Chase Bank

Oddział Chase Bank znajduje się na Manhattanie przy  32 University

Nie różni się niczym od przeciętnego banku - w środku znajduje się spora, niebyt przyjemna sala z okienkami, boksami i biurkiem recepcji. Jedyne, co wyróżnia to miejsce to fakt, że szukając na jego temat informacji w internecie trafia się na same negatywne opinie na temat jakości obsługi.

Amora nie miała pojęcia, dlaczego Nowy Jork był tak wyludniony, ale nie podobało jej się to. Po tym wszystkim, co wydarzyło się za sprawą Lokiego i Chitauri raczej ciężko byłoby wywołać kolejną falę na miarę "Wojny Światów" czymś błahym. Niemniej, jak niepokojące nie byłoby samo zjawisko, działało w tym momencie na korzyść czarodziejki. W końcu wylądowała osłabiona, w relatywnie przyjaznym, ale wymagającym pewnych dóbr materialnych, świecie. Pierwszym z tych dóbr były ubrania, bo kiedy odkryła, że sklepy pozostawiono bez obsługi, uzbrojonych alarmów, z otwartymi drzwiami...Cóż, utrzymywanie iluzji naprawdę było wyczerpujące, jak mogła nie skorzystać? Powściągnęła jednak swoje zamiłowanie do elegancji i luksusu w imię zdrowego rozsądku. Na ekstrawagancje przyjdzie czas, kiedy znowu będzie bezpieczna i silna. Teraz naprawdę nie powinna wyróżniać się z tłumu. Kiedy doprowadziła się do porządku i przebrała się w trampki, podarte jeansy i tshirt ze zdjęciem czegoś, co mieszkańcy Midgardu pewnie uznaliby za sztukę, wyglądała jak typowa mieszkanka Wielkiego Jabłka. Z dwoma zapasowymi kompletami ubrań schowanymi w plecaku udała się do banku, który był widoczny na końcu ulicy i również wyglądał na opuszczony. Może i zwykle nie musiała radzić sobie sama, mając dzięki mocy mężczyzn na każde skinienie paluszka, ale to nie znaczyło, że nie potrafiła. I zamierzała wykorzystać szansę, żeby zapewnić sobie jak najlepszą wyjściową pozycję w nowym miejscu.

Ostatnimi czasy Ben wydawał się być nieobecny, tak jakby jego umysł znajdował się w zupełnie innym miejscu, położonym w innym wymiarze i innych czasach. Powoli wracał do siebie, niemniej jednak, takie powroty nigdy nie są łatwe. Musiał oczyścić swoje myśli, a najlepszym, znanym mu sposobem, by złapać oddech i przemyśleć kilka spraw, było oldskulowe bujanie się na pajęczynie po ulicach Nowego Jorku.
Stał na dachu budynku, spoglądając w dół na te wszystkie ruszające się samochody i na ludzi, którzy wiecznie gdzieś się śpieszyli. Najpewniej wszyscy zmierzali do pracy lub z pracy do domu, do swoich rodzin, do swojego małego szczęścia, na które ciężko pracowali. To zawsze budziło w Reillym nutkę zazdrości, ponieważ całe życie czuł się odrzucony. Wszystko przez to, że był klonem, kopią kogoś innego. Tak bardzo pożądał szczęścia. Rodziny. Stabilizacji. Życia.
Wziął głęboki wdech a po chwili wydech, rozpoczynając bieg. Słychać było tylko jego kroki, których tempo szybko się zwiększało. Stawiając ostatni krok na krawędzi gzymsu, wybił się do góry, robiąc przewrót do tyłu, by zaraz wyrównać swoją pozycję i zacząć pikować w dół.
Wiatr rozwiewał jego bluzę, która wydawała charakterystyczny dźwięk trzepotu skrzydeł ptaków.
- Woooohooo! - krzyknął, wyciągając rękę przed siebie. *THWIP* Biała sieć wystrzeliła z jego nadgarstka (tak na prawdę z Web-Shootera). Pomknęła w stronę ściany pobliskiego budynku, przyklejając się do niego i nadając tym samym więcej pędu Reilly'emu, który po prostu przyciągnął się do niej. Użył jej jako wyrzutni.

W końcu dotarł w okolice Chase Banku, w którym ujrzał kilka dziwnie ubranych osób. No, dziwnie, ale jednak nie do końca, ponieważ ostatnimi czasy mnóstwo ludzi przebierało się w spandeksowe ciuchy i zbroje. Taki mamy klimat, nie?
Strzelając siecią przyciągnął się do ściany kamienicy znajdującej się naprzeciw banku.
- Hejka, dostanę pożyczkę? - zapytał, odbijając się od ściany i lądując na dachu stojącego na ulicy samochodu. W każdej chwili gotów był do odpowiedniego uniku. Nigdy nie wiadomo, co mogło się wydarzyć.

Nawet, gdyby pająk reprezentował sobą jakikolwiek wdzięk, na pewno nie mógł się pod tym względem równać z blondynką. Może nie była teraz w pełni sił, ba, była od niej bardzo daleko, ale w końcu przemawiały za nią eony praktyki. A to był tylko niczego nieświadomy nastolatek w spandeksie. Spojrzała na niego swoimi najlepszymi oczami łani i zamrugała niewinnie. Nie lubiła zgrywać słabej, ale bardzo szybko zorientowała się, że mężczyźni poczuwają się do ratowania damy w opresji dużo bardziej, niż do innych obowiązków. A ten tutaj, skoro bronił banku musiał dodatkowo czuć się bohaterem.
- Naprawdę? Oh, to straszne. Chciałam jak najszybciej opuścić to przeklęte miasto, ale bez pieniędzy nie jest to łatwe... Czemu ja wybrałam ten cholerny bank...-mruknęła cicho, przysiadając na krawężniku, dbając o to, by całą jej postawa wyrażała szczerą rezygnację i załamanie. Nabrała powietrza, usiłując się uspokoić i już miała zacząć dalszy ciąg litanii, kiedy dach samochodu zaparkowanego obok nich zatrzeszczał w proteście.
Amora westchnęła w duchu. Gdyby wierzyła, że Wszechojciec ma jakiekolwiek pojęcie o sprawiedliwości pewnie spytałaby, czym zasłużyła sobie na to cudowne rozmnożenie pająków. Jakie były szanse na to, że spotka się aż dwa na jednej z tysięcy ulic metropolii. Jakby nie miała dość do czynienia ze stawonogami przez ostatnich kilka miesięcy swojego uwięzienia.
-Też miałam taką nadzieję, a dokładnie na podjęcie środków ze skrytki. Ale najwyraźniej nie będzie to możliwe. Przeklęte miasto, trzeba było się wyprowadzić zaraz po inwazji...

-No widzisz kochana jaka jesteś spostrzegawcza...więc nóżki za pas i hop siup do czynnego banku. - powiedział i powoli podszedł do dziewczyny by wskazać właściwy kierunek trasy. Chwilę potem przypomniał sobie, że nie tylko on zawitał do banku. Na prawdę? Już opanowałem sytuację, a ON jak zwykle musi zrobić wejście smoka...bakayaro.. Stwierdził, iż blondynka i tak nie ucieknie, nawet gdyby chciała, więc postanowił porozmawiać z "braciszkiem", na wszelki wypadek mając podejrzaną na oku.
-Co ty tu robisz? Ja w końcu wyląduję w psychiatryku...gdziekolwiek nie pójdę ty się zjawiasz. Prawie opanowałem sytuację...łasa na pieniądze myślał, że zwinie plik banknotów jak gdyby nigdy nic...eh ta dzisiejsza młodzież, okropne lenie. - mówiąc to, usiadł na jakimś odłamanym kawałku betonu. Gdzieś z tyłu głowy miał wrażenie, iż Ben chyba go nie poznał...w sumie nic dziwnego, "trochę" czasu minęło nim znów zawitał do tego miasta. Może i się wygłupił, kto wie...trzeba czekać na rozwój wydarzeń.

Ben zerknął na Amorę, po czym uniósł kąciki ust ku górze, w delikatnym uśmiechu. Oczywiście, nikt tego nie widział, bo przecież nałożoną miał na twarzy maskę. Dat superhero thangs.
- Uwierz mi, paniusiu, z tego miasta nie tak łatwo się rezygnuje. Wiem coś o tym. - wskazał na siebie kciukiem, a kiedy Kaine do niego zagadał, ten odwrócił w jego stronę głowę i pomachał do niego.
- Gdziekolwiek nie pójdziesz, ja się zjawiam? Brzmi jak odwrócone lata dziewięćdziesiąte, Scarlet Spiderze. - nawiązywał oczywiście do lat spędzonych na drodze, podczas których jeden Parker wpadał na drugiego, co robiło się po jakimś czasie męczące. Powiedzmy szczerze, do herbaty to oni nie zasiadali. W wypowiedzi specjalnie nadał mocniejszy wyraz pseudonimowi Szkarłatnego Pająka. On był tym oryginalnym i co prawda nie miał problemu z tym, że Kaine również tak się nazywał, ale po prostu nie mógł zaprzepaścić okazji, by podroczyć się ze swoim "starszym" bratem.
- Prawa autorskie cię nie dotyczą? Dojdę swoich praw w sądzie! - powiedział głośniej, oczywiście żartując sobie, jakby potrzebowało to specjalnego podkreślenia. Zaraz jednak zmienił swój ton, przechodząc do meritum zajścia.
- No więęęęęc... kto tu jest złolem? - zapytał, zerkając na kobietę, która zdaniem Reilly'ego była jedyną podejrzaną osobą. Kaine'a znał i wiedział, że nie miał w zwyczaju napadać na banki, zwłaszcza po tym, jak starał się robić dobre rzeczy. Z drugiej strony, dziewczyna również mogła być niewinna. Niestety, Pajęczy Zmysł w takich chwilach nie dawał jednoznacznej odpowiedzi. Właściwie milczał. Jak grób.

Blondynka miała ochotę zgrzytać zębami, jednak powstrzymała się od takiej manifestacji złości. Jeszcze Kaine uznałby to za potwierdzenie swojej teorii. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że dokładnie tak samo potraktowałby nawet niewinną, bezbronną kobietę i przez chwilę się w niej zagotowało. Nawet nie przez krzywdę potencjalnej, bezbronnej Ziemianki, bo tym nigdy się specjalnie nie przejmowała. Bardziej irytowała świadomość, że tak lekkomyślne, pozbawione ogłady stworzenie chodzi po jednym z 9 światów. I do tego utrudnia jej życie. Drugi z pajęczaków spodobał jej się znacznie bardziej, bo nawet, jeśli jego język odbiegał od jej standardów, to przynajmniej zdawał się przejawiać procesy myślowe. Oczywiście, w tych okolicznościach gonił w piętkę, ale ogólnie w pracy superbohatera współczucie wydawało jej się pożądaną cechą. Kiedy chłopcy (Bo jak inaczej miała o nich myśleć przy tylu stuleciach różnicy?) w końcu zamilkli wykorzystała to, żeby dorzucić coś od siebie. Coś podpowiadało jej, że taka okazja nie nadarzy się zbyt szybko po raz drugi.
-Może i nie tak łatwo, ale wakacje jeszcze nikomu nie zaszkodziły. Złolem? Do wszystkich się tak odnosicie?- Wychrypiała, odsuwając dłonie od twarzy i ocierając policzki, rozmazując po nich łzy. Był to kolejny dowód na to, że umiejętność rozpłakania się na zawołanie jest niezwykle przydatna. A teraz, cóż…Może było jej trochę łatwiej na myśl, że miałaby pozwolić się znowu gdzieś zamknąć
- Zwłaszcza bez żadnych dowodów winy?  Nie sądziłam, że próby ratowania własnej skóry są nielegalne.- Dodała, kręcąc słabo głową. W końcu nie zrobiła nic złego w obecności Kaine’a, więc nie mógł jej nic udowodnić. Ba, skoro przez miasto przeszedł kataklizm, coś tak irracjonalnego, jak chęć wybrania pieniędzy z wyraźnie uszkodzonej placówki można było zrzucić na karb szoku. Drżącymi dłońmi sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej nowy portfel, w którym znajdowało się spreparowane za pomocą iluzji prawo jazdy, robiące z niej dumną obywatelkę stanu Nowy Jork. Miała jeszcze ochotę dodać, że nie życzy sobie zwracania się do niej per paniusiu albo kochana, ale szybko porzuciła tę myśl. Protekcjonalność może i była denerwująca, ale relatywnie nieszkodliwa.

Kiedy dostrzegł co wynurza się z pod asfaltu, zbytnio się nawet nie zdziwił. Ot pająki jak każde inne, jedynie kilkadziesiąt razy większe i bardziej niebezpieczne. Mógłby przysiąc, że były to samice...ten wzrok, jakby byli z Benem smakowitym kąskiem.
-Wiesz co, - zwrócił się do Bena - chyba pierwszy raz odmówię randki. Ta może skończyć się wyjątkowo niesmacznie...a przynajmniej dla nas dwóch.
Przygotował się mentalnie na wykonanie szybkiego planu wliczającego uratowanie tej pechowej dziewczyny i chwilowe wykluczenie z walki jednego z stawonogów. Wystrzelił sieć, celując w plecy i starając się solidnie owinąć siecią ciało ratowanej. Następnie stanowczym szarpnięciem spróbował posłać ją wprost w ramiona Bena, jednocześnie wołając.
-Łap przystojniaku! Tylko nie upuść.
Kolejnym ruchem byłoby wyłączenie z walki narowistego pajączka. Wystrzelona wprost w jego szczękoczułki gęsta kulka pajęczyny powinna załatwić sprawę, o ile trafiła w cel. Jeśli strzał był chybiony, kolejną opcją byłoby spowodowanie popularnego wśród uczniów żartu z sznurówkami. Wystrzelona z nadgarstków sieć powinna idealnie zastąpić wymienione wyżej sznurówki.
Następnie Kaine postanowił pohuśtać się na sieci, rzucając kawałkami gruzu złapanymi w sieci, dokładnie na rzekę wielookich kolegów. Jeśli udałoby mu się położyć na odwłoki kilku przeciwników, przypuściłby atak z góry, celując żądłami w miejsce gdzie zbiega się odwłok i głowa pająka. Skacząc tak, próbowałby wyeliminować kolejnych przeciwników, oczywiście nie dając się przy tym chwycić czy zranić.
-To będzie pracowity dzień. - mruknął pod nosem.

Gdyby znajdowali się w jakiejś komedii w tym momencie cała akcja uległaby zatrzymaniu tylko po to, żeby Amora mogła się zastanowić nad tym, jak się znalazła w tej sytuacji. I czemu to muszą być akurat pająki... Naprawdę, nigdy nie miała arachnofobii, ale po tym wszystkim zaczynała rozumieć ludzi, którzy każdego napotkanego stawonoga z tej rodziny chcą natychmiast zatłuc najbliższym butem/ książką / przypalić miotaczem ognia domowej roboty dla pewności. Może nie lęk, ale antypatia do stworzeń z pewnością zostaną z nią na dłużej. I chęć mordu. O ile wyjdzie z tego żywa.
Zgodnie z konwencją takich filmów świat zdawał się gwałtownie przyspieszać w momencie dojścia do takich mało optymistycznych wniosków. Czarodziejka poderwała się z krawężnika, gotowa uskoczyć przed pająkami i zastanawiając się, jak dostać się do budynku. Któregokolwiek. Wiedziała, że z tymi paskudami nie ma szans na otwartej przestrzeni, a przecież każda szanująca się nowojorska kamienica ma tylne wyjście, prawda? Kaine i Ben natomiast na pewno na jakiś czas odwrócą ich uwagę, prawdopodobnie bez szkody na własnym zdrowiu. A jeśli nawet... Cóż, gdyby jej nie przeszkodzili, nikogo z nich by w tym momencie nie było na tej przeklętej ulicy. I tak całe straty wynikające ze zniszczenia banku zapewne pokryje państwo, więc jaką różnicę zrobiłoby jeszcze trochę pieniędzy?
Zanim jednak zdążyła przyjąć jakiś kierunek ruchu została schwytana i owinięta siecią. Przez chwilę strach, do którego nawet sama przed sobą się nie przyznała, ścisnął ją za gardło, jednak szybko zorientowała się, że to nie pajęczyca, a jej bardzo irytujący, ale jednak nieco mniej morderczy krewny. Cóż, może tylko irytujący, bo w jakiś sposób zapunktował tym heroicznym gestem. Oczywiście było to niczym w porównaniu z jego bratem, który najwyraźniej umiał się zachować i nabrał nieco ogłady. Większe doświadczenie w ratowaniu dam w opresji? Tak, zdecydowanie była zadowolona z miękkiego lądowania w jego ramionach. A jeszcze bardziej z tego, ze postanowił odstawić ją w bezpieczne miejsce, na pierwsze piętro budynku. To pozwalało odhaczyć kwestię znalezienia się w środku. Czarodziejka była niezwykle wdzięczna losowi za pojawienie się tej przypadkowej cywilki i odwrócenie uwagi we właściwym momencie. Inaczej pewnie ciężko byłoby wytłumaczyć się z rozerwania pajęczyny z taką łatwością. Kobieta napięła mięśnie i szarpnęła mocno, a następnie poodrywała od siebie większe, utrudniające swobodny ruch kawałki sieci. Kiedy to się jej udało podniosła się na nogi i ostrożnie, trzymając się blisko zachowanej ściany, żeby zminimalizować ryzyko osunięcia się gruntu pod jej stopami, ruszyła w głąb zrujnowanego piętra. Abstrahując od jakichkolwiek planów czarodziejki, takie działanie miało najwięcej sensu. Upadek z takiej wysokości nie zrobi jej w końcu krzywdy. Natomiast bezbronna nie powinna zostawać tak blisko pająków, o ile nie chciała skończyć z twarzą jak mitologiczny Loki. W optymistycznej wersji wydarzeń.

Skaczą jak oparzony po odwłokach pająków starał się trafić jeszcze 2 w łączenie łba z ogromnym tyłkiem, a następnie wykorzystując budynki jak ramiona procy wystrzelił się w powietrze, w sam razy aby dostrzec paniusię znikającą w budynku. Nie mógł jednak za nią biec, gdyż z dziury wciąż wylewały się niebezpieczne stworzenia. Strzelił więc siecią w jedne z samochodów, starając się nim zakręcić jak młynem i zepchnąć pająki do dziury z której przybyły.
-Yare, yare. Na prawdę muszę odpocząć...
Korzystając z tego, że auto było już wprowadzone w ruch spróbował cisnąć nim o ziemię i wywołać wybuch w epicentrum wylęgarni pająków.

Widząc co się wyprawia postanowił szybko rozwiązać, w miarę możliwości, oba problemy. Szybko więc tworząc mocniejszą sieć zakleił otwór tak by pająki miały problem z wejściem, a następnie kilkoma plunięciami z nadgarstków splątał odnóża kilku (bardzo) dalekim krewnym siostrom, które ochoczo wspinały się po elewacji, następnie bujając się, próbował zepchnąć maruderkę do dziury, sprawnym kopniakiem lub celnym ciosem żądłem. Jeśli wszystko wypali szybko wróci na górę przeciskając się przez wcześniej stworzoną zaporę i ruszy pędem za naszą panienką.

Amora słyszała pajęczyce depczące jej po piętach i była bardzo zdeterminowana, żeby nie zawierać z nimi bliższej znajomości. Wiele ją kosztowało nie puszczenie się biegiem przez drukowaną konstrukcję jednak wiedziała, że nie byłoby to rozsądne, kiedy szkielet budynku w formie powyginanych i połamanych prętów zbrojeniowych był widoczny w każdej większej wyrwie. Amora chwyciła jeden z nich, długości nieco ponad metra i wzięła ze sobą, zanim zniknęła w korytarzu i zaczęła szukać bezpiecznej drogi na dół (lub górę. Jej plany obecnie były dość elastyczne, a jedynym kryterium było "jak najdalej stąd"). Beznadziejna broń była w końcu lepsza niż jej zupełny brak.

- Co do..! - krzyknął i natychmiast zerwał maskę, a pajęczycy strzelił siecią w głowę starając się zakleić jak największą jej powierzchnię. Następnie uderzyłby wysuniętym żądłem prosto między oczy i wykonał szybki unik przyciągając się na sieci do budynku, w którym znajduje się czarodziejka. Jeśli manewr z żądłem nie zdołał się udać, wskoczyłby na odwłok potworzycy i rozszarpał żądłami na całej długości. Jeśli przeciwnik padłyby martwy szybko popędził by w stronę dziury w bloku, starając się dogonić dziewczynę.
- No to jakieś żarty! Przecież to będzie już 3 maska w tym tygodniu. Jak tak dalej pójdzie to zbankrutuję kupując materiały na nowe.

Czarodziejka szybko dokonała oceny swojej sytuacji. Pająki wchodziły po ścianach, więc jakakolwiek próba ucieczki po zewnętrznej części budynku była dość ryzykowna i nie pozwalała na zrealizowanie założeń, które ściągnęły ją na to miejsce w pierwszej kolejności. Poza tym niestabilna konstrukcja mogła się pod nią zawalić, a przygnieciona jej fragmentami czarodziejka zdecydowanie nie mogłaby zbyt szybko uciec. Nie miała też żadnych powodów by sądzić, że jeśli będzie wyglądać martwo pająki zostawią ją w spokoju, więc nie, taki rozwój wydarzeń zdecydowanie nie był jej na rękę. Dlatego po chwili wahania trwającej zaledwie ułamki sekund, zeskoczyła w dół, przygotowana na to, żeby poturlać się i zamortyzować skok. Asgardzka krew asgardzką krwią, ale po co narażać się na dodatkowe obrażenia?