CBGB

Jeden z najlepszych klubów, jeśli chodzi o muzykę punkową i alternatywną. Co prawda obecnie dopuszcza także i inne typy, lecz i tak pozostaje wierny swoim korzeniom.

Początek podróży sprawił, że miała ochotę odetchnąć. Niemniej gdy zaczęły się nieprzewidziane turbulencje, wpadła w panikę. Na początku chciała się odezwać do Clinta, czy przypadkiem jej po prostu nie wyleciała z głowy informacja, ale za bardzo obawiała się odpowiedzi by jednak o to spytać.
Cieszyła się jednak, że nie jadła zbyt obfitego lunchu, bo teraz najpewniej skończyłoby się to niezbyt dobrze, dla jej żołądka. Wciągnęła ze świstem powietrze i pozwoliła sobie na chwilę otworzyć oczy. Natychmiast je zamknęła, bo jej wnętrzności znów postanowiły zatańczyć radośnie kankana.
Gdy w końcu urządzenie wylądowało Wasp gotowa była przypaść do ziemi, całować ją i obiecywać, że nigdy jej nie opuści. Szkoda, że nie mogła bo nie potrzebowała eksperta, by wiedzieć, że nie raz przyjdzie jej ją jeszcze opuścić.
- To było gorsze niż pierwszy lot samolotem. Mam nadzieję, że jeśli przyjdzie nam lecieć jeszcze raz, to nie będzie aż tak źle.- wzięła głęboki wdech i znów tego pożałowała czując w powietrzu metaliczny zapach krwi. Zakryła dłonią twarz, gdy żołądek na nowo wykonał przewrót i pożałowała, że jednak nie oczyściła żołądka podczas wcześniejszej podróży.
- Jezu Chryste... Co to jest?- spytała raczej retorycznie, gdyż nie za bardzo chciała poznać odpowiedź widząc jakże "pięknie" udekorowane ściany kawałkami.. nie zamierzała się oszukiwać: po prostu ludzi.
- Co tu się stało?- w końcu wydusiła z siebie pytanie, na które chciała znać odpowiedź. Na podłogę spojrzała z niechęcią. Nie miała odwagi chodzić po tym, nawet się z tym stykać więc poszła na łatwiznę. Po chwili wleciała na teren zdarzenia rozglądając się po tym obrazie rozpaczy. Jej pełne empatii serce wręcz się krajało na ten widok.

Z pewnością Clint nie mógł narzekać na pilotowanie odrzutowcem, który miał (kolejną) szansę pokazać to, na co go stać. Nie znaczyło to jednak, że agent Barton wykluczył od razu wszelakie problemy czy drobne przeszkody, z jakimi mogli się spotkać. Sceptycyzm w jego zawodzie (i byciu) nie powinien być niczym dziwnym.
Hawkeye nie mógł sprecyzować czy wszystko jest w jak najlepszym porządku, czy wręcz przeciwnie. Wówczas wolał nie oceniać tego, czekając na rozwój sytuacji czy kolejną teleportację, która sprawiała, że miał chęć zwrócić wszystko, co jadł ostatnio. Rollercoaster z pewnością mógł się przy tym odrzutowcu schować, ale i tak Clint wolałby się znajdywać na kolejce górskiej. Był jednak przekonany, że z upływem czasu - i do tego się przyzwyczai. Organizacja w końcu nie raz i nie dwa zaskakiwała ich nowościami. Podobnie jak Stark swego czasu nowymi, chwilowymi partnerkami i zdjęciami, które pewnie lądowały w folderze “zaliczone”, jak śmiał się sam Barton.
Wylądowali, zgodnie z poleceniem, na dachu jednego z budynków. Clint potrzebował dłuższej chwili dla siebie, by móc chwiejnym krokiem wysiąść z odrzutowca, wspierając się o bok ich transportu tak, aby jego organizm załapał, że już-już stoi o własnych nogach.
Wielka szkoda, że nie spodziewał się tego, że zaraz znowu wytrzymałość jego ciała będzie podlegać kolejnej próbie.
- Będzie. Wiemy, czego się spodziewać - powiedział na wdechu, słuchając agenta i zastanawiając się, po co oni tu są i z jakiej racji. Ot, jakby zapomniał, że czasem i takie odwiedziny nowojorskich patroli idealnie wpasowują się w jego zobowiązania.
Wątpliwy aromat, który uderzył w jego nozdrza od razu sprawił, że twarz Bartona wykrzywiła się w obrzydzeniu i ogólnej niechęci. Że też to on musiał się tutaj znaleźć.
- Narzekałaś, że nudno - powiedział stłumionym przez rękę głosem, nie szczędząc sobie złośliwości. Oczywiście, że pił do tego, jak znużona była Wasp w bazie. I żałował, że musiał tutaj się zjawić.
Chciał postawić krok, a ktoś mu zwrócił uwagę.
- Och, krew, nie - jęknął, marszcząc brwi i starał się iść tak, by się nie poślizgnąć i wyrżnąć na podłodze zroszonej krwią i mięsem. Prawie że zgłodniał.
Rozejrzał się, jakby w nadziei, że zaraz ktoś ich poinformuje, co tutaj miało miejsce. Najlepiej z dala od tego smrodu.

Kobieta z ulgą przywitała maskę. Przynajmniej odór już nie tak nieznośnie nie wdzierał się do nozdrzy i krtani, wywołując zawroty i doprowadzając żołądek do tańczenia. Choć wciąż było go czuć, Wasp jednak odzyskała w miarę jasność myślenia.
- Nigdy nie widziałam żadnego.- przyznała się spytana o symbionta, a na komentarz Clinta nie odpowiedziała. Niemniej sprawa była dużo ciekawsza niż nudne przeszukiwanie ruin nie wiadomo za czym. Tu było w miarę jasno czego od nich chcieli.
- Co to właściwie jest ten symbiont?- zadała nurtujące ją od chwili wspomnienia o nim pytanie.

Clint ochoczo wziął maskę, która miała stłumić ten smród. Inaczej tego określić nie mógł. Zwłaszcza, że go cały czas mdliło i odliczał czas, kiedy zachce mu się nagle zwracać wszystkie posiłki. To było gorsze niż jak podróżowali tym Tele-Plane!
Gdyby mógł wybierać to już dawno wylądowałby w bazie, mając szansę na to, by ogarnąć, a nie czuć, że zaraz zwymiotuje. Już był pewien, że będzie obwiniać Wasp przez najbliższe tygodnie, jeśli straci coś na wadze, choć znając Clinta… gdy tylko zobaczy ekspres do kawy i lodówkę to od razu zapomni o bożym świecie. Czy jakimkolwiek innym.
- Symbionty? - powtórzył, chwilowo nie ogarniając (zapach swoje robił, nie myślał tak trzeźwo, ale coś kojarzył). - Kosmiczne symbionty?! - spytał zaraz, wyglądając na idiotę. Nic dziwnego, takim w tym momencie był.
- W jakimś filmie, pamiętam, że byli nawracający seryjni mordercy. W sensie mieli następców… - podrapał się po głowie i rozejrzał, poprawiając maskę. Ot, jakby w obawie, że ta zaraz się zsunie i wszystko poczuje ze zdwojoną siłą. - Macie porównanie do poprzednich morderstw, że określiliście, że to robota symbiontów? - spojrzał na policjanta.
- Em, chyba współżycie dwóch gatunków czy coś. Bez podtekstów - dodał, bo pewnie sam od razu pomyślał o tym, mówiąc o współżyciu.

Na wyjaśnienie Hawkeye'a cicho zachichotała przez te "podteksty". Na wyjaśnienie agenta zadrżała. Symbiont był czymś naprawdę obrzydliwym. Skrzywiła się, szczęśliwa że maska to zakrywała.
-Obrzydlistwo.- stwierdziła zdegustowana. Mimowolnie rozejrzała się po miejscu. Myśl, że gdzieś mogło istnieć stworzenie które miało tendencje potrzebować żywiciela wcale jej nie odpowiadał.
- Te symbionty to są takie... mutanty tak?- próbowała to jeszcze zrozumieć tak by mieć w miarę pewny obraz tego jak ta paćka ma wyglądać.- I jak to właściwie wygląda?- to była ważna informacja, przynajmniej dla Wasp. Wiedziałaby przynajmniej czego unikać.

Nic dziwnego, że się zawahał. Clint nie miał zamiaru bawić się w dokładne tłumaczenie, co było spowodowane tym, jak bardzo wszechobecny smród na niego działał. To było okropne, choć jako agent Tarczy, jako Mściciel - w jakimś stopniu powinien być przyzwyczajony. W końcu były różnego rodzaju misje, lepsze czy gorsze - to zależało od ich charakteru i obrażeń (psychicznych czy fizycznych), jakie odniósł po danym zadaniu.
- Będę o tym wspominać przez najbliższy miesiąc, jak zachce mi się jeść - skwitował, jakby zapragnął choć trochę te atmosferę oczyścić, ale wątpliwym było, że to mu się uda. Powiódł wzrokiem po całej sali i, nadal ostrożnie stawiając kroki, osunął się na ubocze. Upewnił się, że towarzyszący mu łuk i kołczan nadal są na miejscu, słuchał tego, co mieli do powiedzenia zarówno agent, jak i Wasp, na której skupił spojrzenie.
- Carnage? - spytał, mrużąc oczy. - Jakiś czas temu na Times Square była z nim jatka… - powiedział i pokiwał zaraz głową na słowa mężczyzny.
- Macie zatem jakieś podejrzenia, kto to mógłby być albo ślady, dokąd mogłyby prowadzić? - spytał, przyjmując pozę zamkniętą - ot, czyli skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Sam może nie był skory do rozmowy, ale chcąc dowiedzieć się jak najwięcej - trochę przygłuche uszy “otworzył”.

Atmosfera niewiele się rozluźniła przez żart i mimo, że Janet starała się go podłapać, to jakoś jej to nie wychodziło. Tymczasem ona co do nazwiska miała pustkę w głowie, liczyła na to, że może przyjdzie ten piękny dzień, gdy ktoś ją uświadomi.
Wasp za zdjęcia podziękowała i żeby nie być wredną, pokazała uczynnie Clintowi, choć ten jak się przyjrzał "wróżce" mógł zobaczyć, że z każdym kolejnym zdjęciem twarz kobiety robi się coraz bardziej blada.
Słysząc, gdzie mają pójść, na twarzy zagościł trudny do zrozumienia grymas.
- Super! Będziemy szukać potwora pod ziemią! Najlepsza część na świecie wszelkich horrorów!- zaśmiała się nerwowo teraz to ona starając się coraz mocniej słabnące nerwy. Stwór, który zrobił jatkę tkwi gdzieś w mrokach. Cudownie. Miała ochotę kląć długo i soczyście. Niestety ograniczał ją brak wystarczająco soczystych przekleństw.

Clint wiedział, że będzie Wasp to wypominać. Aż mu się to nie znudzi, a czasem potrafiło być tak, że Barton potrafił w ogóle się nie znudzić. Módlmy się więc o to, że będzie mógł kogo innego się czepiać.
Słuchał tego, co agent ma do powiedzenia i sam sięgnął po fotografie, które Janet zdążyła już przejrzeć. Nie chodziło o to, że nie zauważał jakichś szczegółów, aczkolwiek kiedy to on trzymał dane zdjęcie, to lepiej było mu je przeglądać. I wygodniej. W przeciwieństwie do towarzyszącej mu Mścicielki, Hawk nie wydawał się jakoś zniesmaczony fotografiami. Bardziej zdecydowany do tego, żeby ruszyć od razu.
- Im szybciej, tym lepiej będzie - skwitował po chwili, przenosząc na ułamek sekundy spojrzenie na mężczyznę. - Kosmici czy mutanci to nie zmienia faktu, że i tak nie przekonuje do tego, by wybrać się po koleżeńsku - mruknął i zerknął na Wasp.
- Nudziłaś się w bazie, to tu chociaż się… zabawisz? - uniósł brew wraz z ostatnim słowem, które było niejakim pytaniem.
- Jeśli blisko zejść metra, to trzeba odwiedzić. Macie te plany, rzuty metra i odchodzących kanałów? Bo chyba też i tam będziemy musieli się rozejrzeć. Zresztą, nie było żadnego zarejestrowania przez miejski monitoring? Wiadomo, jak długo utrzymują się przy jednym gospodarzu?

- Na czas ataku?- starała się zgadnąć Wasp. I owszem przeczuwała, że na dziesięć kroków, Clint co najmniej pięć razy będzie jej to wypominać.
- Przynajmniej będziemy robić coś ciekawszego niż przeszukiwać kamienie w poszukiwaniu niewiadomoczego.- starała się bronić swoich racji. Janet zatrzepotała skrzydłami i znów rozejrzała. Choć pocieszała ją myśl, że przynajmniej nie będzie z mackowatym paskudztwem walczyć sama. Złośliwości i docinki Clinta nie były takie złe od okropnej ciszy i czekania na zetknięcie.
- Nie wiem czemu mam wrażenie, że przyjdzie nam zwiedzać te nieuczęszczane.- stwierdziła sceptycznie, kojarząc "ten typ wroga".

Może nie na dziesięć kroków, ale z pewnością dziesięć minut tak będzie. Aż mu się nie znudzi albo uzna, że wystarczająco skomentował to wszystko i był wymowny.
Barton wysłuchał tego, co mówił mężczyzna, potem drugi i dodatkowo Wasp. Na jej słowa nie odpowiedział. Kiwnął krótko. Nie mógł ani zaprzeczyć, ani potwierdzić, aczkolwiek nie brał pod uwagę tego, że z jednej misji wyrosną aż trzy. Sprawdzenie tego źródła niszczycielskiej energii, demon, a teraz symbionty. Sam poniekąd winien, marudził ogólnie na nudę i brak misji, a teraz aż nadbagaż. W gruncie rzeczy to jednak uszczęśliwiony był.
- Najpewniej tak się skończy - mruknął do Wasp, zwrócił uwagę na drugiego mężczyznę i zaśmiał się gardłowo. Ironicznie.
- Nie mam bladego pojęcia - powiedział, choć wiadomym było, że doskonale wie, o co chodzi. Zwrócił się ponownie do Wasp.
- Bardziej prawdopodobne. Skoro biorą takiego gospodarza, korzystają z tego, że monitoring chwilowo zaniknie, to mogą wziąć i te kanały, które są zamknięte - podsumował krótko. - Ktoś nam będzie towarzyszył? - spytał. Wolał wiedzieć!

Wasp nie przypuszczała, że może być aż tak źle. Czyli nudny problem na pustyni wcale nie był jedyny. I wcale nie był najtrudniejszy. Choć szczerze sprawa przybysza z przyszłości wydała jej się bardziej interesująca jak symbionty. Ale tak już bywa, że nie można sobie wybierać misji.
Spojrzała na Clintona chcąc się dowiedzieć jak on zareagował, a potem odwróciła wzrok w stronę agenta czekając aż wróci i stwierdzi co mają dalej robić. Czas naglił i nieznośnie tykał.

Po raz kolejny usłyszawszy o utraconej łączności z naczelnikiem, Barton zaczął się zastanawiać, co się dzieje i gdzie znowu wcięło człowieka. Zadałby pytanie, ale pamiętając poprzednią odpowiedź - dowiedziałby się zapewne tego samego. Nic nie wiadomo, cisza i tyle. Uniósł natomiast brew na wspomnienie o wierzchołku góry lodowej. Mógłby wykazać się niesamowitą ignorancją, gdyby zapytał, co dalej może się kryć, ale uznał, że najwyżej... no, spyta później i już.
Sprawa przybysza z przyszłości, której trzeba pomóc, by się wydarzyła - brzmiało to absurdalnie. Może i powinien pozostawać przy otwartym umyśle, aczkolwiek czasem to było trudne. Cholernie trudne.
- Jak ma się partolić to w jednym momencie - powiedział chłodnym, odrobinę prześmiewczym tonem i kiwnął do mężczyzny, który ich pozostawił. Hawkeye poprawił maskę, jaka z czasem zaczęła go drażnić, ale nie miał zamiaru jej ściągać. Tym bardziej, że nadal odczuwał (przytłumiony, bo przytłumiony, ale nadal) smród tego... wszystkiego. Tak najlepiej było to określić.
Spojrzał jednak zaciekawiony w stronę, w którą poszedł mężczyzna. Słuchu to za dobrego jednak nie miał, żeby te gumowe ucho zadziałało, ale nikt nie bronił patrzeć, prawda? A i z tego można uda mu się coś wyhaczyć.

Przyjęła plik kartek przeglądając je pobieżnie. Zmarszczyła brwi i nagle ją olśniło jedno, acz bardzo ważne pytanie.
- Jeśli znajdziemy te całe symbionty... to jak mamy to złapać, albo oddzielić od żywiciela? I jak uchronić się przed tym by zostać jego żywicielem?- poczuła mimo wszystko strach, lekko przełykając ślinę... a nie wróć, już wcześniej czuła ten nieznośny węzeł wewnątrz swojego podbrzusza, który strasznie jej ciążył. Spojrzała na Clinta, czy ten jeszcze coś pragnie dodać do jej pytań, które wydały jej się ważne. Stwierdziła, że będzie jej głupio jeśli się okaże, że odpowiedź padła, ale ona skupiona była na podziwianiu jakże artystycznie rozpryśniętych szczątków, czy też zdjęć.

Hank wreszcie dotarł na miejsce. Obrzydził się widokiem, który ujrzał na miejscu. Ohyda - pomyślał. W pomieszczeniu oprócz okropnych widoków ujrzał również Hawkeye'a oraz Wasp. Wszedł do środka, gdzie mógł lepiej zorientować się jak to wygląda od środka. Podłogę wypełniały ludzkie szczątki. Ant-man zaczął obmyślać jak do tego doszło. Postanowił w końcu się odezwać.

-Sądząc z tego co tu widzę to nie jest to dzieło człowieka. Żaden człowiek nie może być, aż tak okrutny. Wiecie coś na ten temat tego... czegoś? - Pytanie skierował do stojącego obok Agenta.

Clint przejął niewielki plecak od agenta, który wcześniej rozmawiał z kobietą. Spojrzał do ich bagażu, jakby chciał się upewnić czy faktycznie jest tam to, o czym wspomniał mężczyzna. Jako że Wasp otrzymała papiery, Barton niczego więcej nie wymagał. Przynajmniej na ten moment.
- Po prostu nie pozwolić mu się zbliżyć? - spojrzał na Janet, a następnie i agenta, dopiero zwracając wtedy uwagę na przybyłego Ant Mana.
- Pamiętajmy o istniejących psychopatach, psychopatach po eksperymentach, różnych wstrzykniętych substancjach... - wyjaśnił Clint, ale dał wolną rękę agentowi, aby wytłumaczył. W tymże momencie najpewniej wolał skupić się na dokumentach (podchodząc do Wasp) czy też mapach, choć widać było, że on już jest gotowy do wyjścia i ruszenia, aby wybrać się na spotkanie.

Spojrzała na kolejnego Avengera i pomachała mu z delikatnym uśmiechem... którego nie mógł dostrzec, przez maskę, dzięki której możliwe było jeszcze wytrzymać w pełnym krwi pomieszczeniu.
Nie miała nic do powiedzenia skoro agent już wyjaśnił z czym przyjdzie im walczyć, oraz jak się przed tym bronić. Temperatura i dźwięki- żadna z rzeczy, którą się posługiwała do walki. Westchnęła cicho podając karty Hawkeye'owi gdyż w jej rozmiarze ciężko było samodzielnie czytać karty bez ciągłego kręcenia się jak bąk.
-Ja nie mam więcej pytań...- stwierdziła i obrzuciła agentkę uważnym spojrzeniem. Ale cóż, agent to agent. Kiwnęła jej głową.