Upper West Side

Początkowo sytuacja przynajmniej w tej okolicy wydawała się Rictorowi niemalże opanowana - lecz niestety stan ten utrzymał się tylko przez chwilę, czego mężczyzna pewnie powinien się był spodziewać, jak stwierdził później z perspektywy czasu. Co prawda żłobienia przestały postępować, a wyłapane już później ruchy udało się zatrzymać i w wystarczającym stopniu naprawić ich efekty, ale przecież nie mogło być tak dobrze, żeby na tym skończyły się problemy.
Uspokoiwszy pobliskie grunty - ale wciąż zwracając na nie uwagę, aby nie dać się czymś zaskoczyć - Latynos mógł sobie w końcu pozwolić na dokładniejsze przyjrzenie się toczącym się niedaleko walkom, których odgłosy do tej pory odbierał. Ta po lewej przeniosła się jeszcze dalej od niego, więc ciężej było mu ją śledzić, zaś ta po prawej... Właściwie już się zakończyła, za to jej ludzki element dla odmiany przybliżył się do miejscówki zajmowanej przez Rica. Tym lepiej dla niego, bo miał sprawę do osoby, w której teraz rozpoznawał już Black Widow. Świetnie, kolejny Avenger. Przynajmniej ktoś, kto nie powinien go zirytować...
Korzystając z chwili, gdy spoczywająca przy porzuconym samochodzie kobieta nie robiła jeszcze nic konkretnego, Rictor wykonał kilka kroków w stronę Central Park West, wysuwając się spomiędzy linii drzew, lecz tak czy siak trzymając się blisko niej. Wciąż dzielił ich kawałek, ale skoro sytuacja trochę się uspokoiła, a maszyny działały gdzieś dalej, to liczył na to, że zostanie usłyszany. Tak jak jeszcze niedawno przy zwracaniu na siebie uwagi Torcha, tak i teraz zaczął od głośnego zagwizdania na palcach - zakładając, że ten dźwięk będzie mniej typowy, więc prędzej przykuje zainteresowanie. Jeżeli Widow spojrzała w jego kierunku, uniósł rękę ponad głowę - dla pokazania, że tak, to on był źródłem tego odgłosu. Zaraz potem, osuwając już dłoń niżej, może na wysokość ramienia, wykonał palcami uniwersalny gest przyzwania ku sobie. Tak, mógłby wyjść kobiecie na przeciw, ale nie chciał oddalać się od ronda... I zejścia do metra.
Wszystko byłoby cudownie, jak na te okoliczności oraz na możliwości Nowego Jorku, gdyby nagle Latynos nie usłyszał czegoś w rodzaju świstu powietrza. Odruchowo obrócił głowę w lewo, gromadząc w dłoni po tej właśnie stronie zieloną energię, aby w razie czego móc się bronić... Lecz nie zaszła taka konieczność. Zamiast tego mężczyzna najpierw ujrzał, a następnie poczuł ogromną, metalową siatkę - a dokładniej efekty jej opadnięcia na Columbus Circle. Aż zgrzytnął zębami z niezadowolenia, szybko badając stopień nowych uszkodzeń, a następnie kierunkując swoje zdolności z powrotem w ziemię, aby zatrzymać ich postępowanie. Tym razem jeszcze nawet nie próbował niczego przesuwać, aby podeprzeć poszczególne warstwy. Przy wciąż obecnych obciążeniach to by było ryzykowne. Po prostu sztucznie zablokował podłoże w miejscu, aby nie mogło się zapaść... Szczególnie ponad ludźmi i ich drogą do wyjścia.
- Każ swojemu kumplowi pomniejszyć tego robota! Niech go zniszczy albo chociaż czymś zajmie, żeby nam nie przeszkadzał... I niech sam się nie zwiększa! Pod ziemią jest jakieś pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt osób, trzeba je wyprowadzić na zewnątrz i wysłać do najbliższego budynku. Idź po nie i przy okazji zawiadom kogo trzeba, żeby metro przestało jeździć na tym odcinku. Utrzymam ziemię póki nie wyjdziecie - polecił, podnosząc głos na tyle, aby Widow mogła go usłyszeć. Sam nie posiadał żadnego sposobu na skontaktowanie się z Ant-Manem, a domyślał się, że Avengers musieli nosić przy sobie komunikatory. Tego samego urządzenia kobieta mogła użyć do dogadania się ze służbami, które zadbałyby o metro. Ric z kolei wolał mieć wolne obie ręce, aby w razie czego przez nie generować wibracje, dlatego nie mógł się zająć nawet tą ostatnią kwestią - choć komórkę w kieszeni posiadał.
Bliskość drzew sprawiała, że mutant tak naprawdę nie widział powiększonej maszyny, ale ta siatka w pełni mu wystarczała, aby dopowiedział sobie resztę, bo w końcu wcześniej zorientował się jak działał Ant-Man. Gdyby był optymistą, Rictor pewnie liczyłby na to, że skanery, czujniki czy cokolwiek innego w tych robotach, co odpowiadało za wypatrywanie ludzi, nie będzie działało poprawnie z powodu takiej różnicy wzrostu, szczególnie niespodziewanej... Ale optymistą nie był, więc tylko brał taką opcję pod uwagę, ale nie stawiał na nią wiele. Sam skupiał się - zgodnie ze swoją zapowiedzią - na blokowaniu podłoża. W innych okolicznościach - przede wszystkim nie w mieście - pewnie pomógłby w walce z przeciwnikiem, posyłając przez niego drgania, które powinny rozsadzić go od środka... Ale takie ogromne odłamki uszkodziłyby budynki.

Nie potrafiąc i prawdę powiedziawszy nawet nie chcąc się powstrzymać, Rictor wymownie wzniósł oczy ku niebu, kiedy Widow - po wysłuchaniu go - bez słowa zaczęła się szybko oddalać. Byłoby miło, gdyby chociaż poinformowała go co zadecydowała, bo wolałby z góry wiedzieć czy mógł liczyć na jej współpracę czy nie... Ale z drugiej strony nie czuł się ani trochę zaskoczony. Jej zachowanie przynajmniej wpisywało się w oczekiwania mężczyzny, podczas gdy wcześniejsze interakcje z Torchem wybiegły poza schemat. Wyglądało na to, że jego limit pozytywnych niespodzianek został już tego dnia wykorzystany. Kto by pomyślał, że właśnie w taki sposób?
Latynos szybko przywołał się jednak do porządku i opuścił wzrok, aby odprowadzić nim biegnącą bohaterkę. Na podstawie obranego przez nią kierunku podejrzewał, że zamierzała dostosować się chociaż do części jego słów... I to chyba musiało mu teraz wystarczyć, bo nie miał się już jak z nią skontaktować. Sam Ric ponownie ruszył wzdłuż drzew, aby powrócić na swoje poprzednie miejsce, już sprawdzone. Z tej pozycji najłatwiej mu było obserwować okolicę oraz działać. W przeciwieństwie do Widow, on przemieszczał się wolniej, lecz bynajmniej nie spacerkiem. Obserwował kobietę, upewniał się, że faktycznie wybrała się do zejścia do metra... Ale przede wszystkim stale badał stan gruntu.
W tej chwili nie było z nim jeszcze bardzo źle, jednakże mutant pozostawał czujny. Nie zdziwiłoby go, gdyby sytuacja zmieniła się szybko i niespodziewanie, bo w końcu powiększenia robota i jego sieci też się nie spodziewał, a proszę, właśnie z tym mieli obecnie do czynienia. Wolał dmuchać na zimne i być gotów natychmiast zareagować, jeżeli ziemia zaczęłaby się jednak niebezpiecznie obsuwać... Szczególnie nad ludźmi, co oznaczało, że nieustannie śledził również ich położenie.
Ta jego empatia często sprawiała mu problemy, lecz w takich momentach bywała naprawdę nieoceniona. Dzięki niej Rictor nie musiał patrzeć w stronę zejścia do metra, aby wiedzieć, że przelewali się przez nie ludzie, masowo opuszczający podziemia. Wiedział - czuł - że niektórzy zostali jeszcze na dole, ale musiał liczyć na to, że nimi zajmie się już jakoś Widow, bo sam nie mógł ryzykować przemieszczania się i schodzenia poziom niżej. Przez ten czas mógł być przecież pilnie potrzebny na powierzchni. Potrzeby ogółu ponad potrzebami jednostki i tak dalej - nawet jeżeli nie podobała mu się ta filozofia, nie był w stanie odmówić jej sensu, bo w tym wypadku popierała ją matematyka.
Wszystko powyższe oznaczało przy okazji, że jednocześnie Latynos mógł skierować spojrzenie ku wyrośniętej maszynie oraz towarzyszącemu jej Ant-Manowi... A także, najwyraźniej, gromadzie mrówek, jeżeli dobrze interpretował ten obrazek. Ric zmarszczył czoło, starając się dojrzeć co dokładnie robił Lang, ale prawdę mówiąc głównie zależało mu na tym, aby ten się pospieszył. Jakoś wątpił w to, że robot na długo pozostanie tak uprzejmie bezczynny... I tym bardziej irytowało go to, że sam nie mógł w większym stopniu pomóc.
Oczywiście jego ponure przypuszczenia względem stanu otoczenia musiały się sprawdzić, bo w końcu - a na szczęście i tak ze sporym opóźnieniem - pod obciążeniami siatki sytuacja zaczęła się pogarszać. Przynajmniej na to mógł coś poradzić, szczególnie mając do czynienia z drganiami, nad którymi potrafił zapanować... Choć ich ograniczenie i usuwanie było trudniejsze od ich generowania czy wzmacniania. Do tego musiał się głęboko skupić, działać ostrożnie, z wyczuciem - i tego właśnie teraz próbował. Pod pewnymi względami Ziemia wraz ze swoimi elementami stanowiła dla niego coś w rodzaju żywego organizmu, który w tej chwili starał się uspokoić. Rzecz jasna wyjątkowo dbał o miejsca ponad czy pod ludźmi oraz o otoczenie przejścia do metra, aby zachować tę drogę ucieczki. W ostateczności wciąż gotowy był sztucznie zablokować warstwy podłoża i przeczekać w ten sposób do momentu, gdy wszyscy opuszczą podziemia.

Rictor nie mógł zrobić właściwie nic w kwestii robota, dlatego jego uwaga przez dłuższy czas koncentrowała się głównie na znajdujących się jeszcze pod ziemią czy już uciekających ludziach oraz oczywiście na ich osłanianiu. Musiał zaufać temu, że Ant-Man tym razem nie pogorszy ich sytuacji - i może jeszcze temu, że Widow faktycznie się z nim skontaktowała lub przynajmniej wkrótce to zrobi. Latynos nie był w stanie wyróżnić jej energii życiowej na tle tej należącej do innych osób, ale z kolei wyczuwał to, że pod powierzchnią przebywało ich coraz mniej, a to wydawało mu się najważniejsze - krótkofalowo.
Mężczyzna z ulgą odnotowywał każdego kolejnego wydostającego się na zewnątrz cywila, aż do ostatniej parki, której połowę stanowiła Widow. Jego czoło zmarszczyło się, kiedy kobieta po odstawieniu niedoszłej ofiary zawróciła na dół, ale szybko dotarło do niego dlaczego to zrobiła - i gdyby nie to, że było już na to zbyt późno, być może nawet krzyknąłby do niej, żeby sobie odpuściła, bo pod ziemią nikt nie został. Niestety nie zdążył zareagować, więc musiał dbać o utrzymanie równowagi w okolicach metra jeszcze przez chwilę - aż w końcu członkini Avenger ponownie wyłoniła się z przejścia i ruszyła w przeciwną do niego stronę. Nie spodziewał się po niej niczego innego. Przynajmniej plac mógł się już do woli zapadać, bo nikt nie zostanie pod nim zgnieciony, a ta linia i tak nie powinna być obecnie wykorzystywana... Okoliczne budynki zaś zdawały się mieć solidne podstawy i przede wszystkim nie straciły pod sobą gruntu.
Dotychczas skupiony na kontrolowaniu podłoża, Ric przez krótką chwilę nie nadzorował aktywnie rozwoju wydarzeń po stronie Ant-Mana - choć wyłapywał niektóre co istotniejsze zajścia, ze zmniejszeniem się wroga na czele - i w związku z tym zerknął ku Avengerowi dopiero w momencie, gdy usłyszał jego okrzyk. Czuł, a nawet widział, że atak robota go nie zabił... I po kilku sekundach mógł to również usłyszeć, ponieważ mężczyzna zaczął nawijać, w dodatku wyraźnie do niego. W porządku, to chyba lepsze od bycia ignorowanym przez Widow. Marginalnie, biorąc pod uwagę słowa Ant-Mana, lecz i tak lepsze.
- Była, odbiegła, nie gra drużynowo - odparł krótko i może odrobinę za ostro na jego pytanie, odpuszczając sobie opisywanie co dokładnie się z jego koleżanką z drużyny stało i w którym kierunku się udała. Najwyraźniej tak czy siak nie zamierzała z żadnym z nich współpracować, a w takim razie nie byłaby tu dla nich przydatna. Przeciwnie, mogłaby im jeszcze zaszkodzić, gdyby nieumyślnie weszła komuś w drogę... Albo oni przypadkiem jej, choć Rictor jakoś nie był w stanie się do tej opcji przekonać.
Ta krótka wymiana zdań została szybko przerwana, gdyż Ant-Man znalazł się pod atakiem, a Latynos - pomimo nagłego zaalarmowania - nie spróbował mu pomóc. Miał trochę ograniczone opcje działania, a przecież Avenger powinien potrafić sobie poradzić... Tyle że w następnej chwili Ric zorientował się już jak mężczyzna zamierzał to zrobić i aż zaklął po hiszpańsku pod nosem. Tak, świetny pomysł, zwiększanie ciężaru na niestabilnym terenie... Czyli Widow najwyraźniej niczego mu nie przekazała. Cudownie.
- Nie... - zaczął ostrzegać, a może raczej zabraniać, ale właśnie w tym momencie doszło do wybuchu, przed którym Rictor instynktownie osłonił się uniesionymi rękami, chroniąc przede wszystkim twarz. Okazało się, że nie było to konieczne, bo akurat jemu nic nie groziło... Ale jednocześnie mutant wyczuł wzmożone ruchy podłoża i nie musiał ani spoglądać w stronę placu, ani nasłuchiwać dobiegających z niego odgłosów, aby wiedzieć co się wydarzyło. Mimo to i tak opuścił ręce, po czym zerknął ku zasypanemu wejściu do metra i chmurze pyłu, po czym skierował niezadowolone spojrzenie na Ant-Mana. Wbrew pozorom nie był na niego wyjątkowo zły. Tylko tak przeciętnie.
Ric naprawdę chętnie ze szczegółami i w dodatku bardzo, bardzo kulturalnie wyłożyłby co o tym całym zajściu myślał, ale jego uwagę przykuło nagłe zamieszanie w oddali za jego plecami. Oczywiście nie mógł go od razu zobaczyć, ale czuł przemieszczającą się energię... Rozpoznawał ją jako ludzką, a więc zgadywał, że to kolejni uciekający. W tych okolicznościach nie stanowili żadnego zaskoczenia, ich krzyki również nie, ale już reakcja Ant-Mana - owszem. A Latynos zdążył prawie przyzwyczaić się do myśli, że roboty omijały parki... Najwidoczniej teraz trafiły na obszar, którego nie zasłaniały drzewa i dlatego wypatrzyły ofiary - takie wyjaśnienie jako pierwsze przyszło mu do głowy, którą już zresztą obracał, aby spojrzeć za siebie przez ramię.
- A czego ci dokładnie brakuje do tej epickości? Dajesz, przy twojej obecnej passie może jeszcze wykraczesz - skomentował natychmiast uwagi swojego tymczasowego towarzysza, odnosząc się do jego problemów z rozróżnianiem jego własnych gadżetów oraz do tej akcji z eksplozją przeciwnika i zawaleniem się zejścia do metra. Jednocześnie Rictor odwrócił się już całym ciałem, pozwalając Ant-Manowi pierwszemu ruszyć z miejsca, podczas gdy on sam analizował jeszcze szybko sytuację.
Robot znajdował się w powietrzu, więc atakowanie go geokinetycznie odpadało. W najlepszym wypadku zdążyłby się pewnie przesunąć, na bok czy w górę... Nieważne. Latynos wiedział gdzie przebywali ludzie - i na co mógł sobie w związku z tym pozwolić. Ci umykający na boki już go nie interesowali, przynajmniej dopóki nie wpakują się w inne kłopoty. Ci pomiędzy nim i przeciwnikiem... Nie powinni być zagrożeni, jeżeli wszystko pójdzie po jego myśli. Co zaś istotniejsze, za maszyną było sporo pustej przestrzeni. Idealne warunki.
- Osłaniaj ich - rzucił do Ant-Mana, po czym bezzwłocznie wyciągnął przed siebie ręce, emitując z nich wibracje - ponad głowami nastolatków - w formie wąskiej wiązki, która jednak tuż przed robotem rozszerzała się gwałtownie, aby na początek powstrzymać jego pościg za dzieciakami i po prostu odepchnąć go do tyłu i jednocześnie trochę w górę. Mężczyzna chciał się w ten sposób upewnić, że nikogo nie będzie niedaleko wroga - że ta najbliższa mu osoba zdąży przebyć jeszcze chociaż parę metrów. Mimo to Rictor nie opóźniał zbyt długo, szczególnie w sytuacji, gdyby maszyna zareagowała w jakikolwiek niepokojący sposób. Generowane przez niego wibracje skupiły się na samym przeciwniku, atakując go i destabilizując od środka, dążąc do wywołania wybuchu. Poprzednim razem, jeszcze przed masową inwazją, zadziałało. Może teraz też się uda.

Ric nawet nie próbował komentować tych sugestii epickości w rozumieniu swojego obecnego towarzysza - i to nie tylko ze względu na to, że chwilowo nie miał na to po prostu czasu, gdyż musieli zająć się kolejnym robotem. Nawet gdyby mógł sobie pozwolić na kontynuowanie dyskusji, w tym momencie zareagowałby najpewniej jedynie wymownym spojrzeniem... I to nie z takich powodów, jakich można by się po nim spodziewać. Otóż wieści z przyszłości, jej wizje, ba, przybysze z niej - to wszystko nie było dla mężczyzny niczym nowym. Przecież wręcz uczył się, chcąc, nie chcąc, u faceta z innych czasów, nie mówiąc już o wszystkich innych okazjach, przy których miał z takimi sprawami styczność. Mutanci wiedli czasem aż zbyt ciekawe życia. Szczególnie ci, którzy z jakiegoś powodu wchodzili w kontakt z Instytutem.
Na szczęście - dla świata, ogólnie pojętej ludzkości oraz przede wszystkim, co najważniejsze, dla zdrowia psychicznego Rictora - on sam nie potrafiłby chyba funkcjonować inaczej. Zbyt długi spokój chyba by go w końcu zamęczył... Co nie oznaczało od razu, że obecna sytuacja mu się podobała. Wręcz przeciwnie. Zdecydowanie nie pasowały mu te wszystkie ofiary. Z drugiej strony... Okazja do powrotu do działań pokroju tych z czasów X-Force... Mężczyzna był skłonny przyznać, że taka przerwa od subtelniejszej pracy detektywa coś w sobie jednak miała. Pozwalała mu się wyładować, wypuścić spod wodzy zdolności, które na co dzień musiał trzymać pod ścisłą kontrolą...
Teraz mógł je obrócić przeciwko konkretnym przeciwnikom i wreszcie skupić się niemalże tylko i wyłącznie na walce, pozwalając Ant-Manowi zająć się w tym czasie uciekającymi ludźmi. To było miłe. Albo raczej satysfakcjonujące. Nawet jeżeli w trakcie swojego ataku musiał włożyć w niego więcej mocy, gdy robot postanowił stawić mu opór - tak naprawdę niemalże mu to pasowało. Jak długo pilnował się, aby nie przesadzić, nie wypuścić z siebie zbyt wiele energii, wszystko było w porządku. No i... Emitowanie wibracji w powietrzu i tak stwarzało mniejsze zagrożenie od przepuszczania ich w ziemię. Taka wiązka drgań mogła coś uszkodzić czy wysadzić, ale nie wywołałaby od razu trzęsienia.
Latynos był gotów na eksplozję, bo w końcu sam świadomie starał się do niej doprowadzić, a mimo to huk i błysk i tak sprawiły, że lekko się wzdrygnął. Na takie odruchy nie dało się wiele poradzić, nawet po latach doświadczenia. Można je było jedynie zminimalizować i przynajmniej to miał opanowane. Jako że w tym momencie mógł już zastopować swoje moce, to cofnął też ręce, na wszelki wypadek osłaniając nimi twarz i szyję... Ale na szczęście znajdował się na tyle daleko, że żadne odłamki do niego nie doleciały. Ze swojego miejsca widział za to, że Ant-Man wyłapał te co bardziej niebezpieczne... Ale nie zdążył lepiej przyjrzeć się jego poczynaniom, gdyż w pobliżu usłyszał czyjś głos i obrócił głowę, aby zlokalizować jego źródło, jednocześnie unosząc już brew.
- Wiem, że mogę i pewnie powtórzę, gdy pojawią się kolejne roboty, ale ty to sobie obejrzysz zza szyby. Lećcie do najbliższych budynków, te maszyny atakują tylko na zewnątrz. Jeżeli już musicie, to nagrywajcie z okien, ale się nie wychylajcie. One muszą was trafić tylko raz - Ric nie posiadał żadnych złudzeń. Młodzież kochała media społecznościowe i prawdopodobnie dałaby się pokroić za selfiki na tle walk czy nawet powalonych maszyn... Takie to już były czasy, że ochraniający musieli się martwić o to, by chronieni oderwali wzrok od komórek i sami nie wpakowali się przed jakiś atak. W związku z tym nie próbował zabraniać im nagrywać, bo i tak by go nie posłuchali... Chyba że eksplodowałby ich telefony, ale nie był jeszcze dość zirytowany, aby się do tego posunąć.
Zaraz potem zainteresowanie mężczyzny przeniosło się już ponownie ku Ant-Manowi. Rzuciwszy najpierw krótkie, lecz uważne spojrzenia na lewo i prawo, Rictor skierował się ku niemu żwawym krokiem, szybko zmniejszając znajdującą się pomiędzy nimi odległość. Zatrzymał się dopiero nieco mniej niż dwa metry od niego, co uznał za odpowiedni dystans do przeprowadzenia rozmowy bez wchodzenia sobie wzajemnie w przestrzeń osobistą. Jego własna była przecież spora, a jej naruszanie bardzo go drażniło.
- Mam szczerą nadzieję, że twoi starają się je odgórnie wyłączyć - skomentował od razu, a choć nie zadał żadnego pytania, to liczył na to, że Avenger sam podzieli się z nim jakimiś informacjami... O ile je posiadał. Prawda była taka, że roboty najwyraźniej mordowały szybciej, niż dało się do nich w ogóle dotrzeć, a sama ich liczebność sprawiała, że walki mogły potrwać przynajmniej kolejnych kilka godzin lub dłużej... Zapewne dłużej. Bohaterów było mnóstwo, ale nie aż tylu, więc musieli wpaść na jakieś lepsze rozwiązanie.
- Chodź, skoro nie ma ich tutaj, to równie dobrze możemy się rozejrzeć gdzieś dalej - dodał następnie, ruchem głowy sugerując pierwszy lepszy kierunek. Zastanawianie się nad nim głębiej zdawało się nie mieć sensu. Skoro pod atakiem było całe miasto, to najpewniej udając się w dowolną stronę natkną się na przeciwników raczej prędzej niż później.

Z/t za obu.