Upper West Side

Po wydarzeniach z Los Angeles Billy wrócił do domu na tyle późno, że jego rodzice wcale, a wcale nie byli tym zachwyceni... A już w szczególności jego matka. Wykład dostał dopiero rano, gdyż w nocy udało mu się niepostrzeżenie wślizgnąć do pokoju przez okno, w związku z czym przynajmniej mógł od razu położyć się spać i w końcu trochę odpocząć, ale w ten sposób jedynie odwlókł nieuniknione... Z czego z góry zdawał sobie sprawę, ale po prostu nie miał siły, żeby się tym przejmować.
Mimo wszystko jednak następnego dnia już po wyjściu rodziców do pracy chłopak nie mógł nie dojść do wniosku, że i tak mu się upiekło. Tak naprawdę nie otrzymał żadnej kary, tylko długie, nudne, ale za to niesamowicie wzbudzające wyrzuty sumienia kazanie... W tym ostatnim jego matka była świetna. Billy podejrzewał, że tak już wyglądały uroki posiadania rodzica - psychologa.
Nie chcąc jeszcze bardziej się narażać, Kaplan postanowił przynajmniej tego jednego dnia odpuścić sobie kolejne podróże poza miasto i grzecznie został w domu. Jego serce, dusza i ciało rwały się do teleportacji, najchętniej do Victora, ale tłumaczył sobie, że dopiero co się widzieli, więc pewnie nawet nie powinien mu się aż tak narzucać. Nastolatek miał też ogromną ochotę znów skoczyć do X-Men, liznąć od nich trochę wiedzy, może czegoś się już od nich nauczyć, ale z kolei w ich przypadku obawiał się, że bohaterowie uznają, iż ich wykorzystywał... Do Runaways - czyli dokładniej do Nico - zamierzał po prostu napisać, ale jeszcze nie teraz. Wieczorem. Musiało upłynąć trochę czasu.
Zostawała jeszcze opcja skontaktowania się z Kate i sprawdzenia co działo się z resztą drużyny, ale myślenie o tym przyprawiało Billy'ego o ból głowy. Przede wszystkim liczył na to, że Eugene już wydobrzał... I że przywódczyni nie miała mu za złe tego, że nagle zrzucił go jej na głowę. Coś musiał z nim wtedy zrobić, a nie chciał i wręcz nie mógł targać go za sobą po różnych miejscach, wliczając w to Instytut. W razie czego być może chociaż informacja o nowych sojuszach i przyjaźniach jakoś ugłaska Kate... O ile Tommy dla własnej, złośliwej satysfakcji nie spróbuje jej podjudzać. Niepokojąco dobrze sprawdzał się w roli podżegacza.
Zwlekając z tłumaczeniem się i regenerując siły, chłopak spędził sporą część dnia w domu, od czasu do czasu doglądając braci, ale na ogół po prostu oglądając seriale. Przez ostatnie zamieszanie miał teraz sporo serii do nadrobienia. Rodzice zdążyli wrócić z pracy, a niedługo potem Billy został wrobiony w rodzinny obiad... I z tego wszystkiego dopiero po nim zauważył, że na zostawionej we własnym pokoju komórce miał nową wiadomość.
Obcy numer zazwyczaj oznaczał reklamy, przekręty i inne nieciekawe treści, lecz tym razem nastolatek aż zamrugał szybko ze zdziwienia, a jego czoło prędko się zmarszczyło. Prośba o spotkanie z podanym czasem i miejscem? To było... Dziwne. I trochę alarmujące. Zakładając, że to nie pomyłka albo żart... Kto mógłby czegoś od niego chcieć? Na pewno żadna z osób, którym ostatnio dawał swój numer, bo ta lista ograniczała się tak naprawdę do Runaways - czyli do Los Angeles. Z drugiej strony zdobycie na niego namiarów pewnie nie byłoby takie trudne. No i nie mógł wykluczać Tarczy, choć ta do tej pory nietypowo milczała.
Mógłby spróbować po prostu odpisać, ale coś mu podpowiadało, że to niekoniecznie najlepsze rozwiązanie. Poza tym... Co złego mogłoby się stać, gdyby nawet się tam wybrał? W obliczu zbyt poważnego zagrożenia zawsze mógł zwyczajnie teleportować się w bezpieczne miejsce... A musiał przyznać, że zżerała go ciekawość.
Decyzja zdawała się więc być oczywista i już wkrótce potem Billy, przebrany w kostium i w ekspresowym tempie pożegnany z rodzicami, teleportował się na Upper West Side. Dobrze znał tę okolicę, dlatego zakładał, że nie będzie mieć problemów ze znalezieniem drogi... Nawet jeżeli zamierzał przemieszczać się w powietrzu, a z lotu ptaka miasto wyglądało zupełnie inaczej. Chłopak argumentował sobie w duchu, że w końcu musiał zacząć intensywniej ćwiczyć latanie, bo w tej chwili nie czuł się z nim jeszcze wystarczająco pewnie i nie osiągał zawrotnych prędkości... Nie wspominając już o braku stabilności, gdy za bardzo się zestresował. A spotkanie i tak miało się odbyć na dachu, co zresztą podkreślało, że odezwał się do niego ktoś, kto wiedział o jego zdolnościach.
Jeszcze z daleka Kaplan rozpoznał charakterystyczne budynki wchodzące w skład Lincoln Center. Nie był pewien na którym z nich powinien wylądować, ale tak naprawdę przeniesienie się z jednego na drugi zajęłoby mu parę sekund, więc póki co nie przejmował się tą kwestią. Powoli i ostrożnie opadł na dach opery, nie mogąc się nadziwić temu, jak mało uwagi tak naprawdę na siebie zwracał. Ludzie chyba rzeczywiście aż tak bardzo przywykli już do kręcących się po mieście bohaterów, że ktoś poruszający się ponad ich głowami szybko przestawał być dla nich ciekawy.
Błękitna aura nastolatka cofnęła się, przestała pokrywać całe jego ciało i na moment skupiła się wyłącznie przy jego dłoniach i oczach, aż w końcu zgasła całkowicie. Billy podszedł bliżej krawędzi budynku, ale na wszelki wypadek utrzymał od niej dystans trochę ponad metra. Niby potrafił latać, ale nie wiedział jak zareagowałby w panice... Ważne jednak, że z tego miejsca chłopak miał świetny widok na fontannę przed sobą oraz na wszystkie obiekty po bokach. Podobała mu się ta perspektywa. Mógłby się przyzwyczaić do oglądania świata z góry... Och, powinien tego spróbować nocą, kiedy włączone będą wszystkie światła. Oczywiście wczesną nocą. Żeby tym razem zdążył wrócić do domu na czas.

Skupiony na widoku, który miał przed sobą, Billy aż się wzdrygnął, kiedy za jego plecami rozległ się czyjś głos. Jego następnym odruchem było rzecz jasna obrócenie się o jakieś dziewięćdziesiąt stopni, aby za siebie spojrzeć, lecz równocześnie chłopak karcił się już w duchu za to, że wcześniej nie zwrócił uwagi na czyjąś obecność. Docierające z każdej strony odgłosy miasta sprawiały, że wychwycenie wśród nich czegoś konkretnego wcale nie było takie proste, lecz wina należała również do niego. Rozkojarzył się, gdy powinien być czujny.
Szczęśliwie dla niego nie wyglądało na to, aby ten błąd miał na czymś zaważyć... Bo nastolatek jakoś nie wyobrażał sobie, aby jeden z Mścicieli stanowił dla niego zagrożenie. To znaczy, gdyby chciał, to na pewno tak, a już w szczególności Vision, który w osobistym rankingu Kaplana - oraz w większości tych internetowych - plasował się pod względem mocy i umiejętności bardzo wysoko... Ale w tym wypadku nie o to chodziło. Stali po tej samej stronie barykady.
Tak czy siak, to... Z pewnością wyjaśniało wiadomość. Tak, Billy nie dziwił się, że Mściciele znowu wyciągnęli rękę do niego i jego drużyny, nawet jeżeli ostatnim razem nie skończyło się to najlepiej. Podejrzewał też, że wybrali go głównie przez to, że to przecież właśnie on przypadkowo włamał się do ich Wieży... Raczej nie mogli wiedzieć, że oficjalną władzę sprawowała Kate, bo niby skąd? Chyba że od Cassie. Albo... Od dowolnego innego członka Young Avengers, którego udało im się namierzyć. W porządku, ten tor myślowy nie wypalił.
Wiodąc wzrokiem za przemieszczającym się Visionem, chłopak nagle zorientował się, że - pogrążony w swoich myślach - w ogóle nie odpowiedział na jego słowa. Nie ma co, pewnie robił na nim świetne pierwsze wrażenie... Ale teraz było już trochę za późno na ustosunkowanie się do - ach, tak, do kwestii perspektywy. Zarówno odezwanie się po zbyt długiej chwili milczenia, jak i dalsze siedzenie cicho wyszłoby niezręcznie. Takie jego szczęście.
Obiecując sobie od tej pory bardziej się starać i w miarę możliwości nie zachowywać się jak jakiś dziwak, nastolatek znów zwrócił się przodem do krawędzi dachu i oderwał wzrok od Mściciela, aby ponownie spojrzeć na fontannę. Miał ochotę spytać o tak wiele rzeczy, zaczynając rzecz jasna od powodu tego spotkania, ale nie był pewien czy powinien poruszać ten temat jako pierwszy. Czy istniał na to jakiś powszechnie akceptowany protokół społeczny, o którym on sam nie wiedział? Z rówieśnikami radził sobie o niebo lepiej, bo przynajmniej znajdowali się sobie na równi, z większością dorosłych na ogół też potrafił jakoś się obchodzić, ale na przykład tacy Mściciele stanowili już zupełnie inną parę kaloszy... Szczególnie, że Billy krążył pomiędzy punktem widzenia fana, a początkującego, lecz poważnie podchodzącego do sprawy bohatera. Z jednej strony chciał pokazać, że to nie była dla niego faza czy zabawa, a z drugiej głos w jego głowie namawiał go do zapytania o autograf.
Tym razem jednak znów miał szczęście, bo Vision oszczędził mu wahania i ponownie się odezwał. Choć wyraz twarzy Kaplana nie zdradzał wiele, bo nastolatek zazwyczaj był dość oszczędny przy okazywaniu emocji, to mimo wszystko dało się wyłapać subtelne zmiany w jego postawie. Jego ramiona się rozluźniły, z klatki piersiowej uciekł dłuższy oddech, choć wciąż cichy, to mogący uchodzić za westchnienie... Odczuwał ulgę.
- Nie byłem pewien czy to dobry pomysł, ale i tak więcej przemawiało za przybyciem. No i... Uznałem, że jeżeli ktoś już zna mój numer, to pewnie potrafiłby mnie też namierzyć, a w takim wypadku lepiej iść do niego, niż pozwolić mu przyjść do mnie - to była chyba najbardziej pesymistyczna opcja, na jaką Billy wpadł. Gdyby autorem wiadomości okazał się być ktoś niebezpieczny i ze złymi intencjami, to chłopak na pewno nie chciałby narażać swojej rodziny czy przyjaciół na kontakt z taką osobą. Z drugiej strony wzywać go mógł też ktoś, kto potrzebował pomocy... A wówczas tym bardziej żałowałby, gdyby się nie stawił. Rozważanie niemalże każdej z tych możliwości skłaniało go do podjęcia właśnie tej decyzji. Zignorowanie tekstu nic by mu nie dało.
- Więc... Domyślam się, że chodzi o całą drużynę? - spytał, a w jego głosie pojawiła się drobna nutka dyskomfortu. Wciąż nie czuł się do końca pewnie. Chciał zachowywać się w pełni profesjonalnie i wiedział, że potrafiłby to zrobić, ale w głębi ducha coś wypominało mu, że stał niżej w hierarchii i dlatego nie powinien prowadzić dyskusji jak równy z równym. Kaplan starał się nie słuchać tego głosu, ale i tak radził on sobie nieźle z sianiem wątpliwości w głowie nastolatka.