Tunguska

Miejsc spowite niezwykła tajemnicą. Okrągła porośnięta trawą polana, którą otaczają powalone drzewa. Większość z nich przez lata została wycięta, a na ich miejsce posadzono nowe, dlatego teraz nie tak łatwo tu trafić. Nadal jednak można spotkać nienaturalnie wygięte pod ogromną siłą konary masywnych drzew.

Głusza w jakiej przyszło mi się poruszać onieśmieliłaby każdego, jednak dostatecznie wytresowany organizm z instynktem przekraczającym dzikie zwierzęta, nie odczuł dyskomfortu translokacji. Infinitezymalne przeszkody zmuszały wyłącznie do nad wyraz dokładnego poruszania się. Kobieta musiała patrzeć pod własne nogi, z podłoża wydobywały się liczne korzenie. Grube i twarde oraz te cieńsze, lecz wciąż wyczuwalne, mogące spowodować niepożądany upadek . Mimo braku oświetlenia złote oczy dostrzegały wszelkie ważniejsze elementy, zwłaszcza reaktory. Delikatnie zniekształcone, podrdzewiałe ale wciąż pracujące wydobywały z siebie dziwny dźwięk, dźwięk przypominający skrzeczące rury ciepłownicze. Mystique przyglądała się tym maszynom, przenikliwie próbowała zobaczyć obecne tam podpisy pod przyciskami, niestety brak obecności człowieka, zaistniałe warunki uniemożliwiły analizę wyrazów. NAGLE! Podczas zbliżania się do jednej z metalowych puszek, wystrzeliła wiązka iskier. Energia rozlała się po ziemi, a fotony rozświetliły otaczający areał. Te kilka sekund pozwoliły Mystiqe na dostrzeżenie, znanego już jej z filmu, drzewa. Niestety wyrób ziemski ustawiony był do kobiety tyłem. Oko dostrzegło tylko i wyłącznie zniszczoną korę, dlatego należało zmienić lokację. Obchodząc roślinę nie wiedziała, czy napotka coś po drugiej stronie. Los bywa przewrotny, sekundy mijały a kroki rozciągały się, jak gdyby nie chciała tam podchodzić. Finalnie dotarła do planowanego miejsca, stanęła prosto przed TYM CZYMŚ...
Przyczepione wisiało,a może leżało na drzewie, sama nie wiedziała co myśleć. Nie dostrzegawszy wszelkich rys, konturów twarzy itd rozpaczliwym głosem zapytała
Ты кто такой ?

( Kim jesteś )

Felicia nie do końca wiedziała co się dzieje. Gdy się przebudziła, poczuła tylko, jak boli ją okropnie kark i niektóre części ciała – pewnie obiła je sobie, kiedy spadała z drzewa, czego po prostu chyba nie pamiętała. Zdarza się nawet najlepszym. Podnosząc się, doszła szybko do wniosku, że była w innym miejscu niż wcześniej, a osoby, z którymi była… przecież nie żyły! A może to jej się przyśniło? Ale skąd te siniaki w takim razie? Nie, nie była głupia – to na pewno nie była iluzja, a ci ludzie nie żyli. Przecież widziała. Kotka zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu w którym się znajdowała. Na drugim końcu ogromnej sali mieściło się wysokie drzewo do którego był przyczepiony mężczyzna. Obok stała jakaś kobieta. Nie widziała jej zbyt dobrze, ponieważ stała tyłem do niej. Co robić? Podejść do nich? Uciekać? Nie była w stanie walczyć, była zbyt poturbowana. Podeszła bliżej, aby lepiej słyszeć ich rozmowę. Nie chciała, żeby ją zauważyli, więc po cichu, bezszelestnie zaczęła się do nich zbliżać. Trzeba się postarać, w końcu za to zadanie dostanie mnóstwo pieniędzy.
To miejsce robiło się coraz dziwniejsze, jednak nie miała zamiaru zaczynać rozmowy z kimkolwiek, a to tylko dlatego, że chciała pożyć, a to znaczyło – być neutralnym i w cieniu. Nie wychylać się i robić swoje.  Czekała na dalszy rozwój wydarzeń, jednocześnie sprawdzając, czy jej broń ukryta w jednej z kieszonek przyczepionych do czarnego pasa … wciąż tam była.

W końcu udało się dotrzeć do wnętrza, jednak to wciąż nie wyjaśniało wielu spraw. Napotkany wybryk natury, mimo że genetyczny pobratymiec został dostatecznie przemieniony, by móc nazywać go odmieńcem. Ochoczo porwał kobietę w górnolotne wizje swych opowieści. Czując przyjazność i jakąś nienormalną więź między nimi, zachowywała się ekstremalnie normalnie, bez obaw o własne życie, bo skoro to on jest wszystkim,a wszystko tutaj jest nim, pewnie gdyby chciał już sprawiłby żeby zmiennokształtny mutant został unicestwiony. Nie robiąc tego wzbudzał zaufanie Mystique. Obrazując również historię życia pozwolił na mentalny kontakt, szmaragdowa ów czas odczuła niektóre z towarzyszących obiektowi emocji . Co one spowodowały? Szczerze mówiąc niewiele, wyrafinowanie i chęć pozyskania dalszych informacji były celem nadrzędnym, dlatego skrucha czy inne uczucia nie miały wskazania w sumieniu matrony. Jednakowoż udało jej się zwizualizować niespodziewane współczucie, marszcząc czoło, obniżając kąciki ust wyglądała, jak gdyby popadała w wewnętrzną rozpacz.

Могу я чем-нибудь помочь?
( Jak mogę Ci pomóc? )

Zapytała z zamiarem ugruntowania pozytywnych stosunków.
Naturalnie nie myślała o akcji charytatywnej lub czymś podobnym, no ale dobry ton jest pożądany, więc należy grać kartami tak, aby nikt się nie zorientował , że oszukujesz.
Jednocześnie kątem oka udało jej się dostrzec wiszące na uboczu, w jej mniemaniu, ofiary losu. Nie rozpoznając żadnej z nich, ponownie odwróciła głowę w kierunku priorytetu .
Przez dosłownie chwilę w uwadze zastał się obraz tej kobiety w lateksowym wdzianku, kompletnie nie pasowała do pozostałych "elementów" podziemnego stowarzyszenia ofiar rosyjskich eksperymentów. Pomimo tego myśl poleciała w eter, a konsumpcją stał się powtórnie król sali.
Maglując go kolejnymi pytaniami, musiała zdobyć to po co przybyła. Nie na marne pokonała szmat drogi, nie na marne zalazła pod ziemię niczym kret. Nie na marne pokonała watahę opętanych wilków.

Вы говорили о плодом труда. Что с ним случилось? Кто это? Куда они?
Могу ли я сохранить его?
(Mówiłeś o owocu pracy. Co się z nim stało? Kto nim jest? Gdzie go zabrali?
Czy mogę go uratować ?  )

Jakby  to ostatnie w ogóle wchodziło w grę, Mystique zaskakiwała samą siebie udając, tak dobrą duszyczkę. Lata spędzone w militariach, udawanie w rządzie senatora Kelly. Nauczyły kobietę jednej ważniej rzeczy. Nie pieniądze, zwinność czy siła robią z Ciebie poważnego gracza, to prawidłowe wykorzystanie INFORMACJI stawia cię na piedestale.
Dlatego zniecierpliwiona wyczekiwała odpowiedzi. Musiała się dowiedzieć, zanim atmosfera zmieni się na gorętszą, bo nie trzeba być geniuszem ażeby domyśleć sie, iż nie jest tutaj sama. Wyczulone uszy tuż przed chwilą odebrały tupot ciężkiego glano-podobnego obuwia...

Było cholernie zimno. Mimo stroju, na który prócz jej zwyczajowego, jednoczęściowego munduru składał się biały kombinezon przystosowany do ekstremalnych warunków panujących na Syberii, Wdowa czuła, że jest zimno. Nie marzła, to fakt, ale lodowate powietrze drażniło jej gardło przy każdym wdechu i kąsało odsłoniętą twarz pokrywając pliczki soczystym rumieńcem. Znosiła jednak trudniejsze warunki więc nawet przez myśl jej nie przeszło by narzekać. Gdy tylko jej stopy dotknęły ziemi ( i gdy już wygrzebała się z sięgającego kolan śniegu) sprawdziła swoje współrzędne, ustaliła kierunek marszu i ruszyła w stronę Tunguski.
Początkowo nie forsowała się szczególnie szybkim tempem, czekając, aż w syberyjskiej tajdze odnajdzie ją agent Barton. Gdy wreszcie jego sylwetka zamajaczyła się pomiędzy drzewami, Natasha nie mogła zapanować nad uśmiechem, który mimowolnie wpełzł na jej wargi. Nie potrwało to długo, bo po chwili znów na jej twarzy pojawiła się zwyczajowa maska doskonale wyszkolonej agentki, która towarzyszyła jej w czasie każdej misji.
- Jesteś cały? - spytała nie kłopocząc się powitaniem, ale za to obdarzając go wyjątkowo uważnym spojrzeniem. Martwiła się o niego, to oczywiste. Jeśli po wypadku z jego stanem zdrowia coś było nie tak jak należy, wolała o tym wiedzieć wcześniej, by mieć to na uwadze w czasie późniejszych działań i nie forsować go niepotrzebnie. Niezmiennie był na szczycie jej listy priorytetów, więc czuła się w obowiązku, by dbać o jego dobro. Później nieznoszącym sprzeciwu tonem zarządziła postój i podzieliła między nich ekwipunek, by każdy miał na plecach równe obciążenie. Biorąc pod uwagę ilość sprzętu jaki zapakował dla nich S.H.I.E.L.D zrzucanie tego wyłącznie na jego barki byłoby skrajnie niesprawiedliwe.
Mimo tego obciążenia i śniegu, który momentami sięgał powyżej kolan, mieli całkiem niezłe tempo. W międzyczasie Natasha opowiedziała mu w skrócie o przebiegu swojej wcześniejszej misji (krzywiąc się nieznacznie w czasie opowieści o Leviathanie), a w zamian zażądała opisu wszystkich dotychczasowych wydarzeń, które miały miejsce na Syberii. Może i dostała do wglądu raporty na ten temat, ale żaden z nich nie był dla niej tak wartościowy jak jego opowieść. Gdy mówił o tym ilu stracili ludzi, delikatnie uścisnęła jego dłoń. Może w geście zrozumienia, a może tylko po to, by nie przewrócić się na śliskim gruncie. On z pewnością widział.
Wreszcie dotarli na miejsce. Tutaj Natasha nie mogła wiele zdziałać, jako nieprzeszkolona z obsługą przydzielonego im sprzętu. Z dłonią w pobliżu kabury i lornetką przy oczach, obserwowała w tym czasie otoczenie, by ostrzegać o ewentualnych zagrożeniach. Bardzo źle czuła się na tym odsłoniętym terenie. Jak danie dnia na eleganckiej paterze. Obserwacje przerwała dopiero, gdy otrzymali wyniki. Zerkając Bartonowi przez ramię śledziła dane, które migały im przed oczami na ekranie służbowego tabletu.
- Zapowiada się ciekawie. - mruknęła pod nosem i nie było w tym za grosz entuzjazmu. Wspólnie przeanalizowali otrzymany plan podziemnego kompleksu i znaleźli odpowiednie dla siebie wejście. Nie było na co czekać.
Zaraz po zejściu pod ziemię, Romanoff pozbyła się wierzchniego okrycia, które dotąd chroniło ją przed wątpliwymi urokami Syberii. Została w swoim bojowym kombinezonie, który trzymał ciepło wystarczająco dobrze, by zapewnić jej komfort termiczny w tym osłoniętym od wiatru i śniegu miejscu. Co jednak ważniejsze - pozwalał jej się dobrze zamaskować w mroku i nie krępował ruchów, co mogło stanowić jej przewagę w ewentualnym starciu z nieprzyjacielem. Choć patrząc na wystrój tego miejsca, nie spodziewała się specjalnie wielu strażników, których trzeba by było ogłuszyć. W powietrzu wisiało coś o wiele niebezpieczniejszego.
Spacer po kompleksie budził w niej silny niepokój, drażniąc wszystkie zmysły i stawiając w stan nieustannej czujności. Gdy cicho przemierzali opuszczone korytarze, Natasha trzymała przed sobą odbezpieczoną broń i była gotowa dosłownie na wszystko.
Ale to co znaleźli i tak było dla niej zaskoczeniem.
- Miałam rację. Jest ciekawie. - westchnęła brzmiąc tak, jakby akurat tym razem wolała się pomylić. Jednocześnie szybko kartkowała dokumenty, które znalazła na biurku, w opuszczonym gabinecie. Zapach kurzu i stęchlizny drażnił jej nos, a zapisane eleganckim pismem notatki czytała przy zimnym świetle malutkiej latarki. Prawie wszystkie dokumenty były w jej ojczystym języku, choć brzmiącym nadzwyczaj archaicznie. Nic dziwnego skoro datowanie wskazywało, że pochodziły sprzed ponad stu lat. Szczególnie interesujące (a może raczej upiorne) wydały jej się opisy doświadczeń wchodzących w skład projektu "Drzewo Życia" i jeśli wszystko dobrze rozumiała...
- Eksperymenty na mutantach z początków XX wieku. - mruknęła, jednocześnie potrząsając rudą głową z niedowierzaniem. - Byłam pewna, że pierwsze badania na taką skalę robili hitlerowcy.
Zamknęła teczkę, wcześniej robiąc jej wnętrzu kilka zdjęć - tak na wszelki wypadek. Potem podeszła do Clinta i lekko musnęła dłonią jego ramię.
- Dowiedzmy się kto jeszcze tutaj jest.

[Ps. Nie preferuję "nagiego" wyglądu - KP ]

Nagłe pojawienie się eX kochanka wybiło kobietę z rytmu. Ciąg udawania dobrej duszyczki, w celu wydobycia jak największej liczby informacji, został arogancko przerwany.
Ni z tego, ni z owego na plecach zagościły dwie obce stopy, które bombardując tył spowodowały niepożądany upadek. Błyskawiczna utrata równowagi determinowała grzmotnięcie tułowia to też twarzy o dawno nie odnawiane podłoże. W trakcie "postoju" atmosfera w ogóle nie stała się klarowna.  Błądząc w zasobach neuronowych, próbowano wyjaśnić zaistniały wypadek.
Jednak na próżno, odpowiedź przyszła szybciej niż tego oczekiwano. Wystarczyło wznieść wzrok ku górze, aby móc zauważyć parę butów. Poszerzając obszar widzenia, z sekundy na sekundę widziano coraz więcej. Aż finalnie dostrzeżono diabelskie oblicze. To był on, Azazel. Dawny kochanek powrócił bez konkretnego powodu. Faktycznie to miał powód i to nie jeden, ale dla Mistyczki negatywne relacje z byłymi współpracownikami były rzeczą naturalną. Dlatego ciężko  domyślić się o co mu naprawdę chodzi. Czy to wrogość za kradzież lub pozostawienie na pastwę losu podczas pewnej misji, a może chodzi o dziecko. Chłopca, którego ojciec nigdy nie poznał, bo nawet nie wiedział o jego istnieniu. Szybkie ukrycie się i wydanie malca  rodzinie adopcyjnej uniemożliwiły zasmakowanie ojcostwa. "No, ale co to ma do rzeczy" - pomyślała Mystique. Ten czerwony, burak mnie zaatakował, a to oznacza ODWET. Zatem bez uprzedzenia wzbiła się w niebiosa, a kiedy przybrano pionową pozycję, wiedziała że nadszedł czas boju.
Przechodząc do ataku, udało jej się wymierzyć prosty gest stopą. Wycelowany prosto w twarz powaliłby nawet kolosa, gdyby nie fakt, że rywal zniknął. " Azazel nigdy nie miał takiego refleksu ?! " . Łuuup !!! Infinitezymalne zadumanie wystarczyło, by ponownie oszukać kobietę. Teleportacja plus podhaczenie górują nad instynktem zabójcy.
Czego chcesz ?!
Ale diabeł milczał, kolejno wykonując uderzenie ogonem. Raz po raz  wbijał zaostrzony grot w miejsce spoczynku byłej dziewczyny. Ta fortunnie turlała się, jednocześnie unikając gradientu strzał.
"Czy to mój Azazel ?! Jak wyjść z opresji ?!" - Myślała, unikając ciosów. Wciąż nie wiedząc , co dzieje się z kotką oraz kto wszedł do pokoju, ratowała własne życie.

Felicia nie mogła uwierzyć w to, co widzi. -Jakim cudem ty żyjesz? Co tutaj robisz?- zadawała mu pytania. Skąd on się tu u licha wziął? W tym momencie Ryan uśmiechnął się i złapał ją za ramię. -Dawno cię nie widziałem Felicjo. Tęskniłem.- powiedział. Nienawidziła go; chciała aby zniknął z jej życia. Niestety wspomnień nie da się wymazać. Jedyne co przychodziło jej teraz na myśl, to to, że znowu ma szansę zemścić się na osobie, która wyrządziła jej krzywdę. Nareszcie dokona upragnionej zemsty. Odrzuciła jego rękę i spróbowała przewrócić go na ziemię. Dobrze, że miała broń w ręku. Już miała zadać ostateczny cios ale nie spodziewała się tego, że Ryan uniknie jej ataku. Był nadzwyczajnie szybki, ale to nie stanowiło dla niej problemu. Jej ruchy były zwinne niczym ruchy kota. Przez dłuższą chwilę walczyli i nagle kotka zdała sobie z czegoś sprawę- to nie jest prawdziwy Ryan. To tylko duch, który powstał dzięki niekontrolowanym zdolnościom tego starszego człowieka. Poczuła ulgę, że Ryan na prawdę jest martwy, ale jednocześnie była trochę zawiedziona, że znowu straciła szansę aby zemścić się na nim. Trudno, już dawno się z tym pogodziła. Kątem oka zauważyła, że ta kobieta o niebieskiej skórze i czerwonych włosach też z kimś walczy. Jeśli upora się z Ryanem, pójdzie jej pomóc. Może dzięki niej zdobędzie więcej informacji? Po chwili dwie osoby weszły do pomieszczenia. Może oni też coś wiedzą?

Choć Wdowę zainteresowała treść znalezionych dokumentów, nie miała czasu na dokładniejsze ich przestudiowanie. Szkoda, bo mogłyby pomóc im z tym co czekało na nich dalej. Nie w jej gestii leżało zastanawianie się nad głębszą wartością tych zapisów, była pewna, że już nigdy więcej nie przejdą przez jej ręce. Dawno temu - w innym życiu - skutecznie wytrzebiono z niej dociekliwość i przesadną ciekawość, więc nie bolała nad tym szczególnie. Tak było nawet lepiej. Widziała w życiu dość okropieństw więc nie musiała jeszcze o nich czytać, analizując dokumenty sprzed stulecia. Kiedy uwieczniała w pamięci aparatu kolejne strony rękopisów, jej wzrok przykuwały tylko pojedyncze słowa. Niepokojąco brzmiące słowa.
Sprawę dokumentów załatwili szybko, a potem ruszyli dalej. Jako, że budynek był od dawna opuszczony, darowali sobie zwyczajowe zacieranie śladów. Gdy Natasha zamykała za nimi drzwi gabinetu w powietrzu wirowały wzburzone ich przejściem drobiny kurzu, a prawie każdą wolną przestrzeń zajmowały pożółkłe arkusze papierów - rozłożone obok siebie dla usprawnienia procesu skanowania.
Byli mniej więcej w połowie drogi, gdy coś się zmieniło. Najpierw był dźwięk, którego trudno było nie rozpoznać - budzące się do życia żarówki, które mimo upływu lat wciąż działały. Najpierw pomarańczowym blaskiem zalśniły żarniki w ciągnących się wzdłuż korytarza lampach, a później zalało ich światło. Przynajmniej tak wydawało jej się w pierwszej chwili, gdy po długim brnięciu w półmroku, oczy zabolały ją od nagłej zmiany oświetlenia. Zmrużyła powieki i skrzywiła się nieznacznie. Kiedy znów jej uchyliła światło nie było już rażące, ale nieco mdłe i drżące, bo niektóre lampy migotały niespokojnie jak flirtujące świetliki.
- Chyba musimy się pospieszyć. - mruknęła zerkając na Clinta. Teraz było to o tyle prostsze, że widziała co ma przed sobą i pod nogami. Drugą połowę drogi pokonali w znacznie krótszym czasie.
Choć przejrzała dokumenty i miała niejakie pojęcie o tym co wyprawiali tutaj jej rodacy przed wiekiem, i tak w jej oczach czaił się niepokój, gdy zatrzymali się w progu centralnego pomieszczenia. Powietrze zdawało się drżeć od nadmiaru elektryczności, światło było ostrzejsze, a widok wielkiego - poruszającego się - drzewa, było co najmniej upiorny. Romanoff szybko oceniała sytuację. Kiedy już przyswoiła sobie otoczenie, a zwłaszcza stanowiące jego większość "Drzewo Życia", skupiła się na dwóch kobietach, które zachowywały się nietypowo - nawet jak na takie okoliczności. Zdawały się walczyć z kimś kogo Natasha nie mogła dostrzec gołym okiem. Kiedy wróciła pamięcią do znalezionych dokumentów i tego co przedstawiono jej na początku misji, wszystko ułożyło się we względnie logiczną całość.  
- Mamy źródło impulsu. - stwierdziła ruchem głowy wskazując na nienaturalnie ruchliwe drzewo. - A one najwyraźniej padły w jakiś sposób jego ofiarą. - dodała zerkając na obie kobiety pochłonięte walką z wytworami swoich umysłów.

Wdowa obserwowała uważnie wszystko co działo się w pomieszczeniu i planowała kolejne posunięcie. Póki co nie miała ochoty narażać się na konfrontację z Kotką i Mystique. Kolejne niebezpieczeństwa były im zbędne z uwagi na charakter misji. Ryzyko trzeba było ograniczać do minimum, dlatego nie wykonała najmniejszego ruchu w kierunku kobiet, jedynie je obserwując. Przydałby się popcorn? Jej usta mimowolnie drgnęły układając się bladym półuśmiechu. Fakt, żart był wybitnie nie na miejscu, ale chyba to w nim było najzabawniejsze. Cały Clint. Pozostawiła to jednak bez słownego komentarza.
- To musi być coś w rodzaju telepatii. - odpowiedziała mu, znów patrząc na górujące nad salą drzewo. - Powinniśmy to unieruchomić. - dodała wskazując na pień, którego widok wydawał jej się nadzwyczaj niepokojący. Ze swojego miejsca nie mogła wyraźnie dostrzec wrośniętego weń ciała, ale i tak (może podświadomie) tam właśnie umiejscowiła źródło problemu.
- Masz coś odpowiedniego, prawda? - zapytała raczej dla zasady, bo wiedziała, że w jego kołczanie nie mogło zabraknąć wybuchowych grotów. Ale wtedy coś znów zaczęło się zmieniać. Kobiety przerwały swoją walkę, a drzewo wypuściło z siebie dziwaczne pąki.
- Co do... - nie skończyła, bo wtedy powietrze wypełnił zielonkawy pyłek. Nie zdołaliby przed nim uciec. Romanoff znieruchomiała czekając, aż coś poczuje. Ale nie poczuła nic. Za to usłyszała. Krzyki dosłownie zmroziły jej krew w żyłach, szczególnie ten, który słyszała najbliżej siebie. Barton był na wyciągnięcie ręki, więc błyskawicznie znalazła się obok niego. Chwyciła go za ramiona i usiłowała mu pomóc - choć nie potrafiła.
- Nie, nie, nie... - zduszony szept, który wyrwał się z jej gardła przepełniony był rozpaczą. - Clint. - jęknęła cicho, gdy zobaczyła co się z nim stało. To był obraz jakby żywcem wyciągnięty z jej koszmarów, jemu działa się krzywda, a ona nie mogła pomóc. Jednak Natasha nie należała do tych, którzy dają się ponieść panice czy jakimkolwiek innym uczuciom. Zareagowała szybko - odskakując od Hawka, a potem wymierzając w jego splot słoneczny kopnięcie, z nadzieją, że obali go to na ziemię. Nie chciała go krzywdzić, a jedynie spowolnić lub najlepiej chwilowo unieruchomić. Nawet jeśli widziała co się z nim stało. Przecież musiało być jakieś wyjście, by to odwrócić - ona była cała, prawda? Jeśli istniała choć najmniejsza nadzieja na ocalenie partnera, zamierzała się jej trzymać jak tonący brzytwy. Tony i Bruce coś poradzą. Muszą coś poradzić.  
Jednocześnie sięgnęła po broń i wycelowała ją w stronę kobiet. Wobec nich nie miała żadnej litości - jeśli ją zaatakują, będzie do nich strzelać bez sekundy wahania, a gdy to nie pomoże posłuży się żądłami. Napięta niczym struna czekała na rozwój sytuacji.