MacArthur Park

Billy'ego czasami irytowało to, jak dużo uwagi ściągały na niego jego zdolności, gdy już ich używał. Zazwyczaj nie miało to większego znaczenia, podejrzewał też, że w trakcie walki nie przejmowałby się nadmiarem błyszczących świateł - co więcej, mógłby je pewnie wykorzystać na własną korzyść, na przykład oślepiając nimi przeciwnika - jednakże doskonale rozumiał, że jego mocom bardzo brakowało subtelności. Tommy lubił to komentować, a i Klaudia zdążyła wyrazić swoją opinię, nawet jeżeli w żartach... Tym razem jednak widowiskowość teleportacji chłopaka mogła mu pomóc - jeżeli od razu zaskarbiłaby mu zainteresowanie osób, z powodu których w ogóle wybrał się do Los Angeles.
Nie kontrolował tego, gdzie dokładnie się pojawił. Wiedział tylko tyle, iż trafił blisko Runaways, a że jego... Załóżmy, że mutacja... Uznała za stosowne umieścić go w powietrzu i to w dodatku jakieś trzy metry ponad taflą wody - na to nie miał już żadnego wpływu. Przez pierwszych kilka sekund błękitna energia obracała się wokół niego, ruchem przypominając trochę spowolnioną trąbę powietrzną - taką, która nie stykała się jednak z podłożem... Potem zaś zaczęła się rozszerzać, odsuwać od niego, a zarazem rozrzedzać. Zapach ozonu wypełnił powietrze, przez co okolica sprawiała teraz wrażenie, jak gdyby przeszła przez nią właśnie burza. Elektryczność, która przewijała się przez aurę nastolatka, w połączeniu z wodą zareagowała praktycznie natychmiast - posyłając przez nią świetnie widoczne wyładowania. Dobrze, że w zbiorniku nie było ryb albo innych żywych stworzeń...
Wszystko to trwało tak naprawdę dość krótko i zaraz poświata Billy'ego zaczęła zanikać, on sam zaś powoli osuwać się coraz niżej. Chłopak nie widział powodu, aby generować więcej energii w celu utrzymania się w powietrzu - zamiast tego wykorzystał więc tę, która jeszcze przy nim pozostawała, aby wpłynąć na tor swojego opadania, skierować się po łagodnym łuku ku chodnikowi, na którym już po chwili miękko wylądował. W głębi ducha poklepał się po ramieniu i złożył sobie gratulacje. Szło mu coraz lepiej, posiadał większą kontrolę nad tą formą podróżowania... A szczególnie nad lądowaniami. W porównaniu z jego pierwszymi próbami - czuł się niemalże bezpiecznie. Ostatnio przestał nawet oczekiwać, że przypadkowo utknie w jakimś wulkanie albo na dnie morza.
Resztki energii w formie błękitnych smug i iskier kręciły się jeszcze przy oczach i dłoniach Kaplana, lecz nawet one już stopniowo zanikały. Chłopak nie zwracał na nie uwagi. Ręce - wcześniej lekko uniesione i rozsunięte na boki - teraz opuścił luźno wzdłuż tułowia, a równocześnie spojrzeniem zaczął przeczesywać teren w poszukiwaniu interesujących go osób... No proszę, oto i one, stojące może kilkanaście metrów dalej - a przynajmniej taką Billy miał nadzieję. To znaczy, że to naprawdę Runaways, a nie... Że poprawnie oceniał odległość. Tego ostatniego był praktycznie pewien, o ile nic w okolicy nie zaginało jego poczucia przestrzeni albo nie wpływało na jego wzrok... I tak dalej. Zgoda, może jednak i pod tym względem teoretycznie mógł się mylić.
W pobliżu nie widział nikogo innego, a ufał swoim zdolnościom. Aż tak by go nie oszukały. Runaways musieli być niedaleko, a ta grupka częściowo pokrywała się ze składem, który pamiętał ze zdjęć... Przynajmniej na tyle, na ile mógł to stwierdzić przy dystansie, który ich dzielił. Fotografie też nie były doskonałe, trochę rozmazane, lecz ukazywały na przykład płeć czy kolorystykę, a to już coś. Szczególnie charakterystyczną członkinią grupy była jej domniemana przywódczyni, Gotka - i to by się akurat zgadzało... Zresztą, co mu tak naprawdę szkodziło spróbować?
Z tą myślą Kaplan skierował się ku rówieśnikom, licząc na to, że przez swój niezamierzony pokaz nie zostanie przez nich pochopnie zaatakowany. Koniec końców miał na sobie cywilne ubranie, zupełnie zwyczajne, po prostu czarne jeansy i czerwoną koszulkę z długim rękawem... Na pewno nie przypominał pod tym względem żadnego super przestępcy - gdyby nie dało się tego poznać po jego młodym wieku.
- Przybywam w pokoju? - zaoferował jeszcze po drodze, lecz już po pokonaniu kilku pierwszych metrów. W miarę zmniejszania dystansu coraz łatwiej było mu się przyglądać zebranym i z każdą chwilą nabierał przekonania, że faktycznie się co do nich nie pomylił. Nie rozpoznawał co prawda dziewczyny z bardzo długimi, ciemnymi włosami i wielkimi oczami oraz jednego z dwóch chłopaków... Ale pozostała trójka? Oni zdecydowanie wyglądali znajomo.
- Jesteście... Tutejszymi bohaterami, prawda? - w pierwszej chwili chciał określić ich mianem, którym posługiwała się część użytkowników jego ulubionej strony, czyli właśnie Runaways, ale w ostatniej chwili się przed tym powstrzymał. Może nawet o tym nie słyszeli? Albo im się to nie podobało? W końcu media niekoniecznie spytały ich o zdanie przed publikowaniem artykułów na ich temat.

Czyli wyglądało na to, że faktycznie dobrze trafił, przynajmniej jeżeli sądzić po sposobie, w jaki groził mu jeden z chłopaków, ten wyglądający znajomo. Wystawienie w jego stronę rękawicy prezentowało się raczej jednoznacznie, choć Billy nie był pewien czy poprawnie zapamiętał jej działanie z artykułów, które miał okazję przeczytać... Ani czy media posiadały w ogóle właściwe informacje. Tak czy siak, grunt, że miał do czynienia z wymierzoną w niego bronią. Nie widział powodu, aby prowokować atak, bo w końcu przybył tutaj jedynie po to, by porozmawiać - w związku z czym bez problemu zatrzymał się w miejscu, gdy tylko blondyn tego od niego zażądał... A jeżeli przy okazji przewrócił oczami i westchnął głęboko - jakby ze zrezygnowaniem, ale i trochę ze zniecierpliwieniem - to już wyłącznie jego sprawa. W duchu natomiast porównał jeszcze tego chłopaka do Tommy'ego, w gorącej wodzie kąpanego i czasem atakującego przypadkowe osoby tylko dlatego, że miały jakieś moce i przebywały w pobliżu. Chociaż tyle dobrego, że na dzień dobry nie dostał w twarz.
Kaplan zdążył zauważyć, że nim jeszcze blondyn zwrócił się bezpośrednio do niego, wcześniej powiedział coś do swoich towarzyszy, lecz niestety nie potrafił czytać z ruchu warg, a słowa padły zbyt cicho, aby mógł je wyłapać. Domyślał się, że nie było to raczej nic istotnego, może jakieś ostrzeżenie, krótki plan działania... Instrukcja jak się zachować w obliczu niebezpieczeństwa, za które najwyraźniej został przez nich uznany. Nie przejmował się tym. Mogli być tak bardzo ostrożni, jak tylko mieli ochotę, a on i tak planował zrobić swoje - i tyle.
Kolejna wypowiedź blondyna jedynie pogłębiła to skojarzenie z Tommy'm, które teraz za nic nie chciało już opuścić myśli Billy'ego. Nieufny i agresywny, a do tego zbyt pewny siebie, przynajmniej na pokaz... I umniejszający innym. To zaskakujące, że aż tyle można było wyciągnąć z paru rzuconych przez niego zdań, ale z drugiej strony istniała też opcja, że nastolatek po prostu automatycznie przerzucał na niego niektóre cechy charakteru swojego kolegi z drużyny. Coś takiego mogło się okazać zwodnicze, więc pewnie powinien spróbować się jakoś pohamować...
- Jest taka rzecz nazywana internetem, powinieneś jej czasem spróbować. Znajdziesz tam ładnych parę stron o bohaterach, przestępcach, zarówno indywidualnie, jak i o całych grupach... W tym o was - wyjaśnił na początek, nie mogąc się powstrzymać przed lekko uszczypliwym ujęciem sprawy. Zakładał, że drobna złośliwość i tak pozostanie zignorowana lub całkowicie niezauważona, więc uznał, że mógł sobie na nią pozwolić... Szczególnie, iż zaraz potem przeszedł już do sedna.
- Więc trochę wiem. Powiedzmy, że tyle, ile opublikowano o was w sieci. Młodzi bohaterowie, działacie głównie albo wyłącznie na terenie Los Angeles, mieliście krótko do czynienia z Mścicielami, którzy próbowali was rozwiązać... I parę innych rzeczy. Jeżeli cię to pocieszy, nie odszyfrowałem jeszcze tajnych plików Tarczy zawierających protokół powstrzymania każdego z was na wypadek, gdybyście zeszli na ścieżkę zła i ciemności, ale pracuję nad tym - to ostatnie było oczywiście żartem, lecz Kaplan umyślnie nie zmienił tonu głosu, przez cały ten czas dość poważnego, choć nie obojętnego, ani tym bardziej nieprzyjaznego. Pod koniec tej wypowiedzi wzruszył też lekko ramionami, po czym skrzyżował je luźno na klatce piersiowej.
- Moi przyjaciele i ja zaczynamy karierę bohaterów... Jako Young Avengers, choć w tej chwili zaskakująco nie słychać o nas jeszcze w mediach. Może to mieć do czynienia z faktem, że do tej pory głównie trenowaliśmy... Albo Tony Stark opatentował nazwę swojej drużyny i teraz gazety boją się o nas publikować. Tak czy siak, doszliśmy do wniosku, że równie dobrze możemy się z wami skontaktować i z góry ustanowić pozytywne relacje. Na wypadek przyszłej współpracy i tak dalej... A mi możecie pewnie mówić Asgardian - ostatnie zdanie dodał po krótkiej pauzie, bo prawdę mówiąc z opóźnieniem przypomniał sobie, że z tego wszystkiego nawet się nie przedstawił. Nie chciał od razu podawać swojego prawdziwego imienia, co Tommy zapewne gorąco by poparł, a już wcześniej w rozmowie z Klaudią określił się tym mianem... Więc czemu by tego nie powtórzyć? Jego zdolności wyraźnie wiązały się z elektrycznością, co Runaways mieli już okazję zobaczyć, więc odniesienie do Thora wydawało się jasne i logiczne... Choć może sugerowało bardziej siłę fizyczną niż telekinezę, ale o tym Billy starał się teraz nie myśleć. Na pewno ktoś w Asgardzie dysponował takimi mocami. W końcu była to kraina wypełniona magią, ta zaś wiązała się chyba z mocami psychicznymi... Prawda?
Kaplan czuł się dumny z tego, jak pięknie przedstawiał Young Avengers, aby z zewnątrz wyglądali o wiele lepiej niż w rzeczywistości. Nie mógł powiedzieć, aby się na tym znał, ale przy matce psychologu każdy w końcu nauczyłby się pewnych zabiegów... My doszliśmy do wniosku, choć przecież wpadł na to sam i tylko poinformował drużynę, że o to zadba. Głównie trenowaliśmy - co było oczywiście prawdą, głównie, bo zajmowali się też werbowaniem nowych członków, trzymaniem się z daleka od Tarczy, układaniem się z Mścicielami... Nie próżnowali, ale w praktyce mieli za sobą dopiero jedną prawdziwą akcję. Tę część wolał pozostawić w domyśle. Głównie oznaczało, że mogli też odbywać inne misje. Niewiele, jasne, ale wciąż w liczbie mnogiej... A to wpływało na obraz grupy.

Sprawy toczyły się... Może trochę - trochę dużo - gorzej, niż Billy początkowo na to liczył, ale z drugiej strony nie aż tak źle, jak przecież mogły. Chyba. Pomimo gróźb i lepiej lub gorzej skrywanej agresji niektórych osób, bez wskazywania palcami i wymieniania imion, co do których nie miał żadnej pewności - wciąż jeszcze nikt go nie zaatakował, więc nastolatek zakładał, że mimo wszystko wolno mu było być dobrej myśli.
Nie bardzo podobało mu się to, że dwie osoby faktycznie skryły się z tyłu, lecz wynikało to głównie z faktu, iż czuł się nieswojo i niekomfortowo, gdy rówieśnicy - i do tego być może koledzy po fachu? - uznawali go za zagrożenie. Nie był do tego przyzwyczajony, jak do tej pory jeszcze nigdy się z tym nie spotkał... W jego własnej grupie wszyscy traktowali go raczej jako niegroźnego, bo w końcu zajmował się w głównej mierze transportem i leczeniem, wcześniej natomiast... Powiedzmy, że w szkole role były odwrócone i to on musiał pilnować się na każdym kroku. Bycie uznawanym za możliwe niebezpieczeństwo stanowiło dla niego nowość.
Kaplana pocieszała trochę myśl, że nawet ci stojący z tyłu nie wyglądali na przestraszonych. Chłopak zdążył jeszcze raz przesunąć wzrokiem po ich twarzach - przyglądali mu się, to oczywiste, w związku z czym nie był w stanie dłużej spoglądać im w oczy - lecz wkrótce potem rozmowa wciągnęła go już na tyle, że skupił się na poświęcaniu większości uwagi przemawiającym kolejno osobom: dziewczynce, która musiała być mniej więcej w wieku jego braci oraz drugiej, starszej - na ogół uznawanej za przywódczynię grupy. Tylko od czasu do czasu zerkał nieco na bok, na broń, którą sprowadziła sobie ta ostatnia. Podobała mu się. To znaczy, laska, a nie ta nastolatka. Nie, to też nie zabrzmiało dobrze... Kostur. Tak, to było to, właśnie tego słowa potrzebował.
Nie oznaczało to, że chłopak się zagapił i zbyt długo nie odpowiadał - przeciwnie, zareagował dość szybko, co w tym wypadku niekoniecznie było dobre, gdyż nie zdążył ugryźć się w język. Naprawdę powinien nauczyć się filtrować myśli nim pozwalał im opuścić swoje usta... W końcu - o dziwo! - nie każdy doceniał jego sarkastyczne poczucie humoru. Dobrze, że przynajmniej nie rzucił żadnym dziwnym komentarzem w towarzystwie Mścicieli... Jeszcze.
- Według internetu Beyonce jest człekokształtną jaszczurką, której rasa dąży do przejęcia kontroli nad ludźmi. Może jeszcze mi powiesz, że w to nie wierzysz? - rzucił więc, nim udało mu się powstrzymać ten niezdrowy odruch odcinania się na zaczepki. Jako że najczęściej był mądry tuż po szkodzie, nie czekał nawet na żadną reakcję ze strony dziewczyny, tylko natychmiast kontynuował wypowiedź, rzecz jasna należycie zmieniając temat. Liczył na to, że odciągnie jeszcze uwagę ich wszystkich od tego pierwszego tekstu...
- Jesteście sławniejsi od nas, nie dam głowy, ale może nawet starsi stażem i dlatego się do was zgłaszamy. Treningi treningami, organizacja organizacją, ale zawsze dobrze jest mieć wsparcie i sojuszników, szczególnie w podobnym sobie wieku, prawda? Ach, a co do tych zdjęć... Jeżeli któreś z was da mi swój numer, to prześlę wam linki do moich źródeł i sami obejrzycie sobie wszystkie informacje na wasz temat, co wy na to? - zasugerował. Kiedy zaczynał mówić, jego wzrok wędrował jeszcze pomiędzy blondynem i Azjatką na przedzie, lecz prędko przeniósł spojrzenie na najmłodszą członkinię grupy. To w końcu na jej słowa odpowiadał, więc równie dobrze mógł się zwracać bezpośrednio do niej. Poza tym... Chyba ona jako jedyna nie widziała w nim zagrożenia czy kogoś podejrzanego, więc musiał to jakoś docenić. Jasne, najprawdopodobniej wynikało to po prostu z jej wieku, ale co z tego? Billy nawet uśmiechnął się lekko, gdy z nią dyskutował, po części mimowolnie, a wśród obcych nie była to dla niego typowa reakcja.
Kwestię nazwy własnej drużyny Kaplan świadomie zbył milczeniem, lecz nie dlatego, że brakowało mu argumentów. Mógłby przecież wspomnieć o tym, że Young Avengers to pomysł Tarczy, od której dopiero niedawno się odłączyli, ale... Jakoś wolał zatrzymać to dla siebie. Może i treningi pod okiem agentów zrobiłyby na kimś wrażenie, ale z drugiej strony sam Billy wciąż czuł się urażony przekrętem, który zafundowała im agencja i zwyczajnie nie chciał wracać do tego tematu.