Zbiornik Nowosybirski

Czyli inaczej Morze Obskie. Jezioro pełni rolę zarówno energetyczną (moc elektrowni zlokalizowanej przy zaporze wynosi około 400 MW), rekreacyjną (latem jest jednym z najbardziej popularnych miejsc wypoczynkowych dla mieszkańców Nowosybirska i okolicznych wsi, znajdują się tu także plaże nudystów), oraz przeciwpowodziową.

Fafnir szedł sobie brzegiem zbiornika i nucił ulubioną piosenkę rozglądając się po przyzbiornikowych terenach. Naprzeciwko widział elektrownię wodną zaopatrującą w energię wszystkie okoliczne miejscowości. Cóż on miał robić? Musiał zemścić się na Odynie, ale czy atakowanie midgardczyków jest dobrym wyjściem? W sumie to kogo to obchodzi. Musiał dać upust gniewowi, który się w nim zebrał. Nic nie działa na nerwy lepiej niż jakaś mała rozróba. Cały czas myślał, co zrobić, aby zwrócić na siebie uwagę okrutnego bóstwa, które pozbawiło go wszystkiego z czego był dumny, i co kochał. Nic go nie powstrzyma. Blond włosy powiewały na wietrze, a na twarzy zagościł szeroki, nierealne biały uśmiech.
Podniósł największy głaz jaki widział w pobliżu i rzucił w turbiny, przez które przelewała się woda. Potem kolejny rzut i jeszcze jeden, aż rozwali całą dolną część tamy. Brak prądu przyciągnie uwagę władz i świata, a to właśnie o to chodzi Królowi.

Zanim lis się przeniósł w dosyć dziwny sposób do miejsca, w którym stoi obecnie, na statku otrzymywał dalsze instrukcje które mu się mogą przydać. Wystarczyło, że VE70 robiło całkiem ładne dziury wedle tego co powiedział Natvakt. Plusem natomiast było, że nie wszystko z zakładek specjalistycznych nadaje się do pancerza szturmowego i natarcia, ale uzbrojenie to chyba kwestia sytuacyjna, a lis po prostu lubi być z przodu by bić się w pierwszej linii. Oczywiście tak długo jak go nie rozwalą na kawałeczki, ale wracając do obecnej sytuacji w której się znajdował.
Jak się okazało rudego po prostu tu przetransportował czarnołuski. Byli praktycznie w pobliżu jakiejś ludzkiej maszynerii oraz zbiornika wodnego. To chyba było jakąś elektrownią czy czymś tam, ważne że trzymało wodę w miejscu by niczego nie zalała i nie podtopiła mieszkańców. Z początku pojawiło się pytanie czemu się tu znaleźli, rzecz jasna nie mógł zobaczyć wcześniejszej scenki z rozbijaniem kamulców, ale Nodin bez powodu by go tu nie przywołał. Nieopodal stał jakiś człowiek, a przecież nie trzeba mówić jak lis nie lubi wszystkiego co wygląda jak przedstawiciel homosapiens. Początkowo zamrugał zdziwiony na ten rozkaz, ale chwilę potem już szedł w stronę blondyna.
Przy sobie Rhoshan miał tylko ISAC oraz ostrze, jednak pazury też się nadadzą a widmo raczej nie dawałoby mu za przeciwnika zwykłego człowieka. Rudzielec znał również stawkę, bo domyślał się że jeśli by od tamtego dostał jakimś cudem lanie to widmo da mu popalić i to ostro, dlatego musiał brać swój rudy zadek w troki i jak najszybciej się z tym uporać. Kątem oka Rhoshan dostrzegł tamtą stertę kamieni, która niegdyś pewnie mogła być głazami. Cóż więcej, po prostu pomyślał że będzie niezła zabawa i zaczął podchodzić w stronę tego czegoś. Uważnie z uszami postawionymi na baczność, by móc nasłuchiwać. Nadal w głowie miał tamtą porażkę ze Świtu dlatego tym razem spróbuje obrać inną metodę działań. Chociaż będzie się różniła nieco od staromodnego łomotu. Obserwował swojego przeciwnika, który na pierwszy rzut oka nie wyglądał jakoś specjalnie ale kto tam wie może ma jakąś broń palną albo inny gadżet.
Po chwili jednak instynkt wziął górę i Rhoshan przy pomocy swoich skocznych, lisich łap doskoczył do blondyna, tnąc pazurami oszczędnymi ruchami od góry do dołu. Sęk był w tym, żeby nie odsłonić za bardzo pewnych punktów ciała. Oczywiście przeciwnik mógł okazać się sprawny i odskoczyć chociażby w bok na co lis zareagowałby szybkim przejściem w kopnięcie na łydkę.

Fafnir nie rozumiał, co się dzieje - no przynajmniej na początku. Po chwili przestał rzucać kamieniami, które rozpadały się zanim trafiły w cel. W tej chwili pojawiła się smoko-podobna postać o wiele mniejsza od Fafnira w jego "prawdziwej" postaci. Nie rozumiał w jaki sposób tak szybko go wykryto, i skąd wziął się tutaj ten gość.
-Śmiesz przerywać mi?! Zgnijesz w piekle! - wykrzyczał król, po czym zaobserwował pojawienie się kolejnego przeciwnika. Ot mały rudzielec - nie wyglądał na zagrożenie dla największego smoka jaki kiedykolwiek istniał, ale skąd on mógł o tym wiedzieć?
-Kici, kici - zawołał do humanoida i przygotował się na atak. Nie zamierzał uciekać. Wyszedł na spotkanie pazurom i wyprowadził proste uderzenie używając całej siły, celując w brzuch, przy którym powinny znajdować się wtedy łapy. Atak miał być jak najszybszy i najmocniejszy. W razie niepowodzenia, był gotowy szybko odskoczyć do tyłu.

To nawoływanie nieco mogłoby zbić obserwatora z tropu, bo jakże inaczej woła się lisa? Chow, chow? Pew, pew? A może po prostu „Rhoshan rusz tyłek i chodź tutaj”? Pomijając dziwną pewność siebie, którą jego przeciwnik dysponował to lisa nawet ta walka zaciekawiła. Zwłaszcza po oddanych ciosach, którymi się wzajemnie raczyli. Prawdę mówiąc to rudzielca okładał kiedyś sam Shinsen, potem Nodin, a potem jeszcze tamten przestępca z którego zrobiono grilla. Nie odczuł tak bardzo obrażeń jak wtedy, ale wiedział że przeciwnik ma trochę krzepy, a to oznacza ciekawszą walkę. Chociaż najwyraźniej tamten nie miał żadnej bariery czy pola siłowego, które by go chroniło przed pazurami lisa na których mogły zostać ślady po tamtym cięciu.
Prawdę mówiąc to Rhoshan był zadowolony, bo walka nie skończy się na paru zadrapaniach dlatego będąc na ziemi wyszczerzył pysk lekko, po czym zacisnął prawą pięść zbierając w niej z ziemi trochę piasku czy innych drobinek podłoża, błyskawicznie się podniósł tym razem biegnąc w stronę swojego przeciwnika, któremu to już wcześniej zadał jakieś rany. Tamtemu może to będzie utrudniało jakoś życie, ale futrzak był uważny bo skoro dał radę nim rzucić za pomocą ciosu na te parę metrów to pewnie fizycznie też może być sprawny. Wychodziło na to, że przeciwnik chciał żeby to lis zaatakował no i dobrze tylko tym razem rudy miał plan. Zbliżając się do blondyna sypnął mu tymi drobinkami w oczy, po czym uchylił się przed ewentualnym ciosem. Jeśli tamten zaatakował pięścią to Rhoshan zszedł bardziej w bok (zależnie którą ręką zaatakował to w ten bok schodził) po czym złapał rękę w przedramieniu i wolną ręką uderzył mocno w staw łokciowy, a następnie podciął przeciwnika kopnięciem w łydkę. Jeśli zaś tamten chciał go kopnąć zamiast uderzać pięścią to lis również zszedł w bok ale tym razem po prostu złapał go za nogę i wbijając boleśnie pazury w łydki szarpnął nim by z całym impetem rąbnąć blondynem o ziemię. Jeśli natomiast przeciwnik chciał zwiększać dystans to lis go skracał krótkimi susami.
Co natomiast chciał zrobić jeśli przeciwnik wyciągnąłby jakąś broń czy cokolwiek czym mógłby strzelić? Lis biegłby po łuku skracając dystans jak tylko się dało, by móc wykonać kombinacje składającą się z podcięcia oraz silnego ciachnięcia pazurami jednej ręki po twarzy tamtego kiedy upadałby. Najlepiej po prostu w oczy. Drugą zachowywał sobie do obrony przed ewentualnym ciosem bądź kopnięciem. Rhoshan nie był zbyt rozmowny podczas walki, chociaż czerpał z niej przyjemność. Lubił walczyć i sprawdzać się, dlatego wszystkie sparingi nawet te na których dostawał srogi łomot, sprawiały mu przyjemność.

Początkowo lis liczył na to, że jego przeciwnik okaże się nieco większym wyzwaniem w końcu tamten dał radę mu całkiem mocno przywalić, aż zwaliło go to z nóg wtedy a teraz… po prostu mu wyłamał staw i podciął, a jedyne co uratowało przeciwnika od poszatkowania za pomocą pazurów było widmo, które niczym sędzia stwierdził, że koniec walki i po prostu ich rozdzielił za pomocą swojej czarnej energii. Lis widząc ten sygnał, osobliwy gong sygnalizujący knockout zrobił krok w tył i wyprostował się nieco przy tym się rozluźniając.
Za to smutny los przeciwnika zakończyło widmo, które najpewniej zajęło się duszyczką poległego. Rhoshan nie pamiętał dokładnie, ale skojarzyło mu się to z tamtym momentem kiedy Kattal zajął się Sunadem. Efekt wizualnie chyba był podobny, ale dokładnie tego nie pamiętał mimo, że mógł się domyślić tego co dokładnie wyciągnięto z ciała byłego adwersarza. Po przeciwniku praktycznie nic nie zostało, chociaż wspomnieniem po tej walce mógł być wcześniejszy bałagan jaki tutaj zostawił, ale na to chyba nie będzie nikt narzekał.
Rhoshan zgadzał się z tym co powiedział czarnołuski. Gdyby poległ od takiego przeciwnika to byłaby naprawdę niebotyczna hańba, która za lisem ciągnęłaby się nawet w zaświatach o ile faktycznie można tam myśleć o takich rzeczach. W sumie nie pamiętał żeby tam kiedykolwiek był, a gdzieś jego dusza musiała się znajdować zanim włożyli go do tego ludzkiego słoika-klatki, bo niczym innym tego nazwać nie można było. Ojciec pewnie by lisa skarcił za tamtą zagrywkę z piaskiem chociaż z drugiej strony teraz rudzielec się zastanawiał czy to było potrzebne koniec końców, ale chyba w trakcie walki lepiej nie ograniczać się. Inną sprawą byłby jakiś honorowy pojedynek, gdzie stawką nie byłoby życie wtedy faktycznie takie coś nie byłoby mile widziane. No cóż, ale blondynowi chociaż oddał za tamto kocenie. On jest lisem, a nie kotem a tym bardziej nie jest jego zwierzątkiem.
Kiedy natomiast został przez widmo pochwalony uśmiechnął się, chociaż nie miał zbyt często okazji widzieć tej pogodniejszej strony Nodina a dopiero gdy czarnołuski wskazał na tamę, Rhoshan połapał się po co tu właściwie przyszli. Okruchy, pobity przeciwnik z dużą siła fizyczną i tama. Widocznie tamten chciał zalać jakieś osiedle ludzkie, a oni ich uratowali. Nie trawił ludzi zbytnio, ale jakoś poczuł się lepiej kiedy nazwano go bohaterem.
- Dorzućmy do tego, że jeszcze niebotycznie chciwe a ci mieszkający na wyspie tego hosta uzależnieni od herbaty. Różnią się od Densorinów i to bardzo, nie ma u ludzi jedności jednak jakoś próbują chyba osiągnąć jakiś kompromis i dogadywać się mimo inności – obecna sytuacja ziemska była bardzo podobna do tego co działo się na planecie Rhoshana bardzo dawno temu. Był podział jak również potem pojawił się najeźdźca, który postanowił ich zniewolić tudzież wybić. Na Ziemi działo się dokładnie to samo, jednak nie mieli swojego obrońcy chociaż analogicznie to samo miało przyjść im z pomocą – Gdyby nieco bardziej szanowali swój świat i byli mniej zapatrzeni w siebie i swoje wojenki to byłoby to całkiem przyjemne miejsce. Tutejsze zwierzęta mają całkiem dobre mięso, a i słońce przyjemnie grzeje w niektórych regionach. Wprost idealnie by móc wypocząć po służbie i złojeniu najeźdźców – skomentował lis stojąc obok widma i wpatrując się w tamę. Dla niego służba raczej nie skończy się na odparciu jednej inwazji, w końcu ma sporo zaległości i uciekający okręt którym wypadałoby się zająć w najbliższym czasie jak również uporządkować resztę przeszłości. Tyle do zrobienia, że odpoczynek nie przyjdzie tak prędko a poza tym... po co odpoczywać skoro można odbyć treningi pod okiem widma?  – Nie lubię ich, jednak szkoda mi dzieciaków takich jak Sunny, które mogą być w niebezpieczeństwie. Dziecko nie jest niczemu winne w większości wypadków a czasami jest inteligentniejsze niż dorosłe osobniki – mimo, że widmo mogło czytać w myślach to Rhoshan podzielił się swoimi odczuciami wobec rasy ludzkiej. Tak naprawdę nie trawił tych dorosłych, którzy boją się nieznanego i najchętniej zamknęliby go albo w klatce albo pokroili na stole laboratoryjnym. Dzieci natomiast były inną bajką, jednak same nie mogły funkcjonować i niestety im potrzebni byli dorośli dlatego koniec końców wychodzi na to, że i tak będzie ludzi bronił.

Po odmienności swojego mentora, którą nieraz zaprezentował, Rhoshan mógł się spodziewać wiele. Komentarza, żartu, ciśnięcia futrzakiem o tamę lub do wody. Ogólnie rzecz biorąc to wszystkiego poza tą kwestią, która absolutnie go zbiła z tropu. Przez chwilę miał minę pełną konsternacji, gdyż takiego komentarza całkowicie się nie spodziewał. Owszem pamiętał tamtą wizję, w której densorini jeszcze za czasów sprzed zjednoczenia polowali na siebie jak zwierzęta ale skąd widmo, które ich chroniło miało wiedzieć jak smakuje mięso rasy, którą chroni? Rhoshanowi przez myśl przemknęło, że telepatycznie pewnie da się wyczytać odczucia takie jak smak, ale to wytłumaczenie zostało przesłonięte wizją jaszczura, który zjada lisa. Nie było to zarzucenie widmu czegokolwiek, a jedna z pierwszych reakcji jaka się pojawiła na tę kwestię. Lisowi bardzo opornie szło pamiętanie o tym, że przebywa w towarzystwie telepaty, ale z drugiej strony raczej i tak nie może z tym nic zrobić. Swoją drogą teraz zaczął się zastanawiać jakby zareagował człowiek na takie samo pytanie? Nodin właśnie dał mu pomysł na eksperyment jeśli kiedykolwiek będzie miał okazję rozmawiać z człowiekiem na temat mięs. W sumie kiedyś Rhoshan miał okazję pogryzienia i zjedzenia paru kawałków człowieka. Wbrew temu co ludzie mówią to nie smakuje jak kurczak. W dzisiejszych czasach ludzkie mięso jest po prostu strasznie tłuste tak samo jak zwierzyny, którą hodują. Bez porównania z tym co było 400 lat temu gdy nie używano sterydów. Wtedy mięsko było chudsze i zdrowsze. Można powiedzieć, że wedle terminologii ludzkiej to jak najbardziej proekologiczne.
Przez moment lis poczuł się nieprzyjemnie czując jak pazur widma przesuwa się po jego ciele. Zaczął się powoli przyzwyczajać do tego stanu rzeczy i impulsu skłaniającego do refleksji nad sobą. Nie mógł zaprzeczyć, że to co widmo mówiło jest prawdą.
- U podstaw każdej żywej istoty tak naprawdę istnieje chciwość. Jeśli chciwością nazwać chęć posiadania czegoś i utrzymania tego to tak naprawdę ma ona wiele twarzy ale podlicza się pod kategorię chciwości dobrej bądź złej. Jedni pożądają siły by zdominować inni by ochronić. Nawet pragnienie posiadania bliskich osób i obrona ich jest odmianą tej dobrej chciwości. Nie zaprzeczam, że każdy ma prawo do tego by żywot stał się lepszy ale są ku temu pewne warunki. Nie może się to dziać kosztem czyjejś krzywdy, gdyż wtedy to jest ta zła chciwość. Zależnie od punktu widzenia tak naprawdę staje się ona dobra bądź zła – nie miał jak się usprawiedliwiać, bo tych argumentów które zostały w jego stronę wytoczone nie było jak zbić tak naprawdę – Chociaż jakiś czas temu za takie płytkie filozofie pewnie leciałbym właśnie w stronę tamtej tamy – zarzucił nieco żartobliwie. Mimo wszystkich wcześniejszych rzeczy jakie mu się przytrafiły Rhoshan patrzył teraz na to jako epizody, które tą znajomość cementowały. Wśród ludzi panowało powiedzenie „kto się czubi ten się lubi”. Lis szanował widmo oraz lubił ten buntowniczy i dosyć nieprzewidywalny charakter Czarnołuskiego. Rudzielec nie czuł strachu przed Czarnołuskim a nawet można powiedzieć, że czuł się komfortowo w jego towarzystwie. Mimo tamtej początkowej kwestii, która futrzaka mogła wprawić w zadumę, a nawet strach to dał radę to zaraz obrócić w całkiem niezły pomysł na dokuczenie jakiemuś człowiekowi, który się nawinie i nie ucieknie po takim żarcie. Teraz stał prosto z rękoma założonymi na piersi i ogonem wędrującym po podłodze niczym dobrej jakości miotła.
Dopiero sytuacja, która zdarzyła się potem zaniepokoiła lisa. Bez chwili zawahania doskoczył do widma, żeby je podtrzymać lub po prostu zaoferować pomoc w utrzymaniu równowagi. Densorińska pomoc i solidarność nie tylko aplikują się do ich własnego gatunku, a ich obrońca zasługuje na to żeby od czasu do czasu i jemu pomóc.
- Kto? – zapytał Rhoshan. Któż mógł dokonać czegoś takiego jak porwanie się na podwładnych densorińskiego widma? Ale czy to znaczy, że Nodin był połączony z każdym swoim cieniołuskim i odczuwał to co oni? Na pewno poczuł ich stratę jakby to był solidny cios. Rhoshan miał wrażenie, że cieniołuscy to nie tylko tytuł, który został im ofiarowany. Odruchowo pomyślał o propozycji ruszenia i pomszczenia ich w tej chwili co wiązałoby się z dotkliwym rozszarpaniem oprawcy cieniołuskich. Chociaż mógłby się właśnie wtedy porwać z motyką na słońce.