Głębina w okolicach sygnału

First topic message reminder :

Dno w tej okolicy tworzy równina abisalna - płaska, rozległa, w większości monotonna, nawet jeżeli z rzadka występują na niej góry podwodne. Dno wypada na głębokości około sześciu tysięcy metrów pod poziomem morza, w związku z czym nie dociera tutaj światło słoneczne. Temperatura wody wynosi jakieś dwa stopnie, a ciśnienie jest bardzo wysokie. Wbrew pozorom występuje tu sporo organizmów żywych - po prostu mniej typowych i najczęściej bardzo małych. Do tych lepiej widocznych należą między innymi głębinowe ryby i jeżowce - oraz inne bezkręgowce.

Archeologia uprawiana tysiące metrów poniżej powierzchni oceanów, niewiele różniła się od tej na lądach. Wszystko sprowadzało się do grzebania w piasku i wypatrywania w nim czegokolwiek, co w normalnych warunkach nie powinno się tu znaleźć. Chociaż w morskich głębinach taka zabawa z całą pewnością była znacznie droższa i dużo bardziej ekscytująca, przy czym w przypadku nastolatki nie chodziło wcale o świadomość iż najdrobniejszą awarie sprzętu może przypłacić życiem, co o fakt agresji licznie wstępujących tu stworzeń  Na atak małych rybek, America zareagowała dość gwałtownie, wymachując rękoma, tak jakby próbowała jednym uderzeniem znokautować całą ławicę. W tej krótkiej chwili dziewczyna pozostawała w przekonaniu, że tubylcze stworzonka próbują się na niej mścić za inwazję przeprowadzona z wykorzystaniem flagi. Nie wzięły jednak pod uwagę jak bardzo zaciekle ona jest gotowa bronić tych barw. Niestety panna Chavez nie była wystarczająco szybka by swoim działaniem odnieść inny sukces niż chwilowe przestraszenie małych rybek, co w ostateczności i tak przyjęła jako swoje zwycięstwo.
- Wynocha! – Podsumowała America, zwracając się do gromady swoich małych przeciwników. Dopiero po tym jak ryby się wyniosły, nastolatka zwróciła większą uwagę na miejsce z którego wypłoszyła niewielką ławicę. Wydawało jej się to dziwne. Pierwszy raz miała do czynienia z rybami żyjącymi w piasku. Wcześniej nawet nie słyszała o istnieniu takowych. Bliższa obserwacja miejsca na którym stała, pozwoliła dziewczynie zauważyć iż struktura dna ukrytego pod warstwą piasku, przypomina trochę ul lub ser z dziurami, charakteryzujący się mnóstwem kanalików, idealnych do tego by ukryć w swoim wnętrzu złośliwe błękitne rybki.
America próbowała zajrzeć do środka, starając się zaspokoić własną ciekawość i odpowiedzieć na pytanie jak głębokie mogą być te tunele, jednak światło latarki nie sięgało dalej niż do łokcia. Być może agenci dysponowali jakaś sondą lub inną mini kamerą, taką która dałoby się podejrzeć wnętrze podmorskiej budowli, jednak dla nastolatki podobne rozwiązania były zbędnym „pieszczeniem się”. Bohaterka zamiast technicznych udziwnień zdecydowanie wolała bezpośrednie użycie siły.
- Dajcie tu jakiś młot i rozwalmy to wreszcie! – Zasugerowała America, przekonana iż nie ma co dłużej zwlekać. Tlen w butlach nie był nieskończony, a ona potrzebowałaby tylko kilku uderzeń by rozwalić to dziadostwo.
Niestety zamiast aprobaty do swojego pomysłu odnośnie wprowadzenia w życie natychmiastowej destrukcji dna marskiego, w odpowiedzi nastolatka usłyszała głos Clinta.
- W twoją stronę? A która to niby jest twoja? – Spytała dziewczyna rozglądając się wokół siebie. Kilka błyskających lamp należących zarówno do osób z jej łodzi, jak również do agentów z drugiego statku, skutecznie uniemożliwiało jakąkolwiek orientację w terenie. O ile samo światło zdradzało pozycję poszczególnych członków ekspedycji, to jeśli chodzi o ich bezpośrednią identyfikację osób stanowiło dodatkową przeszkodę, z względu na kontrast otoczenia w jakim znajdował się człowiek trzymający latarkę. Poza tym mówienie o jakichkolwiek kierunkach, w sytuacji gdy punktów orientacyjnych było jak na lekarstwo, zakrawało na kiepski żart.

No tak, oczywiście jej ukochany mąż stwierdził, że wiadomo kto zostanie przywódcą ich małej eskapady. Wskazując nikogo innego, jak właśnie ją. Nie żeby miała coś przeciwko. Podświadomie starała się mieć każdego z ich grupy na oku, chcąc wiedzieć, w którą stronę się oddalają i co robią.
Bobbi rozgarniała piasek kiedy Clint ich poinformował o zamiarze oddalenia się. Wtedy też kobieta podniosła głowę, by zerknąć za nim. Wolała wiedzieć, gdzie odpływał. Znając jego szczęście, łatwo mógł się zgubić. A nie mieli czasu na zabawę w poszukiwanie siebie wzajemnie.
Następnie usłyszała Jess, która skomentowała mały atak rybek na Americę. Faktycznie w dnie musiały być jakieś niewielkie tuneliki. Nawet ona je zauważyła podczas rozgarniania piasku na dnie. W dodatku coś jeszcze przyciągnęło jej uwagę. Agentka sięgnęła dłonią po błyszczący krążek, który wyróżniał się na szarym dnie. Obróciła kamień w dłoni, nie bardzo wiedząc czym on może. Moneta? Fragment zdobienia? Cokolwiek by to nie było, właśnie zostało jej własnością. Pamiątka. Później, na powierzchni, będzie mogła to dokładniej obejrzeć. Może nawet zastanowi się nad skontaktowaniem się z Namorem. Istniała szansa, że on wiedziałby czym jest owy krążek.
Morse spojrzała w stronę młodej Chavez i już miała się odezwać odnośnie jej prośby o młot kiedy usłyszała Bartona w komunikatorze. Cóż, pomysł młodej Mścicielki był dobry, ale skoro jej mąż znalazł wejście to lepiej będzie wybrać tę opcję i ruszyć za nim. Zniszczenie dna wiązało się z ryzykiem, że mogą zasypać śródło sygnału.
- Jess, wracaj. Płyniemy w drugą w stronę. Clint, słońce, nie oddalaj się za bardzo. Wystarczająco długo cię nie widziałam. Ame, wybacz. Może póxniej będziesz miała okazję do małej demolki. - po odezwaniu się do wszystkich po kolei, Bobbi schowała krążek do kieszonki w pasku i ruszyła w stronę, w którą wcześniej oddalił się Hakweye. Miała nadzieję, że posłucha jej i poczeka na nich niedaleko wejścia. Wolała mieć go cały czas na oku. Był dziwnie cichy, zupełnie jak nie on, a to sprawiało, że martwiła się. Upewniając się, że obie kobiety ruszyły za nią, Mockingbird patrzyła teraz już tylko przed siebie na dno, które po pewnym czasie faktycznie się skończyło. Teraz więc wystarczyło ruszyć w dół i znaleźć miejsce, którym Clint skierował się do środka. Przy okazji kobieta przyglądała się ścianie, sprawdzając, czy i na niej dojrzy jakieś dziwne znaki lub zdobienia.

Zaangażowanie Americi  w projekt oznaczony jaki misja naukowo – badawcza, mogło poddać w wątpliwość powszechna opinię o Shield, jako organizacji  niezwykle profesjonalnej i  skutecznej, a przy tym posiadającej w swoich szeregach agentów o szerokich kompetencjach. Nawet jeśli przyjąć założenie, że dziewczyna znalazła się tu tylko  po to by zdobywać doświadczenie, to dość łatwo dało się zauważyć, iż panna Chavez nie zalicza się do najbystrzejszych uczennic. Nastolatka nie potrafiła prowadzić obserwacji, szukać i opisywać anomalii czy formułować twierdzeń. Brakowało jej cierpliwości, opanowania i umiejętność skupienia się na celu, a dodatkowo wszystko komplikował fakt, iż Ziemia w dalszym ciągu stanowiła dla niej zupełnie obcą cześć Wszechświata, w związku z czym swoją uwagę America koncentrowała na zupełnie innych aspektach otaczającej ją rzeczywistości, niż robili to pozostali członkowie jej grupy. Bohaterka nie była w stanie określić co jest normalne, a czego z całą pewnością nie powinno być na dnie oceanu. Na jej logikę skoro większa część planety pokrywała woda, to ludzkość powinna zamieszkiwać właśnie te rejony, zamiast tłoczyć się na dużo uboższych skrawkach lądu. Poza tym, gdyby ktoś ją spytał, to największą anomalią jaką odkryła na tej planecie, nie posiadającą żadnego racjonalnego wytłumaczenia, istnienie której wydawało jej się bezcelowe, pozbawione sensu i w ogóle nie dające się opisać inaczej jak błąd ewolucji, jest obecność rasy mężczyzn. Jak również fakt że nikt się nad tym zjawiskiem nie pochylał, uznając powyższe za normalność.
America zdecydowała, że jak tylko wróci, spróbuje zapytać o to Kate. Tymczasem jedynie westchnęła głośno, słysząc ze jej pomysł agresywnego podejścia do tematu, na chwilę obecną nie zyskał aprobaty.  Dziwne. Gdzie jak gdzie ale akurat w tym miejscu ryzyko tego iż prze rozwałce cos runie in na głowy było praktycznie żadne. Przynajmniej ona sama nie musiała czekać na odpowiedź łucznika, jako że przepływająca obok niej Bobbi, wskazała nastolatce właściwy kierunek, w którym ta mogła popłynąć. A raczej polecieć zaważywszy na to iż przemieszczając, America się nie wykonywała żadnych ruchów kończynami.
Zanim jednak dziewczyna zdecydowała się skierować w tamtą stronę, po raz ostatni spojrzała w kierunku „flagi”, upewniwszy się ze ta stoi jak należy. Stała. A nawet więcej, dzięki nieznacznym prądom morskim zachowywała się jakby powiewała na wietrze. America byłą z siebie dumna. Błyskawicznie dogoniła Mockingbird, przy okazji z zaciekawieniem rejestrując fakt, iż poza ich czwórką pozostali agenci jakoś specjalnie nie spieszyli się do przeszukiwania podwodnej piaskownicy. Tak jakby tamci obawiali się, że w każdej chwil spod drobnych ziaren piasku, może wyskoczyć coś co ich ugryzie. A może bali się tych złośliwych małych rybek? Nawet złośliwa pierdoła kierujący ich łodzią, dziwnie ucichł, nie wtrącając się do rozmowy.
Chwile później nastolatka zatrzymała się mając przed sobą kolejną morską wyrwę i jeszcze bardziej nieprzeniknione ciemności.
- Czyli spadliśmy na samo dno, a teraz schodzimy jeszcze niżej? – Zakomunikowała America, choć raczej nie spodziewała się uzyskać na to pytanie jakiejkolwiek odpowiedzi. Przynajmniej światło latarki potwierdziło jej wcześniejszą teorie o „serowatości” podmorskiej budowli. Ta może i była okazała, posiadając imponujące rozmiary, ale raczej nie wyglądała solidnie. Nastolatka szybko doszła do wniosku że prawdopodobnie byłaby w stanie rozwalić ją przy użyciu tylko i wyłącznie swoich pięści. – Będę musiała zrobić kolejna flagę. – Podsumowała dziewczyna, uświadomiwszy sobie że kluczowe odkrycia wciąż są przed nimi.

//sorki nie mogłam się powstrzymać

Clinton mógł odpowiedzieć tak logicznie, jak tylko się dało:
— No nie wiem. Ta, w którą popłynąłem? — jego ton nie brzmiał pretensjonalnie. Prędzej jak marna, nieprzekonująca próba żartowania sobie. Mogło to być spowodowane albo gorszym samopoczuciem, albo dlatego, że jego uwaga mimo wszystko kierowała się na coś innego. Co faktycznie widział i mógł nawet dotknąć!
— Jak zobaczycie niżej światło to ja! — zapowiedział, bo więcej pomóc nie mógł. Organizacja nie chciała wspomóc agentów i dać im kompasy czy chociaż coś w tym stylu. Nie znał się na tym na tyle, by wszystko móc wyrecytować z pamięci. Skoro SHIELD miało do nich interes to SHIELD powinno było jak najlepiej się przygotować.
Tak czy siak, w oczekiwaniu na posiłki, Clinton nie miał zamiaru gdzieś przycupnąć i nic nie robić.
Rybki, na szczęście, nie przestraszyły go na tyle, żeby musiał się obawiać o stan swojego serca. Wielokrotnie Bobbi i Steve wypominali mu, że pije za dużo kawy. Choć może bardziej byli pod wrażeniem zaistniałego układu kawonośnego u Bartona, w związku z czym ograniczone było prawdopodobieństwa wystąpienia zawału? W końcu nie musiał mieć supermocy. Wystarczył dodatkowy układ i byłoby wyjątkowo dobrze.
Kształt sali go zainteresował. Powiódł od tego punktu latarką, naokoło. Nie zakładał, że będzie w stanie wszystko perfekcyjnie zobaczyć, do tego może pojawią się jakieś większe przeszkody, ale jeśli to owal czy całkowicie okrągłe to zawsze jakaś wiedza. W końcu badacze będą mogli to wykorzystać, gdyby byli bardziej zainteresowani Utopionym Miastem. Niemniej, dla Clinta prezentowało się to jak hall wejściowy, więc na pewno prowadziło gdzieś dalej…
...w czym zapewniły go masywne drzwi, które rzucały się w oczy i zwracały na siebie uwagę co bardziej ciekawskich osób. Podpłynął do nich, jakby chcąc sprawdzić ich humor. Nic jednak nie osiągnął, bo ani jedno, ani drugie skrzydło nie miało zamiaru drgnąć. Ewentualne poszukiwania klamki też na nic się nie zdały.
Obejrzał wytłoczony wzór, przesunął po nim palcami i oddalił się. Próbował znaleźć jakiś mechanizm, który mógłby uruchomić drzwi bez konieczności użycia siły. A także chciał sprawdzić czy na innych ścianach, kolumnach czy choćby przy kamiennych ławach mieściły się jakieś części ze wzoru na drzwiach.
— Z flagą jeszcze się wstrzymaj. Sprawdźmy czy coś tutaj nie jest ruchome — powiedział Clint do przybyłych kobiet. Te mogły wcześniej przekonać się, jeśli któraś postanowiła podpłynąć do okazałych drzwi, że nie ma za co złapać, aby te pociągnąć lub popchnąć. — Jeśli nic nie będzie to wtedy sprawdzimy twoją siłę — napomknął z lekkim rozbawieniem i podpłynął do Chavez.
Póki nie sprawdzą pomieszczenia, w którym są aktualnie, to lepiej na razie nic nie rozwalać. Nie wiadomo jaki będzie tego efekt, a nie chciał, żeby coś runęło mu na czerep.

- Tylko nie zgub się, Jess. - Bobbi zwróciła się do koleżanki po fachu. Nie było w tym żadnej złośliwości, a raczej troska. W tych ciemnościach zgubienie się należało to rzeczy łatwych. Wystarczyło zgubić kierunek, w którym się wcześniej poruszało i oddalenie się od reszty gotowe. A tlenu też nie mieli nieskończoną ilość, musieli uważać na to, co robią i jak szybko się poruszają. Miała nadzieję, że ich agent z łodzi podwodnej poinformuje ich kiedy będzie się zbliżał czas, by wracali do niego na pokład. Inaczej świat straci piątkę wspaniałych ludzi.
Wierząc, że Jess sobie poradzi, Mockingbird nie zwlekała dłużej i ruszyła przed siebie wraz z Americą. Po pewnym czasie dotarły do wyrwy, gdzie musiały popłynąć dalej w dół. Uśmiechnęła się lekko na komentarz nastolati odnośnie schodzenia na samo dno. Ciekawe czy dwuznaczność tekstu była celowa, czy też może zupełnie przypadkowa.
- Jak to niektórzy mówią, bezdenne dno. - skomentowała, płynąc w dół wzdłuż ściany. Wkrótce dotarli do wejścia, a płynąc kawałek dalej dogonili Clinta. Kobieta rozglądała się dookoła z zaciekawieniem pomieszczeniu, w którym się znaleźli. Nie było ono jakieś specjalnie wielkie, kawałek dalej na ich drodze stały sporych rozmiarów drzwi. Bobbi podpłynęła do nich, oglądając je uważnie. Zauważyła zarówno brak klamki, jak i zdobienia na ich powierzchni. Coś co przypominało fazy księżyca. Jeśli drzwi nie miały klamki to albo otwierał je jakiś mechanizm, albo magia. Albo dawni mieszkańcy tego miejsca byli wyjątkowo silni i musieli po prostu przepychać skrzydła drzwi w te i we wte.
- Clint dobrze mówi. Najpierw obejrzyjmy czy nie ma tu jakiejś ukrytej dźwigni lub czegoś w tym rodzaju. Jeśli nic nie znajdziemy to pokażesz nam, na co cię stać. - odezwała sie przez komunikator. W międzyczasie agentka już wzięła się za dokładne oglądanie i macanie ściany dookoła drzwi. Mechanizm mógł być ukryty tuż obok nich. Miała więc zamiar sprawdzić je z każdej strony. Jeśli America będzie musiała użyć siły to oby drzwi nie były chronione jakimś zaklęciem, którego nawet jej siła nie przełamie.

America uśmiechnęła się krzywo, słysząc sugestię starszych uczestników wyprawy. Teraz wszystko wydawało się prostsze. Co prawda ona nie miała nic przeciwko temu aby jak najszybciej zabrać się za odkrywanie tutejszych zagadek, w bardziej bezpośredni sposób niż poprzez same przyglądanie się rzeźbom, jednak w żaden sposób nie wpisywało się jej to w rzekomą naukę, po jaką miała się tu wybrać. Akurat w kwestii robienie demolki na pewno w niczym nie ustępowała zarówno Bobbi jak i łucznikowi. W zasadzie powinna się domyślić, że nie została wybrana do tej misji z racji bycia ekspertem od geologi morskich głębin, a głównie z racji swojej siły. Chociaż sama nastolatka raczej nie uważała się za szczególnie mocną. Avengers z pewnością posiadali większych mięśniaków. Tymczasem na tle mieszkańców Utopi, America mogła uchodzić raczej za przeciętną. Oczywiście nie licząc tych momentów, w których traciła kontrolę nad sobą. Wówczas potrafiła niszczyć planety. A że napady złości zdarzały się jej dość często, nic dziwnego że one specjalnie nie protestowały, na pomysł nastolatki wyruszenia w długą podróż.
- Obiecałam Kete że będę nad sobą panowała i niczego nie zniszczę – zauważyła panna Chavez – więc jakby co, to… no nie wydajcie mnie.
Wspomniana przed chwilą obietnica złożona przyjaciółce, dotyczyła nie tylko utrzymania samokontroli, ale również tego, by starać się jak najlepiej reprezentować Młodych Mścicieli, tym samym udowadniając że grupa nastolatków może być wartościowym wsparciem dla rożnego rodzaju ekspedycji, nie tylko z względu na pojedyncze cechy, takie ja na przykład siła Americi. Właśnie dlatego dziewczyna usilnie wpatrywała się w rzeźby, starając się być tą, która rozwikła zagadkę. Tylko co tu rozwiązywać, skoro nic z tych rzeczy nie miało sensu. Księżyc, księżyc, księżyc, księżyc. Nic ciekawego. Nastolatka spojrzała w górę, próbując przeniknąć wzrokiem morskie głębiny. Na pewno nie docierało tu światło słoneczne, a co za tym idzie tym bardziej te odbijanie przez ziemskiego satelitę. Z tego powodu wizerunek księżyca pasował tutaj mniej więc tak samo jak rycina krowy.
- Dlaczego ktoś miałby namalować rzeczy których nigdy nie widział?  - Głośno zastanawiała się America, usiłując zrozumieć co wspólnego mogły mieć syrenki z fazami księżyca? Nawet jeśli kojarzyły związane z nim morskie pływy, to i tak raczej nie gapiły się w niebo. Teorię o tym iż budowla mogła powstać na powierzchni, a następnie być tu zrzuconą, dziewczyna również postanowiła odrzucić. W tej sytuacji całość raczej nie wylądowałaby pod tak równym kątem. Ktoś zatem musiał wypływać na górę, patrzeć, a następnie wracać na dół i rysować. Bez sensu. Podobnie jak wszystko tutaj.
America szybko zmęczyła się tymi naukowymi rozważaniami, postanawiając że tym razem pozwoli rozwiązać zagadkę komuś innemu, w czasie gdy ona sama zamię się czymś pożytecznym, jak na przykład stworzeniem kolejnej flagi. To że nie potrzebowała jej już teraz, nie oznaczało wcale iż dobrze będzie mieć takową pod rękom, gdy już wyprawa dotrze do celu. Póki co nastolatka rozsiadłą się na jednej z wielkich mis, stających pod ścianą, tam gdzie jej zdaniem było najrówniej i najjaśniej. W tym miejscu trudno o lepsze warunki by przy pomocy grotu wyciąć z bluzy narodowe barwy.
- A może wystarczy po prostu zapukać? - Zasugerowała America, ciekawa kto lub co mogłoby im otworzyć. Chodź z drugiej strony przy takim rozmachu ekspedycji, jeśli  odnaleziona przez nich siedziba miała swojego gospodarza, ten już dawno powinien ich zauważyć.

— Do raportów nie ma dostępu, więc raczej nie przeczyta, że mogłaś zniszczyć jakiś zabytek. Gorzej z jakimś uwielbiającym sztukę agentem, ale tych na pęczki… — mruknął Barton, z pewnym zlekceważeniem podchodząc do prośby Chavez. Głównie dlatego, że wiedział dobrze, jak niektóre misje się kończą i jak coś się zniszczy to… No cóż, coś za coś. Ciężko byłoby zadbać o to, aby nic nie zostało zniszczone. Tym bardziej że Avengers nie zawsze mogliby liczyć na pomoc Sue czy innych osób mogących rzucić pole siłowe na zabudowania czy inne przedmioty. Zresztą, dla samego blondyna zdawało się to absurdalne, więc takie zniszczenia wliczały się w koszty.
Jak dobrze, że to nie on się z tego rozliczał.
Na kolejne pytanie nie udzielił odpowiedzi. Przeszło mu przez myśl, choć zaraz znalazł wyjaśnienie. Budowle, które minęli, ozdoby i tym podobne świadczyły swoje. Można było się domyślić czy wyciągnąć jakieś wnioski. Clint był bardziej zdziwiony tym, że przez tyle lat nie zostało to zauważone, a patrząc na wyniszczenia - nie stało to dekadę. Z pewnością więcej. Ręki jednak uciąć nie da, bo była mu potrzebna.
Hawkeye podpłynął do Bobbi, gdy spostrzegł, że kobieta przycupnęła w jednym miejscu. Odniósł wrażenie - albo i myśl dyktowaną nadzieją - że coś znalazła, jednak krótki gest pokręcenia głową wystarczająco mu podpowiedział. Trzeba było szukać dalej. Zatem blondyn raz jeszcze przepłynął po pomieszczeniu, próbując znaleźć podpowiedź.
Zatrzymał się przy Americe. Mogła wyczuć, że była obserwowana. Barton miał pytające spojrzenie. Był ciekawy, co robi, choć doskonale widział. Czekał jedynie na wyjaśnienie.
— To możesz zapukać — stwierdził. — A jak nie to wyważyć… Bylebyśmy nie skończyli pod gruzem.

// internet szaleje, więc wolę nie ryzykować z dłuższym postem, który zniknie

Wycięcie fragmentu materiału mającego posłużyć do zrobienia flagi okazało się zadaniem równie trudnym co odnalezienie ukrytego przejścia do królestwa syrenek. Subtelne prace ręczne nigdy nie były domeną Americi. Nawet na powierzchni, mając do dyspozycji jedynie grot strzały, zrobienie czegoś takiego w miarę równo, tak by w efekcie finalnym nie przypominało podartej skarpety, wymagało od nastolatki sporej dawki skupienia i cierpliwości, czyli cech których raczej nie posiadała, a co za tym idzie, chcąc wyrazić swoje zainteresowanie, Hawkeye musiał liczyć  się z tym iż trafi na nienajlepszy humor dziewczyny. Równie dobrze łucznik mógł od razu zaatakować ją pretensjami, oskarżając o to iż ta się opieprza, zajmując się błahostkami zamiast kontynuacją poszukiwań.
Latynoska na moment przerwała swoja pracę, podnosząc głowę w kierunku mężczyzny, z niewypowiedzianym „no co?” na ustach. Przez chwile oboje mierzyli się tak bez słowa. Szczęściem dla siebie i losów wyprawy, Clint postanowił nie komentować dokonań Americi. W tym momencie jakakolwiek krytyczna uwaga, nie wspominając już o ewentualnych komplementach które co do zasady przyniosłyby jeszcze gorszy skutek, oznaczałaby całą kolumnę z impetem ciśniętą w stronę dowódcy misji.
- Skończyli z guzem? Nie rozumiem. – Głośno zastanawiała się panna Chavez, w opinii której raz że pod gruzami to oni już dawno byli, a dwa jedyną osobą która prawdopodobnie miała przy sobie ładunki wybuchowe był właśnie łucznik, wiec kierowanie podobnej uwagi akurat do niej pozostawało nieuzasadnione. Mimo wszystko na słowa Hawkeye, America uśmiechnęła się krzywo, zdając sobie sprawę, że gdyby zamiast łucznika miała teraz przy sobie Kate, ta również poleciałaby jej coś w stylu „tylko nie zrób bałaganu”.   – Zaraz się tym zajmę. - Dokończyła nastolatka.
Akurat słowa koleżanki były jednymi z nielicznych argumentów które potrafiły przekonać Latynoskę, by ta zrezygnowała z działania po swojemu, co w tym przypadku oznaczało cofniecie się, nabranie rozpędu i staranowanie wejścia z siłą i wdziękiem meteorytu. Opina Kate była dla niej ważna, a sądząc po słowach łucznika, agent pierdoła siedzący w łodzi na pewno na nią doniesie.  
America jeszcze przez jakiś czas pozostała na swoim miejscu, skupiona by dokończyć własne dzieło. Dopiero gdy uznała że proporzec jest na tyle udany, by móc godnie reprezentować kraj, podniosła się z kolumny i podpłynęła w stronę masywnych wrót. Przez mement wpatrywała się w księżycowe wzory, wykonując przy tym ruch nadgarstkiem, tak jakby rzeczywiście usiłowała zapukać. Oczywiście w tych warunkach nie wywołało to żadnego dźwięku. Woda skutecznie tłumiła jakiekolwiek odgłosy.
Przekonana iż właśnie dopełniła zasadom grzeczności, America oparła obie dłonie na konstrukcji starożytnych drzwi, po czym pchnęła je z całej siły. Okazało się iż budowla nie zamierza ustąpić po dobroci.  Jeśli faktycznie wyposażona była ona w jakiś mechanizm służący do otwierania, to z biegiem lat ten musiał się zablokować, znacznie tracąc na swojej sprawności. Nie wykluczone również iż miejsce po drugiej stronie wrót było zasypane, albo w ogóle otwierało je się na zewnątrz, a nie do środka. Jednak na takie rozważania było już za późno.
- Roca maldita! - Pomstowała  America, zaskoczona takim oporem. Dziewczyna zmuszona została by wylądować na ziemi i zmienić taktykę. Zapierając się stopami o dno, zaczęła pracować zarówno rękoma jak i nogami, stopniowo uzyskując jakiś sukces. Centymetr po centymetrze mechanizm blokujący im dostępu do środka ustępował pod naciskiem siły nastolatki.  Co ciekawe im więcej oba skrzydła zostały uchylone tym łatwiej było przesuwać je dalej.
- Gotowe. Proszę zanotować to działanie jako niezwykle subtelne i delikatne. – Tryumfalnie oznajmiła panna Chavez zapraszając swoich towarzyszy do środka.

Nieważne jak długo i jak dokładnie by szukali, Bobbi widziała, że nie byli w stanie znaleźć żadnego mechanizmu, który pomógłby im w otwarciu drzwi. Musiał on być bardzo sprytnie ukryty. Lub zrobiony w tak oczywisty sposób, że szukając ukrytego mechanizmu, człowiek nie był w stanie wpaść na pomysł żeby właśnie sprawdzić.
Tak czy siak, koniec końców musieli skorzystać z siły Latynoski, która z nimi była. Mockingbird uśmiechnęła się lekko kiedy ta wspomniała o swojej koleżance z drużyny i o obietnicy odnośnie nie niszczenia niczego i nie używania swojej siły.
- W razie problemów możesz jej powiedzieć, że taki dostałaś rozkaz, bo było to jedyne wyjście, jakie nam pozostawało. - odezwała się do nastolatki. Kobieta dała sobie spokój z szukaniem i podeszła bliżej męża, obserwując jak młoda Chavez najpierw puka do drzwi - co oczywiście nie dało żadnego efektu, nawet dźwięku - po czym opiera dłonie na nich i używa swojej siły. Odetchnęła lekko z ulgą kiedy zauważyła, jak drzwi zaczynając powoli ustępować pod naporem Latynoski. Powoli, centymetr po centymetrze, przesuwały się aż w końcu stanęły przed nimi otworem.
- Teraz bez pośpiechu, nie wiemy co tam jest. Kto wie czy nie trafimy na jakąś pułapkę. - odezwała się, powoli ruszając do przodu. Krok po kroku, przeniosła się do drugiej sali, rozglądając się po niej ostrożnie i powoli poruszając się do przodu. Jej spojrzenie zatrzymało się na czymś przypominającym piramidę, której czubek mienił się na błękitno. Możliwe, że to właśnie było źródło energii, którą S.H.I.E.L.D. wyłapało. Była tego niemal całkiem pewna.
Czy tylko ja czuję się jak w filmie Indiana Jones i mam wrażenie, że jak to ruszymy to albo nam wszystko spadnie na głowę albo obudzimy jakąś klątwę? - zwróciła się do reszty drużyny.

Umiejętność znajdywania kompromisu pomiędzy samym użyciem siły, a szeroko rozumianą delikatnością, cały czas przysparzała Americi sporo problemów, podobnie zresztą jak wszystkie prace wymagające skupienia się i precyzji. Mimo tego nastolatka nie zamierzała rezygnować z ciągłego doskonalenia się, przez cały czas pracując nad poprawą własnych mankamentów. Pamiętała, że jeszcze kilka miesięcy temu, nawet przy zwykłym serdecznym uścisku, potrafiła połamać komuś żebra, dlatego też teraz promieniowała z dumy, nawet jeśli osobiście uważała że byłaby w stanie sforsować podwodne drzwi dużo szybciej, łatwiej i bez wysiłku. Choć pewnie wówczas zarówno z wrót jak i z ukrytej za nimi wewnętrznej sali niewiele pozostałoby do badania. Dziewczyna maiła nadzieję iż po zakończeniu misi końcowy raport z takowej trafi również do Młodych Mścicieli, a wówczas ona będzie miała czym pochwalić się przed koleżanką.
Niestety szybko okazało się że całe jej starania niewiele dały.  Druga sala do złudzenia przypominała tą pierwszą, choć może w nieco większej skali. Tutaj też było ciemno i ponuro. Pełno wody, rzędy ustawionych kolumn i księżycowe malunki, obecności których najwyraźniej nikt nie potrafił wyjaśnić, zdawały się być powieleniem tego co już widzieli. Wszystko to sprawiało natomiast wrażenie iż czekająca ich ekspedycja zapowiadała się na długą i nużącą. Na szczęście w środku odkrytego pomieszczenia znalazło się coś co znacznie mogło skrócić ten proces. Młoda agentka postanowiła skupić się włąsnie na tym czymś.
America przebywała na ziemi zbyt krótko, by bez problemu ogarniać niektóre niuanse w komunikacji między ludźmi, takie jak na przykład odwołania w swoich wypowiedziach do klasyki filmowej. Z tego powodu uwaga Bobbi do analogi z jakiegoś filmu niewiele dziewczynie mówiła. Panna Chavez wiedziała że Indiana jest nazwą stanu. Słyszała też o ludziach nazywanych Indianami, choć nie miała pojęcia czy ci ostatni mieszkają właśnie w tamtym miejscu?  Postanowiła że będzie musiała spytać o to Kate kiedy wróci z wyprawy. Na chwilę obecną nastolatka domyśliła się przynajmniej tyle, że jej starsza partnerka obawia się ruszyć kryształ umieszczony w koronie wieńczącej tajemniczą konstrukcję. Ostrożność wydawała się być dość uzasadniona. Samo miejsce przypominało obiekt kultu, a błyszczący kamień z pewnością został postawiony tam w określonym celu. Tylko jakie to miało znaczenie? Nie dowiedzą się czy powinni go ruszać dopóki nie spróbują, a poza tym przeciez znaleźli się tutaj po ty by go zabrać?
- Skoro nie chcesz zdejmować tego czegoś z postumentu, to zabierzmy z sobą cały postument. - Błyskawicznie zdecydowała America, podchodząc do metalowej konstrukcji i jednym szarpnięciem wyrywając ją z kamiennych schodów.

Spodziewając się większego oporu America szarpnęła zdecydowanie zbyt mocno, działając z siłą nieadekwatną do potrzeb i całkowicie nieuzasadnioną jak chodzi o konieczność zachowania ostrożności. Nigdy nie uchodziła ani za rozważną ani za delikatną, a teraz zbierała tego żniwo. Niestety nie przeczuwała iż zdobyty przez nią artefakt może być tak kruchy, by złamać się przy byle pociągnięciu. Na szczęście wyrządzone szkody wydawały się być niewielkie, więc nastolatka pozostawała w przekonaniu, iż bez problemu będzie w stanie umieścić świecący przedmiot z powrotem w koronie berła, z dziecinną naiwnością zakładając, że jeżeli zrobi to dostatecznie szybko, to nikt się nie zorientuje. Na korzyść latynoski poza faktem iż otaczająca ją woda znacznie spowolniła upadek błękitnego kryształu, działało również to, że sam postument okazał się na tyle lekki, a przynajmniej lekki w rozumowaniu samej Americi, że mogła go bez problemu trzymać w jednej ręce, a wolną dłonią chwycić dryfujący fragment i wcisnąć świecidełko tam gdzie jego miejsce.
Dziewczyna obawiała się jedynie tego jak sam minerał zachowa się w kontakcie z jej dłonią i stanowczym uściskiem. Wydawało jej się że diamenty, a ten tu wyglądał na jakąś pochodną diamentów, stanowią jeden z najtwardszych surowców na Ziemi, więc ryzyko tego że mogłaby go zgnieść było niewielkie, jednak wyobraźnia podpowiadała jej widok w którym prostując palce, zamiast całego kryształu, na swojej dłoni ujrzy tysięcy jego pokruszonych fragmentów.
„Nie pękaj, nie pękaj, nie pękaj” - W myślach powtarzała America, chwytając przedmiot i najbardziej ostrożnie jak tylko potrafiła wciskając go na swoje miejsce. Tym razem zamierzała pilnować się aby trzymać całe berło prosto, tak by ponownie nie zgubić jego centralnego elementu.  
- Łatwizna. - Podsumowała nastolatka zwracając się do towarzyszącej jej Bobbi, tym samym chcąc zapewnić że wszystko jet w porządku, a ona panuje nad sytuacją. Dopiero po umieszczeniu kryształu na „swoim” miejscu, dziewczyna mogła odnieść się do wcześniejszych słów spider – woman. - Ja też. Chcesz zalicytować czyje znalezisko jest ciekawsze?  

Bobby z wielkimi oczami obserwowała, jak Miss wyrywa podest z ziemi. Poszło jej to dosyć szybko i łatwo, wydawało się, że najwidoczniej to równiez było wynikiem czasu, który upłynął od momentu kiedy to coś zostało zbudowane. Najwidoczniej czas nie oszczędzał niczego.
Zerknęła za kryształem, który wyskoczył z korony i juz miał podpłynąć szybko, gdy nastolatka pierwsza złapała kryształ ostrożnie i odłozyła go na miejsce. I nic się nie stało. Potwory nie wyskoczyły na nich, sufit nie zawalił się im na głowę. Nie było trzesienia ziemi. Nic, zupełnie. Zero. Nul.
Wtedy usłyszała Spider Woman w komunikatorze, a nastepnie odpowiedź Latynoski.
- Nasz znalezisko jest małe, ale ponoć rozmiar nie jest ważny. - odezwała się, wzruszając lekko ramionami. Następnie spojrzała prosto na Americę i w góre na wyrwany podest.
- Skoro nic się nie stało to myślę, że możesz odłożyć to na miejsce. Weź jedynie kryształ i schowaj go ostrożnie do kieszeni. - zwróciła się mo młodej Mścicielki. Poczekała aż dziewczyna wykona jej prośbę, po czym odwróciła się i ruszyła w stronę wyjścia. Czas wynosić się stąd. Nic więcej raczej tutaj nie znajdą. Kryształ musiał być źródłem energii, którego szukali. Inaczej chyba ich "przewodnik" powiedziałby coś, gdyby jego czujniki wykryły jakies zmiany.
Kobieta nadal mimo wszystko się rozglądała dookoła, niepewna. Wszystko wydawało się jej zbyt łatwe. Zbyt szybko znaleźli to czego szukali. Żadna misja nigdy nie szła im tak gładko. Bobbi wręcz wyczekiwała momentu kiedy coś pójdzie nie tak.

Clinton absolutnie nie miał zamiaru przekazywać dalej, w jak subtelny sposób - teraz i później - zadziałała America. Młodej superbohaterce pozostało namawiać Bobbi bądź Jess do tego, żeby nie uwzględniały takich działań w raporcie. On trzymał się z daleka. Wyczerpał swój limit rozpisywania się, informowania i sporządzania sprawozdań na najbliższe tygodnie. Co lepsze - wówczas pokrywałoby się to z jego zamiarem odpoczynku.
Przeszło mu przez myśl, że będzie musiał zagadnąć Kapitana czy Tony’ego o to czy przysługuje mu jakiś urlop płatny czy inne wakacje pod gruszą. Nacierpiał się wystarczająco, żeby znowu wdawać się w jakieś akcje. Zdrowie nie te.
Przemknął do kolejnego pomieszczenia, przepuszczając panie. Od razu, gdy tylko zauważył sposobność, wzniósł się w górę, aby móc oświetlić to, co było wyżej. Zdecydowanie wyżej. Prawie na tyle wysoko, że nie wiedział czy ma tyle siły, aby podpłynąć.
Czuł, że ma stan podgorączkowy. Niedobrze.
Opłynął jednak piramidę z metalowymi krzaczorami. Tak obrazowo mu się to skojarzyło w tym momencie. Barton milczał. Słuchał dyskusji między kobietami, samemu jednak nie biorąc w niej udziału. Zdawał się być nad wyraz poważnym.
— Mnie to bardziej przypomina Tomb Raider. Wiesz, jak Lara skakała, nie? W tym kole zegarowym czy co to było. Konstelacje jakieś. Może świat się kończy, jak wszystkie planety w jednej linii albo nie wiadomo co — mruknął, reagując na spostrzeżenie swojej partnerki.
Clint odwrócił się na hałas i nagły ruch spowodowany tym, co America zrobiła. Wolał już nie komentować czy to było odpowiednie, czy nie. W końcu on sam tyle razy improwizował i przeważnie w niezbyt mądry sposób. Intuicja jednak go nie zawodziła, żeby musiał z tego zrezygnować, toteż działał w ten sposób dalej.
— Mamy w ogóle tyle miejsca na te wasze wszystkie zabawki? — zareagował, słysząc wymianę zdań między Jess a Chavez. Nie miał złośliwego tonu. Pełen powątpiewań - tak.
— Ekhm. Bobbi — odezwał się. — Słyszałem.
O dziwo! Całe szczęście, że SHIELD postanowiło zadbać o to, by kombinezon przeznaczony dla Bartona wyposażony był w lepszy system głośności i wspomniany łucznik nie musiał obawiać się, że coś go pominie. Nawet aluzja od strony żony.
— Ej, Walker — zwrócił się do agenta. — Czy teraz jak Jessica lub America czymś ruszyły to pojawił się jakiś komunikat, zmiana, cokolwiek, co mogłoby nas zainteresować? Nie wiem, świecą się jakieś latarnie w tym rumowisku? — był bliski zapytania o to czy pojawił się jakiś ślad po UFO, ale jeszcze by oberwał.
W każdym razie Barton obserwował na nowo sklepienie i podniszczone figury, chcąc zobaczyć czy podniesienie kryształu i przemieszczenie go było dobrym pomysłem, czy jednak nie. Wolałby nie dostać z gwiazdy w twarz.

Podążając wzrokiem za rozchodzącymi się wokół niej pierścieniami energii, America starała się robić dobrą minę do złej gry, udając iż nie ma z powyższym zjawiskiem nic wspólnego. Po prostu zupełnie przypadkowo stała teraz w jego centrum. Nastolatka przez chwilę przypatrywała się trzymanemu w dłoni niebieskiemu kryształowi. Minerał z całą pewnością nie wyglądał tak jakby przed chwilą wszedł w jakąś nietypową reakcję, w wyniku której mógł uwolnić coś, co może okazać się dla nich tragiczne w skutkach. Nie zmienił swoich kształtów, wciąż był tak samo lekki, świecił tym samym jednostajnym światłem, zachowując przy tym stałą temperaturę i resztę swoich właściwości. Innymi słowy ,według dziewczyny nie należało wiązać go z podziemną eksplozją. Oczywiście z punktu widzenia łucznika i Bobbi mogło to wyglądać zupełnie inaczej, dlatego też na wszelki wypadek Latynoska miała na swoje usprawiedliwienie inne argumenty.
Po pierwsze takie że nic nie wiedziała. Po drugie i tak zabraliby stąd kryształ więc wcześniej czy później ktoś by go dotknął. Po trzecie wcale nie nie mogli wykluczyć że to znalezisko Jess jest wszystkiemu wine, a po czwarte to Bobbi wykrakała że ich misja idzie zbyt łatwo. Na szczęście dla Americi sytuacja rozwinęła się na tyle dynamicznie, że nikt z drużyny nie zdołał zgłosić swoich pretensji. Najpierw agent maruda zaczął ponaglać do powrotu, a chwilę później masywny budynek wykuty w skale, zamienił się w domek z kart, taki w którym ktoś postawił o jedno piętro za dużo.
Latynoska szybko ogarnęła sytuację. Dzięki umiejętności latania sama mogłaby dostać się w pobliże łodzi podwodnej zaledwie w kilka sekund. Być może dałaby radę zaciągnąć w ten sposób dodatkową dwójkę pasażerów, jednak im większą prędkość rozwinie, tym bardziej prawdopodobne że jej „pakunek” kilka razy niechcący zderzy się z twardą skałą. Zwłaszcza przy słabej widoczności jaką gwarantowało światło latarki. Wobec powyższego lepszą opcją wydawało się dać drużynie czas na ewakuację w własnym stylu.
- Powstrzymam te ruderę zanim zwali się nam na głowy! - Powiedziała nastolatka wzbijając się w górę pod samo sklepienie budowli, po to by podpierając dłońmi sypiący się sufit, zapobiec lub przynajmniej odłożyć w czasie moment w którym całość zamieni się w gruzowisko. America oczywiście zdawała sobie sprawę że nie jest w stanie zatrzymać wszystkich obluzowujących się kamieni, ale zakładała że te mniejsze fragmenty nie wyrządzą nikomu krzywdy. Raz że były małe, a dwa wskutek tego spadały dużo wolniej, dając osobą na dole czas na reakcję.
Dopiero będąc na górze Latynoska zorientowała się że dziwnym zbiegiem okoliczności wszystko to co kruszy się z dachu, wcale nie spada prosto w dół, a zagina się pod dziwnym kątem, tak jakby na dole działało jakieś wyjątkowo silne źródło grawitacji. Co prawda ona sama bez problemu dawała mu opór, być może z racji tego że znajdowała się od niego nieco dalej, a dużo bardziej prawdopodobnie dlatego, że jest tym kim jest i mało co, o ile nie nazywało się Kate, mogło pociągnąć ją za sobą.
- Wy też to czujecie? - Nieco naiwnie spytała dziewczyna, licząc na to że być może tajemnicze „coś” zasysa jedynie kamienie i kosmitki.

Musiała przyznać, że Clint miał rację. Tomb Rider również tutaj pasowało. Obydwie serie miały podobną tematykę, więc nic dziwnego. Na dalsze słowa męża, Bobbi skierowała swoje spojrzenie na niego i uśmiechnęła się.
- Przypomnę ci te słowa, jak zaczniesz udawać, że czegoś nie słyszysz. - odezwała się zaczepnie do niego. Nie żeby kierowała swoje wcześniejsze stwierdzenie do niego. Kobieta była całkiem zadowolona z… Wymiarów mężczyzny. No, ale przynajmniej mogli rzucić w swoją stronę parę luźnych słów. Takich, które nie nawiązywały do możliwych pułapek czy tego, że są pod wodą w miejscu, którego nie znali. Luźna atmosfera była jednak ważna w takich sytuacjach.
Oczywiście za długo było pięknie i spokojnie. Mockingbird od samego początku mówiła, że coś może im grozić. Wyczekiwała, aż coś się spieprzy i będa musieli uciekać. Kobieca intuicja? Albo po prostu świadomość, że zawsze, ale to zawsze, coś musiało pójść nie po ich myśli.
Kiedy młoda chavez złapała kamień, coś zaczęło się dziać. Biała poświata od kryształu rozeszła się po całym pomieszczeniu, a chwilę po tym ruiny zaczęły drgać. Super, wszystko im się zwali na głowy. Po prostu wspaniale. Tyle dobrego, że pod wodą wszystko raczej poruszało się nieco wolniej, więc może mieli jakieś szanse, by uciec na zewnątrz nim zostaną zasypani gruzami.
Ucieczka w górę wydawała się najlepszą opcją. Tyle, że nagle również grawitacja zaczęła oddziaływać na nich wyjątkowo mocno. Płynięcie w górę byłoby mocno spowolnione, być może nawet niemożliwe. Widziała, jak młoda Mścicielka stara się podtrzymać sufit, by ten się nie zawalił na nich od razu. Dziewczyna była dużo bardziej wytrzymała i mogła sobie poradzić w obecnych warunkach.
- Nie wiem, jak ty, ale ja nie chcę pogrzebu pod wodą. - odezwała się do Hawkeye’a. Bobbi nie myślała dłużej tylko chwyciła dłoń Clinta i pociągnęła go w stronę wyjścia. Musieli się stąd wydostać jak najszybciej.