Las Vegas Strip

Lubiła ten zakątek w Vegas. Światła, flesze, piękne budynki, modelki, aktorzy. Wszystko to sprawiało że zapominała o codziennej nudzie związanej z byciem X Men. Lekcje z młodymi, treningi, wypady w poszukiwaniu nowych. Naah... To wszystko nie było dla niej. Oczywiście w pełni szanowała ideę powstania tamtego miejsca jednak ciężko jej było się tam wpasować.
Kiedy roboty rozpoczęły atak akurat była w jednym z butików i przymierzała nowe buty. Cena kończąca się trzema zerami sprawiała, że Elizabeth jeszcze bardziej ich pragnęła. Lubiła opływać w luksusach, nawet jeśli były to tylko buty.
Kiedy przez witrynę przeleciał człowiek i ranny wczołgał się za ladę sklepu, wybuchła panika. Ekspedientki ruszyły ku tylnemu wyjściu zaś Betsy westchnęła głęboko i oczywiście założyła drugiego pięknego buta po czym powoli, przyklejona do ściany wyjrzała na zewnątrz. Widząc roboty od razu użyła swoich zdolności żeby sprawdzić czy ktoś nimi kieruje od środka. Tak przecież było w przypadku Starka. Niestety te kupy żelastwa były w pełni sterowane zdalnie. To znacznie utrudniało sytuację i stawiało Psylocke w nieciekawej pozycji.
Zaszyła się zatem na zapleczu butiku i usiadła po turecku. Skupiła się na tyle, na ile mogła i zaczęła skanować okolice oraz okoliczne umysły przeskakując z jednego do drugiego wpajała przechodniom sugestie ukrycia się kiedy nagle trafiła na dosyć ciekawą barierę. Umysł, który był w pewnym stopniu odporny na telepatię? Wolała nie drążyć dalej bo przysporzyłaby tylko ogromnego bólu tej osobie. Przeskoczyła zatem na najbliższą osobę czyli Stefana Poroszenko i jego oczami zerknęła na tajemniczą postać.
- Victor von Doom w Las Vegas? Co Pana tu sprowadza? - powiedział Poroszenko wpatrując się w swojego towarzysza pustym wzrokiem. Wokół oczu Stefana malował się tajemniczy wzór różowego motyla co było jasnym znakiem o obecności Elizabeth w umyślę mężczyzny.

Victor dalej się przemieszczał nie chcąc zwracać uwagi i szukając wrogich machin. Widział już jakieś pierwsze, które atakowały jakieś pomniejsze budynki. Nie rozumiał celu ich działania. Nie była to typowa inwazja. Nie przejmowały sektora za sektorem tworząc swoistą linię frontu. Bardziej przypominało to działania partyzanckie przypatrując się sytuacji we wszystkich miastach Stanów Zjednoczonych Ameryki. Doom rozmyślał i dalej podążał w głąb ulicy, a Stefan cały czas za nim podążał. Czuł się nieco zaszczuty w tym mieście. Nie przepadał za nim. Z jednej strony chciałby zwycięstwa robotów w celu jego całkowitego zniszczenia, a z drugiej strony chciałby ci dziwni przybysze nie dokonywali większych zwycięstw, ponieważ to może być zachwianiem olbrzymiego, światowego status quo.
Doktor Doom poczuł się jeszcze dziwniej gdy ktoś opętał jego sługusa. Uznał to zachowanie za akt najwyższej arogancji, którego nie będzie tolerował. Miał ochotę porazić prądem Stefana, by ta energia również otrzymała ten atak. Jednak wizja niesienia wielkiego mężczyzny obładowanego bronią na wrogim terytorium nie było dobrym pomysłem w jego genialnym umyśle.
-Kim jesteś przeklęta istoto, że śmiesz przejmować kontrolę nad mym sługą?! Doktor Doom nie będzie odpowiadał na wścibskie pytania przeklętych telepatów.
Victor się zdenerwował. To on był imperialistycznym, wypytującym i wiedzącym rzeczy dyktatorem, a zadawanie mu marnych pytań mogło zepsuć mu humor. Szczególnie jeśli ktoś narzuca swoją wolę JEGO słudze.

Arateris w ostaniej chwili porwał dziewczynkę i zatrzymał się kilka metrów dalej. Dziecko wydawało się przerażone, ale jednocześnie było w nim coś co wydawało się kierować jego poczynaniami. Być może był to czysty instynkt przetrwania, ale dziewczynka momentalnie wyrwała się z objęć Asgardczyka i umknęła ku najbliższemu schronieniu. Wyglądało na to, że teatr bitwy nie posiadał już zbyt wielu aktorów, a już z pewnością nie tych dobrych. Arateris został sam, a to tylko gotowało jego pokłady energii i chęci. W tej chwili zaczynał się pokaz fajerwerków, prosto z odległego Asgardu.
-Dwa minus jeden oznacza, że zostałem tutaj ja i te wyjątkowo agresywne istoty. Co za piękny dzień. - Powiedział sam do siebie jak to miewał w zwyczaju i odwrócił się w stronę agresorów. Wyglądali na stworzenia sztuczne, wykonane z jakiegoś stopu metalu czy innej podobnej substancji. Poruszały się wolno, ale posiadały broń o sporej sile rażenia. W tym wypadku Arateris wiedział, że może sobie pozwolić na nieco bardziej racjonalne rozłożenie swoich sił. W ułamku sekundy zasoby rozłożyły się pomiędzy szybkość i siłę.
Ciekawe czyja stal jest bardziej wytrzymała. - Powiedział z uśmiechem mężczyzna i ruszył w stronę maszyn. Taktyka jest dość prosta, Arateris chciał dopaść do najbliższego mu przeciwnika i siła rozpędu przebić go w części centralnej na wskroś. Zaraz potem używając siły, okręcić się wokoło i cisnąć w ten sposób naszpicowanym przeciwnikiem w stronę innej jednostki znajdującej się w bliskiej odległości. Wówczas Arateris stara się zająć pozostałymi przeciwnikami podczas szybkiego tańca z lightbringerem Arateris obiera za cel kończyny wyposażone w broń, tak by odseparować je od korpusu i zmniejszyć zagrożenie.

Victor Von Doom i jego współpracownik zauważając patrol maszyn postanowili się schować za jedną z ścian. Doktor Doom pierwej przed przejściem do walki bezpośredniej chciał spróbować przejść przez zabezpieczenia w sieci robotów technopatycznie. Opierając się o ścianę próbował umysłem przebić się przez ich obronę, by móc przejąć pełną kontrolę. Jego wierny pracownik dalej czekać tuż obok niego, by nie roboty nie weszły w jeszcze bardziej skupiony tryb. Jeśli to się nie uda to Stefan przejdzie do innej pobliskiej ścianki budynku gdzie chowając się wezmą maszyny w ogień krzyżowy i zdezorientują. Victor miał nadzieję, że taki zabieg pomoże mu w przejście przez ich system.
Doktor Doom zaczął się przyglądać całemu otoczeniu. Chciał wykorzystać cały jego potencjał. Cieszył się, że dziwna istota przestała odbierać mu kontrolę nad jego sługą. Dalej przekazywał mu wszystkie rozkazy do słuchawki, który ten posłusznie spełniał bez najmniejszego zwątpienia. Ufał Doomowi i jego umiejętnościom dowódczym, oraz taktycznym. Kiedyś już poprowadził ich lud na barykady i zwyciężył, więc w tej misji zapewne będzie tak samo...

Oddała świadomość Stefanowi żeby przyjrzeć się przebiegowi zdarzeń. To, że już go nie kontrolowała, nie znaczyło, że nie siedziała w jego głowie. Co chwila zerkała jego oczyma i skanowała jego umysł w poszukiwaniu ciekawych informacji. Stąd też wiedziała, że ten zakuty w zbroję obok to Victor von Doom.
Słysząc hałasy od strony sklepiku Betsy tylko wychyliła głowę zza drzwi zaplecza i od razu przewróciła oczyma. Jakaś banda Sebixów postanowiła szybko wzbogacić się, kradnąc wartościowe ubrania z butiku.
- Życie wam niemiłe? Ściągacie na to miejsce uwagę Sentineli! - wręcz wrzeszczała bo póki co było to jej  idealną kryjówką. Jeżeli roboty tu wpadną to będzie pozamiatane. Motylek ponownie pojawił się wokół twarzy kobiety. Kilka szybkich psionicznych pocisków powinno wyłączyć umysły rabusiów.

Jednocześnie wysłała wiadomość do Stefana: "Jestem na zapleczu butiku Chanel."
Chciała poniekąd poznać słynnego Doom'a o którym wręcz krążyły legendy. Może uda im się wyjść z tego cało. Póki co Psylocke mogła jedynie sterować cywilami i ograniczać straty w ludziach.
Widząc jednak, że większość już się skryła, postanowiła sama się ulotnić. Ile mogła pomóc to pomogła.

z/t

Bitwy ach bitwy, przez te kilkaset lat swojego życia Arateris nauczył się, że nigdy nie idą do końca po jego myśli.Odrywając plecy od ciepłego betonu w który się wbił przekrzywił głowę w prawo i lewo by nieco rozluźnić mięśnie i kark. Robotów nie było jeszcze na tyle dużo by się martwić, ale najważniejsze było bezpieczeństwo mieszkańców. Plan był dość prosty, Arateris chciał związać walką jak najwięcej maszyn tak by te przestały targetować niewinnych ziemian. Wiedział, że prędzej czy później może przysporzyć mu to kłopotów, ale póki co nie myślał o tym zbyt wiele. Zeskoczył na ziemię a upuszczony wcześniej lightbringer zmaterializował się w jego dłoni. Czasami żałował, że to mimo wszystko tylko broń biała, Thor potrafił razić błyskawicami ze swojego młota, właśnie to przydało by się teraz najbardziej. By skutecznie walczyć z machinami, przydało by się latać. Tego Arateris nie potrafił, ale być może mógł skorzystać z usług atakujących go maszyn? Asgardczyk skupiając w sobie siłę odbił się od ziemi i pognał w stronę najbliższego mecha. Będąc blisko, starał się chwycić go i okręcić tak by znaleźć się na jego plecach. Wtedy tez szuka odpowiedniego miejsca by wbić lightbringera i ogłupić systemy maszyny tak by móc sterować kierunkiem jego lotu. Jeśli ta sztuka się uda, mężczyzna mknie w stronę najbliższego oponenta na swej nowej zdobyczy i stara się celować lightbringerem w miejsce, z którego wcześniej wyleciała wiązka rażąca go tak dotkliwie. Takie coś powinno sprawić, że systemy zostaną przeciążone. Wtedy tez Arateris stara się zaczepić mecha na którym przyleciał do tego przeciążonego, i ta pięknie przygotowaną paczkę wysyła w stronę nadlatujących posiłków. Jeśli los będzie m sprzyjał, przeciążenie doprowadzi do eksplozji, która zabierze przynajmniej większa część tego ustrojstwa.
-Wole walczyć z bardziej krwistymi przeciwnikami... - mruknął asgardczyk spluwając na bok. Jednak nie krwią, a paskudnie smakującym paliwem napędowym.

Widząc, że nowo przybyła grupa świetnie sobie radzi, stwierdziła, że nie ma sensu i potrzeby zgrywać bohaterki, którą nie jest. Moża powiedzieć, że daleko jej do bohaterki. Wstała i wciąż się kryjąc by przypadkiem jej nie zauważono oddaliła się z miejsca zdarzenia. Może kiedyś, coś lub ktoś sprawi, że że będę otwarta na ludzi, nie zważając na ludzki egoizm. Bezintoresowna pomoc i poświęcenie. Może się kiedyś tego nauczy.

Złamane dwa punkty regulaminu - wychodzenie z tematu należy oznaczyć przez z/t lub coś podobnego, a do tego posty nie mogą być krótsze od sześciu linijek zamieszczonego tekstu. Tym razem tylko upominam, przy następnym zostanie już wpisane ostrzeżenie.
~ Loki

Victor Von Doom postanowił wykorzystać sytuację jaką udało mu się osiągnąć w pełni. Dalej nie został zauważony wraz z swym człowiekiem. Zaczął obmyślać plan działania. Wszystkie machiny wydawały się skoordynowane. Chciał odizolować którąś z sztucznych inteligencji od reszty, by nie mogły go wesprzeć, albo wykyć, że ktoś umie dostawać się do ich procesorów itp. Następnie rozpoczął zbliżanie się po cichu do maszyn. Chciał się dostać do okablowania i obudowy całej maszyny, by dowiedzieć się jak dokładnie działają i poszukać jakiegoś symbolu głupca, który stworzył tą machinę.
Stefan mimo wszystko nie miał przyglądać się jak kretyn i czekać tylko, aż jego władca będzie pracował. Miał on pochwycić od tyłu robota i pomóc w przytrzymywaniu na wypadek gdyby Victorowi samodzielnie nie udało się spacyfikować sentinela. Mogłoby to mu dać chociaż kilka więcej czasu, by przebić się przez pancerz robota i dowiedzieć się jak dokładnie działa. Dodatkowo mógłby poszukać nadajnika dzięki któremu łączy się on z całą resztą rzeszy robotów. Gdyby udało mu się połączyć jego umiejętności i technologię z tym nadajnikiem i zrozumieć jak działają mógłby masowo przejąć kontrolę i ewakuować wszystkie maszyny. Nawet jeśli nie wszystkie udałoby mu się opanować to posiadałby pokaźną armię, którą mógłby zmusić do niewolniczej pracy w jego państwie. Marzył o tym, że dzięki takim pokładom siły roboczej poprawiłby sytuację gospodarczą swojego państwa. Chciał utworzyć potęgę gospodarczą z Latverii i sprawić, że dzięki pracy robotów ludzie nie musieliby głodować. Zaraz po szczycie z jego nowymi sojusznikami kosmitami otworzyłby granice na zagraniczne przedsiębiorstwa i handel.
Jednak teraz musiał się skupić na sytuacji, która mogła być dla niego niebezpieczna. Jeśli nie udałoby się mu robotem podejść wystarczająco blisko, by zacząć się dobierać do jego elementów i studiować budowę miał zamiar przejść do bardziej otwartej inicjatywy. Mianowicie rozpocząłby ostrzał i zaczął zbliżać do robotów, by pochwycić jeden z złomów i będąc osłanianym przez Stefana również rozpocząć naukę. Uczyniłby to za kolejnym kawałkiem budynku, albo innej zasłony, by nic nie musiało mu przeszkadzać. Jeśli okazałoby się, że nie posiada wystarczających możliwości przejęcia wszystkich tylko za pomocą nadajnika i własnych nanitów w mózgu postanowił bardzo zaryzykować rozpocząć budowę maszyny, z kilku nadajników zezłomowanych robotów ich zasilań, oraz innych części. Dzięki tej maszynie podłączonej do zasilania jego zbroi miał nadzieję, że stworzyłby impuls zdolny do rozerwania połączenia między robotami, a złączenia z nim i jego urządzeniem.

Doktor Doom wyraźnie się zaniepokoił tą dziwną blokadą jaka powstrzymywała jego wszystkie umysłowe ataki na systemy machin. Zawiodło go i maszyny, które wydawały się produkowane jak mięso armatnie, by prowadzić zmasowane ataki na wrogów. Nie pasowało mu takie działania jak na zaawansowaną technologicznie armię bardziej ich działania przypominały działania Armii Czerwonej. Postanowił interweniować w bardziej bezpośredni system odpornościowy tych bezdusznych maszyn morderców, które nie powinny spełniać jakiegoś tam obcego planu działaniu, a tylko i wyłącznie jego słuszne postrzeganie świata w którym to on powinien nim władać niepodzielnie. Te marne syntetyczne istoty winny być wcielone do jego licznej armii servobotów, inviciblebotów i doombotów, by budować nową lepszą i przede wszystkim świetlaną przyszłość nie tylko Latverii, ale całej Europy, oraz Ziemi.
Victor był zdeterminowany, by rozerwać powłokę pancerzy tych machin i dobrać się do okablowania i nic nie mogło go powstrzymać od dokonania tego czynu. Rozkazał swojemu żołnierzowi rozpoczęcie ognia, a następnie sam zaszarżował na przeciwnika. Nie miał czasu do stracenia w tej szamotaninie. Chciał odizolować jak najszybciej jedną z machin, by odciąć się od reszty za pomocą pola siłowego, oraz pozwolić by Stefan osłaniał go swoją siłą ognia. Victor był wyjątkowo milczący i skupiony na swoim działaniu jak to zazwyczaj robił. Jego ego i próba osiągnięcia perfekcji doprowadziły go do tego, że w trakcie lotu na przeciwnika. Postanowił bardziej celować w jego dolne metalowe kończyny tak, by sprowadzić go do parteru, a następnie za pomocą swojej wyjątkowej zbroi i laserów odciąć górne kończyny imitujące ręce i zająć się tylko i wyłącznie korpusem w którym powinny być wszelkie połączenie do reszty machin, bądź inne bardzo ważne i wrażliwe układy robota dzięki którym nauczy się jak działają i przejmie kontrolę.

SU-47 wleciało z hukiem, powodując widoczny Boom Soniczny za jego silnikami. Rosyjska maszyna - a przynajmniej tak można stwierdzić naocznie, miała na swoich dwóch małych skrzydłach na plecach (regulatorach) logo S.H.I.E.L.D. Ktoś wysłał ewidentnie wsparcie. Nikt nie wiedział jednak czemu tylko jedną maszynę. Skydive zaczął wykonywać różne akrobacje w powietrzu, dając sobie czas na wytracenie prędkości, trochę jako pokazówka,  i jednocześnie przeprowadzał skanowanie. Musiał być w ruchu. Przynajmniej teraz, by jak najdłużej dawać wrażenie bycia po prostu maszyną VTOL Tarczy, wysłanej jako wsparcie. Zauważył jednak w pewnym momencie V.I.P-a. Victora Von Dooma.
-Doktorze Doom. Przyda się chyba kawaleria?
Skontaktował się z Doomem przez radio, licząc na pozytywną odpowiedź. Zaaplikował on w swoim siedzeniu hologram pilota, by nikt nic nie podejrzewał. Postanowił odstrzelić z parenaście mniejszych jednostek, strzelając do nich serią z Gatlinga na pokładzie formy robota i odpalić z 2 rakiety w większy tłum. Akrobacje wykonywane przez Rosyjską maszynę w barwach Tarczy przyciągnęły uwagę mediów i niezależnych dziennikarzy, streamujących wszystko na żywo. Miał nadzieję że chociaż cztery roboty zostaną zniszczone. Powinno być wiadome po tym gdy dym od impactu dwóch rakiet na ziemię w stronę robotów powinien opaść.

Doktor Doom był bardzo wściekły i zawiedziony tym jak działają te machiny. Te piekielne syntetyki za szybko się zmieniały. Jego biologiczny umysł był za słaby co raziło jego wszelką dumę, oraz wyolbrzymione poczucie własnej wartości. Przeszedł na bardziej analityczny tryb swojego wizjera w masce zarazem przerywając szkodliwe i nic nie dające połączenie z obwodami robota. Odciął wszystkie systemy i zresetował, które mogły być już zainfekowane tą nad wyraz skuteczną sztuczną inteligencją. Mógł jeszcze go jakoś wykorzystać w przyszłości, ale nie miał teraz czasu na to. Postanowił podczepić go i zrzucić jego przedziwny byt na przenośny dysk odłączony od wszelkiego rodzaju połączeń, by będąc odizolowanym mógł go w przyszłości przebadać. Teraz jednak postanowił jeszcze raz przeanalizować fizyczną, a nie cybernetyczną budowę robota. Co było najbardziej wartościowe w tym całym układzie? Możliwe, że rozmontowując te reaktory i broń mógłby je odpowiednio po wysokiej cenie sprzedać na czarnym rynku, bądź zaopatrzyć w nie jego własną armię. Odmontował szybko te kawałki części z robota i schował. Mógł się nieźle obłowić na elementach sentineli i nie miał najmniejszego zamiaru z tego rezygnować. Bardzo potrzebował funduszy szczególnie po tej jakże nieprzyjemnej sytuacji z niejakim Cablem, który paskudnie zdemolował jego zamek bez większych uszczerbków na zdrowiu. Victor chciał pociągnąć jak najwięcej sukcesów jak najmniejszym kosztem dlatego rozpoczął kolejną operację, której zdecydowanie nikt, by się po nim nie spodziewał.
Doktor Doom aktywował kamery w swojej masce i podłączył się do największych internetowych platform społecznościowych i streamingowych. Następnie rozpoczął nadawanie sygnału, by móc uwiecznić to co będzie właśnie teraz czynił. Jego sztuczne inteligencje zaprojektowane i posiadające swoje fizyczne powłoki w Latverii miały mu nadzorować wszystkie szczegóły w tym przelewy i inne rodzaje wsparcia finansowego jakie są możliwe do wpłacenia na tego typu stronach. Victor zaś osobiście skupił się na walce.
Gdy zobaczył, że wszystkie machiny walnie rzuciły się w pogoni za dziwną maszyną, która zdecydowanie nie była ich sprzymierzeńcem, oraz co jeszcze zabawniejsze zwracała się do niego personalnie na co nie miał zamiaru zwracać uwagi on postanowił przybić do parteru, oraz ponownie atakując w coś na kształt stawów maszyny ograniczyć jej mobilność, a następnie obezwładnić. Tym razem nie wycinał nic w niej, by dotrzeć się do środka, ponieważ cały czas szło wszystko na żywo i taką kradzieżą przy widzach tylko zepsułby sobie opinię publiczną zamiast tak jak już od dłuższego czasu próbuje ja naprawiać. Jednak nie dał od tak tym złomom zostać rozebranym przez jakieś obce hieny cmentarne kiedy miały paść jego łupem. Wysłał technopatyczne polecenie do słuchawki Stefana tak, by nie słyszał tego nikt, a szczególnie osoby z internetu go obserwujące, oraz jego jakże "szlachetne" poczynania. Im więcej sponsorów dodatkowych zdobędzie tym więcej pieniędzy będzie mógł zainwestować. Chciał poprawić sytuację tak wielu rzeczy w Latverii. Szkolnictwa, rolnictwa, handlu, infrastruktury i wielu innych rzeczy. Gdyby zebrał odpowiednie kwoty mógłby wynajmować zagraniczne firmy, by przyjeżdżały i umożliwiały swoimi działaniami rozbudować jego mały kraj.
-Stefanie, nie jest już na tobie skupiony ogień tych maszyn, więc zabezpiecz jak najwięcej możliwe ich reaktorów, oraz broni byśmy mogli je przejąć dla dobra naszej sprawy. Najlepiej jakbyś zaczął rozkręcać uszkodzone machiny, oraz tylko te najbardziej wartościowe układy przenosić do naszego środka transportu, oraz swojego plecaka. Bez odbioru.  

||Transformation BGM||
Nie obyło się bez wkurwienia maszyn. Odciągnął on od Stefana roboty, pomagając jednocześnie Dyktatorowi i - chyba jego pomocnikowi odetchnąć, na siebie ściągając chmarę tych robotów. Postanowił on wykonać pewien niebezpieczny i mało popularny na odrzutowcach - ale na maszynach z silnikiem tłokowym już tak - manewr o nazwie Beczka Skalskiego. Gdy ten był w górze, wysoko nad miastem w niskich warstwach atmosfery, miał idealną okazję do jego wykonania. Pikował po prostu w górę, a na pewnej wysokości, tam gdzie Ziemia zaczynała graniczyć z kosmosem, ten wyłączył silniki, i zaczął spadać swobodnie na ziemię. W pewnym momencie, te mniejsze popierdółki, były w grupie nad Skydive'm. I nie bez powodu go tak nazwano. Ten szybko włączył silniki, wypluł w nich - w przenośni - serią z karabinu maszynowego i odpalił 2 rakiety Powietrze-Powietrze w kierunku dużej chmary nad nim. Dym powinien rozwiać wątpliwość. Jeśli jednak nie było tak dużo zniszczone jak myślał wcześniej Skydive, powtórzyłby manerw. Gdy już z nimi się uporał, postanowił wlecieć na dach jednego z wieżowców, i transformować się. Sukhoi Su-47 wylądował na dachu, z pomocą systemu VTOL i zgasił silniki. Wtedy zaczęła się magia - dosłownie. Skydive nie tracąc chwili - aktywował swój mechanizm transformacyjny i nagle cała maszyna zmieniała konstrukcję. Konkretne elementy przybierały konkretny kształt. Humanoidalnej maszyny. Transformacja trwała 1.5 minuty i przypominała układanie skomplikowanej kostki rubika. Gdy skończył procedurę, Skydive ukazał swoją prawdziwą formę. Przykucnął on na nogach i zaczął skanować otoczenie by dokładniej zorientować się w sytuacji.

Doktor Doom zdecydował się nie zmieniać taktyki walki bezpośredniej. Te roboty były słabymi wojownikami wręcz, a ciężko było się właśnie udoskonalić pod tym względem. Nie chciał dodatkowo marnować amunicji. Wolał zostawić te dziesiątki i setki ładunków wybuchowych, które posiadał na czarną godzinę, by roboty nie mogły się ich spodziewać, ani przewidywać ich zastosowania. Plus walka bezpośrednia z groźną maszyną gdzie rycerz na białym koniu (jakim Victor Von Doom w swych oczach bez wątpienia był) w starciu twarzą w twarz z diabelnie niebezpieczną maszyną była o wiele bardziej widowiskowa, a to właśnie teraz oferował setkom jak nie tysiącom ludzi w internecie. Lepiej oglądało się zwarcie tego typu niż siedzenie za kawałkiem muru, oraz czekania do odpowiedniego momentu kiedy będzie można wystrzelić salwę pocisków i zezłomować kolejne machiny. Wiedział, że takie starcie mimo wszystko ma mały sens militarny. Tych robotów było za dużo, by mógł wszystkie zniszczyć. Jego genialny plan przejęcia kontroli nad wszystkimi niestety spalił na panewce dlatego musiał wymyślić coś nowego.
Postanowił swojej sztucznej inteligencji, która pomagała mu nadzorować wszystko w zbroi rozpocząć analizę elementów w poszukiwaniu log, bądź innych charakterystycznych elementów. Jakichkolwiek rzeczy, która w jego bazie danych, albo internecie mogła figurować i mogła mu więcej powiedzieć o tych morderczych machinach. Chciał wiedzieć kto wyprodukował tak wadliwą w jego oczach stuczną inteligencję, że wymknęła się spod kontroli i zaczęła mordować cywili w jakimkolwiek bezsensownym planie. Robot spokojnie zajmował się poszukiwaniami gdy jego pan i stwórca złomował inne istoty, które może też nie posiadały biologicznego ciała to mimo wszystko działały na zupełnie odmiennej zasadzie, oraz nie słuchały jego rozkazów (co dla Doktor Dooma było oczywiście największym mankamentem, oraz urazą skierowaną w jego stronę).
Gdy jednak zobaczył spadające elementy, a jego walka trwała postanowił schować zarówno siebie jak i wrogie maszyny pod polem siłowym. Nie chciał, by któryś z elementów robota spadł na niego i uszkodził jego szlachetną i najcenniejszą z wszystkich przedmiotów jakie posiadał zbroję. Prawdopodobieństwo tego, że spadnie na niego było równie wysokie co na to, że spadnie na którąś z machin. Miał nadzieję, że pole siłowe które roztoczył osłoni również pobliskich cywili, oraz przede wszystkimi Stefana do którego znowu wysłał komunikat myślowy podczas walki. W komunikacie, który nie był skomplikowany kazał po prostu uważać na spadające elementy z odpowiednią uwagą. Stefan nie miał nałożonej żadnego rodzaju zbroi płytowej jak Doom, więc spadające nieregularne kawałki złomu, które dodatkowo mogą zawierać reaktory mogą wybuchać. Życie jego żołnierza było dla niego bardzo ważne, a przede wszystkim użyteczne. Nie chciałoby mu się przenosić zwłok i nie miałby na to czasu gdyby coś zaczęło iść nie odpowiednim kierunku.

Gdy tylko Skydive zauważył że w jego stronę biegnie godny jego przeciwnik, wraz z płotkami, wiedział akurat jak się nimi zająć. Niestety zanim ruszył do walki, wieżowiec zaczął się osuwać.. Miałby szczęście, gdyby ludzie byli w głębi budynku, gdyż tylko przód się osunął a błogosławieństwem byłby pusty całkowicie budynek. Postanowił zeskoczyć z impetem na ziemię, robiąc lądowanie superbohatera i automatycznie niczym sprinter - wyruszył w bój, do maszyny, wcześniej jednak przed nim wskakując na 2 metry, spalając kilka maszyn strumieniem ognia z lewego ramienia. Powinien usmażyć ich na tyle, by uszkodzenia zniszczyły najsłabsze punkty. W końcu cała ich konstrukcja była z tego samego materiału co on - a przynajmniej tak wywnioskował, analizując ruchy poprzedniego roju maszyn. Gdy wylądował za gigantem, zostały mu pięciometrowy i dziesięciometrowy robot - który chyba był dowódcą. Wyjął on swój miecz, zza pleców i postanowił przeciąć w pół mniejsze jednostki, by zostawić sobie pole do działania. Nie wiedział jednak ile zdjął, patrząc na to, że dym trochę zasłaniał mu wizjery. Konkretniej dym z budynków. Gdy dym opadł, mógł wiedzieć ilu zdjęły płomienie.


Gdy założył miecz za siebie, chowając go, mógł podziwiać czystą eksplozję, tych mniejszych popierdółek - mowa o pięciometrowych robotach oczywiście. Wtedy szybko obrócił się o 180 stopni za siebie, i przystąpił do walki. Chwycił robota, zakładając mu pełnego nelsona, wywalając siebie i robota przy okazji, w powietrzy obracając się. Gdyby mu się udało, ustawić tak by to on był nad prymitywną wersją jego - zaczął by kolejny ruch. Gdy on był nad robotem, ten przyłożył mu kilka razy w łeb, dokładnie tak - jak Stark podczas walki z hulkiem. -Idź spać, idź spać idź spać - powtarzał w kółko, robiąc sobie trochę jednocześnie bekę śmiechu z robotów, które tak łatwo rozwalić, co uświadomiła mu poprzednia walka. Jeśli robot by się z tego wyłamał, byłby to cud.

Skydive nie miał zamiaru skończyć jak durszlag.. Otoczenie mogło mu dać więc przewagę na tyle, by się wybronić. Był starym kawałkiem technologii. O wiele za starym. Zdawał sobie sprawę, że zaraz może zostać dosłownie zezłomowanym. Pod ostrzałem ciężko było coś zrobić, więc postanowił podpalić roboty na tyle by móc się schować i ocenić stan uszkodzeń na chwile obecną. -Skydive do bazy S.H.I.E.L.D. Skydive do bazy S.H.I.E.L.D, potrzebne wsparcie, nie wytrzymam tak dłużej, over...- To była jedyna deska ratunku. Liczył że znajdzie się w jakimś konkretnym miejscu, patrząc na cały teren, robiąc zdjęcia otoczenia, i na ich podstawie w pewnym sensie zdecydować co zrobić dalej. Jeśli zaś znalazłby jakiś opuszczony magazyn, szybko by się tam schował. Musiał uciekać i to szybko. Aaaaah, na brodę wujaszka stalina - przeklinał w myślach robot, ratując się dywersją, niszcząc po drodze budynki, robiąc w pewnym sensie barierę z wielgachnych drapaczy chmur. Gdy gruzy były dość duże, ten transformował się w formę SU-47 i zamierzał wiać najszybciej jak to możliwe.


// Ja też nie robię tego post edita złośliwie.

/Ja tylko szybkiego posta tutaj by zweryfikować to ZT. Po pierwsze o ZT w trakcie akcji pytasz się MG, a nie samowolnie wstawiasz sobie posty w innych miejscach. Nie robię tego złośliwie, ale muszę anulować tamte dalsze posty które wstawiłeś w bazie, a potem na oceanie.
W zasadzie to miotacz ognia tylko na krótką chwilę dał radę zrobić coś pokroju zasłony zrobionej z płomienia, ale nie był to wystarczający czas, by dokonać transformacji. Dodatkowo Skydive jeszcze zrobił rozpylił napalm na asfalt, a przy rozrzucie miotacza również też na jakieś pobliskie auta, które łańcuszkiem zaczęły przekazywać płomień na pozostałe elementy krajobrazu. Długo pewnie nie minie zanim coś większego się zapali. Na przykład na jakiejś witrynie sklepowej, gdzie coś mogło być z drewna, a potem przejść na panele podłogowe chociażby, ale to akurat było najmniejsze zmartwienie robota. Nie postanowił ukryć się za czymś, ani również próbować uniknąć salwy, którą zamierzały mu posłać sentinele.
Roboty przygrzały mu konkretnie swoją bronią. Najpierw padł strzał od największego robota. To skasowało całe prawe ramię Skydive’a, a dopiero potem swoją cegiełkę dołożyły pozostałe machiny, które strzelały raz po raz, uszkadzając kolejne elementy. Najpierw nogi, potem druga ręka i korpus. Głowa o dziwo się ostała, chociaż źródło zasilania zostało uszkodzone. Nie do stopnia wycieku czegokolwiek, a węzeł został przerwany przez co robot uległ dezaktywacji. Kiedy cel przestał się poruszać, roboty straciły nim zainteresowanie i wróciły do swoich zadań. Jedynie duża machina pozostała w tym samym miejscu, by już z nowej pozycji nadzorować poczynania pomniejszych swoich kopii.

Victor Von Doom zaczął się przyglądać baczniej całemu otoczeniu, które go coraz bardziej niepokoiło. Zachowanie tych maszyn było dziwne i na pewno celem żadnej z nich były jak najmniejsze szkody na sprzęcie cywilnym. O dziwo czarny charakter jakim był Doktor Doom w oczach wielu ludzi czynił mniejsze szkody o czym na szczęście dowiadywały się setki kolejnych ludzi oglądających nagrania z jego działalności. Dodatkowo jego nagrania miały inny efekt: machina z oznaczeniami Shield, była pokazywana jako wyzywająca, wulgarna, prostacka, oraz przed wszystkimi innymi cechami niszczycielska istota. Swoimi marnymi próbami walki niszczyła dobytki ludzi, którzy pracowali na swój dobytek przez wiele lat. Czyżby tym drobnym zabiegiem propagandowym Victor Von Doom miał się stać postacią bardziej lubianą od dowódców Shield, a Latveria krajem bardziej szanowanym niż cała organizacja, która podobno ma chronić Zjednoczone Stany Ameryki Północnej, ale też inne części świata. Bardzo ironiczną wydawała się Victorowi ta cała sytuacja, ale przede wszystkim pozytywna dla niego. Tylko zyskiwał, a przynajmniej miał takie złudzenie.
Gdy Victor widział, że machiny już nie są, aż tak blisko niego postanowił zrobić czyn lepszy w oczach opinii niż bezsensowne rzucanie się na nie i próba demontażu błyskawicznego. Zaczął szukać wzrokiem najbliższego hydrantu, by do niego dobiec i skierować strumień wody na rozliczne płomienie znajdujące się w pobliżu. Nie chciał, by wybuchł olbrzymi pożar. Mógłby zaszkodzić Stefanowi, a samym machinom i tak nie uczyniłby większych szkód. Zaczął próbować nakierowywać strumień wody z hydrantu na płomienie, które mogłyby się rozprzestrzenić na pobliskie budynki i doprowadzić do olbrzymiego pożaru, ale tak by nie gasić żadnych robotów.
Jednak gdy ujrzał, że machina Shield się nie rusza doszedł do mieszanych uczuć. Postanowił tylko lekko stłumić pożar, a następnie odłączyć się od hydrantu i spróbować wystrzelić jakąś odpowiednią wiązką w coś co u organicznego organizmu można by nazwać głową, a u tej machiny pewnie jakąś jednostką centralnego sterowania. Chciał doprowadzić do jednego czystego strzału energii swojej zbroi. Skupił się głęboko na tym strzale wcelowując bardzo dokładnie i bez najmniejszego pośpiechu wszakże roboty zaprzestały atakowania go. Wykonywał za pomocą swoich skanerów, oraz własnego umysłu skomplikowanych obliczeń, by ten strzał nie spudłował i nie stracił cennej energii, której mógłby potrzebować w przyszłym starciu. Chciał być tak dokładny jak tylko się da. Po tym wystrzale chciał dokonać następnego o tych samych pomiarach, bądź tylko lekko zmienionych pod wpływem odrzutu swojej broni zawartej w zbroi, oraz odepchnięciu wywołanemu przez pierwszy atak. Jednak gdyby już pierwszy strzał uszkodził do dezaktywacji robota postanowił zmienić pozycję, by zmylić roboty i kontynuować ostrzał za pomocą licznych mini-rakiet umieszczonych na wielu elementach jego opancerzenia.