Pokój numer #520

Ulga i spokój, które wypełniały dziewczynę jeszcze w więzieniu teraz odpuściły razem z bólem obrażeń. Gdy tylko zauważyła nowe ubrania natychmiast się przebrała. Wypychacze były nieprzyjemne, dodatkowo niepotrzebnie grzały i ocierały jej ciało. Z ulgą znów stała się randomowym cywilem. Och, jak cudownie być anonimową!
Sin jednak wiedziała, że na jakiś czas lepiej odpuścić farbowanie włosów. I tak zbyt mocno wyróżniała się z tłumu. A teraz musiała stać się tak przeciętna jak tylko się da.
Przebrana słuchała uważnie kobiety i póki mogła starała się udawać, że nic z nią nie jest. Była cała, nie mogło jej przecież nic doskwierać... jednak zaciskane wręcz do bólu zęby mówiły coś innego. Dopiero w pokoju z trudem dotarła sama na łóżko. Otarła czoło biorąc kilka głębokich wdechów. Kiwnęła kobiecie głową, gdy ta wyszła i potarła twarz. Była wolna... była głodna. Musi coś zjeść, oraz znaleźć leki.
Spojrzenie padło na paczkę. Podczołgała się do niej i otworzyła. Wręcz z rozczuleniem pogładziła rewolwer. Jednak jej uwagę przykuł lek. Tak, to było to czego na razie potrzebowała. Chwyciła za igłę i starała się ją sama wbić. Potrzebowała chwili by wymierzyć. Zagryzła mocno wargi, ale potrzebowała tego leku. I w końcu się udało. Niby powinna była czekać na lekarzy, ale i tak nie zamierzała wyglądać przy nich na słabą i niekompetentną. Jeszcze by sobie pomyśleli nie wiadomo co.
Gdy zbawcza receptura zaczęła działać dziewczyna jeszcze raz rozejrzała się po lokum. Musiała się upewnić co i jak ma dostępne. Podniosła się. Najpierw sprawdziła jakie dokładnie dostała stroje, a potem zajrzała do łazienki.

Sin spojrzała na perukę z niechęcią. Niemniej, nim zejdzie czerwona farba minie trochę czasu, dlatego musiała się dostosować do tego niewygodnego zastępnika. Odwróciła się w stronę mężczyzn. Ani torby, ani cywilne ubranie nie zachęcały jej.
Nienawidziła być na czyjejkolwiek łasce, szczególnie osób, które mogły ją zabić jednym "nieostrożnym" pociągnięciem noża. Ale usiadła czujnie się im przyglądając. Żałowała, że nie wyciągnęła noża z torebki, by w razie czego móc się bronić. Ale niestety zostały jej tylko pięści.
- Słucham więc?- uniosła jedną brew oczekując informacji. Sama nie wiedziała czego dokładnie powinna się po nich spodziewać. Niemniej, nie chciała być już dłużej zależna od tamtej podejrzanej substancji. Zbyt dobrze działała, na pewno była na bazie jakiegoś narkotyku. A bycie uzależnioną jakoś średnio jej pasowało.

Sin czekała cierpliwie słuchając informacji. Symbiont nie bardzo ją interesował, ale dobrze wiedzieć, co ciekawego porabia jej organizacja, gdy ona kisi się w więzieniu. Byłaby wściekła, gdyby rzucili dla niej wszystko w cholerę. Acz... w jakiś sposób byłoby to miłe.
- Mam nadzieję, że jeśli nie symbiont to może jednego Avengera na tortury nam przywiozą. - była zła, że jej misja się nie powiodła. Przynajmniej mogłaby jakoś odreagować. Obserwowała uważnie mężczyzny, wykonując jego polecenia.
Na wspomnienie o ojcu zjeżyła się. Nie była pewna, czy chciała widzieć się z powrotem z jego czerwoną gębą. Właściwie... to było kłamstwo. Bardzo chciała wiedzieć, że temu nic nie jest. Że jest cały i zdrowy. Tęskniła za nim okropnie.
O stracie łączników nie zareagowała. Niestety coś trzeba poświęcić w imię czegoś. Ale jednak powinni się wstydzić, że mają tam tylko ledwo trzech ludzi. Trzech ludzi! To jakaś kpina! Aż się w niej zagotowało na samą myśl. Gdzie jest ta cholerna, potężna Hydra przez którą Kapitan Ameryka sika po nocach do łóżka? Czy naprawdę nie stać ich na więcej niż trójka ludzi?!

Sin pozwalała się badać, choć powoli wszystko zaczynało ją irytować. Wzięła kilka głębokich wdechów i już złorzeczyła ile to mogło trwać. Szczęśliwie obeszło się bez krojenia.
Jednym uchem słuchała poleceń lekarza, a w głowie zastanawiała się jak ma uniknąć nadwyrężania, gdy przyjdzie jej sp... szybko uciekać z tego lokum przed Raftem. No chyba, że ci też mieli agentów jak z koziej dupy trąba. Jeśli tak to była całkowicie bezpieczna. Tylko nie kusić losu i będzie miała permanentny spokój.
- Oczywiście panie doktorze.- myśl o lekach, dzięki którym będzie mogła zapomnieć o bólu wydawała się bardzo kusząca. Niemniej, ciągłe leżenie wcale jej się nie podobało. Potrzebowała jakiejś książki, zadań. Cokolwiek. Nie mogła tylko leżeć! Nieróbstwo było samo w sobie torturą. Jeszcze tylko czekoladek zabrakło do opychania się by jej dupa urosła. A tego nie chciała. O nie, nie.