Sypialnia Rica i Stara

Sypialnia znajduje się na trzecim - czyli przedostatnim - piętrze budynku zajmowanego przez X-Factor Investigations i na tę chwilę jest w zasadzie dość pusta, co po części wynika z faktu, że do niedawna nie była nawet używana. Na jej umeblowanie składają się przede wszystkim dwuosobowe łóżko, sporych rozmiarów szafa, a także biurko wraz z krzesłem... I to by w zasadzie było na tyle. Dekoracji czy przedmiotów osobistych - przynajmniej zostawionych na widoku - jest tutaj niewiele, a wręcz praktycznie ich brak. Blat biurka zajmuje natomiast znaczna ilość sprzętu komputerowego.

Biorąc pod uwagę, że to RicStar, z góry obejmuję w zasadzie cały temat oznaczeniem tylko dla dorosłych - choć pewnie pojawią się w nim także i inne treści - oraz uprzedzam wrażliwych, że tak, to jest związek męsko-męski, w dodatku kanoniczny - żeby nie było żadnych pretensji.

Po opuszczeniu biura droga poprowadziła obu mężczyzn w górę - prosto ku sypialni Rica... A właściwie teraz chyba już ich wspólnej, skoro Star wyraził chęć pozostania w X-Factor. W budynku znajdowało się jeszcze całkiem sporo wolnych pomieszczeń, które docelowo mieli zająć przyszli pracownicy agencji, jednakże Rictor zdecydowanie wolał podzielić się z kochankiem własnym pokojem - a w dodatku podejrzewał, że rudzielec byłby pod tym względem podobnego zdania, gdyby zapytał go o opinię.
Dotarcie do sypialni zajęło im tylko chwilę, a choć po drodze Shatterstar prowadził - siłą rzeczy zgodnie ze wskazówkami Latynosa, ale jednak - to drzwi otworzył już sam Ric. Zamknął je zaraz po tym, jak tylko obaj wkroczyli do środka, lecz nie kłopotał się kwestią przekręcania klucza... Prawdę mówiąc taka konieczność nie przyszła mu nawet do głowy.
Nie przejmował się też zbytnio wyglądem swojego pokoju. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że daleko mu było do przytulności, ba, że był w zasadzie dość pusty... Ale jemu osobiście nie robiło to większej różnicy. W pełni akceptował ten fakt i w zasadzie sam go już praktycznie nie zauważał. Tak czy siak nie potrzebował wiele... A poza tym dopiero co się tutaj wprowadził. Był usprawiedliwiony.
Podejrzewał, że pewnie powinien teraz coś powiedzieć, może wspomnieć o tym, że od tej chwili będą razem mieszkać właśnie w tym pokoju - ale tak naprawdę to się przecież rozumiało samo przez się. Nic innego nie przychodziło mu natomiast do głowy, zresztą w głównej mierze dlatego, że krążyło po niej obecnie coś zupełnie innego... Przyjemniejszego. Ciężko było myśleć, gdy górę brały instynkty i potrzeby - nie tylko ciała, ale i ducha...
W związku z powyższym Rictor w końcu odpuścił sobie zarówno ewentualne mówienie, jak i większość myślenia, a zamiast tego skupił się tylko i wyłącznie na działaniu oraz czuciu; to wydawało mu się w tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem. Przemanewrowanie Stara w stronę łóżka było akurat proste - tak samo jak i wsunięcie dłoni pod jego kurtkę, aby szybko i sprawnie zsunąć ją z jego ramion, silnych i ciepłych. Wylądowała na podłodze, a w tym momencie Ric przejmował się nią już tylko na tyle, aby ominąć ją - i tym samym uniknąć możliwego poślizgnięcia się na jej materiale. Inna sprawa, że nie wątpił, iż w razie czego rudzielec bez problemu by go złapał.
Póki co Latynos nie spieszył się jeszcze ze zdejmowaniem reszty ubrań kochanka - albo własnych, skoro już o tym mowa. Ułożył dłonie na jego klatce piersiowej, napierając na nią lekko, ale stale - w taki sposób, aby Star wiedział, że w dalszym ciągu ma się cofać... Do momentu, aż w końcu natrafili na brzeg łóżka, gdyż wówczas Ric pchnął już nieco mocniej. Och, nie miał żadnych złudzeń; może i Shatterstar ze swoimi pneumatycznymi kośćmi był zaskakująco lekki, ale za to na jego wagę składały się przede wszystkim bardzo sprawne mięśnie, więc podporządkowanie się zależało tylko i wyłącznie od jego dobrej woli... A tej w stosunku do Rica miał na szczęście sporo.
Mutant nie zwlekał - od razu podążył w ślad za ukochanym, na początek klękając po obu stronach jego bioder, by następnie poświęcić jeszcze krótką chwilę na ściągnięcie przez głowę swojej koszulki. Odrzucił ją na bok, celując w oparcie krzesła, zresztą z powodzeniem... Dzięki czemu później będzie miał jednak trochę mniej do zbierania z podłogi - choć pewnie niedługo jakiś element ubioru i tak dołączy na niej do kurtki Stara.
- Więc co do tego pokazywania mi jak bardzo za mną tęskniłeś... - to mówiąc, Ric nachylił się do przodu, dla równowagi opierając obie dłonie na klatce piersiowej rudzielca. Nie osunął się jeszcze niżej, więc ich ciała dzieliło trochę przestrzeni... Która zapewne zaraz zniknie. W międzyczasie natomiast Latynos powędrował palcami jednej ręki wzdłuż biegnącego ukośnie pasa, odruchowo rozważając jak najszybciej się go pozbyć.

Ric niemalże zadrżał z powodu tego delikatnego dotyku kochanka na swym brzuchu... A może rzeczywiście, być może nie udało mu się jednak powstrzymać tego jakże naturalnego odruchu? Sam nie posiadał kompletnej pewności, lecz Star pewnie całkiem łatwo mógł to wyczuć. Prawda była taka, że rudzielec od zawsze praktycznie bez trudu potrafił wywołać w nim najróżniejsze reakcje - dosłownie jak nikt inny. Nawet te najniewinniejsze, najbardziej nieumiejętne pocałunki, którymi wymieniali się jeszcze długie lata temu, każdorazowo rozpalały Latynosa do białości... I z tego wszystkiego teraz mężczyzna nieomal żałował tego, że przemówił, aby zyskać sobie uwagę kochanka, tym samym go rozpraszając i przerywając tę pieszczotę.
Wszelkie myśli dotyczące ewentualnego żalu przeminęły właściwie natychmiast - kiedy tylko ciepła dłoń Stara powędrowała stopniowo w górę, jednocześnie posyłając wzdłuż kręgosłupa Rica wyraźny dreszcz. Domyślał się... Nie, w zasadzie wręcz wiedział co będzie dalej - dlatego też chętnie pozwolił sprowadzić się niżej, po drodze zamykając oczy i przemieszczając nieznacznie własne ręce, zsuwając palce na boki ukochanego, aby nic nie rozdzielało w tej chwili ich ciał.
Ten pocałunek zaczął się jak ich pierwszy tego dnia, lecz Rictor chętnie przejął zaoferowaną mu z taką łatwością kontrolę, aby odpowiednio nim pokierować... Pogłębić go, ale i w pewnym sensie spowolnić, nie ujmując mu przy tym jednak namiętności - i tego niezaspokojonego pragnienia, które zawsze przebijało się we wszystkich ich pieszczotach; pragnienia nie tylko na poziomie czysto fizycznym, ale i psychicznym, emocjonalnym... Tak, szczególnie emocjonalnym.
Gdy Star przerwał pocałunek, zresztą zdecydowanie zbyt szybko, Ric cofnął minimalnie głowę i rozchylił powieki, by móc wygodniej spojrzeć na kochanka - najpierw omiatając wzrokiem całą jego twarz, aby następnie skupić się już tylko i wyłącznie na jego oczach... Wpatrujących się z kolei w niego samego.
Star był taki piękny... Właściwie to idealny, dosłownie. Inżynieria genetyczna zrobiła swoje, zapewniając mu nie tylko nadludzkie możliwości, ale i wygląd, za który niektórzy pewnie daliby się pociąć - też dosłownie. Oczywiście rudzielec był również fizycznie bardzo różny od Rica - co akurat temu ostatniemu niezwykle odpowiadało. Różnica w odcieniach ich skóry w pewnym sensie niemalże go fascynowała, a już zwłaszcza w chwilach, gdy miał okazję obserwować ich ciała jedno przy drugim, złączone ze sobą albo... Poruszające się przy sobie wzajemnie.
Tak jak teraz - gdyż oto właśnie Star posunął się o krok dalej, tym samym sprawiając, że Ric westchnął cicho i jednocześnie instynktownie odpowiedział mu podobnym gestem, nim przemieścił się lekko, poprawiając swoją pozycję... Szukając najlepszego na ten moment ułożenia. W tym czasie natomiast - nie chcąc, aby kochanek choćby przez krótką chwilę poczuł się zaniedbywany - ponownie pochylił głowę, obdarzając jednak uwagą nie usta, lecz szyję rudzielca.
- Masz na sobie za dużo. Zrób coś z tym - polecił pomiędzy kolejnymi pocałunkami, drobnymi i krótkimi, zmierzającymi powoli, lecz niezmiennie w stronę ucha drugiego mężczyzny... Którego płatek zaraz potem pochwycił w zęby i lekko za niego pociągnął.

Ric skłamałby mówiąc, że nie odczuwał w tym momencie satysfakcji - i to ogromnej. Podobało mu się to, w jaki sposób potrafił oddziaływać na swojego kochanka, wydobywać z jego ust te drobne westchnienia, co zresztą było tylko sprawiedliwe - gdyż działało przecież w obie strony. Och, tak; Star zdecydowanie potrafił mu się odwdzięczyć tym samym, zresztą bez większego wysiłku.
W pewnym sensie Latynosa nawet dziwiło to, że po tak długiej rozłące bez najmniejszego problemu przeszli do... Cóż, powiedzmy po prostu, że do sypialni, aby nie definiować w tej chwili poważniejszych kwestii. Głównie zastanawiało go to, jakim cudem sam tak łatwo na to przystał - niemalże o nic nie pytając, niczego nie ustalając... Aż tak był zdesperowany? Tak bardzo tęsknił? Owszem. Przynajmniej na ostatnie pytanie odpowiedź brzmiała: tak.
Na duchu podnosiła go jednak myśl, że najwyraźniej nie był jedyny - o czym świadczyły zarówno wcześniejsze słowa, jak i przede wszystkim wszelkie akcje Stara. Teraz, gdy rudzielec podniósł się już z miejsca, aby - zgodnie z poleceniem - pozbyć się reszty swoich ubrań, Ric mógł poświęcić chwilę na podziwianie jego stopniowo odsłanianego ciała... Mimochodem uśmiechając się przy tym lekko, a jeżeli nawet oczy pociemniały mu z podniecenia, to sam nie był w stanie tego stwierdzić.
Tak, do tego widoku również się stęsknił... I z niejakim zaskoczeniem odkrył, że podczas ich rozłąki Star praktycznie w ogóle się nie zmienił - co pewnie nie powinno go aż tak bardzo dziwić. Czynnik regeneracyjny zadbał o to, aby na skórze mężczyzny nie pozostały żadne blizny, a jego ciało samo w sobie już wcześniej było przecież praktycznie idealnie wyrzeźbione... Więc cóż takiego mogłoby jeszcze ulec modyfikacji? No właśnie.
Wybijając się wreszcie z tego typu rozmyślań - które niezwykle korzystnie wpływały na sprawny przepływ krwi w południowe rejony organizmu - Ric rozpiął własne spodnie, a następnie na moment przemieścił się ku krawędzi łóżka, aby móc je zdjąć, zresztą od razu wraz z bielizną. Uznał, że lepiej będzie już teraz mieć to z głowy - żeby potem nie musieć się szarpać z żadnymi elementami ubioru...
To uczyniwszy, Latynos przesunął się mniej więcej na środek materaca, ponownie wbijając wzrok w Stara - i nie spuszczając już z niego oczu. Uważnie obserwował rudzielca, podczas gdy ten znów wspinał się na łóżko... A także na niego samego. Rictor odchylił się przy tym w taki sposób, aby ułożyć się na plecach, spoglądając teraz na kochanka z dołu - spod półprzymkniętych powiek. Pod zwinnymi palcami Stara jego klatka piersiowa unosiła mu się i opadała w rytm wyraźnie już cięższych oddechów, serce z kolei biło zdecydowanie szybciej niż w stanie naturalnym. Dłonie oparł na biodrach ukochanego, z czasem zsuwając je niżej, powoli i raczej bezmyślnie gładząc jego uda.
Mutant zamruczał cicho, gdy rudzielec pochylił się i wyszeptał mu do ucha swoje pytanie - które równie dobrze mogłoby być retoryczne, choć Rictor nie był tak do końca pewien czy Star rozumiał ideę retorycznych pytań, ale w tej chwili i tak nie chciał się nad tym zastanawiać. Zresztą... Nie bardzo w ogóle mógł - nie w sytuacji, w której usta rudzielca znalazły się tuż przy jego szyi, poddając ją tym samym pieszczotom, które krótko wcześniej zaprezentował sam Ric...
... A jednak nie, nie były dokładnie identyczne. Star trochę je zmodyfikował, a nawet dodał coś od siebie i właśnie przez to w tym momencie Latynos ponownie odczuł nieprzyjemne ukłucie niepewności - a wręcz zazdrości, która teoretycznie w tej chwili nie posiadała jeszcze nawet logicznych, rozsądnych podstaw. Czy działania te były owocem pracy wyobraźni Stara... Czy też wynikały z wcześniejszych doświadczeń - nabytych z kimś innym? Myśl ta na moment wybiła Rica z nastroju, skierowała kąciki jego ust w dół, choć nie była wystarczająco silna, aby miał przerwać kochankowi.
Rictor doskonale wiedział czego chciał od niego rudzielec, gdy tak otwarcie pokierował jego rękami... A mimo to postanowił jeszcze mu tego nie dawać. W pierwszej kolejności przesunął dłonie wyżej, bez pospiechu, gładząc i głaszcząc plecy kochanka, przez chwilę wędrując palcami wzdłuż jego kręgosłupa - nim w końcu pozwolił im powrócić niżej, po drodze lekko zadrapując skórę Stara. Wiedział, że ślady i tak zaraz znikną, więc nie było żadnego powodu, aby się pod tym względem ograniczał.
Dopiero w trakcie kolejnego pocałunku - równie gorącego i namiętnego co poprzednie, posyłającego przez jego ciało fale ciepła oraz niesamowicie przyjemnych dreszczy - zdążył zrobić coś więcej. Jego dłonie zsunęły się na pośladki ukochanego, masując je powoli, zapowiadając dalsze pieszczoty, a jednak jeszcze do nich nie przystępując. Momentami pozwalał swym rękom zawędrować na moment w dół, na uda rudzielca, lub przeciwnie - cofał je ku górze, na jego biodra... Lecz za każdym razem powracał do głównej pieszczoty. Czuł, jak gorąca jest skóra Stara - i jak twardy staje się jego członek... A to wszystko sprawiało, że niemalże zapominał o swoich wcześniejszych czarnych myślach, spychał je na obrzeża świadomości - na później.
- Star... - zaczął, gdy tylko pocałunek dobiegł końca, jednakże prawdę mówiąc nie bardzo wiedział co powiedzieć dalej. Brakowało mu słów - w każdym z języków, które znał. Kocham, potrzebuję, pragnę... Wszystkie te i podobne określenia zdawały się zbyt słabe, a Ric i tak nigdy nie radził sobie ze słowami - z rozmowami. Pewnie tym lepiej dla niego, że znalazł sobie kochanka, który o wiele lepiej reagował na czyny oraz na język ciała...
W tym ostatnim była nadzieja, gdyż przynajmniej oczy Rictora jasno wyrażały to, czego mężczyzna nie potrafił w tej chwili ująć w odpowiednie słowa. Jedna z jego dłoni na moment oderwała się od ciała rudzielca, aby przenieść się wyżej, przeczesać krótko jego miękkie włosy, a na koniec ułożyć się na jego policzku - lewym, a więc w pobliżu gwiazdy. Palce Latynosa obrysowały nawet ostrożnie zewnętrzną i dolną część jej kształtu.

Prawdę mówiąc Ric już jakiś czas temu osiągnął w swoim życiu taki - cudowny zresztą - etap, w którym kompletnie przestało go obchodzić co myślą o nim inni ludzie i dlaczego. W zależności od swojego nastroju albo zupełnie ignorował ich nieprzychylne opinie - albo doprowadzał do raczej gwałtownych i intensywnych konfrontacji, jeżeli i tak był już wówczas... Zirytowany. W skrócie: nie miało dla niego większego znaczenia to, czy ktoś zauważy ślady po ugryzieniach na jego ciele. Jeżeli nawet - to jego sprawa. No i Stara. Ich, nikogo innego.
Proces powstawania tych wspomnianych śladów był z kolei na swój sposób przyjemny. Trochę bolesny również, to oczywiste, ale mimo wszystko... Podniecający. Rozpalający. Rictor nigdy nie nazwałby samego siebie masochistą - co to, to nie - lecz mimo to był skłonny przyznać, że odrobina bólu wymieszana z przyjemnością dawała czasem cudowny efekt... Nie wspominając już nawet o wszystkich odczuciach, które wiązały się z ideą bycia oznakowanym przez kochanka - gdyż one stanowiły całkowicie osobną historię.
Rictor nie był pewien czy Star spoglądał na to wszystko w podobny sposób. Rozumiał go stosunkowo dobrze - przynajmniej w porównaniu do reszty świata, bo niewiele osób mogłoby się pewnie poszczycić takim wglądem w sposób rozumowania rudzielca - i miał wystarczająco dużo czasu, aby mniej więcej go rozpracować, ale... Momentami wciąż jeszcze wahał się podczas interpretacji jego zachowań. Zastanawiał się, czy działało to w obie strony - ale szczęśliwie przynajmniej w tym wypadku Star najwyraźniej bez trudu pojął intencje Latynosa.
W związku z powyższym na tę chwilę Ricowi nie pozostawało już nic innego, jak tylko śledzić pełnym fascynacji wzrokiem poczynania kochanka, podczas gdy ten obdarzał taką uwagą jego palce - najpierw jedynie delikatnie je całując, a potem... Potem przechodząc już do o wiele bardziej pobudzających pieszczot, które sprawiły, że mutant nieświadomie zwilżył ruchem języka swoje lekko rozchylone wargi.
Już to niezwykle jasne odwołanie do robienia loda samo w sobie wystarczyło, aby intensywne ciepło zaczęło gromadzić się w okolicach krocza Rica, a wyobraźnia podsunęła mu niesamowicie interesujące obrazy - lecz przecież doskonale wiedział, że nie był to jedyny cel tego ssania. Nadciągało coś o wiele przyjemniejszego, bardziej satysfakcjonującego... A teraz miał do czynienia zaledwie z preludium, ze wstępem do prawdziwego przeżycia.
Także i tym razem pozwolił Starowi sobą posterować, na skutek czego jego dłoń prędko powróciła na swoje poprzednie miejsce. Nie kazał kochankowi czekać; bezzwłocznie zsunął palce pomiędzy jego pośladki, ułatwiając to sobie zresztą drugą ręką, a następnie samymi opuszkami naparł lekko na wejście rudzielca, póki co tylko go drażniąc, kusząc... Zapowiadając więcej. Przez krótką chwilę to okrążał palcami, to pocierał ten ciasny krąg mięśni - lecz kiedy tylko Star również zaczął działać, opóźnianie stało się nagle o wiele trudniejsze, a sam Ric westchnął głęboko i drżąco, jednocześnie walcząc z silnym dreszczem, który przebiegł mu właśnie wzdłuż kręgosłupa.
- Tak jest dobrze - odparł cicho na pytania kochanka, po części rzeczywiście mając na myśli pozycję, w jakiej właśnie się znajdowali, lecz poza nią także i całą tę sytuację. Tak... Tak było bardzo dobrze. Wspaniale. Właściwie to w tym momencie Ric miał wręcz wrażenie, że nie mógłby chcieć od życia niczego więcej.  
Nie czekał już dłużej; powoli nacisnął mocniej na wejście kochanka - aż w końcu wsunął w niego pierwszy palec, na początek wskazujący. Przez myśl przeszła mu jeszcze refleksja, że na przyszłość naprawdę powinni zaopatrzyć się w lubrykant, ale w tej chwili ślina z wcześniej sprawdzała się nawet nieźle. No i... To nie był nawet pierwszy raz, gdy musieli się do niej ograniczyć.
Pomimo dłuższej przerwy doskonale pamiętał co powinien zrobić. Najpierw jeden palec, poruszający się bez pospiechu - i stopniowo coraz głębiej... A potem jeszcze drugi, ostrożnie wprowadzony środkowy, również wilgotny, bo najwyraźniej Star także nie potrzebował żadnego przypomnienia. Gdy oba były już wewnątrz, po krótkiej chwili Ric przełączył się na ruch naśladujący nożyce - aby jak najlepiej rozciągnąć i przygotować kochanka. Mimo to przez cały ten czas nie spuszczał wzroku z jego twarzy, obserwował jego reakcje... Nie sądził, by musiał przerwać, ale wolał mieć pewność - nie wspominając już o tym, że Star wyglądał po prostu... Pięknie. Zachwycająco.

Z oczywistych powodów Ricowi bardzo trudno było się w tej chwili na czymkolwiek skupić. Jego ciało w pewnym sensie przeskoczyło na autopilota, pozwalając mu ograniczyć się do odczuwania całej tej przyjemności, wszystkich emocji... Oraz do obserwowania kochanka, gdyż owszem, był jeszcze na tyle przytomny, aby świadomie śledzić zmiany zachodzące na jego twarzy, podziwiać jego reakcje, zachwycać się tym, jak sam na niego wpływał... Cudowny. Tak bardzo cudowny...
I tylko jedna drobna rzecz w całym tym obrazku jakby Ricowi nie pasowała - ale nie zdążył o nią teraz zagadnąć, gdyż Star znów go pocałował, a to z kolei automatycznie sprawiło, że Latynos zapomniał w zasadzie o wszystkim innym - dosłownie o całym bożym świecie. Trudno byłoby mu się zresztą dziwić... Rudzielec całował jak nikt inny, a wszelkie towarzyszące temu pieszczoty tylko dodatkowo rozpalały Rica, ba, wręcz wystawiały na próbę jego wytrzymałość... Która, nawiasem mówiąc, była naprawdę niczego sobie. Musiała być - przy takim kochanku. Słabszy mężczyzna nie dotrwałby przy nim nawet do głównego punktu programu.
Pocałunek nie mógł jednak trwać wiecznie - niestety, choć z drugiej strony Ric nieszczególnie się tym przejmował, bo w końcu był pewien, że niedługo doświadczy kolejnych, równie przyjemnych... Jednych słodkich i czułych, innych zaś namiętnych i gorących, lecz zawsze pełnych... Cóż, pełnych miłości. Tak czy siak - mieli pod tym względem całkiem spory rozrzut.
Skoro zaś Star najwyraźniej chciał sam się obsłużyć - to Ric nie miał nic przeciwko. Posłusznie cofnął dłonie, znów układając obie dość nisko na udach rudzielca, właściwie tuż nad kolanami, gładząc tam bezmyślnie jego skórę, nie mogąc się powstrzymać przed cieszeniem się jego ciałem... I po prostu obecnością. Z bijącym mocno - niemalże boleśnie - sercem obserwował poczynania kochanka, spoglądając na niego pociemniałymi z podniecenia oczami. Ani na chwilę nie odrywał od niego wzroku, choć omiatał spojrzeniem całą jego sylwetkę... I oczywiście twarz.
Z tego wszystkiego Ric gwałtownie wciągnął powietrze w płuca i zmuszony był na moment zagryźć dolną wargę, aby zapanować nad swoimi reakcjami - a dopiero po chwili westchnął głęboko, drżąco. Zgadywał, że najprawdopodobniej zasłużył sobie na całe to drażnienie się, bo w końcu sam przed chwilą wcale nie był lepszy... A przecież nie mógł powiedzieć, że ten wstęp mu się nie podobał, wprost przeciwnie. Nie zmieniało to faktu, że całą swoją silną wolę wkładał obecnie w to, aby nie przejąć kontroli nad sytuacją - bo ani przez chwilę nie wątpił, że Star by mu na to pozwolił. Tyle że... Nie o to w tym teraz chodziło. A w dodatku rudzielec wciąż wyglądał cudownie - wręcz w hipnotyzujący sposób, gdy tak wił się i prężył...
Kiedy w końcu zaczął osuwać się niżej, Latynos aż jęknął przeciągle, choć mimo wszystko dość cicho. Jego mięśnie wyraźnie się napięły, plecy utworzyły łagodny, subtelny łuk, zaś dłonie powędrowały stopniowo coraz wyżej po udach kochanka. Jedna spoczęła na jego biodrze, druga z kolei zatrzymała się póki co w połowie drogi; palce obu zacisnęły się mocno na ciele rudzielca. Doskonale wiedział, że może sobie na to pozwolić.
Uczucie było niesamowite. Nie... Nie nowe, nie do końca, bo przecież sypiali ze sobą już wiele razy, lecz jednak zawsze Ric odnosił wrażenie, jak gdyby czegoś tak wspaniałego doświadczał po raz pierwszy w życiu... Choć może należałoby tutaj uściślić: zawsze ze Starem. Nikt inny nawet się do niego nie umywał, nie mógłby. Z żadną inną osobą Latynos nie czuł się nawet w połowie usatysfakcjonowany - a Star z kolei dawał mu wszystko to, czego potrzebował.
Gorąco, ciasno, po prostu idealnie - a potem rudzielec zakręcił biodrami i zanim Rictor zdążył się powstrzymać, jego usta opuścił kolejny jęk, teraz już głośniejszy, a całe ich otoczenie lekko zadrżało. To wystarczyło, aby mężczyzna prędko odzyskał trzeźwość myślenia - przynajmniej na tyle, aby uspokoić ziemię, choć nawet tak krótki i delikatny wstrząs musiał zostać zauważony przez sąsiadów. Cudownie, dopiero co niedawno się tutaj wprowadzili i od razu zaczęli dostarczać całej okolicy atrakcji...
Mimo to jednak Ric się uśmiechnął - i po części zdziwił tym samego siebie. Jego zdolności od zawsze wiązały się z odczuwanymi przez niego emocjami, przez co musiał dbać o to, aby jedne i drugie nie wymknęły mu się całkiem spod kontroli, lecz odpuszczenie sobie raz na czas było naprawdę... Przyjemne. Wręcz oczyszczające. A jeżeli nie mógł zrobić tego tutaj i teraz, ze Starem, który w razie czego zapanowałby nad sytuacją - to niby gdzie i kiedy?
Póki co Latynos pilnował jeszcze, aby nie zaserwować sąsiedztwu kolejnych wstrząsów, lecz nie zmieniało to faktu, że czuł je wyraźnie - zbierające się, kumulujące, pod jego skórą i pod powierzchnią ziemi... Dobrze, że jego ciało było do tego przystosowane, bo dzięki temu przynajmniej miał pewność, że jego drżenie było zupełnie naturalne - i niczym mu nie groziło.
Jego kontrola topniała wraz z każdym ruchem kochanka - po części dlatego, że to był przecież Star, lecz i po prostu przez to, że pod tym względem Ric nawet nie do końca chciał nad sobą panować. Wreszcie było mu dobrze, a planeta z całą pewnością zasługiwała na to, aby cieszyć się wraz z nim. Skoro on codziennie, przez każdą chwilę swojego życia - licząc od dnia, gdy objawiły się jego moce - odczuwał jej emocje, to czy nie musiało to działać w obie strony? Często miał wrażenie, że tak.
Rictor nie znosił bezczynności - a ta pozycja mimo wszystko nie dawała mu wielkiego pola do popisu. Ot, mógł jedynie wychodzić na przeciw ruchom bioder rudzielca, pieścić jego skórę... I to właściwie tyle, gdyż przy takim ułożeniu ich ciał nie był nawet w stanie przyciągnąć do siebie Stara do pocałunku. To właśnie dlatego w końcu nie wytrzymał; zwinnym ruchem przetoczył ich na bok i dalej, umieszczając Stara na jego plecach - samemu pochylając się teraz nad nim i płynnie przejmując pałeczkę. Jedną dłoń pozostawił na jego biodrze, lecz palcami drugiej powiódł wzdłuż jego uda, w ten sposób sugerując mu, aby objął go nogami w pasie. Nie tracił czasu - od razu zaczął się w nim poruszać, z góry narzucając dość szybkie tempo, lecz mimo to skupiając się przede wszystkim na głębokości pchnięć. Spoglądając tak z góry na kochanka znów odniósł wrażenie, że coś mu tutaj nie pasuje...
- Dlaczego obciąłeś włosy? - spytał przytłumionym przez pożądanie głosem i, no dobrze, może nie była to najlepsza pora na takie pytanie, ale nic nie mógł na to poradzić. Ta kwestia nie dawała mu spokoju, zresztą na równi z zapamiętanymi z dawnych lat obrazami... Star z rozrzuconymi na poduszkach długimi, ognistymi kosmykami - albo stojący pod prysznicem, z włosami pięknie okalającymi jego cudowne ciało... No właśnie.

Wyjaśnienie Shatterstara zabrzmiało... Logicznie, a powód rzeczywiście zdawał się być rozsądny, przynajmniej na tyle, na ile w tym momencie skupiony na seksie umysł Rictora potrafił rozróżniać logikę i rozsądek w czyimś postępowaniu albo rozumowaniu... A mimo to jednak Latynos nie mógł powstrzymać się przed tym, aby kąciki jego ust powędrowały na chwilę w dół.
Te względy praktyczne wcale mu się nie podobały, ani trochę, choć z drugiej strony pewnie nie powinien wcale się im dziwić. Słowo "praktyczny" wbrew pozorom świetnie opisywało Stara, a cecha ta potrafiła być równie irytująca, co momentami pociągająca... Ale oczywiście tak właśnie dałoby się opisać całego rudzielca. Od pierwszego ich spotkania zarówno denerwował Rica, jak i jednocześnie niesamowicie go rozpalał...
Pytanie Stara prędko sprawiło, że Rictor westchnął głęboko, po czym pochylił głowę w taki sposób, że jego twarz znalazła się tuż przy szyi jego kochanka. Co prawda chciał najpierw mu odpowiedzieć, lecz taki układ trochę go rozkojarzył i zamiast tego w pierwszej kolejności przesunął ustami po skórze rudzielca, zapewne ją łaskocząc, aż złożył drobny pocałunek tuż pod jego uchem. W tym czasie dłoń z uda drugiego mężczyzny przeniósł na jego bok, aby ułatwić sobie utrzymywanie na nim równowagi.
- Nie. Rozumiem. Tylko... - zawahał się, lecz od razu spróbował to zamaskować poprzez kolejne pocałunki, dość powolne, wędrujące wzdłuż szczęki kochanka. Sam nie był pewien jak powinien ubrać w słowa swoje odczucia; właściwie nigdy sobie z tym nie radził, z poważnymi rozmowami, szczególnie z tymi dotyczącymi emocji... A zwykle nikt nie wymagał ich od niego w chwilach, gdy generalnie z myśleniem radził sobie co najwyżej przeciętnie - tak jak na przykład teraz, bo oczywiście na czas tej rozmowy nie uznał za stosowne przerwać zabawy. Spowolnił co prawda na trochę ruchy swoich bioder, lecz w tym momencie już to stopniowo naprawiał.
- Tęsknię do nich? Ale przywyknę - dokończył wreszcie z pewnym opóźnieniem, po czym postanowił sprytnie odwrócić uwagę Stara od tego tematu - i to w najlepszy sposób, jaki tylko znał, a mianowicie gryząc go w ramię, zresztą wcale nie tak znowu lekko. Jednocześnie przebiegł palcami wzdłuż jego boku w górę, może odrobinę zaczepnie, chcąc podkreślić w ten sposób, że skończyli na tę chwilę rozmowę.
Inna sprawa, że ten gest również trochę go rozkojarzył, przez co Ric nie mógł się powstrzymać przed przedłużeniem go - i płynnym przekształceniem w kolejny. Otóż na początek przesunął dłoń na klatkę piersiową ukochanego, gładząc jego skórę - czystą, nieskalaną jakimikolwiek bliznami pomimo trybu życia Stara, błogosławiony niech będzie czynnik regeneracyjny - a następnie w okolice jego ramienia i dalej, przy szyi... Wciąż wyżej, aż w końcu dane mu było wpleść palce we włosy rudzielca. Krótko obcięte czy nie, tak czy siak nie zamierzał z tego rezygnować. Miał zupełnie inny plan - i nie zwlekał z jego realizacją, namiętnie wpijając się w usta kochanka.
Do tego momentu udało mu się już mniej więcej odzyskać wcześniejszy rytm i tempo pchnięć... Oraz przede wszystkim nastrój, zdecydowanie. Oczywiście oznaczało to również, że im bardziej się zatracał - tym ciężej było mu kontrolować drżenie, tak jego własnego ciała, jak i ziemi w okolicy... To pierwsze nie stanowiło żadnego problemu, wręcz przeciwnie, ale na drugie musiał uważać.

Tego nie trzeba było Ricowi powtarzać - szczególnie, że sam również zbliżał się już powoli do granicy swojej wytrzymałości, czego był doskonale świadomy, nawet jeśli starał się przedłużyć tę przyjemność. Latynos ponownie wtulił twarz w szyję kochanka, chłonąc jego zapach... Który teraz mieszał się z jego własnym, a także z charakterystyczną wonią seksu. Gdyby ktoś zagadnął go o zdanie, stwierdziłby, że to idealne połączenie. Przynajmniej w myślach, bo tak naprawdę większości osób za takie pytanie kazałby się pewnie odwalić lub ewentualnie jedynie by je zignorował, gdyby miał akurat dobry dzień...
Ric pozwolił na to, aby Star nim pokierował - i wyjątkowo chętnie uległ jego woli, w międzyczasie w dalszym ciągu muskając nosem jego szyję, raz po raz składając na niej również czułe pocałunki. Wiedział, że właściwie tyle by wystarczyło; rudzielec dochodził już przy nim w taki sposób, nie byłaby to żadna nowość... A jednak bardzo łatwo mógł zafundować mu coś więcej - i dlatego oczywiście zamierzał to zrobić.
Dłoń, którą do tej pory trzymał na biodrze kochanka, przesunął teraz pomiędzy ich ciała - co wcale nie było takie proste, nie w chwili, gdy Star tak się o niego ocierał, tak ściśle starał się do niego przylegać... Tak po prawdzie spora część Rica też nie była zachwycona nawet tak niewielką utratą kontaktu fizycznego, ale w końcu miał w tym swój cel; zacisnął więc palce na członku partnera, a następnie zaczął poruszać wzdłuż niego ręką, prędko znajdując takie tempo, by akurat zgrało się z pchnięciami bioder.
Latynos sam nie był nawet pewien kiedy dokładnie zamknął oczy, lecz teraz zmusił się do rozchylenia powiek, aby móc śledzić wzrokiem zmiany zachodzące na twarzy rudzielca... Przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w tej pozycji. Oddychał przy tym ciężko i zapewne łaskotał w ten sposób skórę kochanka. Praktycznie słyszał szum własnej krwi, a serce waliło mu jak oszalałe...
Nie potrzebował już wiele więcej. Wystarczyło jeszcze tylko kilka mocnych pchnięć i wreszcie doszedł - wciąż we wnętrzu Stara, tak wspaniale gorącym, poruszając się w nim tak długo, jak czuł w sobie to cudowne drżenie związane z orgazmem... A potem - właściwie dopiero po kilku sekundach - zorientował się, że wibracje znów wymknęły mu się spod kontroli, a ziemia lekko się trzęsła.
Uspokojenie jej było na szczęście stosunkowo proste, przynajmniej teraz, gdy Ric sam czuł się wybitnie rozleniwiony i wyjątkowo zadowolony z życia. Latynos ostrożnie wysunął się z kochanka, przy okazji znów przebiegając palcami po jego klatce piersiowej - nie mógł się przed tym powstrzymać - nim w końcu się na niej ułożył, wzdychając przy tym cicho.
Nie radził sobie z poważnymi rozmowami. Szczególnie w takiej sytuacji najchętniej jeszcze by trochę pomilczał, odpoczął w ramionach kochanka... Ot, układ idealny. Tyle że... Pewnie powinni się jednak rozmówić. Wcześniej w gabinecie tak naprawdę wiele sobie nie wyjaśnili, tylko same podstawy, nim poniosły ich emocje... Co w ich przypadku było zresztą do przewidzenia. Nie mniej jednak Ric zupełnie nie wiedział od czego tym razem zacząć.
- Prysznic? - zasugerował wreszcie po dłuższej chwili takiego milczenia, gdy oddech zdążył mu się już mniej więcej uspokoić, a i rytm pracy serca wrócił do względnej normy. Ciało wciąż miał wyraźnie rozgrzane, zresztą czuł, że Star również... Prysznic się im przyda. I być może doprowadzi do drugiej rundy. Najprawdopodobniej. Oby.

Po krótkim pożegnaniu się z Quicksilverem w parku, Ric podążył w ślad za Starem do samochodu - i dopiero w jego wnętrzu ponownie wsunął dłoń do wewnętrznej kieszeni kurtki, aby upewnić się, że podprowadzony z robota układ w dalszym ciągu był bezpieczny. Może i nie posiadał żadnych poważnych powodów, aby myśleć, że speedster jakimś cudem zdążył go przejąć i to bez alarmowania o tym samego Rictora - ale przecież nie zmieniało to faktu, że przezorny zawsze bezpieczny... A przezorności mutant posiadał akurat pod dostatkiem. Podejrzliwości jeszcze więcej, skoro już o tym mowa.
Grunt jednak, że pożyczony element spoczywał spokojnie na swoim miejscu, w związku z czym Latynos mógł odetchnąć bezgłośnie z ulgą, odpalić silnik i wreszcie ruszyć, tym samym zabierając Stara z powrotem do siedziby X-Factor Investigations. W dodatku po drodze nawet minęli się z policją, która dopiero teraz docierała do Central Parku... Same plusy, nie ma co.
W budynku znów nie zastali Madroxa. Być może wstąpił do - z braku lepszego słowa - domu wówczas, gdy ich akurat nie było, ale prawdę mówiąc nic na to nie wskazywało. Z drugiej strony nic nie świadczyło również przeciwko tej wersji... Więc póki co Rictor uznał po prostu, że nie będzie się tym jeszcze przejmował. Jeżeli jego - a teraz właściwie ich - szef nie wróci do rana, to wtedy zaczną go szukać, ale w tej chwili mieli przecież na głowie pilniejsze sprawy.
Tak czy siak, Ric prędko odesłał Stara na górę, do swojego - ich, już ich - pokoju, przy okazji od razu przekazując mu urządzenie zgarnięte z wnętrza robota. Wierzył w swoje umiejętności, niemniej jednak zdawał sobie sprawę z tego, że rudzielec najprawdopodobniej poradzi sobie pod tym względem lepiej... I dlatego poinstruował go tylko, że potrzebne narzędzia znajdzie w biurku - lub na nim w przypadku paru śrubokrętów - resztę zaś pozostawił w rękach samego Shatterstara.
Rictor nie uważał się za jakoś szczególnie opiekuńczą czy troskliwą osobę. W gruncie rzeczy miał problemy nawet z zajmowaniem się samym sobą - głównie dlatego, że często po prostu nie widział takiej potrzeby, nie wówczas, gdy tyle innych kwestii miało wyższy priorytet od, powiedzmy, porządnego wyspania się. Mimo to w tym wypadku skłonny był spróbować - i to właśnie z tego powodu sam wybrał się do kuchni, aby zlokalizować coś zjadliwego. Nie było to takie łatwe; może i potrafił przyrządzać znośne posiłki, ale ostatnimi czasy jakoś nie zawracał tym sobie głowy i Madrox najwyraźniej również nie, jeżeli sądzić po deficycie pośród składników. W końcu udało mu się namierzyć stosunkowo świeże resztki chińszczyzny na wynos, wciąż w charakterystycznych opakowaniach... Choć nie, "resztki" to złe słowo - gdyż właściwie obie porcje były praktycznie nietknięte. Tym lepiej dla nich.
Tak zaopatrzony, Ric mógł wreszcie dołączyć do Stara w sypialni. Podczas gdy rudzielec rozłożył się na podłodze, Latynos zajął miejsce przy biurku, gdzie od razu odpalił komputer, jedzenie z kolei umiejscowił tak, aby obaj mieli do niego łatwy dostęp. Już chwilę później skubał bezmyślnie swoją porcję, skupiając się przede wszystkim na zawartości przeglądanych baz danych - należących akurat do S.H.I.E.L.D. - oraz od czasu do czasu przeczesując palcami włosy swojego partnera.
- Coś ciekawego? - zagadnął w pewnym momencie, nie odrywając przy tym wzroku od ekranu monitora. Jak do tej pory sam nie natknął się jeszcze na nic interesującego... Nic takiego, co mogłoby się jakoś wiązać z dzisiejszym zajściem albo z tym robotem w ogóle. Mimo to nie zamierzał się poddawać. W końcu poza S.H.I.E.L.D. miał też do sprawdzenia parę innych agencji i organizacji...

Odpowiedź rudzielca sprawiła, że Rictor przestał na moment czytać i odruchowo opuścił spojrzenie na blat biurka, w tym czasie analizując nowe informacje. Czyli... Wyglądało na to, że mieli do czynienia z jakiegoś rodzaju czujnikiem. Po prostu ruchu? Nie, bo w takim wypadku reagowałby przecież częściej... Musiał więc odpowiadać na coś innego, ale co dokładnie? Opcji było tak naprawdę wiele, lecz jeżeli wziąć po uwagę, iż chodziło o bojowego robota, który zaatakował tak po prostu w parku...
Może lepiej byłoby spojrzeć na to wszystko z drugiej strony. Jaki mógł być cel tej maszyny? Zwyczajne sianie zamieszania, niszczenie miasta, zabijanie przypadkowych osób? Mało subtelne, ale po świecie chodziła wystarczająca liczba szaleńców, aby można w to było uwierzyć. Tyle że... Ten robot nie wybrał sobie byle kogo, tylko Domino i jej towarzyszkę - a teraz samego Rica. Przez to z kolei nasuwały się już pewne wnioski.
Urządzenie mogło odpowiadać za rozróżnianie twarzy, ale nawet w tych czasach taki sprzęt nie działał idealnie. Margines błędu był nieprzyjemnie duży. Oczywiście przeciętnemu przestępcy pewnie nie przeszkadzałyby przypadkowe ofiary, ale jeżeli polował na konkretnych ludzi - no właśnie, właściwie nie do końca na ludzi... Ktoś z czasów X-Force mógł mieć jeszcze z nimi jakiś problem, zresztą z niezłym opóźnieniem, lecz w takim wypadku Shatterstar również wywoływałby reakcję. Było przecież jednak coś, co Domino i Rictor mieli wspólnego, a Star już niekoniecznie... Ta teoria wymagała przeprowadzenia testów.
Dopiero pytanie rudzielca wyrwało Latynosa z zamyślenia i nakazało mu się obrócić bardziej w stronę partnera. No tak, trochę się chyba na moment zawiesił, ale przynajmniej może wpadł na coś ciekawego. Miał tylko nadzieję, że nikt nie będzie ich w stanie namierzyć z powodu tego drobnego układu... Bo miał zamiar zabrać go niedługo na wycieczkę. I Stara również.
- Sprawdzam najpoważniejszych graczy, S.H.I.E.L.D. i całą resztę. Jeżeli mają coś o tym ataku w parku, to dzięki ich uprzejmości i lukom w systemach bezpieczeństwa my niedługo też się o tym dowiemy. Znalazłeś cokolwiek, co świadczyłoby o tym, że twórca tego urządzenia potrafiłby je wyśledzić? Czeka nas wycieczka do szkoły, a wolałbym nie ściągnąć kolejnych robotów na dzieci - inna sprawa, że sporo z tych nieletnich byłoby pewnie zachwyconych, że mogą powalczyć sobie z czymś naprawdę... Ale X-Men raczej nie podzielaliby ich opinii w tej sprawie. Może jednak bezpieczniej byłoby skontaktować się z grupą i sprowadzić paru jej członków tutaj? Tak czy siak, Rictor zamierzał zaufać osądowi przyjaciela.
- Chcę zobaczyć jak zareaguje na innych mutantów - dodał w ramach wyjaśnienia i był pewien, że tyle wystarczyło. Sporo osób nie doceniało inteligencji Stara, lecz Ric wiedział o tym, jak bardzo się myliły. Jeżeli mieli do czynienia z czymś zaprogramowanym do atakowania mutantów... To obaj na równi zdawali sobie sprawę z wynikających z tego konsekwencji. Na tym polu Latynos nie miał żadnych wątpliwości.
Nie chcąc marnować więcej czasu, Rictor obrócił się znów w stronę komputera, aby wycofać się z zasobów S.H.I.E.L.D., zacierając za sobą wszelkie ślady. Robił to już wcześniej i jak do tej pory nie miał jeszcze właściwie żadnych problemów. Być może przyczyniała się do tego jego ostrożność, którą niektórzy ochrzcili mianem paranoi... Ale wszystko jedno. Ważne, że miał do sprawdzenia jeszcze parę innych miejsc. Teraz może FBI.

Ric przejął podane mu urządzenie, lecz tylko ułożył je ostrożnie na biurku i póki co w żaden sposób się nim nie zajmował. Ufał ocenie Stara, sam nie dokonałby lepszej, więc wolał skupić się na tym, co wymagało jeszcze zrobienia - czyli na przeglądanych bazach danych, które posiadał właśnie przed sobą. Jeżeli mieli rację odnośnie swojego odkrycia, to powinni się pospieszyć: powiadomić Madroxa co się dzieje, odwiedzić X-Men, a potem... Tak naprawdę sam jeszcze nie był do końca pewien co potem.
- Porozmawiamy z nimi. Jak dobrze pójdzie, to może dostaniesz nawet kogoś do pomocy - zapowiedział, mając przy tym na myśli głównie Hanka McCoy'a. Akurat kto jak kto, ale on raczej przebywał teraz w Instytucie... Bo większość składu była niesamowicie zmienna i przez to trudno było przewidzieć kogo zastanie się na miejscu, a kto gdzieś balował, na przykład jako część innej drużyny.
Nawet się nad tym nie zastanawiając, Rictor znów obrócił się lekko na krześle - starając się to zrobić w taki sposób, aby nie zrzucić dłoni Stara ze swoich ramion - na skutek czego znalazł się niemalże bokiem do biurka, tym samym umożliwiając rudzielcowi zajęcie miejsca na swoich kolanach, jeżeli ten sam tak zadecyduje. Oczywiście nie zaproponował mu tego na głos, do tego mu było daleko, a bez wypowiadania słów przecież zawsze mógł się jeszcze wycofać z samego gestu - bo był on chyba wystarczająco wieloznaczny... Co akurat mogło jednocześnie stanowić pewien problem, jeżeli Shatty po prostu nie zrozumie w czym rzecz. Nawet jeśli tak się jednak stanie - to trudno. W końcu i tak mieli na głowie ważniejsze sprawy i taki kontakt stanowiłby tylko miły, choć zapewne krótkotrwały dodatek.
- Dziwne, że S.H.I.E.L.D. nie odnotowało jeszcze dzisiejszych wydarzeń. Zwykle są pierwsi - zauważył, po czym - niezależnie od tego, czy rudzielec skorzystał z tego niemego zaproszenia czy nie - znów skierował swoją uwagę ku ekranowi komputera. Jeżeli miał już Stara na kolanach, to objął go ramieniem w pasie i oparł się o niego lekko, aby posiadać dostęp do klawiatury oraz myszy, w innym wypadku - rzecz jasna po prostu nie musiał się o to martwić.
Następne sprawdzane źródło informacji również nie zawierało niczego ciekawego na temat robota z parku, a przynajmniej nie gdzieś na widoku - nie w żadnym oczywistym miejscu. W tym momencie opcje były tak naprawdę dwie: przerzucić się na kolejną ofiarę lub spróbować kopać głębiej... I Ric zdecydował się właśnie na to ostatnie. Prędko przeskakiwał między kolejnymi bazami danych, starając się wyłowić z nich coś interesującego... Aż w końcu jego uwagę przykuła taka, której nie widział przy swoich poprzednich wizytach. To samo w sobie wystarczyło, aby czuł się zobowiązany, żeby ją zbadać.
Decyzja ta okazała się być istnym strzałem w dziesiątkę. Baza zawierała listę pozycji - będących nazwiskami całej masy ludzi. Musiało ich tam być przynajmniej parę setek, najwyraźniej w kolejności alfabetycznej... Rictor przewinął część spisu, zatrzymując się w losowych miejscach, aż trafił na kogoś znajomego - Cassidy, Theresa. Od razu wybrał ten rekord, aby podejrzeć jego zawartość czy powiązania. Zdjęcie w kostiumie, nazwisko i pseudonim, typ - Homo Superior - oraz stopień zagrożenia - średni, co wskazywało na to, że osoba odpowiedzialna za zbieranie tych informacji nigdy nie spotkała porządnie zdenerwowanej Terry - a dalej już miejsce urodzenia... Zdolności oraz znane słabości.
W miarę odkrywania zawartości bazy Ric marszczył czoło i mrużył oczy, a jego umysł pracował na coraz wyższych obrotach. Latynos cofnął się do spisu, by sprawdzić przynajmniej kilka z innych interesujących go nazwisk. Zaczął od Madroxa - znów średni poziom zagrożenia - potem rozejrzał się za Starem - którego w ogóle nie znalazł - a na koniec, po krótkim wahaniu, wyszukał samego siebie. Nie czuł się szczególnie zachwycony, ale też i nie był zaskoczony tym, że opatrzono go wysokim stopniem. Ciekawość zaspokojona - teraz chętnie dowiedziałby się co to miało w ogóle znaczyć.
- Ustawa rejestracyjna nie weszła jeszcze w życie. Spis mutantów... - przerwał na chwilę, gdyż trafił akurat na nazwisko "Rogers, Steven", którego właściciel zdecydowanie nie posiadał genu X, a jeżeli nawet, to z całą pewnością nie był on aktywny... Czyli drobna poprawka:
- Spis osób z mocami - sprostował i szczerze mówiąc chciał dodać coś jeszcze, w jakiś sposób ująć to, jak bardzo niewłaściwe i nielegalne mu się to wszystko wydawało oraz to, jak wielką burzę wywołałoby ujawnienie tego pliku... Media miałyby pożywkę na długie tygodnie... Ale ostatecznie tego nie zrobił. Zamiast marnować czas na mówienie, zabrał się za kopiowanie bazy, aby móc jak najszybciej się wycofać. Teraz to dopiero mieli spraw na głowie.
Najgorsze było zaś chyba to, że Ric nie czuł się nawet zdziwiony całą tą sytuacją. W pierwszej chwili może trochę zaskoczony, owszem, ale przede wszystkim... Delikatnie mówiąc, wyprowadzony z równowagi. Zgoda, wściekły. I rozgoryczony. Jasne, że rząd miał już gotową listę - czy ktoś spodziewał się czegoś innego? Pewnie tylko czekali na dzień, kiedy ustawa przejdzie i zacierali ręce...

Prawdę mówiąc z tego wszystkiego Rictor nie zwrócił nawet w pierwszej chwili większej uwagi na to, że Star się przemieścił i pochylił. Zarejestrował ten ruch gdzieś na granicy swojej świadomości, ale to tyle - za bardzo skupiony był bowiem na przeglądanych właśnie materiałach z bazy danych. Dopiero ręka ułożona na jego ramieniu wyrwała go z tego stanu. Jej obecność sprawiła, że mutant drgnął lekko - nieprzyzwyczajony do takiej atencji, a już na pewno jej nie oczekujący - a następnie zerknął na rudzielca... Nawet nie pytająco, nie z zaskoczeniem, nic z tych rzeczy; po prostu na niego spojrzał i to akurat tuż przed tym, jak Shatterstar zabrał głos.
Miał oczywiście rację i nic w tym dziwnego, a myśli Rica podążały w dodatku mniej więcej tymi samymi torami. Biorąc pod uwagę doświadczenia ich obu... Wystarczy powiedzieć, że nie posiadali praktycznie żadnych powodów, aby podejrzewać - lub chociaż liczyć na to - że będzie inaczej, łatwiej, pozytywniej. Taki był już chyba los każdego, kto czymś się wyróżniał.
Kiedy Star znów zmienił pozycję, do Latynosa niejasno dotarło coś jeszcze - coś niezwiązanego z ich aktualną sytuacją i w jej obliczu niezbyt istotnego, ale jednak wciąż wystarczająco ważnego dla samego Rica. Pewnie powinien był jakoś zareagować na ten wcześniejszy gest rudzielca. Mógł na przykład dotknąć jego dłoni... Zrobić cokolwiek, co pokazałoby mu, że to w porządku. Trudno, moment minął, może następnym razem - o ile Star znowu tego spróbuje. Jeżeli będzie okazja.
- Wiem. Dlatego najpierw dostanie je od nas ktoś właściwy. Albo raczej informację o tym, że spis w ogóle istnieje, bo jego zawartością nie zamierzam się póki co z nikim dzielić - ani rzecz jasna samemu z niej korzystać, ale tego mężczyzna już nie dodał. Obaj znali się wzajemnie na tyle dobrze, że najzwyczajniej w świecie nie musiał o tym wspominać. Star i tak rozumiał.
Mimo wszystko jednak tutaj rodził się dość poważny problem. Do kogo mogli się z tym zwrócić? Społeczność bohaterów jako ogół raczej jeszcze o niczym nie wiedziała, bo po pierwsze: dotarłoby to do nich taką czy inną drogą i po drugie: wieść pewnie wywołałaby już do tej pory jakąś burzę. Avengers - choć bez wątpienia najbardziej wpływowi - odpadali, bo przecież współpracowali z rządem, nawet jeśli głównie przez S.H.I.E.L.D. Fantastic Four? Rictor nie miał ochoty sprawdzać tego, czy ich leader poprze pomysł zbierania danych o potencjalnych celach - o zagrożeniach. Mógł sobie już za to wyobrazić reakcję X-Men... Choć jako drużyna chyba i tak stanowili najlepszą opcję. Tyle że poza grupami istnieli jeszcze indywidualiści...
Baza skończyła się kopiować, najpierw na dysk zewnętrzny, a potem na pendrive'a, którego Latynos natychmiast wypiął i schował do kieszeni. Najchętniej zachowałby tylko jeden egzemplarz, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo kradzieży informacji... Ale z drugiej strony byłoby kiepsko, gdyby dysk lub pendrive uległy uszkodzeniu - i w ten sposób straciliby wszystko. Teraz pozostawało już tylko się wycofać, zamknąć co trzeba, na wszelki wypadek odciąć maszynę od sieci...
- Chodź, wycieczka do szkoły. Może nawet z małym przystankiem po drodze - to powiedziawszy, Ric nastawił jeszcze wyłączanie samego komputera, po czym podniósł się z miejsca. Odruchowo wsunął dłoń do kieszeni, aby upewnić się, że pendrive ma się w niej dobrze... Po czym zgarnął jeszcze z biurka urządzenie wyciągnięte wcześniej z robota, aby je również zabrać ze sobą.

Z/t za obu.