Wieża Astronomiczna

Jane należała do rannych ptaszków, którzy od momentu podniesienia się z łóżka, już zwracali uwagę na to, co może się wydarzyć. Wyliczała prawdopodobne potknięcia o ruchome schody czy tez o progi do poszczególnych sal lekcyjnych.
Ubierając się, dziewczyna powtarzała pod nosem jakieś formułki, co jakiś czas wzdychając cicho, co było oznaką jej załamania, że się pomyliła. Tak wczesna pora akurat nie służyła jej, więc gdy tylko się przyszykowała, popędziła czym prędzej do kuchni, chcąc uniknąć śniadania w Wielkiej Sali. Posiłek spożyła dość szybko, co jakiś czas zadziwiając skrzaty domowe, gdy się do nich odzywała, nie oczekując wypełnienia jakiegokolwiek rozkazu.
Później pomknęła do biblioteki, którą uznawała za drugie dormitorium i stamtąd zgarnęła jakąś opasłą księgę. W tamtym momencie przypomniało jej się, że jakaś przypinka wypadła jej z torby, podczas zajęć z Astronomii, więc pokręciła głową i czym prędzej skierowała się w stronę Wieży Astronomicznej.
Dotarcie do wyżej wspomnianego miejsca, zajęło jej dobrych kilkanaście minut, podczas których zdążyła wymienić kilkanaście uśmiechów na powitanie; lekkich, jeszcze nie całkiem świadomych. Drzwi już były uchylone, co zdziwiło brązowowłosą, która zareagowała na to jakimś niewyraźnym pomrukiem.
Niepewnie podeszła do zamyślonego Phila i stuknęła palcem w jego ramię, mając zarazem nadzieję, że się jej nie wystraszy i nie wychyli się za bardzo. W końcu... Nie miała zamiaru nikogo zabijać, tylko podążać do jak najlepszych ocen.

Fakt. Aż dziw brał, że te schody jeszcze się nie złamały, kiedy grupa uczniów podążała nimi za jednym razem. Oczywiście, dziewczyna była pewna, iż są one znacznie trwalsze za sprawą magii, czego już nie komentowała.
Foster nawet nie domagała się, żeby Coulson zrobił jej miejsca. Była pewna, że gdyby tylko usiadła to z jej nieporadnością, szybko wylądowałaby na trawie. W kawałkach. Chyba że zahaczyłaby o jakiś posąg, co w jej przypadku było bardzo, ale to bardzo prawdopodobne. Przystała więc na oparciu się plecami o kamienną ścianę i jedynie zwróciła twarz w stronę Puchona, splatając palce swoich dłoni.
- Wczoraj na zajęciach musiała mi wypaść przypinka z torby. - westchnęła cicho i wraz ze swoimi słowami, osunęła się, by zasiąść na posadzce i przyciągnąć kolana do klatki piersiowej. - Dobrze by było, gdyby zachciało mu się jej szukać, jeśli już tutaj przyszłam. - dodała, uśmiechając się delikatnie do Coulsona.
Co prawda, Jane nie miała jakiegoś cudownego kontaktu z Philem. Ograniczał się on jedynie do jakichś uprzejmości czy też kilku zdawkowych zdań, jeśli zdarzyło im się razem patrolować jeden z korytarzy. Właściwie... Ona nie nawiązywała kontaktu. Nie tyle, co ze względu na poczucie wyższości, ale od samej siebie, otoczonej przez książki. To jej wystarczyło w zupełności.
- Długo już tutaj siedzisz? - spytała po dłuższej chwili, jakoś nie mogąc znieść w tym momencie ciszy, która zapanowała. Może i ją ogólnie pochwalała, aczkolwiek w niektórych momentach - na przykład ten - czuła się nią po prostu przytłoczona.

Fakt. Irytek już mógł zrobić co nieco dzisiejszego dnia. Jane miała jednak nadzieję, że nie uczepi się jej osoby. W końcu miała spokój przez ostatnie dwa lata od incydentu związanego z wylaniem atramentu na któregoś z profesorów. Wtedy to była pewna, że zginie pod spojrzeniem
nauczyciela.
Westchnęła cicho.
- To była przypinka ze stylizowaną, przymgloną różą. - odpowiedziała po dłuższej chwili milczenia, która spowodowana była próbami przypomnienia sobie, co właśnie zawierał ten dodatek. Miała tego sporo, więc zdarzało jej się zapominać, co niektóre przypinki reprezentowały.
Jane to trudno byłoby określić relację z Puchonem. Nie rozmawiali za często, a gdy zdarzały im się wspólne patrole, to rozmowa jedynie polegała na zdawkowych wypowiedziach. Nic do niego nie miała, jak zresztą do większości uczniów, gdyż niespecjalnie wciskała się w te wszystkie zaistniałe grupy.
Najważniejsze, że był względny pokój i z nikim nie miała na pieńku, o.
- No tak, Zielarstwo. - przypomniała sobie po chwili. Nieraz te zajęcia odpuszczała, gdyż niektóre tematy jednak profesorowi się powielały, a Jane nie po to przychodzi na zajęcia, by kilka razy słyszeć o tym samym. - Ten dzień dopiero się zaczął, Phil. Myślisz, że później nikt ci nie pobrudzi szaty? - spytała z nieco powątpiewającą miną.

- Próbowałam. - odparła niemalże od razu, nawet nie zastanawiając się nad odpowiedzią. - Nic jednak do mnie nie wróciło, a co do ogłoszeń... - przerwała na moment, by kichnąć, odwróciwszy się uprzednio od Puchona. Cóż, listopad jej nie służył, a że coraz chłodniej się robiło, to Jane już mogła się przygotowywać na serię choróbsk. - Żadnego nie wywieszałam, bo nie wierzę w to, żeby ktoś był uczciwym znalazcą. - dopowiedziała, kręcąc głową. - Nie zdziwiłabym się, gdybym zostawiła ją w Pokoju Wspólnym lub dormitorium...
Może i podchodziła zbyt nieufnie do większości uczniów, aczkolwiek znając jej szczęście - posiadaczem owej przypinki byłby ten, który za żadne skarby by jej nie zwrócił tejże ozdóbki.
Ona akurat musiała przebywać na tych zajęciach, jeśli brała pod uwagę magomedycynę. Prawdę mówiąc, to ona powinna siedzieć na tych lekcjach ile się da, być zawsze przygotowaną. Tylko że zajęcia z tym profesorem na niewiele się brązowowłosej zdają, patrząc na powielane tematy, które jej nie interesowały...
Na słowa Coulsona, Foster uśmiechnęła się w niejakim rozbawieniu, przez moment przyglądając się swoim dłoniom, jakby na nich miała zostać odnaleziona odpowiedź na pytanie - gdzie ta cholerna przypinka?
- W takim razie powodzenia życzę. Teraz będziemy mieli Transmutację i wątpię, żeby Laufeyson był zadowolony z wniesionego do sali brudu. - oznajmiła nieco niepewnie, jakoby obawiała się, że lada moment wspomniany profesor wyrośnie przed nimi z tym chłodnym spojrzeniem. - Być może ci się uda przesiedzieć w czystej szacie do obiadu. Kto wie... - dodała po chwili.

Również i możliwość, o której nie mówił Coulson, Jane zdążyła rozważyć. Nie wiedziała tylko, po co komuś była przypinka, nie mająca jakiegoś specjalnego znaczenia dla nich. Może i ładnie się prezentowała, aczkolwiek nic więcej. Bynajmniej dla nich.
- Dziękuję. - mruknęła, marszcząc delikatnie nos, jakoby miała wrażenie, że lada moment powtórzy kichnięcie, co u niej dosyć często miało miejsce, aczkolwiek i do tego nie doszło.
Fosterówna - za pomocą Coulsona - podniosła się dość prędko i posłała Puchonowi delikatny uśmiech, następnie otrzepując szatę z brudu, jaki mógł się na ubranie przenieść po tym siedzeniu na ziemi.
Pokiwała delikatnie głową, poprawiając ramiączko torby na swoim ramieniu.
- Taaaak. Rzadko kiedy zdarza mu się, aby przyjść na lekcję kilka minut po jej rozpoczęciu. - westchnęła cicho, z lekkim niezadowoleniem. W końcu, nawet i Krukoni słynący z nauki oraz umiejętności wykorzystywania nabytej wiedzy, czasem mieli dość pewnych przedmiotów, a także i realizowanych tematów. Czasem niektórzy profesorowie mogliby nieco zwolnić z realizowanym tematem, gdyż i tak prędzej czy później okazuje się, że pozostało im kilka wolnych lekcji do wykorzystania.
- Wątpię, żeby Storm dał taki temat, przez który się ubrudzisz. Gorzej, jak komuś znowu zapragnie się pożartować i machać kałamarzem nad głowami reszty klasy. - stwierdziła po chwili, kierując się w stronę schodów.

/zt oboje

W pierwszej chwili Billy nawet nie zorientował się dokąd dokładnie prowadził go brat. W połowie drogi zaczęły już pojawiać się pewne obawy, gdy skreślał na swojej mentalnej - i, zgoda, trochę wybrakowanej - mapie zamku poszczególne opcje, tym samym ograniczając wybór... Ale kiedy dotarło do niego gdzie się wybierają, brunet natychmiast poczuł poważną ochotę, aby zaprotestować.
Może i wieża astronomiczna rzeczywiście powinna być o tej porze kompletnie pusta, ale przecież brunet z góry wyraźnie zaznaczył, że nie chce wpaść przez tę eskapadę w żadne kłopoty! A to... To było zabronione. Wyraźnie. I z jego szczęściem na pewno wpadną, a nawet jeśli nie, to najprawdopodobniej zobaczą ich inni uczniowie i może nawet dośpiewają sobie różne dziwne rzeczy, których stanowczo nie było.
Billy'emu nie przeszkadzało to, co mówili o nim inni ludzie, nie tak naprawdę. O ile kończyło się jedynie na szeptach i nieprzychylnych spojrzeniach - w porządku, to ich sprawa, że mieli z nim jakiś problem. Gorzej było jednak wówczas, gdy do nieprzyjemnych komentarzy dołączały równie okrutne zaklęcia... Albo nawet argumenty fizyczne. Bądź co bądź chłopak nie był wcale masochistą.
Sprawa wyglądała zaś tak, że już teraz krążyły o nim najróżniejsze plotki i opowieści, z których większość była w dodatku kompletnie wyssana z palca. Do paru mógłby się przyznać, ale i tak nie zamierzał. Już teraz domyślał się jakie nowe historie pojawią się po tej wyprawie na wieżę. Ile osób przekazując informację zapomni wspomnieć, że wchodził na nią z bratem albo w jego miejsce mniej lub bardziej umyślnie wstawi innego chłopaka...? Albo, o zgrozo, być może rzeczywiście wymienią Tommy'ego i na tej podstawie ułożą coś... Nie, o tym nie chciał nawet myśleć. Aż się mimowolnie skrzywił i potrząsnął głową.
Pod koniec trasy Billy wolał zachowywać ciszę, dlatego dyskusja umarła śmiercią naturalną. Chłopak nie chciał zwracać jeszcze większej uwagi - czyjejkolwiek - a odgłosy rozmowy mogłyby kogoś przyciągnąć i zainteresować. W związku z tym odezwał się dopiero w momencie, gdy znaleźli się już na szczycie wieży i równocześnie spojrzał na brata z uniesioną brwią, lecz nie w sposób dociekliwy, a raczej rzucający pełne zrezygnowania i retoryczne: "naprawdę?"
-Ostrzegam, że jeśli ktoś nas tutaj zobaczy i wpadniemy w kłopoty, to do końca będę trzymał się wersji, że mnie porwałeś- oczywiście by tego nie zrobił, bo po pierwsze i tak nikt by mu nie uwierzył, a po drugie raczej nie zostawiłby bliźniaka na pastwę kary... Ale jakoś musiał skomentować tę całą sytuację, a wolał odnieść się do tego jej aspektu, niż do... Tej drugiej kwestii.
Mimo wszystko jednak Billy nie czekał już na żadną odpowiedź, bo i tak pewnie nie wniosłaby zbyt wiele do dyskusji - to w końcu był Tommy - tylko zgodnie ze słowami brata sięgnął po różdżkę i rzucił wspomniane przez niego zaklęcie wyciszające. Drobna rzecz, a taka przydatna...
-Otwieraj- zarządził następnie, opierając wolną dłoń na biodrze i przyglądając się poszkodowanej torbie. W głębi ducha przygotowywał się na kakofonię, jaką była usłyszana wcześniej piosenka. To nie będzie przyjemne doświadczenie, ale skoro zgodził się pomóc i tak czy siak się już naraził, to nie zamierzał się teraz wycofywać.

Nawet jeśli Billy starał się wewnętrznie przygotować na ten hałas, to kiedy torba ponownie zawyła, on sam tak czy siak odruchowo się skrzywił i lekko skulił - pochylił głowę, uniósł ramiona... Zmarszczył czoło. Zazdrościł całej reszcie zamku, że nie musiała tego słuchać, zresztą dzięki jego zaklęciu, za co pewnie nikt nigdy nie będzie mu wdzięczny. Jego bohaterstwo zawsze pozostawało niezauważone. Przez te wszystkie lata przy swoim bliźniaku przyzwyczaił się też do cierpienia w milczeniu...
No dobrze, może nie do końca w milczeniu, bo często narzekał. Nie każdemu oczywiście, bo prawdę mówiąc po prostu nawet nie rozmawiał ze zbyt dużą liczbą osób... Ale bratu, owszem. Przy nim potrafił naprawdę się rozgadać i to do tego stopnia, że większość osób pewnie by w to nie uwierzyła. Mimo to podobała mu się wersja z cierpieniem w milczeniu i w razie czego był gotów się o nią wykłócać.
Tyle że nie w tym momencie, bo teraz coś innego pochłonęło jego uwagę. Chwilowo nie myślał o zaklęciach, których mógłby użyć, aby na dobre uciszyć torbę Tommy'ego. Co więcej, praktycznie zignorował nawet docinki i komentarze bliźniaka, przynajmniej póki co, ograniczając się jedynie do rzucenia mu krótkiego spojrzenia pełnego dezaprobaty, nim ponownie zainteresował się... O dziwo, piosenką samą w sobie.
Pomijając już jej kiczowatość, wymowny tekst, głośność oraz wszystko inne, co sprawiało, że w efekcie jej słuchania uszy niemalże mu krwawiły, a już na pewno więdły... Była wyraźnie mugolska. W pierwszej chwili Billy miał ochotę uznać to za wskazówkę, która mogłaby pomóc im odnaleźć winnego albo chociaż nakierowałaby ich na właściwe tory, ale zaraz potem dotarło do niego, że nawet większość dumnych Ślizgonów nie omieszkałaby uciec się do czegoś takiego, aby zmylić pościg. Z drugiej strony nie oznaczało to, że zamierzał zachować ten strzęp informacji dla siebie.
- Wiesz, że to jest mugolska piosenka, nie? Przynajmniej tak mi się wydaje - zauważył więc na głos, ponownie przenosząc spojrzenie na swojego bliźniaka. W tej chwili sprawiał wrażenie, jak gdyby ta, z braku lepszego słowa, muzyka wcale mu nie przeszkadzała, co oczywiście nie mogłoby być dalsze od prawdy. Obecnie jednak jego zaintrygowanie przewyższało odczuwane cierpienie... Nawet jeśli ta świeżo nabyta odporność miała swoje granice.
- Ale jeżeli cię to pocieszy, to nie wydaje mi się, żeby torba została w jakiś sposób ożywiona. To nie kwestia transmutacji, wierz mi, w takim wypadku bym się zorientował - dodał po krótkiej chwili namysłu, w trakcie której zagryzł na moment dolną wargę. Pod tym względem można mu było zaufać. Znał się na rzeczy, naprawdę się znał, choć pewnie i tak większość życzliwych uważała, że miał po prostu chody ze względu na przynależność do Slytherinu. W takim wypadku wszystkim Ślizgonom musiałoby przecież iść jak po maśle - a przecież tak nie było... Nie do końca.
Billy nieświadomie, odruchowo obrócił powoli różdżkę w palcach, po czym szybkim ruchem wolnej ręki zamknął torbę, tym samym ją uciszając. Od tego ryku zaczynała go już boleć głowa, a musiał się skupić i pomyśleć. To nic, że jeszcze nawet nie spróbował rzucić żadnego zaklęcia - póki co zastanawiał się nad czymś innym.
- Zalazłeś ostatnio komuś wyjątkowo za skórę? Bardziej niż zazwyczaj - spytał Tommy'ego. Wychodził z założenia, że ustalenie sprawcy tego całego zamieszania może im podpowiedzieć najlepsze rozwiązanie. W czym ten ktoś był dobry, do czego mógł mieć dostęp... I tak dalej.

Słuchając w milczeniu brata brunet unosił brwi stopniowo coraz wyżej i wyżej. Tak naprawdę pewnie nie powinien się czuć zdziwiony, ani nawet zaskoczony całą tą litanią potencjalnych sprawców... To w końcu było normalne. Ba, wręcz naturalne. Tommy uwielbiał robić sobie wrogów, a Billy osobiście uważał, że przy jego braku instynktu zachowawczego był to niemalże cud, że białowłosy trzymał się jeszcze w jednym kawałku.
Z drugiej strony nie oznaczało to oczywiście, że sam Billy posiadał mocno rozwinięty instynkt samozachowawczy. Przeciwnie, akurat ta cecha wydawała się być rodzinna. Podstawowa różnica leżała jednak w tym, w jaki sposób obaj wystawiali się na liczne niebezpieczeństwa tego okrutnego świata, a raczej... Z jakich powodów zwykle to czynili. Brunet nigdy nie zaprzeczał swojej impulsywności, ale przynajmniej zazwyczaj unikał robienia psikusów lub dogryzania osobom, które mogły mu zaszkodzić... O ile one pierwsze z nim nie zaczynały. Lub nie znęcały się nad słabszymi. Albo nie wykazywały się wybitnym idiotyzmem w jego towarzystwie. Więc zgoda, może rzeczywiście miał trochę za długi język.
Wracając jednak do spraw bieżących, Billy uważnie przysłuchiwał się słowom brata i równocześnie skreślał ze swojej mentalnej listy kolejne pozycje. Przez krótką chwilę rozważał nawet skomentowanie końskich zalotów swojego bliźniaka i Kate, ale jego zainteresowanie prędko przykuło wspomnienie innego ucznia, a mianowicie Teddy'ego. Ostrożnie zadbał o to, aby nie zmienić wyrazu twarzy, nie drgnąć, ani w żaden inny sposób nie dać po sobie poznać, że to konkretne imię miało dla niego wyjątkowe znaczenie... I pewnie by to nawet przeszło, gdyby w grę wchodziła inna osoba, a nie Tommy. W tej sytuacji Billy mógł mieć tylko nadzieję, że białowłosy będzie zbyt zajęty smutnym losem swojej torby, by wziąć się za docinki.
- Prawdę mówiąc liczyłem na to, że uda nam się jednak ustalić tożsamość tego dowcipnisia i w ten czy inny sposób wyciągniemy z niego co dokładnie zrobił... Ale tak, wiem, złudna nadzieja. Musielibyśmy chyba sprawdzić całą szkołę - przewrócił oczami i nie, wcale nie uważał, aby była to przesada. Pewnie mogliby sobie odpuścić jedynie nauczycieli i to nie dlatego, że im Tommy nigdy nie podpadł, tylko przez to, że po prostu większość z nich uznałaby takie potraktowanie ucznia za mimo wszystko nieetyczne.
Chcąc, nie chcąc, Billy zainteresował się już jednak problemem i szczerze mówiąc był ciekawy tego, co tak naprawdę przytrafiło się torbie. To właśnie dlatego przysunął się nieco bliżej, gdy brat rzucił zaklęcie ujawniające, aby lepiej widzieć jego efekty - zakładając, że jakiekolwiek się pojawią... I nie zawiódł się. Wzdłuż krawędzi klapy biegł rząd znaków - run, z których większość znał przynajmniej z widzenia.
- Chcesz zacząć od dobrej czy od złej wiadomości? - zagadnął Tommy'ego, jednocześnie wygładzając wyżej wymienioną klapę, aby móc wygodniej przyjrzeć się napisom. Teraz przynajmniej wiedział już co dalej.

Billy już kiwnął głową na znak, że chętnie zacznie - zgodnie z życzeniem brata - od tej pozytywnej wiadomości, gdy drugi chłopak kontynuował, snując opowieść o "niesamowicie trudnym rytuale" i jego jakże interesujących aspektach. Brunet aż rozchylił na moment usta, a jedna z jego brwi podjechała w górę... Naprawdę nie potrzebował tego wyobrażenia - a jeżeli już, to nie z własnym bliźniakiem w roli głównej. Zdecydowanie nie.
Z drugiej strony wkręcenie go w jakąś dodatkową, choć zbędną akcję wydawało się całkiem kuszącym pomysłem. Oczywiście w nic aż tak podejrzanego, bo by się zorientował, ale gdyby tak zachować pozory szczerości i uczciwości, to może jeszcze miałby z tego jakąś rozrywkę... Musiałby jedynie zabrzmieć wystarczająco wiarygodnie. Pytanie tylko: czy naprawdę chciał marnować czas na przygotowywanie mało subtelnego psikusa? Nie, chyba nie było warto - choć przez ten komentarz o lwie prawie zmienił zdanie.
- Informuję, że tylko wyjątkowa dobroć mojego serca uchroniła cię przed odgrywaniem takiej lub podobnej szopki. Tym razem. Strzeż się, bo nie znasz dnia, ani godziny - zaczął i już miał przystąpić do wyjaśniania swoich spostrzeżeń na poważnie, gdy zawahał się, zmarszczył czoło... I, nie mogąc się powstrzymać, dorzucił jeszcze jedną uwagę:
- A w ofierze i tak nie składalibyśmy Teddy'ego, tylko kogoś z ich drużyny. To o wiele bardziej opłacalne, bo w takim wypadku musieliby na szybko zorganizować jakieś zastępstwo, które pewnie byłoby gorsze i - lub mniej doświadczone, więc spadłyby im szanse na wygraną. To chyba oczywiste - przewrócił oczami, jak gdyby tłumaczył dziecku coś, co przecież wiedzieli i rozumieli wszyscy. Dopiero po tym wszystkim Billy pokręcił głową i wrócił do sedna sprawy, czyli problemu z torbą oraz potencjalnych jego rozwiązań.
- Tak czy siak, dobra wiadomość jest taka, że chyba wiem co z tym zrobić i nawet mniej więcej jak. Więc... Mogę ją naprawić, ale z góry ostrzegam, że to chwilę potrwa, bo muszę sprawdzić parę szczegółów. W bibliotece. Do której nie chcesz za mną wracać, choć we dwóch ogarnęlibyśmy to pewnie dużo szybciej - wytłumaczył bratu, a następnie od razu przeszedł do tej drugiej, mniej przyjemnej informacji, równocześnie znów przenosząc wzrok na torbę, a dokładniej na wypisane na niej znaki runiczne.
- Zła wiadomość: pewnie nie tyle je zdejmę, co... Zneutralizuję ich działanie innymi? O ile tylko będzie to możliwe. A to znaczy, że może się skończyć na nowych niecodziennych właściwościach. Postaram się przynajmniej o... Cichsze. Jeżeli ci pasuje takie rozwiązanie - wzruszył lekko ramionami. Lepszego pomysłu póki co nie miał, a poza tym uważał, że przy odrobinie szczęścia zapewne mógłby nawet przerobić te runy w coś pożytecznego.