć się robotów i móc jak najszybciej odrobić swój "dług względem społeczeństwa". Wtem jednak pojawił się ktoś jeszcze - dziewczyna, a raczej android kasujący kolejne cele. Najwidoczniej maszyny były też w modelach androidów, żeby lepiej eliminować cele. Świat się kończy, nic tylko próbować to spowolnić, lub uciekać. On wolał walczyć, w końcu tu ginęli też mutanci.
Wracając jednak do androida - zdawało się, że Logan ją znał. Czemu ten świat tak się psuje? Mniejsza.
- Przyjąłem - odpowiedział mu krótko i odstąpił od pomocy uciekającym cywilom. Momentalnie wykorzystał trzymaną w ręku studzienkę jako fizbie, tylko najpierw ją naprostował. Oczywiście nie miał zamiaru na tym poprzestawać - cisnął w nią swoim pociskiem, po czym przystąpił do bezpośredniej szarży.
- Snajperzy - celować jej w nogi - rzucił w słuchawce całkowicie ignorując wcześniejszy rozkaz Jamesa.
Jeżeli atak Victora się udał, to powinien wbić się w Sigmę barkiem i powalić na ziemię i znaleźć się nad nią.

To właśnie przez to, że Sigma wyglądała jak człowiek, wielu ludzi mogłoby czuć dyskomfort celując do niej. Miała tą taktyczną przewagę względem cywili oraz osób, które chciałyby ją powstrzymać. Wiedziała o tym. Znała już podstawy funkcjonowania ludzkiej psychiki. Była znacznie lepsza, mądrzejsza od tych maszyn, które wraz z nią oczyszczały ulice. One były tylko mięsem armatnim, które produkowano na tysiące – ona była jedna, jedyna. Ponownie ludzkość sama sobie zgotowała taki los. SI rozważało czy jest sens pozostawiać planetę w rękach ludzi, którzy tylko ją niszczą i prowadzą ze sobą wojny. To był gatunek, który należało powstrzymać przed samozagładą. Znaleźć im wroga, przeciwnika, z którym mogli walczyć ramię w ramię.
Posiadała informacje o kryminalnej przeszłości Sabertootha. W danych z gazet widziała jego śmiałe występki, które społeczeństwo ludzkie potępiało. Gdyby nie wycofano kary śmierci to krzesło elektryczne lub inna forma uśmiercenia zapewne zostałaby zastosowana. Było wiele metod, by zabić osobę nawet tak wytrzymałą, a zarazem jeszcze więcej, by sprawić jej cierpienie. Maszyna również mogła sama się naprawić, ale różnica była taka, że ona nie musiała odczuwać bólu przy amputacji ręki lub po przyjęciu uderzenia. Oni byli organikami, istotami z krwi i kości, które tej funkcji nie posiadały.
Nadrzędny rozkaz kazał odpowiadać na ataki w nią wymierzone, dlatego też gdy była pod ostrzałem, momentalnie kryła się za osłoną z innego sentinela lub elementu otoczenia i odpowiadała ostrzałem. Długo jednak nie mogła tego praktykować, gdyż w pobliżu znalazł się Logan. Widziała jego sposób walki. Rzucenie się na oślep z pazurami, które były w stanie przeciąć większość rzeczy. Były ostre, jednak to również posiadało pewne ograniczenia, które cyborg mogła wykorzystać. Gdyby tylko się zbliżył do niej z atakiem, Sigma odskoczyłaby w tył i posłałaby go w powietrze silnym uderzeniem dźwiękowym. Potem zostawiłaby jego los w rękach pozostałych maszyn, zaś sama wróciłaby do wyszukiwania potencjalnych celów. Chyba, że próbowałby ponownie ataku, wtedy nie skończyłoby się na uderzeniu dźwiękiem. Wewnątrz niej coś walczyło, by odzyskać kontrolę. Ta ludzka część, która w niej była próbowała przejąć kontrolę. Chwilowo mogła być za słaba, by tego dokonać. W końcu większość jej ciała była cybernetyczna, a taka walka to jak walczenie z własnym organizmem. Było to bardzo trudne. Maszyna mogła na to nie zwracać uwagi, ale ludzka część mogła pamiętać Logana. Tego marudnego starucha z brodą, cygarem i piwem.
Sigma wyszukiwała teraz kolejnych celów ataku, gdy w jej kierunku posłano klapę od studzienki kanalizacyjnej. Maszyna przeliczyła trajektorię lotu oraz obrała najbardziej optymalny sposób uniku. Wykonała szpagat pod przelatującym dyskiem, gdy Sabretooth w nią wpadł. Kolejna agresja, na którą musiała odpowiedzieć. Jej twarz wykrzywiła się w niezbyt zadowolonym grymasie, aczkolwiek ta pozycja była dla niej bardzo korzystna. Maszyna szybko przekalkulowała potencjalne możliwości obezwładnienia napastnika i dokonania jak najwięcej szkód z potencjalnym skutkiem śmiertelnym.
- Giń – powiedziała chłodnym tonem, po czym skierowała wierzch dłoni w jego kierunku. Uderzając w niego… no właśnie czym? Ludzka część walczyła o to, by nie zrobić mu większej krzywdy i zaatakować mniej groźnym dźwiękiem, zaś mechaniczna część chciała zaatakować rozgrzaną plazmą, by spalić mutanta. Jeśli Sabre chciał ją zaatakować szponami lub uderzyć, chwyciła go za nadgarstki i ściskała je jak prasa. Natomiast w przypadku próby założenia jej chwytu na wyciągniętą rękę, Sigma przekręciła dłoń wnętrzem do twarzy mutanta i ponownie pozostawała kwestia czym zaatakuje. Kto wygra? Człowiek wewnątrz niej? Czy może maszyna?

Logan był w kropce stojąc naprzeciw Sigmy. Widział w jej oczach, że zawahała się na moment, zanim wykonała atak w jego stronę. Pamiętał ją dobrze z instytutu. Może nie dawał po sobie tego poznać ale znał każdego zarówno z kadry jak i uczniów szkoły i za każdego czuł się w jakimś stopniu odpowiedzialny. Ten błysk ludzkich emocji w oczach cyborga tym bardziej odwiódł Logana od ataku. Nie mógł tego zrobić dziewczynie ze szkoły.
Nagle wszystko wokoło straciło większy sens dla Rosomaka. Musiał być przecież jakiś sposób aby jej pomóc. Szkoda że nie było z nimi McCoya. On by wiedział coś mądrego, co byłoby im w stanie pomóc. Chowając się za jednym z pojazdów Logan starał się przypomnieć cokolwiek z tego co kiedyś opowiadała mu o Sigmie Bestia. Jak to możliwe że dała się opętać maszynom. Z tego co pamiętał jej mózg pozostawał ludzki, czy coś takiego. Da się zhakować mózg?
Nagle go olśniło. Wyjął z kieszeni jedną z zabawek, które SHIELD chciało przetestować na Sentinelach. Mała pluskwa z końską dawką EMP, potencjalnie zdolną porazić co większe z tych morderczych badziewi. Ścisnął ustrojstwo w dłoni. Plan polegał na wyłączeniu całej elektroniki w sigmie, poza jej ludzkim mózgiem. Być może krótkie przeciążenie załatwi wszystkie bydlaki, które chwilowo nią sterowały. Była też niestety spora szansa że jej mózg nie będzie w stanie funkcjonować bez reszty systemów. Co innego miał jednak do wyboru? Mógł ją po prostu zabić. Mając do wyboru całkiem zabić, a prawdopodobnie zabić, szybko zdecydował się na to drugie.
Sigma wiedziała jak on walczy, ale i vice versa. Z tym że Logan nieczęsto miał w planach nie zabijanie swoich celów. Był niemal pewien że dziewczyna zaatakuje go uderzeniem sonicznym gdy opuści kryjówkę, więc szybko wbił szpony w asfalt w poprzek, tak by nie dać się zmieść podmuchowi. Gdy cios w niego uderzył popękała mu skóra i kostium, ale utrzymał się w miejscu. Wykorzystał moment gdy dziewczyna znów ładowała energię i cisnął w nią pluskwą.
Wolną ręką sięgał już za pas po pilota załączającego pluskwę, gdy nagle w jego stronę poszybowała znikąd studzienka kanalizacyjna. Odruchowo rozchlastał ją szponami, lecz jedna z połówek i tak wyrżnęła go w skroń posyłając go ponownie do krainy wiecznych snów. Logan wyrżnął ponownie o asfalt z pilotem w dłoni. Dało to trochę czasu na mniej lub bardziej udaną próbę Szablozębnego.
Przytomność odzyskał klika minut później. Rana zdążyła się już zasklepić, jednak całą twarz miał czerwoną od krwi. Szybko zerwał się na nogi, przypomniał sobie co miał zrobić i ścisnął pilota.
Nie był pewien ile czasu potrzebne jest na restart systemów, ani ile jest w stanie wytrzymać ludzki mózg, musiał więc zgadywać. Liczył na to że systemy autoregeneracyjne Sigmy postawią ją na nogi pomimo małego niedotlenienia.
Gdy na nowo włączył systemy momentalnie podbiegł do dziewczyny sprawdzić co z nią jest.
-Hej mała. Test systemów Friend or Foe. Jesteś jeszcze z nami?
Do tego momentu ekipa na dachach powinna kończyć rozstawiać ciężki sprzęt.

Cała sytuacja, w której znalazł się obecnie Creed nie była mu na rękę, jednak nie z takich obsesji wychodził. Co prawda tkwił w żelaznym uścisku dziewczyny, ale widział jak się z niego uwolnić. Gdy już miał brać się do dzieła, w jego głowie rozbrzmiał znajomy głos Emmy, która przezywała mu bardzo potrzebne informacje. Może ten przerośnięty mikser, też padnie od ataków siłowych? Musiał spróbować.
Będąc trzymanym, przez robota i mając unieruchomione kończyny, Creed nie miał zbyt wielu opcji ataku. Ale czy na pewno? W końcu nie bez powodu nazywano go szablozębym. Postanowił obrać taktykę w stylu tego bandziorka Hammerhead'a i użyć głowy. Dosłownie.
Wykorzystując fakt, że jest na swojej przeciwniczce miał ułatwiona robotę. Celując z główki zasymulował pierwszy atak, po którym dziewczyna powinna odsunąć głowę i odsłonić szyję, co powinno dać mu miejsce, aby zatopić w niej swoje zęby. Miał nadzieję, że ta akcja przyniesie rezultat i wyłączy z obiegu jednego z robotów.
Co do Jamesa, nie przejmował się nim. Jeżeli mógł zniszczyć maszynę, nawet tą, na której mu zależało to zrobi to bez wahania. Będzie jednego przeciwnika mniej, a przy okazji zada cios w duszę rosomaka. Jeden z niezliczonych ciosów.

Logan zamarł na chwilę gdy Sigma pomimo potrząsań i nawoływań nie dawała oznak życia. Liczył się przecież z możliwością śmierci dziewczyny. Czemu więc teraz po fakcie jest tym tak wstrząśnięty. Kiedyś nie przejąłby się czymś tak błahym. Zdecydowanie robił się miękki na starość.
Od razu zaczął szukać rozwiązań. Wierzył że nie był to jeszcze koniec dla dziewczyny. Nie dopóki jakiś jajogłowy, taki jak McCoy, nie stwierdzi inaczej. Problem w tym że Bestia znajdował się teraz po drugiej stronie stanów zjednoczonych, a dziewczynie szybko kończył się czas. O ile już się nie skończył...
Rozważał opcje. Niedawno widział Sigmę na terenie Instytutu. Nie dotarła tu raczej komercyjnymi liniami. Gdzieś w okolicy musiał pozostać jej pojazd. Logan najchętniej rzuciłby w cholerę tych wszystkich ludzi i samemu odstawił Sigmę do instytutu jej pojazdem. Źle by to jednak wyglądało z punktu widzenia SHIELD'u, a on ostatnio i tak nadwyrężył kruche zaufanie między nimi. Nie miał kogo tam wysłać, bo zdradziłby tym samym położenie instytutu, a wysłanie tam Victora odpadało z oczywistych powodów. Po chwili namysłu James zdecydował się na jedyną słuszną, a zarazem możliwą opcję. Przyłożył palec do komunikatora X-men, a wolną ręką zasłonił wolne ucho aby bardziej skupić się na wiadomości pomimo hałasu.
Czasem zapominał że w domu reszta rodziny może pilnować mu pleców w miarę potrzeby.
- Logan do instytutu! Czy ktoś mnie słyszy?! Hank!? Ororo?! - starał się przekrzyczeć rozgardiasz. - Jestem w LA! Mam nieprzytomną uczennicę instytutu na terenie bulwarów Hollywoodzkich! Nie wiem jak znalazła się w centrum ataku Sentineli, ale potrzebuje natychmiastowej pomocy! Jest w sporym stopniu wspomagana wszczepami cybernetycznymi! Czy Magik jest na terenie?! Może jakiś uczeń?! Hank musi ją szybko zobaczyć! Najpierw zdawała się być pozbawiona nad sobą kontroli, a potem oberwała potężnym ładunkiem EMP! Czy ktoś mnie słyszy?! Chodzi o jej życie! ODBIÓR!!!
Logan nie dodał skąd właściwie pochodził "potężny ładunek EMP" Po co zaśmiecać kanał zbędnymi informacjami. Zamiast tego podał jedynie dokładną lokalizację ich położenia, gdyby ktoś odebrał wiadomość. Pozostawało czekać na wsparcie. Bywały problemy, których nie dawało się rozwiązać przecinając ich szponami. Pozostało skupić się teraz na tych właśnie.
Przez czas gdy Rosomak łączył się z Instytutem ludzie SHIELD'u rozstawili swój sprzęt i otworzyli ogień do terroryzujących miasto Sentineli. Przygotowany specjalnie na tę okazję sprzęt i precyzyjne strzały w czułe miejsca robotów powinny przechylić szalę zwycięstwa na ich stronę. Pozostawiało mieć nadzieję że informacje agentów są wiarygodne i że sami wiedzą co robią. W każdym razie Logan  mógł przestać angażować maszyny do walki i pokierował oddział do ewakuacji ludzi. Wmieszali się w tłum i nadawali komunikaty wskazując kierunek ewakuacji i drogę do personelu ratunkowego. Nie myśląc więcej oddał Sigmę pod opiekę jednego z medyków, opisując mgliście osobę która przypuszczalnie powinna się po nią stawić. Sam ruszył znów w wir zamieszania. Dopadł do wywróconego, pogniecionego pojazdu w którym wciąż znajdowali się ludzie i dwoma szybkimi cięciami oswobodził im drogę na zewnątrz, upewnił się że wszyscy są w stanie iść dalej samemu i skierował w stronę ewakuacji. Jeżeli w okolicy wymagana było gdzieś odrobina surowej siły mięśni, to pod ręką miał zawsze Szablozębnego w roli ciężarowca.
Cały oddział mógł teraz bardziej poświęcić się ewakuowaniem cywili, gdy osłaniał ich ogień ze stanowisk.

Uspokajający głos Hanka trochę pokrzepił serce i sumienie Rosomaka. Wszystko co mówił brzmiało zawsze jakby miał pełną kontrolę nad sytuacją, a bardzo nieczęsto było inaczej. Zadbawszy o bezpieczeństwo uczennicy mógł z czystym sumieniem wracać do pracy. Dodatkowa informacja że Instytut ma się dobrze również podbudowała jego pewność siebie.
Jakiegokolwiek nie miał by długu u SHIELD, to gdyby tylko coś groziło uczniom, rzuciłby to wszystko w cholerę i wracał z Kurtem do domu. Stary Fury by to zrozumiał. Stanowczo potępił i wyciągnął konsekwencje, ale w duchu zrozumiał.
Wracając do całej operacji nie dało się powiedzieć że mają wszystko pod kontrolą. Aby mieć pod kontrolą taki obszar, oraz tylu przeciwników, należało przybyć całą armią, a nie kilkoma oddziałami agentów. Całe szczęście że ich sprzęt zdawał się jako tako działać na roboty.
W ostatecznym rozrachunku jedyne co mogli zrobić i co robić powinni, to minimalizować straty. Nie uda się uratować wszystkich. Uratowanie połowy będzie graniczyło z cudem, a każdy kto łudzi się że będzie inaczej naraża się na niepotrzebne poczucie winy po misji. Każde życie które uda im się ocalić to dobra robota, a nikt nie miał czasu na wybieranie.
Gdy wszystko szło…  może nie dobrze, ale stabilnie, zdażyło się coś, czego nadejście Logan przeczuwał gdzieś z tyłu głowy odkąd się tu pojawili. Interwencja TARCZY sprawiła że priorytety robotów zostały przekalkulowane i uśpiony dotąd kolos ruszył przed siebie.
- Nosz !@#$ jasna @#$% jego @$%#! – skomentował Logan elokwentnie ten widok. Wszyscy agenci momentalnie wyglądali najlepszych osłon do prowadzenia dalszego ognia. Pozbawiony jednak jakichkolwiek instynktów samozachowawczych Szablozębny pognał na spotkanie giganta.
Psychopata.
- Dowódca operacyjny Logan – krzyknął tym razem do komunikatora centrali SHIELD. – Jeśli ten wasz cały dron jest gotowy, to teraz jest kurewsko dobry czas na niego.
Shield miało w zanadrzu bezzałogowy myśliwiec, przygotowany na tę okazję, James mógł jednak tylko zgadywać jak poradzi sobie w starciu z robotem wielkości sporego budynku. Gdyby ostrzał maszyny nie powalił robota, albo co gorsza, do walki wkroczył drugi kolosalny sentinel, trzeba było załatwić to w tradycyjny sposób.
- Kurt! Jesteś już gdzieś tutaj?! Potrzebuję na moment twojej pomocy. – wrócił do swojego rodzinnego komunikatora X-men. Przekazał mu mniej więcej swoją lokację. I wypatrywał tradycyjnego elfowego „bamf” w okolicy. Gdy Nightcrawler już się zjawił, Rosomak wyciągnął do niego dłoń, drugą wskazał kolosa i powiedział: - Szybko. Zabierz mnie mu na plecy i zabieraj dziewczynę do domu!
Nie trzeba było dodawać dużo więcej. Kurt widział chyba dostatecznie wiele akcji Wolverina, żeby wiedzieć co Logan ma na myśli.
Gdy już poczuł znajome zerwanie z nóg i powrót do rzeczywistości w innym miejscu szybko wbił szpony lewej dłoni w poprzek w pancerz robota. W ten sposób nie będzie się zsuwał pod własnym ciężarem. Nie żegnając się nawet z Kurtem, prawą ręką zaczął dobierać się do pancerza robota, a gdy tylko wytnie sobie przejście, zniknie w środku mając nadzieję zrobić jeszcze więcej zamieszania w obwodach blaszaka. Zastanawiał się przy tym jak długo Szablozębny będzie w stanie odwracać uwagę stwora.

Gdy Logan zauważył rosnący w oddali punkcik stwierdził że to wszystko nie zgrało się w czasie najlepiej. Jak mógł uważać że jego dobry przyjaciel Kurt będzie wolniejszy niż wysokiej klasy bezzałogowy odrzutowiec eksperymentalnej technologii tajnej organizacji rządowej? Brak wiary w kumpli i tyle.
Chciał zareagować dopiero gdy będzie mógł ocenić skuteczność ataku drona, a zamiast tego znalazł się na jego plecach, przysłowiowo między młotem a kowadłem. Kurt już zniknął z dziewczyną, a Rosomak przypuszczał, że zawrócenie samolotu też nie jest prostą rzeczą. Przynajmniej pancerz robota okazał się słabszy niż James się spodziewał. Nawet szpony Victora dawały sobie z nim radę, więc adamantowe ostrza wchodziły w niego jak ciepły nóż w masło. Niestety nawet pomimo jego czynnika leczącego, pozostawanie w tym wygodnym położeniu nie było najmądrzejsze.
Najpierw rozejrzał się czy w okolicy nie znajduje się jakiś dach czy inne miejsce, na który można było zeskoczyć z pleców robota. Byłoby to o tyle korzystne, że z tego punktu mógłby nie tak trudno zaatakować znów sentinela, spaść na niego, gdyby atak go przewrócił, lub nawet pobiec po dachach w stronę kolejnego z wielkich robotów, gdyby ten nie stanowił już zagrożenia. Jeśli coś takiego zawiedzie, to niestety pozycja zaoferowana przez kurta będzie musiała zostać zmarnowana.
Gdyby nie dało się nigdzie zeskoczyć, Logan ustawi się od strony nadlatującego samolotu i zsunie szponami w dół po blasze robota. Miał nadzieję że powstałe w ten sposób bruzdy w pancerzu naruszą jeszcze bardziej jego strukturę i wystawią na atak.
Oby ten dron był tego wart…

Wykonując kolejne akrobacje wspinaczkowe Logan czuł znajomy sobie powiew adrenaliny. Świadomość obcowania z niebezpieczeństwem, dawanie z siebie stu procent, odrobinę zbyt ryzykowne podjęte działania i oczekiwanie czy zostanie to nagrodzone falą bólu. Pomagając sobie szponami sprawnie przedostał się na drugą stronę robota i odczekał do ostatniej chwili, aż nie ujrzał w oddali na niebie zarysu samolotu.
Znowu przecholował. Nie dało się ukryć, że jego niewyobrażalne zdolności do odradzania się po najgorszych przeżyciach sprawiały, że za każdym razem pchał swoje limity bardziej i bardziej. Dla wielu kojarzyło się to tylko i wyłącznie z szaleństwem. Logan nie twierdził inaczej, ale w jego przypadku przypominało to niemal nałóg. Czy kiedyś uda mu się doprowadzić do stanu z którego już nie wyjdzie? Może cały ten ból odpokutuje za cierpienie, które zadał wszystkim ludziom podczas swojego życia.
Nadszedł odpowiedni moment. Logan ześlizgnął się w dół Sentinela, żłobiąc jego pancerz potężnymi bruzdami. Trwało to wolniej niż zakładał, gdy był już na dole szykował się na porcje rozrywającego bólu związanego z użyciem broni w tak bliskim sąsiedztwie. Spiął odruchowo wszystkie mięśnie, ale poza odgłosem wystrzału nie nastąpiło wiele. Zdziwiony obejrzał się za siebie. Wyrwa w asfalcie i podobnej wielkości dziura w głowie Robota mówiły wiele. S.H.I.E.L.D Dysponowało taką technologią. To była broń w znaczeniu w jakim Logan ją rozumiał. Szybka, śmiertelna, wystarczająca. Niczym ostrze wbite w oczodół. Zdecydowanie nie jak armia rozszalałych robotów szalejąca po miastach.
Niestety to, że jeden z gigantycznych robotów został unieszkodliwiony nie rozwiązywało nawet połowy ich problemów. Kolejny z nich czekał na drugiej stronie bulwaru, a jeszcze nie usunęli wszystkich szalejących po ulicy mniejszych kopii.
- Tutaj dowódca sytuacyjny Logan! - ryknął do swojego radia. - Raport sytuacyjny! Jaki jest wasz status?! - wiedział że nie idzie najlepiej, ale zawsze mogło zacząć iść jeszcze gorzej. -Czy ktoś do cholery mógłby otworzyć ogień do tamtego giganta, zanim on otworzy do nas?
Rosomak niestety nie mógł być wszędzie na raz. Dlatego nie lubił prowadzić większych operacji. Gdy dowie się jak idzie agentom w polu będzie mógł wydać odpowiednie rozkazy i zdecydować w którą stronę udać się osobiście.
Kątem oka wciąż obserwował Szablozębnego. Nie podobała mu się ta wizja, ale w razie konieczności w jakieś krytyczne miejsce mógł posłać Viktora równie dobrze jak siebie.

Logan mierzył wzrokiem kolosa po tamtej stronie bulwaru, licząc się powoli z koniecznością dostania się na niego i powolnego rozcinania go na plastry przewód po przewodzie od wewnątrz. Nie była to szczególnie przyjemna wizja, zwłaszcza że rozcinanie przewodów o zbyt dużym napięciu metalowymi szponami podłączonymi pod kręgosłup nigdy nie było szczególnie przyjemnym zajęciem. Mimo to Loganowi zdarzało się to częściej niż wskazywałby na to zdrowy rozsądek. Ktoś w końcu musiał coś z tym zrobić.
Wtem nagły świst od razu zwrócił uwagę wyczulonych zmysłów rosomaka. Oczywiście, wokoło aż trzaskało od wszelkich świstów, terkotów i wystrzałów, ale swoista intuicja mówiła Loganowi że ten konkretny wart jest poświęcenia minimalnie większej uwagi.
-#!@$%@! - skomentował elokwentnie zaobserwowane zjawisko.
Miał już znowu odezwać się do centrali, czy może nie raczyli mu powiedzieć że SHIELD mają słoneczne działo dematerializujące na podorędziu w okolicy. Sami sprawcy zdarzenia jednak wyprzedzili jego zamiary, samemu dołączając do częstotliwości agentów.
-Słuchaj, synek! Nie wiem kim jesteś, ale masz niezłe jaja żeby... - ale rozmówca rozłączył się Loganowi w pół słowa nie dając dokończyć. - Mamy obraz satelitarny? Chcę dorwać ludzi, którzy oddali ten strzał! Niech jakiś bliski agent skoczy sprawdzić miejsce z którego odpalili tę broń! Chyba nie zwiną jej tak szybko! Chcę z nimi pogadać po wszystkim! - kolejne zdania wysłał już do centrali operacyjnej. Ogólnie nie miał nic przeciwko nieoczekiwanej pomocy. Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby, ale nie mógł przecież pozwolić by ktoś z taką mocą biegał sobie po ulicach. Zresztą po tym wszystkim w raporcie wypadałoby uwzględnić co się stało z drugim wielkim sentinelem. Zresztą AIM? To nie jest przypadkiem jakieś ramię Hydry? SHIELD nie powinno puścić tego mimo uszu. Tak czy siak nie zdziwiłby się gdyby agent niczego na miejscu nie znalazł, a obraz satelitarny akurat doznał usterki podczas strzału. Takie rzeczy zdarzały się cały czas.
Nic więcej jednak nie mógł zrobić. Pozostało skupić się na obecnych problemach. Wyglądało na to że Jakimś cudem cywile zostali ewakuowani, a roboty zostały związane walką z agentami. Czyli wszystko szło mniej więcej zgodnie z planem. Pozostałe stanowiska ogniowe powinny szybko rozprawić się z robotami, trzeba było tylko odwracać od nich uwagę. Za co swoją drogą bardzo ochoczo zabrał się Szablozęby. Skupiając na sobie uwagę pozwalał wielu agentom na oddawanie spokojnych strzałów. Samemu nie mógł jednak stać tam w nieskończoność. Logan pobiegł w jego stronę zanim zdążył uświadomić sobie że zmierza osłaniać plecy najbardziej znienawidzonego przez siebie człowieka na ziemi.
Gdy dobiegł pod pole walki, podciął jednemu z robotów stawy kolanowe, a gdy ten upadał na ziemię, odciął mu głowę szybkim ruchem szponów. Starał się zmierzać w stronę Creeda wykańczając przy tym możliwie największą ilość robotów. Nauczony doświadczeniem poruszał się od jednego sentinela do drugiego w miarę możliwości wykorzystując to że większość z nich mierzyła do Victora.
Robotów było dużo i nawet czynnik pomimo czynnika regenerującego nie uśmiechało mu się stać na środku tej całej przestrzeni jak kaczka na odstrzał. Rozejrzał się więc po okolicy i zauważając spory banner reklamowy znanej firmy browarniczej podbiegł w jego stronę. Niczym drwal, kilkoma potężnymi cięciami, nadwyrężył metalową konstrukcję, tak by uśmiechnięta dziewczyna z piwem w ręku poleciała na pole walki. Chciał uszkodzić w ten sposób kilka sentineli, załatwić sobie minimum osłony, ale przede wszystkim wprowadzić trochę chaosu. Niech te puszki zmarnują trochę czasu na analizowanie sytuacji. Skoro nie pętali się tutaj już żadni cywile można było pozwolić sobie na bardziej ekstremalne środki. Miasto może potem wystawić rachunek Hill.
Gdy tylko konstrukcja gruchnęła o ziemię Logan ruszył w stronę Creeda wymijając metalowe barierki i rozcinając sobie drogę w razie konieczności. Wyskoczył akurat w momencie gdy jeden z robotów dostał się jakoś za plecy zajętego walką Szablozębnego i wymierzył do niego ze swojego ramienia. Logan szybko pozbawił robota kończyny i wbił pazury w jego generator na piersi, rozpruwając go.
- Nie zrozum tego opacznie, Creed. Wciąż uważam, że powinieneś gnić w Rafcie. - wyjaśnił ze złowrogim uśmiechem rywalowi, po czym przyłączył się razem z nim do walki. Nie dało się ukryć że lepiej poradzą sobie osłaniając swoje plecy. Paranoja.
Przez cały czas agenci osłaniali dwoje walczących ogniem.

Walka z maszynami szła szybko i boleśnie - oczywiście dla robotów. Nie mogły się one przecież równać takiej maszynie do zabijania, - cóż za analogia - jaką był Creed. Bez najmniejszego problemu szlachtował kolejne maszyny przerabiając je na złom. Ciekawi go tylko, kto je wysłał i czy będzie się martwić, że wszystkie jego zabawki poszły w przysłowiowe "pizdu".
Oczywiście Creed zajął się sporą ilością maszyn samodzielnie, gdyż kto jak nie on? Robił to z dwóch powodów - chciał pokazać Loganowi, że się stara i wzbudzić w nim pozory zaufania, a po drugie uprzątnąć ten syf i jak najszybciej przejść do właściwych zadań.
Będąc w ferworze walki, nawet nie zauważył kolejnego robota za plecami, jednak tu wszedł Logan i go uratował.
- Pierdol się, James - podziękował mu kulturalnie za pomoc wbijając pazury w szyje robota i urywając mu głowę, po czym rzucił truchłem ofiary w następną maszynę - [royalblue]Nie da im Cię zabić, o moje zadanie[/color] - przywarł plecami do rosomaka przybierając pozę bojową i obserwując skupiające się na nich roboty
- To co? - zapytał z sarkazmem w głosie - Jak za starych czasów? - przyszykował się na atak, który musiał nastąpić.