Brookfield Place

Harry jedynie wzruszył ramionami na ten szereg pytań odnośnie sytuacji z robotami. Choćby i chciał na nie odpowiedzieć, to nie bardzo mógł to zrobić, bo oficjalnie powinien posiadać mniej informacji niż w rzeczywistości... Co nie zmieniało faktu, iż nie był na sto procent pewien dlaczego doszło do tych eksplozji. Miał swoje podejrzenia, opierające się w większości na założeniu, że Mścicielom udało się znaleźć jakieś odgórne rozwiązanie, ale poza tym... Naprawdę mógł tylko zgadywać. A na co Gwen jego domysły?
Inna sprawa, że mężczyzna naprawdę nie miał ochoty drążyć tego tematu. Był... Męczący. Być może wynikało to z faktu, że zdążył się już przyzwyczaić do tego rodzaju i podobnych katastrof. Jasne, nie zdarzały się - jak można by oczekiwać - średnio raz w tygodniu, nawet w Nowym Jorku, ale... I tak wystarczająco często, aby nie robić na nim ogromnego wrażenia. Pod tym względem zapewne wyróżniał się trochę na tle reszty obywateli i to nie tak, że nie zdawał sobie sprawy ze swojej lepszej sytuacji i uprzywilejowania. Wiedział, że był bezpieczniejszy od ogółu, zarówno przez Formułę, jak i przez to wszystko, co zapewniał mu majątek. Więc... Prawdopodobnie przeżywał te tragedie słabiej i łatwiej mu było przejść nad nimi do porządku dziennego.
Nie oznaczało to, że nie docierały do niego ból i strach innych. Po prostu... Czuł się od nich trochę oderwany i to pewnie dlatego teraz tak zaskoczyło go nagłe bycie zaczepionym przez obcą kobietę. Przynajmniej go przy tym nie dotknęła, ale za to zablokowała mu drogę i od razu podsunęła zdjęcie - na które Osborn odruchowo spojrzał, mrugając szybko w wyrazie zaskoczenia i równocześnie odchylając się nieco do tyłu. Zazwyczaj nie zwracał uwagi na twarze mijanych osób, a jeżeli nawet, to rzadko je zapamiętywał. Nie były dla niego... Ważne. Dlatego właśnie wątpił, aby mógł pomóc.
Szczęśliwie najwyraźniej nie musiał tego robić, bo zanim jeszcze zdążył w jakikolwiek rozmyślny sposób zareagować, Gwen już przejęła pałeczkę i kontrolę nad sytuacją, przez co Harry automatycznie przeniósł na nią wzrok. Pomysł miała... Całkiem dobry, przynajmniej w teorii. No i powinien ich zwolnić z konieczności angażowania się - a raczej tak wydawało mu się przez te kilka cudownych sekund przed ofertą Gwen. Harry ledwo powstrzymał odruch głębokiego westchnięcia albo wzniesienia oczu ku niebu, a cokolwiek innego chciałby zrobić nie miało i tak znaczenia, bo dziewczyna już wyrwała z miejsca - prosto do budynku. Chociaż tyle dobrego, że i tak do niego zmierzali...
- Niech pani lepiej i tak przejdzie pod to biuro - zalecił odrobinę niezręcznym tonem, co prawda bez wątpienia zwracając się do nieznajomej, lecz wzrokiem odprowadzając znikającą w tłumie Gwen. Normalnie może Osborn bardziej przejąłby się jej zachowaniem i natychmiast za nią podążył, ale... Przecież miał jej numer, więc mógł trzymać rękę na pulsie. Może i nie pochodziła z tego świata, ale chyba nie powinna się w parę minut wpakować w zbyt wielkie kłopoty, prawda? Prawda...?
Chwilowe rozdzielenie się nie przeszkadzało Osbornowi z jeszcze jednego powodu. Dzięki niemu mógł bez zbędnych pytań wyjąć telefon i spróbować skontaktować się z Peterem... Zakładając, że ten w ogóle odbierze od niego wiadomość i na nią zareaguje. Bo równie dobrze mógł być w tym momencie czymś zajęty, na przykład popijać kawkę z Mścicielami - albo raczej im ją przynosić - czy czym tam się bohaterowie trudnili po zakończonej akcji. Poza tym Harry wciąż nie chciał wiedzieć gdzie w ogóle Parker trzymał komórkę w tym swoim zdecydowanie zbyt obcisłym kostiumie...
Nie namyślając się więc długo, mężczyzna wyjął z kieszeni własne urządzenie, odblokował je i od razu wszedł w rozmowę z przyjacielem. Wiadomość skomponował tak krótką i treściwą, jak tylko był w stanie - "Spotkałem się z nią, wygląda na alt świat, potrzebuje pomocy, by tam wrócić. Powinieneś się z nią zobaczyć." Wątpił, aby musiał informować o kim mówił, bo w końcu parę godzin wcześniej rozmawiali o tej sytuacji... I wierzył w inteligencję Petera pod kątem rozwinięcia skrótu od słowa alternatywny. Słanie esemesów w tym temacie i tak nie było najbezpieczniejsze, ale jakoś się ze sobą komunikować musieli, a rozmowa na głos w tłumie brzmiała jeszcze gorzej.
Czekając na odpowiedź, Osborn zdecydował się przynajmniej częściowo pójść w ślady Gwen, a mianowicie ruszył w stronę holu, manewrując między innymi przechodniami. Komórkę trzymał w ręce, więc wibracje od razu zwróciły jego uwagę - i zatrzymał się już we wnętrzu budynku, choć umyślnie na uboczu, aby nikomu nie przeszkadzać. Odpowiedź okazała się... Całkiem przewidywalna - "Mówisz poważnie? Oczywiście, w końcu to ty. Tylko czy jesteś pewien, że to żaden klon, iluzja czy inna sztuczka? Ciężko w to uwierzyć." Harry sam rozważał wszystkie te możliwości i w dalszym ciągu gdzieś w głębi ducha trochę się o nie martwił, ale... Mimo to czuł się względnie przekonany.
"Wystarczająco pewien. Sprowadź telepatę, jeżeli chcesz na sto procent, ale tak między nami, praktycznie przyznała się do pajęczych mocy. Jej zachowanie i informacje pokrywają się z naszym światem dość, żeby to miało sens. Jesteśmy w Brookfield Place, tym przy WTC." Tym razem jego odpowiedź musiała być już dłuższa, żeby odniósł się do wszystkich ważnych kwestii. Jej zakończenie nie stanowiło co prawda bezpośredniego zaproszenia, ale podejrzewał, że Peter tak właśnie zinterpretuje jego słowa. Może i Gwen nie chciała się z nim teraz spotkać, ale w końcu musiała, a plaster lepiej było zerwać szybko, zamiast po trochę się z nim bawić.
Tym razem odpowiedź dotarła chyba nawet szybciej - "Nie wiem, gdzie znalazłbym telepatę od ręki, ale skoro mówisz, że jesteś pewien. To wszystko wydaje się dziwne, ale spotkam się z nią. Brookfield Place? Daj mi trochę czasu i spróbuję tam dotrzeć. W której konkretnie części chcesz się tam spotkać?" Harry również nie zwlekał z zareagowaniem, a jego krótka pauza wynikała jedynie z faktu, iż uniósł głowę, aby ocenić jakie sklepy znajdowały się w pobliżu, żeby mógł użyć ich jako charakterystycznych punktów. Zaraz potem już odpisał - "Hol, na lewo od wejścia, tak między Omegą i Bottegą. Dam znać, jeżeli coś się zmieni."
Skoro zaś to wyglądało na załatwione, Osborn przeniósł się do esemesowego wątku z Gwen i jej również posłał wiadomość, podobną do tej ostatniej - "Czekam w holu, między Omegą i Bottegą, tak będzie łatwiej się znaleźć. Wróć do mnie, gdy przekażesz tamten komunikat." Prawdę mówiąc Harry nie miał pojęcia gdzie znajdowało się to całe biuro komunikacyjne, ale Gwen najwyraźniej tak, więc powinna też być w stanie po fakcie go odszukać.
Zanim jednak mężczyzna zdążył schować telefon, otrzymał jeszcze jedną odpowiedź od Petera - "W porządku. Spróbuję jak najszybciej przyjść, ale nie jestem zbytnio w okolicy. Byłem zajęty innymi sprawami, więc może mi to trochę zająć czasu." Nie przejmował się już odpisywaniem, tylko zablokował ekran i wsunął komórkę z powrotem do kieszeni. Wówczas przesunął się jeszcze trochę bardziej pod ścianę i skrzyżował ramiona na klatce piersiowej, gotów poczekać na Gwen. Albo na Parkera, ale prawdopodobnie prędzej na Gwen.

Stojąc tak sobie na uboczu ze skrzyżowanymi na klatce piersiowej ramionami, Harry bardzo przykładał się od emanowania aurą nie zbliżaj się do mnie, nie rozmawiaj ze mną, ignoruj mnie i idź dalej. Nie był w nastroju na pogawędki z przypadkowymi osobami, czy to takimi, które by go jednak rozpoznały, czy z takimi, które czegoś by od niego chciały... Zgoda, zwykle nie był, ale to inna sprawa. Grunt, że obecnie mężczyzna w wyrazie zniecierpliwienia stukał palcem wskazującym we własną rękę i powoli rozglądał się po swoim najbliższym otoczeniu, wypatrując Gwen lub Petera.
Nie minęło aż tak dużo czasu, nim wibracje dochodzące z kieszeni zwróciły jego uwagę na nową wiadomość. No tak, powinien się był spodziewać... Dlatego nie namyślając się długo, mężczyzna sięgnął po telefon i zerknął na otrzymany tekst. Dwie minuty. W porządku. Czyli prawdopodobnie z pięć, ale to i tak lepiej, niż gdyby taki okres oczekiwania zapowiedział mu Parker. Wówczas na pewno w ogóle by mu nie uwierzył, bo w końcu Peter słynął ze spóźniania się, zawsze i na wszystko, niezależnie od tego, ile czasu miał na przygotowanie się do wyjścia. Choć może Osborn oceniał go trochę zbyt surowo, bo gdzieś tam w głębi ducha zdawał sobie sprawę z tego, iż roztrzepanie jego przyjaciela odpowiadało tylko za połowę tych przypadków. Reszta wynikała najpewniej z konieczności ratowania miasta i zdejmowania kotków z drzew.
Harry nie odpisał na tę wiadomość, ale i nie schował ponownie komórki. Skoro już wiedział, że miał dla siebie trochę czasu, to równie dobrze mógł wykorzystać go na zerknięcie w sieć. Najpierw szybko przejrzał swoją skrzynkę e-mailową, ale na szczęście od ostatniego sprawdzania nie pojawiło się w niej nic ważnego. Dobrze, bo teraz nie miał za bardzo warunków do zastanawiania się nad istotnymi kwestiami firmowymi, a inne... Cóż, inne mogły bez problemu poczekać do wieczora. Zajmie się nimi z domu. O ile będzie mu to dane, skoro teraz musiał się też opiekować Gwen... A odnosił wrażenie, że będzie to robota na pełen etat - i pomoc Parkera niczego pod tym względem nie zmieni.
Dwie minuty zdążyły mu już tak minąć, ale dziewczyny na horyzoncie wciąż widać nie było, w związku z czym Osborn z czystym sumieniem włączył przeglądarkę i zabrał się za śledzenie serwisów informacyjnych. Mimo wszystko wolał się upewnić, że zagrożenie na sto procent przeminęło, że nagle nie wypłynęło coś nowego, przed czym lepiej byłoby się gdzieś zaszyć... Ale najwyraźniej nie, o dziwo i na szczęście. Większość wiadomości dotyczyła już zakończonych walk oraz otoczki całego tego ataku - jednakże jego uwagę zwróciły również doniesienia z Nowego Orleanu. Oczywiście nie zamierzał się w nie mieszać, to nie była jego sprawa, a bohaterowie prędzej czy później na pewno nad wszystkim zapanują, lecz... Lubił wiedzieć co się działo w kraju i na świecie. Koniec końców takie wydarzenia odbijały się często na jego interesach, w ten czy inny sposób.
Przeglądając kolejne newsy i strony, co jakiś czas Harry podnosił wzrok, aby przesunąć nim po okolicy w poszukiwaniu Gwen lub Parkera, ale w dalszym ciągu żadnego z nich nie widział. W tym pierwszym przypadku odrobinę go to niepokoiło, bo przecież wziął dziewczynę pod swoją opiekę, nawet jeżeli bardzo nieoficjalnie... Ale z kolei spodziewał się, że na Petera trochę poczekają, więc o niego się nie martwił. Parker sam zapowiedział, że potrzebował trochę czasu, aby dotrzeć do centrum handlowego - chociaż raz nie starając się mydlić mu oczu... Co stanowiło całkiem miłą odmianę. Harry potrafił to docenić.
Nie oznaczało to, że konieczność czekania sama w sobie go nie irytowała, bo jednak nie był zbyt cierpliwą osobą, przynajmniej w takich okolicznościach... Ale jakoś sobie z tym jeszcze radził. Póki mógł się czymś zająć, nie było tak źle, a komórka dostarczała mu jakiejś formy rozrywki. O ile mógł w ogóle tym mianem określić czytanie o ostatnich tragediach... Nieważne. Gorzej, że nie obraziłby się za możliwość porozmawiania z Parkerem przed przybyciem Gwen, ale na to nawet nie liczył. Jakoś nie wierzył, że pojawiliby się w preferowanej przez niego kolejności, nie tylko ze względu na swoje obietnice, dzielącą ich odległość i całą resztę praktycznych kwestii, ale i tak po prostu przez typowe szczęście - albo raczej nieszczęście - Osborna.
Trudno. Musiał przynajmniej próbować wierzyć w to, że Peter był wystarczająco dobrze przygotowany na to spotkanie... I że w jego trakcie nie palnie czegoś niewłaściwego. Za bardzo. I zbyt często. Bo coś palnie na pewno... I Harry już się na to mentalnie nastawił, naprawdę. Oby tylko Gwen nie była na niego zbyt zła za to, że go sprowadził. Co prawda Osborn podejrzewał, że powinno jej szybko minąć - kiedy tylko dotrze do niej, że tak było jednak lepiej - ale w pierwszym momencie mogło się zrobić nieprzyjemnie.

Prawdę mówiąc w tym momencie Harry rozważał już wysłanie do Gwen kolejnej wiadomości, albo nawet zadzwonienie do niej, aby szybciej i bardziej bezpośrednio omówić sprawę. Fakt faktem, że nigdzie się w gruncie rzeczy nie spieszył, ale nie oznaczało to od razu, że chętnie spędzał swój cenny czas czekając praktycznie bezczynnie w centrum handlowym... Szczególnie w takim tłumie. To chyba najbardziej mu w całej tej sytuacji przeszkadzało. Nawet trzymając się na uboczu i dzięki temu mając dla siebie trochę przestrzeni, mężczyzna wciąż czuł się przytłoczony.
Z tym postanowieniem, Osborn wyszedł z przeglądarki, równocześnie podnosząc się na moment z miejsca, aby przed nawiązaniem połączenia jeszcze raz rozejrzeć się po okolicy... Bo a nuż Gwen właśnie się do niego zbliżała i dzwonienie okazałoby się kompletnie niepotrzebne? Zamiast niej jego uwagę przyciągnął jakiś chłopak przeciskający się między ludźmi... Najwyraźniej w ogromnym pospiechu, jeżeli sądzić po tym, jak na nich wpadał, lawirował, zderzał się z nimi barkami i ani myślał za to przeprosić. Ech, Nowy Jork. Jak go nie kochać.
Harry zapewne by to zignorował i wrócił do własnych spraw, gdyby w następnej sekundzie ponad szum głosów, urządzeń i przemierzających ulice na zewnątrz samochodów nie wybił się znajomy głos... I tak naprawdę Osborn nie musiał się nad tym nawet zastanawiać, by połączyć fakty i bardzo prędko dojść do wniosku, iż oczywiście, że Gwen się w coś wpakowała, jak mógł w ogóle liczyć na coś innego? W końcu ta jej wersja zdawała się mieć w sobie całkiem sporo z Parkera, pomijając cisnący się na usta podtekst... To normalne, że musiała też być magnesem na kłopoty.
Mężczyzna poświęcił tylko moment na westchnięcie, połączone z równoczesnym wsunięciem telefonu do kieszeni, aby w zamieszaniu przypadkiem nie wyleciał mu z dłoni. W tym czasie nie spuszczał już wzroku z uciekającego - zbliżającego się do niego - chłopaka i... Tak, teraz rozpoznawał już chyba trzymany przez niego plecak Gwen. Czyli jedna kwestia sama się wyjaśniła. Pozostawało tylko pytanie... Jak najlepiej będzie go zatrzymać?
Gdyby dookoła nich było teraz więcej miejsca, Harry po prostu by go przewrócił. W takim wypadku wyglądałoby to chyba wystarczająco naturalnie i złodziejaszkowi ciężko byłoby się wymknąć, bo najpierw musiałby zmarnować moment na pozbieranie się z ziemi... Ale w obecnych okolicznościach najprawdopodobniej wylądowałby po prostu na innym przechodniu, może pociągnął go ze sobą na podłogę, a może tylko się od niego odbił... Nie, nieważne. To nie miało sensu. Złapanie za sam plecak mogłoby go z kolei uszkodzić, za ubranie - rozerwać je i tak czy siak pozwolić chłopakowi zwiać... Tak naprawdę zostawała tylko jedna opcja, która powinna być bezpieczna, ale i tak wymagała włożenia odrobiny wysiłku w utrzymywanie pozorów.
Tak się nad tym wszystkim zastanawiając, Osborn zbliżył się już do miejsca, przez które nieznajomy powinien chcieć się zaraz przecisnąć, odczekał aż do idealnego momentu, kiedy ten musiał go minąć... I wówczas chwycił go za nadgarstek, jednocześnie zahaczając stopą o jego kostkę, aby podciąć mu nogę. Jako że przytrzymywał go w miejscu, a nawet szarpnął jego rękę ku górze, nie ryzykował obaleniem chłopaka na przypadkową, niewinną osobę, sam zaś szybko przemieścił się za jego plecy, zmieniając przy tym nieco swój uchwyt... Dla własnej wygody i po to, żeby mimo wszystko nie zrobić mu zbyt poważnej krzywdy. Choć rękę w miarę możliwości mu wykręcił, przynajmniej na tyle, na ile pozwalała na to obecność plecaka... W którym to celu musiał przyklęknąć za nim na jedno kolano, ale trudno. Czego się nie robiło dla - och, w tym wypadku dla Gwen. Albo raczej dla własności Gwen.
Skoro zaś już o niej była mowa, to Harry zakładał, że dziewczyna powinna do niego niedługo dotrzeć... Choć prawdę powiedziawszy po usłyszeniu jej głosu nie tracił czasu na odnalezienie jej wzrokiem w tłumie. Zakładał, że musiała być wystarczająco blisko, ale teraz tym bardziej nie mógł tego sprawdzić. Nie dość, że znajdował się niżej, to jeszcze musiał mieć na oku rzucającego się i protestującego chłopaka... A jeżeli raz czy drugi pozwolił sobie trochę mocniej zacisnąć palce, to hej, dbał o to, aby nie połamać mu kości, coś mu się chyba od życia na leżało. Na przykład te całkiem satysfakcjonujące jęki bólu delikwenta za każdym razem, gdy nacisk na moment wzrastał... Nie, wbrew pozorom Osborn wcale nie miał sadystycznych zapędów. Tylko... Cieszył się z tej sprawiedliwości. Co było najzupełniej normalne.
Prawdziwa sztuka polegała na utrzymywaniu balansu pomiędzy sprawowaniem kontroli i wyglądaniem tak, jak gdyby miał z tym drobne problemy - nie za duże, aby chłopak nie poczuł się pewniej, ale jednak jakieś. Mógł się przecież powoływać na siłownię i treningi z samoobrony, to każdy by zrozumiał, ale wszelkie nadludzkie czynniki musiały już pozostać tajemnicą... W związku z czym udawał. Na szczęście z graniem ról też posiadał już niezłe doświadczenie.
- Gwen? - spytał, podnosząc przy tym trochę głos, ale nie krzycząc. Skoro wcześniej dosłyszał zawołanie dziewczyny, a od tego czasu musiała zmniejszyć dzielącą ich odległość, to miał nadzieję, że mogła wyłapać swoje imię. A że wokół nich zrobiło się teraz nieco więcej wolnej przestrzeni, pozwalającej ludziom wygodniej obserwować rozwój wydarzeń i nie musieć się w nie wtrącać... To tak naprawdę tym lepiej dla nich. Przynajmniej pod tym względem, bo wylądowanie na widoku wcale nie było takie dobre.

No tak, oczywiście, że plecak miał priorytet... Nawet nie siląc się na powstrzymanie odruchu przewrócenia oczami - i pomimo tego, iż kąciki jego ust przez moment lekko zadrgały, zdradzając, że nie był tak naprawdę poważnie zirytowany - Harry dostosował się do działań Gwen, aby mogła zdjąć swoją własność z pleców nieznajomego. Dla bezpieczeństwa przy okazji naparł na nie kolanem, nisko, żeby nie przeszkadzać w odzyskiwaniu plecaka... Ale czuł się z tym jakoś tak pewniej. Nie to, żeby uważał, że ten chłopak mógłby im jeszcze uciec, ale zawsze wolał dmuchać na zimne. Ostrożność leżała zwyczajnie w jego naturze. Głęboko, głęboko zakorzeniona.
Ignorując dalsze protesty złodzieja, Osborn rzucił okiem ku Gwen, starając się przynajmniej wyczytać coś więcej z wyrazu jej twarzy, skoro póki co skupiła się na sprawdzaniu zawartości torby. Choć nie lubił być ignorowany, to w tym wypadku mimo wszystko jej się nie dziwił i to głównie dlatego nie chciał wybijać jej ze skoncentrowania. W końcu mógł poczekać te kilka, kilkanaście sekund, korona z głowy by mu przez to nie spadła... A już wolał, żeby zorientowała się teraz, jeżeli czegoś jej brakowało. Odzyskanie tego potem byłoby problematyczne, niezależnie od tego, jakie podejmą zaraz kroki - czy zaangażują policję, ochronę centrum, czy też zrobią jeszcze coś innego.
Skoro zaś już o tym była mowa... To Harry przede wszystkim wątpił, aby w tej chwili jakiekolwiek służby miały czas przybyć i się tym zająć. Nie dość, że wyrządzona szkoda była drobna, więc w najpoważniejszym wypadku złodziej zapłaciłby pewnie kilkaset dolarów grzywny, może w porywach trafił na parę miesięcy do więzienia... Co może by go czegoś nauczyło, a może tylko pogorszyło jego sytuację... To przecież policja musiała być teraz potrzebna w całym mieście i to z pewnością do bardziej istotnych przypadków. Niezbyt się to Osbornowi podobało, ale odnosił wrażenie, że w takich okolicznościach lepiej było po prostu odpuścić. No, może po uprzednim nastraszeniu chłopaka... Choć z drugiej strony siniaki, obolałe ramię i nadgarstek oraz upokorzenie mogły już być dla niego jakąś nauczką.
Harry nie zdążył jeszcze do końca zadecydować czy aby na pewno chciał to Gwen zasugerować, gdy dziewczyna odezwała się jako pierwsza, potwierdzając to, czego się spodziewał. Mężczyzna kiwnął głową na tę informację, wciąż pogrążony w myślach, lecz kiedy blondynka kontynuowała, zmuszony był ponownie na nią zerknąć. Jego brew powędrowała w górę, spojrzenie z kolei - za wskazaniem - przeskoczyło w dół, na strój Gwen. Szczerze mówiąc nie sądził nawet, żeby chciał wiedzieć... Prawdopodobnie by się zdenerwował. Po co marnować serum na zajmowanie się jego biednym sercem.
Osborn już zamierzał powiedzieć właśnie to - no, może łagodniejszą wersję tego - kiedy jego towarzyszka gładko przeszła do monologu, którego podobno chciała uniknąć. Nie był zdziwiony. Za to rozbawiony owszem i zapewne odbiło się to w jego oczach... Oraz w sposobie, w jaki w miarę słuchania jeden kącik jego ust uniósł się zauważalnie w pół-uśmiechu. Och, nie wierzył w to wyjaśnienie. Ani trochę. Ale musiał przyznać, że dostarczyło mu jakiejś rozrywki, w związku z czym chwilowo był skłonny je przepuścić. Tak czy siak domyślał się z czego mogło wynikać takie kłamstwo, więc nie czuł ogromnego parcia na wymuszenie przyznania się do prawdy.
- Nie zamierzałem pytać - odparł zwyczajnie, pozwalając Gwen mentalnie pluć sobie w brodę za to, że nie poczekała na jego reakcję, tylko od razu wkroczyła do akcji. Chociaż... Najwyraźniej lubiła mówić, więc może takie snucie historii jej nie przeszkadzało. Nieważne. Grunt, że z jej słów wynikało, iż najwidoczniej ona również nie chciała wzywać policji. Albo nie przyszło jej to do głowy. Wydawała się na tyle roztrzepana, że akurat w to mężczyzna byłby skłonny bardzo łatwo uwierzyć. Nie zmieniało to faktu, że czuł się zobowiązany przynajmniej do przedstawienia jej opcji. No i... Wciąż musiał jej powiedzieć o Parkerze.
- Za moment pójdziemy na zakupy, obiecuję, tyle że najpierw mamy tu coś jeszcze do zrobienia. Ale na początek... Zgaduję, że chcesz go po prostu wypuścić? - spytał, równocześnie palcem wskazującym stukając dwa razy o nadgarstek wciąż mocno trzymanego przez siebie chłopaka, jak gdyby w ogóle mógł mówić o kimkolwiek innym. Trzeba przyznać, że nawiązanie tego tematu sprawiło, iż złodziejaszek niespodziewanie zastygł w bezruchu, jak gdyby doszedł do wniosku, iż perspektywa odejścia z miejsca wydarzeń bez zgarnięcia przez służby zasługiwała na bycie potulnym. Chłopak spróbował nawet zerknąć przez ramię na Gwen... W sposób, który prawdopodobnie uważał za proszący i pełen nadziei. Harry'emu kojarzył się trochę z Peterem, gdy liczył na to, że ktoś go za darmo nakarmi. Wiedziałeś, że chciał cię naciągnąć, ale i tak działał na serce, więc w dziewięciu przypadkach na osiem się łamałeś. Albo to może Osborn miał względem niego zdecydowanie zbyt miękkie serce. Pewnie tak.
Wobec tego tutaj na szczęście zbyt miękkiego serca nie posiadał, w związku z czym na tę jego szopkę zareagował jedynie przewróceniem oczami. Najchętniej trochę by go nastraszył, ale nie wiedział kiedy zawita do nich Parker, a do tego czasu wolałby już mieć tę sprawę z głowy. W końcu pajęcze poczucie sprawiedliwości mogłoby się jeszcze odezwać i wkręcić ich w czekanie na policję albo gorzej. Bardzo prawdopodobne. I obecnie zbędne.

Harry jedynie przewrócił oczami na dalsze tłumaczenia dziewczyny, po czym posłał jej spojrzenie zdające się mówić jasne, co tylko nie powiesz. Mimo to, zgodnie ze swoim wcześniejszym postanowieniem, nie naciskał i o nic nie pytał. Nie zależało mu aż na tyle, szczególnie w tym momencie, gdy nie dość, że ich rozmowy słuchał ten niedoszły złodziej, to jeszcze prawdopodobnie przynajmniej część gapiów, tych stojących wystarczająco blisko. Chociaż tyle dobrego, że nikt nie próbował się wtrącać. Co prawda normalnie Osborn nigdy nie posądziłby o takie ciągoty żadnego mieszkańca Nowego Jorku - pomijając bohaterów, ale oni stanowili osobną kategorię - ale z jego szczęściem akurat tu i teraz mogłoby kogoś tknąć sumienie i poczucie obywatelskiego obowiązku.
Gdyby nawet mężczyzna chciał coś odpowiedzieć, to nie miałby ku temu obecnie okazji, bo do ich dyskusji wreszcie wtrącił się powalony chłopak... I Harry zdecydował się pozwolić Gwen rozegrać tę sytuację mniej więcej tak, jak miała na to ochotę. Oczywiście na wszelki wypadek wciąż monitorował rozwój wydarzeń, w razie czego gotów na czas wkroczyć, ale jak do tej pory nic nie wskazywało na to, aby miał zostać do tego zmuszony... Więc chyba mógł dziewczynie pod tym względem zaufać.
Osborn słuchał więc i czekał, póki co zachowując swoje uwagi dla siebie - a parę ich zdecydowanie posiadał. Przede wszystkim naprawdę, naprawdę nie wierzył temu złodziejowi i to był pewnie główny problem. Jego tłumaczenie brzmiało po prostu głupio i Harry ledwo powstrzymał się przed parsknięciem na nie śmiechem... Szczególnie kiedy odruchowo wyobraził sobie jak jego Gwen zareagowałaby na taki tekst. Och, na pewno by się nie uśmiechnęła. Mogła być miła i urocza, ale do swojego wyglądu przykładała wagę. Podchodziła do niego bardzo starannie i ostrożnie.
Fakt, iż ta Gwen najwyraźniej zupełnie się tym nie przejęła, stanowił więc dla Osborna drobne zaskoczenie... Nawet jeżeli prawdopodobnie nie powinien, bo przecież mężczyzna zdążył się już zorientować, że pod tym kątem jej podejście musiało być inne. Luźniejsze. Mimo to Harry zaczynał się właśnie zastanawiać czy mógł się już powoływać na dysonans poznawczy. I jak mógłby się tego odczucia pozbyć, bo naprawdę było dla niego niekomfortowe. Co z tego, że na rozsądek rozumiał sytuację?
Wszystko to dawało przynajmniej jeden efekt, na którym Osbornowi tak czy siak zależało, czyli straszyło ich złodzieja. Dobrze. Należało mu się. Co prawda Gwen zakończyła zabawę zdecydowanie zbyt szybko, ale, ponownie, Harry'emu nie zależało w wystarczającym stopniu, aby miał zaprotestować. W związku z tym ograniczył się do posłania dziewczynie długiego spojrzenia... A w tym czasie ona już zmieniła temat, świergocząc coś na temat policji i szczątków robotów. Cudownie, tylko tego potrzebowali.
Wzdychając głęboko, lecz cicho, Osborn niezbyt delikatnie puścił chłopaka i podniósł się na równe nogi, pozwalając młodemu w ekspresowym tempie pozbierać się z podłogi. Odprowadził go wzrokiem, gdy ten równie prędko wystartował z miejsca, zapewne starając się zniknąć w tłumie na wypadek, gdyby obecność policjantów w centrum doprowadziła Gwen do nagłej zmiany zdania. Harry nie sądził, aby miało to nastąpić, ale musiał przyznać, że nieznajomy wykazywał przynajmniej jakieś resztki instynktu samozachowawczego. W końcu lepiej dla niego, żeby jak najszybciej zszedł im z oczu.
Wszystko to oznaczało, że Osborn nie spieszył się z ruszeniem za wskazaniem blondynki. Co prawda nie ociągał się na tyle, aby miało to wyglądać na umyślne opóźnianie, ale sprawdzenie zamieszania nie było dla niego niczym pilnym. Przeciwnie, szczerze mówiąc wolałby tego w ogóle uniknąć. Zgodnie z jego przewidywaniami kłopoty zdawały się podążać w ślad za Gwen lub chociaż tworzyć się w jej pobliżu, a on naprawdę posiadał dość własnych i nie czuł potrzeby pakować się w żadne nowe.
- Jeżeli chcesz - zgodził się jednak, bo na kłócenie się tym bardziej nie miał w tym momencie ochoty. Pozostawał tylko jeden problem, którym mężczyzna zajął się po drodze w wybrane przez Gwen miejsce... A mianowicie wyjął z kieszeni telefon i prędko skomponował krótką wiadomość tekstową, którą od razu nadał do Parkera - "Porywa mnie dalej, dam znać." Po zatrzymaniu się niedaleko zbiorowiska ludzi, Harry instynktownie podniósł wzrok, szukając szyldów lub innych dobrze widocznych znaków charakterystycznych... I jego brwi podjechały w górę, gdy zamiast tego jego spojrzenie padło na podwieszonych pod sufitem jednego ze sklepów mężczyzn.
- Masz bardzo dziwne wyobrażenie promocji - skomentował suchym tonem, nawet nie patrząc przy tym na Gwen. Co do niczego ciekawego, to w gruncie rzeczy dyskutować nie mógł, bo faktycznie w tym mieście człowiek po pewnym czasie przyzwyczajał się do tego rodzaju widoków, ale... Ale cóż, teraz przynajmniej wiedział już gdzie dokładnie - i dlaczego - dziewczyna mu wcześniej na tak długo zniknęła. No i wyszło na to, że wcale nie musiał pytać.
- Ale o tym pogadamy później. I nie w miejscu publicznym - dodał, a że do tego czasu zdążył zorientować się w otaczających ich lokalach, to znów sięgnął po telefon i wysłał kolejny SMS, równie zwięzły co poprzedni, zawierający jedynie nazwy dwóch z pobliskich sklepów. To powinno być dość informacji, żeby Peter mógł ich bez problemu namierzyć. W końcu centrum posiadało rozstawione tu i tam mapki, z których w razie czego mógłby skorzystać.

Harry jedynie zamruczał cicho - w sposób, który mógłby zostać uznany albo za neutralny, albo za potakujący - na ten komentarz o wyczuleniu na promocje. Jeżeli miał rację we wszystkich lub przynajmniej w większości swoich podejrzeń, to byłby raczej skłonny stwierdzić, że taki dodatkowy zmysł charakteryzował najwyraźniej pająki... Musiał, bo inaczej Osborn nie miał pojęcia jak Peter przeżywał na wypłatach z gazety... Ale oczywiście na głos tego powiedzieć nie mógł, jeszcze nie teraz i przede wszystkim nie tutaj, w miejscu publicznym. W dalszym ciągu trzymał się postanowienia, by nie naciskać.
Dopiero następne pytanie Gwen bardziej przykuło jego uwagę i wywołało wyraźniejszą reakcję... Oraz delikatne ukłucie zakłopotania. Szybki rachunek sumienia potwierdził, iż być może jego zachowanie nie wskazywało na ogromne zainteresowanie, może wręcz na drobne lekceważenie, choć nie to było jego zamiarem. Zwyczajnie wychodził z założenia, iż krycie się z wysyłaniem wiadomości wyglądałoby bardziej podejrzanie od robienia tego otwarcie... I z opóźnieniem dotarło do niego jak poza tym mogło się to prezentować. Jego wina, potrafił to niechętnie przyznać - przed samym sobą.
Najgorsze było zaś chyba to, iż nie dawało to nawet żadnych efektów. Parker mu nie odpisywał. Z jego szczęściem mógł nawet porzucić albo zgubić gdzieś komórkę... Lub po prostu korzystał z drogi powietrznej, pajęczynowej, dlatego nie mógł na nią zerknąć. Trudno, koniec końców mężczyzna nie spodziewał się, że jego przyjaciel dotrze na miejsce w krótkim czasie, więc nie czuł się nawet tą zwłoką zawiedziony. Głównie zrezygnowany i lekko zirytowany... To ostatnie dlatego, iż zmuszała go do kontrolowania sytuacji.
Nieważne. Jeżeli Peter pojawi się w centrum, będzie mógł sam do niego napisać i zapytać o ich aktualne położenie. Harry miał dość podsyłania mu aktualizacji, w związku z czym teraz potrząsnął przecząco głową, zablokował komórkę i wsunął ją z powrotem na jej miejsce w kieszeni. W razie czego wyczuje dochodzące z niej wibracje, nawet jeżeli w typowym dla centrum handlowego hałasie nie dosłyszy sygnału dźwiękowego.
- Już nic, nie przejmuj się - 0dparł krótko. Co prawda Gwen akurat powinna się trochę przejmować, przynajmniej zakładając, że Parker ich nie wystawi - co nie było wcale takie pewne - ale to nic. Prędzej czy później im wybaczy, choćby tylko ze względu na to, że w tym świecie nie miała większego wyboru. Kogoś musiała się trzymać, zezłoszczona czy nie. Może było to ze strony Osborna kiepskie podejście, ale nie zamierzał zaprzeczać faktom.
Na szczęście dziewczyna najwyraźniej była w tym momencie bardziej zainteresowana kontynuowaniem zakupów i Osborn musiał przyznać, że w tym wypadku miała rację - naprawdę powinni się w końcu za to zabrać. I... Pewnie się pospieszyć. Jeżeli Peter do nich dołączy, to zapewne emocje ich obojga wezmą górę i Gwen straci wszelkie zainteresowanie sklepami. Póki co więc Harry przewrócił oczami na sposób, w jaki ujęła sprawę, równocześnie unosząc kącik ust w krzywym uśmiechu... I walcząc z chęcią zabrania nastolatki do właśnie takiego butiku dla krezusów. Och, jakże go ciekawiło to, jak by zareagowała - i czy faktycznie znalazłaby tam coś dla siebie. Miał wrażenie, że nie. Nie dlatego, że spoglądał na nią z góry, nic z tych rzeczy, tylko... Sam zdawał sobie sprawę z tego, że ta wyższa moda potrafiła wyglądać co najmniej śmiesznie. Lub sztywno. Przeczuwał, że ta Gwen zechce znaleźć dla siebie coś luźniejszego i codziennego. Może bardziej sportowego?
Przeglądając w myślach tutejsze sklepy i starając się dobrać coś pasującego stylem, Harry już zamierzał odpowiedzieć, gdy z głośników zaczął być nadawany komunikat dla zagubionych osób. Mężczyzna odruchowo odchylił głowę minimalnie do tyłu i uniósł spojrzenie, lecz zaraz potem jego wzrok padł już na Gwen, kiedy ta ponownie się odezwała. Szczerze mówiąc nie miał pojęcia czy ktoś skorzystał z jej pomysłu, czy też centrum robiło po prostu swoje, zgodnie z jakimiś odgórnymi przykazaniami, ale nie przeszkadzało mu pozwolenie dziewczynie myśleć, że to rzeczywiście była jej zasługa... Bo może była.
- Powinnaś. W niektórych sytuacjach lepiej zrobić wrażenie pewnością siebie, niż nie pozostawić po sobie zupełnie żadnego skromnością - odparł, bo przynajmniej za to mógł poświadczyć. Umiejętność wybicia się była istotna. A jeżeli nawet przez takie podejście można było wyjść na osobę arogancką... To traciło to na znaczeniu, kiedy mogło się podeprzeć swoje słowa czynami i udowodnić, iż nie chwaliło się bez powodu. Osborn miał z kolei przeczucie, że to akurat Gwen mogła zrobić. Może się mylił, ale opierał swoje domysły na... Na sposobie alternatywności ich światów, jeżeli brzmiało to sensownie.
- A teraz na poważnie, sugeruję zacząć od tych sklepów, w których z większym prawdopodobieństwem trafisz na coś w twoim guście, a potem możemy iść się pośmiać z dzisiejszej mody w tych bardziej wyszukanych - zaoferował, nie dzieląc się już z dziewczyną informacją, iż jedne i drugie tak naprawdę nie różniły się aż tak strasznie cenami. Tak, to było drogie miejsce, w konwencjonalnym tego słowa znaczeniu. Za to oferowało dobrą jakość. Pomagało też to, iż większość tutejszych sklepów sprzedających ubrania dla kobiet znajdowała się niedaleko siebie, więc łatwo im będzie się między nimi przemieszczać.
- Madewell? Nawet jeżeli nie spodoba ci się tam nic innego, to przynajmniej wybór jeansów powinien być wielki, w tym się specjalizują - dodał, odbijając już w odpowiednim kierunku, żeby poprowadzić Gwen do wspomnianego przez siebie lokalu. Obok niego był jeszcze Kors, po przeciwnej stronie alejki między innymi J.Crew... Pomiędzy nimi blondynka powinna być w stanie zebrać garderobę na jakiś czas. A jeżeli nie, to zawsze mogli na poważnie spróbować w tych bardziej eleganckich sklepach. To w końcu nie tak, że nie posiadały żadnej oferty dla młodszych osób.

W porządku, tego Harry się nie spodziewał. Zupełnie. Ostatnimi czasy rzadko kiedy coś naprawdę go zaskakiwało, głównie dlatego, że w całej swojej zgryźliwości przyzwyczaił się do - głównie nieprzyjemnych - niespodzianek i obecnie przyjmował je na ogół ze zrezygnowaniem i opcjonalnie gorzkimi myślami... Ale naprawdę oczekiwał, że Gwen skupi się na młodzieżowych kreacjach i na tę właśnie ewentualność planował. Co prawda nie miało to ogromnego znaczenia od tej strony, bo namierzone przez niego sklepy tak czy siak oferowały też bardziej eleganckie stroje, ale szok pozostawał szokiem. Nawet jeżeli całkiem nieźle skrywanym, pomijając uniesienie brwi i może drobne zawahanie się przy którymś kolejnym kroku.
Osborn starał się nie chodzić ciągle tuż za swoją towarzyszką. Kręcił się w pobliżu, czekał, dzielił swój czas między obserwowanie tego, co robiła, a rozglądanie się po samym sklepie, ale nie chciał jej przeszkadzać. Tego nauczyły go zakupy z MJ. Pomagać, kiedy tego wymagała, a poza tym dawać jej przestrzeń do działania, bo ona sama wiedziała najlepiej czego chciała... Aż do momentu, gdy pytała go o zdanie, rzecz jasna. Szczerze powiedziawszy tak się teraz nad tym zastanawiając, mężczyzna czuł się trochę wytresowany, ale chyba nawet to akceptował. Przynajmniej odebrał odpowiednie przygotowanie na przyszłość - na okazje takie, jak ta.
Zerkając po otoczeniu Harry nie był natomiast nieświadomy spojrzeń, które otrzymywała od personelu Gwen. Jego samego nie spotykały, być może ze względu na płeć, a może na to, że wyraźnie robił tu tylko i wyłącznie za towarzysza, więc nie ruszał ubrań... Lub może obsługa pamiętała go z wizyt z Mary Jane i dlatego był relatywnie ignorowany. Nieistotne, bo tak naprawdę obchodziło go przede wszystkim to, że najwyraźniej nikt go tutaj nie rozpoznawał z imienia i nazwiska - albo raczej z firmy. I oby tak już zostało. Anonimowość była w cenie. Dopóki zaś nikt nie wykraczał poza zwykłą podejrzliwość i dokładne obserwowanie poczynań Gwen, w jej imieniu również nie reagował. Zwracanie na siebie uwagi mijałoby się z celem, zarówno dla niego, jak i dla niej, a poza tym tak naprawdę nie istniały żadne realne podstawy do wykłócania się... Bo niestety krzywo się panie na nią patrzyły stanowiło raczej kiepski argument.
Oczywiście istniała też opcja, że cała ta nerwowość wynikała po prostu z ostatniego ataku, a w takim wypadku czepianie się byłoby tym bardziej niedelikatne i nawet Harry, mający ogólnie kiepsko rozwiniętą empatię, potrafił to zrozumieć. Albo wypadałoby powiedzieć, że przynajmniej posiadał tego świadomość. Nieważne. Grunt, że on sam starał się już unikać śledzenia nadawanych wiadomości, bo prędko zdążył się zorientować, że w większości powtarzały rzeczy, o których i tak słyszał lub gdzieś je wyczytał... Albo zobaczył na własne oczy. Innymi słowy, traktowały o tym, czego nie chciał rejestrować i przeżywać ponownie. Wystarczyło, że o tym wiedział - rozdrapywanie nie miało sensu... A słuchanie mniej lub bardziej szalonych opinii osób obecnych w sklepie tylko go irytowało. Brakowało mu cierpliwości do takich sytuacji. I do ludzkiej głupoty. Może przede wszystkim do tego ostatniego...
Zainteresowanie Osborna przyciągnęła dopiero wzmianka o centrum handlowym, w którym się w tym momencie znajdowali. To wystarczyło, aby w końcu rzucił okiem ku telewizorowi, równocześnie lekko marszcząc czoło. Cudownie, tylko tego im jeszcze brakowało - żeby sufit zawalił im się na głowę. Z drugiej strony... O ile w grę nie wchodził jeden z tych ogromnych robotów, to zagrożenie powinno być względnie niewielkie. I skupiać się głównie wyżej, a nie na parterze, na którym przebywali... No i może wokół budynku, gdyby coś miało zlecieć z dachu. Nie zmieniało to faktu, że informacja ta stanowiła świetną motywację do pospieszenia się. Lepszą od coraz późniejszej godziny, bo Harry był mimo wszystko przyzwyczajony do funkcjonowania wieczorami i nocami. Niestety nie z tych przyjemnych powodów.
Z zamyślenia wyrwała go na szczęście Gwen i to jeszcze zanim zdążył porządnie się rozkręcić. Spojrzenie mężczyzny - po szybkim zamruganiu - powędrowało ku ubraniom, które wybrała... I instynktownie spróbował przywołać z pamięci kreacje preferowane przez MJ, czyli po prostu jej gust. Równie szybko dotarło do niego, że nie, to nie ta okazja, a gdy lepiej przyjrzał się podsuwanym strojom... Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że bardziej pasowały do tego, co pamiętał na temat garderoby Gwen. Może nie idealnie, ale o to byłoby trudno, bo w końcu moda i kolekcje w sklepach się zmieniały... Lecz wciąż wystarczająco blisko. Albo do tego, co nosiły niektóre pracownie Oscorp, te biurowe. Harry odnosił wrażenie, że właśnie o to dziewczynie chodziło, w związku z czym kiwnięciem głowy wyraził swoją aprobatę, nim przemówił.
- Jasne. Powinny ci pasować, o ile w jakimkolwiek stopniu ufasz mojej ocenie. Tylko... - widział, że Gwen tak czy siak się spieszyła. Posiadał oczy. W rekordowym tempie uzbierała garderobę, nie narażając go na popadnięcie na stojąco w śpiączkę ze znudzenia, a teraz już wybierała się do przymierzalni, ale... Chyba mimo wszystko czuł się zobowiązany, żeby zwrócić jej uwagę na wspomnianą przed chwilą sytuację. Na wypadek, gdyby sama nie dosłyszała o czym była mowa. Miał tylko nadzieję, że tego zaraz nie pożałuje i nie osiągnie dokładnie odwrotnego efektu od zamierzonego.
- Załatwmy to wszystko sprawnie, co? Dobrze by było niedługo się stąd zebrać, nawet jeżeli tylko po to, żeby nie przeszkadzać w akcji... Zgaduję, że straży pożarnej. Resztę potrzebnych drobiazgów ogarniemy bliżej domu - dokończył, ruchem głowy wskazując na telewizor, choć z kolei przez te ostatnie słowa miał tak naprawdę na myśli, że ktoś to dla nich zrobi. W końcu przybory toaletowe i inne akcesoria były dość uniwersalne i zebranie ich mogło zostać zlecone. Poza tym... MJ trzymała u niego parę swoich rzeczy i pewnie by nie zauważyła, gdyby ubyło jej na przykład trochę szamponu czy jakichś perfum. Więc w ostateczności pod tym względem byli ustawieni.
- A po drodze możemy jeszcze zorganizować coś do jedzenia - dorzucił w ramach próby przekupstwa. Na Parkera to zazwyczaj działało, więc na tę Gwen też mogło, kto wie? A skoro już o Peterze była mowa... To, sądząc po braku wibracji z kieszeni, wciąż nie otrzymał od niego żadnej odpowiedzi. Bosko. Wcale nie czuł się olewany, ani trochę. Jasne, rozumiał to, że pająk mógł mieć jakiś powód, by się nie pojawiać i nawet nie odzywać - bo akurat zdejmował kotka z drzewa albo plątał ośmiornicy metalowe kończyny, czy czym tam się zwykle nie zajmował - lecz takie traktowanie i tak było irytujące. Harry nawet sobie nie wyobrażał tego, jak znosiła to MJ. Na jej miejscu chyba nie potrafiłby być z kimś, na kim w ogóle nie dało się polegać.

Już pierwsza reakcja Gwen na jego słowa sprawiła, iż Harry uniósł brew... Na początek lekko, ale potem jeszcze bardziej, najpierw w taki sposób, jak gdyby wręcz wyzywał ją do wyrażenia innej opinii, następnie zaś po prostu w wyrazie niedowierzania. Poszło dziwnie łatwo. Jasne, usłyszał z grubsza to, co chciał usłyszeć, coś rozsądnego i logicznego, a w dodatku pokrywającego się z ich wcześniejszymi ustaleniami, ale... Paranoja nie pozwalała mu do końca spocząć na laurach i cieszyć się drobnym sukcesem.
Tyle że... W obecnym układzie nie pozostawało mu tak naprawdę nic innego, jak tylko - odrobinę sceptycznie - kiwnąć głową, a następnie powędrować spojrzeniem po sklepie w poszukiwaniu przebieralni. Mógł sobie wątpić do woli i szukać dziury w całym, ale fakt pozostawał faktem, że przecież dziewczyna nie ucieknie mu stąd oknem. Prawdopodobnie. To znaczy, pewnie by mogła, gdyby się na to uparła, ale chyba nie zaryzykowałaby zauważenia, czy to przez niego, czy przez kogokolwiek innego... A w samych przebieralniach okien nie było na pewno, czyli ta opcja odpadała. Może więc i miała ochotę coś odstawić, ale brakowało jej ku temu sposobności i tym właśnie Osborn się pocieszał.
- Mhm, powodzenia - odparł na informację o zdjęciu i konsultantce... A kiedy Gwen zaczęła się już od niego oddalać, nagle dotarło do niego co mu w tym zdaniu nie pasowało. Przyzwyczaił się do tego, iż MJ robiła podobnie, choć na szczęście nigdy nie zasięgała takich porad u niego, a po prostu wysyłała zapytania do swoich przyjaciółek w jego towarzystwie - lub o tym i ich reakcjach po fakcie mu wspominała... Ale rzecz w tym, że ona miała do kogo się w ogóle zwrócić. A Gwen? Zupełnie nowa w tym świecie, zapoznana z... Z tą kobietą, o której wcześniej wspomniała i najprawdopodobniej z nikim więcej? Bo przecież nie wysłałaby takiego ememesa do wiewióry, której tak chciała pomóc, skoro miały ważniejsze kwestie do omówienia na początek.
Lekko zaalarmowany tym przemyśleniem, Harry powiódł jednak wzrokiem za dziewczyną, marszcząc przy tym czoło i krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Być może przesadzał, nie byłby to dla niego pierwszy raz, ale na ogół ostrożność mu się opłacała. Oczywiście na skraju jego świadomości wciąż błąkała się myśl, iż nie miało to znaczenia, bo Gwen i tak nie mogła się stąd wymknąć niezauważona, ale z każdą chwilą stanowiło to coraz mniejsze pocieszenie... Szczególnie w momencie, gdy zaczepiła ją jakaś kobieta, która najwyraźniej po krótkiej wymianie zdań - niedosłyszalnej dla niego - zwróciła się twarzą w jego stronę. Co było... Niepokojące. I podejrzane.
A potem ta kobieta przemówiła. Albo raczej krzyknęła. W głębi ducha Harry aż się skrzywił, już ze względu na sam fakt, iż ktoś zupełnie obcy i zapewne nie mający do niego żadnego realnego interesu uznał za stosowne go zaczepić... Lecz w następnej sekundzie dotarło do niego co się tak naprawdę stało. Nie, nie tylko to, iż został rozpoznany i zaraz prawdopodobnie obsiądą go sępy. Niestety na to musiał zawsze brać poprawkę, gdy udawał się w miejsce publiczne i to bez ochrony. Ale okoliczności tego zajścia wyraźnie sugerowały, iż Gwen mieszała w nim palce, co w połączeniu z już i tak podkręconą podejrzliwością Osborna doprowadziło go do jasnego wniosku. Został wystawiony.
Mężczyzna zdążył tylko na moment przymknąć oczy i dla uspokojenia westchnąć głęboko, co tak czy siak nie pomogło mu do końca zachować wewnętrznej równowagi, a kiedy ponownie rozchylił powieki, wokół niego - zgodnie z przewidywaniami - faktycznie zaczynał się już zbierać mały tłum. Cudownie, bo jeszcze tylko tego dzisiaj potrzebował. Najgorsze było zaś chyba to, że nie mógł nawet być niemiły, żeby pozbyć się niechcianego towarzystwa, bo to by mu na dłuższą metę zaszkodziło... A Oscorp naprawdę nie mogło sobie pozwolić nawet na najdrobniejsze psucie wizerunku.
Ale zaraz. Jeżeli nie mógł z czymś walczyć, to czemu nie miałby tego przynajmniej wykorzystać? Bo to nie tak, że jego ręce pozostawały związane i musiał w milczeniu poddawać się męczarniom pod postacią nadskakujących mu pracownic. Przecież to był sklep, a skoro personel chciał mu się podlizać i zwrócić na siebie uwagę, to... To równie dobrze mógł konkurować o jego sympatię wykonując swoją pracę. Czyli pomagając klientom. Dokładniej tej jednej klientce, która z nim tutaj przybyła...
- Tak, właściwie to nie tyle mnie, co mojej towarzyszce... To ta blondynka z naręczem ubrań, na pewno ją panie przy mnie zauważyły, przyda jej się asysta przy całym procesie przymierzania, dobierania rozmiarów i decydowania co najlepiej na niej wygląda - wciął się w momencie, gdy jedna z pracownic szczególnie głośno zagadnęła go o to, czym mogłaby mu służyć. Co prawda w tej chwili sam nie mógł Gwen dojrzeć, bo był na to zbyt osaczony, dlatego liczył na to, że personel będzie ścigać się o to, by pomóc. Podejrzewał, że możliwość pochwalenia się przed pracodawcą większą sprzedażą i przede wszystkim zagłaskaniem potencjalnie cennego klienta będzie na tyle kusząca, iż kobiety ruszą do boju... Przynajmniej te, które były tutaj zatrudnione, bo wśród nich i ich charakterystycznych strojów widział również zwykłych gapiów.
Na szczęście nie mylił się i przynajmniej część z nich faktycznie zaczęła rozglądać się za opisaną przez niego dziewczyną... Co by przy okazji rozluźniło otaczający go wianuszek, kiedy wkroczyły do akcji. Tak jak się spodziewał, kilka osób jednak przy nim zostało, ale nie pracownic sklepu. Na to nie mógł nic poradzić, w związku z czym ograniczył się do przylepienia na twarz lekkiego, ale uprzejmego uśmiechu i słuchania jednym uchem tego, co miały mu do powiedzenia... Podczas gdy spojrzeniem znów omiótł wnętrze lokalu, starając się namierzyć Gwen - i już mieć na nią oko.

Uwolnienie się nie było łatwe. Wbrew pozorom Harry nie posiadał z tym nawet ogromnego doświadczenia, bo na ogół udawało mu się uniknąć aż takiego zainteresowania, gdy wychodził gdzieś samotnie... W towarzystwie zaś łatwiej się było przed tym uchronić lub ostatecznie wymigać, a kiedy miał przy sobie podwładnych albo ochroniarzy, to całość robiła się już dziecinnie prosta - bo po prostu zrzucał robotę na kogoś innego. Teraz nie miał tak dobrze i musiał jakoś poradzić sobie sam.
Mimo wszystko trochę zaskakiwało go to, jak bardzo niektóre osoby nie potrafiły czytać języka ciała... Lub jak niesamowicie małą umyślnie przywiązywały do niego wagę. Sam również nie grzeszył empatią, ale potrafił bez większych problemów zrozumieć to, co przekazywała mu postawa rozmówcy. Wiedział, kiedy ktoś czuł się nieswojo czy niezręcznie i miał dość danej sytuacji - jak on teraz. Być może otaczające go kobiety naprawdę tego nie rozumiały. Może ich to nie obchodziło... Ale grunt, że zaczynało się to już robić irytujące. Wcześniej było po prostu niefortunne.
Nastroju nie poprawiało mu także to, iż w pobliżu nie wiedział Gwen... I wciąż miał złe przeczucia odnośnie jej poczynań. Koniec końców próbowała go spławić, zresztą całkiem skutecznie, więc coś planować musiała. Byle nie starała się zwiać na dach, bo Osborn naprawdę nie sądził, aby istniała ku temu potrzeba. Straż pożarna poradzi sobie przecież z zabezpieczaniem terenu, a jeżeli chodziło o resztki robota... To, no właśnie, były to resztki. Po masowej autodestrukcji szanse na agresję ze strony maszyny były chyba w najlepszym wypadku nikłe, więc służby mogły pozbierać pozostałości i odpowiednio je zutylizować... Och, kogo on oszukiwał. Na pewno chciała dostać się na dach.
Nie przejmując się swoim otoczeniem, na tę myśl Harry aż westchnął z frustracją, ale jego niechciane towarzyszki niespecjalnie się tym przejęły. W dalszym ciągu starały się przegadać jedna drugą, ale prawdę mówiąc mężczyzna nie był nawet w stanie podążać za ich jakże oryginalnymi narracjami... Choć, zgoda, głównie dlatego, że w ogóle nie próbował. Miał na głowie ważniejsze sprawy. Zresztą, sprawiał jako takie pozory słuchania, więcej chyba nie można było od niego w tych okolicznościach oczekiwać.
Niespodziewanym błogosławieństwem okazał się dźwięk telefonu. Nie wiadomości tekstowej, lecz dłuższy, towarzyszący przychodzącemu połączeniu... I Osborn wewnętrznie podskoczył z radości. Szczerze powiedziawszy w tym momencie wziąłby nawet informację z Oscorp o ucieczce jakiegoś eksperymentu. No, zgoda, może nie, bo to oznaczałoby dla niego zbyt dużo roboty i zapewne kontrolowania wizerunku, ale... Ale przypomnienie o nudnym spotkaniu biznesowym już by przyjął. Z pocałowaniem ręki.
Jak się okazało, kiedy tylko w ekspresowym tempie wyjął komórkę z kieszeni i zerknął na jej ekran, nie dzwonił do niego ani nikt z firmy, ani nawet nie Parker. Nie to, żeby tego ostatniego się spodziewał, choć brał tę możliwość pod uwagę... Lecz nie, na wyświetlaczu widniał inny kontakt - MJ. To... Mu odpowiadało. Sam miał do niej sprawę, a właściwie dwie. Poza tym, tak czy siak błogosławił ją za wyczucie czasu, które pozwoliło mu rzucić pobliskim paniom przepraszający uśmiech, a następnie wycofać się w okolicę wejścia do sklepu. Prawdę mówiąc wcale nie było tam ciszej... Ale za to bezpieczniej.
Rozmowa przebiegła szybko i zakończyła się przedwcześnie, w dodatku z jego własnej winy. Zamierzał rozpocząć ją od upewnienia się, iż z Mary Jane wszystko było dobrze po tym całym ataku, ale nie dała mu dojść do słowa - równocześnie dziękując mu za to, że o niej pomyślał w kwestii organizowania ochrony i... Wytykając mu, że naprawdę nie musiał, bo sama by sobie świetnie poradziła. Na dodatek jego podwładni najwyraźniej działali jej na nerwy. Trochę to wszystko zbiło Harry'ego z tropu, bo nie rozumiał czy ostatecznie MJ była zadowolona czy nie, ale na szczęście do jednej z jej lepszych cech należało to, iż szybko potrafiła przejść nad czymś takim do porządku dziennego. Więc tak zrobili.
Wówczas udało mu się już dowiedzieć, że nic jej się nie stało i spędziła większość dnia z daleka od akcji... A potem popełnił błąd taktyczny i spytał o Petera. To znaczy, nie o to, co robił wtedy, ale teraz. Po cichu liczył na to, że być może Mary Jane wiedziała gdzie się znajdował i kiedy można by się go było tutaj spodziewać, ale dziewczyna niespodziewanie się na to pytanie wycofała i z opóźnieniem dotarło do niego dlaczego. Jasne. Nie miała pojęcia ile Harry pamiętał i jak do tego obecnie podchodził, więc kierowała nią pewnie lojalność... Mógł się spodziewać, że czymś takim doprowadzi do końca dyskusji. W końcu w miejscu publicznym nie mógł jej niczego wytłumaczyć.
Szkoda. Przez chwilę kusiło go nawet umówić spotkanie, w trakcie którego zapoznałby MJ z tą wersją Gwen, ale to najwyraźniej musiało jeszcze trochę poczekać... Zakładając, że blondynka w ogóle do niego wróci. Chyba nigdzie mu przez ten czas nie przepadła? A przynajmniej nie na dobre. Wątpił, aby miała coś takiego odstawić, ale z drugiej strony jej ostatniego zagrania też się nie spodziewał, więc kto wie. Musiał jednak bardziej na nią uważać. Pozwolił uśpić swoją czujność i to był błąd.
Skoro zaś miał już komórkę w ręce, Osborn zdecydował się spróbować wysłać do Gwen krótką wiadomość. W pierwszej chwili planował zwykłe gdzie jesteś? Zamieszanie w sklepie sugerowało mu, że pracownice nie mogły jej znaleźć, więc posiadał usprawiedliwienie... Tyle że tańczenie wokół tematu i przymykanie oka zaczynało go już powoli drażnić. To głównie dlatego ostateczna wersja esemesa brzmiała inaczej... "Mam szczerą nadzieję, że nie pełzasz po dachu." Czy pająki pełzały? Chyba nie, ale to określenie zdawało mu się pasować najbardziej. Nie oddawało tego ich niepokojącego sposobu poruszania się, ale przynajmniej było równie paskudne.

Obrana przez Harry'ego taktyka unikania niechcianego towarzystwa opierała się w tym momencie przede wszystkim na wgapianiu się w telefon... Nie, może nie tylko na tym, bo poza wbijaniem w niego wzroku mężczyzna przesuwał jeszcze palcem po ekranie, nie robiąc tak naprawdę niczego konkretnego, przeskakując sobie po prostu po rzędach ikonek, byle sprawiać wrażenie, że czymś się zajmował. Gdyby miał przy sobie słuchawki, to pewnie by je teraz założył, bo to rozumieli chyba wszyscy. Uniwersalny przekaz. Nie słyszę cię, nie chcę rozmawiać, daj mi spokój. Niestety jednak Osborn nie mógł sobie na to pozwolić, więc zmuszony był liczyć na to, że samo skupianie się na komórce wystarczy.
Prawdę mówiąc nie spodziewał się, że wiadomość zwrotną od Gwen otrzyma tak szybko. To... Nieco go zaskoczyło. Albo raczej sprawiło, iż jeszcze raz przemyślał swoje wnioski. Prędka reakcja pasowała mu bardziej do sprawdzania ubrań w przymierzalni, niż do szwendania się gdzieś po dachu... A treść esemesa oczywiście to potwierdzała, bo jakże by inaczej. Tyle że wówczas cała reszta traciła sens. Zachowanie dziewczyny, ten przekręt ze zwróceniem na niego uwagi przypadkowej harpii, wcześniejsze zagadywanie o roboty, szczególnie ostatnim razem - i podejrzanie łatwo uzyskana zgoda, by odpuścić... Wszystko to wskazywało na to, iż coś faktycznie było nie tak.
Może przemawiała przez niego ta jego paranoja, ale w gruncie rzeczy zazwyczaj całkiem nieźle wychodził na jej słuchaniu. Zgoda, nie zawsze, ale statystyki zaburzył sobie głównie tym okresem, w którym serum nie pozwalało mu myśleć trzeźwo... Obecnie zaś nie musiał się o to martwić. Jego efektów nie odnotowywał już od dłuższego czasu. Nie oznaczało to, że żadnych nie było, lecz przynajmniej ustały te wyraźniej zauważalne. Tak naprawdę nie mógł chyba liczyć pod tym względem na nic więcej.
Podsumowując, Harry wciąż uważał, że miał rację... Albo raczej był skłonny to utrzymywać i się z tego nie wycofywać, nawet jeżeli gdzieś tam w głębi ducha odzywał się w nim cichy głosik wątpliwości. Na szczęście - albo i nie - mężczyzna potrafił być bardzo uparty. Z drugiej strony tak czy siak nie przychodził mu do głowy żaden sposób, by przyłapać Gwen na gorącym uczynku, czyli albo bezpośrednio na dachu, albo przynajmniej w drodze powrotnej z niego... To znaczy, żaden rozsądny sposób.
Przejść na górę musiało być kilka, więc sam nie obstawiłby wszystkich, a poza tym nie chciał ruszać się z tej okolicy na wypadek, gdyby jednak się mylił i Gwen znajdowała się gdzieś w sklepie. To eliminowało również opcję wybrania się na dach, ale na tym mężczyźnie tak czy siak nie zależało. Zbyt wiele przeciwwskazań. Oczywiście mógłby spróbować poczekać na dziewczynę po prostu przy drzwiach do butiku, ale... Stojąc przy jednych nie widział drugich i vice versa. Minus dwupoziomowego lokalu, niestety... Nie wspominając już o tym, że przecież Gwen mogła nawet zaryzykować wycieczkę którymś oknem, zupełnie pomijając klasyczne wejścia do sklepu. Wcale by się nie zdziwił. Gdyby chociaż wiedział w której przebieralni rzekomo przebywała, to w ostateczności poświęciłby się i ulokował przy niej, modląc się do dowolnego bóstwa o to, by sztuczka z telefonem w dalszym ciągu działała i nikt go ponownie nie zaczepił. Może to była jakaś myśl? W końcu Gwen mu odpisywała...
Wszystkie te jego przemyślenia sprawiły, iż Osborn zwlekał z odpowiedzią na esemesa jakieś kilkanaście sekund, przez ten czas głównie wpatrując się w wyświetlacz swojego telefonu, ale raz czy drugi rzucając wokół siebie okiem... Między innymi dla utwierdzenia się w przekonaniu, że faktycznie ze swojej pozycji nie miałby szans w żaden sposób obserwować okolicy drugich drzwi. Wiedział, że nie, ale to był odruch. W końcu jednak mężczyzna zabrał się za wstukiwanie nowej wiadomości, reakcji na słowa Gwen... "Nie będę. Szczególnie jeżeli to przyspieszy sprawę. Robi się późno."
Nie namyślając się wiele, Harry wysłał ten tekst, po czym zawahał się na moment, dosłownie na dwie, góra trzy sekundy, równocześnie marszcząc czoło i wciąż nie odrywając spojrzenia od ekranu komórki. To był niezły pomysł, albo raczej najlepszy, na jaki mógł sobie w tych okolicznościach pozwolić, bez łamania postanowienia o dyskrecji i tak dalej. No i... Zapytaniem niczego nie ryzykował. Przeciwnie, wręcz podążał za wersją wydarzeń Gwen. Powinna być z tego zadowolona, prawda?
"Gdzie jesteś? Przebieralnie na dolnym czy górnym poziomie?" Proszę, wysłane, bez czekania na odpowiedź dziewczyny. Jeżeli tylko udzieli mu tej informacji, będzie mógł zająć miejsce na właściwym piętrze... I czekać. O ile faktycznie nie skorzystała z okna - i nie zamierzała tego powtórzyć podczas wracania - to będzie musiała go minąć... A w tę opcję szczerze wątpił, bo przecież jaki butik stawiał przymierzalnie tak, by posiadały okna? Byłoby to co najmniej nietypowe.
Chyba że mylił się całkowicie i Gwen faktycznie zajmowała się teraz próbowaniem ubrań, ale o tym Harry nie chciał myśleć. Och, wolałby, żeby okazało się to prawdą, ale zakładanie najgorszego wychodziło mu o wiele lepiej. Przynajmniej mógł się wtedy na to złe przygotować. Skoro zaś już o tym mowa, to Parker w dalszym ciągu nie dawał znaków życia. No i świetnie.

Zupełnie tak, jak gdyby świat chciał zafundować Harry'emu porządny mętlik w głowie, na kolejną wiadomość musiał trochę poczekać, z każdą sekundą coraz bardziej się niecierpliwiąc. To... Trochę psuło jego wcześniejszą teorię - o ile można tu było w ogóle użyć tak szczodrego określenia - odnośnie czasu na odpis i tego, na co się przekładał, ale trudno. Tak czy siak zdążył już przecież zdecydować co myślał. I że zamierzał się tego trzymać.
Mężczyzna starał się nie okazywać po sobie na zewnątrz tego, iż na coś czekał. W dalszym ciągu bawił się telefonem, przechodząc między ikonkami aplikacji, zerkając na listę połączeń czy esemesowych rozmów, a w pewnym momencie w akcie desperacji rozważając już nawet włączenie jakiejś gry... Tyle że na szczęście to właśnie wtedy przybyła do niego upragniona odpowiedź. Która... Nie była do końca tym, czego oczekiwał.
Chociaż nie. Po namyśle, chyba właśnie czegoś takiego powinien się był spodziewać, ale po prostu życzyłby sobie czegoś innego. Bardziej konkretnego i bezpośredniego. Tak naprawdę nie otrzymał od Gwen żadnej informacji i koleżanka paranoja oczywiście sugerowała mu już, że dziewczyna zrobiła to umyślnie... Co było możliwe. Nawet bardzo. Ale przede wszystkim irytujące i mało pomocne, bo nie pozwalało Osbornowi zrealizować jego wstępnego planu z obstawieniem wskazanych przebieralni. Potrzebował nowego.
Wypuszczając powietrze przez nos w nie do końca, ale prawie westchnięciu, Harry od razu stuknął palcem w pole wpisywania odpowiedzi. "Znikaj tak dalej, a kupię ci obrożę z dzwonkiem jak kotu. Przynajmniej będę wiedział gdzie jesteś." To by trochę pomogło. A jeszcze lepiej sprawdziłby się jakiś chip, nadajnik, który wskazywałby mu na położenie dziewczyny. To... Wcale nie był taki głupi pomysł, bo w Oscorp pewnie zrobiliby mu coś takiego praktycznie od ręki. Problem w tym, że Gwen raczej nie byłaby zachwycona perspektywą noszenia czegoś takiego. Osborn miał dziwne wrażenie, iż prawdopodobnie nie przekonałby jej argument, że to dla jej własnego bezpieczeństwa. A szkoda.
Tak czy siak, tym razem mężczyzna nie czekał już na odpowiedź. W końcu nie zapowiadało się na to, żeby udało mu się wyciągnąć z Gwen jakąś przydatną informację, więc równie dobrze mógł się poświęcić, wrócić głębiej w sklep i po kolei sprawdzić przebieralnie najpierw na jednym, a potem na drugim poziomie. Nic innego mu już chyba nie pozostawało... I tyle ze wszystkich jego skomplikowanych przemyśleń i planów. Byle nikt go znowu nie zaczepił, bo teraz miał do tego jeszcze mniej cierpliwości niż przed chwilą.
Harry starał się promieniować aurą bycia zajętym. Wciąż żałował, że nie posiadał przy sobie słuchawek, ale musiał sobie jakoś poradzić bez nich. Szybki krok, spojrzenie skierowane prosto przed siebie, bez rozglądania się na boki, które mogłoby sugerować wahanie... Jak długo sugerował otoczeniu, że zmierzał w konkretne miejsce i wiedział czego chciał, istniała chyba szansa, że nikt nie wejdzie mu w drogę, prawda? Taką miał nadzieję.
Z drugiej strony miał też nadzieję na to, że uda im się w spokoju dokończyć te zakupy i  zmyć się do domu, ale rzeczywistość zdecydowała się stanąć w sprzeczności z jego marzeniami. Znowu. Nie tylko przez to przed chwilą, co byłby jej jeszcze skłonny wybaczyć, ale głównie ze względu na kobietę, która wylądowała właśnie na podłodze w polu jego widzenia... I to po całkiem spektuakularnym przelocie, zważywszy na okoliczności. Prawdę mówiąc Osborn miał ochotę przymknąć oczy i odliczyć w myślach do dziesięciu, ale - jeżeli jego podejrzenia były słuszne - chyba nie powinien marnować na to czasu.
Zamiast tego wolał skorzystać z momentu, gdy to ta kobieta skupiała na sobie większość uwagi otoczenia. Jedna czy druga pracownica butiku już zmierzała ku niej z pomocą, Harry z kolei natychmiast skierował się w przeciwnym kierunku, gdzie oczywiście, że zastał Gwen, bo kogo innego. Naprawdę, na tym etapie nie był już nawet zdziwiony. Zaszedł dziewczynę z boku, nieco zaskoczony tym, że w przebieralni za nią najwyraźniej faktycznie znajdowały się jakieś ubrania, co mogło, choć nie musiało świadczyć na jej korzyść... I ujął ją pod łokieć.
- Weź tylko swoje rzeczy, zakupy zamówimy ci przez internet - odezwał się równocześnie. Nie trzymał Gwen na tyle mocno, aby nie była w stanie w razie czego wychylić się i zgarnąć tego, co do niej należało, ale z drugiej strony nie zamierzał też jej całkowicie puszczać. Wolał już mieć ją na oku, żeby znowu czegoś nie odstawiła... Nawet jeżeli podejrzewał, iż tak czy siak byłaby w stanie to zrobić. Nieważne. Grunt, że nie powinni zbyt długo tu zabawiać. Damage control mogło nieco poczekać, ale lepiej, żeby zajęli się tym z innego miejsca. Albo raczej on się zajął, bo najpewniej na tym się skończy.
Kiedy tylko Gwen zgarnęła swój dobytek - lub potwierdziła, iż wszystko swoje miała przy sobie - i porzuciła resztę rzeczy, mężczyzna natychmiast ruszył z nią w stronę wyjścia ze sklepu. Plusem całej tej sytuacji powinno być to, że ochrona i tak posiadała już ręce pełne roboty w związku z niedawnymi robotami, obecnymi dzikimi tłumami i tamtymi osobnikami przyczepionymi do sufitu... Och. Na terenie centrum pewnie znajdowała się policja. Chyba że już odjechała z tamtymi. Oby, bo na spotkanie z funkcjonariuszami Harry tym bardziej nie miał w tym momencie ochoty. Nawet jeżeli wątpił, aby mogli coś zrobić.
- Przyciągasz kłopoty bardziej od Parkera. Albo przynajmniej w inny sposób - skomentował jeszcze cicho po drodze, teraz krocząc już z pochyloną głową, jak gdyby mogło to coś zmienić. To ostatnie dodał głównie dlatego, że irytacja względem Petera nie pozwalała mu przyznać, iż przyjaciel był pod tym względem mniej problematyczny. Choć rzeczywiście jego kłopoty objawiały się głównie przez ogromne spóźnienia czy nieobecności w ważnych momentach... No i nagłe znikanie, ale to akurat z Gwen dzielili.

Wbrew pozorom Harry ani przez chwilę nie wątpił w to, że Gwen prawie na pewno została sprowokowana do działania. Nie potrzebował do tego jej zapewnień, choć z drugiej strony wyjaśnienia byłyby już całkiem mile widziane... To znaczy, prawdziwe wyjaśnienia, bo w tej chwili najwyraźniej wciąż bawili się w fałszywe. A może nie? W końcu zawsze najlepiej było kłamać przez częściową szczerość, sam nierzadko to praktykował... Być może więc dziewczyna rzeczywiście trenowała sztuki walki, dokładnie tak, jak mu to powiedziała, tylko... Tylko nie był to powód jej siły.
Tak czy siak, bardziej irytowało go w tym momencie to, iż Gwen zdecydowała się zatrzymać w holu i to tak niefortunnie, że on sam musiał się przez to trochę obrócić, aby ponownie znaleźć się przodem do niej. Jasne, pewnie mógłby spróbować mimo wszystko pociągnąć ją za sobą w stronę wyjścia, ale przeciwko temu pomysłowi świadczyło kilka niezłych argumentów. Po pierwsze, nie chciał robić sceny, nawet jeżeli mogła się ona zagubić w tłumie. Po drugie, zwyczajnie nie lubił uciekać się do rozwiązania siłowego. Po trzecie... Po trzecie podejrzewał, że Gwen mogła mu pod tym względem nie ustępować lub nawet go przewyższać, a wolał tego nie sprawdzać tu i teraz - gdyby się zapomniała i odruchowo postawiła mu opór... Między innymi dlatego, że mogłoby to wzbudzić czyjeś podejrzenia. Co prawda mutantów i kosmitów zdawało się przybywać z każdym dniem, ale po co się z czymś takim zdradzać?
Więc tak, Osborn był zirytowany, choć nie na tyle, aby miał zaryzykować zrobienie z tym czegoś poważniejszego od posłania dziewczynie pełnego frustracji oraz zniecierpliwienia spojrzenia. Być może odrobinę przesadzał. Troszeczkę. Nie był na tyle ślepy, aby tego nie przyznać, przynajmniej przed samym sobą, jeżeli nie przed resztą świata... Ale po prostu się martwił - i starał się zapobiegać problemom, zarówno swoim, jak i Gwen. W związku z tym uważał, że miał pełne prawo się denerwować.
- Tak, to wciąż mój najlepszy przyjaciel, ale wcale nie jest taki spokojny, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Świetnie się kamufluje. Udaje niewinnego nerda, ale cicha woda brzegi rwie i tak dalej. Sama się może przekonasz - przyznał na dociekania blondynki. Może i narzekanie na Petera stanowiło dla niego już jakąś formę rozrywki... Masochistycznej, bo w jej trakcie przy okazji wyprowadzał się z równowagi, ale równocześnie zyskiwał z tego nieco satysfakcji. Szczególnie wtedy, gdy ktoś go słuchał.
Z drugiej strony... Rozumiał jak to brzmiało dla kogoś z zewnątrz. A ta Gwen bez wątpienia się do takich osób zaliczała. To znaczy, owszem, wiedziała o nich więcej od przeciętnego znajomego - czy też właśnie nieznajomego - ale... Ale w inny sposób. Dosłownie, bo przecież część jej informacji mogła być wręcz błędna, sprzeczna ze stanem z ich świata. Z tego wszystkiego Harry nie był więc do końca pewien na ile mógł sobie przy niej pozwolić, aby w dalszym ciągu rozumiała, iż jego marudzenie na Parkera zazwyczaj nie oznaczało braku sympatii. Chyba że zaczynali się kłócić na poważnie, ale to co innego. No i... Jak uczyła ich historia, nawet wtedy nie przestawał tak naprawdę Petera lubić. Czasem równocześnie go nie cierpiał, ale o dziwo jedno drugiego nie wykluczało.
Teraz wreszcie Harry mógł sobie pozwolić na przymknięcie na moment oczu, wzięcie głębokiego oddechu, a następnie odliczenie w myślach - choć nie do dziesięciu, jak wcześniej miał ochotę, a do pięciu. Zaraz potem jego spojrzenie uciekło na moment na bok, lecz bez większego celu. Wątpił, aby ktoś z tamtego sklepu zamierzał spróbować wyciągnąć konsekwencje z poczynań Gwen, a nawet gdyby, to szanse na znalezienie ich obecnie wśród tylu osób były nikłe, więc chyba faktycznie nie musieli się tym przejmować. W porządku. Jeżeli później pojawią się jakieś skargi, to będzie miał czas na spokojnie się nimi zająć, a w tym momencie nikt nie powinien zawracać im głowy.
- Przynajmniej wiesz co ci przypasowało i w przybliżeniu w jakich rozmiarach. Albo rzeczywiście zamówimy z ich strony, albo wyślę jutro kogoś do skompletowania tych ubrań osobiście. A teraz... Jesteś gotowa się zbierać czy trzyma cię tu coś jeszcze? - po części odnosił się do faktu, że Gwen zatrzymała się przed chwilą tak nagle i opóźniła ich wyprawę na zewnątrz, ale... Skłamałby mówiąc, że nie nawiązywał również do jej wcześniejszego zniknięcia. Tylko subtelnie, bo w razie czego wciąż mógł powołać się na to pierwsze. Lubił na wszelki wypadek zostawiać sobie takie furtki.
Szczerze powiedziawszy mężczyzna miał ogromną ochotę sięgnąć po komórkę i skontaktować się już z kierowcą, aby sprawdzić gdzie się zatrzymał - co było przecież wygodniejszą opcją od szukania samochodu po okolicy - ale jakoś się przed tym powstrzymywał. W końcu dopiero co dał Gwen wybór, nawet jeżeli doskonale wiedział, że dziewczyna praktycznie na pewno nie oznajmi nagle, że hej, jednak miała tutaj coś jeszcze do załatwienia. Ona prawdopodobnie również zdawała sobie z tego sprawę... Co nie zmieniało faktu, iż natychmiastowe odjęcie temu gestowi wagi nie byłoby zbyt kulturalne.