Las Vegas City Hall

Co się dzieje w Vegas, zostaje w Vegas. No właśnie, ale co takiego się działo w tym pięknym mieście, że Pheromone się w nim znalazł? Prawdopodobnie sam fakt, że rodzinka w ramach integracji próbowała gdzieś zaciągnąć resztę domowników. I tym samym Robert wraz ze swoją dziewczyną Leilą oraz matką przechadzali się po mieście, kiedy... na niebie pojawiła się świecąca łuna, która wraz z kolejnymi sekundami powiększała się, a zaraz potem strzały. Cholera, nawet nie można odpocząć na krótkich wakacjach.  Chłopak ugryzł się w język, aby nie powiedzieć na głos, że czas zmienić się. Ale niestety byli tutaj jego bliscy. — Leila, weź matkę ze sobą, pomogę w ewakuacji ludzi. — Zanim odpowiedziała, Robert ruszył już przed siebie, znikając w dymie. W tym czasie schował się w jednej z ciemnych uliczek i wyjął z plecaka strój. Szybciej, szybciej, szybciej. Po ostatnich zapięciu był już gotowy do akcji. Mimo to nadal znajdowało się tutaj wielu ludzi. Dlatego też odbiciem uniósł się w powietrze i znalazł się przy pierwszej parze. — Spokojnie, jestem licencjonowanym ratownikiem. Dzisiaj będę waszym ratownikiem. — Chwytając ich w pasie ponownie uniósł się w górę i odstawił przy najbliższym, bezpiecznym spocie. — Teraz mnie słuchajcie, uciekacie przed siebie, nie oglądacie się za siebie choćby na sekundę. Z pewnością nie byliście szkoleni na wypadek... takiego wypadku, więc po prostu zostawcie to profesjonaliście... Który też w sumie nie zna się na tej procedurze... Ale lepiej sobie poradzi. — I dlatego to on zajmuje się dalszym ratowaniem. Próbował teraz w gęstych dymach wyniuchać kolejne zapachy przestraszonych ludzi.

Lepiej zrobiło się na sercu młodego superbohatera, gdy ocaleni przez niego ludzie mogli przynajmniej chwilowo odetchnąć od uczucia zagrożenia. Racja, ratusz był idealnym miejscem. W końcu przetrwał jak dotąd pod naporem pocisków robotów. Zresztą... kto w ogóle stworzył takie okropieństwa i dlaczego. Na to jednak Pheromone nie mógł znaleźć odpowiedzi, bo zaraz to stał się właśnie celem jednego z nieprzyjaciół, który zaczął do niego mierzyć wiązką. Plan był teraz dość prosty. Poczekać do momentu, kiedy pocisk lub sam dźwięk pocisku będzie już dość wysokiej tonacji lub zostanie wystrzelony, aby nagle uskoczyć ekstremalnym naciskiem nóg na podłoże w kierunku najbliżej ściany. Z jednej strony, egoistycznej, to dobrze, że kilka z robotów wzięło za policjantów, ale z innej - nie wiadomo jakie będą ofiary. Mimo to nie chciał się tym przejmować. W końcu miał w pewnym sensie lepsze umiejętności, pozwalające mu trochę więcej przetrwać. Świecący się na przodzie reaktor przypominał mu ten u Iron Mana. Być może uda mu się po walce zarekwirować jeden i skontaktować się z kimś z przedstawicieli Avengers. Obecnie jednak postanowił dalej odciągać uwagę od robota i skakać ze ściany na ścianę. Jeśli uda mu się zbliżyć do robota, a ten nie zdąży zareagować, to wskoczy mu na plecy. Może któryś z towarzyszy obierze go na cel i zastrzeli, a wtedy Phero jakoś się uratuje.

Ah, Vegas, miasto alkoholu, rozpusty, wiecznej zabawy i przegranych marzeń. Wszechobecny unoszący się zapach wydychanych promili, rozlanych drinków i spalonych cygar. Dźwięk tłuczonego szkła, kości uderzających o blaty stołów i radosnych melodii jednorękich bandytów zwiastujących kolejne stracone dolarówki. Idealne miejsce, dla każdego kto zaprzeda duszę diabłu za parę chwil chwały i szelestu pliku banknotów w kieszeni. A co z tymi, którzy już sprzedali albo co gorsza przybyli z własnym wewnętrznym demonem? Ci czują się tu jak w domu.
Wstawaj i zjeżdżaj stąd! - obcy, szorstki głos przebudził ze snu Adama. Miła pobudka z całą pewnością to nie była. Krzyk wbił się w uszy z siłą rozpędzonej ciężarówki zostawiając po sobie zniszczenie. To spotęgowanie najpewniej miało coś wspólnego z paroma szklankami whisky za dużo poprzedniego dnia. No właśnie, dnia? Adam powoli otworzył oczy, w które od razu uderzyło światło. Określenie pory dnia na podstawie pierwszych promieni może być bardzo mylne. Nie wiadomo czy to słońce góruje nad Nevadą czy nigdy nie zasypiające neony rozświetlają nocne niebo.
- Rusz się albo dzwonię po gliny! - Adam rzucił okiem na źródło głosu, którym okazał się dość sporych rozmiarów czarnoskóry ochroniarz w służbowym uniformie. Stanowczo należał do tych, którzy swoją pracę traktują bardziej poważnie, niż przewidują ich kompetencję. Plusem sytuacji okazała się naszywka, którą nosił na ramieniu, a stanowiła poszlakę gdzie chłopak skończył imprezę. Szczerze powiedziawszy Adam kompletnie nie pamiętał, żeby zapuszczał się w okolice ratusza, ale delikatnie rzecz ujmując nie było to jedyną kwestią, której nie pamiętał. W Vegas był już od...cóż...długo, stanowczo za długo nawet jak na miejscowe standardy. Ale co poradzić, że to miasto przyciąga takie duszę jak on.
- Ok, nie ma sprawy. Już mnie tu nie ma. - czas zdobyć się na największy wysiłek. Podnieść tyłek. Adam oparł się na łokciach i skontrolował czy reszta ciała ma plany takie same jak on, czy może jednak postanowi poleżeć jeszcze parę minut. Wtedy również odnalazła się pierwsza zguba – jego jeansowa kamizelka, która do tej pory świetnie służyła za okrycie w czasie snu. To jest plus. Podnosząc się rzucił okiem na miejsce, w którym powinien padać jego własny cień, a którego w tej chwili nie było. W normalnych warunkach pewnie nikt nawet nie pomyślałby o szukaniu własnego cienia. Nawet ochroniarz, który dalej stał jak kołek wbity w ziemię i bacznie obserwował, każdy ruch chłopaka nie zauważył tego szczegółu. Ale oznaczało to, że w tej chwili Vrath jest z dala od Adama. Przynajmniej trochę spokoju.
Chłopak podniósł się już na równe nogi, otrzepał spodnie i kiwnął głową na ochroniarza, który w odpowiedzi rzucił tylko coś pod nosem. Budynek, pod którym urządził sobie drzemkę był naprawdę imponujący, a na dodatek może teraz dumnie mówić, że spał w samym centrum Vegas. No nic, co dalej z tak pięknie rozpoczętym dniem? Odpowiedź przyszła szybciej, niż mógł się nawet spodziewać. Zaczęło się od jakieś wrzawy na ulicach. W tym mieście to nic dziwnego, ktoś pobił się o pieniądze lub kobietę, muszą interweniować gliny? Dzień jak każdy inny. Ale tutaj nie było paru gapiów. Teraz wszyscy wpatrywali się w niebo, jedni szepcząc coś do siebie, inni machali i wiwatowali. Adam również spojrzał ku górze, gdzie pojawiały się sylwetki większe od ludzkich, a na pierwszy rzut oka przypominające przerośniętych Iron Manów. Nawet światełka na piersi się zgadzały. Pewnie znowu Stark odwala jakiś numer szukając poklasku. I w sumie ok, nie ma w tym nic złego, skoro go na to stać. Ale chwilę później okazało się, że to nic z tych rzeczy. Gdy tylko maszyny znalazły się bliżej powierzchni miasta otworzyły ogień w ludzi siejąc mord i zniszczenie. Wybuchła panika, wszyscy uciekali tratując się wzajemnie w szale. Adam ruszył ku najbliższemu filarowi budynku, który mógł stanowić tymczasowe schronienie, dopóki nie znajdzie lepszej alternatywy,
- Obyś tu był... - pomyślał  w biegu Adam i wezwał w myślach Vratha. Cień pojawił się tuż obok niego, a ułamek sekundy później ciało chłopaka zniknęło w kłębie dymu i zmaterializowało się za osłoną. Ciągła walka, żeby nie dopuścić demona do steru była trudniejsza na kacu, co po wykonanym „skoku” przejawiło się falą nieprzyjemnego ciepła i promieniującym bólem głowy. Mimo wszystko lepiej, żeby głowa bolała, niż stracić ją całkiem przez metalowych morderców.

W jednej chwili Ben był w kosmosie razem z Nickiem i Reedem, a tu nagle coś go wyrzuciło - teleportacja. Nie to, że nigdy jej nie próbował, jednak teraz był bez reszty ekipy i wyrzuciło go w bliżej nie określonym miejscu. Pojawił się nagle na środku placu w jakimś - jak miał miał nadzieję - amerykańskim mieście. Jednak coś tu nie grało. Wszędzie kręciły się wielkie roboty, które starały się otoczyć plac, a którym pojawił się Ben. Coś mu podpowiadało, że owe maszyny nie miały przyjaznych zamiarów. Zmrużył oczy, lekko ugiął kolana i szykował się do przyjęcia ewentualnego ataku.
Od razu jednak zaczął lustrować owe maszyny - sporo mniejszych, kilka większych i jednak, która zdawała się być robotem dowódczym.
Nie musiał czekać długo na atak - maszyny rozpoczęły pacyfikację ludności. Z poczatku wyrwany ze swoich obserwacji Ben nie zdążył nawet zareagować, jednak później zadziałał automatycznie - widząc, ze jedna z maszyn celuje w grupę ludzi doskoczył do nich, aby osłonić ich swoim ciałem. Nie bał się oberwać, w końcu mógł wytrzymać więcej, niż zwykły człowiek.

Wrzawa na ulicach nie malała, a wręcz przeciwnie, stawała się coraz większa. Zewsząd dobiegały odgłosy wybuchów, giętej blachy rozbijających się samochodów, strzały z policyjnej broni i krzyki ludzi. Ludzi uciekających w popłochu przed salwą z broni laserowej maszyn, które siały śmierć i zniszczenie wszędzie tam, gdzie choćby spojrzały. Niewinni uciekali tylko po to, żeby po chwili stać się czerwoną chmurą rozgrzanych od promienia laserowego resztek krwi i ciał. Adam widywał już poważne rany czy nawet świeże zwłoki po wypadkach, ale przy tym widoku, wcześniejsze to tylko wielkie nic. Aż poczuł w żołądku nieprzyjemne kręcenie, a w ustach metaliczny smak. Ale właściwie, mógł być to też alkohol z poprzedniej nocy.
Kryjówka mimo, że skuteczna mogła okazać się w niedługim czasie śmiertelną pułapką. Po krótkiej obserwacji maszyn w ich ruchach zauważał schemat, który kazał im przeszukiwać ulicę dokładnie od jednej strony do drugiej. Więc przyjdzie też pora na miejsce, gdzie schował się Adam. Roboty póki co nie zwracały większej uwagi na wnętrza budynków, ale mogła być to tylko kwestia czasu. Zapędzą ludzi jak bydło do środka, a potem zabiją jednego po drugim. Ukrywanie się nie wchodziło więc w rachubę. Zwłaszcza, że nadciągające maszyny wręcz przesłoniły słoneczne niebo. Musiał uciekać i to szybko, najlepiej z dala od miasta. Nie był jakimś tam bohaterem czy innym avengersem. Nie miał ochoty ryzykować własnego życia. Giń albo przeżyj. Prosta zasada.
Ucieczka piechotą naraziłaby go na wykrycie przez maszyny i pewną śmierć. Podróż poza granice miasta w postaci dymu byłaby pewnie możliwa, ale może pożegnać się wtedy ze swoim ciałem. Vrath czekał tylko na taką okazję by je przejąć, a jego duszę wysłać w najciemniejsze miejsce w piekle skąd nie było powrotu. Musiał wykorzystać bardziej konwencjonalny sposób transportu.
Na przeciwległej stronie ulicy, pod jakimś tańszym kasynem stał zaparkowany stary Mustang, kabriolet. Potężny silnik stanowił szansę na szybką ucieczkę, a brak współczesnych zabezpieczeń i dachu to szansa na naprawdę szybkie włamanie. To może być jedyna szansa.
W tym samym czasie na ulicy pojawił się gość, którego Adam kojarzył z wiadomości. Nie mógł przypomnieć sobie jego imienia, ale charakterystyczny wygląd chodzącego kamienia nie pozostawiał wiele wątpliwości. Kiedy stwór tylko się pojawił maszyny automatycznie wzięły go na swój cel, całkowicie zaprzestając poszukiwań ludzi. To było odwrócenie uwagi, którego tak bardzo potrzebował. Ruszył.
Pierwszą połowę drogi przebył z pomocą Vratha. Zniknął za filarem w kłębie dymu i zmaterializował się już dużo dalej biegnąć ile sił w nogach przez środek ulicy. Nie zwracał nawet uwagi na to co dzieję się wokół niego. Był skupiony tylko na celu.
- PADNIJ ! - w głowię rozbrzmiał głos demona. Adam błyskawicznie, jak z wytrenowaną precyzją skoczył do przodu i przetoczył się po ziemi unikając o ułamek sekundy zagubioną wiązkę lasera, która trafiła w jakiegoś vana. Choć udało się, nie było czasu do świętowania.
Adam dopadł się do samochodu i jednym szybkim ruchem opierając się o drzwi wskoczył do środka na siedzenia. Celnym kopniakiem złamał obudowę osłaniającą instalację zapłonu i stacyjki.
- Dawaj mały, odpalaj !

Był twardy i jak na razie dawał radę, jednak nie na długo. Oczywistym było, że prędzej, czy później maszyny zdołają znaleźć na niego sposób. Musiał więc przyjąć inicjatywę i wykazać się ofensywą. Zerkną jeszcze, czy w okół niego nie ma jakichś cywilów i przystąpił do realizacji planu ataku.
Złapał za stojący obok samochód i z załej siły rzucił nim w najbliższego robota. Miał nadzieję, że atak przyniesie oczekiwany rezultat i maszyna zostanie zniszczona. Jednak nie tylko on zdawał się prowadzić ofensywę - roboty złożyły dłonie w pięści i wystrzeliły je w kierunku bohatera. Nie chcąc sprawdzać, czy ten atak również przetrzyma, Ben rzucił się w bok za najbliższa pojazd. Miał nadzieję, że owe rakiety nie są samonaprowadzające i nie wlecą za nim.
Gdy atak się zakończył, Thing wypuścił się zza osłony, aby nadal skupiać na sobie atak maszyn.
Widział, że w okolicy zostało jeszcze trochę ludzi, więc mądrym pomysłem był całkowite skupienie ognia maszyna na sobie. Ben puścił się biegiem, poniędzy nogi robotów, jeżeli jego plan zadziała, to maszyny same się zniszczą.

Rozrusznik rzęził ze zgrzytem, za każdym razem kiedy Adam stykał ze sobą kable zapłonu. Każda taka próba trwała zaledwie ułamki sekund, ale dla chłopaka czas dłużył się niemiłosiernie. Cichy warkot, pomruk, aż seria wybuchów potężnego silnika samochodu, który obudził się do życia. Adam miał powód do zadowolenia, jednak chwila triumfu nie trwała zbyt długo.
- Zbliżają się... - głos Vratha przebił się przez warkot silnika i dopiero wtedy Adam uniósł głowę spod kierownicy. Dwie z morderczych maszyn ruszyły w kierunku samochodu unosząc się w powietrzu z ogłuszającym rykiem. Co najciekawsze maszyny nie otworzyły ognia, a jeden z robotów wyciągnął  ku niemu metalową łapę, gotów w ciągu chwili wyciągnąć go z auta.
Napędzany po części strachem o własną skórę, a po części palącą wściekłością demona,  Adam zacisnął dłonie w pięści, wokół których pojawił się dym przeplatany językami ognia. Oczy chłopaka również zasnuły się szarym obłokiem, ale to zupełnie naturalne przy korzystaniu z piekielnych mocy Vratha. O ile można mówić, że cokolwiek w tej kwestii jest naturalne. Dwa pociski wystrzeliły z rąk Adama kierując się w stronę łapy i głowy robota, który znajdował się bliżej i próbował go złapać. Oba dotknęły pancerza maszyny wybuchając ogniem i rozgrzanym do czerwoności piekielnym powietrzem. Ale nie był to czas na obserwowanie efektów ataku. Demon w mgnieniu oka zasnuł samochód i najbliższą okolice dymną mgłą, a Adam wrzucił bieg i przycisnął gaz do samej podłogi auta, z nadzieją, że choć na chwilę zniknie z oczu robotów, a może nawet zdoła na ślepo uciec z miasta w jednym kawałku.

Ben mógł usłyszeć w swoim komunikatorze głos Ms. Marvel:
— Avengers, jeśli nie chcecie tracić czasu na niszczenie Sentineli przez energię i temperaturę, na którą są odporniejsze, to korzystajcie z siły i ich stawów.

W zachowaniu maszyn zaczęło się coś zmieniać, czyżby chciały łapać osoby stawiające im opór? Na to wyglądało. Trzeba więc wykazać się sprytem połączonym z jednoczesnym atakiem.
Może wbiegnięcie pomiędzy maszyny nie było najmądrzejsze, ale jednak sprawiło, że spora cześć maszyn skupiła na Benie swoją uwagę, dobrze. Teraz pozostawało wykorzystać to w jak najlepszy, ofensywny sposób. Fakt, pierwszy cios na szczękę nieco zachwiał bohaterem, lecz nie na tyle, aby od razu klepał w matę. Jedynie lekko go zamroczył, ale to nic wielkiego.
Gdy zdołał już "wrócić" do pionu, obrał sobie za cel najbliższą z małych maszyn. Musiał znaleźć ich słaby punkt i tak na logikę biorąc, powinien zaatakować jej głowę - co byłoby logicznie oczywiste - jednak wolał sprawdzić coś innego. Mianowicie zacisnął pięść i wbił ją w jaśniejący punkt na torsie maszyny, ciekawiło go, co się stanie.
Jeżeli atak się powiódł, a sam Grimm wyszedł z tego cało, to oberwał cios w plecy, od kolejnej maszyny. Atak ten, był na tyle mocny, że poleciał on kilka metrów do przodu wpadając na jakąś ławeczkę, którą połamał. Nie ma jednak tego złego - gdy już się pozbierał i przygotował do dalszego starcia, to zauważył stojący obok hydrant. Nie czekając na wiele kopnął w niego zapewne urywając górę i sprawiając, że strumień wody wystrzelił w górę. Do dawało spore pole do popisu - przygasił stopą strumień, dzięki czemu nakierował go w stronę maszyn. Tylko teraz pytanie - czy takie "działo" obali je, czy może zniszczy maszyny (co wydaje się być mało prawdopodobne), czy może raczej agresorzy wzbiją w powietrze?
Na pewno jednak atak powinien wywołać jakąś reakcję.

Wrzawa, wybuchy czy kolejni napastnicy z pewnością nie ułatwiali przebicia się przez zdemolowane ulice. Adam z trudnością utrzymywał samochód na czterech kołach, tnąc ulice slalomem między lejami po wybuchach, wrakami zbyt wolnych aut i rozrzuconych ciał. Kamienny stwór nadal skutecznie ściągał na siebie uwagę, dając Adamowi i Vrathowi ciut większą szansę na powodzenie planu, aż do momentu, kiedy coś w dłoni stwora wybuchło odrzucając go na pobliski budynek. Wtedy też Adam dostrzegł zbliżającą się eskadrę napastników, w której znajdowały się też maszyny znacznie większe od tych, które próbowały go dorwać chwilę temu. Wątpił czy nawet kamienny gość jest w stanie w samotności przeciwstawić się takiej potędze. On nie zamierzał sprawdzać.
Jednym szybkim ruchem pociągnął dźwignię hamulca ręcznego jednocześnie przyciskając pedał do granic możliwości. Nadmiar mocy wypchnął tył samochody do przodu, obracając go w stronę przeciwną do zbliżających się maszyn.
- Musi się udać...

Szalony weekend w Vegas miał być dla Doreen początkiem wymarzonych letnich wakacji. Takie przynajmniej było założenie. Najpierw wizyta u rodziców w LA, potem spotkanie z przyjaciółką w mieście, które nigdy nie zasypia. Miały w planach kilka drinków, potańcówkę w klubie i jedną albo dwie dokładnie skalkulowane przegrane w kasynie. Kiedy jednak Doreen i Tippy Toe opuściły halę przylotów lotniska w Las Vegas i taksówką zmierzały do hotelu, wszystkie te radosne plany musiały ulec gwałtownej i brutalnej reewaluacji. Niebo nad miastem pociemniało od potężnych sylwetek latających robotów, a w całym Vegas wybuchła panika.
Taksówka utknęła w pozornie niekończącym się korowodzie trąbiących samochodów, a stacja radiowa, której słuchał kierowca, zaczęła nadawać niepokojące komunikaty z całych Stanów. Po niespełna dziesięciu minutach nerwowego oczekiwania na rozwój sytuacji, Doreen chwyciła za telefon i wykręciła numer przyjaciółki. Odpowiedziała jej automatyczna sekretarka. Dziewczyna-wiewiórka powstrzymała cisnące się na usta przekleństwo i postarała się zachować spokój. Ponad odgłosami klaksonów od strony centrum dały się słyszeć pierwsze wybuchy.
- Nancy? Jestem w Las Vegas. Słuchaj, jeśli jeszcze nie wsiadłaś do samolotu, zostań tam, gdzie jesteś. Najlepiej nie wychodź z domu. I włącz wiadomości. Z tego, co mówią, nigdzie nie jest teraz bezpiecznie. Tippy i ja postaramy się jakoś pomóc tu, na miejscu. Uważaj na siebie i daj mi znać, jeśli nic ci nie jest, okej?
Rozłączyła się i pochyliła w kierunku podenerwowanego taksówkarza, wciskając mu w dłoń banknot.
- Dalej chyba nie pojedziemy. Niech pan lepiej zostawi samochód i poszuka bezpiecznej kryjówki. Czuję, że za chwilę zrobi się tu nieprzyjemnie...
W chwili, gdy wypowiadała ostatnie zdanie, tylna szyba taksówki eksplodowała tysiącami odłamków. Niezbyt silne, ale uporczywe wstrząsy zakołysały całym pojazdem. Taksówkarz wrzasnął przeraźliwie, a Tippy, dotąd grzecznie siedząca w transporterze na kolanach dziewczyny, zaczęła przegryzać plastikowe pręty z donośnym "chttt".
- Wiem, mała. Długo nie kazali na siebie czekać - mruknęła Doreen, strzepując z siebie szklane okruchy i otwierając drzwiczki klatki. - Trudno, pokażemy im, jak w naszych stronach traktuje się szabrowników i bandziorów. Padnij!
Ostatnie słowo skierowała do taksówkarza, który zresztą nie potrzebował nawet tej zachęty, by skulić się w pozycji embrionalnej pod deską rozdzielczą. Doreen obróciła się zwinnie w miejscu i przykucnęła na tylnym siedzeniu, uśmiechając się szeroko do napastników. Było ich trzech, wszyscy w kominiarkach. Najbliższy dzierżył kij bejsbolowy, którym roztrzaskał szybę. Dwóch pozostałych stało po bokach i zapamiętale kopało taksówkę, wymachując trzymanymi w dłoniach nożami.
- Dzień dobry, panowie. Pozwolicie, że dołączymy do zabawy?
Nie czekając na zaproszenie, odbiła się nogami od siedzenia i skoczyła na mężczyznę z kijem, w locie wyciągając przed siebie dłonie, z których wysunęły się nagle ostre wiewiórcze pazury. Bandyta nie zdążył się nawet zamachnąć. Pazury Doreen porwały na strzępy maskę i rozorały jego twarz, pozostawiając na niej krwawiące pręgi. Swoim impetem dziewczyna przewróciła mężczyznę na maskę następnego stojącego w korku pojazdu. W przelocie zdążyła dostrzec pobladłą, przerażoną twarz kierującej nim kobiety. Sama wylądowała na napastniku, przyciskając go kolanami do rozgrzanej blachy. Pewnym ciosem wytrąciła mu z dłoni kij, gdy próbował się na nią zamachnąć, ale była zmuszona wykonać nagły unik, gdy kolejny z bandziorów doskoczył do niej z nożem. Salto w tył, które wykonała, było z pewnością widowiskowe, równocześnie jednak nagły ruch sprawił, że szwy z tyłu jej i tak już mocno wypchanych dżinsów puściły, uwalniając puszysty ogon. Nie miała jednak czasu żałować ubytku garderoby. Z łoskotem wylądowała obunóż na bagażniku taksówki i kopniakiem z półobrotu posłała nóż z wyciągniętej dłoni drugiego napastnika w powietrze. Ten zachwiał się lekko i zawahał na widok ewidentnie wkurzonej i równie ewidentnie posiadającej pokaźnych rozmiarów ogon dziewczyny. Doreen nie dała mu jednak czasu do namysłu. Skoczyła, jednym butem trafiając go w pierś, drugim zaś w twarz. Mężczyzna osunął się bezwładnie na asfalt ulicy. Doreen wylądowała tuż obok i obróciła się w poszukiwaniu trzeciego bandyty. Ten jednak siedział skulony i szlochający na ziemi, a wokół niego skakała rozjuszona wiewiórka z różową kokardą na szyi. Nóż i fragmenty maski mężczyzny leżały obok, a jego twarz, podobnie jak pierwszego, była w opłakanym stanie.
- Dobra robota, Tips - pochwaliła Doreen, zbliżając się do towarzyszki. Przechodząc pchnęła lekko pierwszego z napastników, który niezdarnie gramolił się na nogi. Ku swemu zaniepokojeniu, Doreen zauważyła, że z pobliskich pojazdów wysiadają ludzie i zmierzają powoli w ich kierunku. Większość trzymała w dłoniach telefony komórkowe, zapewne aby wezwać pomoc albo zadzwonić do bliskich, część jednak wyraźnie bardziej niż kontaktem ze światem zewnętrznym zainteresowana była sfilmowaniem rozgrywającej się na ich oczach sceny. Dziewczyna, nagle boleśnie świadoma faktu, że w całym tym zamieszaniu nie zdążyła przebrać się w swój kostium, zapragnęła czym prędzej oddalić się z miejsca, w którym i tak już ściągnęły na siebie zdecydowanie zbyt wiele uwagi.
- T, zabieramy się stąd - oświadczyła Doreen, a wiewiórka wyraziła swoją aprobatę wskakując jej na ramię. Dziewczyna odwróciła się w kierunku nadchodzących ludzi i zamachała rękami. - Ludzie, nie słuchacie radia? Miasto jest atakowane przez mordercze roboty! Poszukajcie schronienia! Bandyci to najmniejsze z naszych zmartwień!
Sprawdziła czy w niewielkiej torbie, którą nosiła przypiętą do paska, nie brak najpotrzebniejszych rzeczy i nie czekając na reakcję tłumu wspięła się na dach pobliskiego auta. W kilku susach, przeskakując z samochodu na samochód, oddaliła się od ciekawskich ludzi.
- Odgłosy walki dochodziły gdzieś stamtąd - poinformowała Tippy, wciąż w biegu. Zobaczmy czy ktoś nie potrzebuje pomocy.
Pokonywanie miejskich ulic po dachach unieruchomionych pojazdów i, okazjonalnie, gzymsach i latarniach ulicznych, okazało się wcale szybką metodą poruszanie się po sparaliżowanym Vegas. Nim dotarły do budynku ratusza, dziewczyna i jej wiewiórka zdążyły powstrzymać jeszcze kilka grup rabusiów i szabrowników, a kilku zdezorientowanym i przerażonym osobom pomogły znaleźć bezpieczne kryjówki.
Właściwego zagrożenia nie napotkały niemal do ostatniej chwili. Doreen dotarła na miejsce akurat w odpowiednim momencie, by być świadkiem zniszczenia przez Bena dwóch spośród robotów.
- Jasny gwint, czy to ten koleś z Fantastycznej Czwórki? Widzisz to, Tippy? Auuu!
Dziewczyna skrzywiła się, komentując w ten sposób moment, w którym eksplozja reaktora łukowego posłała Grimma prosto w mur, który ów przebił zresztą z łatwością i impetem armatniego pocisku.
- Nic panu nie jest, panie Stworze?! - zawołała Doreen wgłąb dziury w ścianie. - Nie chcę krakać, ale chyba leci ich tu więcej!
- Chitt chtt!
- Wiem, zbliżają się - dziewczyna zerknęła na swoją towarzyszkę. Najwyraźniej Thing potrzebował chwili, aby otrząsnąć się i wrócić do walki, a one mogły mu tę chwilę kupić. Doreen nabrała w płuca powietrza. - Dobra, plan jest taki: gdy wylądują, zajdziemy ich z boku i spróbujemy odwrócić ich uwagę albo rozproszyć szyk. Zaczniemy od któregoś z tych mniejszych. Reaktory na ich piersi wybuchają, więc trzymamy się od nich z daleka, chyba że nie będzie innego wyjścia. Ty spróbuj poprzegryzać im kable pod kolanami, o ile mają jakieś na wierzchu. Unieruchomione nie będą aż tak groźne. Nie daj się trafić.
- A ty, Doreen? Co zamierzasz? - spytała podejrzliwie Tippy.
- Ja? Zrobię to, co zwykle działa - Doreen uśmiechnęła się złośliwie. - Będę walić po oczach.
Nie miała pojęcia jak maszyny zareagują na bezpośredni atak, choć z komunikatów radiowych wynikało, że zarówno ludzie, jak mutanci i tak byli celem agresji. Każda zatem minuta, jaką zajmowała robotom walka z nimi, dawała mieszkańcom miasta szansę na ewakuację. Nie było się nad czym zastanawiać. Korzyści zdecydowanie przeważały nad ryzykiem. Choć jednak miała świadomość własnych mocnych stron i wiedziała, że siła i zwinność daje jej szansę przeżycia, o jakiej zwykli ludzie mogli tylko pomarzyć, żywiła jednocześnie rozpaczliwą nadzieję, że wie, co robi...
Doreen w napięciu obserwowała zbliżającą się formację. Robot, którego obrała za pierwszy cel, znajdował się na jej skrzydle. Gdyby tak udało się skłonić maszyny, aby zaczęły strzelać do siebie nawzajem, problem rozwiązałby się sam... Jednak aby tego dokonać, musiała znaleźć się naprawdę blisko i ściągnąć na siebie uwagę sentineli.
A potem mieć nadzieję, że naprawdę jest wystarczająco szybka...

To był mocne. Dawno nie oberwał w ten sposób, ale było warto - odkrył słaby punkt maszyn. Z tego, co myślał były one zasilane reaktkrem łukowym, jaki posiadał Stark. To musiało być to, z reasztą - czy to ważne czym to było konkretnie? Ważne, że zadziałało. Jednak zniszczenie kilku maszyn to za mało, zwłaszcza, że nadlatywała ich kolejna chmara.
Ben podniósł się z gruzów i rozejrzał dookoła - najwyraźniej dosłownie wpadł do kogoś z wizytą, ale na całe szczęście mieszkanie było puste.
Dobra, trzeba się zorganizować i ruszyć znaów na maszyny. Co z tego, żd było ich więcej? Znał ich słaby punkt i mógł przyjmować na siebie całą masę ciosów od nich. Zanim jednak ruszył do kolejnego starcia, musiał powiadomić Carol o swoim odkryciu, a ona powinna rozesłać to do innych członków ekipy.
Wyciągną komunikator i wysłał wiadomość, już chciał ruszać do walki, jak nagle ktoś go zatrzymał. Przed dziurą stała młoda dziewczyna. Co ona w ogóle tu robiła? Musiała nie mieć instynktu samozachowawczego, skoro pchała się w sam środek walki.
- Chodź tutaj, szbybko - burknął do niej. Mogło wydawać się to njezbyt uprzejme, jadnak był to dla jej bezpieczeństwa. - Nic mi nie jest. Dzięki, że pytasz. A teraz właź tu i nie wychodź. - miał nadzieję, że go posłucha i będzie grzecznie siedzieć w ukryciu, podczas, gdy on zajmie się najeźdźcami.
Na razie jednak nie zamierzał iść i na ślepo się z nimi tłuc. Przyklękł w mieszkaniu i przez dziurę obserwował maszyny. Musiał zobaczyć ile ich dokładnie jest i co będę robić. Miał też nadzieję, że dziewczyna posłucha go i grzecznie schowa się gdzieś w pomieszczeniu.

Vrath w skradzionym aucie postanowił ulotnić się z miejsca zdarzenia. Musiał manewrować miedzy uliczkami oraz porzuconymi autami i dziurami, jednak przedostanie się na drogę szybkiego ruchu było możliwe. Poza granicami miasta, raczej nie widać było maszyn co oznaczało, że skupiały się one bardziej w centrum, by zadać jak największe straty ludności cywilnej. Będąc już stosunkowo bezpiecznym, mógł zmyć się z tego miasta raz na zawsze. Auto dalszej jazdy raczej już nie mogło wytrzymać. Przebita opona w trakcie ucieczki, a na domiar złego jeszcze najwyraźniej jakieś uszkodzenie chłodnicy. Chociaż nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, bo i tak stałby w korku aut, które próbowały wyjechać z miasta więc przechadzka na piechotę chyba będzie lepszą opcją.
Ponoć co się stało w Vegas, to w nim tez zostaje, także wróćmy do Bena i Wiewiórek. Nadlatująca formacja 9 robotów nie wyglądała zbyt optymistycznie, ale Doreen chyba miała nawet jakiś plan. Tippy mogła poskakać i przekraść się, by wskoczyć w końcu na jednego z robotów. Futrzaczek wgramolił się do środka maszyny przez jeden ze stawów i zaczął gryźć kable w środku. Jeden z sentineli – dokładniej to ten w lewym skrzydle – stracił przez to sterowność. Z racji, że nie mógł poruszać kończyną i sterować swoim lotem, po prostu wpadł w jeden z budynków. Nie wybuchł widowiskowo, ale powoli zaczął się wygrzebywać ze ściany. Wiewiórka za to miała coraz większe problemy z gryzieniem kabli. Stawały się jakby… twardsze? Póki co jednego mieli na razie z głowy, ale robot pewnie niedługo dojdzie do siebie.
Formacja robotów w końcu zatrzymała się. Jakieś 20 metrów od Doreen i wymierzyła w nią swoje rozwarte ręce, z których zaczęło dochodzić światło. Definitywnie nie było to światełko w tunelu, a znak że należy uciekać i omijać wystrzeliwane promienie laserowe. Trudno było jednak w takiej formacji zmusić roboty, by strzelały do siebie, ale póki co Wiewióra mogła liczyć na swoją zwinność. Do pewnego czasu, bo każdy następny strzał był coraz celniejszy. Roboty brały poprawkę na prędkość bohaterki i atakowały w miejsca, gdzie potencjalnie mogła skoczyć. Cały czas przy tym unosiły się w powietrzu, by mieć znacznie lepszy kąt strzału.
Niespodziewanie ostrzał przerwało pojawienie się blondwłosej dziewoi. W powietrzu najpierw można było zobaczyć dysk z niebieskiego światła, a następnie dziewczynę w czarnej zbroi z dużym mieczem dwuręcznym. Dla przyjaciół i rodziny Illyana, zaś pseudonim superbohaterski – Magik. Blondynka wypowiedziała zaklęcie, które spowiło jej ostrze na moment, a następnie przeteleportowała się za jednego z mniejszych sentineli – przebijając go od tyłu i zanim maszyny zareagowały, powtórzyła manewr, likwidując kolejnego mniejszego sentinela tym razem przez dekapitację. Oba blaszaki upadły ciężko na asfalt, zaś Magik złapała miecz w oburącz i ustawiła się naprzeciwko formacji robotów, które skierowały w jej stronę swoje łapska. Najwyraźniej Doreen i Ben dostali niespodziewane wsparcie ze strony X-menów, zaś Magik jak zwykle była w pełni skupiona na zadaniu, które miała przed sobą. Nie było czasu na pogaduszki. Musieli zniszczyć jak najwięcej robotów, nim te skrzywdzą kolejnych ludzi. Każdy zniszczony robot zmniejszał szanse na to, że zginie ktoś niewinny.
Roboty w końcu wylądowały i postanowiły najwyraźniej zastosować nową strategię. Zaczęły kroczyć w kierunku dziewczyn, by najpewniej spróbować sił w bezpośredniej konfrontacji.

Pochwalę się ładnym artworkiem. A co mi tam!:

/Vrath ZT.

Pheromone był w pewnego rodzaju potrzasku, patrząc na to jak jego sytuacja wygląda. Otoczony przez dwa roboty nie wiedział tak naprawdę czy może sobie poradzić. Kiedy jednak skupił swoją uwagę na dalszym przeciwniku nie zorientował się, gdy jego ręka zaczęła wydzielać pewnego rodzaju gaz. Sam Phero nie potrafił domyślić się jaki to był rodzaj, jednak "zauważył", że powoduje w nim poczucie snu. Jakby zaraz miał usypać. Odklejał się od robota, kiedy następna rzecz jaka się stała to rąbnięcie przez innego robota, po którym poszybował jak ragdoll z jakiejś gry komputerowej w stronę pobliskiego zaułku. Przed oczami miał już tylko rozmyty obraz ognia, robotów i nieba. Zemdlał.
Następne co pamiętał po obudzeniu to fakt leżenia przy śmietniku i okropny ból głowy. Pomijając już ten fakt, jego czynnik regeneracyjny powoli zagajał jego rany. Powoli, ale jednak pozwalał na to, aby w jakiś sposób mógł funkcjonować. Ruszył się w stronę wyjścia, starając zaobserwować zmiany w otoczeniu. Czy były nadal roboty, może jakiś się jeszcze napatoczy. Co się w ogóle stało z jego rodziną? Żyją? Są może bezpieczni i nie martwią się o swoje życie. Jego głowa była zaplątana w myślach.

- Dzięki, ale nie skorzystam - krzyknęła Doreen w stronę Bena, już w biegu. - Niewychylanie się to nie jest moja specjalność!
Co zresztą już po chwili udowodniła, ściągając na siebie niemal cały ogień sentineli. Powodzenie akcji ucieszyłoby ją znacznie bardziej, gdyby nie coraz większa trudność, jaką sprawiało jej unikanie kolejnych wystrzałów. Maszyny najwyraźniej uczyły się na własnych błędach i błyskawicznie dostosowywały do nowych okoliczności. Dziewczyna zacisnęła zęby, czując nieprzyjemną woń przypalonego futra na ogonie. Zmieniła nagle kierunek skoku, uchyliła się, przetoczyła, odbiła się od jakiejś ściany i skoczyła... prostu na plecy jednego z robotów, wykorzystując jego głowę jako osłonę.
- Niech cię, sztuczna inteligencjo! - syknęła, wbijając pazury w szparę między głową a ramieniem robota i wyszarpując pierwszy lepszy kabel. - Pomyśleć, że nie wzięłam tego fakultetu w ostatnim semestrze...
Natychmiast postanowiła naprawić ten błąd, rzecz jasna pod warunkiem, że za kilka miesięcy nadal będzie istniał świat, w którym wybieranie przedmiotów na studiach ma jakiekolwiek znaczenie.
Odskoczyła w ostatniej chwili, robot, na którym siedziała, zmienił bowiem położenie, umożliwiając innemu czysty strzał. Zeskoczyła na ziemię i przekoziołkowała. Kątem oka zauważyła, jak sentinel, we wnętrzu którego zniknęła Tippy, przebija ścianę pobliskiego budynku i wpada do środka. Miała nadzieję, że jej mała przyjaciółka zdoła szybko wygramolić się z rumowiska, zanim rozgniewany robot stanie na nogi.
Już szykowała się do kolejnego uniku i skoku, gdy stało się coś niespodziewanego. W rozbłysku niebieskiego światła pojawiła się kobieca postać i nim ktokolwiek zdążył zareagować, w spektakularny sposób unieszkodliwiła dwa sentinele. Doreen zwinnie uniknęła przelatującej obok blaszanej głowy i z niekłamanym podziwem spojrzała na blondynkę, która naraz znalazła się obok niej.
- Cześć. Fajny miecz - zagadnęła swobodnie. Przeniosła spojrzenie na rząd maszerujących w ich kierunku maszyn, które najwyraźniej postanowiły zmienić taktykę.
- Ta sztuczka z teleportacją... Możesz ją też zastosować na kimś innym? - spytała z namysłem Doreen. - Chętnie wydrapałabym im fotoreceptory, ale nie sądzę, aby dopuściły mnie tak blisko.

Obok Mrówczanego bohatera (nie mylić ze Scottem Langiem!) nie było aktualnie żadnych maszyn. Najwyraźniej udały się do dalszych części miasta albo po prostu były czymś zajęte. Ulice natomiast poza powybijanymi szybami, które były efektem paniki ludzi, tudzież silników odrzutowych maszyn, oraz kilkoma dziurami w drodze i gdzieniegdzie rozbitymi autami to budownictwo miejskie miało się całkiem dobrze. W zasadzie to można powiedzieć, że poza stratami w cywilach miasto zbyt nie ucierpiało. Owszem były gdzieniegdzie rozbite auta, sklepy które ktoś już ogołocił z cenniejszych rzeczy, ale to nie była skala tego co Niemcy zrobili z jednym miastem w środku Europy. W zasadzie to gdyby młody chciał to mógłby się ulotnić z tego miejsca i sprawdzić co z jego rodziną.
Doreen zaś postanowiła zwodzić roboty na tyle długo, żeby móc znaleźć się na dogodnej pozycji do skoku. Dostała się na plecy jednego z mniejszych sentineli i chwyciła za kabel. No uszkodzenie jakieś było, bo maszyna zaczęła machać prawą ręką na wszystkie strony. W końcu wyrwała ten kabel po prawej stronie więc może uszkodziła jakiś mechanizm. Inna kwestia, że robot po chwili zaczął się szarpać i próbował zrzucić z siebie Squirrel Girl. Słusznie, że zeskoczyła bo drugi robot już szykował odsiecz dla swojego kolegi.
Tymczasem najwyraźniej Ben też miał swój plan, bo z budynku w którym był kilka chwil temu, wyleciała lodówka, która trafiła jednego robota i tym samym sprowadziła go do parteru. Thing chyba nie chciał zostawić obu kobiet na pastwę robotów, którymi pewnie bardziej zainteresowałby się Reed. Pilot jakby nie patrzeć miał bardziej przyziemne zapędy i wolał kilka z nich rozwalić, niż pozwolić by kogoś zabiły. Lecący sprzęt RTV AGD może być jednak niewystarczający, by powstrzymać te mechaniczne monstra. Co dopiero spłata kredytu za taką lodówkę!
- Dzięki – odpowiedziała krótko na komentarz o mieczu. Ilyana nie należała do bardzo wylewnych, ale ci co lepiej ją znali wiedzieli, że potrafi też mieć cięty język. Cóż nic dziwnego, skoro większość czasu przebywa w Limbo albo w innym równie demonicznym miejscu. Każdemu odrobine przestawia się w głowie przy takim syndromie na co dzień.
- Mogę nas teleportować, ale musisz być blisko mnie – rzuciła, po czym wypowiedziała magiczne słowa. Coś w nich było o Vishantim i 450 stronie, a było to dosyć proste zaklęcie niewidzialności. Roboty najwyraźniej to na moment zdezorientowało, że dwa cele tak po prostu im zniknęły, zresztą Bena również to zdziwiło, zaś Magik postanowiła wykorzystać tę chwilę i pod nią oraz Doreen pojawił się niebieski dysk, który przeniósł je za formację sentineli. Miały teraz świetną okazję, by zaatakować je od tyłu i poczynić robotom większe szkody.
- Kup mi minutę, aż skończę inkantować. Rozwalę je wszystkie za jednym zamachem – powiedziała i dysk przeniósł ją na jeden z dachów budynku, gdzie wbiła miecz i zaczęła swoje przygotowania. Wiewióra pewnie nie znała się na magii, ale gdyby był tu jakiś spec to pewnie poznałby część wersów, które właśnie blondynka stosowała. To nie jest pierwsza lepsza magia, a rzeczy z arsenału Doktora Dziwago. Chociaż zaklęcie zniknęło, gdy Magik oddaliła się od Doreen, to sentinele dalej jej nie widziały, gdyż stały tyłem. Przed sobą miały jednak Bena, który postanowił wyjść im naprzeciw więc Squirrel Girl nie była sama. Miała ze sobą kamulcowatego członka Fantastycznej Czwórki, który do mięczaków nie należy. Stwór podszedł do jednej z latarni i po prostu ją wyrwał, zaś roboty od razu skupiły się na nim i zaczęły prowadzić ostrzał. Twarda skóra Bena zdawała egzamin, ale w takiej sytuacji nie mógł przypuścić ataku. Nie kiedy pozostałe roboty do niego strzelają i nie pozwalają się zbliżyć.

/Możliwe ZT dla Pheromone

Został pozbawiony przytomności, a dodatkowo przegrał pojedynek z bardziej doświadczonym przeciwnikiem (lub maszyną) - Phero poczuł się gorzej przez to, biorąc pod uwagę, że chciał pozostawać wzorem cnót superbohaterskich, które sam sobie ustalił. Szkoda tylko, ze teraz nie miał jak zareagować. Mimo to - teraz postanowił skupić się na swojej rodzinie, która gdzieś tam była. Obserwując cały teren postanowił przenieść się do punktu, gdzie zostały jego ubrania. Chciał kryć swoje alter-ego wszelkimi możliwymi sposobami - gorsze niż odkrycie prawdy byłby zawał ze strony każdego z rodziny. Pheromone spakował swoje ubrania z powrotem w plecak i przedostając się po ścianach budynków chciał jak najszybciej się stamtąd ulotnić. W poszukiwaniu rodziny oczywiście.

[zt]