Brookfield Place

Harry jedynie zamruczał potakująco, że owszem, Peter się kamuflował, ale zdecydował się nie kontynuować tego tematu... Nie tylko dlatego, że Gwen w pewnym sensie zrobiła to sama. Po prostu nie chciał przedobrzyć. Albo raczej przypomnieć jej o tym, że jeszcze chwilę temu miała co najmniej wątpliwości odnośnie tego, czy - biorąc pod uwagę okoliczności - w ogóle powinna się z Parkerem zobaczyć. Skoro teraz uznała, że jednak chce to zrobić, to Osborn wolał ją w tym przekonaniu utrzymywać. To ułatwiało mu życie. Szczególnie na wypadek, gdyby Peter zdążył ich jeszcze tutaj złapać, bo w takim wypadku być może dziewczyna nie byłaby na nich zła.
- Świetne pytanie, nie mam pojęcia - odparł zwięźle, wręcz na jednym wydechu, ale w gruncie rzeczy całkowicie zgodnie z prawdą. Nawet próbował się tego przed chwilą dowiedzieć od MJ, więc to naprawdę nie jego wina, że się nie udało. Zgoda, może minimalnie jego wina przez ich... Wcześniejsze doświadczenia, ale i tak nie poczuwał się do odpowiedzialności. A gdyby Parker zaczął mu wreszcie odpisywać na wiadomości, to nie mieliby problemu, więc proszę, jasno jak na dłoni widać było kto tutaj zawalił.
Na szczęście temat Petera udało się łatwo zakończyć. Dzięki temu szybko wrócili do kwestii ważniejszych w tym momencie, czyli przede wszystkim do konieczności opuszczenia centrum handlowego, a na to Harry nie zamierzał protestować. Wprost przeciwnie, mężczyzna bardzo łatwo pozwolił Gwen poprowadzić się ku wyjściu, a jeżeli po drodze przewrócił jeszcze oczami na takie traktowanie - i zmienianie zdania - to dziewczyna raczej nie mogła tego zauważyć. Wątpił, aby wówczas na niego patrzyła.
Co więcej, Gwen rozumowała z sensem, nawet jeżeli pod tym względem nie było to wcale takie trudne. Większość osób doszłaby pewnie do wniosku, że na spotkanie z bogaczem, właścicielem wielkiej firmy i lwem salonowym w jednym wypadałoby założyć na siebie coś eleganckiego i pochodzącego z wyższej półki... Choć szczerze mówiąc w przypadku tego konkretnego miliardera Harry nie był tego aż taki pewien. Koniec końców Stark słynął z bardzo... Luźnego podejścia do niektórych spraw. I co prawda czasem się odstawiał, bo chciał albo musiał - tutaj Osborn wyczuwał wpływy jego panny Potts - lecz kiedy Osborn o nim myślał, oczami wyobraźni prędzej widział go w jakimś podkoszulku. Albo w zbroi. Nie to, żeby często mu się to zdarzało, ale jednak.
Harry zamierzał wykorzystać najbliższą przerwę w wypowiedzi Gwen, aby zwrócić jej na to uwagę - choć bardziej w ramach sugestii czegoś do przemyślenia niż przykazania co powinna zrobić - ale nie przewidział jednego. Dziewczyna zakończyła swój wywód wspominając coś o torbie i samolocie, a Osborn od razu zmarszczył lekko czoło i prawdę powiedziawszy potrzebował sekundy albo dwóch na zrozumienie tego, o czym w ogóle do niego mówiła. I pomyśleć, że już miał nadzieję, iż chwilowo zapomniała o tej wyprawie... Przynajmniej tyle dobrego, że sama poruszyła pilniejszą kwestię, więc z dwojga złego to jej Harry wolał się trzymać.
- Chyba nie musimy się spieszyć, nie. Jutro pewnie spróbuję się z nim wstępnie skontaktować, ale sama widzisz co się dzieje w mieście. Teraz prawdopodobnie przez jakiś czas będzie zajęty... On i jego znajomi - przyznał. Miał zresztą wrażenie, że się z tym powtarzał. Wydawało mu się, że użył już wcześniej tego argumentu, zwrócił uwagę Gwen na przewidywane przez niego problemy Mścicieli z ogarnięciem sytuacji świeżo po ataku robotów... Albo przynajmniej o tym wówczas myślał. Nieważne.
- Z drugiej strony może uda się z nim przynajmniej spotkać, nawet jeżeli nie będzie mógł od razu udzielić nam pomocy. W ostateczności spróbujemy z Richardsem i wspomnimy mu, że Stark nie podjął się wyzwania. Może w duchu zdrowego współzawodnictwa i jeszcze zdrowszej chęci bycia na szczycie naukowego łańcucha pokarmowego zgodzi się spróbować - to nie był wcale głupi pomysł i kiedy Harry tak się nad nim zastanawiał, to zaczynał widzieć w nim coraz więcej korzyści... Na czele z tą, że to Richards miał tak naprawdę więcej wspólnego z podróżami w czasie i przestrzeni, nie tylko w tym wymiarze. Osborn nie znał oczywiście wszystkich szczegółów jego pracy, ale niektóre wyprawy Fantastycznej Czwórki były wspominane w mediach.
Choć Harry nie obawiał się tak naprawdę używania obu tych, bądź co bądź znanych i popularnych, nazwisk w tłumie, to mimo wszystko automatycznie zaczął już przemawiać trochę ciszej. Jak długo nie podawali żadnych konkretów, a tylko odnosili się do chęci nawiązania jakiejś formy współpracy ze wspomnianymi naukowcami, wszystko powinno być dobrze. Gdyby nawet ktoś się tego przyczepił, zawsze mogli powołać się na jakiś projekt realizowany przez Oscorp. Albo, bardziej ogólnie, na tajemnicę przedsiębiorstwa. Z drugiej strony czemu mieliby ułatwiać komuś słuchanie?

Harry tylko zamruczał potakująco na potwierdzenie, że owszem, powinni spotkać się ze Starkiem razem, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz pod słońcem. Być może mógłby załatwić wejście tylko dla Gwen, ale prawdę mówiąc nie widział ku temu powodów. Może i oszczędziłby w ten sposób trochę czasu, który mógłby poświęcić na coś innego, ale.. Jak znał siebie, tak czy siak zastanawiałby się wtedy co się tam u nich działo, o czym rozmawiali i czy planowali już coś ryzykownie głupiego - więc chyba nie skupiłby się w wystarczającym stopniu na własnych zadaniach. Wolał ich przypilnować, skoro posiadał taką opcję.
Szczerze mówiąc Osborn nie spodziewał się również tego, iż dla dziewczyny aż tyle to spotkanie znaczyło, odrębnie od chęci powrotu do domu. To znaczy, owszem, z poprzedniej rozmowy wiedział, że już wcześniej była zainteresowana, wspominała mu co nieco o wymarzonym stażu, ale teraz i tak z drobnym opóźnieniem dotarła do niego zmiana w jej głosie... I dlatego też zerknął na nią z namysłem dopiero po wydaniu z siebie tego cichego przytaknięcia.
Może mógłby kontynuować ten temat... Nie samego spotkania ze Starkiem, ale entuzjazmu Gwen. Uruchomienie jej słowotoku powinno ją przynajmniej na jakiś czas zająć, odwrócić jej uwagę od problemów pokroju wycieczki na drugi koniec kraju, nie wspominając już o wszystkich jej własnych... Brzmiało dobrze. Tyle że zanim Harry przemyślał jak zacząć tę dyskusję - o co dokładnie zapytać - nastolatka przemówiła ponownie, chwilowo odraczając jego plany.
I... Trochę go zaskakując, jeżeli miał być szczery. Co prawda wcześniej już od niej usłyszał, że w jej świecie bohaterów było najwyraźniej mniej, ale brak Fantastycznej Czwórki mimo wszystko zbił go z tropu. Oczywiście zaraz potem dotarło do niego, że grupa mogła posiadać innych członków, albo nawet tych samych, lecz z jakiegoś powodu ukrywających swoje prawdziwe tożsamości... Lecz tak czy siak nie było to teraz aż tak istotne.
- Reed Richards, inny supergeniusz - wyjaśnił krótko, nie chcąc wchodzić w szczegóły na wypadek, gdyby mężczyzna jednak funkcjonował w jakiejś formie w rzeczywistości Gwen i nie życzył sobie takiego zdradzania jego nazwiska. Nie to, żeby Harry'emu bardzo zależało na kryciu każdego, o kim wspominał, ale z drugiej strony nie miał też żadnego interesu w opowiadaniu o Fantastycznej Czwórce. Jeżeli dziewczyna sama dowie się czegoś więcej, to trudno, ale pewnie Osborn nie powinien karmić jej informacjami z tego świata, które mogły, lecz nie musiały pokrywać się z tymi w jej własnym. Jeszcze po powrocie spróbowałaby je jakoś wykorzystać i wpadłaby w kłopoty. Z jej szczęściem? Bardzo prawdopodobne.
Kolejne uwagi Gwen sprawiły z kolei, iż jeden z kącików ust Harry'ego lekko się uniósł. Szczerze wątpił, aby Stark czy Richards reprezentowali takie podejście do tych ludzkich obiektów badań. S.H.I.E.L.D., może, pewnie tak. Oscorp? Pod poprzednią władzą zdecydowanie, obecnie... Zależało od tego, czy zatrudniali w tej chwili kogoś, kto dobrze ukrywał szaleństwo lub niepokojące ambicje. Ale gdyby bohaterowie zamykali swoich w laboratoriach jako króliki doświadczalne, to reszta towarzystwa pewnie bardzo szybko by się od nich odwróciła. Nikt nie chciałby żyć ze świadomością, że może być następny, prawda?
- Myślę, że w najgorszym przypadku pobiorą jakieś próbki i dadzą ci spokój, ale prawdę mówiąc nawet ku temu nie widzę większych... - powodów, ale tego już nie dodał, gdyż jego spojrzenie, oderwane od Gwen i ponownie skierowane do przodu, natrafiło wreszcie na znajomą postać. Jedna z brwi Osborna od razu podjechała w górę, z czym wcale się nie krył. No proszę. Czyli Peter jednak dotarł na miejsce i to jeszcze zanim oni sami je opuścili... Jak na jego możliwości, nie był to wcale aż tak zły wynik. Wciąż irytujący, jasne, ale bywało gorzej.
- Patrz, pojawiła się odpowiedź na twoje wcześniejsze pytanie - zmienił więc wątek, odnosząc się rzecz jasna do chwili, gdy Gwen chciała wiedzieć gdzie Parker mógł się w tym momencie znajdować. Prawdę mówiąc miało to miejsce tak niedawno, że jego pojawienie się wyglądało niemalże na wywołane... Oczywiście zbieg okoliczności byłby jeszcze większy, gdyby nie umawiali się na to spotkanie przez telefon, ale tego dziewczyna przecież nie wiedziała... W związku z czym dla niej zaskoczenie powinno być całkiem spore.
Jeżeli zaś chodziło o Harry'ego, to był przede wszystkim zainteresowany tym, w jaki sposób potoczą się dalsze wydarzenia... I jak każde z nich zareaguje na siebie wzajemnie twarzą w twarz. Rzecz jasna Peter miał trochę więcej czasu na przygotowanie się i świadomie rozmawiał już z Gwen wtedy na cmentarzu, choć ona nie miała wtedy pojęcia z kim dyskutowała... Ale Osborn zdążył się już nauczyć, że Parker w kostiumie i poza nim to były praktycznie dwie różne osoby. Gwen z kolei zdawała się miotać między chęcią zobaczenia się z nim i unikania go - prawdopodobnie na zmianę przekonując się nowymi argumentami, głównie wtedy, gdy poznawała nowe fakty z ich świata... Innymi słowy, mogło być zabawnie.
Choć Harry się nie zatrzymał, to może odrobinę zwolnił, mimo wszystko w dalszym  ciągu prowadząc dziewczynę ku Peterowi. Przeskakiwał spojrzeniem pomiędzy obojgiem, skupiając się głównie na ich twarzach, ale odnotowując również całe ich postawy... Głównie na wypadek, gdyby któreś z nich miało spróbować zwiać. Czyli na przykład Gwen. Po niej jakoś tak bardziej się tego spodziewał.
- Właśnie o tobie rozmawialiśmy - wspomniał przyjacielowi w ramach powitania, wcale nie dlatego, że te słowa potrafiły wywołać nieprzenikniony lęk względem tego, co dokładnie było przed chwilą mówione. Przecież nie uciekłby się do tak okrutnego zagrania. Skąd.

Nawet gdyby nie wyglądał tego rodzaju reakcji, Harry pewnie tak czy siak nie miałby najmniejszego problemu ze zorientowaniem się, iż Gwen - zgodnie z jego przewidywaniami - wcale nie spieszyła się do spotkania z Peterem. To spięcie, zwolnienie kroku, które na szczęście również przewidział i łatwo się do niego dostosował... Cóż, mówiły same za siebie. Prawdę powiedziawszy mężczyzna prawie jej współczuł. Prawie, bo - nawet jeżeli to on sprowadził tutaj Parkera - to właśnie Gwen tak bardzo chciała się z nim zobaczyć. Z przerwami na zrozumiałe panikowanie, ale jednak chciała. Osborn natomiast starał się wyznawać filozofię, iż nie można było narzekać na coś, co samemu się wywołało. Także z przerwami, tyle że w jego przypadku na sytuacje, gdy sam ściągał na siebie coś poważnego i wyjątkowo nieprzyjemnego.
Mimo wszystko jednak teraz Harry nie mógł się powstrzymać przed uniesieniem brwi, po części pytająco, ale i w pewnym sensie w wyrazie wyzwania. Po cichu liczył na to, że to ostatnie dziewczynę zmobilizuje i doda jej odwagi. W końcu zawsze najprzyjemniej było utrzeć komuś nosa, nawet jeśli wiązało się to ze zrobieniem czegoś, co nas przerażało. Taka zachęta nierzadko działała lepiej od miłych słów, uspokajania i przekonywania, że będzie dobrze. Albo może to on odebrał nietypowe wychowanie... Jedno z dwojga.
- To twój pomysł - skomentował tylko cicho słowa Gwen, nawet jeżeli troszeczkę mijał się z prawdą. W ogólnym rozrachunku, owszem, to ona sama wyskoczyła z chęcią spotkania, więc czuł się usprawiedliwiony. Nie skłamał, per se, lecz przedstawił sprawę w bardziej pasujący mu sposób. A kto wie, przy odrobinie szczęścia być może w przyszłości będzie mógł to jeszcze wykorzystać na swoją korzyść? Przy następnym ryzykownym planie blondynki powołać się na to, iż, no tak, oczywiście wszystkie jej pomysły były wspaniałe, zawsze - och, a czy pamiętała może...?
Nie był pewien czy to jego uwaga przyniosła jakieś efekty, czy może dziewczyna sama zebrała się w sobie, ale grunt, że to zrobiła... Tyle że kiedy już zwróciła się do Petera, każde kolejne słowo opuszczające jej usta sprawiało, iż brwi Harry'ego wędrowały powoli coraz wyżej, aż w końcu i jego spojrzenie uciekło ku górze, a następnie na bok. Nie wiedział czy powinien się teraz śmiać, czy może jednak płakać. Nie wyobrażał sobie jakim cudem te wszystkie pająki przeżywały tak długo... Och. No tak. Ten tok myślowy lepiej było porzucić, co nie zmieniało faktu, iż dyskrecja Gwen była wprost powalająca. A jej metoda palnij coś i próbuj zmienić temat znowu się nie sprawdzała... Przynajmniej w jego opinii.
Parker z kolei - gdy Osborn ponownie przeniósł na niego wzrok - zdawał się być przede wszystkim potężnie zbity z tropu. Plus był taki, że nie spanikował, bo to skończyłoby się dla nich tylko gorzej, ale Harry tak czy siak westchnął cicho, nastawiając się na konieczność naprawiania sytuacji. Najchętniej zabrałby po prostu oboje gdzieś na bok, a najlepiej w ogóle do samochodu, gdzie nie musieliby przejmować się gapiami... I mogliby swobodnie porozmawiać. Albo i nie, jeżeli Gwen lub Peter uznaliby, że jednak wolą zachować dla siebie informacje na temat swoich... Zajęć dodatkowych. Zaczynał się przy nich czuć jak niańka... Nie po raz pierwszy zresztą. Co nie oznaczało, że mu się to podobało - lub że był do tego przyzwyczajony.
Mężczyzna już rozważał jak najlepiej będzie wkroczyć do akcji, gdy Parker zgarnął go na bok, a sam Harry ledwo powstrzymał chęć przewrócenia oczami na jego wyjaśnienie. Sprawa, co? To brzmiało tak przekonująco, że Gwen miała chyba rywala w wyścigu o nagrodę najbardziej subtelnej osoby w otoczeniu Osborna. Szli łeb w łeb, naprawdę. Mimo to Harry powstrzymał się przed komentowaniem tej kwestii i pozwolił przyjacielowi wyrzucić z siebie wszystko to, co najwyraźniej musiał. Zastanawiał się przy tym jak dobry Gwen mogła mieć słuch. W jej przypadku zmutował czy nie? Nie wydawało mu się, aby te naturalne pająki jakoś szczególnie na nim polegały, ale kto wie z tymi ludzkimi?
- Nie jest jak nasza Gwen. A przynajmniej nie do końca. Bardziej przypomina coś pomiędzy nią i tobą. Stwierdziłbym, że to powinno zadziałać na twoją korzyść, ale mam wrażenie, że siebie samego tak czy siak nie potrafisz ogarnąć... - wytłumaczył cicho, w tym momencie robiąc krótką pauzę i unosząc lekko jedną ze swych brwi. Nie mógł sobie odpuścić takiego docinania, ale przynajmniej w tym wypadku było zupełnie niegroźne. Wręcz przyjacielskie. Na wszelki wypadek przed kontynuowaniem rzucił jeszcze okiem ku Gwen, po czym bardziej nachylił się ku Peterowi, żeby znów obniżyć głośność... Nie tylko ze względu na dziewczynę, ale i resztę otoczenia.
- Nie wie, ale może się domyślać. Nie rozmawialiśmy o niczym wprost. Do swoich talentów praktycznie mi się przyznała, a potem z tego wycofała. Powinniście porozmawiać bez świadków. Mam tu gdzieś niedaleko samochód - zaoferował. Skoro zaś już o tym była mowa, to naprawdę powinien skontaktować się z kierowcą i ustalić szczegóły odnośnie położenia auta... Ale przecież nie mógł tego zrobić w środku rozmowy. No, nie takiej. Mimo wszystko.

Przynajmniej jednym Harry najwyraźniej nie musiał się martwić, a mianowicie przekonywaniem Petera, aby porozmawiał z Gwen... Bo to ostatnie dziewczyna miała pod kontrolą. Prawdopodobnie powinien bardziej się martwić o to, jak ta ich dyskusja będzie wyglądała, szczególnie jeżeli zechcą zignorować wszelkie środki bezpieczeństwa oraz zdrowy rozsądek i odbyć ją tu i teraz, ale... Z drugiej strony nie mógł powiedzieć, że ich nie rozumiał. Choć sam - o ile na trzeźwo - byłby dużo ostrożniejszy.
Kiedy więc Gwen się odezwała, Osborn rzucił na nią okiem, po czym zerknął na Parkera i znowu na nią, teraz unosząc już brew i krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Czekał i starał się jak najbardziej dobitnie podkreślić, że póki co nie zamierzał się w nic wtrącać. To mimo wszystko nie była jego sprawa. To znaczy, oczywiście, że wciąż planował w miarę swoich możliwości udzielać pomocy - lecz nie czuł się uprawniony do wypowiadania się za którekolwiek z obecnych... Pomijając rzecz jasna samego siebie, ale to logiczne.
Tłumaczenia dziewczyny były właśnie takie, jakich się po niej spodziewał. Czyli zagmatwane. Dużo informacji, ale tak naprawdę w większości mało istotnych. Co... Było w zasadzie niezłą strategią, gdy realizowało się ją we właściwy sposób. Dzięki niej cel często mógł się nie zorientować, że w gruncie rzeczy nie dowiedział się niczego faktycznie dla niego ważnego. Harry szczerze wątpił, aby Gwen właśnie w to umyślnie celowała, ale jeżeli tak, to musiał jej przyznać punkty. Które tak czy siak traciła za głośne mówienie publicznie o "drugim Peterze" i paru innych nietypowych kwestiach.
Powtarzając sobie w myślach, że nie powinien się tym za bardzo irytować, Osborn tylko odetchnął głęboko. Choćby nawet chciał się wtrącić, to i tak by nie zdążył, gdyż Gwen porwała właśnie Parkera na bok... Więc Harry zdecydował się wykorzystać ten moment na coś pożytecznego - o czego zrobieniu przecież już od jakiegoś czasu myślał. Innymi słowy, rozluźnił jednak ramiona i wyjął z kieszeni telefon, aby szybko napisać i wysłać wiadomość do swojego kierowcy. Nie widział sensu w zwykłym rozglądaniu się za samochodem z obecnego położenia. W tak zatłoczonym - nawet krótko po inwazji - miejscu ciężko by go było wypatrzeć, nie wspominając już o tym, iż mężczyzna podejrzewał, że auto musiało się znajdować nieco dalej. W końcu przez korki podjeżdżanie pod samo centrum nie miałoby większego sensu.
Zgodnie z przewidywaniami, na odpowiedź nie musiał długo czekać. Podejrzewał, że szofer siedział w samochodzie lub przechadzał się tuż przy nim dla rozprostowania nóg - i poza tym raczej nie miał nic ciekawszego do roboty, w związku z czym nic nie powstrzymywało go przed natychmiastową reakcją. I dobrze. Harry potrafił to docenić. A skoro wiedział już gdzie zaparkowane było auto, odesłał kierowcy tylko krótką informację o tym, że zaraz do niego dotrą - po czym schował komórkę, nie czekając już na żadną odpowiedź... Bo w końcu otrzymać mógł jedynie potwierdzenie gotowości, prawda?
W każdym razie, załatwiwszy tę kwestię, Osborn ponownie skierował wzrok na swoje towarzystwo, z rozmysłem unosząc przy tym jedną brew. Podsłuchiwać nie zamierzał, jakieś resztki wyczucia posiadał, ale nie oznaczało to, iż nie mógł się wtrącić... Szczególnie, że teraz tym bardziej był w stanie zaoferować ustronniejsze miejsce na dyskusję. I przede wszystkim bezpieczniejsze. Może teraz Gwen i Peter rozmawiali znacznie ciszej, a Harry popierał tę nagłą dyskrecję, lecz i tak czułby się lepiej, gdyby między nimi i resztą ludzi w pobliżu znajdowała się jakaś fizyczna bariera.
- Wiem już gdzie stoi samochód, dokończycie plotkowanie w środku. Albo na miejscu, jeżeli koniecznie nie chcecie mnie w nie włączać. Choć byłoby dobrze ustalić gdzie się w takim razie udajemy... Skoro jest z nami Peter - odezwał się na tyle głośno, aby zwrócić na siebie uwagę parki, choć mimo wszystko nie podnosząc głosu za bardzo. Nie powiedział niby niczego podejrzanego, lecz czemu miałby chcieć zwracać na siebie uwagę przechodniów?
I tak mieli spore szczęście, bo jak do tej pory wyglądało na to, że nikt zbytnio się nimi nie interesował... A przynajmniej nie w wystarczającym stopniu, aby się zatrzymać i spróbować ich posłuchać. Jasne, od czasu do czasu ktoś rzucił na nich okiem, posłał im dziwne spojrzenie, ale zapewne miało to miejsce ze względu na to wymienianie sekretów - odciąganie się wzajemnie na bok i tak dalej. Harry dbał o to, aby obserwować najbliższe otoczenie, rzecz jasna z krótkimi przerwami, gdy musiał skierować wzrok na kogoś konkretnego - Gwen czy Petera - lub na przykład na telefon. Zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że przesadzał i nie musiał aż tak się przejmować, ale paranoja robiła swoje... Ostrożność. Ostrożność robiła swoje.

Oczywiście, że do wszystkich istniejących problemów musiał dołączyć jeszcze alarm pożarowy. Prawdę mówiąc na tym etapie Harry już się temu nawet nie dziwił - bardziej by go chyba zaskoczyło, gdyby reszta wieczoru przebiegła gładko. Nie oznaczało to, że był z takiego rozwoju wydarzeń zadowolony - ale z drugiej strony i tak się stąd zbierali, więc być może mógł wykorzystać syrenę jako pretekst, aby ten proces przyspieszyć... No, o ile Gwen nie zdecyduje się znowu mu zniknąć. Albo Peter. Choć to by mogło być nawet trochę zabawne - patrzenie na to, jak oboje się tłumaczą i mieszają w zeznaniach. Gdyby jego cierpliwość nie została już tego dnia tak poważnie uszczuplona, być może pozwoliłby sytuacji rozwinąć się w ten sposób.
Teraz jednak naprawdę nie miał do tego głowy. Wzdychając ciężko, mężczyzna przymknął na moment oczy i odliczył w myślach do pięciu. Przed opuszczeniem powiek zauważył, iż jego towarzysze się rozglądają, ale on sam nie czuł takiej potrzeby. Żył w tym mieście wystarczająco długo, aby orientować się w zwyczajach jego mieszkańców. Byli zbytnio przyzwyczajeni do wszelkiej maści katastrof, przez co za mało się nimi przejmowali. To usypiało ich instynkt samozachowawczy. Serio, widywał nawet osoby, które - zamiast uciekać - podchodziły bliżej źródła problemu, bo chciały się mu przyjrzeć albo wręcz je nagrać... Było to nierozsądne, głupie, a jednak Osborn nie mógł zrzucić na tych ludzi całej winy za taki stan rzeczy. Choć go kusiło.
Z tego wszystkiego Harry otworzył oczy już po tym, jak Gwen ponownie zagadnęła Petera, tym razem na tyle głośno, że i on sam był w stanie to dosłyszeć. Jedno zerknięcie na przyjaciela wystarczyło, aby Osborn wyłapał jego rozdarcie. No tak. Jasne. Dopiero co do nich dotarł i praktycznie od razu wezwało go coś nowego. Tego też Osborn powinien się był spodziewać, nawet jeżeli w tym wypadku problem pojawił się rekordowo prędko. Powstrzymując odruch przewrócenia oczami albo przynajmniej wzniesienia wzroku ku sklepieniu, mężczyzna znów nabrał powietrza głęboko w płuca - starając się odpędzić falę irytacji - po czym zdecydował się być łaskawy.
- Czasem nawet jemu się zdarza. Pozwólmy mu je skończyć, a na pewno da nam znać, kiedy już będzie mógł do nas dołączyć - zasugerował, zwracając się co prawda do Gwen, lecz rzucając okiem na Parkera. Można by to było zinterpretować jako sprawdzanie tego, czy pasuje mu taki układ... Ale w gruncie rzeczy Harry'emu zależało bardziej na podkreśleniu, iż właśnie się za Peterem wstawiał i umożliwiał mu ucieczkę do pożaru. Oczekiwał, że zostanie to należycie docenione. I kiedyś odpłacone.
Poza tym... Być może krótka przerwa przed kontynuowaniem spotkania obojgu wyjdzie na dobre? Gwen zdecydowanie tak, patrząc na stopień jej zdenerwowania... Jedno i drugie będzie się mogło lepiej przygotować, psychicznie i emocjonalnie. No i przede wszystkim następnym razem będą startowali z równej pozycji - oboje świadomi na co się pisali i co ich czekało. Tak, może nawet ten alarm pożarowy okaże się być ukrytym błogosławieństwem.
- Chodź do samochodu. A my się potem zdzwonimy - pierwsze słowa oczywiście skierowane zostały znów do Gwen, drugie zaś do Petera, co Harry podparł przesuwając pomiędzy nimi spojrzeniem. Pod koniec wypowiedzi uniósł lekko brew, niemalże wyzywająco. Wcale by go nie zdziwiło, gdyby po akcji Parker zapomniał się do nich odezwać, nie wspominając już o wybraniu się do siedziby Osborna. Jeżeli w grę faktycznie wchodził po prostu ogień, to istniała spora szansa na to, że Spider-Man szybko załatwi sprawę, ale to był przecież Nowy Jork. Do wyboru posiadał całe zastępy przestępców - w tym superprzestępców - i ciągle wydawał na świat nowych. W ich przypadku pająk mógł już zakończyć dzień padnięty, a wówczas nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby wyleciało mu z głowy coś tak drobnego, jak pochodzący z innego wymiaru odpowiednik jego tragicznie zmarłej eks.
Dopiero po uzyskaniu obiecującego telefon kiwnięcia głową - w które do końca nie wierzył, głównie z wymienionych powyżej powodów, choć znalazłyby się również inne, mniej istotne - Harry ponownie skierował wzrok na Gwen, tym razem już wyczekująco. Dłonie oparł na chwilę na biodrach i całą swoją postawą zdawał się wyrażać pytanie - gotowa, możemy iść? Mimo wszystko nie był w stanie z niezachwianą pewnością przewidzieć zachowania dziewczyny, nawet jeżeli zakładał, że kupienie sobie czasu na pozbieranie myśli powinno przypaść jej do gustu. Coś innego mogło być dla niej z jakiegoś powodu ważniejsze, dlatego czekał na jej decyzję, zamiast po prostu ruszyć już w kierunku auta.
Nawiasem mówiąc, Osborn wciąż nie był do końca pewien dokąd powinien ją zabrać. Rzecz jasna jedna opcja wydawała mu się najbardziej... Oczywista, to chyba było najlepsze określenie... Ale, nie wiedzieć czemu, w dalszym ciągu się wahał. A nie miał dużo czasu na podjęcie ostatecznej decyzji, co wcale nie wprawiało go w lepszy nastrój.

Szczerze powiedziawszy Harry był nieco zaskoczony. Nie tym, że Gwen zaprotestowała na jego sugestię, skądże znowu. Tego się spodziewał i bardziej by go zdziwiło - oraz zaniepokoiło - gdyby od razu potulnie za nim podążyła... I prawdopodobnie wówczas zacząłby się również zastanawiać co takiego kombinowała i w jaki sposób zamierzała mu zwiać, żeby tak czy siak zrobić wszystko po swojemu. Nie, problem miał z czymś innym. Z tym, że dziewczyna skupiła się na ewakuowaniu Petera razem z nimi - a nie na chęci pozostania w centrum z nim.
Tyle że może nie powinno go to dziwić. Na pierwszy rzut oka, jasne, takie zachowanie bardziej pasowałoby do tego wydania Gwen, ale kiedy brało się pod uwagę jej przejścia z jej własnego świata... To, że w jakiś sposób straciła tam Parkera... Tak, wtedy jej nastawienie nabierało sensu. I prawdę mówiąc Osbornowi aż zrobiło się trochę głupio, że natychmiast nie połączył jednego z drugim, tylko potrzebował na to kilku sekund.
- Nie musi kontynuować zakupów tutaj. To Manhattan, wystarczy rzucić kamieniem, by znaleźć otwarty do późna sklep - zauważył, po części dla usprawiedliwienia wymówki, którą tak wspaniałomyślnie pająkowi oferował, jednak po części także dla uspokojenia dziewczyny. Nie dodał już z kolei tego, że namierzenie kamienia mogło się tutaj okazać trudniejsze. W jego porównaniu brakowało miejsca na takie detale.
Jako małe zwycięstwo odnotował fakt, że blondynka pozwoliła ruszyć się z miejsca i bez wahania zaczął prowadzić ją ku miejscu, gdzie zaparkowany był ich samochód - na szczęście blisko wyjścia z centrum handlowego. Im mniejsza dzieliła ich od niego odległość, tym większe były szanse na to, że uda im się do niego dotrzeć, wsiąść i odjechać, bez wpadania na kolejne kłopoty. Każdy krok stanowił drobny sukces.
- Do domu. Ty się prześpisz, a ja zobaczę co uda mi się na szybko zorganizować - wyjaśnił na jej pytanie, lecz ton jego głosu mógł zdradzać rozkojarzenie. Myśli mężczyzny krążyły już wokół innych tematów. Umyślnie nie uściślił też co rozumiał przez dom. Wycieczka do rezydencji - a potem po niej - mogłaby zapewnić Gwen zajęcie na jakiś czas, ale mimo wszystko była też po prostu... Niewygodna. Ze względu na dystans do przebycia, zarówno teraz, jak i później, gdy będą musieli wybrać się do Oscorp czy do Starka. Jego własne mieszkanie wydawało się być pod tym względem o wiele lepszym rozwiązaniem. A też miało pokój gościnny.
Wbrew ostrzeżeniom pesymizmu, Harry zaczynał już sądzić, że przynajmniej ta część jego planu przebiegnie w porządku. Auto znajdowało się w zasięgu wzroku i z każdą chwilą coraz bliżej, Gwen nie protestowała, Peter prawdopodobnie zniknął w tłumie w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na zdjęcie cywilnych ubrań... Same plusy. I oczywiście właśnie w tym momencie dziewczyna musiała znowu się uruchomić.
No tak. Czego innego on oczekiwał. Osborn doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w tym momencie nie wyglądał już nawet na zaskoczonego. Prędzej na zrezygnowanego. Powoli nabrał powietrza w płuca i wypuścił je również bez pospiechu, walcząc z natrętnymi ukłuciami irytacji, a równocześnie posyłając Gwen spojrzenie, które zdawało się mówić - wcale nie jestem pod wrażeniem. Naprawdę? Opaska? Jak mogłaby ją w ogóle zgubić w trakcie zwykłej rozmowy z Peterem? O bardziej wiarygodnych wymówkach też musieli porozmawiać. Bez Parkera, bo on nie był ich najlepszym przykładem... Albo może właśnie z nim, żeby też się czegoś nauczył? Warte przemyślenia.
- Jeżeli musisz - skomentował niechętnie, bo podejrzewał, że gdyby nawet spróbował ją powstrzymać, Gwen pewnie i tak by go nie posłuchała... Co mu zresztą prędko udowodniła, bo zawracać zaczęła jeszcze zanim skończył mówić. Albo raczej zanim w ogóle zaczął... Nieważne. Grunt, że mężczyźnie nie pozostawało nic innego, jak tylko - z kolejnym westchnieniem na ustach - oprzeć się o bok samochodu, odprowadzając dziewczynę wzrokiem aż do samych drzwi wejściowych.
W następnej chwili natomiast dotarło do niego, że może i auto wydawało się czyste, ale prawdopodobnie tak czy siak miało na sobie jakieś pyły, które w tym momencie przenosiły się na jego ubrania. Krzywiąc się na tę myśl, Harry odbił się lekko od pojazdu, aby stanąć prosto, po czym odruchowo się otrzepał. Cudownie. Chyba nie widział żadnych plam czy smug, lecz teraz miał świadomość, że na materiale pewnie znajdowały się jakieś drobinki. Naprawdę, ten dzień mógłby się już wreszcie skończyć. Najlepiej z Gwen siedzącą grzecznie w pokoju gościnnym. Bez uciekania pod osłoną nocy na miasto. Och, teraz tej myśli też nie będzie się mógł pozbyć...

Mając tuż obok samochód - a przed sobą perspektywę czekania kto wie ile na powrót Gwen - Harry prędko zadecydował, że znalezienie się w środku, na wygodnym siedzeniu, podobało mu się bardziej od tkwienia na zewnątrz... Dlatego też szybko wprowadził ten plan w życie, znów zajmując miejsce z tyłu. Tak było od razu lepiej. Dobiegające z zewnątrz hałasy częściowo się przytłumiły, a i temperatura wewnątrz auta była przyjemniejsza... Komfort nie sprawiał co prawda, że mężczyzna mniej się niecierpliwił, ale z dwojga złego wolał już marnować czas w tych warunkach.
Po wejściu do samochodu zaczął od przekazania kierowcy krótkiej instrukcji - zgodnie z którą mieli poczekać na Gwen, a potem udać się do jego mieszkania. Proszę, przynajmniej tę decyzję wreszcie podjął, nawet jeżeli w dalszym ciągu nie był jej do końca pewien. Mimo to zamierzał się jej trzymać. Rezydencja - czyli dom należący tak naprawdę do osoby, która zabiła tutejszą Gwen - wydawała mu się być mało delikatnym wyborem, nawet jeżeli ta wersja dziewczyny nie wiedziała co się dokładnie stało. Było to mało praktyczne podejście do sprawy, ale w tym wypadku chyba właściwe.
Po wydaniu polecenia natomiast Osborn skupił się już na wyglądaniu przez okno, jako że była to jedna z niewielu dostępnych dla niego w tym momencie rozrywek. Jasne, mógłby też zająć się komórką albo po prostu słuchaniem płynącej cicho z głośników muzyki, ale tę pierwszą opcję już wcześniej wyeksploatował... A druga nie wykluczała się przecież wzajemnie z obserwowaniem rozwoju wydarzeń na zewnątrz.
Harry widział więc tłum zebrany przed wejściem do budynku - i zastanawiał się nad tym, czy Gwen gdzieś w nim utknęła, czy może przebiła się na jego drugą stronę. Nie zdziwiłby się, gdyby jej się to udało. W takich okolicznościach pewnie by się nie patyczkowała i utorowała sobie drogę... Oczywiście ze swojego miejsca mężczyzna nie słyszał na tyle dobrze głosów zgromadzonych, aby rozróżnić ich słowa, ale za to był w stanie dostrzec poruszające się usta... I odchylone do tyłu głowy. Czyli coś działo się w górze?
Aby skierować wzrok wyżej, Osborn musiałby otworzyć całe drzwi lub chociaż okno - i w tym ostatnim przypadku prawdopodobnie przynajmniej częściowo wysunąć przez nie głowę. Nie byłby to dla niego żaden wysiłek czy poświęcenie, ale... Po prostu sytuacja nie interesowała go aż na tyle, aby miał to zrobić. Być może później Gwen lub Peter opowiedzą mu co się stało, ale naprawdę, w tym mieście było tyle problemów, że nie dałoby się śledzić każdego.
W związku z tym Harry w dalszym ciągu spoglądał po prostu na tłum, czyniąc to zresztą ze średnim zainteresowaniem. Być może powinien jednak wykorzystać ten czas, aby zlecić komuś zadbanie o podstawowe potrzeby Gwen. Część rzeczy faktycznie mogła pożyczyć od MJ - wybierając wśród tego, co zalegało w mieszkaniu - ale nawet taka głupia szczoteczka do zębów... Bo wątpił, aby posiadał gdzieś zapasową. Po co by miał? To w końcu nie tak, że często go ktoś odwiedzał, a jeżeli nawet, to ten ktoś raczej nie zostawał na noc - pomijając z rzadka najbliższych przyjaciół.
Ze względu na wszystko powyższe, Harry nie bardzo był w stanie podążać za biegiem wydarzeń przy wejściu, pomijając zewnętrzne warstwy zbiegowiska. Poświęcał mu coraz mniejszą uwagę, większą zaś muzyce, równocześnie ze zniecierpliwieniem stukając palcem wskazującym o własne udo. Mimo to miał wrażenie, że w którymś momencie między ludźmi mignął mu policyjny uniform... Ale mógł się mylić. Jeżeli nie, to po prostu liczył na to, że funkcjonariusze nie usłyszeli o wybryku Gwen - bo gdyby się na nich natknęła, to mogłaby jednak wpaść w kłopoty. Znowu.
Nie mógł wiedzieć o problemach dziewczyny z dostaniem się do środka - a już szczególnie nie o tym, że została przez kogoś wstrzymana... A dokładniej przez policjanta. Być może tego, którego Osborn dopiero co zauważył, a może przez jego kolegę po fachu. Obie opcje wydawały się równie możliwe, bo przecież żaden funkcjonariusz nie zostałby chyba wysłany do akcji sam. Tak czy siak, naprawdę dobrze się stało, że Harry tego nie widział, bo w przeciwnym wypadku chyba ukryłby teraz twarz w dłoniach. Przecież dokładnie tego - natknięcia się na policję - chciał uniknąć, gdy pospieszał Gwen.
- Zamykamy centrum na dziś, młoda damo. Proszę się rozejść, blokują państwo drzwi - odezwał się natomiast policjant podniesionym głosem, zapewne licząc na to, że jego słowa dotrą przynajmniej do części otaczających go osób. Czy przybył przez nowe wezwanie, związane z podpalaczem? Przez niedawny wybryk blondynki? A może przez wcześniejszy udaremniony napad? Przynajmniej zdawał się nie rozpoznawać Gwen, więc najwyraźniej nie usłyszał na jej temat żadnej relacji, ani nie widział jej na nagraniach z kamer.

Choć nie zwracał już większej uwagi na to, co działo się przy wejściu do centrum handlowego, Harry tak czy siak kątem oka wyłapał to, iż zebrany przed nim tłum zaczął się trochę przerzedzać. To wystarczyło, aby przekonać go do ponownego zerknięcia w tym kierunku... I zorientowania się, że część osób faktycznie zaczęła się powoli i niechętnie oddalać, podczas gdy inne zrobiły tylko parę kroków na bok i nie ruszały się dalej. Przez to chmara ludzi zajmowała teraz większy teren, ale równocześnie łatwiej było przebić ją wzrokiem, bo spadło jej zagęszczenie.
Na jej przedzie - albo może właśnie na tyle, zależnie od tego, jak na to spojrzeć - mężczyzna faktycznie widział policjanta... Przynajmniej momentami, gdy nikt mu go nie zasłaniał. To wyjaśniało nagłą zmianę sytuacji. Mieszkańcy Nowego Jorku mogli podchodzić do funkcjonariuszy bardzo różnie, ale z drugiej strony nikt nie chciał robić sobie niepotrzebnie kłopotów bezpośrednim stawianiem oporu i zwracaniem na siebie uwagi... Chociaż Osborn podejrzewał, że ich obecna liczebność tak czy siak podnosiła ich śmiałość i to właśnie dlatego okolica jeszcze się nie oczyściła. Nie jego problem.
Jego problemem mogło już z kolei być to, co się stało w budynku - sądząc po reakcjach tej części zbiorowiska, która wciąż patrzyła w górę i najwyraźniej kogoś lub coś wychwalała. Harry nawet nie próbował powstrzymać się przed przewróceniem oczami, bo tak czy siak nikt nie mógł tego zobaczyć. Miał szczerą nadzieję, że to Parker dotarł tam na górę i załatwił sprawę... Albo nawet ktoś zupełnie inny. Bo jeżeli zrobiła to Gwen, to Osborn obstawiał, że niekoniecznie zdążyłaby się po drodze przebrać, chyba że kostium miała pod cywilnymi ubraniami i tylko w biegu je z siebie zrzuciła. Innymi słowy, nie zdziwiłby się, gdyby w jakiś sposób się zdradziła, wpadła przed kamerą albo jakoś inaczej sprowadziła na siebie kłopoty.
Jakież więc było zaskoczenie mężczyzny, kiedy jego oczom ukazała się właśnie Gwen - nie gdzieś na wyższych piętrach, których i tak ze swojego miejsca by nie dojrzał, lecz wracająca do samochodu. Szokujące. Nie wyglądała na szczególnie zadowoloną i na tej podstawie Harry zaczynał się już domyślać do czego doszło, ale póki co wolał o to nie pytać. Po prostu otworzył od środka drzwi, gdy dziewczyna znalazła się już blisko, aby mogła od razu wsiąść do auta.
- Poza tym, że mamy szczęście, że najwyraźniej nikt nie zawiadomił policji o tej akcji ze sklepu? Nie, nie bardzo - odparł na jej pytanie. Oczywiście mógł się mylić, bo wciąż istniała opcja, iż po prostu ten konkretny funkcjonariusz nie został poinformowany o tym wydarzeniu, ale grunt, że Gwen nie została zauważona i wstrzymana na odpytanie. Z drugiej strony... Nadludzko silne czy nie, to mimo wszystko było tylko odepchnięcie. Czyn małej szkodliwości, a nie rozmyślna próba zrobienia krzywdy. Prawdopodobnie. Więc... Może zajście nie zostanie w ogóle zgłoszone? Nie wierzył w to, że będą mieć takiego farta, ale hej, może akurat ten jeden raz.
- Nie wiem ilu policjantów zatrudnia to miasto, ale najwyraźniej radzą sobie całkiem nieźle, skoro świeżo po inwazji są wysyłani do drobnych przypadków - dodał, przy czym ton jego głosu wskazywał na to, że nie była to do końca pochwała. Prawdę mówiąc jego słowa wynikały głównie ze zirytowania całą tą sytuacją, a nie z tego, że rzeczywiście źle oceniał czyjąś pracę lub jej organizację. Podejrzewał, że funkcjonariusze musieli zostać sprowadzeni ze względu na tamtych podwieszonych złodziei, bo choćby nawet wezwano ich do asystowania przy pożarze, to raczej nie dotarliby na miejsce przed strażą pożarną... Ale sam już nie wiedział. I szczerze mówiąc nie miał ochoty się nad tym zastanawiać. Najważniejsze, że mogli już stąd odjechać i konsekwencjami martwić się później - jeżeli jakiekolwiek się w ogóle pojawią.
Ach, no tak. Faktycznie mogli się wreszcie oddalić. Harry zaczynał powoli tracić nadzieję, że do tego dojdzie, ale teraz, gdy znajdowali się już w samochodzie, a drzwi za Gwen zostały zamknięte, w końcu z czystym sumieniem dał kierowcy znak do ruszenia z miejsca. No, w większości z czystym sumieniem... Ale naprawdę nie mógł odpowiadać za zdarzenia losowe, nie posiadał aż takiej władzy. A przecież robił co mógł, by zapanować nad sytuacją i umożliwić Gwen odbycie dyskusji z Peterem. Przynajmniej już się oficjalnie spotkali, więc dalej powinno pójść z góki... Zresztą, skoro dziewczyna miała numer do Osborna, to do Parkera chyba też powinna? Jej był ten sam, więc na to wskazywała logika. Może dobrze byłoby je porównać, tak na wszelki wypadek.
- Hej, wciąż masz przy sobie komórkę, prawda? - zapytał od razu, gdy tylko przyszło mu to do głowy, aby później o tej kwestii nie zapomnieć. Zakładał, że tak właśnie było, bo w końcu Gwen nie miałaby gdzie - i kiedy - zostawić telefonu, ale z drugiej strony najwyraźniej posiadała niebywały talent do gubienia i tracenia różnych rzeczy... Dlatego wolał się najpierw upewnić, że w ogóle mieli tu o czym dyskutować.

Pytanie dziewczyny sprawiło, że Harry zerknął na nią krótko. No tak, pewnie powinien był ją o tym z góry poinformować, choć prawdę mówiąc po wcześniejszych dyskusjach sądził, że będzie to już oczywiste... Ale najwyraźniej się mylił. Może źle pamiętał to, co wówczas powiedział. Nie byłby to pierwsz raz - i na pewno nie ostatni - gdy mieszało mu się to, co tylko myślał z rzeczami, które faktycznie wymówił...
- Do mojego mieszkania. Ty się prześpisz, a ja zobaczę czy uda mi się coś jeszcze dziś załatwić - wyjaśnił więc na wszelki wypadek, ale poza tym nie wchodził w żadne szczegóły. Mimo wszystko nie chciał też dawać dziewczynie złudnej nadziei, bo szczerze wątpił w to, że dziś wieczorem czy w nocy z kimś się dogada... Ale mógł się przynajmniej rozeznać w terenie. Zostawić wiadomość tu czy tam, wydać parę mniej podejrzanych poleceń swoim ludziom... Bo w końcu sama jego chęć spotkania się z Tonym Starkiem nie powinna nikogo zdziwić. Pomijając może osoby, które w dalszym ciągu błędnie żyły w przekonaniu o konflikcie na linii Osborn - Stark. Jak gdyby Harry'ego obchodziło z kim jego ojciec darł koty, a z kim nie...
Nieważne. Póki co mężczyzna skupił się na kwestii telefonu - i uśmiechnął się jednostronnie, gdy Gwen nawiązała do różnic w technologii między światami. Nie mógł powiedzieć, że zbadanie czegoś takiego nie byłoby interesujące, ale szczerze mówiąc w tym momencie w ogóle nie przyszło mu do głowy. Zakładał, że poziom w obu ich rzeczywistościach musi być podobny, bo inaczej dziewczyna już by się do czegoś odniosła, wytykając - z jej punktu widzenia - staromodne urządzenia lub dziwiąc się zaawansowanymi... A przecież do tego nie doszło. Z drugiej strony Gwen była tu już od jakiegoś czasu, więc być może po prostu zdążyła się przyzwyczaić? Ale o to mógł zagadnąć później. Jutro.
Mężczyzna już był skłonny wspomnieć, że w razie czego mógł kupić przyjaciółce w tym świecie lepszy model - o ile oczywiście nie była przywiązana do tego konkretnego, a stan technologii rzeczywiście był podobny i w ogóle na to pozwalał - kiedy Gwen niespodziewanie zmieniła temat. Nie mógł jej się nawet dziwić, nie w tym wypadku. Rozumiał jej niepokój... Bo teraz dbał już o to, aby ani na chwilę nie zapomnieć o jej własnej sytuacji z Parkerem z jej rzeczywistości. Inna sprawa, że sam się nie martwił.
- To bardzo prawdopodobne, że wpakuje się w jakieś kłopoty albo zrobi coś, czego będzie żałować, ale gdybyś tam została, to pewnie wpakowałabyś się albo zrobiła to coś razem z nim. Nie martw się, jego niesamowite połączenie pecha i szczęścia pomoże mu się wylizać ze wszystkiego - to mówiąc, Harry powiódł wzrokiem za mijającymi ich pojazdami na sygnałach. Głowę obrócił przy tym tylko trochę, nie wysilał się, aby dłużej śledzić je wzrokiem, bo tak czy siak wciąż je słyszał i to mu wystarczało. Wyglądało na to, że ruszyli spod centrum w idealnym momencie, aby uniknąć tej części zamieszania.
Poza tym... Wcześniejsza - entuzjastyczna - reakcja zbiegowiska gapiów sugerowała, że sytuacja już została opanowana, przynajmniej w jakimś stopniu. Samo powstrzymanie pożaru nie powinno być aż tak trudne, gdy został wcześnie wykryty i zgłoszony, a straż prędko przybyła na miejsce... Prawda? Nawiasem mówiąc, mężczyznę dziwił trochę fakt, że w centrum handlowym nie było po prostu zamontowanych zraszaczy, które zdusiłyby ogień w zarodku, ale z drugiej strony być może zostały w jakiś sposób uszkodzone albo wyłączone. Nie jemu oceniać.
- Jeżeli tak bardzo nie chcesz pokazywać mi swojego telefonu, to przynajmniej odczytaj mi numer Petera. MJ też możesz, tak na wszelki wypadek. Ciekawi mnie czy one również będą pomiędzy naszymi światami takie same... Jeżeli tak, to super, jeśli nie, to dodasz sobie jeszcze te ode mnie. Może ci się nie przydadzą, ale gdyby miało się coś stać... - Harry zawsze uważał, że lepiej było dmuchać na zimne i przygotowywać się na wszystko. Liczyć na najlepsze, ale spodziewać się najgorszego i to nie w sposób bezczynny. Wolał, by Gwen miała kontakt do osób, które w razie czego mogły jej tutaj pomóc, nawet jeżeli w tym momencie wątpił, aby zaszła taka konieczność.
Jeszcze w trakcie mówienia Osborn wsunął już dłoń do kieszeni i wyciągnął z niej własną komórkę. Nie spoglądał na nią do czasu, aż skończył się wypowiadać, ale kiedy to nastąpiło, odblokował ekran, aby przekonać się czy nie przeoczył jakiegoś połączenia albo wiadomości... Ale nie, nie przyszło do niego nic osobistego. Tylko powiadomienia z serwisu informacyjnego, których teraz nie chciał jeszcze przeglądać. Harry odnotował sobie w pamięci, aby niedługo się nimi zająć - bo przecież mogły dotyczyć czegoś istotnego - i w związku z tym nie usunął skrótu do nich z szybkiego wybierania, ale najpierw chciał załatwić do końca kwestię numerów... O ile Gwen w ogóle na to pójdzie. Choć nie widział powodu, aby miała odmówić. Nawet gdyby nie chciała korzystać z jego sugestii, to samo zapisanie kontaktów nie wyrządzało jej przecież żadnej krzywdy... Po prostu mogła ich potem nie użyć albo nawet je skasować.

Harry skwitował tę jakże miłą uwagę o brzmieniu jak tata Gwen jedynie uniesieniem brwi. Tak się akurat składało, że - przynajmniej w tym świecie - jej ojciec był bardzo rozsądnym człowiekiem, w związku z czym nie odbierał tego jako przytyku... Choć domyślał się, że właśnie to zamierzała dziewczyna. Prawda była natomiast taka, że Osborn stokrotnie bardziej wolał być porównywany do niego niż do własnego rodzica - co niestety zdarzało się często. I pod wieloma różnymi względami. Pomyśleć tylko, że kiedyś chciał być jak on... Wszechświat miał strasznie ironiczne poczucie humoru.
Nieważne. Póki co mężczyzna skupił się na porównaniu wymienianych przez Gwen numerów z tymi, które trzymał zapisane w swoim telefonie. Sam nie znał ich na pamięć, a przynajmniej nie tak dokładnie. Prawdopodobnie rozpoznałby je, gdyby je zobaczył, ale ułożenie cyfr w odpowiedniej kolejności tak z głowy... Nie, nigdy nie miał ku temu potrzeby. Tak czy siak nie rozstawał się z komórką, nie licząc wyjątkowych sytuacji - na przykład będąc w pancerzu. Tyle że takie dosłownie mógł policzyć na palcach.
Harry kiwnął dwukrotnie głową, raz po każdym numerze, w ten sposób sygnalizując Gwen, że wszystko się zgadzało... Choć szczerze powiedziawszy były to z jego strony kompletnie odruchowe gesty. Dobrze jednak, że przy okazji mogły coś znaczyć dla dziewczyny. Na koniec Osborn zablokował ekran telefonu i wsunął go z powrotem na jego dotychczasowe miejsce, w tym czasie natomiast jego przyjaciółka odezwała się już ponownie... Wywołując z jego strony przewrócenie oczami.
- Jestem praktycznie pewien, że nie - przyznał. Co więcej, wciąż miał złe przeczucia, że Gwen, kiedy tylko zostanie w sypialni sama, może zechcieć wymknąć się na miasto... Ale prawdę mówiąc nie miał jak jej przed tym powstrzymać. To znaczy, może mógłby, ale w bardzo naciągane sposoby. Z drugiej strony... Może nie warto było się tym przejmować? Fakt, jeżeli w swojej rzeczywistości zajęła pajęcze miejsce Petera, to najprawdopodobniej posiadała również jego pecha, ale nawet biorąc to pod uwagę... Jakie szkody mogła wyrządzić przez te kilka godzin samowoli?
Wyobraźnia natychmiast podrzuciła Harry'emu całą masę strasznych wizji i mężczyzna musiał na siłę uciszyć głos w swojej głowie, natrętnie i uparcie krzyczący coś na temat efektu motyla. Że niby złapany przez Gwen drobny złodziej, zamiast po pierwszym włamaniu popaść w wyrzuty sumienia i zrezygnować z tej drogi życia, zamknięty w więzieniu zrobi się zgorzkniały, poprzysiągnie zemstę i jakimś zrządzeniem losu wyrośnie na super-przestępcę... Na przykład.
Na szczęście kolejne pytanie dziewczyny wyrwało go z tego toku myślowego, lecz przy okazji sprawiło, iż zmarszczył czoło, w pierwszej chwili nie wiedząc do czego... Nie, do kogo się odnosiła. On... Ostatnio mówili o Peterze, ale jakoś wątpił, żeby to selfie z nim było dla Gwen takie istotne. Albo raczej nie w ten sposób, bo nie zdziwiłby się, gdyby sobie ich trochę narobili, ale przecież blondynka nie przejmowałaby się odmową Parkera. Czyli inny on. Robiąc mentalny rachunek sumienia ze swoich ostatnich wypowiedzi, Harry doszedł do wniosku, iż mogło chodzić o Starka - tyle że w tym momencie dziewczyna zdążyła już zmienić temat i zająć się swoim telefonem. Osbornowi z kolei nie pozostawało nic innego, jak tylko westchnąć cicho.
- Tak, pamiętam - potwierdził. I nie skłamał. Pamiętał, jak najbardziej, tylko jeszcze nie zadecydował co w tej sprawie zrobić. Naprawdę uważał podróż do Las Vegas za zbędną, a w najbliższym czasie również po prostu trudną. O wiele bardziej wolałby sprowadzić przyjaciółkę Gwen do Nowego Jorku i w ten sposób umożliwić im spotkanie. A tak swoją drogą... Czy to właśnie do niej blondynka teraz pisała...?
- Kontaktowałaś się z nią już wcześniej? Jakkolwiek? Czy to pierwszy raz? Bo jeżeli tak, to może, ale tylko może, weź pod uwagę jaki szok możesz jej zafundować nagle powstając z martwych - zasugerował, zachowując dla siebie dalszą część tego przemyślenia... Tyczącą się tego, iż tutaj, w tym świecie, Wiewióra mogła w ogóle Gwen nie znać. Rozważał to już wcześniej. Oczywiście nie znał wszystkich znajomych poprzedniczki dziewczyny, ale o kimś tak bliskim chyba by od niej usłyszał, a skoro tak się nie stało... To wnioski nasuwały mu się same. Ale mógł się mylić. W tym wypadku wyjątkowo nawet miał na to nadzieję.
Doskonale wiedział za to coś innego - a mianowicie to, jak sam podszedł do niespodziewanej wiadomości ze starego numeru Gwen. Niedowierzanie, podejrzliwość, doszukiwanie się podstępu, zasadzki albo po prostu głupiego i niesmacznego żartu... Przez wszystko to mogła teraz przejść kolejna osoba. Albo nie, jeżeli była od niego bardziej ufna. Może Harry nie był z natury bardzo empatyczny, ale teraz nie musiał być, bo dosłownie znał te wszystkie uczucia z autopsji. Zadzwonienie wydawało mu się lepszym rozwiązaniem.

W reakcji na słowa dziewczyny, Harry w pierwszej kolejności uniósł lekko brwi i dosłownie na moment odchylił głowę na bok, równocześnie wzruszając ramieniem wypadającym po tej stronie. Touché. To fakt, że mieszkańcy Nowego Jorku z konieczności nauczyli się świetnie adaptować... Tyle że zazwyczaj tyczyło się to jednak bardziej ogólnych sytuacji, mniej osobistych, ataków na miasto, najazdów kosmitów, zirytowanych pseudo-syren, super przestępców regularnie niszczących okolicę... I, jasne, w pewnym sensie mogło to nowojorczyków dotyczyć bezpośrednio, ale mimo wszystko czym innym było przyzwyczajenie się do tego, że zakupy mogą nagle zostać przerwane przez Ms. Marvel tłukącą się z Moonstone na środku ulicy - lub, biorąc pod uwagę ich zdolności, raczej nad nią - a... A czym innym utrata albo właśnie niezwykłe odzyskanie kogoś bliskiego. Zupełnie inny poziom emocjonalny.
Tyle że Osborn nie miał siły tego teraz dowodzić. Spróbował, zasugerował, wyraził swoją opinię, tyle mu wystarczało. Nie dość, że był już zmęczony, to jeszcze... No, aż tak mu na tym nie zależało. Wychodził z założenia, że Gwen mogła myśleć i decydować sama za siebie, nawet jeżeli jak do tej pory co najmniej połowa jej postanowień sprawiała, że nie wiedział czy się śmiać, płakać, czy przynajmniej starać się ratować sytuację. W najgorszym wypadku wpakuje się w kolejne kłopoty i będzie potrzebowała pomocy...
A on sam tak naprawdę miał tu najmniej do stracenia. Tak, na jaw mogły wyjść jego powiązania z kimś, kto przybył z innej rzeczywistości. Tyle że... Co z tego? Nawet gdyby ktoś natrętny zaczął ryć, dokopał się do informacji na temat tutejszej Gwen, to przecież połączenie jej ze Spider-Manem niczego wielkiego by nie dowiodło. Och, znał kogoś, kto zginął podczas nieudanej akcji bohatera, a teraz odpowiednik tej osoby z innego świata w jakiś sposób odbył podróż między wymiarami i wymagał drobnego wsparcia, które on oferował. Jeżeli już, to postawiłoby go to w dobrym świetle... Kto wie, może nawet przyciągnęłoby osoby sądzące, iż pozyskał jakieś nowinki technologiczne z tej drugiej rzeczywistości? S.H.I.E.L.D. i tak się nim interesowało, więc pod tym względem niewiele miał do stracenia.
To głównie dlatego wyraz twarzy mężczyzny nie zmienił się ani odrobinę, kiedy Gwen wspomniała o ujawnianiu się przed kamerami... No i po części również przez to, że rozumiał, iż nie mówiła tego na poważnie. Prawdopodobnie. Obecnie. Choć nie wątpił, że mogło jej to jeszcze kiedyś wpaść do głowy, jeżeli sytuacja by tego od niej wymagała - albo gdyby po prostu uznała, że to dobry sposób na odwrócenie od czegoś uwagi. Co nie zmieniała faktu, że pod tym względem również miała trochę racji... Na pewno nie była pierwszym podróżnikiem pomiędzy rzeczywistościami, jaki do nich trafił. Co prawda ci z innych światów czy planet byli bardziej powszechni i popularniejsi, ale Osborn dałby głowę - na wszelki wypadek czyjąś, nie swoją - iż dziewczyna nie mogła być pod tym względem jedyna.
Choćby jednak nawet chciał, tak czy siak nie zdążyłby jej przytaknąć, gdyż Gwen już zmieniła temat na kolejny... Równocześnie łatwiejszy i o wiele mniej wygodny. Rezydencja wiązała się ze wspomnieniami. Dobrymi i złymi. I takimi, które kiedyś mylnie wydawały się pozytywne, a teraz Harry był w stanie spojrzeć na nie trzeźwiejszym okiem, aby ocenić, że być może jednak nie należały do najzdrowszych doświadczeń. Może i spędził w niej ładnych parę lat swojego życia, ale w dalszym ciągu myślał o niej jako o domu rodzinnym, domu ojca, a nie swoim własnym. Pozbycie się tego samego spojrzenia na Oscorp trochę mu zajęło, ale w przypadku rezydencji chyba nie potrafił się przestawić. Oczywiście była cudowna, przestronna, pięknie - i drogo - wykończona, tego jej nie odmawiał. Łączyła w sobie luksusy, które ułatwiłyby lub przynajmniej uprzyjemniły mu żywot... Ale wolał tylko w niej bywać. Na co dzień służba świetnie sobie radziła z utrzymywaniem jej w doskonałym stanie.
- Nic w niej takiego znowu strasznie ciekawego. Wielka, wystawna, elegancka, przygnębiająca. Pewnie jak większość rezydencji. Choć posiada basen, to zawsze jakiś plus... Tak czy siak w niej nie mieszkam, ale jeżeli ci zależy, to mogę ci ją w któryś dzień pokazać. I oprowadzić - zaoferował. Mimo wszystko nie miał z tym żadnego problemu, jak długo uda mu się wygospodarować na to trochę czasu. Trochę dużo. Nie przesadzał w kwestii rozmiarów budynku. Szkoda tylko, że dzień bez niego w Oscorp zapewne wystarczyłby, żeby wszystko się nagle kompletnie zawaliło.
- Zaraz będziemy na miejscu. To znaczy, pod moim mieszkaniem, nie rezydencją. Obawiam się, że na dzisiaj to musi ci wystarczyć - dodał, bo za oknem widział już charakterystyczne elementy otoczenia. Miał wrażenie, że udało im się też trochę przyspieszyć. Szokujące, ale z drugiej strony nawet w Nowym Jorku miało się czasem szczęście i trafiało się na mniejsze problemy na drodze. Nie zamierzał przecież na to narzekać.

Z/t za oboje do mieszkania.