Upper West Side

Prawdę mówiąc Billy spodziewał się właśnie mniej więcej takiej odpowiedzi na swoje pytanie. Kolejna próba nawiązania pozytywnych relacji wydawała mu się być najbardziej rozsądną i oczywistą opcją, nawet jeżeli jakaś część chłopaka wciąż po cichu obawiała się, iż Mściciele mogą w końcu zadecydować, że wolą jednak ukrócić działalność nastolatków... Jak to swego czasu zrobili z Runaways, o ile się nie mylił. Pewnie przesadzał i doskonale zdawał sobie z tego sprawę, tyle że wrodzony pesymizm w dalszym ciągu nie chciał go do końca opuścić, a mocno rozwinięta wyobraźnia niestety tylko mu wtórowała... Ale starał się z tym walczyć. Wbrew pozorom rozumiał sporą część swoich problemów - po prostu nie było mu łatwo się ich pozbyć.
Nastolatek pokiwał więc powoli głową, gestem tym pokazując, że nie tylko przyjmował to wyjaśnienie do wiadomości, ale i zgadzał się z opinią Visiona... Pochwalał jego decyzję. Sam przecież jeszcze nie tak dawno temu próbował nawiązać kontakt z Mścicielami, a że nie skończył się on wtedy najlepiej... To już chyba nie była tylko i wyłącznie jego wina. O ile w ogóle jego. Choć może rzeczywiście za bardzo wziął sobie do siebie zachowanie Spider Woman? Ale obecnie i tak było już za późno, żeby się tym przejmować. Stało się, nie mógł tego zmienić, a w dodatku nawet z tego wyniósł coś pozytywnego - bo przynajmniej Scarlet Witch zdawała się być po stronie jego i jego drużyny.
Chłopak zastanawiał się czy powinien teraz zapytać o szczegóły, skoro najwyraźniej Vision miał jakiś pomysł albo plan, czy może lepiej byłoby jednak poczekać, aż on sam zacznie mówić, ale i ta z jego wątpliwości została prędko rozwiana. Co prawda nie nastąpiło to w sposób, którego Kaplan oczekiwał, bo kolejna wypowiedź Mściciela dotyczyła zupełnie innej kwestii... Nie mniej jednak zadziałała niezwykle skutecznie. Wręcz otrzeźwiająco.
W pierwszej chwili spojrzenie Billy'ego powędrowało prosto w dół, jak gdyby odruchowo nim uciekał, a jego ramiona lekko się wyprostowały, wysunęły się do tyłu. Nic nie mógł poradzić na to, że mimo wszystko poczuł się skarcony, jak delikatnie nie brzmiałoby to upomnienie - i choć oczywiście świadomie rozumiał, że Vision nie próbował mu zaszkodzić, tylko wręcz przeciwnie.
Dopiero w następnej sekundzie nastolatek przywołał się do porządku i zmusił się do tego, aby nieco unieść brodę, a następnie skierować wzrok na rozmówcę. Nie sądził, aby był w stanie wyjaśnić mu swój punkt widzenia, nie w sposób zrozumiały i logiczny... Bo w pewnym sensie sam wiedział, że pod tym względem nie myślał do końca rozsądnie. Na jego postrzeganie Mścicieli i nie tylko wpływały długie lata spędzone w roli wiernego fana - choć być może to określenie nie oddawało w pełni jego oddania i głębokiej wiary w bohaterów... A także tęsknoty, którą wywoływało pragnienie dołączenia do ich świata. On sam był słaby, lecz uciekanie pośród nich - w wyobraźni, przez komiksy czy doniesienia z mediów - pozwalało mu na chwilę poczuć się silniejszym. Teraz sytuacja się zmieniała, między innymi dlatego, że część z nich traciła na bliższym poznaniu, a mimo to chłopak miał trudności z całkowitym porzuceniem starego sposobu myślenia. Tyle że tłumacząc to pewnie by Visiona zanudził.
- Wiem. To... Takie przyzwyczajenie. Łatwiej mi je przełamać, kiedy się z kimś kłócę. Spider Woman chyba może coś o tym opowiedzieć - to mówiąc, Billy uśmiechnął się trochę blado, bo w końcu właśnie otwarcie przyznawał się do sprzeczki z Mścicielką, nawet jeżeli starał się to obrócić w słaby żart. Takie krótsze wyjaśnienie było zresztą o wiele prostsze, a wciąż prawdziwe, więc spokojnie mógł go użyć. Dzięki temu przynajmniej nie musiał od razu przedstawiać całej historii swojego życia, koniec końców niezbyt interesującego dla osób z zewnątrz.
- Więc... My wciąż jesteśmy chętni z wami współpracować. Rozmawialiśmy już też z X-Men i z... Runaways, choć nie jestem pewien czy oficjalnie się tak nazywają. Nie zamierzamy dołączać do nikogo na stałe i wolelibyśmy się trzymać na dystans od Tarczy, ale poza tym jesteśmy otwarci na propozycje - dodał, bo zakładał, że najlepiej będzie z góry postawić sprawę jasno. Young Avengers chcieli sami sobą rządzić. W końcu wybrali już przywódcę i podjęli sporo decyzji na własną rękę... Mimo to zależało im również na działaniu z innymi bohaterami. Wymiana informacji, wspólne misje... To wszystko byłoby korzystne dla każdej ze stron.

Billy zdążył sobie wyrobić własną opinię na temat Spider Woman. Była ona bardzo subiektywna i opierała się właściwie tylko na jednym spotkaniu, na rozmowie, którą odbyli ze sobą nie tak dawno temu... Choć krótka, powiedziała ona nastolatkowi wiele o bohaterce. Wymieniony przez Visiona trudny charakter z pewnością się zgadzał, uderzanie głową w mur również, ale chłopak nie był już taki pewien odnośnie dobrych intencji. Prawdę mówiąc odniósł wrażenie, że kobieta wykazywała większe oddanie Tarczy niż Mścicielom, a to wydawało mu się być sporym problemem...
Tyle że to chyba nie było jego miejsce, aby o tym wspominać. Wiedział, by zachowywać przy Spider Woman ostrożność i mógł przekazać tę informację swoim koleżankom i kolegom z drużyny, a chyba to było najważniejsze. Jeżeli własna grupa Pajęczycy jej ufała... Pewnie miała ku temu jakieś powody. Nie powinien ich podważać, skoro był osobą z zewnątrz. Jego doniesienia najprawdopodobniej zostałyby zbyte, wyjaśnione niezrozumieniem, przejęzyczeniem lub czymś podobnym... Nawet jeżeli on sam rozumiał, że to nie wchodziło w grę.
Ostatecznie Kaplan westchnął więc tylko cicho i nie kontynuował - jeszcze? - tego tematu, skupiając się na istotniejszych sprawach. W kwestii Tarczy miał mieszane uczucia... Nie dlatego, że nagle ją polubił, bo do tego mu było daleko, ani nawet nie przez to, że przecież wiedział, że Mściciele posiadali z nią powiązania. Przede wszystkim słowa Visiona przywołały z pamięci chłopaka scenę z Wieży, w trakcie której Iron Man bardzo stanowczo zaprezentował swój brak sympatii względem agentów... Oraz to, że obie te organizacje najwyraźniej nie radziły sobie ze współpracą. Jak gdyby każda z nich chciała rządzić tą drugą.
Z drugiej strony od tamtego dnia Tarcza nie próbowała ingerować w sprawy Young Avengers. To było... Dziwne. I niepokojące. I sprawiało, że Billy podejrzewał, iż tak czy siak musieli być obserwowani z daleka, bo naprawdę nie wierzył w to, że agencja tak po prostu zostawiłaby ich samym sobie. Mimo to... Nie wtrącała się. Może na coś czekała? Zrozumiała swój błąd i próbowała innego podejścia? Na co dzień nastolatek starał się o tym nie myśleć, ale problem wciąż istniał i od czasu do czasu o sobie przypominał, bo chłopak nie potrafił się nie martwić i już. Wolałby mieć jakieś pojęcie czego powinni się po Tarczy spodziewać, niż stresować się ciszą.
Przynajmniej ostatnia część wypowiedzi Visiona była już przyjemna i Kaplan podsumował ją powolnym, pełnym namysłu kiwnięciem głowy. To właśnie czegoś takiego oczekiwał, taki układ wydawał mu się najbardziej korzystny dla obu stron... I jeżeli Mściciele rzeczywiście dotrzymaliby słowa, to wszystko ułożyłoby się idealnie. Jeszcze parę miesięcy temu Billy by w nich nie wątpił, ale teraz - po tym wszystkim, co widział i słyszał - stał się trochę ostrożniejszy. Dopuszczał do siebie opcję, że nie każdy bohater mówił całą prawdę, a niektórzy miewali nawet własne cele.
- O to nam chodzi. O wspólne misje i treningi, o współpracę w obliczu zagrożenia. Nikomu nie wchodzimy w drogę, pomijając przestępców, a już na pewno nie Tarczy - potwierdził, przy okazji odnosząc się też do wcześniejszego fragmentu rozmowy. Uważał, że powinien to podkreślić. Nigdy w żaden sposób nie zaszkodzili agencji... Nie w tych dobrych, legalnych działaniach. Wyrwanie się spod jej kontroli się nie liczyło, bo to Tarcza chciała ich wykorzystać, więc mieli prawo odejść. Przejęcie Victora też nie, ponieważ... Przetrzymywanie go w klatce i tak nie było właściwe. A chyba tylko to można by im zarzucić.
- Pewnie będzie musiało jeszcze dojść do jakiegoś oficjalnego spotkania? Mam na myśli... Pomiędzy przywódcami obu drużyn, tak? Bo u nas rządzi nasza Hawkeye i mógłbym z nią porozmawiać, żeby wybrała się do Wieży, jeżeli ustalimy pasujący obu stronom termin - dodał, równocześnie luźno obejmując się ramionami w pasie. Nie był pewien czy dobrze rozumował, ale taka niezobowiązująca dyskusja to wydawało mu się jednak trochę za mało. A on i tak musiał się zobaczyć z Kate i wyjaśnić jej wszystkie ostatnie wydarzenia... Nawet jeżeli trochę odkładał to w czasie. Nie obawiał się jej reakcji, ale sam nie wiedział jak dobrze streścić ich obecną sytuację. Tyle się działo, a on nie chciał niczego opuścić.

Choć nastolatek zaczął od lekkiego i powolnego kiwania głową, w ten sposób potakując kolejnym słowom Visiona, tym o spotkaniu przywódców obu grup i o odpuszczaniu konfliktów, to w pewnym momencie chłopak zastygł w nagłym bezruchu. Notka prasowa... Tutaj pojawiał się drobny problem. Billy w dalszym ciągu nie był pewien jak bardzo otwarcie zamierzała działać jego drużyna - to znaczy, czy pozostali chcieli utrzymywać swoje tożsamości tajnymi czy nie. On sam się ku temu skłaniał, głównie ze względu na swoją rodzinę i jej bezpieczeństwo, nawet jeżeli widział też minusy takiego rozwiązania. Domyślał się, że w takim artykule i tak użyte by zostały jedynie ich pseudonimy, jeżeli w ogóle by ich wymieniono z osobna, a nie tylko zbiorczo jako Young Avengers... Ale tak czy siak musieli jak najprędzej ustalić między sobą tę kwestię. Co jakiś czas przychodziło mu to do głowy i zawsze jakoś o tym zapominał. Powinien zacząć robić sobie dokładne notatki.
- W porządku. Odezwiemy się jak najszybciej - zgodził się mimo wszystko na dotychczasowe sugestie Mściciela, nie chcąc niepotrzebnie mieszać go w ten temat. Chociaż... Może właśnie powinien? Ktoś z większym doświadczeniem mógłby się z nim przecież podzielić swoją opinią. Co prawda Vision raczej nie miał okazji zmierzyć się z tym problemem osobiście, ale znał tylu bohaterów, że na pewno orientował się w sytuacji... Nie. Najpierw należało porozmawiać z Kate i resztą, by nie poczuli się pominięci, a jeżeli nie będą się mogli zdecydować, to wtedy zaczerpną porady z zewnątrz. Przy odrobinie szczęścia nie będą do tego zmuszeni.
Wciąż stojąc tak z luźno skrzyżowanymi ramionami - a raczej obejmując się nimi w pasie, bo to właściwiej opisywało obecne ułożenie ciała chłopaka - i spoglądając z namysłem na Mściciela, Kaplan wyraźnie się zawahał. W kwestii współpracy drużyn rzeczywiście omówili już chyba wszystko, nawet jeżeli Billy miał ogromną ochotę zapytać o więcej szczegółów odnośnie możliwych treningów. Gdyby jednak zaczął ten temat, to na pewno za szybko by nie przestał, a w dodatku najprawdopodobniej znów wyszedłby z niego fanboy... Przed tym zaś starał się ze wszystkich sił powstrzymywać. Z drugiej strony nie chciał też, aby spotkanie tak prędko dobiegło końca.
- Wcale nie w takim złym. W przeciętnie kiepskim... Czyli w mniej więcej normalnym. O lepszy by było trudno - zapewnił na początek, prawdę mówiąc grając trochę na czas i szukając w głowie czegoś ważnego, o co mógłby zahaczyć, a co przy okazji nie wystawiłoby go na pośmiewisko. W porządku, skoro nie treningi i nie wspólne misje, zresztą z podobnych powodów, to może... Może... Och.
To było takie proste. Oczywiście, że miał do poruszenia istotny i równocześnie poważny temat, o którym w dodatku nie mógł swobodnie porozmawiać z osobami w swoim otoczeniu... Między innymi dlatego, że na przykład taka Kate z pewnością bezwzględnie wycisnęłaby z niego wszystkie informacje. Szczególnie te, których naprawdę nie chciał nikomu podawać, bo obowiązywała go obietnica, że zachowa je dla siebie. A Vision nie tylko powinien znać się na tej sprawie, ale i chyba nie miałby powodów, aby dociekać, jeżeli Billy'emu udałoby się odpowiednio przedstawić całą tę sytuację. Chłopak aż przygryzł na moment dolną wargę, starając się szybko ułożyć sobie w głowie swoją wypowiedź, a jego spojrzenie na kilka sekund uciekło na bok, nim powróciło ku Mścicielowi.
- Właściwie jest jedno, o co chciałbym zapytać. To... Raczej skomplikowane, więc uproszczę jak się da. I od razu zaznaczam, że nic się nie dzieje, więc nie ma się czym martwić. Czyli... Czysto teoretycznie... Gdyby ktoś miał dysponować technologią do stworzenia androida idealnie naśladującego człowieka, wliczając w to wygląd, zachowanie, myślenie, uczucia i wszystko inne, a w dodatku posiadał powody, żeby takiego androida zbudować i wypuścić w świat... Nie informując go o tym, że jest maszyną... To kto by to mógł być i dlaczego by coś takiego zrobił? - spytał. Wiedział, że strasznie się zaplątał i trochę się obawiał, że samym swoim opisem zdradził już zbyt wiele, ale z drugiej strony chciał porządnie zarysować okoliczności. Musiał zaryzykować. Jeżeli faktycznie uda mu się coś ustalić, to będzie warto przejść przez tę odrobinę stresu.

Billy słuchał tych wyjaśnień uważnie i w napięciu - już od pierwszych słów Visiona, które mimo wszystko nie pozbawiły go do końca nadziei na dowiedzenie się czegoś istotnego. Chłopak praktycznie nie spuszczał Mściciela z oczu, od czasu do czasu odruchowo poruszając potakująco głową, ale wyraz twarzy zmieniając tylko w niewielkim stopniu, a w dodatku zupełnie nieświadomie i mimowolnie. Wbrew pozorom naprawdę nie hamował swoich reakcji. Po prostu do takiego zachowania był przyzwyczajony w stosunku do dorosłych... Tego się nauczył, żeby nie niepokoić rodziców swoimi problemami. Co, patrząc wstecz, chyba przyniosło odwrotny efekt... Ale teraz i tak było już za późno, aby się tym przejmować.
Za pierwszy zawód mógł chyba uznać fakt, że Vision nie chciał - lub z innego powodu nie zamierzał - podać mu konkretnych podejrzanych. Zgoda, Kaplan potrafił to zrozumieć, nie mniej jednak zachwycony nie był... Nawet jeżeli bohater miał rację i nastolatek faktycznie posiadał kilka własnych typów. Na szczycie jego mentalnej listy znajdował się Doctor Doom, który spełniał większość wymagań - zgadzających się z tymi wymienianymi przez Mściciela.
W miarę słuchania, Billy nie do końca świadomie odhaczał w myślach kolejne punkty, nie tylko uzupełniając nimi swoje podejrzenia, ale i od razu porównując do nich Dooma. Wielka wiedza pasowała, bo w końcu władca Latverii był uznawany za jedną z najinteligentniejszych osób na Ziemi. Pieniądze również na pewno nie stanowiłyby dla niego żadnego problemu, do tego prawdopodobnie mógłby sobie pozwolić na sprowadzenie czy utworzenie nawet tych rzadkich materiałów... Ale jaką mógł mieć ku temu wszystkiemu motywację? Tego Kaplan nie wiedział. I prawdę mówiąc wolałby się mylić - szczególnie teraz, gdy po jego głowie kołatała się bardzo niewygodna refleksja. Doctor Doom słynął nie tylko z ogromnego intelektu, ale i z adekwatnych rozmiarów ego. Być może nie potrafiłby się oprzeć użyciu własnego imienia...?
Nastolatek aż przygryzł lekko dolną wargę, gdy Vision zaczął rozwodzić się nad potencjalnymi opcjami... A dokładniej nad tą drugą, że cel stworzenia Victora nie został jeszcze wypełniony i że to coś dopiero ich czekało. Tę możliwość niestety po cichu obstawiał, choć aż do tego momentu nie chciał tego przyznać - nawet przed samym sobą, szczególnie przed sobą, panicznie i uparcie. Koniec końców oznaczałoby to, że Tarcza mogła mieć odrobinę racji, a chłopak chyba nie był jeszcze gotowy, aby się z tym pogodzić. Mimo wszystko nie potrafił otwarcie myśleć o kimś znajomym, lubianym, nawet bardzo... I wiedzieć w tej osobie zagrożenie.
Ręce Kaplana przycisnęły się trochę mocniej do jego pasa, lecz z tego również nie całkiem zdawał sobie sprawę. Owszem, czuł to, rejestrował doznanie, ale najwłaściwiej byłoby chyba powiedzieć, że nie zwracał na nie uwagi, pochłonięty słowami Visiona oraz własnymi przemyśleniami. Cała jego postawa wyrażała spięcie, mogła się wręcz wydawać zamknięta, lecz nie na argumenty - przeciwnie, bo Billy przyjmował je wszystkie, a niektóre aż za bardzo brał do siebie.
W tej chwili chyba rzeczywiście mógł... Mogli tylko czekać. I mieć nadzieję, że nie wisiało nad nimi jednak nic poważnego, skoro nawet Mściciel przyznał, iż istniała taka opcja. Nastolatek starał się wmówić sobie, że - zgodnie z opowieściami Victora o jego matce - nie było to aż tak nieprawdopodobne... Że mogło chodzić właśnie o stworzenie towarzysza, członka rodziny, a nie broni. Pewnie łatwiej poszłoby mu uwierzenie w tę wersję wydarzeń, gdyby Latynos nie posiadał tylu ofensywnych zdolności. Nadludzką siłę i szybką regenerację dało się jeszcze zrozumieć, bo w końcu jego ciało składało się z innych materiałów, ale te wszystkie sztuczki z elektrycznością czy z magnetyzmem... Wydawały się zbędne u kogoś, kto nie został zaprojektowany do walki. Chyba że to tylko efekt uboczny.
Spojrzenie Kaplana uciekło na moment w dół, gdy Vision nawiązał do swojej własnej sytuacji. Znał ją, oczywiście, przynajmniej na tyle, na ile podano ją do publicznej wiadomości. Była ona zresztą jednym z powodów, dla których w ogóle zadał swoje pytanie. Nie każdemu by z tym zaufał, no i... Może w głębi ducha liczył na to, że usłyszy właśnie takie pocieszenie - że coś zaprogramowanego można było zmienić. Prawdopodobnie nie powinien się w ten sposób ustawiać, zwracać się do kogoś z nadzieją na konkretną odpowiedź, ale jeżeli nawet to zrobił, to czysto podświadomie.
Problem polegał na tym, że chłopak nie czuł się wcale lepiej. Co więcej, wiedział, że od tego momentu jeszcze bardziej będzie się tym wszystkim martwił... Ale równocześnie utwierdził się w przekonaniu, że musiał trzymać się blisko Victora, nie tylko z tych swoich własnych, egoistycznych pobudek, ale też po prostu dla jego dobra. To ostatnie było przecież najważniejsze. I przynajmniej tutaj zgadzały się ze sobą zarówno świadomość, jak i podświadomość Billy'ego. Miła odmiana.
- Dziękuję. I obiecuję. Jeżeli zacznie się coś dziać, coś istotnego, wtedy dam znać albo tobie albo innym Mścicielom. Albo X-Men, jeżeli wy wszyscy będziecie na jakiejś ważnej misji. Ale w tej chwili... Naprawdę nic na to nie wskazuje. Nie kłamałem mówiąc, że nic się nie dzieje, bo on serio nie zrobił niczego podejrzanego albo niewłaściwego, przeciwnie, jest słodki i łagodny. Tylko... - w tym miejscu Kaplan wyraźnie się zawahał. Wiedział, że w tym momencie wybitnie nie wychodziło mu ubieranie swych myśli w słowa, frustrowało go to, a w dodatku wciąż nie potrafił określić ile mógł zdradzić, a co powinien zachować dla siebie. No i... Sam nie był do końca pewien wszystkich swoich powodów.
- Tylko uznałem, że muszę przynajmniej spróbować poznać prawdę. Na wypadek, gdyby coś miało się zmienić. Albo jeżeli ktoś by po niego przyszedł - dokończył wreszcie, choć czuł, że to jedynie sam wierzchołek góry lodowej. Z drugiej strony nie musiał się przecież spowiadać z dosłownie każdej swojej pobudki, tak? Niektóre z nich były na to akurat zdecydowanie za prywatne. Chyba nadszedł czas na szybką i pewnie niezbyt zgrabną zmianę tematu...
- Więc... Jak bardzo powinniśmy się martwić tym spotkaniem w sprawie osób z mocami? - zapytał, może nieco za szybko, ale teraz już go to nawet nie obchodziło. Tak czy siak wiedział, że jego intencje będą jasne, więc co miał do stracenia? Dokładnie. Zupełnie nic. Jego ramiona trochę się rozluźniły, zeszła z niego część napięcia... Rozumiał, że ta kwestia także była poważna, a jednak wyraźnie przejmował się nią o wiele mniej niż losem Victora.

Takie podejście do tematu konferencji nieco Billy'ego zaskoczyło i zapewne od razu odbiło się to na jego twarzy, a już w szczególności w jego oczach oraz w lekko uniesionych brwiach. Po całym tym rozgłosie w ostatnich tygodniach spodziewał się czegoś... Istotniejszego. Jasne, zdawał sobie sprawę z tego, że decyzje i tak zapadały za zamkniętymi drzwiami, a polityka była czymś skomplikowanym i nieprzyjemnym, ale mimo wszystko... Sam nie wiedział.
Chyba po prostu wydawało mu się, że wydawanie tylu pieniędzy dla zwykłego przedstawienia to głupota, kiedy można je było spożytkować w znacznie lepszy sposób. Nie wspominając już o tym, że - jeżeli dobrze zrozumiał wiadomości oraz dyskusje rodziców - na tym spotkaniu zebrać się miało mnóstwo ważnych osób, nie tylko polityków, ale i właścicieli wielkich firm, produkujących rocznie ogromne przychody, a więc i podatki i... I zatrudniających całą masę ludzi... To się prosiło o problemy, a żadna ochrona nie była przecież idealna, choćby nawet do pomocy sprowadzono wszystkich Mścicieli i innych bohaterów. Zmarnowane pieniądze chłopak potrafił jeszcze zrozumieć, ale ryzykowanie zdrowiem i życiem tylu osób już go przerastało. Zarówno z moralnego, jak i praktycznego punktu widzenia. Choć wolał myśleć, że rządzący nie opierali się tylko i wyłącznie na tym ostatnim...
- Czego by nie zadecydowali, tak czy siak zrobią sobie wrogów z tej drugiej strony - zgodził się na początek, siląc się na obiektywność. Nie było to zresztą aż tak trudne, bo w końcu właśnie na tym opierała się uniwersalna prawda - że prawie nigdy nie dało się dogodzić każdemu. Pytanie tylko na kogo zamierzano postawić teraz... W stosunku do ludzi bez wyjątkowych zdolności, tych z mocami nie było wielu. Nawet dodając do nich ich rodziny, osoby, które zostały przez nich uratowane, fanów bohaterów... Ta pierwsza grupa i tak mogła przeważać. Nastolatek nie miał pod tym względem pewności. W mediach na zmianę pojawiały się materiały wymierzone przeciwko mutantom, jak i takie, które ich broniły. Wrogowie supermocy chyba po prostu krzyczeli głośniej, ale czy w rzeczywistości było ich więcej? A ilu obywateli w ogóle nie brało w tym wszystkim czynnego udziału i jedynie czekało na decyzję władz? Wrodzony pesymizm Billy'ego nastawiał go na najgorsze, ale on i tak próbował patrzeć na sprawę logicznie.
Chłopak odruchowo pokiwał głową na kolejne słowa Visiona, po czym westchnął cicho. Tak, pewnie rzeczywiście nie pozostawało im nic innego... Spojrzenie Kaplana znów powędrowało na bok, lecz tym razem nie w stronę placu pod nimi, tylko dalej, wyżej... Po granicy widoczności. Prawdę mówiąc nie rozumiał tego nagłego wybuchu paniki i niechęci. To przecież nie tak, że mutanci pojawili się niespodziewanie, więc już od lat żyli obok i jakoś ludzie bez mocy nie zostali przez to wyeliminowani. Superzłoczyńcy równie często opierali się na technologii czy zwykłej broni. Pewnie większe było prawdopodobieństwo, że ktoś agresywny czy szalony dobierze się do pistoletu niż do nadludzkich zdolności, a te ostatnie często trudniej się ukrywało, więc łatwiej nadzorowało... A Tarcza na pewno ich pilnowała.
- Nie wiem tylko co jeszcze mogliby legalnie zrobić, czego już nie praktykują. Bo praw człowieka przecież oficjalnie nie złamią, za bardzo by tym sobie zaszkodzili... A nie wierzę, żeby teraz nie wyszukiwali i nie pilnowali mutantów i innych, skoro potrafili znaleźć część członków mojej drużyny. Kiedyś chyba czytałem nawet artykuł, w którym jeden z naszych generałów praktycznie przyznał, że posiada listę osób z mocami - zauważył. Nie pamiętał już szczegółów z tego wywiadu, ale ta jedna informacja została w jego głowie, choć natknął się na nią już chyba dobrych kilka miesięcy temu. Wydawała mu się wtedy najbardziej alarmująca.
Billy nie miał dowodów na to, że on sam był w jakiś sposób śledzony przed dołączeniem do Young Avengers i prawdę mówiąc podejrzewał, że nie... Bo w końcu jego moce objawiły się dosłownie tego samego dnia, więc Tarcza musiałaby działać niesamowicie szybko. Mimo to z jednej z jego dawnych rozmów z Teddy'm jasno wynikało, że agencja zwróciła się do niego już wcześniej, zanim jeszcze przypadkowo uwikłali się w starcie z tą dziwną istotą i jej portalami... Czyli jego najwyraźniej Tarcza miała na oku. A jeżeli wojsko faktycznie posiadało jakiś spis mutantów, to agenci tym bardziej.

Billy doskonale potrafił sobie wyobrazić konsekwencje tego, o czym mówił Vision. Ktoś mógłby stwierdzić, że ze względu na swój wiek chłopak niewiele jeszcze wiedział o życiu oraz świecie i w pewnych kwestiach pewnie rzeczywiście tak było, ale w tym temacie siedział od dawna, interesował się nim, dosłownie od lat marzył o dołączeniu do grona bohaterów albo chociaż o poznaniu kilku z nich... Więc miał czas, aby bardzo dokładnie przeanalizować sobie problem utrzymywania tajnej czy publicznej tożsamości.
Z całą swoją wiedzą i wszystkimi przemyśleniami nastolatek tak czy siak nie potrafił jednak określić czego powinni się trzymać Young Avengers. Znał oczywiście własną preferencję, ale przy odpowiedniej argumentacji był skłonny dostosować się do reszty drużyny. Ze względu na swoją rodzinę nie chciałby otwarcie przyznawać się do swoich zdolności i przynależności do grupy, ale z drugiej strony... Gdyby alternatywą stało się zakończenie działalności albo bezprawne jej kontynuowanie, to wybór nie prezentowałby się najlepiej.
Kaplan już zaczynał otwierać usta, aby coś na to wszystko odpowiedzieć, kiedy Vision dał mu znać, by się z tym jeszcze wstrzymał. Chłopak posłusznie zachował milczenie, choć równocześnie posłał Mścicielowi pytające spojrzenie i przechylił głowę lekko na bok. Domyślał się, że Vision odbierał właśnie jakiś komunikat albo może ktoś się do niego odezwał, dlatego o nic nie pytał, żeby tego nie zagłuszyć albo nie rozproszyć uwagi bohatera... A jednak wyraźnie rozpaliły się w nim ciekawość i zainteresowanie.
By nie wpatrywać się w Mściciela natrętnie przez cały czas oczekiwania, Billy ponownie odwrócił od niego wzrok i przez chwilę znów skanował nim okolicę. Podobał mu się taki widok z góry - wcale nie tracił na uroku w miarę obserwowania. Nastolatek uznał, że naprawdę powinien częściej podróżować w powietrzu, wysoko ponad miastem... Bo w końcu w Nowym Jorku i tak robiło to sporo osób, więc nikt nie powinien się go chyba o to przyczepić, prawda?
Dopiero kiedy Vision przemówił, nastolatek obrócił głowę twarzą w jego stronę... I przez te wieści aż uniósł w zaskoczeniu brwi. To był dopiero niezły zbieg okoliczności, że dopiero co rozmawiali między sobą o konferencji, a tu Mściciel najwyraźniej został na nią właśnie oddelegowany... Mimo to Kaplan po prostu kiwnął głową, nie wyrażając swojego zdziwienia na głos. Nie było aż tak istotne.
W zaistniałych okolicznościach chłopak spodziewał się już rychłego zakończenia spotkania - i nie pomylił się, bo Vision od razu do tego nawiązał. Głowa Billy'ego musiała odchylić się trochę do tyłu, gdy w dalszym ciągu śledził spojrzeniem wznoszącego się teraz bohatera.
- Jasne, dziękuję. Będę pamiętał. I... W takim razie powodzenia na konferencji? - zwrócił się do niego na pożegnanie, z rozpędu reagując chyba w trochę niewłaściwej kolejności, ale trudno, za późno. To ostatnie wypowiedziane przez Kaplana zdanie nie było tak naprawdę do końca pytaniem, a sugerująca to nutka świadczyła bardziej o niepewności, niż o faktycznym oczekiwaniu na potwierdzenie.
Jeszcze przez krótką chwilę nastolatek obserwował oddalającego się Mściciela, lecz sam nie ruszał się z dachu. Musiał zadecydować co dalej. Powinien pewnie rozmówić się z pozostałymi, najlepiej osobiście, a w ostateczności przez telefon... To zaś oznaczało, że miał do obejścia trochę osób. Z którymi najpierw powinien się umówić, bo choć do Teddy'ego czy Kate mógł zawitać bez zaproszenia, tak na przykład Cassie lepiej było uprzedzić - ze względu na jej mamę i ojczyma... Głównie ojczyma. Billy wciąż nie rozumiał jego problemu, ale pewnie nie powinien się wtrącać.
Z tym postanowieniem Kaplan sięgnął po swoją komórkę i prędko rozesłał wiadomości o tej samej treści do koleżanek i kolegów. Kiedy tylko skończył, od razu schował urządzenie na jego poprzednie miejsce, a następnie otoczył samego siebie błękitną energią, za jej pomocą ostrożnie podrywając się z budynku do lotu.

Z/t.

Po odcięciu od reszty Nowego Jorku jednego z parków, wylądowaniu na stałym gruncie i wreszcie rozstaniu się z Torchem, Ric poczuł się odrobinę rozdarty. Przede wszystkim posiadał głęboką potrzebę upewnienia się, że z Instytutem wszystko było w porządku, ale ci jego mieszkańcy, do których posiadał numery telefonów, nie odbierali połączeń. Nawet ich nie odrzucali, po prostu je ignorowali. To samo w sobie jeszcze go aż tak bardzo nie martwiło, bo mogło wynikać nie tylko z tego, że szkoła znajdowała się pod atakiem, ale też zwyczajnie z faktu, że X-Men ruszyli na pomoc zaroboconym miastom... Ale Latynos nie miał jak tego sprawdzić, bo podróż potrwałaby zbyt długo i to właśnie go irytowało.
Drugą opcję, realniejszą, stanowiło dla niego dołączenie do reszty X-Factor, ale Ric prędko przekonał się, że nie mógł złapać Longshota - który teoretycznie powinien przebywać najbliżej - a pozostałych zdążył już poinformować o tym, co się działo, więc był właściwie pewien, że gdzieś walczyli... Nie odpuściliby sobie takiej okazji, szczególnie Star. W związku z tym lepiej było im nie przerywać w trakcie, o ile w ogóle mogliby odebrać... I to wykluczało tę możliwość, chyba że Rictor miałby takie szczęście, że natknąłby się na kogoś znajomego przypadkowo.
Zazwyczaj Ric szczęścia nie posiadał, w związku z czym nawet nie liczył na taki rozwój wydarzeń. Ostatecznie mężczyzna zdecydował się ruszyć po prostu przed siebie, pomagając tam, gdzie było to konieczne i dla niego możliwe. Trzymał się z daleka od tłumów, nie mając ochoty ani zwracać na siebie uwagi, ani zostać stratowany i działał z daleka, na ogół przez wypiętrzanie kamiennych ścian, które osłaniały ludzi i przynajmniej na chwilę utrudniały robotom atakowanie. Rzadziej pozwalał sobie na generowanie wibracji, gdyż te podróżowały od jego ciała - więc skończyłoby się to źle, gdyby ktoś niechcący wpadł pomiędzy niego i jego cel. Już wolał demolować ulice, niż krzywdzić cywilnych.
W ten sposób mutant dotarł aż do okolic Central Parku, wzdłuż którego zdecydował się dalej przemieszczać. W tym celu korzystał z jednej z parkowych dróżek, nie zaś z chodnika przy ulicy - tak było wygodniej i bezpieczniej. Drzewa częściowo go osłaniały, ale pomiędzy nimi widział co się działo, a w ostateczności mógł użyć któregoś z nich jako bariery. Nie lubił robić takich rzeczy, bo mimo wszystko czuł energię życiową przepływającą przez rośliny, ale z dwojga złego lepiej jedno z nich niż on. Mężczyzna obserwował Central Park West, przy którym podróżował, po drodze pokrzykując do ludzi, aby chowali się w budynkach - aż w końcu dotarł niemalże do ronda Columbus Circle.
Tam natknął się już na roboty. Zobaczył je jeszcze z daleka, choć najbliżej miał chyba do tego przy zjeździe na Broadway, a pozostałymi i tak już się ktoś najwyraźniej zajmował. Na szczęście budynki rozmieszczone były w taki sposób, że żaden nie zasłaniał mu widoku. Prawie na linii wzroku Rictor miał metalową rzeźbę w kształcie globusa, ale ona również bezpośrednio mu nie przeszkadzała. Znajdowała się bardziej na prawo. Na szybko Latynos oceniał swoją odległość od wybranej maszyny na jakieś sześćdziesiąt metrów, może trochę więcej... Co niestety wykluczało wibracje, które rozniosłyby część otoczenia i zraniły postronnych, ale aż się prosiło o geokinezę.
Ric nie czekał na żaden znak. Nawet z tej odległości widział, że przy Sentinelu nikt nie przebywał - i nic dziwnego, bo prawdopodobnie nawet najgłupszy człowiek miałby chyba dość rozumu i instynktu samozachowawczego, aby nie pchać się pod nogi machinie zagłady - a do tego widział też, że robot zaczynał unosić ramię. Mężczyzna nauczył się już, że to oznaczało przymierzanie się do ataku. Zaobserwował takie zachowanie wiele razy. Stojąc tuż przy granicy parku, w pobliżu ostatnich drzew - aby w razie czego się za nimi schować - mutant skupił się na tym, co wyczuwał poniżej warstw asfaltu, betonu i innych materiałów.
Zniszczenie maszyny mogło poczekać. Ważniejsze było powstrzymanie tego, co planowała zrobić, dlatego Rictor bezzwłocznie zabrał się za wznoszenie kryjących się pod ziemią skał, przekonując je do gwałtownego wybicia się na powierzchnię do wysokości około dwóch czy dwóch i pół metra - czyli akurat tyle, ile wzrostu miał przeciwnik. Ściana rozciągała się na szerokość niemalże dwóch metrów, więc powinna całkowicie zasłonić Sentinelowi widok z tej strony, w którą planował posłać swój atak. Znajdowała się blisko robota, gdyż Ric nie chciał ryzykować, że ktoś nią oberwie, posiadała zaś grubość około jednego metra. Powierzchnię miała trochę nieregularną, ale stanowiła jeden kawałek skały, a nie zbitek wielu, co dawało jej większą wytrzymałość niż w przypadku alternatywy... I zaraz się okaże czy wystarczającą.
Latynos zadbał o to, aby towarzyszące wypiętrzaniu wstrząsy ograniczyć do niezbędnego minimum, dzięki czemu były ledwo wyczuwalne - ale nie mógł wyeliminować ich kompletnie. Osobiście oceniał je jednak na mniej więcej trójkę albo góra czwórkę w skali, o ironio, Richtera, dlatego zakładał, że większość osób nawet nie zwróci na nie uwagi. W końcu tak czy siak cywili zajmowało coś poważniejszego.

Rictor nie czekał ani chwili na dalsze pomysły i poczynania robota, nie chcąc zmarnować nawet jednej sekundy przez niepotrzebne wahanie. W pełni wystarczała mu świadomość, że jedno uderzenie promienia to było za mało, aby przebić się przez jego ścianę. Teraz miał tylko nadzieję, że wytrzyma ona na tyle długo, aby mógł zrealizować swoje własne zamiary... A jeżeli nawet nie, to oby po prostu zniszczona została jak najpóźniej.
Po tym pierwszym uderzeniu mężczyzna zarówno czuł, jak i widział, że robot zwlekał - i takie zachowanie również zdążył już wcześniej u nich zaobserwować, dlatego nie łudził się, że ten stan się utrzyma. Wiedział, że to była najwyżej kwestia sekund. Jeszcze zanim maszyna zmieniła swój plan działania, Latynos przystąpił już do przesuwania warstw skał pod ziemią wokół niej, co początkowo objawiało się niegroźnymi, niemalże niemożliwymi do wychwycenia drganiami. Nie chciał rozpoczynać ataku od razu, bo by się z nim zdradził, a przecież Sentinele potrafiły latać. O wiele rozsądniej było wszystko przygotować i odczekać do ostatniej chwili, aby wykorzystać element zaskoczenia. Roboty zdawały się rozumować na tyle wolno, że to nawet mogło zadziałać.
Dłonie mutanta, ułożone poziomo i wnętrzem skierowane w dół, znajdowały się dość blisko reszty jego ciała, lecz do niego nie przylegały - gdyż ramiona odchylił nieznacznie na boki. Nie było to tak naprawdę konieczne, bo gestów używał głównie jako ułatwienia przy ukierunkowywaniu wibracji, a teraz robił coś dużo bardziej naturalnego i zarazem obszarowego, ale szczerze mówiąc umieścił je w ten sposób odruchowo. Jego twarz zwrócona była ku robotowi, na którym utrzymywał spojrzenie... I tylko na moment oderwał od niego wzrok, zaskoczony nagłym wybuchem po swojej lewej stronie. Serce zabiło mu mocniej, nim zorientował się, że przebywał w bezpiecznej odległości od tamtego zamieszania. Wówczas ponownie skupił się już na wybranym Sentinelu.
Rictor wiedział jedno: nie mógł się rozpraszać, a już zwłaszcza denerwować... Bardziej niż zwykle. Co prawda Nowy Jork nie był jakoś szczególnie aktywny tektonicznie, ale nawet tutaj chwilowa utrata kontroli nad mutacją oznaczałaby nieprzyjemne konsekwencje. Latynos tak czy siak zamierzał dokonać świadomych zniszczeń. Przypadkowe tylko pogorszyłyby sytuację. Akcję z parku zamierzał zrzucić na Torcha, aby to on się z niej tłumaczył za nich obu. Tutaj nie posiadał takiego luksusu... Raczej. Choć kątem oka widział, że uszkodzony pomnik podtrzymywał ten nowszy Ant-Man... Ric byłby nawet skłonny mu z tym pomóc i wytworzyć kamienny filar jako oparcie, ale szybko doszedł do wniosku, że nie musiał się w to mieszać. Avenger mógł po prostu odstawić zbędny balast i wrócić do walki.
Mutant tymczasem miał na głowie coś innego. Jego atak został już przygotowany, wyciągnięty płytko pod ziemię, dzięki czemu mężczyzna mógł w tym samym momencie mocno szarpnąć w górę kilka skalnych płyt rozmieszczonych dookoła robota. Wszystkie wybiły się z podłoża po skosie, zaczynając może jakieś półtora metra od niego, z pięciu stron i w mniej więcej równomiernych odstępach od siebie. Ich zadaniem było szybkie utworzenie czegoś w rodzaju szczelnej klatki, dlatego miały się na siebie nałożyć i spotkać maksymalnie metr ponad maszyną, bez wyrządzania jej jakiejkolwiek krzywdy, by za wcześnie nie sprowokować reakcji. Z tego względu - oraz dla ułatwienia przy przebijaniu się - każda z nich na szczycie była węższa aniżeli u podstawy. Tę z przodu, stojącą na drodze promienia przeciwnika, specjalnie uczynił grubszą.
Ric zdawał sobie jednak sprawę z tego, że Sentinel najpewniej nie będzie miał dużych problemów z wydostawaniem się z takiej pułapki, dlatego na tym nie poprzestał i działał szybko. Wszystko miał już wcześniej zaplanowane i teraz tylko odhaczał kolejne punkty. Ziemia pod całą klatką natychmiast się zapadła, ciągnąc ją w dół i wytwarzając w ulicy niemalże okrągłą dziurę, lecz jedynie na moment. Zaraz potem wypadające ponad nią warstwy już się przesunęły, więc w tym samym czasie wyrwa się zamknęła - pozostawiając po sobie ślad pod postacią mocno popękanego asfaltu oraz kamieni - a robot sprowadzany był głębiej, gdzie już po paru sekundach z każdego kierunku zaczęły na niego naciskać masy skał i ziemi.
Gdyby na którymkolwiek etapie coś poszło nie tak, Rictor mimo wszystko zrobiłby co w jego mocy, aby ściągnąć maszynę pod poziom ulicy i naprzeć na nią gruntem, aby ją zmiażdżyć. Jeżeli udałoby jej się zniszczyć którąś z zakrywających ją płyt - wątpliwe, bo w końcu na pierwszej ścianie sprawdził siłę tych promieni, ale wolał być gotowy na każdą ewentualność - postarałby się szybko wewnątrz pułapki wywindować po skosie kolejne, mniejsze kamienie, układające się tak, aby jak najdłużej przytrzymać Sentinela za nogi. W najgorszym wypadku zamierzał zmusić głazy do pęknięcia, aby stały się ostre na końcach - i sięgnęły na tyle wysoko, by spróbować jak najgęściej przebić robota i uwięzić go przy ziemi... O ile dałyby radę z jego pancerzem... A następnie postępowałby zgodnie z planem wciągnięcia go pod spód. Liczył na to, że w takim wypadku przeciwnik skupi się na atakujących go mniejszych skałach i nie zareaguje wystarczająco szybko na opadanie, aby uciec z pułapki.

Jeżeli Ric miałby jednym słowem określić swój obecny stan emocjonalny, najprawdopodobniej uciekłby się do "irytacji". Może nie oddawała jego nastroju idealnie, no i - umówmy się - tak czy siak towarzyszyła mu przez zdecydowaną większość czasu, ale nic lepszego raczej nie przyszłoby mu do głowy. Choć wciąż nie tolerował ludzkiej głupoty, to zdążył się do niej przyzwyczaić i zaakceptować ją na tyle, że na ogół już go aż tak bardzo nie denerwowała, chyba że akurat w czymś wyjątkowo mu przeszkadzała. Poza tym samo dawanie upustu zazwyczaj tłumionej mocy też mu trochę pomagało... Rozładowywało nagromadzone w nim napięcie.
Nie zmieniało to faktu, że Latynos nie miał ani ochoty, ani tym bardziej zamiaru zajmować się tymi, którzy wybiegali teraz na powierzchnię. Musieli sobie radzić sami, a jeżeli okażą się skończonymi idiotami... To cóż, Ric głęboko wierzył w selekcję naturalną. A choć brzmiało to pewnie okrutnie, mężczyzna nie mógł przecież dbać o każdego. Usunięcie zagrożenia było o niebo ważniejsze, bo działało szybciej i efektywniej od skupiania się na chronieniu potencjalnych ofiar, zaś ludzie podobno stanowili gatunek rozumny - więc liczył na śladowe oznaki tej ich inteligencji, nawet w sytuacji stresowej... Choć prawdopodobnie wymagał od nich zbyt wiele.
Mutant skoncentrował się więc na zmiażdżeniu robota. Nawet jeżeli nie znajdował się on tak głęboko, jak Rictor by sobie tego życzył, to taka pozycja tak czy siak powinna wystarczyć... Bo w końcu sama głowa, górna część klatki piersiowej i ramion raczej na wiele mu się nie zdadzą. Położenie maszyny na środku ulicy również działało na korzyść Rica, bo dzięki temu wokół niej było mnóstwo wolnego miejsca... A samo pękanie asfaltu mutanta nie alarmowało. Wiedział, że warstwy pod spodem miały się dobrze i mogły utrzymać ciężar nad sobą, więc gdyby nawet doszło do jakiegoś zapadnięcia się, to płytkiego - a ludzie i tak trzymali się z daleka od robota, wykazując przy tym rozsądek, o którego posiadanie normalnie Latynos by ich nie podejrzewał. Albo po prostu wpadło na to parę osób, a reszta za nimi podążyła. Lub przeważył instynkt.
Jak by nie było, Ric szacował, że miał do wykorzystania dobrych dwadzieścia metrów średnicy wokół przeciwnika albo i więcej - a to było nawet zbyt wiele, bo potrzebował dużo mniej. Sama pułapka posiadała promień w przybliżeniu półtora metra i tyle właśnie musiał przesunąć z każdej strony, aby przycisnąć ścianki do siebie wzajemnie i przede wszystkim do Sentinela, ale na wszelki wypadek zamierzał sięgnąć nieco dalej. Dwa metry powinny być w porządku. Dzięki temu obszar na środku znów powinien zostać wypełniony, a wokół niego powstałby wąski pierścień obniżonego terenu, szeroki maksymalnie na półtora metra. Miasto to kiedyś naprawi - nie jego problem.
Warstwy ziemi i skał wypadające poza tym pierścieniem mężczyzna zostawił w spokoju, w związku z czym w dalszym ciągu podtrzymywały ulicę, a jeżeli nawet podczas całego zabiegu zadrżały - tego całkowicie powstrzymać nie mógł, a jedynie ograniczyć - to na tyle słabo, że nie powinny wyrządzić nikomu i niczemu żadnych szkód. On sam wyczuwał takie drgania tylko i wyłącznie dlatego, że był na nie szczególnie wyczulony... A w tym wypadku dodatkowo się ich spodziewał.
W tym czasie Ric kątem oka zauważał poczynania Ant-Mana, ale nie poświęcał im za dużo zainteresowania. Liczyło się tylko to, że Avenger robił swoje - i że z tej strony nie nadciągało w tej chwili żadne zagrożenie, które przeszkodziłoby Latynosowi w działaniu. Jego uwagę przykuł natomiast odgłos wybuchu z prawej strony i mutant na moment obrócił głowę, aby spojrzeć w jego kierunku, szybko szukając wzrokiem źródła eksplozji. Z tej odległości i bez dłuższego się przyglądania nie był pewien co dokładnie się stało, ale na początek wystarczyła mu świadomość, że ktoś zaatakował jednego z Sentineli. Z tą informacją mógł się już skupić na własnym zadaniu.
Czego by bowiem nie myślał i jak w duchu nie narzekał, Rictor mimo wszystko nie życzył ludziom szczerze źle - jak oderwany by się od nich czasami nie czuł i jak nie złorzeczyłby na ich głupotę. Przez energię samej planety z nimi również czuł więź, choć słabszą niż z Ziemią... I potrafił określić ich położenie, gdyż wyróżniali się na tle innych form życiowych. Na tej podstawie między innymi mógł poruszać podłożem, wypiętrzać je, przesuwać czy zapadać w taki sposób, by po drodze nikogo nie uszkodzić. Bez patrzenia wiedział gdzie ktoś się znajdował.
Z tego właśnie powodu Latynos - pomimo irytacji oraz przeświadczenia o tym, że ani te pęknięcia, ani druty nie powinny zrobić nikomu krzywdy, gdyż nie manipulował terenem aż tak daleko od Sentinela - gotów był w razie czego zareagować. Skupiał się na robocie, ale na wszelki wypadek nadzorował otoczenie. Dzięki temu powinien być w stanie od razu pomóc, gdyby zaczęło się dziać coś naprawdę niepokojącego i zagrażającego życiom. A jak... To się okaże, jeżeli do tego dojdzie. Na szczęście był dobry w improwizowaniu.

Bezpośrednio w umysłach walczących rozległ się bez ostrzeżenia kobiecy głos, spokojny i opanowany, w przypadku części z nich dublujący się z komunikatem, który - o czym Emma wiedziała - Carol nadała do członków swojej drużyny. Pannie Frost to nie przeszkadzało. Tak czy siak chciała dorzucić od siebie coś więcej, a niektóre informacje mogły się przecież powtórzyć.
"Te roboty to Sentinele. Najłatwiej uszkodzić je atakami fizycznymi, gdyż na energetyczne czy bazujące na wysokiej temperaturze są już odporniejsze. Ich słabymi punktami są stawy, zniszczenie głowy może je wyłączyć, zaś zakłócenie pracy repulsora na klatce piersiowej - doprowadzić do jego wybuchu. Avengers wysyłają właśnie do ich centrum dowodzenia grupę, która postara się je unieszkodliwić. Dopóki im się to nie uda, gramy na zwłokę."

Gdyby miał na to czas i do tego głowę, Ric pewnie byłby teraz w głębokim szoku, że cywile - nie to, żeby sam do nich tak naprawdę nie należał, licencja prywatnego detektywa czy nie, ale z przyzwyczajenia już po prostu nie potrafił myśleć o sobie jako o jednym z nich - nie miotali się chaotycznie po okolicy, tylko całkiem sprawnie uciekali. Z jego dotychczasowych doświadczeń wynikało, iż była to rzadkość. Jak raz miał akurat szczęście i trafił na wystarczająco rozsądny tłum... Reszta X-Factor mu w to chyba nie uwierzy.
Mężczyzna nie tyle śledził uciekających czy chowających się swym wzrokiem, co orientował się gdzie mniej więcej przebywali na podstawie ich energii życiowej. Co prawda nie był w stanie w ten sposób określić dokładnej liczebności poszczególnych grup, bo przede wszystkim nie mógł sobie pozwolić na tracenie na to czasu, lecz mógł już strzelać w przybliżone wartości... Obstawiał, że pod ziemią znajdowało się jeszcze jakieś pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt osób, choć brał to z przymrużeniem oka, niechętny za bardzo polegać na takim szacowaniu. Tak czy siak, wystarczała mu świadomość, że - jak na tę godzinę i nowojorskie metro - nie była to wcale wielka liczba... Co nie oznaczało, że zamierzał te osoby niepotrzebnie narażać. Tylko na tyle, na ile absolutnie musiał.
Latynos wiedział, że musiał działać ostrożnie, skoro teren na środku ulicy już teraz został naruszony. Mimo to bardziej niepokoiła go chyba myśl, że więcej przestraszonych ludzi wybiegnie za moment na ulicę i zaliczy spotkanie z robotami - nawet jeżeli te dwa najbliższe skończyły w kawałkach, z czego jeden w sposób dość niemiły dla samego Rictora. Prawdę mówiąc był już do tego przyzwyczajony. Życie z bólem na co dzień pomagało nauczyć się w końcu go jakoś ignorować... Choć nawet po tylu latach mężczyzna nie mógł powiedzieć, aby było to przyjemne, to w ostateczności akceptował cenę swoich zdolności. Ba, za nic by ich z własnej woli nie oddał.
To właśnie ta konieczność zachowywania ostrożności sprawiła, że Ric miał trochę ograniczone pole do popisu w kwestii pękającego asfaltu. Zgodnie z jego niedawnymi przewidywaniami żłobienia nie sięgały zbyt głęboko, więc nie powinny stanowić dla nikogo zagrożenia - czy to na górze, czy na dole. W najgorszym wypadku parę samochodów osunie się te kilkadziesiąt centymetrów niżej i trzeba je będzie potem wyciągnąć, choć mężczyzna nie sądził, żeby aż do tego doszło... A mimo to stale pilnował rozwoju wyrw. Na wszelki wypadek.
Najważniejsze było zaś w tej chwili to, że spodnie warstwy tak czy siak dobrze się trzymały. Gdyby w którymkolwiek momencie mutant wyczuł, że także i one zaczynały puszczać, że przemieszczały się pod wpływem nacisku lub szkodziło im cokolwiek innego, natychmiast sprawdziłby ich położenie względem skupisk ludzi. Jeżeli ich ruchy nie mogły nikomu zaszkodzić - bezpośrednio czy nie - tylko by je nadzorował, aby nie marnować energii, przynajmniej do chwili, gdy sytuacja by się zmieniła. W przeciwnym razie - gdy cywile znajdowali się w jakimkolwiek niebezpieczeństwie - bezzwłocznie reagował, wstrzymując grunt w miejscu i w dodatku starając się to zrobić w taki sposób, aby nie przemieścić już niczego innego. Dopiero po upewnieniu się, że zniszczenia nie postępowały, ostrożnie szukał dla tych naruszonych warstw podparcia. Musiał przyznać, że to nie była jego specjalizacja, o wiele lepiej radził sobie w ofensywie, ale i tak wolał coś takiego od próby opanowania naturalnego - i potężnego - trzęsienia ziemi.
Tym razem kolejny wybuch z prawej strony już aż tak Rica nie zaskoczył. Po poprzednim spodziewał się, że mógł jeszcze usłyszeć coś więcej... Skoro toczyła się tam walka, to było to zrozumiałe, a Latynos na tyle przyzwyczaił się do współpracowania z głośnymi towarzyszami o jeszcze głośniejszych zdolnościach, że takie eksplozje już go nawet nie rozpraszały. Mutant tylko rzucił okiem w tym kierunku, ani na moment nie przestając się skupiać na swoim otoczeniu, a dokładniej na aktualnym statusie ulicy.
W następnej chwili Rictor - obok zwykłego, typowego bólu głowy - wyczuł coś jeszcze... Coś również znajomego, ale chyba bardziej irytującego, co stanowiło niemały wyczyn. Mężczyzna zmarszczył na moment czoło i gwałtownie wypuścił powietrze nosem, powstrzymując się przed komentarzem, którego i tak nikt by nie usłyszał oraz przed przewróceniem oczami. Czasem zastanawiał się kiedy telepaci nauczą się go nie ruszać. Ten konkretny przynajmniej bardzo szybko zrezygnował, a Ric nie był pewien czy powinien tego żałować. Szczerze mówiąc nie sądził, aby ktoś go atakował, podejrzewał raczej próbę nawiązania kontaktu... Więc istniała opcja, że omijało go coś ważnego. A w pobliżu nie było Stara, ani nikogo innego skłonnego przekazać mu te informacje. Cudownie.