Północno-wschodnia część lasu

Felicia jechała dobre kilka godzin przez las, aż w końcu zaczęło się ściemniać. Wtedy wszystko zaczęło się dziać tak, jak nie chciała. Najpierw wysiadł jej akumulator w skuterze, przez co nie mogła dalej pojechać. Rozeźlona zeszła z pojazdu i spojrzała na swoją torbę, którą wypadało teraz ciągnąć za sobą po wysokim, do kolan śniegu. Cudownie. Ci, który zlecili jej zadanie, byli albo niekompetentni, albo robili sobie z niej żarty, a jeśli to była prawda, to na pewno gorzko tego pożałują, chociażby miała przeszukać cały świat, znajdzie zleceniodawcę i go zabije. Teraz jednak chcąc nie chcąc musiała skupić się na powierzonym jej zadaniu. Chwyciła za walizkę i otworzyła ją, aby przeszukać w celu znalezienia gogli, przez które było widać przez podczerwień. Wtedy bez problemu mogła poruszać się po lesie, nie gubiąc się w ciemnościach. Wyjęła także duży plecak, który trzymała na takie wypadki i wszystko, co było jej teraz najbardziej potrzebne, schowała do środka, a walizkę, prawie całkiem opróżnioną, zostawiła obok skutera. Miała nadzieję, że jeśli znajdzie jakieś pobliskie miasto (oczywiście, w samym sercu lasu), to będą tam ludzie, którzy z przyjemnością jej pomogą. Teraz jednak chwyciła za plecak i przerzuciła go sobie na plecy. W dłoniach trzymała GPS’a, którego odłączyła od skutera. Miał jeszcze naładowaną baterię, co dało jej nadzieję, że szybko dojdzie na miejsce…

Felicia, gdy spotkała na swojej drodze martwe, piękne za życia zwierzę, poczuła dziwny ucisk w brzuchu – nie była pewna czy to było uczucie niepokoju czy też współczucia, które towarzyszyło jej, gdy patrzyła na truchło wilka. Ciężko westchnęła, obejmując się ramionami. Uczucia, takie jak współczucie czy też inne dobre emocje,  bardzo rzadko zdawała się odczuwać. Zazwyczaj czuła złość, żądzę i zazdrość. W pewnym momencie przestała odróżniać co jest tym dobrym, a co jest tym złym. Czasami tęskniła za tą starą Felicią, nieznającą ciemnej strony tego świata, co najważniejsze – tą Felicią, która do niego nie należała. O ironio! Dopiero widok martwego zwierzęcia obudził w niej te dziwne emocje, z którymi nie potrafiła sobie poradzić i rozróżnić. Czasami czuła się jak marionetka, za którą są pociągane sznurki, a ona tańczyła tak, jak ktoś kazał – na przykład teraz. Pieniądze i żądza niezliczonego bogactwa sprawiały, że Kotka zatraciła się w ciemności, która otaczała świat, a co gorsza – nie potrafiła się już niej wydostać.
Pieniądze, pieniądze i jeszcze raz pieniądze. To one stanowiły główny napęd dzisiejszego świata i nikt nie mógł nic na to poradzić. Jednak ona znalazła rozwiązanie. Kradzież.
Cokolwiek czuła, patrząc na martwego wilka, zniknęło tak szybko jak się pojawiło. W dodatku gdzieś niedaleko zauważyła światło latarki. Ktoś szedł w jej stronę. Zdjęła maskę, aby nie wzbudzać podejrzeń – jeszcze tego jej brakowało. Poczekała, aż grupa ludzi podejdzie, a gdy zaproponowali jej pomoc, wtedy coś w nią uderzyło, jak grom z jasnego nieba.
Dużo ludzi równa się dużo rzeczy, które mogłaby ukraść.
Bez problemu zgodziła się iść z nimi, nie bojąc się o to, że zrobią jej krzywdę. Pech, jaki sprowadzała na ludzi obracających się w jej towarzystwie na pewno nie zawiódłby jej w tej chwili. Nie obawiała się o swoje życie – była zwinna i silna, co sprawiało, że żaden zwykły człowiek jej nie dorówna.
Gdy rozbili namioty i usiedli przy ognisku, Felicia uważnie słuchała tego, co mieli do powiedzenia, nie zdradzając po sobie żadnych emocji, a niby te złowieszcze słowa wcale nie wywarły na niej negatywnych emocji, takich jak strach, czy nawet przerażenie. To był las, a w lesie mogło się czaić naprawdę wszystko, a nawet to co było wytworem ludzkiej wyobraźni. Widziała wiele i nic nie byłoby w stanie jej przerazić.
Powoli podniosła spojrzenie niebieskich oczu na osobę, która zadała jej pytanie, jednak nie czuła potrzeby, aby zwierzać się przypadkowo spotkanej osobie, która ofiarowała jej pomoc. Felicia we wszystkim czuła podstęp. Zbyt długo obracała się w środowisku, gdzie kłamstwo i zdrada były na pierwszym miejscu. Norma. Nie chciała jednak pozostawić tego pytania bez odpowiedzi:
- Jestem naukowcem. Badam tutejsze tereny – powiedziała spokojnie.

Felicia spodziewała się, że misja za którą zaoferowano jej taką kwotę nie będzie należała do łatwych i niestety, nie myliła się. To nazywało się kobiecą intuicją, która Kotkę nawet przez chwilę nie zawiodła. Koniec końców musiała przecież trafić na krwiożerczego potwora. Fakty składały się w jedną całość – te zamordowane zwierzęta, to chyba robota tego… odmieńca.
Kotka szybko przeanalizowała sytuację i rozważyła za i przeciw walce z monstrum. Wybrała jednak ucieczkę, która była najlepszym rozwiązaniem dla niej i jej świeżo pomalowanych paznokci. Była jednak przygotowana na wszelkie ewentualności, z czego ta była jedną z tych poważniejszych. Chwyciła szybko za swój plecak, który leżał przy niej i wyjęła małą, czarną kulkę. Nie miała nawet chwili, aby się zastanawiać. Z rozmachem rzuciła kulkę w kierunku potwora, a ta po zetknięciu z ziemią wybuchła, tworząc gęstą zasłonę dymną. Nie czekając ani chwili dłużej pobiegła między drzewa. Jeśli jej zdolności, takie jak przynoszenie pecha na innych teraz zadziałały, to miałaby szansę na ucieczkę i wdrapanie się niepostrzeżenie na drzewo. Jeśliby zadziałały. Miała taką nadzieję.