Sala numer 63

Niewielka sala na drugim piętrze - dwuosobowa, jeśli sądzić po ilości łóżek... Więcej prawdopodobnie i tak by się ich tutaj nie zmieściło. Te obecne oddzielić można zasłonami; jedna jest już zaciągnięta, ukrywając przed wzrokiem wchodzących część pomieszczenia. W oknach tkwią kraty. Dostępna jest tylko jedna lampka oraz główne oświetlenie; kto wie czy działające. Na podłodze leży sporo drobnych kawałków papieru, a nogę jednego z łóżek podpiera jakiś kamień. Na materacu znajdują się dwie poduszki. W rogu pokoju natomiast stoi coś, co przypomina niski wieszak na okrycia wierzchnie.

Nomad obudził się i podniósł się opierając dłoń o czoło. Nie pamiętał niczego przed chwilą gdy tu się znalazł. Gdy spojrzał po sobie, jego oczy się rozszerzyły, gdyż był pozbawiony skafandra i ubrany w zwykły mundur piechoty. Po chwili odsłonił kotarę i spojrzał na drugą osobę po czym ją szturchnął i powiedział;
Pobudka.-po czym wstał z łóżka i oparł się o ścianę gdyż musiał się docucić. Uważnie też zbadał pomieszczenie i zdał sobie sprawę, że innej drogi ucieczki nie będzie prócz dotarcia do wyjścia. Pytanie czy ono jest i czy do niego dotrą.

Nomad po dokładnym obejrzeniu pokoju, przeciągnął się i po chwili pokręcił głową by tylko rozluźnić mięśnie, które nie były używane zbyt długo. Gdy tylko poczuł, że może się lepiej poruszać uważnie obejrzał rzeźbę i zaczął się zastanawiać, poprzez mówienie cicho;
Coś mi tu nie pasuje lecz na razie nie wiem co. Zastanawia mnie jedynie fakt jak tu się znalazłem i jak ten ktoś pozbawił mnie mojego skafandra.-gdy usłyszał pytanie, spojrzał na Kleisera i odparł;
Porucznik Thimas SMith, a ty?-po czym podszedł do jednego z zakratowanych okien i starał się ujrzeć coś przez nie. Nomad miał nadzieję, że uda mu się coś ustalić pomimo wielu trudności i małej ilości informacji o tym miejscu. Jego wzrok po kilku minutach znów skupił się na jego współtowarzyszu i usiadł na podłodze rozmyślając co należy zrobić i czy są tu jakieś inne osoby. Jego oczy uważnie śledziły Kleisera, przez co Thomas będzie gotów do jakiejkolwiek reakcji. Na razie jednak starał się dojść do logicznego wniosku co można zrobić. Nim zaczął go szukać spytał;
Masz może jakieś propozycje co powinniśmy teraz uczynić. Nie pasuje mi nic w tym pomieszczeniu ani w tym budynku.-po czym spojrzał na swoje dłonie i pomyślał; "Wiele bym dał za mój karabin".

W nieco odmiennych okolicznościach śmiało wyjawiłby kim jest, otwarcie by się przyznał do swoich powiązań z partią NSDAP, podałby swój wojskowy stopień w paramilitarnej formacji Schutzstaffel, a później ustrzeliłby jak psa każdego rozmówce, który spricht Englisch. Niestety w obliczu nieznanego tracił wszelką możliwą przewagę, nie wiedział jak tu się znalazł i w jakim celu, do tego był pozbawiony swojego Walther’a, którego darzył nadzwyczaj wielkim sentymentem, więc nie miał żadnych podstaw żeby komukolwiek dyktować warunki. Jakże nienawidził uczucia bezradności, fizyczne limity jakie zostały narzucone jego ciału drażniły go równie okropnie co metalowa kolczatka przeznaczona do tresury psów. Jej działanie polega na tym, że ma ona wewnątrz rząd przytępionych kolców, które zadają psu ból za pociągnięciem albo szarpnięciem linki. Właśnie tak się czuł, jakby niewidzialna ręka ciągnęła za koniec smyczy, zmuszając jego komórki do posłuszeństwa, dostosowania się do określonego trybu zachowań. Pozbawiony broni oraz mocy, jedyne co mu przynajmniej zostało to umiejętności nabyte w trakcie szkolenia bojowego przeznaczonego dla żołnierzy III Rzeszy, musiał tylko wziąć się w garść, pozbierać myśli i spróbować nawiązać współprace z Porucznikiem Schmidt... ekh... Smith'em, we dwóch powinni sobie lepiej poradzić z ewentualnymi przeszkodami oraz szybciej znaleźć odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Żeby nie wywrzeć na Poruczniku złego wrażenia zamierzał pominąć wszelkie elementy swojej tożsamości, które miały wyraźny związek z Niemcami, a tym bardziej z Nazistowskimi Niemcami, na szczęście jego ramie nie zdobiła swastyka, a niewielki totenkopf skrywał się po wewnętrznej stronie klapy czarnego płaszcza, wyglądał jak każdy inny mężczyzna przed trzydziestką, którego można spotkać przypadkiem na ulicy, tylko nad akcentem będzie musiał popracować.
- Mów mi Her(r)man. Przydałoby się szybkie rozpoznanie w sytuacji, zanim dalej ruszymy. Pamiętasz cokolwiek z chwili porwania, twarze agresorów, albo co robiłeś przed atakiem? - Zakładał że byli ofiarami porwania, bo nic innego nie pasowało do okoliczności, zabrani wbrew woli i przetrzymywani w obcym miejscu, chyba każdy mógł dojść do podobnych wniosków na jego miejscu.

Nomad nie spodziewał się niczego ze strony rzeźby lecz gdy tylko się poruszyła, oczy byłego komandosa się wpierw rozszerzyły. Po otrzymaniu mocnego ciosu w klatkę piersiową, wypuścił on powietrze i przy upadku stęknął z bólu. Leżał przez chwilę na ziemi i wciągnął haust powietrza, po czym wstał klnąc cicho. Po chwili spojrzał na rzeźbę i przygotował się do walki wręcz. Jego zamiarem będzie pochwycenie jednej z nóg ustrojstwa, które go kopnęło w klatkę i rzucenie nim o ścianę. Zauważył, że jego towarzysz w niedoli już zaatakował "rzeźbę" kamieniem. Smith miał nadzieję, że uda mu się przewidzieć ruch przeciwnika i wykonać swój plan. Gdy tylko ożywiony przedmiot uderzy w ścianę, były żołnierz szybko się do niego zbliży i uderzy z całej siły pięścią w miejsce, gdzie nogi są połączone. Nomada nie interesowało czy zniszczy to coś czy chciał tylko się wyżyć za tak niespodziewany cios. Jeżeli jemu i Kleiserowi uda się zniszczyć twór, po potyczce odpowie mu na jego pytanie a na razie muszą wyeliminować to coś.

Nomad spoglądał z nadzieją na twór, który poleciał w kierunku ściany, lecz gdy ujrzał że to coś się odbiło, zaklął. Przygotował się on do tego by złapać żywą rzeźbę i krzyknie w jej kierunku;
Nie pozwolę sobie, by jakieś dziwne rzeczy mnie kopały po ciele. Na pewno takie coś jak ta rzeźba nie ma prawa bytu. Nie pozwolę na to by znów mnie to coś trzasnęło.-były żołnierz będzie to trzymał za nogę by po chwili znów tym rzucić w kierunku ściany, od której się odbiło. Gdy tylko to zrobi, powie do Kleisera;
Wykorzystaj okazję gdy znów to coś będzie przy ścianie i rąbnij w to z całej siły. Nie obchodzi mnie jak ważne byleby to coś oberwało mocno. Nie mam zamiaru się z tym draństwem długo męczyć ani nie dam sobie natrzaskać jakiejś rzeźbie.-po tych słowach Nomad splunął na podłogę i zacisnął dłonie w pięści czekając na ruch tego czegoś co ich zaatakowało.

- Was zum Teufel war das?! – Dobra, powoli przekraczał próg swojej psychicznej wytrzymałości i zaraz miał się nerwowo załamać, nie dosyć że jeszcze nie zdołali się uporać ze zwinną zabaweczką, która już drugi raz zdołała uniknąć powalającego uderzenia kamieniem, to jeszcze niepokojące odgłosy kroków najwyraźniej wstrząsnęły nimi równie mocno co drzwiami. Coraz więcej pytań kłębiło się w jego umyśle, pytania, które zapewne na długo pozostaną bez zadawalającej odpowiedzi, ale cóż miał teraz poradzić w swojej nowej postaci? Był zaledwie człowiekiem, przeciętnym, prostym człowiekiem, który nie mógł znieść uczucia własnej fizycznej nietrwałości, tak jakby już chłodny oddech samej Śmierci nieustannie muskał jego kark. Jak istoty, których żywot jest liczony zaledwie w dekadach mogą bez większych obaw funkcjonować na tym świecie? Wiara w zmartwychwstanie? W reinkarnacje? W lepszy świat po życiu? W 72 piękne dziewice czekające w ogrodzie Dżannah? Może podobne brednie wystarczają ludzkim narodom, żeby ostatecznie pogodzić się z nieuchronnym końcem własnego istnienia, ale co jego czeka po śmierci? Czy znajdzie się miejsce w zaświatach dla kosmity bez duszy? Jeszcze nadarzy się okazja żeby dalej rozważać kwestie własnej śmiertelności oraz sens istnienia, ale teraz przydałoby się w końcu dobrać do tej przeklętej laleczki, pourywać nóżki i zatańczyć na nich brutalniejszą odmianę Kankana. Po usłyszeniu donośnych huków nie miał najmniejszego zamiaru opuszczać sali, ratując się teraz ucieczką mogliby przypadkiem natrafić się na tajemniczą osobistość, która je wydawała, więc w obawie przed spotkaniem większego zła, lepiej wyrównać rachunki z obecnym oponentem. Zresztą, nie jest pewne, czy te drzwi nie są przypadkiem zamknięte na klucz, ich wywarzenie mogłoby zająć trochę czasu, a manekin wciąż szaleje. Szybkie, zwinne, zapewne ich kolejny atak wyminęłoby z podobną gracją co wcześniej, więc zanim przejdą do ofensywy, muszą chwilowo unieruchomić obie pary kończyn, ale jak? Z wielkim, nieporęcznym kamulcem niewiele zdziała, dla tego przekazał go w krzepkie dłonie Pułkownika, który może będzie miał z niego większy użytek, a sam zajął się zrywaniem płóciennej zasłony wiszącej między łóżkami. Zmuszony do improwizacji zamierzał posłużyć się ową zasłoną w charakterze sieci, rzucić się z nią na przeciwnika i przygnieść go ciężarem własnego ciała, dając tym samym czas towarzyszowi aby zadziałał, złapał, wyłamał nogi w stawach, cokolwiek co zdoła osłabić rzeźbę, albo na dobre ją wyeliminować.

Nomad zamierzał rzucić się na kukłę gdy usłyszał kroki na korytarzu. Mimowolnie wstrzymał oddech i gdy usłyszał uderzenie w drzwi skrzywił się w obawie. Gdy tylko hałasy poza pokojem ucichły powiedział;
Co do jasnej cholery miało być? Co to tam kurde szło?-mimo szczerej chęci poznania odpowiedzi nie wiedział nic. Po chwili spojrzał na swego towarzysza oraz przeciwnika i gdy ujrzał kamień, który mu podał Kleiser, przyjął go i trzymał w lewej dłoni. Pułkownik był praworęczny więc gdy tylko jego towarzysz zarzuci materiał na rzeźbę i ją przygniecie, on doskoczy i także to zrobi, po czym zacznie uderzać kamieniem po tworze byleby mu zaszkodzić albo i zniszczyć. Zdał sobie sprawę, że Kleiser wpadł na świetny pomysł o czym on nie pomyślał ale na razie trzeba skończyć walkę a potem będą rozważać co robić dalej. Gdy tylko uda mu się obtłuc rzeźbę, spojrzy na towarzysza i powie;
Genialny pomysł z tym materiałem ale co dalej?-po czym usiądzie na ziemi.

//Loki sory za dwa przekleństwa ale uznałem, że będą pasować w tej sytuacji :)

Nomad widząc, że rzeźba pod materiałem przestała się ruszać, usiadł na podłodze obok i podparł się rękoma, myśląc o o tu chodzi. Po chwili spojrzał na swojego współtowarzysza po czym wstał i próbował pomóc mu wyplątać się spod materiału, gdy to się stanie, powie do niego;
Nie wiem co się tu dzieje ale nie podoba mi się to ani trochę. Nie wiem kto nas tu sprowadził ani jak. Po prostu nie pamiętam jakby to coś, lub ktoś musiał nam jakoś wyczyścić pamięć.-po tych słowach ruszył w stronę drzwi by je na razie obejrzeć. Nie miał zamiaru na razie wychodzić ale chciał zobaczyć z bliska je i upewnić się czy został jakiś ślad po uderzeniu stwora, który przechodził obok ich sali.

Udało się, razem zdołali pokonać agresywną kreaturę, jednak to nie oznaczało końca ich problemów, przed nimi jeszcze cała masa innych wzmagań, najróżniejszych wyzwań, którym muszą podołać, żeby odzyskać własną wolność. Nie sposób było to wszystko pojąć, im bardziej starał odnaleźć racjonalne wyjaśnienie, tym bardziej czuł się zakłopotany, krew przestała wrzeć od adrenaliny, serce zwolniło swój rytm, jednak natłok myśli wciąż doprowadzał go do szału. Kto? Jak? Czemu? Czyżby padli ofiarą rządowego eksperymentu, zostali zarażeni genetycznie zmodyfikowanym wirusem, wyhodowanym w tajnych laboratoriach Izraela? A może metafizyczny byt o nadprzyrodzonych mocach, pod wpływem zaledwie chwilowego kaprysu postanowił nadać ich życiu nutkę grozy? Zresztą nieważne, może wszystko zdołają wyjaśnić z czasem, odnaleźć to co zostało im odebrane i uciec z tego przeklętego miejsca, zanim kolejnej kreaturze uda się to co manekin próbował, czyli zatłuc ich na śmierć. Staną i dla pewności zasadził kilka solidnych kopniaków między jedną parę nóg stwora, odmawiając w duchu własną odmianę modlitewnej inkantacji, na szczęście laleczka nie dawała żadnych oznak fizycznej aktywności, żadnych przejawów funkcji życiowych, jeśli w ogóle można zaliczyć ją do istot żywych. Teraz mogli na chwile spokojnie odetchnąć, kontynuować przerwaną konwersacje i opracować wspólny plan działania, chociaż tak naprawdę nie mieli już nic więcej sobie do powiedzenia czy wyjaśnienia, cele były oczywiste, a wszystkie istotne kwestie sprowadzały się do drzwi. Prędzej czy później będą musieli wyjść, przeprowadzić taktyczne rozpoznanie obszaru, uzbroić się oraz odnaleźć drogę ucieczki, nie łudził się że może im się powieść, wciąż nie wiedzieli z kim, albo czym dokładnie mają do czynienia, więc powinni spodziewać się niespodziewanego. Agresywna zabaweczka dała im tylko przedsmak dziwów, których pewnie nie brakuje w tym zapuszczonym miejscu, dla tego gdy Pułkownik przyglądał się lepiej drzwiom, to on złapał koniec metalowego karnisza i przy pomocy ciężaru własnego ciała próbował go wyłamać ze ściany. Podobnie jak całe pomieszczenie sterczący między łóżkami pręt nie był w najlepszym stanie, pokryty miejscami brunatną korozją stracił pewnie swą pierwotną wytrzymałość, może nawet udałoby mu się przepołowić go na dwie prowizoryczne pałki, żeby obaj mieli się czym bronić w razie kolejnego ataku. Jasne, przy starciu z bronią palną nie mieliby najmniejszych szans, ale kto powiedział że będą rzucać się napastnikowi przed lufę? Zawsze mogli zastosować element zaskoczenia, podkraść się, zdzielić w tył głowy, a zresztą, najpierw musi się uporać z karniszem, na którego końcu wisiał.
- Może obaj cierpimy na chwilową amnezje, wywołaną po faszerowaniu lekami? Spójrz czy nie masz żadnych śladów po igłach. - Poniekąd ta teoria wiele by wyjaśniała, istnieje tyle różnych specyfików, narkotyków, żeby na dłuższy okres czasu pozbawić człowieka (i nie tylko) przytomności, ponadto znajdowali się chyba w jakimś szpitalu, więc porywacze mają dostęp do tego rodzaju środków oraz bardziej fachowej aparatury, przyrządów.