Biuro Roberto

Po odstawieniu młodzieży do Instytutu Sam zadbał o to, aby większość grupy trafiła do swoich pokojów i odpoczęła, a najbardziej poszkodowaną uczennicę oddał pod opiekę pierwszego napotkanego członka X-Men, któremu krótko wyjaśnił zajście. Nie chciał od razu zostawiać brata, więc jeszcze przez chwilę mu towarzyszył, upewniając się, że wszystko z nim było w porządku, lecz czas uciekał... I w końcu mężczyzna pożegnał się z Jay'em, tłumacząc mu, że musiał pilnie spotkać się z Bobby'm - i to między innymi w sprawie akcji, w której właśnie obaj wzięli udział.
Przelot do bazy był nudny, ale przynajmniej stosunkowo krótki. Cannonball znów użył maskowania, dzięki czemu nie musiał martwić się, że ktoś go zobaczy, lecz poza tym i tak trzymał się bardzo wysoko. Po drodze ponownie nawiązał łączność z nerdzikami, aby dowiedzieć się gdzie przebywał Bobby, jednakże po tym krótkim kontakcie skupił się już tylko i wyłącznie na locie.
Po dotarciu na miejsce - oraz oczywiście wyłączeniu kamuflażu - blondyn skierował się prosto do biura swojego przyjaciela. Domyślał się, że jego podwładni poinformowali go już, że zaraz będzie miał gościa, ale mimo to na wszelki wypadek najpierw zapukał do jego drzwi, nim je otworzył i zajrzał do środka. Bobby'ego zastał za biurkiem, żadna niespodzianka, pogrążonego w pracy, więc po prostu wkroczył do środka, zamykając za sobą drzwi.
- Hej, słyszałem co się stało. Wiadomo już coś więcej? - zapytał od razu, jednocześnie zbliżając się do drugiego mężczyzny, by w następnej chwili osunąć się na jeden z wolnych foteli i przybrać w nim jak najbardziej wygodną pozycję. Nie czuł się może kompletnie wycieńczony, ale mimo wszystko przebył właśnie o własnych siłach sporą odległość, więc odrobina odpoczynku mu się należała... Skoro już mógł sobie na nią pozwolić.
Spojrzenie Sama nie opuszczało twarzy jego przyjaciela, gdy czekał na jakieś wyjaśnienia. Z własnymi informacjami - czyli w pewnym sensie z raportem - zamierzał jeszcze chwilę poczekać, żeby na początek mogli zająć się sprawą tej eksplozji. Obie kwestie były ważne, ale mimo wszystko coś być może wymierzonego bezpośrednio w Bobby'ego po prostu miało w oczach Cannonballa priorytet. Poza tym... Wcześniej prosił nerdziki, żeby wspomniały Berto o wydarzeniach spod Nowego Jorku, więc to nie było tak, że mężczyzna w ogóle nie miał o nich pojęcia. W razie czego mógł w każdej chwili zmienić temat i samemu o nie zapytać.

Sam słuchał uważnie i z zainteresowaniem opowieści przyjaciela, na bieżąco układając sobie w głowie wszystkie te nowe informacje. Kiedy Bobby podjechał bliżej, a potem podsunął mu tablet, blondyn od razu nachylił się ku niemu i zerknął na ekran urządzenia, potrzebując tylko krótkiej chwili, żeby rozeznać się w tym, na co patrzył. Żaden był z niego naukowiec, ale przebywał z nimi często i przy okazji liznął trochę wiedzy i umiejętności... A zrozumienie tych wykresów okazało się nie być aż tak trudne. Z drugiej strony być może zostały przygotowane w taki sposób, aby pojął je ktoś bez należytego doświadczenia...
Choć każda kolejna eksplozja oznaczała więcej ofiar, Cannonball nie był w stanie powstrzymać nagłego uczucia ulgi, a następnie jeszcze potężniejszego ukłucia wyrzutów sumienia. Oczywiście, że chciałby zapobiec ludzkiej krzywdzie, ale po prostu więcej ataków na całym świecie oznaczało, że najwyraźniej Bobby nie był jednak ich bezpośrednim celem... A dobro rodziny i bezpieczeństwo - do której Latynos bez wątpienia się zaliczał, nawet jeżeli nie poprzez więzy krwi - mimo wszystko stanowiło dla niego priorytet.
Ważne jednak, że zgodnie z jego przewidywaniami Berto sam przeszedł do tematu Valhalli, a blondyn bez wahania pozwolił mu kontrolować przebieg dyskusji, instynktownie się do niego dostosowując. Powoli pokiwał głową, kiedy przyjaciel mówił o wysadzonej tajnej bazie, a kąciki jego ust skierowały się w dół... Eksperymenty mogły wyjaśniać agresję mutantki i choć Sam wolałby, aby było inaczej, to niestety nie mógł powiedzieć, że takie postępowanie wojskowych stanowiło dla niego jakąkolwiek niespodziankę. Ludzie potrafili robić straszne rzeczy, w tym nawet dzieciom.
Z tego wszystkiego Sam podniósł wzrok dopiero w momencie, gdy Bobby zadał mu pytanie... I od razu spojrzał mu prosto w oczy, teraz znajdujące się już tak blisko. Mężczyzna nie czuł się z tym niekomfortowo. Przez ostatnie dziesięć lat tak się ze sobą zżyli, że Berto nie mógłby już zrobić wiele, aby naprawdę go skrępować. W końcu byli dla siebie praktycznie jak bracia... Albo nawet bliżsi. Mimo tych złych wiadomości blondyn znalazł w sobie jeszcze energię, żeby się uśmiechnąć, choć pewnie trochę blado.
- Zasugerowałbym założenie mi chipa, ale jestem prawie pewien, że już gdzieś jakiegoś noszę... Więc chyba po prostu musisz przestać spuszczać mnie z oka? - odparł. Wbrew pozorom to pierwsze zdanie nie miało na celu wytknięcia Bobby'emu czegokolwiek, a już na pewno nie żadnych podejrzeń. Odnosiło się raczej do tego, że nerdziki najprawdopodobniej stale monitorowały położenie Cannonballa, skoro były w stanie łączyć się z jego komunikatorem... I możliwe, że z resztą używanego przez niego sprzętu również. Nie przeszkadzało mu to. Przynajmniej wiedział, że w razie czego mogły mu szybko podesłać wsparcie.
- Jakie mamy teraz plany? - spytał następnie, już trzeźwiej i poważniej, bo w końcu tego wymagała od nich sytuacja. Nie był pewien co w ogóle mogli zrobić, pomijając czekanie na wyniki badań naukowców A.I.M. Tak naprawdę bez nich nie posiadali chyba zbyt wielu punktów zaczepienia.

Sam nawet nie powiódł wzrokiem za palcem Bobby'ego, gdy ten zdecydował się szturchnąć nim jego klatkę piersiową. W dalszym ciągu patrzył prosto na twarz przyjaciela, choć oczywiście tak czy siak zobaczył ten gest - i przede wszystkim go wyczuł. Długie lata temu przyzwyczaił się do częstego nawiązywania przez Berto kontaktu fizycznego i już prawie w ogóle nie zwracał na to uwagi... Choć na początku był o wiele bardziej nieśmiały.
Bobby potwierdził jego podejrzenia odnośnie namierzania, lecz blondyn nie czuł tak naprawdę potrzeby komentowania tej kwestii... Przynajmniej do momentu, gdy jego przyjaciel zaczął rozwodzić się nad chipem podskórnym lub smyczą. Wówczas obie brwi Sama podjechały już w górę, nawet jeżeli na jego ustach w dalszym ciągu utrzymywał się lekki uśmiech. Jego spojrzenie zdawało się teraz mówić - naprawdę, Bobby? Nie brał tego wszystkiego na poważnie, dlatego mógł po prostu pozostać przy tej niemej reakcji... Nawet jeżeli miał okropną ochotę wspomnieć, że w przypadku smyczy to pewnie Berto zostałby pociągnięty za nim - a nie on zatrzymany.
Kiedy Latynos trochę się odsunął, Cannonball już całkiem przejął jego tablet, szybko łapiąc tę niewypowiedzianą sugestię, aby go przejrzeć. Jego wzrok znów skupił się na ekranie urządzenia, lecz w tym samym czasie uważnie słuchał relacji przyjaciela, bo to mówiło mu równie wiele. Informacja o wysłaniu bransolet do reszty rodziny sprawiła, że w klatce piersiowej mężczyzny od razu zelżał uścisk, z którego istnienia do tej pory nawet nie zdawał sobie do końca sprawy. Na jakiś czas byli bezpieczni... Ale co stanie się wtedy, gdy powstaną skuteczniejsze mechanizmy wyszukiwania mutantów? Ta myśl nie dawała mu spokoju.
Sam już rozważał na co powinien na głos zwrócić uwagę lub co zaproponować, kiedy Berto zszedł na temat Rize... Oraz ich, najwyraźniej, zaplanowanego spotkania. Blondyn aż oderwał spojrzenie od urządzenia w swoich rękach, żeby zerknąć na Bobby'ego ze zmarszczonym czołem, a jego zaskoczenie szybko przerodziło się w ostrożność. Ani trochę nie podobała mu się ta wizja.
- I... Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - spytał powoli, w duchu rozważając jeszcze swoje argumenty, żeby być w stanie logicznie wyjaśnić źródło swojego niepokoju. Złe przeczucie to jedno, ale mężczyzna wiedział też, że posiadał prawdziwe powody do wątpliwości... Z których najmniej poważnym był ten, że podejrzewał całkiem sporą różnicę wieku. Nie wiedział ile lat miała ta kobieta, ale zajmowała wysokie stanowisko, więc praktycznie na pewno już jakiś czas temu przekroczyła trzydziestkę.
- Sama do ciebie przychodzi, za każdym razem czegoś chce. Nie sądzisz, że coś kombinuje? Albo cię wykorzystuje? - zasugerował zaraz potem, bo to głównie z tym wiązały się jego obawy... Nawet jeżeli wiedział, że Bobby potrafił sobie radzić i odpowiadać ludziom dokładnie tym samym. Mimo to politykom nie można było do końca ufać i Sam nie czuł się dobrze z myślą, że ktoś żerował na jego przyjacielu.