Głębina w okolicach sygnału

Dno w tej okolicy tworzy równina abisalna - płaska, rozległa, w większości monotonna, nawet jeżeli z rzadka występują na niej góry podwodne. Dno wypada na głębokości około sześciu tysięcy metrów pod poziomem morza, w związku z czym nie dociera tutaj światło słoneczne. Temperatura wody wynosi jakieś dwa stopnie, a ciśnienie jest bardzo wysokie. Wbrew pozorom występuje tu sporo organizmów żywych - po prostu mniej typowych i najczęściej bardzo małych. Do tych lepiej widocznych należą między innymi głębinowe ryby i jeżowce - oraz inne bezkręgowce.

Amercia zajęła jeden z tylnych foteli, siadając na nim z kolanami podciągniętymi pod brodę i dłońmi zaplecionymi wokół stóp. Nie podobało jej się to wszystko, a tym bardziej nie miała ochoty na prowadzenie jakichkolwiek rozmów. Kaptur naciągnięty na głowę miał stanowić ostrzeżenie dla pozostałych uczestników wyprawy, iż przy obecnym nastroju lepiej unikać jakiejkolwiek konfrontacji z nastolatką. Dziewczyna sumiennie przykazała sobie że już nigdy więcej nie zgłosi się jako ochotniczka na misje o której nie ma zielonego pojęcia.
Co prawda otrzymała krótki prospekt z ogólnymi założeniami dotyczącymi zleconego zadania, na który  to w drodze wyjątku rzuciła okiem, głównie po to by spełnić prośbę Kate, nieustannie powtarzającą jak wielka szansą dla Młodych Mścicieli jest ta misja, której ewentualny sukces może przesadzić o przyszłości całej organizacji. Udawadniający swoją wartość, przydatność i umiejętności współpracy, America miała pomóc nie tylko sobie, ale również wszystkim innym chcącym w przyszłości należeć do Avengers.
Problem w tym iż owa ulotka w żaden sposób nie wspominała o piętrzących się przez paną Chavez komplikacjach. Od momentu pojawienia się w bazie, America nieustannie musiała zmagać się z tymi samymi tłumaczeniami. Tak, jestem nastolatką, tak, zostałam zaproszona od udziału w misji, tak, mam na to stosowne kwity i nie, nie mam zamiaru się przebierać, ponieważ to co mam na sobie stanowi mój oficjalny strój do pracy. Szybko tracąc cierpliwość dziewczyna uznała iż następny amigos wygrażający jej bronią i traktujący jako zagubiony element szkolnej wycieczki, dostanie w pysk, a po tym jak przeleci pół hangaru, być może odczepi się od tych wszystkich „legitymacji”.
Nawet na głupiej stołówce America napotkała na problem związany z rzekomym naruszeniem przez siebie kolejnego z licznych tu regulaminów, tym razem dotyczącego odsłoniętych ud. Tak jakby zamierzała jeść z nogami na stole. Wszystko to jednak okazało się niczym, w porównaniu z faktem iż zapakowano ją do  ciasnego blaszanego ogórka. Dziewczyna nie była przygotowana na takiego typu niewygody. Zdecydowanie wolała otwarte, niczym nie ograniczone przestrzenie. Gdy latała, horyzont zawsze znajdował się daleko przed nią. Przestrzeń między wymiarami również wyglądała na nieskończoną. Tu natomiast czuła się jak w słoju, odnosząc wrażenie iż wszystko się na nią rozpycha. Co gorsza, zapowiadało się na to iż wkrótce mieli przesiąść się do czegoś jeszcze bardziej ciasnego.  America nie miała pojęcia czy chorowała na klaustrofobię, natomiast z całą pewnością zdawała sobie z sprawę z faktu iż nie potrafi pływać.
Do tej pory nie uważała nauczenia się tej sztuki za konieczność, pozostając w przekonaniu, że skoro potrafiła latać, to pewnie będzie w stanie zrobić coś podobnego w gęstszym środowisku. Teraz jednak nie miała już takiej pewności. O istnieniu czegoś takiego jak nurkowanie, nastolatka w ogóle nie miała pojęcia.
Obecnie zresztą zarówno ciasnota, wszechobecna woda, czy nawet lekceważący stosunek wszystkich tych agentów, nie stanowiły dla Americi takiego problemu, jak irytujące „pip, pip, pip” wydobywające się z sonaru, skanera czy czegoś tam zamontowanego na pulpicie sterowniczym a jednocześnie uporczywie działającego jej na nerwy. Czy naprawdę nie  można by przeszukiwać dna morskiego w ciszy? Dziewczyna nie wytrzymała. Po kwadransie mała już tego dość, a kolejne minuty sprawiały iż nie potrafiła skupić się na niczym innym jak potrzebie rozwalenia tego ustrojstwa.
Początkowo planowała dyskretnie podejść do okrągłego ekranu na którym cienka wskazówka zataczała kolejne koła ciągnąc za sobą kolorową wstęgę i niby to przypadkiem z całej siły przyłożyć złośliwej aparaturze, jednak czując iż tamci nie spuszczają jej z oczu, America zmieniła taktykę. Zdecydowanym krokiem udała się do automatu na przekąski, wydobywając z niego wszelkie dostępne gumy, które następnie szybko przetrawiła w ustach, a mając już w dłoni gotową mieszankę, przykleiła wielki różowy lep do otworu wyglądającego na głośnik.
- Reparado. (naprawiony) – Oświadczyła zadowolona nastolatka gdy sprzęt wreszcie ucichł.

Jessici tak naprawdę nie obchodziłona jaką misję się udaje. Po dość dziwnych przejściach jakie ostatnio zaliczyła poszłaby na cokolwiek, byleby się odstresować. Co prawda przeszukiwanie oceanu to nie walka z Sentinelami, ale też mogło być ciekawie.
Gdy tylko weszli do pomieszczenia z konsolą położyła się na dwóch tylnych siedzeniach. Po około pół godzinie, gdy uznała że znudził jej się widok rybek, wstała i podeszła do automatu z chłodnymi na pojami. Po chwili zastanowienia wybrała puszkę coli, z którą wróciła do sterowni. Nie chciało jej się już patrzeć na szklany sufit, więc postanowiła przyjrzeć się osobom z którymi przyszło jej pracować. Na pierwszy rzut oka widać było podenerwowanie Walkera. Albo się stresuje, być może dlatego że pierwszy raz pracuje z kimś takim jak Avengersi, albo dzieje się coś o czym Jessica nie wie. Pewnie to pierwsza opcja, ale doświadczenie nauczyło ją, że wszystko jest możliwe.
Od razu też można było zauważyć to, jak towarzysząca im młoda się izoluje. Jessica lekko się uśmiechnęła, gdy ta zakleiła głośnik. Widać że dziewczyna jest impulsywna. Ale kim jest Jess żeby oceniać? Jeszcze chwila i sama by się tym zajęłą, tylko w mniej subtelny sposób.
Na pytanie Walkera Jess pokiwała głową na boki. Zdarzało jej się wykonywać misję pod wodą, ale chyba na dnie jeszcze nie pływała.

W przeciągu ostatnich kilku dni sytuacja się uspokoiła. I to nie tylko w Stanach Zjednoczonych, - po ataku morderczych robotów- ale również w małżeństwie Bartonów. Emocje jak zwykle wzięły górę. Najpierw Bobbi musiała ochrzanić męża za zniknięcie na cały tydzień i nieodzywanie się, przez co tylko bardziej się zamartwiała. Tyle, że łatwiej było krzyczeć niż okazać troskę. Potem były obustronne nerwy i ochrzanianie za narażanie życia kiedy po ich kraju grasowały Sentinele. Po tradycyjnym rozładowaniu emocji kobieta niemal dosłownie nie mogła się odkleić od Clinta. Martwiła się o niego i tęskniła za nim. Nerwy bardzo często ją ponosiły, pod całą jej złością zawsze kryła się troska o ukochanego. Nie była w stanie sobie wyobrazić, co by zrobiła, gdyby nagle go zabrakło.
Wspólna misja więc jak najbardziej jej odpowiadała. W dodatku misja należała do tych z typu "Zbadaj i zdaj raport.", czyli coś w sam raz dla niej. Po ostatnich wyczynach lekarz zabronił jej brania udziału w niebezpiecznych misjach, a jej zdecydowanie przyda się chwila spokoju. Wycieczka do San Francisco, nocleg w całkiem przyjemnym hotelu. A potem wycieczka na wybrzeże i do portu dla łodzi podwodnych. Ta misja była czymś zupełnie innym od tego, co zazwyczaj brała na siebie. W dodatku poza towarzyszczącą jej Jess, dostali pod opiekę jedną z członkiń Young Avengers, by nabrała doświadczenia i zobaczyła, jak wyglądają misje.
Obecnie Mockingbird siedziała na kolanach Clinta z nogami przerzuconymi przez jedno z bocznych oparć fotela. Korzystając z tego, że pogoda nadal była ładna, rano ubrała się w krótkie spodenki i bluzkę na krótki rękaw. W swój kostium zdąży się przebrać tuż przez opuszczeniem pokładu. Kobieta zerkała na widok za szybą, zajadając zawartość paczki z groszkami czekoladowymi. Trzeciej paczki. Zerknęła w dół, gdzie na jej nogach leżały trzy puste opakowania po groszkach. Okej, czwartej paczki. Co za różnica.
Ciężko było nie zwrócić uwagi na nastoletnią bohaterkę, która chyba miała problemy z siedzeniem w miejscu. I najwyraźniej przeszkadzał jej sonar. W dodatku nie wiedziała, czym jest poszanowanie do cudzej własności. S.H.I.E.L.D. pewnie wspomni o tym Mścicielom. Jeśli ktoś wymagał szacunku, sam powinien go również umieć okazać.
Spojrzenie Bobbi powędrowało w stronę Walkera kiedy ten w końcu się do nich odezwał. Kiedyś raz jej się zdarzyło, jeśli dobrze pamiętała.
- Nie na aż tak sporych, ale tak. - odpowiedziała mężczyźnie, zaraz wrzucając kolejnego groszka do buzi. Chyba właśnie znalazła swoją nową, ulubioną przekąskę. Po powrocie do domu będzie musiała sobie zrobić ich mały zapas.

Długi, monotonny, skomplikowany i nudny wykład agenta, America skomentowała prostym „że co?”. Pomijając już sam moment jaki mężczyzna wybrał wybrał sobie na swoją prelekcję, taki w którym najwyraźniej nikt go nie słuchał, czy to z racji snu, czy ogólnego lekceważącego stosunku do powagi sytuacji, nawet nastolatka była w stanie zauważyć iż z całą tą mową coś jest nie tak. Przede wszystkim brakowało w niej najistotniejszych rzeczy, takich jak chociażby podanie powodu dlaczego teraz się zatrzymują i wychodzą na zewnątrz. Lub chociażby tego dokąd mieli iść, na jak długo i kiedy wrócić. America nie miała pojęcia co miał dać taki zwiad. Czym różniło się oglądanie dna morskiego przez wielką oszkloną szybę w łodzi podwodnej, od robienia tego samego przez maskę od nurkowania? Nie licząc faktu iż reflektory „pływającego ogórka” z całą pewnością były efektywniejsze niż światło latarki.
- Nic tu nie ma poza jedną rybą. - Zwięźle podsumowała swoje wątpliwości panna Chavez, podchodząc do szyby przez którą dotychczas obserwowali otoczenie. Z tego co pamiętała, w założeniach misji nie było ani słowa o wzbogacaniu jakiegoś akwarium o ekscentryczne morskie gatunki, więc przynajmniej tą teorie mogła odrzucić. Na szczęście owe dylematy mogła pozostawić temu który miał przewodzić ich wyprawie. Chociaż szczerze mówiąc America do tej pory nie zdołała się zorientować który z trójki Mścicieli zamierzał pełnić tą funkcję. Na pewno nie był nim agent siedzący za sterami.
Ignorując powyższą kwestię, dziewczyna postanowią skupić się na rozwiązaniu technicznych kwestii związanych z obsługą sprzętu do nurkowania. Szybko jednak okazało się iż te przekraczają jej możliwości pojmowania. Zresztą im bardziej próbowała skupić się na przykład na obsłudze manometrów i innych wskaźnikach zamontowanych na aparaturze, tym szybciej jej myśli odbiegały w innym kierunku. Chociażby na rozważaniu o tym w jakiś sposób Tarcza przygotowywała się do misji, Począwszy od hotelu, gdziekolwiek by się nie udała, wszystko było dopracowywane tak jakby ktoś godzinami analizował jej potrzeby. Na przykład w przypadku ubrań. Wszystkie były dobrane na miarę i oznaczone etykietą iż są przeznaczone konkretnie dla niej. America nie miała wątpliwości co do tego, że nawet wspomniany przed chwilą kombinezon, będzie miał na sobie naszywkę z jej nazwiskiem, a sam ekwipunek dopasowany zostanie z uwzględnieniem indywidualnych preferencji. A przecież jej wymiary były ściśle chronioną tajemnicą? A przynajmniej tak jej się wydawało.
Ostatecznie, sugerując się radą Kate, która długo przekonywała ją iż w czasie misji nie musi robić wszystkiego sama, że jest tu po to by się uczyć, a co za tym idzie nikt nie oczekuje po niej że będzie znała rozwiązanie na wszelkie problemy i ma pełne prawo pytać o cokolwiek co budzi w niej wątpliwości, nastolatka postanowiła zwrócić się  z swoim dylematem do leżącej na fotelach kobiety. Tej która w jakiś naturalny sposób wydawała jej się bliższa.
- Chyba przegapiłam wstęp, zapina się to od przodu czy na plecach? - Spytała America nie kryjąc się z swoim aktualnym stanem wiedzy na temat podwodnych eskapad

Jessica uśmiechnęła się widząc spojrzenie agenta, posłane mścicielom. Był chyba jedyną osobą na pokładzie, która przejęła się wybrykiem nastolatki. Chwilę potem jednak skupiła się na tym co mówił.
Pierwsza część brzmiała raczej jak wykład z biologii. Rozumiała, że mieli pomóc członkini Young Avengers zdobyć doświadczenie, ale... Ciekawostki z anatomii? Poza tym mógł chyba pominąć tą część żeby nie uszkadzać kombinezonów. Dziewczyna raczej nie była dość głupia by to zrobić.
Druga część wydała się Jessice bardziej przydatna. Informacje o wyposażeniu i broni. Ta druga raczej nie powinna być potrzebna, nie szykowali się przecież na żadną walkę. A przynajmniej nie powiedziano im o tym.
Na pytanie Americi wzruszyła tylko ramionami, po czym wstała, zostawiając niedopitą colę na siedzeniu i podeszła spokojnie do Walkera, aby dopytać się o ważniejsze szczegóły, których z jakiegoś powodu im jeszcze nie wyjawił.
-Na ile nam starczy tlenu?- Spytała, z przyzwyczajenia wydzielając przy okazji niewielką ilość feromonów.

Bobbi przechyliła lekko głowę, spoglądając na mężczyznę. Chyba nikt nie był zadowolony z młodej dziewczyny, ale ona nie miała zamiaru się wtrącać. Najważniejsze żeby na misji się zachowywała odpowiednio i nie sprawiała im kłopotów. Skoro należała do młodej grupy mścicieli to chociaż tyle powinna potrafić. Wiedzieć, jak się zachowywać na misjach.
Kiedy agent zaczął kontynuować swoje instrukcje, Mockingbird uszczypnęła męża w policzek żeby w końcu go obudzić. Wypadało żeby chociaż udawał, że go słucha. Ona słuchała, więc w razie problemów będzie mogła pomóc. Poza tym zaraz będą musieli się zbierać, więc tak czy siak powinien zacząć się rozbudzać żeby wyjść na zewnątrz całkowicie przytomnym. Szczegóły biologiczne nie były im zbytnio potrzebne, przecież jeśli coś im się stanie to i tak nic z tym nie zrobią. Ona osobiście miała zamiar być bardzo ostrożna, musiała na siebie uważać.
Kiedy mężczyzna skończył opowiadać im o ich sprzęcie i o tym, co mieli do dyspozycji, Bobbi w końcu wstała z kolan męża i ruszyła do sąsiedniego pomieszczenia, by obejrzeć ich ekwipunek jeszcze raz. Wcześniej już raz to zrobiła, warto było wiedzieć, z czym ma się do czynienia.
- Najczęściej zapina się od tyłu. - zwróciła się do młodej Americi, mijając ją. Widziała, że druga Mścicielka nie odpowiedziała na jej pytanie. Kobieta przeszła do sąsiednego pomieszczenia, sprawdzając latarki przy kombinezonach. Rozpięła i zapięła zamek przy jednym z nich, by sprawdzić czy ten chodzi bez problemu. Później mogą nie mieć czasu na reklamacje. Następnie sprawdziła czy nóż lekko wychodzi z kabury. Darowała sobie sprawdzanie kuszy, te i tak będą trudne do użycia.
Ciekawiło ją czy natrafią na jakieś większe przeszkody. Ryby, jak ryby, ale od jakiegoś czasu na ich planecie działy się takie cuda, że powinni się spodziewać niespodziewanego tam na dole.

Clinton faktycznie miał pewien niedostatek snu. Można było podejrzewać, że najwidoczniej zmiana planety również wpływa na samopoczucie porównywalne - a może i nawet mocniejsze - jak przy zmianie czasu po locie międzykontynentalnym.
Nie udało mu się wystarczająco wypocząć, a tu już szykowała się kolejna wyprawa. Do tego podwodna i w innym składzie! Jeszcze na dwa dni przed wyjazdem do San Francisco sprzeczał się z Bobbi, aby później nadrobić czas przy rozmowie i innych sprawach, które zaangażowały Bartonów.
Zdziwił się, że Jess zgłosiła się na ochotnika, a jeszcze bardziej był zdziwiony obecnością młodej Mścicielki z ichniej grupy. Co nieco wiedział o tej sytuacji. Dobrze że Carol zdążyła wyjaśnić im to, co musieli wiedzieć. Inaczej Miss America już dawno miałaby zabite Clinta, a i tak na to się zapowiadało.
Gdy tylko znaleźli się w odpowiednim transporcie, blondyn rozejrzał się i szybko się rozgościł. Spojrzał tu, spojrzał tam. Zainteresował się nawet tym, co działo się po drugiej stronie szyby, nie mogąc jednak odgadnąć odpowiednich nazw poszczególnych zwierząt. Ale tym się nie martwił. Niemalże zawsze był równie świetnie przygotowany. Zresztą, obecność żony była wystarczająca. Bobbi się znała, Bobbi wiedziała, więc nie musiał się martwić.
I nie martwił się. Na tyle, że udało mu się zasnąć na nieszczególnie wygodnym, ale do przeżycia, siedzisku. Głowę odchylił, rozluźnił się i już był nieobecny. Dźwięk sonaru mu nie przeszkadzał, bo nawet go nie słyszał. Był też za głuchy na to. Aparaty słuchowe nadal zdobiły jego uszy.
Mamrotał coś we śnie o kanapkach, kiedy Bobbi go obudziła. Szybko otworzył oczy, nie wykonał jednak żadnych gwałtownych ruchów. Przetarł palcami wewnętrzne kąciki i ziewnął. Dopytał o to, co go ominęło. Wysłuchał i nadrobił, co należało, więc mogli powoli przygotowywać się do opuszczenia łodzi.
— Najpierw kawa — mruknął i nikt nie byłby w stanie go zniechęcić. Zresztą, zanim ogarną się to zdąży ze trzy kubki wypić. Niestety, nie było wielkich pojemności, co Clintona zasmuciło już na samym początku.
— Z tyłu — powiedział, gdy zapytano o zamek błyskawiczny. Sam nie miał z tym problemu. Już wcześniej był przygotowany. Choćby przez to, że miał na sobie jedne z dodatków sportowych w postaci spodni czy podkoszulki utrzymujących ciepło. Przywdzianie uniformu nie stanowiło dla niego problemu. Jako były cyrkowiec musiał pewnie siłować się z podobnymi materiałami, które dodatkowo mieniły się niecodziennymi, krzykliwymi kolorami.
— Nie czaruj, Jess — odezwał się do Spider-Woman. Wystarczająco dużo czasu byli w drużynie i niekiedy współpracowali ze sobą, żeby Clint był jednak w stanie odgadnąć, kiedy Drew korzysta ze swoich zdolności.
Najpierw pomógłby Mockingbird w założeniu kostiumu.
— Potrzebujesz pomocy? — zapytał najmłodszej obecnych. Nie był na tyle rozbudzony, choć podpijał kawę co i rusz, żeby rzucać żartami na prawo i na lewo. Widać było, że jeszcze jest ospały.
W każdym razie Clint ubrałby się jako ostatni.
— Mogą być jakieś problemy z łącznością?

Idąc za przykładem starszych i bardziej doświadczonych członków ekspedycji, America postanowiła odpuścić dręczące ją dylematy, skupiając się na sprawie najpilniejszej, to jest na potrzebie zmierzenia się z założeniem pływackiego kombinezonu. Skinieniem głowy podziękowała za udzielone wskazówki. Przynajmniej miała teraz rozeznanie od czego powinna była zacząć. Szybko jednak okazało się, że zdobyta wiedza niewiele jest jej w stanie pomóc, jak chodzi o sprawne poradzenie sobie z specyficznym materiałem. Technicy Shield prawdopodobnie byli dumni z swoich dokonań w kwestii skonstruowania elastycznego, wygodnego i wytrzymałego materiału, jednak nastolatka szybko oceniła ów wyrób jako cholerstwo, gówno i bezużyteczny śmieć w jednym.  
Rękawy naciągały  się niczym guma, a gdy panna Chavez przestała je szarpać, natychmiast wracały do swojego pierwotnego kształtu, złośliwie nie chcąc się nasunąć na ramiona i uda. Podskoki, ekwilibrystyczna gimnastyka i strzelające stawy, również okazały się niewystarczająca bronią w kwestii szybkiego okiełznania tego paskudztwa, podobnie zresztą jak cały szereg siarczystych hiszpańskich przekleństw, którymi dziewczyna raczyła innych uczestników wyprawy. W sposób szczególny dostało się w nich temu, który zaprojektował ów zamek na plecach. Przez chwile America zastanawiała się czy przypadkiem nie powinna zaproponować pozostałym zgłoszenia się na ochotnika, jaką tą która w czasie gdy reszta opuści pokład, zostanie w łodzi i przypilnuje by pewien podejrzany agęcina na nawiał im do domu. Niechęć do Tarczy byłą wśród młodych mścicieli dość powszechna, a nastolatka po prostu przejęła owe przekonania. Co prawda niewiele  by się w ten sposób nauczyła, ale przynajmniej nie stanowiłaby dla pozostałych przeszkody.
Po namyśle dziewczyna jednak doszła do wniosku, że jakieś przeklęty kauczuk nie może jej zatrzymać. Prędzej rozerwie to cholerstwo na strzępy niż przyzna się do porażki. Najgorszy w tym wszystkim był fakt, że gdy wreszcie, po wielu trudach i mękach, udało jej się osiągnąć jako taki sukces, naszła ją refleksja, sugerująca iż być może lepiej byłoby nie zakładać kombinezonu bezpośrednio na koszulkę i spodenki. Zwłaszcza ta pierwsza zaczęła się marszczyć i gnieść, niemal w całości wędrując pod piersi tym samym wywołując dość irytujące poczucie dyskomfortu, z kolei poprawienie jej teraz graniczyło z cudem. Dobrze że przynajmniej samą kurtkę dziewczyna zdecydowała się włożyć na wierzch.
Americi nie dane było zresztą cieszyć się nawet tym połowicznym sukcesem, ponieważ chwile później jej spojrzenie powędrowało w kierunku leżącego na ziemi akwalungu. Plątanina butli, pasków, uprzęży i aparatury pomiarowej zdecydowanie przekraczała jej możliwości. W wyobraźni nastolatka widziała siebie jak wściekła tłucze tym wszystkim o ściany łodzi podwodnej, wybijając w niej wielgachną dziurę i zatapiając przy tym całą wyprawę. Być może dała by radę uratować wszystkich (wszystkich poza agentem którego nie lubiła) ale i tak nie spodziewałaby się za to pochwały.
Ostatecznie America uznała że przecież nie musi zakładać wszystkiego zgodnie z sztuką. Co za różnica czy będzie miała sprzęt na plecach czy pod pachą? Liczyło się chyba to, by sama maska wylądowała na twarzy.
- No hay problema. – Zatryumfowała nastolatka, dopiero teraz spoglądając w kierunku szyby i wszystkiego tego na co gapiła się reszta.  Nie miała pojęcia co to takiego więc postanowiła poczekać na komentarz z strony „fachowców”.

Na szczęście obudzenie Clinta nie było trudne. Dosyć szybko otworzył oczy. Bobbi też wstała dosyć szybko z jego kolan, dając mu swobodę ruchów, by mógł się przeciągnąć i rozbudzić do końca. Nie była zaskoczona kiedy mężczyzna wspomniał o kawie, jego największym uzależnieniu. Zgarnęła papierki po słodyczach, które zdążyła zjeść do tej pory i wyrzuciła je do śmietnika.
Jej spojrzenie jedynie na chwilę powędrowało w stronę Jess i ich przewodnika. Nie musiała ich cały czas obserwować, by usłyszeć co mówił mężczyzna. W końcu pomieszczenie było dosyć ciche, więc wszystko było dokładnie słychać. Dwie godziny to chyba całkiem sporo czasu na zbadanie czegoś nowego. Choć musieli odjąć te kilka minut na drogę tam i z powrotem, ale to nie zmieniało zbyt wiele.
Chętnie przyjęła pomoc Clinta w ubraniu jednego z kombinezonów. Nie pierwszy raz miała do czynienia z czymś takim, ale jednak z pomocą zawsze było łatwiej. Kątem oka zerkała co jakiś czas w stronę młodej Chavez, która się siłowała ze swoim egzemplarzem.
- Im mocniej szarpiesz, tym trudniej ci będzie. - zwróciła się do nastolatki. Nie mieli już zbyt wiele czasu przed wyjściem. Zapewne zostało im kilka, może kilanaście minut. Bobbi, wykorzystując moment przebywania z mężem w mniejszym pomieszczeniu z kombinezonami, objęła go za szyję i stając na palcach pocałowała. Nie żeby się wstydziła całować przy ludziach, nie była nieśmiałą nastolatką. Nie każdy miał ochotę patrzeć na całującą się parę i ona o tym wiedziała. A za chwilę straci możliwość tego rodzaju kontaktu, więc wykorzystała ostatnią szansę.
Zostawiając partnera samego, by mógł się przebrać, kobieta wróciła do głównego pomieszczenia i podeszła do szyby. Usłyszała pytanie Clinta, a następnie odpowiedź na nie. Nie powinno być problemów. Czyli nie mieli całkowitej pewności. Nie brzmiało to najgorzej. Opierając lekko dłonie o szybę, obserwowała, jak zbliżając się do celu podróży. Czegoś, co wyglądało jak kolumna. I pewnie gdyby nie była jedyną rzeczą tu to skojarzyłaby się agentce z podwodnym miastem. Tyle, że miasto składa się z czegoś więcej niż z pojedynczej kolumny.

- Nic na to nie poradzę. To cholerstwo samo ze mną walczy. – Odpowiedziała nastolatka, spoglądając w kierunku Bobbi, z uśmiechem na twarzy wyrażającym jednoczenie irytację zaistniałą sytuacją, wdzięczność za okazaną radę, sympatię i niewypowiedzianą prośbę o pomoc. W kombinezonie do nurkowania, America czuła się jakby miła na sobie skarpetę zaciągniętą pod sama szyję. Zastanawiała się w jaki sposób Kate wytrzymuje ubierając się w coś podobnego na co dzień? I jak to jest, że na jej przyjaciółce podobne rzeczy wyglądały ładnie i naturalnie, podczas gdy na niej nie dość że prezentowały się źle, to jeszcze wywoływały ataki wściekłości, nie pozwalając skupić się na niczym innym? Panna Chavez przeczuwała, że jak przyjdzie jej jeszcze założyć te wszystkie sznurki, to pewnie dostanie szału.
Swoją drogą powyższe doświadczenie pozwoliło jej dokonać ciekawej obserwacji na temat ludzkości w ogóle. Dziewczyna uświadomiła sobie nagle, iż jeśli człowiek czegoś nie potrafi, to ślepo zaczyna naśladować otoczenie. Gdy chce latać, buduje mechaniczne ptaki. Próbując się ogrzać, bierze ogień jako jedyne znane sobie źródło ciepła i wkłada go do swoich maszyn, a jeśli przychodzi mu ochota na pływanie, stara się upodobnić do ryby. Ona z całą pewnością nie zamierzała zostać rybą. Między innymi dlatego, przekonana że nikt nie patrzy, wielkie płetwy mocowane nie wiadomo do czego, wepchnęła gdzieś w kąt, z zamiarem udawania że nic takiego nie znalazła. Podobnie zresztą cały trzymany w dłoniach akwalung, rzuciła na jedno z wolnych krzeseł, uświadamiając sobie że póki co nie jest on jej jeszcze potrzebny. Następnie zaś przyłączyła się do pozostałych uczestników misji, w podziwianiu podwodnej struktury która najwyraźniej była ich celem.
Dziwne konstrukcje nie kojarzyły jej się z niczym, chociaż nawet taki laik jak America potrafiła dostrzec iż są one rozmieszczone z jakimś rozmysłem, czy objawami celowości, dlatego też słysząc teorie agenta o zatopionym okręcie, nastolatka tylko prychnęła ironicznie.
- Wasze statki przewożą kamienie w obawie że tam dokąd płynną może ich zabraknąć? – Zainteresowała się America, po raz pierwszy odzywając się bezpośrednio do mężczyzny pilotującego łódź podwodną. Pomijając sam fakt iż nigdzie nie było widać żadnego wraku, sama sugestia brzmiała śmiesznie, zwłaszcza w sytuacji, gdy ten który ją wygłosił, należał do organizacji zwanej „mądrale co uważają że wszystko wiedzą najlepiej”. – Chociaż zdaje się że jedna statułetkowa panna z pochodnią rzeczywiście podróżowała w ten sposób?
Tak naprawdę agent był pierwszym z członków Shield z którym America miała okazję się spotkać i bliżej współpracować. Co ciekawe reprezentował sobą wszystkie stereotypy i przywary jakie Młodzi Mściciele przypisywali Tarczy, na czele z powagą, sztywnością i poczuciem wyższości, wynikającym z posiadanej wiedzy, którą absolutnie nie chcą się podzielić, tylko po to by nie psuć sobie dobrego nastroju. Podobno pod tym względem wszyscy agenci byli identyczni. Byli też dobrzy w poszukiwaniu informacji i drążeniu tego co nieznane, a co za tym idzie nastolatce dość dziwnym wydawał się fakt, iż zaprosili kogokolwiek do współpracy, zanim sami dokładnie zbadali sprawę. Albo może zbadali, stwierdzili że ich przerasta i dopiero potem zrobili to pierwsze? Ciekawe. Ostatecznie przecież nawet jeśli wyglądali jak armia gryzipiórków, to przecież nie byli mięczakami robiącymi w pory na widok byle czego.
- Dlaczego sami nie sprawdziliście tego swojego źródła? – Zainteresowała się dziewczyna. – Boicie się syrenek? Divertido (zabawne).
Chwile później America przysłuchiwała się szczegółowym instrukcjom tego co powinni byli zrobić w najbliższym czasie. Szczegółowym, choć brzmiącym jakby były wypowiadane w nieznanym dziewczynie języku. Być może powinna uświadomić pana za sterami, że ma na pokładzie nastolatkę, zupełnie nie obeznaną z ziemskimi procedurami,  dla której „śluza” znaczy tyle co „śliniąca się ryba”? Chociaż być może lepszym rozwiązaniem będzie liczyć na wyrozumiałość u pozostałych Mścicieli?

Bobbi przysłuchiwała się słowom agenta, jednocześnie obserwując wszystko co mijali. Zaczęło się od zwykłej kolumny, leżącej na dnie oceanu, kilku pojedynczych głazów. Jednak im dalej płynęli, tym więcej mogli zobaczyć. Kobiecie wszystko się kojarzyło z Atlantydą lub innym podwodnym państwem. Ciekawe czy Namor wiedziałby cokolwiek o tym miejscu. Agencja pewnie mu nie ufała i właściwie to nie byłaby tym zdziwiona. Ten mężczyzna był zmienny jak ocean. Kto wie, co siedziało w jego głowie.
Mockingbird musiała przyznać, że widok był całkiem ciekawy. Co mogło być źródłem energii w takim miejscu? Coś, co utrzymywało te miasto, czy cokolwiek to było, w jednej części, głęboko pod wodą. Niby jako agentka Tarczy powinna był wiedzieć o tych badaniach wcześniej, ale ostatnio wszyscy mieli tyle na głowie. Szczególnie tę całą inwazję. Nic dziwnego, że nie miała okazji usłyszeć o badaniach podwodnych.
Spojrzenie kobiety powędrowało w stronę Latynoski, gdy ta wspomniała o syrenkach. Uśmiechnęła się delikatnie. Żart, który mógłby być prawdziwy, dla tych, którzy wierzyli w legendy. A biorąc pod uwagę, że Thor, nordycki bóg, należał do Mścicieli, a Atlantyda naprawdę istniała, inne legendy również mogły być prawdziwe.
- Legendy o syrenach, te nie przeznaczone dla dzieci, mówią o tym, że zwabiały one marynarzy swoim śpiewem, by potem ich pożreć. Żywiły się ludzkim mięsem. A jako, że kobiety były uważane za pechowe na pokładzie, to nie wiadomo czy tyczy się to również ich, czy może syreny preferowały męskie mięso. - podzieliła się drobną ciekawostką. Kiedy agent ich poinformował, że są już blisko, Bobbi skierowała swoje kroki do zbiornika, zakładając na siebie resztę sprzętu. Nie trzeba było być geniuszem, by się domyślić, że America znowu będzie się bić ze swoim sprzętem zamiast na spokojnie go ubrać, więc pomogła dziewczynie z nim, pokazując co i jak założyć. Im szybciej będą gotowi, tym lepiej. Była gotowa na znak od ich przewodnika.

Nastolatka zatrzymała się na moment, z uwagą wsłuchując się w wykład jasnowłosej na temat syren. Jeśli chodzi o tych rzekomych mieszkańców głębin, America kojarzyła ich raczej z filmowych plakatów, czy wystaw w sklepach z zabawkami, toteż przytoczona przez Bobbi zupełnie inna wizja kobiet z rybim ogonem, wydała się dziewczynie nad wyraz interesująca. Tym bardziej, że według słów Kate, jeśli nie wiesz która wizja świata jest bliższa prawdy, najlepiej jest założyć że „Shield” jest najlepiej poinformowane w temacie. Wyglądało na to, że wyprawa jeszcze się na dobre nie rozkręciła, a młoda Mścicielka już nauczyła się kilku ważnych rzeczy. Po pierwsze tego iż nie wszyscy agenci Tarczy są dupkami. Mockingbird najwyraźniej była wyjątkiem. Po drugie, biorąc pod uwagę rzekomego pecha jakiego pleć piękna  przyciągała na pokłady okrętów oraz zamiłowanie syren do szczególnego rodzaju mięsa, America doszła do bardzo prostego wniosku.
- Masz przerąbane. - Zakomunikowała agentowi, skinieniem głowy uświadamiając mu ile potencjalnie niepożądanych osób znajduje się na pokładzie jego łodzi.
W czasie gdy agentka pomagała jej z ekwipunkiem do nurkowania, próbując wyjaśnić tajniki jego działania, (choć cały czas nastolatka nie potrafią zrozumieć, dlaczego nikt tu jeszcze nie zauważył że wypuszczanie „świeżaka” na tak głęboką wodę to nie najlepszy pomysł, zwiastujący raczej więcej problemów niż pożytku), America postanowiła zapytać o inną dużo bardziej nurtującą ją kwestię. A mianowicie o samego Clinta i jego broń. Zamiłowanie do łuków raczej nie było tu dziełem przypadku. Podobnie zresztą jak zdjęcie tego mężczyzny w pokoju jej przyjaciółki.
- Znacie Kate Bishop? - Spytała zaciekawiona.
Jakiś czas później, członkowie wyprawy znaleźli się pod wodą, poza wnętrzem statku. Dla Americi było to niezwykłe doświadczenie. Dziewczyna z zainteresowaniem przyglądała się ruchom swoich dłoni i nóg, spowalnianych przez ciecz. Nigdy w życiu nie była na basenie, toteż fakt znalezienie się w gęstszym środowisku, nad wyraz ją intrygował. Nie żeby woda jakoś jej przeszkadzała. Wymagała po prostu tego by się przyzwyczaić do nowych warunków. Po kilku korektach, America doszła ostatecznie do wniosku, że tu w głębinach może poruszać się równie swobodnie i szybko jak na powierzchni. Pod warunkiem jednak, że nie będzie starała się naśladować dziwnych wymachów kończynami, jakie stosowała pozostała cześć ekipy. Oni naprawdę starali się przypominać ryby. Wyglądało to nawet zabawnie. Americę jednak spowalniało, nie wspominając o tym, iż skorygowanie tych wszystkich ruchów wymagało znacznej wprawy, jakiej ona z pewnością nie miała. Zdecydowanie duża bardziej praktyczniejsze było przemieszczanie się lotem ślizgowym, z ramionami ułożonymi wzdłuż tułowia i nogami złączonymi razem.
Amercia bardzo szybko dogoniła pozostałych członków grupy, wysforowując się przed wszystkich. Uznała że skoro „pływa” najlepiej, to może odwalić całą cześć zadania i zagwarantować reszcie szybki powrót do łodzi. To znaczy mogłaby tak zrobić, gdyby tylko wiedziała czego szuka.
- Co to ma być za sygnał? Świetlny? Dźwiękowy? Magnetyczny? - Usiłowała dociekać nastolatka, po kolei negując każdą z opcji. Źródła światła nie było nigdzie widać, natomiast gdyby chodziło o jakieś odgłosy, to przecież nie kazano by im zakładać na głowę czegoś, co skutecznie blokowało odbieranie dźwięków z toczenia.
Dziewczyna zwolniła słysząc wzmiankę o rzekomym dowódcy. Przypomniała sobie, że sama wcześniej usiłowała rozwiązać ten problem. W każdym razie przynajmniej tego warto było się dowiedzieć i, pod warunkiem że odpowiedzią nie będzie agencina w łodzie, być może się dostosować.
- Mam nadzieję że pani. - Odpowiedziała kierując swoje przypuszczenia w stronę Bobbi. -  No i że Shield odkupi mi zniszczoną kurtkę oraz buty.
Zakładanie tych dwóch rzeczy na skafander pływacki, jednak nie było najlepszym pomysłem. Ale skoro nikt wcześniej jej o tym nie uprzedził, to America uznała ze ma teraz pełne prawo dopominać się odszkodowania.

Bobbi uśmiechnęła się pod nosem kiedy młoda bohaterka stwierdziła na głos, że agent ma przerąbane. Pewnie wniosek wyciągnęła z jej historii o syrenack i statkach. Bobbi sama nie wiedziała w co można wierzyć, a w co nie. Fakt, wszyscy wiedzieli o Namorze i jego Atlantydzie. Ona osobiście nigdy nie spotkała mężczyzny i chyba nie chciałaby go spotkać. Słyszała pewne plotki o nim. Jak chociażby ta o jego słabości do blondynek. Nie potrzebowała adoratora. Nie, kiedy miała swoją własną rodzinę. Och, Clint pewnie by się na niego nieźle zdenerwował za próbu flirtu. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem, myśląc o tym.
Teraz jednak nie było czasu na takie rozmyślania, musieli się przygotować do nurkowania. Na pytanie Americi o Kate, Mockingbird skinęła lekko głową. Wiedziała co nieco o każdym z nastoletnich mścicieli. Shield miało swoją bazę danych i stamtąd łatwo było się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy. Być może ciemnoskóra dziewczyna została wybrana, bo niewiele wiedziała o świecie i chcieli jej pokazać głębiny oceanów. Tego agentka nie wiedziała. Ale byli tu oni, dorośli i mogli się nią zająć.
Po wyjściu na zewnątrz Bobbi natychmiast włączyła swoją latarkę. Tutaj było o wiele ciemniej, światła łodzi trochę im pomagały. Płynąc przed siebie, kobieta rozglądała się dookoła na fragmenty kolumn i murów. Wyglądało to jak zapomniana część Atlantydy. Ciekawe czy znajdą jakąś podziemną jaskinię i komnatę. To byłoby całkiem ciekawe. Jej spojrzenie powędrowało w stronę Americi kiedy ta odezwała się na temat dowodzenia.
- Jako drużyna powinniśmy się dogadywać i szukać najlepszego rozwiązania, nieważne kto dowodzi. Szczególnie, że nie planujemy z nikim ani niczym walczyć. - Każde z nich miało inne doświadczenie i każde mogło zaoferować swoją wiedzę. Bobbi nie widziała żadnego problemu w fakcie, że nie wybrali dowódcy.
- O ubrania nie musisz się martwić. Shield nie pozwoli sobie na rysę na swojej reputacji. - odpowiedziała z uśmiechem.

_____________________
Przepraszam za opóźnienie, praca.

Komunikat informujący ją że właśnie dotarła na miejsce będące celem ich misji, sprawił że America gwałtownie zwolniła, czujnie rozglądając się wokół siebie. Młodą Mścicielkę przede wszystkim interesowało to, skąd agent – maruda, siedzący sobie wygodnie w swoim kapitańskim fotelu, wie wszystko na temat postępowania poszczególnych członków misji? Na przykład to, że ona wysforowała się znacznie przed grupę, gnana ciekawością jak najszybszego znalezienia źródła, na którym tak bardzo zależało Tarczy. Powinna była się domyślić, że Shield będzie chciało kontrolować wszystko i wszystkich. A może to tylko ona była pod ścisłą obserwacją, z racji tego iż jej lojalność względem agencji pozostawała dość wątpliwa? W każdym bądź razie nastolatka nigdzie nie dostrzegła pływającej nad sobą kamery, czy urządzenia do lokalizacji. Być może miała taki na sobie jako element wyposażenia? Jednak z racji faktu iż nie miała pojęcia do czego służy ponad połowa elementów wchodzących w skład przekazanego jej ekwipunku, wywołanie niby celowej awarii szpiegowskiego gadżetu, nie było obecnie możliwe. Pytać o to agenta też nie miała po co, przekonana iż w odpowiedzi usłyszy jakąś gadkę na temat bezpieczeństwa i takie tam.
Szybko okazało się zresztą, że nie tylko nie było tu kamery, ale w ogóle nie było niczego. A już z całą pewnością niczego co mogłoby emitować jakiekolwiek sygnały. A przynajmniej nie na powierzchni. Poszukiwanie pod dnem, swoją drogą dnem wyglądającym jakby usiadł na nie wieloryb, pokaźnym podbrzuszem wygładzając wszelkie nierówności, wydawało się być jedyną alternatywą.
- Dlaczego łódź podwodna nie mogła zatrzymać się właśnie tutaj? - America postanowiła nie rezygnować z zadawania agentowi kłopotliwych pytań. Nie zamierzała zresztą ukrywać faktu, że gdyby gdyby ktoś kazał jej znaleźć najlepsze lądowisko na dnie oceanu, bez wahania wskazałaby właśnie to miejsce. Duża płaska powierzchnia, spokojna woda i otwarty teren, z jednej strony dogodny do obserwacji, a z drugiej pozwalający poszczególnym nurkom zlokalizować bazę powrotną, wydawał się idealny na miejsce postoju. Ale oczywiście agent musiał zdecydować inaczej.
Schodząc w pobliże dna, dziewczyna zaczęła rozgarniać rękoma piasek, tak jakby spodziewała się znaleźć na kamieniach jakieś inskrypcje, podpowiadające jak dostać się do środka. Jednocześnie wyciągnęła nóż, wypuszczając go z dłoni i pozwalając mu swobodnie unosić się na wodzie, chcąc sprawdzić czy są tu jakieś prądy lub inne niewidoczne gołym okiem siły, na które mógłby oddziaływać metal.
- Skoro jesteśmy tu pierwsi, powinniśmy mieć z sobą flagę. Jak ci goście na biegunie, albo na księżycu. – Dość niespodziewanie zauważyła nastolatka. Po namyśle panna Chavez doszła również do wniosku, że skoro z wszystkich „pierwszych” ona znalazła się tu najszybciej, to właśnie ona powinna zająć się udokumentowaniem tego faktu. Jednak powrót na statek, zwłaszcza teraz, nie był zbyt kuszącą wizją, a poza tym nie miała pojęcia czy znajdzie tam amerykańskie barwy mogące potwierdzić ich osiągniecie. Pozostawało więc skorzystać z … własnej kurtki i jednego z bełtów od kuszy. Kilka „krawieckich” poprawek i może nie będzie miała flagi, ale proporzec to już na pewno. America dziarsko zabrała się do pracy. Świadomie iż swoim działaniem być może dodatkowo wkurzy agenta, dodawała jej animuszu. Shield i tak miało odkupić jej bluzę, a samo rozdarcie powinno posłużyć w tej sprawie jako dodatkowy argument. Po chwili nastolatka zaczęła rozglądać się za jakąś szczeliną gdzie mogłaby wbić własne dzieło.
Dziewczynę ciekawiło również to jak będzie wyglądała owa demokratyczna dyskusja, odnośnie tego co drużyna powinna robić dalej. America przywykła do tego iż to Kate dowodziła, Kate podejmowała decyzję i Kate brała odpowiedzialność jeśli coś poszło nie tak. Nigdy wcześniej nie spotkała się z ustalaniem wszystkiego wspólnie. A już na pewno nie w czasie misji, tym bardziej gdy ich czas mocno ograniczały zasoby powietrza w butlach.
Mścicielka nie wykluczała również możliwości iż być może nic więcej nie będą robić, Nic poza siedzeniem na tyłku i przyglądaniu się jak naukowcy pobierają próbki i zabezpieczają zgromadzony materiał do analizy. Choć z drugiej strony biorąc pod uwagę rozmach ekspedycji, powołanej tylko dlatego że coś pod wodą dziwnie piszczy, America uznała iż wcale nie byłaby zaskoczona, gdyby nagle pojawił się tu ktoś z wielkim wiertłem i intencją przebicia się pod powierzchnię.

Nie ma to jak poinformować ludzi o promieniowaniu i dopiero po chwili ich zapewnić, że nic im nie grozi dzięki kombinezonom. Na szczęście żadne z nich chyba nie zdążyło się zdenerwować przez ten drobny szczegół. Ważne, że, teoretycznie, byli bezpieczni i jak na razie nic im nie groziło. Chociaż Bobbi wolałaby żeby młoda mścicielka trzymała się bliżej ich grupy. Byłoby naprawde kiepsko, gdyby się zgubiła. Dno było ciemne, latarki nie miały zbyt dużego zasięgu. Odnalezienie jej mogłoby być trudne. Nie wiadomo, jak daleko i jak długo działałoby urządzenie namierzające. Och, agentka od samego początku zdawała sobie sprawę, że ich wyposażenie najpewniej posiada system namierzania. Nie od dziś pracuje dla Tarczy. Pewnie rzeczy były już oczywiste. Ale nawet z namierzaniem mogliby mieć problem z odnalezieniem Americi.
W końcu agent z łodzi przekazał im jakieś lepsze wiadomości od promieniowania. Mianowicie, że źródło znajduje się pod młodą Chavez. Reszta grupy szybko ją dogoniła. Bobbi zbliżyła się do dna, kucając i rozgarniając kamienie, przyglądając się dnu i szukając czegoś co mofgłoby wskazywać na to, jak dotrzeć do źródła sygnału, które najwyraźniej było pod dnem. Możliwe, że gdzieś tu było jakieś tajne przejście do... Właściwie czego? Podwodnej jaskinii?
-Jess, przejdziesz się kawałeczek dalej? Musimy przejrzeć dno w okolicy. Przebijanie się przez dno powinno być ostatecznością. - zwróciła się do koleżanki po fachu. Tarcza wiedziała zapewne, co młoda America potrafi. Jej siła mogła się przydać przy przebijaniu przez dno, ale na razie lepiej tego unikać. Agentka spojrzała na nastolatkę, patrząc jak ta bada dno, jednocześnie bawi się w robienie flagi. Cóż, dopóki nie olewała kompletnie misji, Mockingbird nie miała zamiaru zwracać jej uwagi. Rozumiała, że dla kogoś tak młodego musiało tutaj być strasznie nudno.
Sama Bobbi postanowiła nieco skręcić w bok, poruszając się blisko dna i szukając czegoś co mogłoby wskazywać na jakieś dawne przejście. W końcu widzieli już kolumny. Musiało tu być coś więcej niż tylko płaskie dno.

Barton nie omieszkał nie ucałować żony, żeby potem pomóc jej w przywdzianiu kombinezonu, gdy już uporał się ze swoim. Jako że America czy Jessica nie potrzebowały pomocy - a przynajmniej zauważył, że sobie radzą - to tylko kontrolnie spojrzał, jak tam u nich się dzieje.
Częściowo słuchał tego, co miał do powiedzenia agent. Przyglądał się mu nieco nieufnie. Przede wszystkim miał zaspany wzrok i wyglądał, jakby dopiero co był wybudzony z drzemki. Nie mijało się to z prawdą, jako że wbrew pozorom niewiele czasu minęło od jego przebudzenia.
Milczał w trakcie przygotowań. Przeszedł do pomieszczenia, skąd mógł obserwować to, co dało się zauważyć, im bardziej zbliżali się do celu. Uniesione coraz wyżej brwi, jak i marszcząca się skóra na czole wskazywały na zdziwienie Bartona. Clint chętnie by o tym dyskutował, gdyby był bardziej rozbudzony. Z kolei myśl zanurzenia się w czeluściach wód, milion litrów od powierzchni, była wystarczająco niepokojąca. Pozostało mu mieć nadzieję, że nie wyrwą się żadne ręce z piachu, zza kolumn i innych pozostałości. Nie miał na tyle energii, aby się bawić w wyrywanie się!
Ziewnął potężnie, przechodząc do zbiornika. Po raz kolejny upewnił się, że wszystko ma odpowiednio zapięte, spięte, przypięte i przymocowane. Był milczący, a to też mogło zastanowić i Bobbi, i Jessicę, które z nim - chcąc nie chcąc - współpracowały. America nie miała tego porównania, bo nie doświadczyła jeszcze spotkania z rozgadanym, niekiedy całkowicie bez sensu, łucznikiem.

Spojrzał na Chavez, gdy zadała pytanie.
— Znać nie, ale to i owo się wie — odpowiedział. Zakładał, że nastolatka spodziewała się i wiedziała o tym, że na temat jej i zgrupowania, do którego przynależała, było trochę informacji. W związku z tym członkowie drużyny mogli dowiedzieć się czegoś nowego lub konkretnego. Barton nie za bardzo wnikał w to wszystko. Teraz spojrzał na młodą latynoskę z oczekiwaniem, jakby spodziewał się jakiegoś pytania z jej strony. Wówczas musiał wtrącić się Walker z jakimiś spostrzeżeniami. Najwidoczniej pozostanie im ewentualna rozmowa pod koniec całej ekspedycji.

Bobbi mogła zacząć martwić się o swojego męża. Blondyn bez szemrania od razu zanurkował, uprzednio włączając latarkę na hełmie. Nie oddalił się, ale krążył nieopodal włazu, jakby chciał wypatrzyć ewentualne niebezpieczeństwo, które mogło czaić się w tych mrokach. Tak czy siak, Morse mogłaby zastanawiać się nad tym, co jest nie tak; najpewniej skończyłoby się to na marudzeniu, że Najbardziej Spostrzegawczy Mściciel Mścicieli był najzwyczajniej w świecie przeziębiony. Ale czy przeziębienie u mężczyzn nie było czasem gorsze niż atak Sentineli, szumnie zapowiadane przybycie Surtura i połączenie światów? Czymże były te problemy w porównaniu z katarem… No właśnie!
— Duh, wiadomo kto — odpowiedział, wskazując na swoją partnerkę, gdy zaczęli przemierzać we wskazaną przez agenta stronę. Nie miał problemu z poruszaniem się. Odbijał czasem w zewnętrzną stronę, aby sprawdzić, co znajduje się dalej.
Sam mógłby przejąć dowodzenie, co niekiedy miało miejsce. Nie uważał, żeby było z nim aż tak źle! Wiedział jednak, że niektórzy mogli aż za nadto obawiać się jego pechowości i improwizacji, dzięki której był żywy, nie martwy. Nie lada osiągnięcie, trzeba przyznać. Z chęcią lub bez niej.
— Fakt, trudniej to spreparować — skomentował słowa Chavez, gdy powiedziała o wbiciu flagi. Nie dopytywał jednak o odpowiedni materiał, żeby tutaj go umieścić. Równie dobrze zawsze można było poprosić Steve’a, aby się pojawił… To też jakieś oznaczenie, prawda?
Hawkeye okrążył zbitek skał, gładkiej powierzchni i tym podobne. Szukał ewentualnej przekładni, która mogła być porośnięta czymkolwiek! Ślady jakichś zdobień czy coś wyróżniającego się od razu zwróciłoby jego uwagę. Informując o tym pozostałych, oddalił się nieco od grupy.

Barton był przekonany, że oddalenie się od grupy - choć na niewiele - przyda mu się. Płynął więc w najlepsze, patrząc po tej okolicy pełnej wody (oczywiście!), a także po dnie; gdzieś się plątały rośliny, gdzieś jakieś inne ozdoby były. Może nawet udałoby mu się znaleźć czarną perłę, gdyby uważniej pogrzebał między tymi wszystkimi kawałkami… Nie pomyślał o tym, choć niedługo zapewne to się zmieni. Mógłby się obłowić, jeśli byłaby taka okazja. Powinien skorzystać.
Zdziwił się, gdy po licznych kamieniach, rozległym mule, pojawiła się nicość. Zatrzymał się na moment, żeby ruszyć dalej. Najpierw wyciągnął rękę, aby obmacać glebę i ciemności, a gdy wyłapał, że ta tylko się zmieniła - popłynął pewniej. W tej chwili już całkowicie zniknął z oczu grupy zajmującej się przekładaniem i szukaniem czegoś tam wyżej.
Wyszukał jednego z wgłębień, dłonią śledząc po omacku. Gdy takie się nadarzyło, “podciągnął” się, aby dodać sobie jakiegoś tempa i moc szybciej znaleźć się niżej. Bliskość nie dała mu za wiele. Kamienna - a przynajmniej tak wolał założyć - ściana była wygładzona, choć wyłapał wzornictwo i inne zdobienia, które najpewniej pasowały do jakiegoś stylu.
Dopiero oddalenie się od znaleziska pozwoliło Clintowi na zidentyfikowanie budynku… W ostateczności jego pozostałości, które czasem były w lepszym stanie niż część zrujnowanych mieszkań na Bronksie… Albo też lokale, które w innych dzielnicach zostały opuszczone i zaniedbane przez czas.
Pozwolił sobie egoistycznie na podziwianie znaleziska, któremu przypatrywał się w milczeniu. Nie odzywał się, a nie będąc pytanym - nie odpowiadał. Podpłynął do wąskich otworów okiennych, aby podeprzeć się dłonią, jakby coś próbował znaleźć. Nic jednak takiego nie było, więc Barton przemieścił się do kolejnego otworu. Dopiero gdy znalazł się przed większą, zdecydowanie szerszą wnęką, mógł zapuścić żurawia do środka. Pozostało mu jedynie zmówić szybko modlitwę, aby czasem coś go nie wzięło za fraki i nie wciągnęło.
— Jak odbijecie w moją stronę i w dół będzie zapadlisko — odezwał się w komunikatorach wszystkich. — Pod całym gruzem jest jakiś budynek, więc stąd może być sygnał.
Barton odpłynął na chwilę i odchylił głowę. Tak, jakby naiwnie liczył na to, że siła oświetlenia w latarkach chociaż odrobinę wskaże kierunek, w jakim pozostali powinni się skierować.
Zaraz też poinformował, że wpływa do środka.