Zuccotti Park

First topic message reminder :



Zuccotti Park (dawniej Liberty Plaza Park) znajduje się na Manhattanie. Założony został w 1968 roku. Uległ częściowemu zniszczeniu podczas 9/11 w 2001 roku. W 2006 roku otworzono go ponownie, pod zmienioną nazwą, dedykowaną dla Johana E. Zuccotti, prezesa korporacji Brookfield Office Properties, która obecnie jest właścicielem parku.

Johnny odwrócił głowę w stronę Reeda kiedy ten wszedł do pojazdu. Wyglądał na równie zmęczonego co on sam, ale chyba nie można było uznać tego za pocieszające. W ogóle,patrząc na wydarzenia tego wieczora, ciężko było teraz znaleźć cokolwiek pocieszającego. Może z wyjątkiem wizji prysznica i ciepłego łóżka. Oraz dobrego posiłku. Albo tylko łóżka...
- Taak. I oby daleko za nami - odparł Pochodnia na stwierdzenie szwagra. I chociaż starał włożyć w to jak największą ilość swojej zwyczajowej swobody, optymistycznego podejścia i tej całej reszty normalnego zachowania, nie szczególnie mu to wyszło. A przynajmniej w pierwszej chwili, bo kiedy młody Storm usłyszał pierwsze słowa piosenki, co raz głośniejsze słowa z resztą, przewrócił oczami w bardzo swój sposób.
- Nie no, serio..? - uniósł brwi, zerkając na niego jakby z niedowierzaniem, ale po chwili uśmiechnął się lekko.
- Już wiem dlaczego nie chcesz wychodzić ze mną na karaoke - rzucił. Prawda jednak była taka, że w pewien dziwny sposób to właśnie ta głupia piosenka i fałszowanie Reeda nieco poprawiło mu humor. Nie raz i nie dwa już mieli ciężkie dni, ale zawsze jakoś udawało im się wrócić do normalności. Dzisiaj również dadzą radę. Jak zwykle.
Po jakimś czasie nawet sam Johnny zaczął nucić cicho pod nosem.

[z.t]

To mógł być taki cudowny dzień... Codziennie spędzał kilkadziesiąt minut na wgapianie się błyszczącym wzrokiem we wszystkie nowinki dotyczące superbohaterów, marząc, by kiedyś samemu stać się jednym z nich, a jak już się okazuje, że miał jakieś moce, to oczywiście musiał wszystko spieprzyć zabijając pierwszą lepszą osobę. Nawet jeśli tamtemu się należało... Nie, stop, tak nie można... Nikomu się nie należy. No i na marginesie to chyba zabijając. Nie miał na tyle odwagi by zostać i sprawdzić. Uciekł z podkulonym ogonem tutaj, w pierwsze lepsze miejsce, by pozbierać rozbiegane myśli.
Ciekawe, jak zareagują jego rodzice jak się dowiedzą? No ok. jasne, cholernie świetnie się będą z tym czuli. Czy już się wmieszała w to policja? A może obwołali go już zagrożeniem, super-złoczyńcą i wysłali za nim w pogoń szwadrony bohaterów? Po plecach Billego przeszedł zimny dreszcz na samą myśl o tym. Nie, raczej nie będą marnować sił na jakąś płotkę, prawda? Przecież nie jest nikim specjalnym ot tylko... mordercą – podsunął mu usłużny umysł.
I tchórzem.
Jego myśli krążyły nieubłaganie w koło tego jednego wydarzenia, niczym sępy nad padliną i raz po raz atakowały kolejnymi falami samooskarżenia. A jeśli tak... A jeśli nie... Ta cholerna niepewność i niemożność podjęcia jakiejkolwiek decyzji była dobijająca.
Zrzucił z ramienia plecak i opadł więc nieco bezwładnie na znajdującą się nieco na uboczu ławkę, pogrążając się w coraz to bardziej czarnych myślach i próbując zdecydować, co zrobić ze swoją osobą.

Tak naprawdę Teddy nie powinien szlajać się po tych pagórkach leśnych, po tych łąkach zielonych, ale jakoś nie miał ochoty wracać do domu. Zwłaszcza że mama pisała mu, że Greg przyszedł i na niego czeka. A po ich kłótni w Avengers Mansion nie sądził, że mógłby o czymkolwiek z Gregiem jeszcze rozmawiać.

Jedynym minusem było to, że nie miał co ze sobą zrobić, ani - jak pomyślał zawstydzony - żadnych znajomych, do których mógłby zadzwonić; wszyscy byli ze szkoły, z grupy Grega. Pomyślał na krótko o innym numerze, który posiadał w telefonie, ale nie będzie przecież... dzwonić do... Pochodni... bo ucieka przed... kolesiem... w którym kiedyś był... zabujany. Uch.

Poczuł lekkie rumieńce na twarzy i spuścił głowę w dół, siadając na jednej z bocznych, już zajętych ławek. Oparł łokcie na kolanach i obracał w dłoniach telefon, zagryzając wargę.

Był tak bardzo zajęty użalaniem się nad sobą, że nie zauważył, że przysiadł się do niego całkiem przystojny... nie no, kogo on chciał oszukać. Nawet wrzucony w otchłań depresji zauważyłby TAKIE ciacho. Jasne włosy, dobrze umięśniony niczym jakiś młody bóg... Wprawdzie nie widział jego oczu, ale musiały być one niebieskie, nie ma innej opcji. A ten delikatny rumieniec, cholera, jak się dłużej będzie tak wgapiał to wyjdzie na nie wiadomo jakiego stalkera czy innego idiotę.
Billy odwrócił wzrok od chłopaka niczym wyjętego z jego najskrytszych marzeń i prawie stwierdził, że pierdoli to wszystko, jeśli ma iść siedzieć to się przynajmniej napatrzy, kiedy spokój parku przerwał przeszywający krzyk, który postawiłby na nogi umarłego. Dodatkowy exodus ludności z tamtego obszaru tylko upewnił bruneta, że dzieje się coś złego. Szlag. Nawet zanim pójdzie siedzieć nie może mieć chwili spokoju i wytchnienia czy coś?
- Cholera, jak mają mnie zamknąć to może przy okazji uda mi się zrobić coś dobrego - mruknął do siebie zrywając się z miejsca i biegnąc w stronę, z której dobiegał krzyk. "With great power comes a great responsibility" jak mawia jeden z jego ulubionych bohaterów (i nie, nie chodzi mu o przemówienie Roosevelta z 45, którego ten nie zdążył nawet wygłosić).

Teddy był tak pochłonięty myślami o tym, jaki to jest beznadziejny, że nie zwrócił uwagi na to całe przypatrywanie się jego osobie. A gdyby nawet zwrócił uwagę, kto koło niego siedzi, to jego dzień od razu zyskałby na przyjemności, ale zapatrzony w swoje problemy egzystencjalne nastolatek nie rozglądał się nigdzie.

Oczywiście wtedy zaczął się chaos. Teddy najpierw uniósł głowę, spoglądając w stronę, z której dobiegł krzyk, a potem zauważył uciekających stamtąd ludzi. Już chciał wstać, odruchowo, bo w końcu Vision do niego 'podleciał', Vision teoretycznie coś mówił o nowej erze superbohaterów, więc po co innego byłby mu potrzebny Teddy.

Nie zdążył się podnieść, kiedy przed nim śmignęła ludzka sylwetka - o dziwo, pędziła w stronę zamieszania, a nie od.

Teddy wiele nie myślał. Upewniwszy się, że nikt nie zwraca na niego uwagi, zmienił się tak, jak myślał nad tym w domu: urosły mu mięśnie, zmienił się kolor skóry na zielony i włosów na czarny, a także z pleców wyrosły skrzydła. Ruszył w stronę zamieszania, lądując przed biegnącym w stronę...

...chłopakiem? Bardzo, bardzo młodym. Może jak on sam. Wyciągnął ręce, zagradzając mu drogę.

- Powinieneś uciekać w drugą stronę - powiedział, marszcząc brwi.

Billy po części czuł, że może robi największe głupstwo w swoim życiu, jednak nie przyznałby się do tego za Chiny Ludowe. No bo niby ma jakieś moce, ale w sumie średnio kojarzy, co tak naprawdę potrafi. Oprócz robienia za żywy elektryczny rożen ma się rozumieć. Jednak poczuwał się do pewnej odpowiedzialności i nie chciał już więcej być tchórzem. Chciał z tym skończyć raz na zawszę, po tej sprawie sam odda się...

Chwila, od kiedy Hulk ma skrzydła? Ledwie wyhamował przed zagradzającą mu drogę postacią i o mały włos skończyłby na klacie nieznajomego. Jeszcze tego brakowało by w totalnie szczeniackim stylu odbił się od klaty jakiegoś superbohatera.
Musiał nieco zadrzeć głowę, by przyjrzeć się nieznajomemu, którego nie był w stanie rozpoznać. Mózg na najwyższych obrotach przeglądał wszystkie znane mu postaci zarówno bohaterów, jak i anty, jednak jedyne, co wyskakiwało to jeden wielki -error-. Na pierwszy rzut oka powiedziałby - Hulk. Ale raz - skrzydła, dwa - jakoś młodo mu wygląda i chyba postura też nie do końca taka wielka, trzy - oczy... gdyby nie to, że musiał się skupić, co do niego mówią, to najchętniej utonąłby w tych błękitnych tęczówkach. Ale nie, nie, nie, jesteś w trakcie akcji, skup się, panie Kaplan.

Nie było czasu na żadne słowne potyczki, Billy miał jednak pomysł, jak równocześnie przekonać siebie, jak i stojącego mu na drodze osobnika co do słuszności swojej decycji.
- Nie, jeśli jest szansa, że będę w stanie coś tam poradzić - powiedział z, miał taką nadzieję, zawadiackim uśmiechem. Uniósł lekko jedną rękę, po której zatańczyła błękitna błyskawica, znajdując odbicie w jego oczach.

Kiedy chłopak spojrzał na niego, Teddy musiał naprawdę uważać, żeby utrzymać się w powietrzu. I na szczęście dzięki tej wzmocnionej, zielonej skórze nie było widać tych przeklętych rumieńców, które jak tak dalej pójdzie zostaną z Teddym na zawsze, a to nie będzie za fajne.

Chłopak był, cóż. Uroczy. Z tą rozczochraną, czarną fryzurą, ciepłymi, brązowymi oczami i... piorunami w rękach?

Teddy uniósł brwi i poczuł się rozdarty. Ale zaraz też przyszła mu do głowy myśl, że skoro pioruny, to Thor, a skoro to nie jest Thor, to jakiś Asgardczyk na pewno. A takiemu wolno być obecnym w takich sytuacjach, prawda?

- Może obaj damy radę - powiedział, uśmiechając się lekko, zaraz jednak podleciał i chwycił chłopaka pod pachy (później będzie przepraszał) i poleciał z nim w stronę zamieszania.

Pierwsza podróż powietrzna w żcyiu zaliczona. Na dodatek z całkiem przystojnym hulkopodobnym młodzieńcem. Gdyby to nei była poważna akcja pewnie piszczałby jak napalona trzynastka, jednak biorąc pod uwagę okoliczności - nie wypadało. Choć trzeba przyznać, że był pod wrażeniem uwagi i delikatności, z jaką został, z braku lepszego słowa 'wieziony'. Wąska uliczka co prawda napawała go pewnymi obawami, jednak okazały się one nieuzasadnione, gdyż zafundowano mu calkiem bezpieczną podróż.

Billy puszczony wylądował całkiem pewnie na nogach, nawet biorąc pod uwagę to, że była to pierwsza w życiu okazja. Nogi wytrzymaly, kolana się nie ugięły zbytnio, nie musiał się nawet specjalnie asekurować ręką. Jednym słowem - sukces. Nie wiedział, czy przypisac to wrodzonemu zmysłowi równowagi czy uwadze, z jaką został opuszczony, wszak efekt był bardziej niż zadowalający. Schody dopiero się zaczynały.

Uwaga włączamy fazę taktycznego myślenia. Co można zrobić w tej sytuacji? Billy podbiegł do dziewczyny, po drodze posyłając w portal dwie garście elektryczności, a nuż zadziała jak powinno. Pobieżne oględziny powiedziały jedno - lepiej byłoby posłać ładunek po biczu, metalowe kolce powinny nadać się na przewodnik, jednak nici z tego, dopóki dziewczyna jest wciąż oplątana. Zdjąć go tez raczej nie da rady, szarpanie tylko go bardziej zaciśnie. Przydałoby się go przytrzymać choć na chwilę tuż przed miejscem, w którym wbija się w ciało. Jak przestanie ciągnąć, chociaż na chwilę, to istnieje szansa, że da się poluzować na tyle, by oswobodzić dziewczynę. Na razie stworzenie z portalu wydawało się być zainteresowane tylko nią, znaczy, jest ważna i trzeba psotawić priorytet na ratowanie jej, świecącym cosiem zajmując się w drugiej kolejności.
- Mam nadzieję, że mięśnie masz nie tylko na pokaz. - powiedział do zielonoskórego, po czym kontynuował. - Jak dasz radę przytrzymać to na chwilę, to może uda mi się ją z tego wyplątać - rzucił, tymczasowao łapiąc szamoczącą się dziewczynę za co się dało, byle uchronić ją przed wciągnięciem do portalu.

Nigdy się do tego nie przyzna, ale tak naprawdę chłopak mu się wyślizgnął z rąk i tylko szczęście uratowało Teddy'ego od nurkowania po niego. No i wąskość w tej uliczce również nie należała do plusów sytuacji, więc gdy Teddy'emu udało się wylądować, od razu schował skrzydła w plecy i ocenił sytuację. A przynajmniej chciał, kiedy chłopak zwrócił się do niego.

Teddy przyjrzał się scenie przed nim z uniesionymi oczami, ale stwierdził, że załatwi sprawę pojedynczo; nieważne, kto tu jest tym złym, na pewno nie pozwoli się pomylić. No bo kto normalny wbija palce w asfalt. Jednak po kolei.

- Mogę nawet więcej - rzucił w odpowiedzi, wzmocnił skórę na dłoniach kolejnymi warstwami i rozerwał bicz w połowie, wypuszczając tylko część, która była owinięta wokół brunetki. Drugą ciągnął do siebie. - Pokaż się! - krzyknął w stronę wyrwy.

Sytuacja wyglądała... ciężko. Biorąc pod uwagę, że ‘coś’ siedzące w portalach mogło je otwierać, gdzie tylko chciało. Na razie robiło to na powierzchniach pionowych, co w ciasnej alejce dawało stworowi przewagę.
Billy’emu udało się z trudem zachować równowagę. Szarpnięcie dziewczyny uratowało mu skórę, jednak z drugiej strony zbliżając do niebezpieczeństwa. Umysł chłopaka pracował na zwiększonych obrotach, analizując całą sytuację. Może i umiał miotać błyskawicami, jednak albo ich przeciwnik miał taką samą umiejętność, co, idąc dalej, czyniło go zapewne odpornym na tego rodzaju ataki, albo posługując się portalami wysłał jego własną wiązkę przeciwko nim posługując się portalami. Znaczy – jest gorzej niż się wydawało, biorąc pod uwagę, że rany dziewczyny wyglądały poważnie i obficie krwawiły.
- Z tymi ścianami wokół ma nas jak na widelcu. Proponuję taktyczny odwrót! – krzyknął. Oj tak, zawsze chciał użyć tego zwrotu, jednak nigdy nie przypuszczał, że będzie do teog zmuszony TAKIMI okolicznościami.
- Chcę się stąd wydostać, chcęsięstądwydostaćchcę... – powtarzał przez zaciśnięte zęby jak mantrę, siłując się z pozostałościami bicza i wyciągając dziewczynę ku wylotowi alejki, starając się uważać na otwarte portale.

Nie spodziewał się, że zwykła lina zamieni się w węża, co dopiero w takiego, który będzie pluł jadem. Dlatego też gdy oberwał w oczy, odruchowo zacisnął powieki, jak również i pięść, w której trzymał jeszcze ten biczo-wąż wychodzący z portalu.

Słyszał, jak drugi chłopak coś krzyczy, ale był zbytnio zajęty zbyt późnym zmienianiem swoich tkanek w oczach, mając nadzieję, że to chociaż trochę pomoże; nie pomogło. Zacisnął zęby i, nadal mając zamknięte oczy, machnął ramieniem z wężem, rozpoczynając pęd swojego ciała, po czym wbił najpierw ramię (i biczo-węża) w ścianę, a z rozpędu i samego siebie.

- Szlag! - krzyknął, nie wiedząc, czy to cokolwiek pomogło, czy nie. No i miał nadzieję, że nie zawalił nic na pozostałych, ale wejście powinno być gładkie.

Dziś Kate miała wyjątkowo zawalony harmonogram. Od razu po lekcji łucznictwa, miała zajęcia z fechtunku. Dlatego też dość żwawym krokiem przemierzała ulice Nowego Jorku. Mogła wziąć taksówkę, oczywiście, zwłaszcza patrząc na to, iż w jednej ręce niosła torbę ze strojem oraz szpadą, na lewym ramieniu zaś zawieszony miała łuk z niepełnym zestawem strzał, - cóż kilka ucierpiało podczas treningu - jednakże humor jej nad wyraz dopisywał. Co nakłoniło ją do spaceru. Poza tym nie miała ochoty stać w korkach...
Nie słyszała całego zamieszania, w uszach miała słuchawki, zaś muzyka płynąca z radia odcinała ją od otoczenia. W ustach miała słodki posmak lizaka, a późne słońce kładło się lekkimi pasmami na jej twarzy. Mogło być lepiej? Oczywiście, że nie. Jedna z pędzących kobiet wpadła z impetem na młodą pannę Bishop, przewracając ją na ziemię. MP 4 wypadła z jej kieszeni i przejechała się kawałek po asfalcie, po czym skończyła zmiażdżona pod czyimś butem. Wyśmienicie. Wstała, i próbowała kogoś zatrzymać, aby dopytać się o przyczynę tej paniki - bezskutecznie. Jednak jeżeli ludzie tak reagowali... komuś musiała dziać się krzywda. A ona nie mogła na to pozwolić. Nie było nawet o tym mowy. Ścisnęła mocniej pasek torby i rzuciła się biegiem w kierunku, z którego biegli przerażeni nowojorczycy. Z czasem fala ustała, i dziewczyna poniekąd zgubiła trop. Rozejrzała się, nieco marszcząc brwi i poprawiając okulary przeciwsłoneczne na nosie. Ujrzała gapiów, stojących z wyciągniętymi komórkami, gotowymi nagrywać...co? Tego musiała się dowiedzieć. Podeszła do jednego z nich robiąc skromny wywiad i ustalając dokąd powinna się udać.
Wbiegła w wąską alejkę, już od jej początku, widząc pewien ruch. Dobiegła do centrum całego zdarzenia przez chwilę oceniając całą sytuację. Jedna ranna ofiara, młody chłopak, zakładała, że młodszy od niej, oraz... wielkie zielone coś. Ich przeciwnikiem były, na dobrą sprawę, pozaziemskie dziury w ścianach. Nie wiedziała co się za nimi kryje... lub w nich. Jednak sytuacja nie wyglądała dobrze. Młodszych chłopak o mało co nie oberwał, przed czym uchroniła go zakrwawiona kobieta, której o dziwo pragnęły te dziury, portale... jak zwał tak zwał. Wielkolud wbił siebie w ścianę, co lekko ją zaskoczyło, jednak musiał mieć ku temu powód. Tak myślała.
Rzuciła torbę pod jeden z budynków i zaciskając dłonie w pięści podbiegła do chłopaka. Na początek warto by było pomóc kobiecie i ocenić jej stan. Tak, to również było istotne. Uklęknęła przy nich, również starając się utrzymać kobietę na tyle, na ile było to możliwe. Prześledziła wzrokiem, rany powstałe na ciele kobiety oraz ich...ujmijmy to tak, szkodliwość. Głębokość, oraz obfitość krwawienia.
- Co się dzieje? - Poświęciła nieznajomemu jedno spojrzenie, zaraz skupiając się na więzach, w których utknęła poszkodowana. Czy byłaby w stanie je przeciąć, nie raniąc przy okazji bardziej kobiety... Czy w ogóle dałaby radę to zrobić? Jak założyła nie były to do końca ziemskie technologie... a tym bardziej sposoby na uprowadzenie kogokolwiek. Jednak... nie zamierzała się poddać, a kto wie być może uda jej się cokolwiek wskórać. Zwłaszcza, że sytuacja nie wyglądała dobrze. Z każdej możliwej strony. Wyjęła scyzoryk z kieszeni spodni i nie bacząc na ćwieki, które mogły poranić znacznie jej dłonie, wysunęła ostrze i próbowała przeciąć, lub chociaż nadciąć bicz.

Czuł dziwną, zbierającą w sobie energię. Było to dziwne uczucie, nowe, a jednocześnie jakby znajome. Bał się, czuł, że robi coś, przed czym może nie być odwrotu, lecz jednocześnie wiedział, że jak się podda, wszystko będzie na nic.
Jego świadomość nieco bezwiednie rejestrowała ruchy zielonoskórego chłopaka, jednak nie pozwalał, by szamotanina rozproszyła go, podobnie jak pojawienie się nowej osoby, która przybyła z pomocą i pytała go o coś, jednak jej słowa przepłynęły jakby obok. Jak mawiała jego matka, „nie wszystko na raz”, starał się skupić więc na pojedynczym zadaniu, które…
Dziwne uczucie, upływ energii, po czym dziwne wrażenie, jakby jego wnętrzności miały zamienić się w zewnetrzności i półmrok alejki nagle ustąpił przed pełnym słońcem. Billy zmrużył oczy i zamrugał kilka razy ze zdziwieniem zauważając, że są na dachu jakiegoś wieżowca. Oni znaczy dwie dziewczyny i jego skromna osoba. Czyżby była to umiejętnośc nowoprzybyłej? W pierwszym odruchu chciał zerwać się zobaczyć, co się dzieje z zielonym przystojniakiem, jednak wykrwawiająca mu się na rekach dziewczyna stanowiła priorytet. Tym bardziej, że wredne bicze rozsypały się w proch, czy to pod wpływem światła, czy zbytniego oddzielenia od właściciela – tego nie wiedział.
Rzucił szybkie spojrzenie dziewczynie z łukiem – Mam nadzieję, że wiesz więcej o pierwszej pomocy niż ja – rzucił, po czym podtrzymując dziewczynę, by się nie przewróciła i próbując usłyszeć co ta próbowała powiedzieć, zaczął bezwiednie mamrotać do siebie
- Zatamować krwawieniezatamowaćkrwawienie...

Teddy miał wybitnie wszystkiego dość. W ostatnich dniach niewiele dobrego w jego życiu się działo, ale dzisiejszy dzień naprawdę przechodzi wszelkie pojęcie. Właśnie stracił numer telefonu Johnny'ego Storma, bo owijający się wokół niego bicz zgniótł mu telefon, a Teddy nie pomyślał, aby zapisać ten numer gdziekolwiek indziej. Jeśli będzie tutaj dłużej siedział, to pewnie Greg rozpozna go w telewizji, kiedy w końcu takowa się zjawi (bo pomimo zielonej skóry i czarnych włosów, Teddy był pewny, że kto jak kto, ale Greg go pozna).

Krótko mówiąc, Teddy miał dość.

Nie patyczkując się zmniejszył się i jak najszybciej rozłożył skrzydła, wylatując poza zasięg liny-bicza. Ponieważ nadal nie odzyskał wzroku, po prostu kierował się w górę, wracając do swojej formy, aby oddalić się w bezpieczne miejsce.

Skrzywiła się nieco czując jak ćwieki wbijają się w jej skórę, rozcinając, rozrywając ją i wywołując krwawienie. Jednak nie było to teraz aż tak ważne. Nie pozwoli by jakakolwiek kobieta umarła na jej oczach. A jej stan.... cóż, poniekąd sugerował taką możliwość. Delikatnie mówiąc.
Lekki uśmiech pojawił się na jej twarzy, gdy w końcu udało jej się przeciąć bicz. Głównie dlatego, że nie wierzyła, iż zwykłe ostrza da radę. Ale skoro ludzie potrafią nas zaskakiwać to czemu i nie przedmioty. Już miała się zabrać do dalszego rozcinania krępujących kobietę więzów, gdy na jej oczach jedna część bicza przemieniła się w głowę węża. Przez chwilę miała wrażenie, że wszystko diametralnie zwolniło. Ciemnowłosy chłopak, zdawał się ledwo oddychać. Jego klatka piersiowa zupełnie jakby się nie poruszała. Zielone monstrum zamarło w miejscu wraz z owijającym go sznurem. Teraz jej wzrok był jedynie skupiony na tym potworku. Na wężowych ślepiach i rozdzierającej się paszczy. Mimo wszystko ciężko było jej uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Ale! Nie czas teraz na własne rozterki. Weź się w garść Kate, masz robotę do wykonania.
Jedno mrugnięcie i wszystko wróciło do normalnego stanu rzeczy. I ona również mogła na powrót się poruszać. Ręka, musi cofnąć rękę. Już zamierzała się odchylić do tyłu, by choć spróbować uniknąć ataku, gdy otoczenie się zmieniło. Jak za dotknięciem magicznej różdżki. Słońce z lekka raziło ją w twarz, włosy tańczyły na wietrze. Przewróciła się na ziemię, tracąc równowagę, która została zachwiana gdy próbowała uciec przed wężową głową. Ale już jej nie było, rozwiała się w pył. Dziewczyna obejrzała się dookoła, zastanawiając się dokąd ich przeniosło. I dlaczego... To ten chłopak? Skoro zadawał się z potworem, to może sam posiadał jakieś umiejętności. Nie było to wykluczone, raczej sporo superbohaterów się tutaj kręciło. W każdym bądź razie znaleźli się na budynku, na dachu. Musi być stąd jakieś zejście. I co z tamtym? Da radę sam? Póki co nie szlo mu najlepiej z tego co zdążyła się zorientować. Jednak teraz priorytety.
Na jego słowa, jedynie lekko wzruszyła ramionami w geście nie wiedzy. Nie miała pojęcia czy wie więcej od niego... nie była nawet pewna ile sama wie o pierwszej pomocy. Musieli zatamować krew. Bezzwłocznie. Kate uniosła się lekko na kolanach, znacznie skracając swoją bluzkę. Rozciągnęła lekko w ręku oderwany przed chwilą materiał, zastanawiając się ile im to kupi czasu. O ile w ogóle im go kupi.
-Dzwoń na pogotowie. Orientujesz się mniej więcej gdzie jesteśmy? - Rzuciła mu własny telefon. Nie miała czasu wypytywać go czy ma swój i czekać aż go odnajdzie. I liczyła, że chłopak wie. Orientacyjnie, zdawała sobie sprawę. Ale na ile było to celne trafienie? Jednak ulica...to już coś. Jeżeli usłyszą sygnał karetki, mogą z dachu ją dojrzeć i mieć pewność, że chociaż podali dobrą ulicę.
-Przytrzymaj jej głowę. - Rzuciła, wcześniej przyglądając mu się chwilę gdy mamrotał coś pod nosem. Być może to stres? Nie zdziwiłaby się. Sama miała wrażenie, że całe ręce jej się trzęsą. Zacisnęła dłonie w pięści, wciąż trzymając kawałek obdartej bluzki i wzięła głęboki oddech. Lepiej. Oceniła, która rana jest, przynajmniej według niej, najpoważniejsza i być może śmiertelna. Wszystkie wyglądały paskudnie. Obawiała się jednak, że zabraknie jej bluzki by zająć się wszystkimi. Więc wszystko po kolei. Najwyżej karze rozebrać się chłopakowi. W najgorszym wypadku nieco zmarzną. Zajęła się owijaniem jej gardła. Być może wtedy będzie wstanie wykrztusić choć słowo. Zwłąszcza, jeżeli we z czym mieli do czynienia i jak to zniszczyć.

Podwyższony poziom adrenaliny sprawiał, że sekundy ciągnęły się jak minuty, rozciągając się niczym stara guma. Kolejny upływ sił zachwiał nim lekko, sugerując, że jeśli wyjdą z tego cało Kaplan mógł się liczyć ze spotkaniem pierwszego stopnia z podłożem. Kluczowe było słówko – jeśli.
Odruchowo złapał rzucony weń przedmiot, który okazał się być telefonem. Nie był to wielki wyczyn, rzut był bowiem nie wymierzony po to, by go zabić, ale by podać mu ów przyrząd. Wystarczyło to jednak by rozproszyć jego koncentrację i by błękitna aura zniknęła. Dziewczyna sprawnie zabrała się do udzielania rannej pierwszej pomocy, a telefon sugerował potrzebę wezwania pomocy medycznej. Szybko wykręcił numer ratunkowy, jednak zawahał się przed wciśnięciem zielonego przycisku połączenia, rozglądając się chaotycznie na boki w próbie zorientowania w sytuacji. Bo co on powie medykom? „Byliśmy tu, a tu, ale potem coś nas zniknęło i znajdujemy się na dachu, w pobliżu parku, prawdopodobnie tego samego ale głowy nie dam?” Nie wyglądało to dobrze. Wtem jego wzrok przykuł znajomy, zielony kształt wznoszący się nieopodal, który wydał mu się najpiękniejszym widokiem na świecie w zaistniałej sytuacji.
- Hej, tutaj! – krzyknął i zakręcił młynka rękami w nadziei, że zwróci to jego uwagę, po czym przystąpił do dalszych kalkulacji.
Biorąc pod uwagę kierunek, z którego wyleciał zielony przystojniak mógł podać nieco bardziej przybliżoną lokalizację miejsca zdarzenia. Wcisnął więc zieloną słuchawkę i przystąpił do opisywania sytuacji medykom (którzy, notabene nie wydawali się bardzo zdziwieni ale cóż, w NYC działy się różne dziwne rzeczy, wiec pewnie zdążyli przywyknąć).

Teddy najchętniej wydłubałby sobie oczy, jeśli miałby pewność, że drugie mu wyrosną i będzie miał spokój z tym dziwnym... czymś, co nadal miał na oczach. A tak, niestety, będzie musiał mieć nadzieję, że samo przejdzie, że te chwile, kiedy widział lepiej, staną się dłuższe i bardziej... przejrzyste.

Szczęściem w nieszczęściu było to, że pomimo tak krótkiego okresu, gdzie był "ślepy", jego pozostałe zmysły zdążyły się wyczulić i niemal od razu usłyszał wołanie znajomego głosu - może i usłyszał go dopiero dzisiaj, ale nie tak dawno, więc jeszcze nie zapomniał. Odwrócił się w tamtą stronę i powoli podleciał, w międzyczasie wykształcając w swoim organizmie echolokację jak u nietoperzy. Dzięki temu był w stanie wylądować na tym samym dachu, na którym znajdowali się pozostali, kawałek za nimi, żeby nie sprawiać kłopotu. Przymknął oczy, aby pozwolić łzom wypłukać obcą substancję, ale pozostał w gotowości.

Dziewczyna nie była w stanie zauważyć drobniejszych ran, które zdążyły zaschnąć. Ba, nawet gdyby były wystarczająco doże umknęłyby jej gdzieś, ponieważ całą uwagę Kate skupiała ta najpoważniejsza - na szyi. Nie była również zbyt zadowolona, gdy kobieta postanowiła się odezwać. Fakt - jakakolwiek informacja na temat dziwnego stworzenia, które ich zaatakowało była cenna. Jednak należało brać pod uwagę, że jeżeli da radę ona wymówić jedno słowo, przy czym mało istotne, a później straci zbyt wiele krwi by to przeżyć, cóż. Nie będzie to zbyt optymistyczne. Dlatego też Kate starała się w miarę uspokoić, uciszyć nieznajomą. Uparła się coś powiedzieć, już nawet zaczęła. Nastolatka przysunęła się nieco, nadstawiając ucha i nieco marszcząc brwi. "Znajdzie nas". Co? Kto? Mnóstwo kolejnych pytań zaczynało układać jej się w głowie, niemalże bawić w berka. Jedna myśl goniła drugą, śmigając przed jej oczami. Potrząsnęła lekko głową, w geście odpędzenia tych natrętnych myśli i skupienia się w pełni na kobiecie. Wciąż przytrzymywała jej lekko prowizoryczny bandaż w obawie, że puści i na nowo zacznie się zabawa z krwotokiem.
- Proszę nic nie mówić. Karetka już tu jedzie. - Rzekła spokojnie do kobiety, zaraz śląc pytające spojrzenie młodemu chłopakowi obok. Wiedziała, iż nie dała mu zbyt prostego zadania, zwłaszcza, że sama była średnio zorientowana gdzie mogą się znajdować. Kojarzyła kilka budynków, jednak z dokładnością co do numeru ulicy - nie było szans.
Zmarszczyła brwi, gdy ciemnowłosy zaczął machać rękami, coś wykrzykując. W pierwszej chwili nie bardzo zrozumiała czemu ma to służyć, pomocy raczej tak nie wezwie... I nagłe olśnienie. Ten dziwny zielony mutant. Hulkopodobny. Niemalże zdążyła o nim zapomnieć w natłoku emocji. Zerknęła przez ramię, by orientacyjnie określić jego położenie, w którą stronę się kieruje i czy wciąż walczy z tym...czymś. Jeżeli tak by było, to porządnie skarciłaby chłopaka za te wrzaski. Mięli teraz inny problem. Szczęściem był sam... chociaż jego lot wydawał się z lekka niestabilny. Jakby za dużo wypił procentów. Ucieszył ją jednak fakt, iż jego pojawienie pomogło nastolatkowi zająć się wzywaniem pomocy. Gdy tylko dogadał się z medykami odebrała mu swój telefon, kontrolując krwawienie na szyi kobiety. Miała wrażenie, że nieznacznie się uspokoiło - jednak na ile to była prawda? Miała nadzieję, że w sporym stopniu, bo inaczej nie miała bladego pojęcia jak bardziej jej pomóc.
- Jak się ma sytuacja tam na dole? - Rzuciła w stronę zielonego, nie racząc go jednak spojrzeniem. Czy ten potwór, kosmita...cokolwiek to było, wciąż czekało tam na nich lub innych przypadkowych nawet ludzi? Czy faktycznie zamierzało wrócić, o ile kobieta właśnie to miała na myśli, a jeżeli tak to co mają zrobić? Jak sobie z tym poradzić? Mięli z tym kontakt może kilka chwil, a już niewiele brakowało by stracili życie. Kate, tak na dobrą sprawę, uratowała jedynie ta teleportacja. Która również zaczęła ją zastanawiać... Oczywiście, wciąż mogła o nią podejrzewać ciemnowłosego, jednak powoli traciła w to wiarę. Zmarszczyła lekko brwi oczekując sygnału nadjeżdżającej karetki...

Miał ochotę krzyknąć z radości, że wzrok mu powrócił, ale stwierdził, że na dzisiaj dość ma krzyków. Zamrugał oczami, starając się odgarnąć ostatnie ślady 'ślepoty', po czym odetchnął, widząc rozmazanie jedynie przez łzy, które otarł dłonią. Rozejrzał się i zmarszczył brwi, patrząc na kobietę.

- Popsułem swój telefon - mruknął na pytanie dziewczyny, po czym ucieszył się, że ma zieloną skórę i nie widać na niej rumieńca; bo on może rozpaczać przez utratę numeru Johnny'ego Storma, ale ona chyba o to nie pytała. - Znaczy, nie wiem dokładnie, uch - potarł dłonią kark - dość szybko straciłem... wizję.

Nie patrzył na tego fajnego chłopaka obok, bo nie chciał widzieć wyrazu jego twarzy. W końcu to Teddy nawalił. Ale postanowił jakoś to nadrobić i spojrzał na kobietę.

- Mogę ją przetransportować na ziemię - zaproponował.