Opuszczony plac budowy

Kitty wywróciła oczami na słowa Gambita, ale na jej ustach igrał uśmiech, co oznaczało, że wyraźnie miała dobry humor. Wiedziała, że mężczyzna był flirciarzem i pewnie, gdyby nie wiedziała o magii jego uroku to by mu uległa. Nie miała jednak nic do Remy'ego, lubiła go, a jego teksty bardziej ją bawiły niż drażniły.
- Sam na sam z dziewczyną w piwnicy opuszczonego budynku. Tak bardzo romantycznie. Świeczek nam tylko brakuje. - odparła na jego słowa i choć słowa mogły nie brzmieć zbyt miło to nie było w nich słychać sarkazmu czy irytacji. Po prostu sobie żartowała. Może sama chciała w ten sposób podtrzymać dobry nastrój.
Powoli ruszyła schodami w dół, opierając jedną dłoń na ścianie, by iść prosto. W ciemnościach człowiek łatwo mógł stracić orientację i ściana z jednej strony była dobrym wskaźnikiem kierunku. Oczy powoli się przyzwyczajały do mroku i Kitty mogła w miarę coś dostrzec na dole. Jak chociażby to, że piwnica składała się z trzech pomieszczeń. Nawet nie zdążyli tu zamontować drzwi, więc mieli dodatkowe pomieszczenia do przeszukania. Na szczęście nie były specjalnie wielkie. Shadowcat sięgnęła do kieszeni, by wyciągnąć telefon i poświecić nim sobie. Nawet opcja latarki nie dawała zbyt wiele światła, ale to zawsze coś. Szmer w jednym z pomieszczeń przyciągnął jej uwagę, szybko skierowała telefon w tamtą stronę.
- Halo? Jest tam ktoś? - odezwała się. Ktokolwiek lub cokolwiek tam było, wiedziało już o ich obecności. Mógł to być bezdomny, a mógł to być równie dobrze szczur czy kot. Albo osoba, której szukali. Opcji było całkiem sporo.

-Kiciuś pomknął jak la dernière Ferrari. Ale nie to nam teraz w głowie..nie wiem jak ty ale ja z ciekawości sprawdziłbym co kryją te, dość nadgryzione już zębem czasu, drzwi. Zgadzasz się. - powiedziawszy to wyjął kolejną kartę, która chwilę później zajaśniała różowym światłem. Niby zrobił to od niechcenia i dla lepszego efektu, ale tak na prawdę wolał mieć, jak to się mówi, "asa w rękawie", tak na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo co kryje nowe, dla nich, pomieszczenie. Nie chciał jednak wyjść na strachliwego więc raźnym krokiem ruszył w stronę drzwi.
-Chodźmy, będziesz moim wsparciem. Jak myślisz, gospodarz będzie rozmowny? - uśmiechnął się i kontynuował marsz ku nieznanemu.

Z pomieszczenia, do którego zajrzeli dosyć szybo wyskoczył kot. Mogli się domyślić tego zwierzaka już po świecących oczach na odpowiedniej wysokości. Kitty pomyślała, że ta jedna rzecz w kotach była nieco przerażająca. W nocy było widać tylko ich oczy. Niczym dwa błędne ogniki, unoszące się nad ziemią. Czekające na zbłąkaną duszę. Na szczęście koty nie były aż tak podstępne jak błędne ogniki. Porównanie kota do Ferrari wywołało u dziewczyny lekki uśmiech. Odsunęła się i zerknęła w stronę pomieszczenia, którego wejście było zasłonięte kartonem. Tekturą. Czymś. Jak gdyby ktoś się tam ukrywał. Bardzo możliwe, że mieszkał tam jakiś bezdomny. Butelki, kartony i inne śmieci wyraźnie świadczyły o tym, że różni ludzie korzystali z tego porzuconego budynku.
- Za kilka zielonych każdy robi się rozmowny. - mruknęła do mężczyzny. Bez względu na to czy trafią na bezdomnego czy na jakichś nastolatków, pieniądze na pewno im pomogą. A Shadowcat widziała wystarczająco wiele filmów, by wiedzieć, że informacje kosztują. W przypadku osób bezdomnych mniej niż przy kimś innym. A może będą mieli szczęście i znajdą osobę, za którą tu przyszli?
Nie rozmyślając już dłużej nad tym, mutantka podeszła do prowizorycznych drzwi i odchyliła karton, zaglądając ostrożnie do pomieszczenia i świecąc sobie telefonem do środka. Zrobiła również miejsce Gambitowi, który miał już kartę w pogotowiu. Nigdy nie wiadomo czy nie będzie potrzeby walczyć z kimś. Choć tego akurat Kitty wolałaby uniknąć. Bez słowa rozejrzała się po pomieszczeniu szukając jakichkolwiek oznak życia.

Więc jednak w pomieszczeniu za tekturą ktoś był. Świadczył o tym syk, który Kitty usłyszała. Szuranie mogło być przemieszczaniem się czegoś po podłodze, ale syk już wyraźnie świadczył o obecności jakiejś osoby za tekturą. Najwidoczniej ktoś sobie zrobił tutaj coś na wzór mieszkania. Pewnie jakiś bezdomny. Dziewczyna nie była jakoś szczególnie zaskoczona tym. Takie opuszczone budynki były idealnym schronieniem dla osób bez dachu nad głową. Szczególnie, gdy na dworze zaczynało się robić zimno.
- Przepraszam. - mutantka odezwała się w ten sposób na początek, przesuwając światło telefonu nieco w dół, bardziej na podłogę. Mężczyzna wyglądał raczej na pokojowego i chyba tylko nagłe światło nieco go zirytowało. Postanowiła więc zacząć od grzeczności. Kto wie, może tyle wystarczy, by nieznajomy nie zdenerwował się bardziej.
Shadowcat rzuciła okiem dookoła pomieszczenia, zerkając po szmatach i niedopasowanych meblach. Teraz już mogła być pewna, że ten człowiek zamieszkał sobie tutaj. Być może na stałe, a być może tylko na okres jesieni i zimy, by przetrwać tutaj najgorsze dni. Niskie temperatury dla nikogo nie były przyjemne, a ostra zima mogła grozić nawet zamarznięciem.
- Szukamy tu naszej przyjaciółki, niedawno się kręciła w pobliżu tego miejsca. Długie, rude włosy, szczupła, zielone oczy. Dosyć wysoka. Widział ją pan może? - zapytała jak najbardziej uprzejmym tonem, licząc na współpracę nieznajomego. W ostateczności jeśli nie będzie chciał odpowiedzieć na pytanie, Kitty zaoferuje mu pieniądze, jako zapłatę za informacje.

Ponury obrót zdarzeń sprawił, że James ponownie musiał zmierzyć się z widmem starej przeszłości. Sentinele Willama Strykera znowu zaatakowały miasta. Cholera, czy oni nie rozprawili się z nim już dawno temu. Wszystko to powodowało głębokie zamieszanie w głowie młodocianego mutanta, który jeszcze nie tak dawno przebywał na Utopii, gdzie miał przy sobie zaufanych ludzi oraz bardziej bliskie mu osoby. A jednak życie postanowiło zabrać mu też i to. Nie mógł odwiedzić swoich rodziców, bo nie wiedział gdzie są. Wszystko sprawiło, że jego życie było jedną, enigmatyczną niewiadomą. Jednak kiedy zawsze znalazł się jakiś cel, który sprawił, że zapominał o tym wszystkim - znaczyło to, że było warto. Obecnie były to walki z robotami. Jednak wraz z zakończeniem inwazji, Jimmy wracał do swojej własnej rzeczywistości, gdzie pozostał sam bez żadnych odpowiedzi. W hologramie zresztą starszy Howlett powiedział, że “musi być odpowiedzialny za swoje czyny w przyszłości”. I jeśli ta cała ponowna inwazja była jakimś cudem jego wynikiem - to musiał stać się ponownie odpowiedzialny. Zresztą tego oczekiwaliby ludzie, którzy w niego wierzą.
Hudson odbijał już od zielonej atmosfery Central Parku, uprzednio zdobywając dla siebie pokarm metodą ulicznej dżungli - ukradł, zostawiając kilka dolarów reszty na stole. “Bądź odpowiedzialny”, dzwoniły mu słowa w głowie. Więc musiał oddać coś w zamian. Pół ciepły hamburger z mrożoną colą był najlepszym rozwiązaniem na nadal panujące na Ziemi lato. Sam zresztą wolał zjeść coś, co chwilowo da mu więcej energii w momencie, kiedy coś miałoby się wydarzyć za kątem jakiejś ściany. Nie ufał temu miejscu, coś sprawiało, że musiał być nadal czujny. Stała czujność z wytężonymi zmysłami. Jego kroki zaczęły kierować go w zbliżonym kierunku do opuszczonego placu budowy. Miał już odchodzić w innym kierunku, kiedy… jego nos wyczuł coś. Jakby znajomy zapach ukryty pod jakimś innym. Ten sam, który był mu już znany, ale niezdolny do wyczucia od dłuższego czasu.
— Kitty… — powiedział pod nosem, zanim jego nogi ruszyły się. Najpierw w spokojnym ruchu, aby zaraz trochę przyśpieszyć, po momencie przeobrazić to w trucht, aż ostatecznie w bieg. James przeskoczył sprawnym ruchem siatkę, jakby było to naturalne dla niego. Naturalny instynkt zadziałał, kiedy jego zęby nabrały tej twardej, równej adamantowi ostrości. Czuł się na wpół bestią. Wodził nosem za zapachem, kierując swe kroki w kierunku, w którym wyczuwał swoją ukochaną. Przeszedł przez otwarte wejście, schodząc dość szybkim krokiem w dół do piwnicy budynku. Na jego twarzy pozostawał wyraz zwierzęcej agresji. A jednak, w momencie ujrzenia jej widoku, jego twarz złagodniała. Dłuższą chwilę wzroku zawiesił na niej, aby zaraz przelecieć nim na krótko po kolejnym mężczyźnie. Aż na agresywnie nastawionym mężczyźnie kończąc. Jimmy znowu zmarszczył nos, pokazując ostre zęby i przemawiając bardziej warknięciem zamiast zwyczajną mową.
— Ona chce tylko wiedzieć czy coś pamiętasz… Daj jej odpowiedzi, a znikniemy. Chyba, że faktycznie chcesz rozlewu krwi, grr. — Jego oczy nabrały ponownej dzikości skierowanej ku wyrośniętemu, bezdomnemu mężczyźnie.

Cóż gorzej być nie mogło, stwierdził w duchu po interwencji jaką uraczył ich Jimmy. Ktoś powinien zalecić mu długie godziny medytacji... może Beast? On potrafi nad sobą panować. Lecz nie czas teraz na najlepszą drogę leczenia dla porywczego młodzieńca. Należało załagodzić napięta już do granic możliwości sytuację. A jego aura powinna nadać się do tego idealnie.
- Monsieur, proszę zachować spokój. Obiecuję że nic panu z naszej strony nie grozi. - powiedział melodyjnie, a jego głos zrobił się wyjątkowo przyjemny dla ucha - - Zadamy jedynie parę pytań i więcej nie sprawimy panu kłopotu. Obiecuję.
Ni stąd ni zowąd, w jego dłoni zaszeleścił zielony banknot, o dość kuszącym nominale 50 dolarów.
Remy w duchu liczył że jego zdolności i drobna zachęta wystarczy w zupełności aby bezdomny był skory do rozmowy.
- Dobijamy targu? - spytał chcąc wywołać szybsze podjęcie decyzji u mężczyzny. Liczył że jego plan się powiedzie i otrzymają jakieś przydatne informacje.

Sytuacja wydawała się opanowana. Mężczyzna nie panikował, był spokojny. I być może coś wiedział choć siedział w tej piwnicy sam. Mimo wszystko mógł coś słyszeć. Innych ludzi. Rozmowy. Nawet najmniejsza wskazówka była dla nich ważna. Jeśli istniała jakaś szansa, że Jean wróciła to musieli ją znaleźć. Była jedną z nich.
Niestety bezdomny zwrócił większą uwagę na Gambita, którego niecodzienne oczy wskazywały od razu na mutanta. Lub kogoś tego pokroju. Na pewno nie zwykłego człowieka. Widziała, że obcy był teraz wystraszony. I choć zaczęła zastanawiać się, jak ratować sytuację to nie zdążyła nic zrobić, gdy to ich trójki dołączyła kolejna osoba. Jakiś agresywny blondyn. Obcy, a jednak próbował stać po ich stronie. I wyraźnie miał słabe nerwy, bo od razu wyskoczył z warczeniem na bezdomnego, przez co tylko pogorszył sytuację. Kitty zrobiła mentalnego facepalm'a, wzdychając cicho. Chłopak chciał im pomóc zapewne, ale robił to w zły sposób.
Shadowcat już myślała, że koniec ze zdobywaniem informacji kiedy Remy wreszcie postanowił użyć swoich mocy. Uroku, który działał na każdego, kto o nim nie wiedział.
- Jeszcze słowo, a nie ręczę za siebie. - warknęła cicho do Hudsona. Dając mu tym samym znać, że ma się nie odzywać teraz. Stała spokojnie obok Gambita, słuchająć mężczyzny. Jego odpowiedzi pozornie nie miały żadnej wartości. Jednak budynek był na uboczu, Sentinele raczej wczoraj tu nie dotarły. Przed czym więc inni mogli uciekać? Mutantka postanowiła pójść za tym tropem. I dać już bezdomnemu spokój. Wystarczająco go zestresowali.
- Dziękujemy za pomoc i przepraszam za problem. - odezwała się spokojnym głosem do obcego. Poczekała aż Remy wręczy pieniądze, po czym złapała go za wolną dłoń i pociągnęła z powrotem na korytarz. Nieznajomego chłopaka drugą ręką złapała za łokieć, o ile na to pozwolił, i pociągnęła za nimi. Po opuszczeniu pomieszczenia spojrzała na Jimmy'ego gniewnym wzrokiem, puszczając go.
- Nie wiem, co próbowałeś zrobić, ale na pewno nam nie pomogłeś. - dziewczyna wyraźnie była wzburzona. Od razu ruszyła na schody, nie zatrzymując się. W tych emocjach nie puściła Gambita, więc siłą rzeczy ciągnęła go za sobą. Nawet ona miała swoje granice cierpliwości choć leżały one dalej niż u wielu ludzi. Zdenerwowana Kitty była rzadkim widokiem.

Jimmy nadal posiadał wysunięte szpony, kiedy jego wzrok zerkał na postać bezdomnej osoby. To nie był jego charakter, nie czuł się jak Jim, którym był jeszcze parę tygodni temu. Był dosłownie zdezorientowany całą sytuacją jaka z tego wynikała. Jednak dopiero uświadomienie sobie, że mężczyzna jest tak naprawdę przestraszony całą tą sytuacją, jego twarz pozbyła się tego zwierzęcego wyrazu, tworząc obraz… nijakości. Zdolność Gambita była imponująca, oczywiście, ale dla niego to tylko kolejna z zagrywek. Jak widać okazała się ona pomocna, bo oto mężczyzna zaczął mówić rozsądnie. Tylko czy było to spowodowane w związku z nominałem? Albo faktycznym zaufaniem do mutanta. Na rozkaz Kitty zamilknął, nie chcąc jej denerwować jeszcze bardziej. Potrafił dowiedzieć się z jej twarzy, kiedy tak naprawdę miał się zamknąć i robić po prostu swoje. Tak, rolą Jamesa zawsze było mięso armatnie, albo “grupa uderzeniowa” jak nazywał siebie i ludzi mu towarzyszących z ofensywnymi zdolnościami. Wsłuchiwał się w to, co miał im do przekazania mężczyzna. Ataki robotów z pewnością mogłyby przestraszyć ludzi, ale w takich okolicznościach bardziej opłacałoby się znaleźć się w takim miejscu, właśnie ze względu na poczucie bezpieczeństwa. Bezdomny mógł też przeinaczać wizje swojej pamięci ze względu na przebywanie w najniżej położonej części i nie wychodzenia na światło lub ciemność. Mimo tego nie chciał wchodzić w kompetencje dziewczyny. To co mu się najbardziej nie spodobało to sposób w jaki dziewczyna złapała Gambita za rękę. Spowodowało to w jego głowie pewne zakłopotanie, niezrozumiałe dla niego w nadlatujących myślach. Nie wiedział co się tu dzieje. Uformował w pięść jedną ze swych dłoni, kątem oka obserwując go, ale po chwili schował szpony. Oczywiste było, że nie przystąpił na złapanie go za ramię. Musiał mieć wyjaśnienia i to jeszcze zaraz.
Szedł za nimi bacznie obserwując wszelkie ich poczynania, jego twarz pokazywała obojętność, która nacechowana była jednak pod spodem negatywnymi emocjami. Czy ona nadal go ciągnęła za rękę? Na tym obecnie skupił swój wzrok, aby zaraz usłyszeć jej słowa. “...Na pewno nam nie pomogłeś…” było tym co sprawiło, że popatrzył na nią z zawiedzionym wzrokiem, który zaraz przerodził się w zdenerwowanie. Niewytłumaczalnym dla niego zresztą.
— Jak miałem wam pomóc? Jedyne co robię od wielu dni to próbuję dowiedzieć co się stało z tobą i innymi. Z Rogue, Bobbim i resztą naszych ludzi. Nie ma też Utopii, a inwazja Strykera znowu się wydarzyła. O co tu do cholery chodzi, Kitty? — Powiedział do dziewczyny z głosem pełnym pretensji, czując brak jakiejkolwiek winy w swoim postępowaniu. Narażał się dla nich wiele razy, spotkał ją po jakimś czasie z nie swojej winy, a teraz został przez nią zaatakowany? Nie lubił tego obarczania go. — I jeszcze trzymasz jakiegoś nieznajomego mi faceta za rękę, jakbyście już planowali ucieczkę… — Wymierzył palcem w Gambita.

Kitty cieszyła się, że moce Gambita ich uratowały. Tym razem. Na całe szczęście. Remy jako kompan był świetnym wyborem. Jego urok mógł przekonać niemal każdego do współpracy. W ten sposób rozmowy szły szybciej. No i mogli uniknąć agresji. Niepotrzebnych kłótni czy nawet próby ataku. To dzięki niemu mogli szybko się wynieść z piwnicy i wrócić na parter budynku.
Dziewczyna słuchała blondyna, który szedł za nimi, próbując zrozumieć dlatego im przeszkodził w misji i czego właściwie chciał. Część jego słów miała sens, a część nie. Rogue, Bobby. Oboje byli z Instytutu, a to oznaczało, że chłopak też być może jest mutantem. Tyle, że zdawał się również ją znać, a Shadowcat nie była w stanie sobie przypomnieć skąd mogłaby go znać. Ta młoda twarz nie wyglądała zbyt znajomo.
Kiedy natomiast blondyn wspomniał o trzymaniu Gambita za rękę, Kotty spojrzała w dół i szybko puściła dłoń mężczyzny, zdając sobie sprawę z tego, że faktycznie zapomniała go puścić.
- Wybacz, Remy. Zwróciła się do towarzysza, idąc dalej schodami. Dopiero na parterze się zatrzymała i odwróciła, by spojrzeć na ich nowego, niespodziewanego kompana. - Nie wiem, czym jest ta cała utopia. Rogue i Bobby są w szkole. A przynajmniej tam byli rano. - dziewczyna skrzyżowała ramiona na piersi, wodząc wzrokiem w górę i w dół po sylwetce nieznajomego. - Za nic nie mogę sobie skojarzyć, więc może zechcesz mi powiedzieć, skąd się znamy? - zapytała w końcu, decydując, że nie ma sensu tego przedłużać.

Jimmy poczekał na odpowiedź ze strony dziewczyny. Zaraz, czyli ona faktycznie nie wiedziała co się wydarzyło. A może to znowu jakiś trik Strykera, który chciał skłócić ich ze sobą. W Utopii działali bardzo dobrze, potrafili na sobie polegać - ona była mózgiem dyplomacji, a on był jej siłą tej dziedziny, gdy jednak “peace and love” zawiodło. Dość dużo przeżyli ze sobą, więc oczywiste jest, że Hudson czuł wobec tego jakieś zobowiązania. Chciał coś zrobić, jednak nie wiedział o co chodzi. Zresztą najrozsądniej dla niego byłoby teraz wytłumaczyć wszystko. Na szczęście nie chwytała już ręki mężczyzny.
Zaczął więc powoli, starając się nie powodować w sobie wielkich emocji. Wiadomość o Rogue i Drake’u w szkole sprawiła, że sam zaczął się zastanawiać.
— Naprawdę nie wiesz? Rogers dał nam ją. Po tym jak pomogliśmy mu ze Strykerem, po naszych wspólnych bitwach. — Na twarzy mutanta rysowała się pewne zmieszanie. Sam nie rozumiał o co tu do licha chodzi. Może to z nim coś jest nie tak. A może oni mają amnezję? Wiele było scenariuszy, które rozpatrywał. Jednak starał się to robić w głowie. Nie chciał jej martwić. Kiedy jednak zapytała go o to skądś się znają, jego skrzywiły się w grymas, bardziej charakterystyczny dla jego ojca, niż jego samego. Złożył ręce na klatce piersiowej, opierając się plecami o ścianę. — To ty do mnie przyszłaś, gdy… Howlett zginął. Powiedziałaś mi kim tak naprawdę jestem. Dałaś mi wtedy między innymi to...  — Jego ręka zjechała pod materiał bluzy, gdzie pociągnął za metalowy sznurek nieśmiertelnika. Odpiął go, tak jak zawsze zapinał i pokazał jej. Było to już na parterze, więc mogła w blasku latarni czy nawet księżyca, cholera wie jaka była już pora, zobaczyć tylko jedno:
Po chwili jednak, kiedy już została mu jego własność zwrócona i ponownie zapięta na szyi oraz schowana, postanowił użyć swoich zdolności, aby postarać się wyczuć coś wyróżniającego się z normalnych zapachów lub usłyszeć coś, co nie było możliwe dla dziewczyny czy włamywacza. Mogli więc zauważyć jak jego nos porusza się, "niuchając", a ten stanął w charakterystycznym rozkroku z jedną nogą w tyle.

-Nie szkodzi Kitty. - odpowiedział łagodnie. Następnie począł przysłuchiwać się temu co mówi ten (nie)Wolverine. Wspomniał coś o bitwach. Brzmiało to co najmniej zastanawiająco jednak nic poza ciekawością nie pozostało, ponieważ jegomość zdecydował się wytropić przy pomocy swoich zdolności cokolwiek przydatnego. Czuł jedynie odór stęchlizny oraz inny, trochę metaliczny zapach. Nie mogąc jednak zrobić nic więcej zdecydował się poczekać na informacje od James'a. Oparł się więc na lasce, nucąc po cichu jakąś melodię.

Kitty sama nie wiedziała, co ma myśleć o całej tej sytuacji. Wszystko to było po prostu... Dziwne. Słuchała jednak cierpliwie wyjaśnień chłopaka, gotowa praktycznie na wszystko. Podeszła bliżej kiedy ten wyciągnął na wierzch to, co nosił na szyi i spojrzała na śmiertelnik, czytając napis. Wyglądało cierpliwie i słowa blondyna w pewnym sensie miały sens. W pewnym sensie. X-Meni jednak mieli do czynienia już z tyloma dziwnymi rzeczami, że nawet teraz nie była zbytnio w szoku.
- Obstawiam podróż w czasie lub coś w tym stylu. - zwróciła się do chłopaka z lekkim uśmiechem. - Głównie dlatego, że Logan żyje. Pewnie trafi ci się okazja żeby go poznać. - mutantka odnosiła wrażenie, że nieznajomy ucieszy się na tę wiadomość. Wszystko świadczyło o tym, że był synem Wolverine'a. Teraz nawet była w stanie ujrzeć pewne podobieństwo. Te blond włosy i jasne oczy utrudniały sprawę, ale poza nimi chłopak miał w sobie cechy Logana.
- Jeśli jesteś tym, kim jesteś to jednak dobry los nam cię sprowadził. Możesz mieć podobne moce do niego, więc pomóc nam w śledztwie. Szukamy koleżanki ze szkoły. Nazywa się Jean Grey, rudowłosa dziewczyna. - postanowiła odrobinę wtajemniczyć chłopaka w ich sprawę. Być może zechce im pomóc skoro już tu był i jeśli faktycznie nie był stąd to nie miał nawet gdzie się udać. Później mogą go zabrać do Instytutu i zapewnić opiekę do czasu. Być może też Emma będzie w stanie dowiedzieć się czegoś więcej o nim jeśli ten się zgodzi na małe, telepatyczne badanie.
- Jeszcze tylko jedno. Jak mamy do ciebie mówić? - zapytała. Głupio by było zwracać się do chłopaka "ej, ty" albo coś podobnego. Wolała poznać jego imię.

Kitty czekała na odpowiedź blondyna kiedy nagle z góry dobiegł do nich jakiś dźwięk. Coś, czego nie było wcześniej. Dziewczyna podniosła dłoń do góry, nakazując w ten sposób Jimmy'emu, by na razie nic nie mówił. Podniosła głowę do góry, jak gdyby potrafiła widzieć przez ściany i wpatrywała się w sufit, słuchając. Dźwięk się powtórzył. Raz i drugi. Powtarzał się coraz szybciej. Zdecydowanie nie było to coś tuż nad nimi. Coś działo się wyżej, na innym piętrze.
- Chodźmy, przedstawisz się po drodze, jeśli nadal chcesz nam kontynuować. - zwróćiła się do nieznajomego, po czym już bez zbędnych słów ruszyła ku schodom i do góry. Szła raczej powoli, by zbytnio nie hałasować i cały czas nasłuchiwała, by wiedzieć kiedy będą się zblizać do źródła tego dziwnego hałasu. Nie chciała się raczej wystawić na żaden atak choć cały czas była w pogotowiu i w każdej chwili mogła przejść w tryb fazowania, by niczym nie oberwać.
Shadowcat wiedziała, że równie dobrze te hałasy mogły należeć do jakieś młodzieży. Rozrabiającej młodzieżmy. Kogoś demolującego jakieś konkretne piętro. Nie wiadomo po co. Jednak skoro cerebro ich tu przyprowadziło to istniała jakaś tyci szansa, że są coraz bliżej odnalezienia Jean. Kitty i Jean nie były może ze sobą jakoś mega blisko, ale obie należały do X-Men. Do Instytutu. A to oznaczało, że były da siebie w pewien sposób jak rodzina. Nic więc dziwnego, że dziewczynie zależało na odnalezieniu rudowłosej. Wszyscy w szkole by się ucieszyli na jej powrót. Szczególnie kilka konretnych osób. Nawet wiedziała których. Miło by było wrócić do reszty mieszkańców Instytutu z dobrą nowiną. A jeszcze lepiej z dodatkowym pasażerem.
Cały czas więc liczyła na to, że kiedy już ujrzą źródło hałasu to nie będzie to jakaś obca osoba, a ktoś, kogo chętnie by ujrzeli.

Podróże w czasie? Coś takiego w ogóle istniało? Może inaczej, czy takie coś jest ogółem możliwe. Czasami w telewizji leciało “Powrót do Przyszłości”, ale nie sądził, że jest to możliwe w normalnym świecie. Ale czy ten świat ogółem był normalny. Ciągłe wojny i walki o przetrwanie. Kiedy tak naprawdę Jimmy miał możliwość powiedzenia sobie “jest w porządku”. A wszystko zaczęło się w momencie, kiedy dowiedział się o śmierci swojego biologicznego ojca. Został wtedy odwiedzony przez Kitty, która opowiedziała mu wszystko. To od tego się zaczęło. Wszystko ruszyło jak trasa kostek domino.
Na wiadomość o faktycznym przeżyciu jego ojca, zrobiło mu się ciepło. Na karku, szyi, wszystkich najcieplejszych miejscach. Nie było to jednak z powodu, że jednak żyje, ale faktu, że tak naprawdę go nie znał. Nie wiedział jaki jest z charakteru. Pamiętał jedynie jego wygląd. Chyba chciał go zobaczyć tylko dlatego, że tak trzeba. Żeby poznać prawdę kim tak naprawdę jest. Zagadkowy dla niego był też uśmiech, który pojawił się na twarzy dziewczyny. Próba pocieszenia, że coś jednak jest w tym pozytywnego. Był jednak w nieznanym już sobie miejscu. Czy to sen czy prawda, musiał najpierw zrobić to, o co go poproszono. Miał znaleźć Jean Grey.
Wychwytywał wiele zapachów. Niektóre były nieprzyjemne, inne zamaskowane. Musiał wychwycić ten, który był im najbardziej potrzebny. Instynktownie jego węch szukał tego odpowiadającego najświeższym tropom, a dodatkowo nie był powiązany z czymś nieprzyjemnym. Ale usłyszenie słów Jean Grey sprawiło, że jego nos ponownie się zmarszczył. Tak samo charakterystycznie jak u jego ojca. — Znam ją. I jeśli jest tak samo uzdolniona jak sądzę… Musimy uważać. Pozwólcie, że pójdę pierwszy, jestem… — Chciał się już przedstawić, kiedy faktycznie coś przerwało mu. Cichy huk, który wydawać się mógł dla Kitty i Gambita cichym, Jimmy’emu wydawał się trochę głośniejszy, przez co postanowił, że przejmie chwilowo dowodzenie. Nie chciał, aby przypadkiem coś im się stało. To była ta dziwna troska o której sobie samemu nie zdawał sprawy. To był czysty instynkt mówiący mu, że może im zaufać. Że nic złego mu się nie stanie. Więc musi ich bronić. Wcześniej oczywiście wyprzedził Kitty, nie chcąc, aby szła pierwsza. To chyba właśnie o nią troszczył się najbardziej. Stare uczucia, które tutaj nie mają sensu. Kompletny bałagan w głowie Jima, tak trzeba było to nazwać.
— Jimmy. Mów mi Jimmy. — Nie czuł, że potrzebował jakiegoś specjalnego pseudonimu, który zamykał jego prawdziwe “ja” na innych. Był prosty, więc tak postępował. Z kolejnymi krokami wchodzili jeszcze wyżej. Hałasy nasilały się i były zarówno głośniejsze i częstsze. Coś dziwnego się tutaj działo. Naprawdę dziwnego. Dlatego kiwnął głową, że pójdzie sprawdzić pierwszy, a ręką zasygnalizował, aby trzymali się razem. Patrzył do każdego z pokojów w dowolnej kolejności, zaczynając od najbliższego, przy okazji wytężając wszystkie inne zmysły.

Nigdy nie widział siebie w roli kapitana czy przywódcy. Może to ze względu na porywczy charakter, który gęściej i częściej zastępował zdrowy rozsądek, kiedy dochodziło do walki. On nazywał to instynktem przetrwania, inni nierozumnym spieszeniem się do trumny. Było w tym dużo racji. Ostatecznie zawsze w jakiś sposób wydostawał się z zagrożenia. A ciągłe życie w takiej presji sprawiało, że człowiek ostateczni przyzwyczajał się. Zawsze się przyzwyczaja do nieprzyjemnych warunków. Jimmy’emu wychodziło to raczej szybciej niż innym. Był jedną, niezrozumiałą maszyną do zabijania. A może tak sam o sobie myślał. Ktoś jednak musiał zawsze stawać się mięsem armatnim. Więc lepiej było być użytecznym mięsem, niż takim, które przyniesie więcej strat niż zysku. Z takim nastawieniem szedł wraz z Kitty w górę.
Pokój przeznaczony pod łazienkę był pusty, wykluczając jedynie otwory na potrzebne akcesoria do utrzymania higieny osobistej. Hałasy? Nadal występowały, ale stłumione przez rozmiar pomieszczenia. Nie było więc to właśnie to, czego poszukiwał. Trzeba było skupić się na kolejnych pomieszczeniach, a Jimmy musiał utrzymywać swoje zmysły na wodzy. Oczekiwać, że zagrożenie nadejdzie z każdego możliwego kierunku. Czy to z góry, czy być może z dołu. Wszystkie jest możliwe, dopóty nie wejdziesz do odpowiedniego pokoju…
...I zostaniesz zgarnięty jako pasażer na gapę w ataku. Nie spodziewał się tego, więc początkowe zaskoczenie było silniejsze niż odczuwalny przez niego ból po upadku i zostaniu trafionym przez różnego rodzaju fragmenty budowli. Dobrze, że jego czynnik regeneracyjny jakkolwiek istniał, bo jedyną jego myślą było to, że chwila moment i tak naprawdę będzie znowu zdrów jak ryba. O ile zaraz nie pojawi się element rusztowania czy inne coś metalowego, które przebije go na szaszłyk. To już byłoby trudniejsze do wyleczenia. Zwłaszcza, że trzeba byłoby to wyjąć. Jednak skoro tak się nie stało, postanowił wstać z tego całego zamieszania i zawołać do zapewne zmartwionej jego stanem zdrowia Kitty, że nic mu nie jest. — Spokojnie, nie z takich rzeczy się wydostałem. — Co było znacznie lepszym rozwiązaniem niż zamartwianie innych. Trzeba było ruszyć się naprzód ku ich celu.
Jimmy zachowywał znowu należytą ostrożność, dlatego zaczął omijać najbardziej niestabilne lub nieprzyjemnie wiszące elementy różnego rodzaju przedmiotów. Resztki, które widywał były dla niego wystarczającym faktem, że trzeba znaleźć bezpieczniejsze wejście. Dodatkowo hałas działał na jego zmysły niemożliwie, brak możliwości z Kitty sprawił, że musiał przez ten czas działać samotnie. Co nie było dla niego problemem. Wieczny samotnik, James Hudson.
Widok wiru, łatwo domyślić się telekinetycznego z braku poczucia jakiegokolwiek ruchu powietrza, sprawił, że przez moment Jimmy skupił się na nim samym, a nie na kobiecie znajdującej się w jego wnętrzu. Rozpoznawał ją, ale była znacznie starsza od niego. Przykry był to widok, że ktoś, kogo znał z innej teraźniejszości, różnił się teraz zdecydowanie. Jakby to on był niepasującym elementem układanki. Chciał jakoś przedostać się do wnętrza wiru i przebudzić ją. Postanowił więc zgarnąć do ręki jakiś element czegoś, co jeszcze nie było w powietrzu i delikatnie podrzucić w wir, aby zobaczyć jaka będzie reakcja na wejście czegoś spoza wiru. Czy zostanie to odrzucone, wprawione w ruch, a może przyjęte jako element i nie zostanie draśnięte ani trochę. Jak Jean.
— Hej, Jean. Obudź się. Spójrz na mnie. Może mnie… nie kojarzysz, ale jestem tutaj aby pomóc. — Spróbował, być może to coś da.

Kitty szła ostrożnie schodami do góry, nie chciała wpaść na kogoś nagle, więc lepiej było poruszać się powoli. Niestety ich nowy znajomy zadecydował inaczej i popędził do przed nią. Popędził było być może przesadzą, ale szedł szybciej od niej i to on oberwał wyrwanym kawałkiem ściany, który odrzucił go do drugiego pomieszczenia. Dziewczyna natychmiast przeszła w fazowanie i spojrzała w stronę blondyna, do drugiego pomieszczenia, by sprawdzić, jak się ma. Miała tylko nadzieję, że jako syn Logana miał wytrzymałość i regenerację po nim. Nie chciałaby żeby niewinna osoba oberwała podczas jej misji. Jak by to wyglądało. Sama była bezpieczna, a poszkodowany był ktoś, kogo po prostu nie powinno tu być.
Na szczęście Jimmy wyglądał na całego i tylko lekko poturbowanego. Odetchnęła więc z ulgą kiedy chłopak wstał z podłogi i zachowywał się normalnie. Shadowcat obróciła więc głowę w stronę pomieszczenia, z którego dochodził ten dziwny hałas. Po zajrzeniu tam zauważyła dziewczynę unoszącą się w powietrzu i była to wyraźnie Jean. Albo ktoś, kto bardzo przypominał Jean. W końcu nie mogła mieć stuprocentowej pewności, że to właśnie ich zaginiona i być może właśnie teraz się odnalazła.
Z lekkim przerażeniem Kitty patrzyła jak budynek się trzęsie pod wpływem jej mocy, modląc się w duchu żeby się nie rozpadł całkowicie. Ściany popękały i powstało nawet kilka dziur w nich. Jednak to nie wszystko. Telepatyczne uderzenie wywołało u niej silny ból głowy, który ją zdekoncentrował. Kitty przestała fazować i złapała się za głowę jedną dłonią. Po chwili wszystko się uspokoiło i kiedy ponownie zajrzała do pomieszczenia, Jean siedziała na podłodze, wyraźnie będąc w szoku.
- Jean, wszystko w porządku? - Mutantka powoli podeszła do znajomej, starając się zachować ostrożność. Robiła powoli krok za krokiem, nie chcąc bardziej wystraszyć wyraźnie zdezorientowanej rudowłosej.