Gabinet i prywatne kwatery profesora OPCM

Gabinet profesora Storma znajdował się niedaleko sali do OPCM. Nauczyciel zrezygnował z małego gabineciku za klasą na rzecz nieco większego i bezpośrednio połączonego z jego prywatnymi kwaterami. Dzięki temu w razie czego uczniowie nie mieli problemów ze znalezieniem swojego opiekuna domu nawet nocą i nikt nie martwił się czy ich ulubiony profesor jest aktualnie w sypialni, czy jeszcze sprawdza przy biurku eseje drugorocznych.
Sam gabinet nie był jakoś bardzo duży, ale zdecydowanie można by go nazwać przytulnym. Nawet mimo kamiennych, zamkowych ścian, ciepłe drewno mebli oraz jasne kolory i stale palący się kominek, całkowicie załatwiły temat ewentualnego zimna. Duże biurko zawsze było pełne papierów i w lekkim nieładnie, na szczęście w tym bardziej pozytywnym sensie. Ludzkim.
Półki regałów przy ścianach pokrywały książki oraz rzeczy związane z nauczanym przez profesora przedmiotem, jak chociażby zapasy papieru, piór, wykrywaczów, instrumentów, czy kilka fiolek i słoików.
Poza biurkiem przy, którym stał fotel profesora i dwa wygodne krzesła dla gości, był jeszcze mały stoliczek z kolejnymi miejscami do siedzenia. (Na szlabany, chociażby!)
Ostatnią, istotną rzeczą w gabinecie jest duży obraz znajdujący się na ścianie za biurkiem profesora - a konkretnie, duży obraz przedstawiający dwie urocze nimfy spędzające wolny czas nad brzegiem jakiegoś leśnego jeziorka. Ubrane, jakby ktoś pytał. Obraz ten był jednocześnie przejściem do prywatnych kwater Johnny'ego Storma, a dwie miłe panie idealnie sprawowały się jako strażniczki ukrytego wejścia.

Same prywatne kwatery Johnny'ego Storma były utrzymane w podobnym klimacie co gabinet, chociaż jeszcze bardziej przytulne, jak to na prywatne pokoje przystało. O dziwo jednak, poza ciepłym brązem mebli nie dominowały tu barwy gryfindoru (jak pewnie zakładała większa część szkoły), a czerwień połączona z fioletami - które i tak były raczej tylko akcentami niż wszechobecnymi kolorami, jak to było w przypadku pokojów wspólnych. Cześć pełniąca funkcję zaloniku była połączona z sypialnią, dlatego już od wejścia najbardziej widoczne były wygodne fotele przy kominku, niewielki stoliczek, ze dwa regały na książki i inne rzeczy, szafy oraz, oczywiście, wygodne łóżko z fioletowymi kotarami. Kilka obrazów i gobelinów dodatkowo ozdabiało nagie ściany, okna dawały widok na zakazany las, a drzwi po prawej stronie prowadziły do prywatnej łazienki profesora.

Johnny Storm siedział przy swoim biurku i sprawdzał od niechcenia prace czwartorocznych o druzgotkach. Zdecydowanie nie było to jakoś wybitnie ekscytujące zajęcie, nawet mimo bujnej wyobraźni młodzieży. Jako profesor zawsze pozwalał uczniom na dodawanie w swoich pracach praktycznie każdych przemyśleń powiazanych z temtem nawet w bardzo pokrętny sposób, o ile wcześniej zawrą w tym podstawowe informacje i będą probowali jakoś uzasadnić swoje innowacyjne odkrycia czy wnioski. To zawsze sprawiało, że sprawdzanie esejów i wypracowań było dla niego nieco ciekawsze... ale dzisiaj czytanie wypocin gryfonów i puchonów jakoś naprawdę mu nie szło. Westchnął cierpiętnioczo odkładając na bok kolejny esej, na co jedna z nimf na obrazie zanim zachichotała rozbawiona.
- Śmiej się, śmiej, Echo. To nie ty musisz sprawdzać te wszystkie strony - mruknął, zerkając przez ramię na pluskającą się w jeziorku dziewczynę oraz jej koleżankę, aktualnie grającą coś cicho na harfie. Jego nimfy może nie należały do szczególnie rozmownych towarzyszek, ale i tak zdecydowanie cieszył się, że to one pilnują jeho kwater, a nie jakiś stary, zrzędliwy czarodziej, uwielbiający nomerologię i wojny gobilow. Uh.
Zabawnie też się czasem obserwowało uczniów przychodzących do niego na szlabany lub w innych sprawach - czasem odnosił wrażenie, że te dwie złośliwe istotki na płótnie specjalnie wdzieczą się i zaczepiają niewinnych uczniów, traktując to jako rozrywkę. Cóż. Wcale im się nie dziwił.
Johnny westchnął po raz kolejny i znów sięgnął po pergamin, ponawiając próbę rozszyfrowania elfickich literek jakiejś puchonki. Doprawdy, naprawdę wyraźniejsze pisanie nie zabija...

Słysząc pukanie, Johnny od razu uniósł głowę znad pergaminu. Czyżby wybawienie? Może i profesorowi nie przystawało takie zachowanie... ale co poradzić? Każdy zasługuje na chwilę przerwy i ma swoje słabości. Nawet on. A te prace naprawdę dzisiaj wyjątkowo go męczyły.
I faktycznie, za drzwiami naprawdę stało jego wybawienie. Na widok znajomych, jasnych włosów jednej z jego uczennic na twarzy profesota pojawił się szczery uśmiech.
- Ach, panna Danvers. Proszę, proszę, wejdź - skinął jej głową zachęcająco. Sam, chociaż był kiedyś mieszkańcem domu lwa, a obecnie jest opiekunem małych lwiątek, nigdy nic nie miał do innych domów. No dobrze, może przez pierwsze lata szkolne znalazłoby się kilka rzeczy temu przeczących... ale już dawno z tego wyrósł. Ba, nawet kończąc szkołę miał wielu przyjaciół spoza gryfindoru! Obecnie zaś starał się być jak najbardziej uczciwy w stosunku do każdego niezależnie od domu w jakim mieszkał. Jak do tej pory wychodziło mu to bez większych problemów.
Sama Carol zdecydowanie nie była wyjątkiem od tej reguły. Nawet jako ślizgonka była przez profesora obdarzona taką samą dawką sympatii i uwagi jak i inni. Poza tym... kto nie zwróciłby uwagi na taką ładną dziewczynę? Przecież złe traktowanie takiej uroczej uczennicy byłoby zbrodnią.
- W czym mogę pomóc? - zapytał, jednocześnie wskazując zapraszająco na wolne miejsce przy biurku naprzeciwko siebie. Od niechcenia też odsunał przeglądane prace na bok. Jakoś tak dalej niż było potrzeba, w równy stosik nie zapowiadający szybkiego powrotu do pracy.
Przez sekundę Johnny miał wrażenie, że nimfa za nim znowu cicho zachichotała, ale pistanowił to zignorować.

Johnny z nie do końca dobrze ukrytym zaciekawieniem obserwował dziewczynę, czekając aż usiądzie i wyjaśni przyczynę niezapowiedzianej wizyty. Nie żeby jakoś specjalnie się starał owo zaciekawienie ukryć. Raczej miał nadzieję, że dziewczyna zinterpretuje ją jako uprzejme i niewymuszone zainteresowanie. W końcu zawsze chętnie pomoże swoim uczniom, prawda?
Zwykle to gryfoni przesiadywali u niego w gabinecie na herbatce (czasem nawet herbatce z dodatkami czy na samym piwie kremowym, ale to już pozostawało tylko między nim a lwami), ale i innym domownikom zdarzało się wpadać do niego w jakiś sprawach, po poradę, czy dopytać się o coś związanego z lekcjami. Kto jak kto, ale Johnny Storm zawsze chętnie pomagał w najpóźniej rzeczach, nawet jeśli czasem naginał przy tym odrobinkę swoją pozycję nauczyciela czy w pełni profesjonalne stosunki profesor-uczeń.
Kiedy dziewczyna usiadła, Johnny machnięciem różdżki przywołal niewerbalnym zaklęciem z szafki obok talerzyk ze świeżymi, czekoladowymi ciasteczkami. Z Miodowego Królestwa, oczywiście. Wciąż był tamtejszym stałym bywalcem.
Gdy dziewczyna wytłumaczyła powód swojej obecności, Johnny skinął głową.
[color:6b2c=cc6600]- Może faktycznie nie do końca jasno wytłumaczyłem o co mi chodzi. Trzeba będzie to nadrobić, tak. Jeśli masz teraz trochę czasu, możemy zacząć nawet zaraz, chociaż pewnie przyda się jeszcze przynajmniej jedno takie spotkanie.. - odparł po chwili namysłu. Nie miał nic przeciwko dodatkowym korepetycjom, oczywiście. Lubił nauczać, a Carol jako inteligentna uczennica jedynie mogła mu tym sprawić przyjemność... zerknął na dziewczynę, starając się ignorować dwuznaczność tego stwierdzenia w swojej głowie.
Przynajmniej częściowo.
- Zabawa z patronusem jest nieco trudniejsza i przyjemniejsza za razem, ale jeśli na początek wolisz uroki, to chyba powinniśmy przenieść się gdzieś, gdzie będzie nieco więcej wolnego miejsca.

Nie mogąc nic na to poradzić, mężczyzna zaśmiał się rozbawiony komentarzem dziewczyny. Uniósł zaczepnie brew dodatkowo w odpowiedzi na jej odważne pytanie.
- Wezmę to pod uwagę, panno Daverns. Chociaż, jeśli moja niedokładność będzie skutkowała kolejnymi korepetycjami, kto wie? Może zdarzyć mi się jeszcze raz czy dwa zaniedbać coś niechcący - uśmiechnął się czarująco...czyli prawie jak zwykle. Może jedynie bardziej rozbawiony i prowokujący niż zazwyczaj. W końcu skoro dziewczyna miała odwagę zaczepiać go w ten sposób, czemu sam by nie miał w nieco inny?
Zadowolony skinął głową na jej dalsze słowa. Cudownie! Papa, prace czwartorocznych. Witajcie ciekawsze, dodatkowe zajęcia z uroczą panią Daverns!
Przez chwilę milczał, zastanawiając się nad odpowiedzią na jej pytanie dotyczące miejsca.
- Właściwie opcje są dwie. Pierwsza, to przejście do standardowej sali lub znalezienie jakieś innej, nieużywanej. Druga jest opcją dla leniwych - machnął dłonią w stronę obrazu za sobą - czyli moje komnaty. Może nie są btak duże jak sala, ale na pewno jest wygodniej niż tutaj - stwierdził. Właściwie, ciekawiła go odpowiedź dziewczyny. Niewiele osób ma okazję zwiedzać prywatne pokoje któregokolwiek profesora, nawet Johnny'ego Storma. Z drugiej jednak strony,  pewnie niewiele osób w ogóle ma na to ochotę, nie licząc tych ciekawskich oraz chętnych do zrobienia jakiegoś żartu.
A do jakiej kategorii będzie należeć Carol? Ciężko stwierdzić. Jednak niezmiernie to Johnny'ego ciekawiło.
- No i ewentualnie w przypadku rzucania zaklęcia patronus możemy zostać tutaj, jeśli tak wolisz - dodał jeszcze ostatecznie.

Ach, ta ślizgonka natura. A więc jednak korzyści i ciekawość zwyciężyły z nieznanym i odrobiną niepewności. Bardzo dobrze. Zawsze będzie ciekawiej.
Johnny posłał dziewczyny radosny uśmiech.
- Wspaniale! W takim razie zaoszczędzimy trochę czasu - stwierdził. Praktycznie było widać, że jest w co raz lepszym humorze.
Odłożył na właściwe miejsce leżące obok niego pióro i zakręcił do tej pory otwarty kałamarz z czerwonym atramentem. Zerknął jeszcze na szybko, czy coś ważnego zostawił, a kiedy już się upewnił, że wszystko jest w porządku, wstał i od niechcenia poprawiając ciemnoniebieskie szaty podrzedł do obrazu z nimfami.
- W takim razie zapraszam, panno Daverns - uśmiechnął się zachecajaco. - Stagnum - podał hasło nimfom, na co te pomachały jeszcze wesoło do dziewczyny za profesorem, a potem otworzyły wejście.
W komnatach, na całe szczęście dla Storma, panował porządek. Być może była w tym spora zasługa skrzatów domowych, kto wie? W saloniku widać jednak było ślady normanej obecności mężczyzny, jak to zwykle bywało w pokojach czy mieszkaniach. Otwarta książka z zakładką z pióra czekała na dokończenie, przez jeden z foteli przewieszona była inna szata, której profesor nie miał okazji jeszcze schować do szafy. W kominku wesoło trzaskał ogień, a stonowane fiolety nie drażniły oczu jak pomarańcze i czerwienie lwów.
I faktycznie, miejsca było sporo. Zrobiło się go jeszcze więcej kiedy Johnny krótkim zaklęciem odsunał bardziej pod ścianę fotele i stolik, odsłaniając większą część miekkiego dywanu.
- No to co. Zaczynamy naukę? - zapytał po chwili, specjalnie dając wcześniej dziewczynie chwilę na rozglądanięcie się i przyzwyczajenie do nowego otoczenia.
- Może na początek zaczniemy od patronusów właśnie? Wiem, że to wyczerpujące zaklęcie, a już szczególnie kierowanie swoim patronusem czy ustalanie gdzie ma się pojawić lub udać. Musisz mi tylko powiedzieć z czym masz największą trudność lub co było niejasne. Teoretycznie zasady tworzenia patronusa wyglądają na proste, ale jak pewnie sama na lekcjach widziałaś, wcale takie nie jest. Często najważniejsze jest odnalezienie odpowiedniego momentu między myślą a samym wymawianiem zaklęcia i żeby ten moment znaleźć potrzeba sporo ćwiczeń.

Cień rozbawienia pojawił się na twarzy profesora gdy usłyszał ten, hm, opis zachowania pratronusa. O odpoczywających formach jeszcze nie słyszał, ale fakt, takie określenie mogło być całkiem trafne w przypadku nieposłusznych form cielesnych.
Skinął głową dając dziewczynie znać, że rozumiem o czym jest mowa.
- To na początku skupmy się na samej formie patronusa, potem zajmiemy się jego lenistwem. Mogłabyś rzucić zaklęcie? Zobaczę w jaki sposób trzymasz różdżkę i twoją postawę... -zaproponował, stając z boku dziewczyny aby mieć lepszy widok. - Dla wyjaśnienia: nie wątpię w to, że dobrze opanowałaś teorię. W tym zaklęciu często nawet wykonując poprawnie wszystkie zalecenia coś się dzieje nie tak, to kwestia osoby i podejścia - dodał po chwili namysłu. Wiedział, że uczniowie, a na pewno ślizgoni, nie lubili przyznawać się do teho, że czegoś nie wiedzą, a samo zgłoszenie się bezpośrednio do profesora o korepetycje nie było rzeczą łatwą. Chciał więc dać dziewczynie jak najwięcej komfortu i traktować to raczej jako... szlifowanie umiejętności, niż nadrabianie braków. Właściwie tak właśnie było. Braki to mógł mieć Steve Rogers przez zaczepki pana Starka na lekcjach. Ale nie Carol Daverns.
Johnny oparł się o jeden z najbliższych foteli, obserwując poczynania Carol. Po raz kolejny gdzieś tam w głowie docenił zawód nauczyciela. Może i miał dużo minusów, jak chociażby sprawdzanie esejów do pierwszej w nocy, nieszczególnie duża pensja, czy wstawanie na zajecia o jakiś dzikich godzinach... ale swoje plusy również. Chociażby jak teraz. Coż, raczej nie było niczego zaskakującego w tym, że jako młody mężczyzna potrafił dostrzegać takie drobne rzeczy jak zabawa różdżką w dłoniach i czasem postrzegać to w prawie dwuznaczny sposób. Świat jest pełen dwuznaczności, nie oszukujmy się!  Nie znaczy to od razu, że był zły, albo właśnie planował uwieść pół szkoły, prawda? Prawda.
Poza tym, potrafił oddzielić zawód od reszty świata. Zazwyczaj. Oczywiście, że tak. Teraz też dziewczyna była tu tylko i wyłącznie w celach naukowych (och, Jonathanie, to zabrzmiało źle, weź się w garść). Naprawdę! Faktycznie był za leniwy, żeby iść do innej sali, a tu było zdecydowanie wygodniej i bardziej kameralnie. Do ćwiczenia patronusów idealnie.

Johnny uważnie obserwował poczynania Carol, próbując dostrzec przyczynę problemów dziewczyny. Właściwiej już sam wcześniejszy opis był pomocny, ale między powiedzieć, a pokazać, jest naprawdę ogromna różnica. O wiele łatwiej pomóc, kiedy dokładnie zobaczy się w czym leży problem.
A problem leżał… w zasadzie mniej więcej w tym o czym początkowo pomyślał Johnny. No dobrze, może przyglądnięcie się temu uważniej rozjaśniło mu kilka dodatkowych rzeczy, ale i tak był blisko! Profesor pogratulował sobie jeszcze raz w myślach. Tak dla dodatkowego na poprawę samopoczucia.
Kiedy tylko patronus Carol zniknął, mężczyzna skinął głową.
- Nie jest źle. Właściwie problem to wręcz kwestie kosmetyczne, bo najtrudniejszą cześć, czyli stworzenie samej cielesnej postaci patronusa, opanowałaś – stwierdził z uśmiechem, bawiąc się swoją różdżką między palcami.
Odepchnął się od fotela i podszedł do dziewczyny. Ignorując coś takiego jak przestrzeń osobista czy inne bzdury stanął blisko niej, by zaraz ująć dłoń w której ta trzymała własną różdżkę.
- Po pierwsze: troszkę więcej pewności do siebie i swojego patronusa. Nie bez powodu używając tego zaklęcia przywołujemy swoje najszczęśliwsze wspomnienia. Chociaż to wyczerpujące, powinno sprawiać nam pewnego rodzaju przyjemność. Być częścią nas. Chronić. Dlatego, różdżkę trzymamy pewnie i równie pewnie wykonujemy ruch – tłumacząc zamknął jej palce na różdżce w nieco mocniejszym uchwycie.
- Po drugie: nie chcę pytać jakiego wspomnienia używasz, bo to dosyć prywatna rzecz. Może jednak powinnaś spróbować z różnymi? To znaczy, nawet jeśli do tej pory używałaś innych, nie tylko jednego, może są podobnego charakteru? – zapytał, zerkając na nią z namysłem.
Zauważając, że chyba nieco zbyt długo trzyma dłoń Carol w końcu odsunął się trochę i sięgnął po własną różdżkę. Nie żeby poczuł się zakłopotany, czy coś. Skąd. Raczej nie chciał niechcący za bardzo speszyć samej dziewczyny, bo przecież nie o to chodziło.
- Szczęśliwe wspomnienia dzielimy na wiele kategorii. Zwykle wybiera się jakieś wyjątkowo „dobre”, związane z rodziną, miłością i tak dalej. Ale kto powiedział, że to ma być coś takiego? Warto poszukać różnych rzeczy, wcale nie muszą być przez to słabsze… a może wręcz przeciwnie?

Johnny machnął różdżką wypowiadając zaklęcie i po chwili obok nich zaczął biegać całkiem żywiołowy ryś.

Mężczyzna na moment zmarszczył brwi z namysłem. Chciał jak najlepiej wyjaśnić co ma na myśli, ale jako człowiek czynu zwykle preferował pokazywanie niż tłumaczenie. Oczywiście, jako nauczyciel potrafił i wręcz musiał umieć tłumaczyć różne rzeczy w sposób jak najbardziej przystępny... co nie zmieniało tego, że czasem wolał ułożyć wszystko w głowie zanim zacznie mówić.
- Spróbuję to wytłumaczyć na może nieco skrajnych przykładach. Gdyby porównać dwa wspomnienia, jedno to otrzymanie wymarzonego prezentu na święta w otoczeniu rodziny, drugie to wyjazd na wakacje w jakieś ciepłe kraje z przyjaciółmi. Rzeczy całkiem różne, na pierwszy rzut oka, ale uczucia z nimi związane mają podobny charakter. Radość z towarzystwa bliskich i samej chwili, w odczuciu końcowym całkiem podobne, prawda? - w trakcie mówienia machnął różdżką sprawiając, że ryś rozpłynął się w powietrzu. Nie na stałe, bo zamierzał go jeszcze raz czy dwa przywołać, ale to po kolei.
- Gdyby jednak na wspomnienie użyć czegoś mniej, nazwijmy to, grzecznego? I teraz wspomnienie o świętach porównać do radości ze złamania nogi znienawidzonej osoby? Tutaj widać różnicę. Nie, żebym sugerował, że masz szukać przyjemnych wspomnień akurat w cierpieniu innych. Ale to może być tak naprawdę wszystko co cieszy. Radość i duma. Szczęście i ekscytacja. Szczęście i wręcz coś bolesnego... ale dającego wystarczająco dużo siły, żebyś poczuła je całą sobą. - Johnny uśmiechnął się, po części też do własnych myśli.. i może kilku wspomnień używanych przez niego samego. Pewnie sporo dorosłych czarodziejów wntym momencie mogłoby się nie zgodzić z jego metodami, ale jakoś średnio go to obchodziło. Akurat on, nawet jako były gryfon, nigdy jakoś nie przywiązywał wielkiej wagi do tych wszystkich wielkich słów o miłości, odwadze i tak dalej. Oczywiście, niezwykle ważne rzeczy, ale świat składał się z o wiele większej ilości rzeczy!
- Czasem trzeba pobawić się wspomnieniami, zanim znajdzie się te odpowiednie. Też potrzebowałem trochę wprawy, a czasem takie ćwiczenie jest też ciekawe dla nas samych - stwierdził wesoło i jakoś tak w przypływie chwili znowu wyczarował patronusa - tym razem jednak ryś wytrwał jedynie chwilę zanim zniknął.
Johnny wydął wargi prawie jak nadąsany. - Czasem nie wychodzi, ale nie ma co się zrażać.

Johnny nie mógł powstrzymać krótkiego śmiechu na komentarze dziewczyny.
- Spokojnie, to nie była żadna wycieczka do czegoś związanego z twoim domem czy samą tobą, Carol. Uprzedzałem, że użyję innych skrajnych porównań - uniósł obie dłonie jakby w obronnym geście.
Przy okazji też musiał przyznać dziewczynie rację jeśli chodziło o ubrania. Sam był osobą zdecydowanie ciepłolubną i czasem zdarzało mu się nie zauważać skoków temperatury, jednak kiedy już ją dostrzegł nie miał też problemu z pozbyciem się jakiejś warstwy garderoby dla dopasowania do standardów. To, że ciepło mu nie przeszkadza nie znaczy, że nie będzie mu wygodniej po zdjęciu szaty.
I faktycznie, idąc w ślad za Carol po chwili i jego ciemnoniebieska szata wylądowała na wolnym oparciu, a sam mężczyzna został w o ton ciemniejszych spodniach i jasnej koszuli.
- Sam wolę używać nieco bardziej nietypowych wspomnień. Głównie związanych z adrenaliną. Wyścigi na miotłach, wygrana ważnego pojedynku magicznego... czy pierwsze miejsce w nieco mniej legalnym wyścigu motocyklowym - mrugnął do dziewczyny porozumiewawczo - dla mnie czasem wywołują o wiele więcej pozytywnych emocji niż inne. Mogą być moją tarczą. A ty musisz znaleźć własną... widziałaś jak wyglądają wspomnienia odkładane do myślodsiewni? - zmienił nagle nieco tor myślenia, wpadając jeszcze na nieco inny pomysł wytłumaczenia sensu zaklęcia. Nie każdy miał okazję widzieć proces wyjmowania wspomnień, nie wspominając już o robieniu tego samemu. Myślodsienie były drogimi artefaktami, a przelewanie wspomnień do buteleczek od tak sobie było raczej niezbyt popularne i bez większego sensu.

Mężczyzna słysząc uwagę Carol parsknął śmiechem rozbawiony i pokręcił głową. Oczywiści, nie przeszkadzały mu takie zaczepki w żaden sposób. Wręcz przeciwnie – takie prowokujące odpowiadanie było na swój sposób urocze i zabawne. I na pewno ciekawe.  Małe węże muszą być przecież wygadane, czyż nie? Taki ich urok. Sam Johnny na lekcjach może nieco bardziej pilnuje dyscypliny w takich kwestiach, inaczej w końcu uczniowie zaczęliby wchodzić mu na głowę, ale w rozmowach poza godzinami pracy mógł pozwolić sobie na więcej luzu.
- Lubię zaskakiwać. A uczniowie jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiedzą… i dzięki Merlinowi. Już i tak pewnie wiecie o mnie więcej niż mi się wydaje – rzucił w odpowiedzi wesoło.
Gdy jednak Carol zaproponowała zmianę tematu ich dodatkowych zajęć Johnny uniósł brwi.  I wcale nie na niby. Skrzyżował ręce na piersi posyłając jej pytające spojrzenie w stylu „Doprawdy~?”.
-Tak szybko się poddajemy, hmm? Po tych wszystkich uwagach jeszcze pomyślę, że nie podoba ci się mój sposób nauczania – tu teatralnie złapał się za serce i skrzywił z bólu – albo, co gorsza, sama nie chcesz przyłożyć się do tego odpowiednio mocno. – Johnny zerknął na nią z ironicznym półuśmiechem.
- Trochę woli walki, młoda damo. Ale jeśli wolisz poćwiczyć później sama, nie ma problemu.
Mimo swoich słów, w trakcie mówienia Johnny podszedł do jednej z szafek wyjątkowo niezagraconej książkami. Po uchyleniu drzwiczek, Carol ze swojego punktu widzenia mogła dostrzec łagodną, jasną poświatę i kawałek myślodsiewni. Profesor jednak nie sięgnął po zdobioną runami i najwyraźniej częściowo zapełnioną misę. Zamiast tego zabrał z wąskich półeczek dwie szklane fiolki.  Obie wypełnione były ni to gazem, ni to cieczą o srebrnej, jasnej barwie. Wspomnieniami. Jedna była nieznacznie ale dostrzegalnie jaśniejsza od drugiej.
Mężczyzna zamknął szafkę i wrócił do Carol.
- To jeszcze tylko jedna rzecz i możemy przejść do uroków. To – zamachał fiolkami, aż zawartość zawirowała lekko – są moje wspomnienia. A to jest mój patronus.
Johnny machnął różdżką wymawiając zaklęcie i po chwili obok nich znów biegał srebrzysty ryś. Mężczyzna wręczył dziewczynie fiolki aby mogła się im przyjrzeć. Miał nadzieję, że nawet bez tłumaczenia tego na głos ślizgonka dostrzeże podobieństwo między substancjami. W końcu o to chodziło. Tym były patronusy.
- Nie jestem specjalistą w dziedzinach magii umysłów, jest wiele osób o wiele, wiele lepszych ode mnie, ale jeśli chce się zrozumieć prawdziwą naturę tego zaklęcia i stworzyć jak najsilniejszą postać cielesną, to jest chyba najlepsze tłumaczenie. Znajdź myśl, wspomnienie, z którego stworzysz swoje własne zwierzątko – uśmiechnął się, zerkając na własnego rysia, aktualnie skaczącego po dywanie koło kominka.

Uwagę o prawdziwości wiedzy uczniowskiej Johny podsumował jedynie tajemniczym uśmiechem. Cóż, niby sporo słyszał z tych „ploteczek”, mniej lub bardziej prawdziwych, lecz póki sobie były i mu nie przeszkadzały, nie miał nic przeciwko. Może raz czy dwa zdarzało mu się w żartach je prostować, ale to jedynie w skrajnych przypadkach. Jeszcze nie pracował w tej szkole na tyle długo, żeby wyrobić sobie jakieś legendarne historie, ale uczniom nie potrzeba wiele czasu na wyrobienie sobie konkretnej opinii o profesorach, co ostatecznie skutkuje wymianą różnego pokroju i wagi ciekawostek między mieszkańcami szkoły. Ale co poradzić. Taka praca.
- Dobrze, dobrze, w takim razie zaraz przejdziemy do działania, panno Danvers – pokręcił tylko głową. Jeszcze kilka lat temu gdyby ktoś powiedział Johnny’emu, że będą posądzali go o zbyt dużą ilość mówienia, a zbyt małą działania, roześmiałby mu się w twarz. Fakt, rozgadany był, ale zwykle „działanie” i impulsowość były jego drugą naturą. A tu proszę bardzo.
I ooch, naprawdę trafił na odważnego węża.
- Nie są złe. A niegrzeczne… dosyć. To jaśniejsze bardziej – posłał dziewczynie zaczepny, wręcz dwuznaczny uśmiech. Sama pytała, prawda? A on nie miał nic przeciwko odpowiadania prowokacją na prowokacje.
Odebrał od niej fiolki i jeszcze zastukał palcami w szkiełko, zanim znów podszedł do szafeczki, żeby odłożyć je na swoje poprzednie miejsce. Stuknął potem różdżką w drzwiczki, aż te na sekundę błysnęły od jakiegoś zaklęcia ochronnego.
- No, a teraz.. uroki. Co my tam na ostatnich zajęciach robiliśmy… - podrapał się palcami po brodzie z namysłem. Naprawdę, prowadzenie wszystkich roczników może czasem być kłopotliwe. – Chodzi ci o zdejmowanie samych uroków z kogoś, z przedmiotów, rozpoznawanie i rozróżnianie ich w praktyce, czy..? – zerknął na nią pytająco.

- Powiedziałbym raczej, że im jaśniejsza tym przyjemniejsze wspomnienie - odparł niespeszony w żaden sposób ani nic, traktując pytanie właściwie jak każde inne. Jako, że on sam nigdy nie miał problemów z poruszaniem tego typu tematów, czemu miałby nie odpowiadać gdy pytają?
I tak, sam Johnny także zauważył powoli rosnącą...hmmm... swobodę wypowiedzi u Carol. Ale w sumie - czemu nie? Jemu to nie przeszkadzało, jej najwyraźniej też, a póki nie zaburzy to jakiegoś trybu pracy w klasie, problemu nie było. A raczej nie zaburzy. Kto jak kto, ale ślizgoni tego typu rzeczy woleli pozostawiać dla siebie, albo chociaż dbali o własne zachowanie na lekcjach. Przydatna rzecz, szczególnie dla niego.
No, chyba, że akurat jakiś wąż przysypia sobie gdzieś z tyłu sali na jego lekcjach.
Oczywiście, pamiętając doskonale czasy własnych "studiów", Storm nie miał dziewczynie tego za złe. Ile on lekcji przespał! Nie mógł jednak się powstrzymać przed udawaniem nieco dotkniętego. Chociaż przez moment.
- Na skarpetki Merlina, czyli jednak zdarza mi się przynudzać? I to jeszcze nudzić nawet ciebie? Świat się wali, czas umierać - opuścił głowę w teatralnej rezygnacji. Mimo tego ostatecznie zerknął na nią z co raz bardziej widocznym rozbawieniem i w końcu machnął ręką.
- Zdarza się, zdarza. Co, oczywiście nie znaczy, że od razu daję na to ci pozwolenie i od dziś możesz spać na każdych zajęciach. To byłoby niepedagogiczne. Możesz tylko raz na jakiś czas, jeśli potem ładnie nadrobisz materiał - pogroził jej palcem.
W międzyczasie zauważając, że jego ryś dalej szaleje po komnatach, machnięciem różdżki zakończył zaklęcie. Wrócił też do Carol i oparł się obok o ten sam fotel co ona.
- To teraz tak. Opowiadałem głównie o takich możliwościach w przypadku zaklęć czarnomagicznych, ale ich, jak zapewne się domyślasz, na lekcjach nie używaliśmy. Zasady te działają jednak w taki sam sposób też na nieco łagodniejszych urokach, jak chociażby ipmedimenta. Zaklęcia ogólnie bardziej długotrwałe w działaniu się do tego wliczają. Jak coś takiego robić pokazywałem tylko w podstawach i jako dodatek, bo na razie was obowiązuje nie tworzenie, a jedynie rozpoznawanie i obrona przed czymś takiem, alee... - zerknął na Carol z namysłem. - Jeśli masz ochotę, mogę i poduczyć się tej drugiej strony. Całkiem przydatne, szczególnie w użyciu na przedmiotach.