Klub

Pojawienie się w miejscowym klubie Tony uważał za swego rodzaju ironię losu. Ostatnimi czasy mniej lub bardziej świadomie omijał większe skupiska ludzi w tym wszelkie bary i imprezy, woląc zaszywać się w jednej ze swoich pracowni. Dłubanie, projektowanie i składanie do kupy pozornie nie pasujących do siebie kawałków metalu świetnie zajmowało czas i odciągało myśli od niepożądanych tematów – na przykład od tego, że wciąż tęsknił za Pepper, nawet jeśli jak dwójka cywilizowanych ludzi wspólnie zdecydowali, iż lepiej było, kiedy pozostawali tylko przyjaciółmi. Rozumiała go jak nikt inny i miała anielską cierpliwość, ale nawet ona nie wytrzymała pijacko-twórczego szału połączonego z bezsennością, w który często wpadał od czasu wrzucenia atomówki w portal nad Nowym Jorkiem. Nie miał jej tego za złe (no może trochę, kiedy wypił za dużo i do głosu dochodziła egoistyczna część jego natury), zasługiwała na coś lepszego.
No trudno, zadanie pozostawało zadaniem, a Tony nie mógł zastosować techniki obrażonego dziecka i odmówić wejścia do środka, nawet jeśli pewna część jego miała na to ochotę. W sumie znając jego zmienne humory i naturę indywidualisty Fury nie byłby bardzo zaskoczony, ale na pewno zdegustowany. Nie żeby mężczyzna wybitnie przejmował się samopoczuciem dyrektora S.H.I.E.L.D.
Idąc z Diego w stronę wejścia, wcisnął do kieszeni otrzymaną od Carol maskę – tylko niepotrzebnie ściągnęłaby uwagę.
- Wyłącz albo ścisz tę krótkofalówkę, ludzie zaczną się przyglądać, jak coś zacznie gadać – rzucił w stronę agenta, spoglądając na niego kątem oka. - Kto w ogóle jeszcze używa takich staroci... Papa Nick oszczędza na zabawkach?
Nie czekając na odpowiedź, pchnął drzwi wejściowe, momentalnie czując się, jakby wpadł przez króliczą norę do innego świata. Ciepłe, niemal subtelnie oświetlone miejsce stanowiło zupełne przeciwieństwo chłodnej od niedawnego deszczu okolicy, która zdawała się pokryta nieuchwytną dla oka szarawą mgłą wyczuwalną tylko podświadomie. Z braku innego pomysłu, Iron Man skierował się prosto w stronę baru.

Tony gwałtownie zasłonił dłonią nos i usta, gdy zobaczył, co kryło się za barem. Na chwilę odwrócił wzrok, przełykając wszystkie przekleństwa, jakie cisnęły mu się na język, chcąc wypłynąć słowotokiem, gdyby tylko za szybko rozchylił wargi. Raz, dwa, trzy. Wdech i wydech. Właśnie tak, to tylko martwe mięso. No i po co się tak denerwujesz człowieku? Jeny.
Iron Man opuścił rękę, pochylając się do przodu, by zajrzeć, czy na podłodze nie leżało coś jeszcze poza usuniętymi organami. Kawałki rozbitego w drobny mak szkła zapewne były kiedyś kieliszkiem – obstawiał smukłe 50ml z grubym dnem. Osoba z odpowiednim wykształceniem zapewne potrafiłby co nieco powiedzieć na temat samego morderstwa ze śladów krwi na ciemnych deskach oraz ułożenia ciała – nie mogło to być nic innego, Tony wątpił, by barman chciał popełnić widowiskowe samobójstwo wycinając sobie na żywca fragmenty samego siebie. Oczywiście na pewno znaleźliby się szaleńcy gotowi zrobić coś takiego w imię idei, ale byli drobnymi wyjątkami w morzu codzienności. Codziennego obłąkania, jakie prezentowała większość superzłoczyńców?
Cholera by wzięła anonimowość w takiej chwili – Stark wsunął dłoń do plecaka, który ze sobą zabrał, wyciągając dwa przedmioty. Wygięty pasek metalu z minikomputerkiem wewnątrz połączonym z czekającą w samolocie zbroją (Tony odmawiał nazywania tego bransoletką) oraz lżejszą wersję rękawicy z repulsorem, która bez reszty części mogła służyć tylko do ataku. Czerwony, metalowy prostopadłościan rozsunął się, gdy mężczyzna chwycił go w odpowiedni sposób, rozkładając jak macki ośmiornicy i otaczając prawą dłoń wraz z nadgarstkiem oraz fragmentem przedramienia. Cicho kliknęły łączące się fragmenty. Pod rękawem bluzy, przyciągany przez elektromagnes w piersi bohatera przesunął się przewód, który przylgnął do brzegu osłony reaktora. Urządzenie wydało z siebie charakterystyczny wizg, rozbłyskując błękitem po wewnętrznej stronie dłoni, dając znak, że było gotowe do użycia – cała operacja zajęła może kilkanaście sekund. Tony zdecydowanie wolałby znajdować się teraz we wnętrzu swojej zbroi, ale nie miał jeszcze powodu, by ją przywoływać. W razie gdyby zaszła potrzeba nagłej ucieczki, potrafił całkiem szybko biegać. Przynajmniej jak na normalnego człowieka. Nie był specjalnie przekonany co do skuteczności zwykłej materiałowej maski, ale nałożył ją na twarz – ze sznurkami za uszami, które przytrzymywały ją w miejscu, czuł się co najmniej jak ostatni kretyn. Nieznacznie unosząc uzbrojoną rękę, mężczyzna postąpił kilka kroków w stronę agenta, będąc odwrócony do niego plecami. W ten sposób istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś mógł ich zaskoczyć.

Gdzie podział się Diego? Tony mógł przysiąc, że mężczyzna był tuż za nim, w końcu dopiero co rozmawiali! Wyglądało to tak, jakby zapadł się pod ziemię bez najmniejszego szmeru, pozostawiając inżyniera samemu sobie.
- O nie, nie – rzucił wyraźnym, ostrym tonem, widząc jak zwłoki, którym przed momentem się przyglądał najpierw się poruszyły, a potem powoli wstały rozsiewając dookoła odór zaawansowanego rozkładu. Zombie? Stark lubił od czasu do czasu pooglądać o nich filmy, ale stanąć twarzą w twarz z prawdziwym żywym trupem? Nie, tego zdecydowanie nie było w jego dzisiejszym grafiku.
- Diego?! Gdzieś ty polazł! - krzyknął, rozglądając się po pomieszczeniu akurat w czas, by zobaczyć otwierające się drzwi i kolejnych klubowych gości o przekroczonym terminie ważności. Musiały zwabić ich wcześniejsze dźwięki – obaj mężczyźni wprawdzie nie rzucali stołami, ale nie byli też wybitnie cicho. Prowadzona wcześniej rozmowa musiała być bardzo dobrze słyszana mimo lecącej na zapętleniu melodii wydobywającej się ze sprytnie ukrytych w ścianach głośników. Tony mimowolnie zacisnął palce obu dłoni, a metalowe części pokrywające jedną z nich kliknęły cicho, jakby technologia chciała dać mu znać, że nie był wcale taki bezbronny. Znajdował się wcześniej w sytuacjach, w których wróg miał przewagę liczebną, ale miał na sobie wtedy zbroję zdolną wytrzymać różne rodzaje ataków – w przypadku, kiedy otaczała go piątka stażystów ze Świtu Żywych Trupów wolałby jednak wykonać odwrót i znaleźć lepsze miejsce na ewentualną potyczkę. Problem w tym, że zombie obstawiały wszystkie drzwi, więc miał dwa wyjścia – dać się zjeść, co nie wchodziło w rachubę, bo za bardzo lubił żyć, lub przebić się do jednego z nich. Mógł też zaczekać, aż zostanie zaatakowany, ale zdecydował zrobić krok w tył tak, by mieć na widoku wszystkich przeciwników, po czym uniósł dłoń, wypalając z repulsora w głowę jednego z trupów stojących przy zapleczu. Kaboom, baby.

Co do cholery...? Jeszcze przed chwilą inżynier otoczony był przed żądne świeżego mięsa zombie, a potem nagle okazało się, iż jedno z nich nie było tak martwe jak możnaby uważać na pierwszy rzut oka. Cóż, Tony nie miał zamiaru zaglądać w zęby darowanemu koniowi, skoro sytuacja choć w pewnym stopniu obróciła się na jego korzyść. Chyba, że była to sprawka magii. Inżynier nie lubił jej w żadnej postaci, uważając za siłę chaotyczną i niespójną, mogącą wyrwać się spod kontroli w byle momencie i ugryźć. Co innego technologia – ona nie zawodziła, była posłuszna jak najwierniejszy pies, jeśli tylko potrafiło się zrozumieć subtelny przekaz naoliwionych cylindrów i zębatek.
Iron Man rzucił kobiecie stanowiącej niespodziewaną odsiecz spojrzenie pełne zaskoczenia – trzeba było być nim, by otrzymać komitet ratowniczy w postaci striptizerki. Takie szczęście. Albo i nie. Przeczuwał, że mógł mieć od tej pory pewien uraz do pań uprawiających ten szlachetny zawód.
Wycofując się w stronę klapy w podłodze, Stark wystrzelił do dwóch najbliższych zombie, chcąc je choć trochę spowolnić. Skoro nie potrafił ich tak łatwo zabić, to musiało wystarczyć, aż nie uciekną. Swoją drogą, kobieta mogła prowadzić go prosto w pułapkę, a on szedł do celu jak po sznurku – skoro nieumarli odsunęli się od drzwi wejściowych, istniało pewne prawdopodobieństwo, iż zdąży do nich dobiec, rozsadzić zamek strzałem z repulsora i uciec, ale co dalej? Poza tym, jaki mogłaby mieć cel w porywaniu mężczyzny? Okej, głupie pytanie zważywszy na fakt, iż lista jego wrogów ciągnęła się i ciągnęła, a poza rywalami w dziedzinie interesów zajmowali na niej również miejsca złoczyńcy o różnych mocach. Bardziej i mniej „super”.
Cichy stuk sygnalizujący natrafienie butem na otwartą klapę w pierwszej chwili zaskoczył Tony'ego – nie zauważył, że tak szybko przeszedł tę niewielką odległość.
- Wskakuj – rzucił krótko do nieznajomej, zerkając na nią kątem oka. Może to ona ratowała jego tyłek, ale nigdy nie wyzbył się zasady, że kobiety należało chronić. Mogło się to wydawać niewiarygodne zważywszy na ogólną opinię Iron Mana jako niepoprawnego playboy'a, ale tak po prostu było i nie czuł się w obowiązku nikomu niczego udowadniać.