Pierwsza planeta

First topic message reminder :


Pusty świat na krawędzi istnienia, znajdujący się tak daleko od wszystkiego innego, że światła na niebie, które na innych planetach uchodziłyby za gwiazdy, w tym wypadku są tak naprawdę całymi galaktykami. Skały, kamyki i piasek tworzą powierzchnię, na której nie ostało się praktycznie nic - nie ma tu żadnych budowli, naturalnych formacji, niczego... Poza ogromnym, różowym kryształem. Wszystko inne pochłonął czas.

Pierwsza planeta znajduje się oficjalnie pod opieką Imperium Shi'ar.

Wciąż musiała przywyknąć do tej sytuacji, wciąż zresztą odkrywała nowe możliwości. Zdążyła już jako zapoznać się z lataniem, a fruwające dookoła i uderzające w nią odłamki pokazały, że o wiele trudniej ją zranić. Domyślała się, że to kolejna zdolność, która przeszła nią podczas kontaktu z Gladiatorem. Pytaniem w takim razie jest, co jeszcze może teraz zrobić? Miała pewne podejrzenia, część z nich trzeba będzie jeszcze sprawdzić, by przekonać się o ich prawdziwości, ale wszystko wskazuje na to, że o części z nich będzie mogła przekonać się jeszcze podczas tego pojedynku.
- Byłoby fajnie, ale nie, nic takiego nie miało miejsca. – przydałaby się tu teraz, nawet bardzo, niestety musieli znaleźć jakiś sposób, by poradzić sobie bez Storm i jej mocy. Piorunochron? To był raczej jeden z tych głupich pomysłów Logana, kiedy wygaduje wszystko co wpadnie mu do głowy, lecz trudno się temu dziwić. Sytuacja była nagląca, z każdą chwilą było coraz gorzej, a oni tkwili tu wystawieni na zagrożenie. O czym przypomniał im kolejny piorun, który w jednej chwili rozgałęził się omijając znajdującą się na płycie grupę. W życiu nie widziała czegoś podobnego, to było zaprzeczeniem wszelkich panujących w normalnym świecie zasad. Ale przecież nie byli już w ich świecie, przebywali w miejscu, którego zasad nie pojmowali. W ułamku sekundy przemknęło jej w myślach, że Hankowi by się to spodobało. A przy okazji być może znalazłby sposób na pokonanie cesarza. Jego także tu niestety nie było. Wciąż nie miała zielonego pojęcia jak mają sobie z nim poradzić. Żaden zestaw ich mocy raczej nie pozwalał na jakąkolwiek walkę z tego rodzaju przeciwnikiem. Chociaż… Może… Skoro nie mogą w żaden sposób zaszkodzić mu fizycznie, to może psychicznie dałoby się go chociaż osłabić?
- Walcząc w ten sposób nie wyrządzimy mu krzywdy. Lilandro, możesz spróbować jakoś… nie wiem, spróbować zaatakować go psychicznie? Może w ten sposób udałoby się coś osiągnąć? – miała nadzieję, że utworzony wcześniej przez siostrę cesarza kontakt telepatyczny nie został zerwany i kobieta usłyszy prośbę mutantki. Ta forma ataku może być ich jedyną szansą. Cesarz w obecnym stanie nie ma żadnego ciała fizycznego, z którym mogliby walczyć w normalny sposób, to zniszczyli przecież dosłownie przed momentem, a kontakt z energią tworzącą obecnie coś na kształt ciała pewnie źle by się dla nich skończył.
Usłyszeli śmiech, głośny, nie pochodzący z jakiegoś konkretnego punktu. Zupełnie jakby wszystko dookoła śmiało się z ich nieszczęścia i nie można było mieć wątpliwości, że to głos wroga. Gladiator wystrzelił w jego kierunku, czy ona też to potrafi? Prawdopodobnie nie, inaczej od samego początku pewnie strzelałaby z oczu promieniami. Obserwowała czy coś się stanie, ale zgodnie z przewidywaniami „gospodarz” nawet tego nie odczuł. Zaraz po tym przeciwnik postanowił się zrewanżować i uderzył w Annę i jej towarzyszy. Nawet nie łudziła, że przeżyją jeśli zostaną trafieni. Była przekonana o ich śmierci, gdy stało się coś nieoczekiwanego. Phoenix Force znów się ujawniło i utworzyło coś jakby osłonę, która ochraniała ich przez wyładowaniami. Oniemiała nie zwróciła nawet na słowa wypowiedziane przez Logana, wciąż nie do końca to do niej dochodziło. Oprzytomniała dopiero, gdy bariera zaczęła słabnąć.
- Kretynie! – krzyknęła, gdy zobaczyła, że Wolverine znów postanowił zabawić się w bohatera. Przecież on tego nie wytrzyma, nawet jego czynnik leczący będzie mógł okazać się niewystarczający pod naporem takiej siły. Pamiętała, że wychodził już cało z beznadziejnych sytuacji, ale ta teraz może przerosnąć nawet jego.
„Nie poddawaj się! Nie poddawaj. Nie teraz. Proszę. Musimy coś zrobić, nie mogę ich teraz zawieść. Pokieruj mną, wskaż drogę. Proszę.” – w myślach powtarzała w równym stopniu sobie co i przebywającej w niej mocy. Nie wiedziała co ma zrobić, bała się, ale jednocześnie chciała walczyć, by ochronić przyjaciół. Czy mogła coś jednak zrobić? Postanowiła więc całą nadzieję zawierzyć znajdującej się w niej cząstce Phoenix Force. Być może znów stanie się coś niezwykłego. W innym wypadku może czekać ich smutny koniec.

Walka z cesarzem była strasznie ciężka, ale po wielu trudach udało się go pokonać, w dużej mierze dzięki Loganowi.
Na dodatek mogło skończyć się to bardzo źle, dla niego, ale w ostatniej chwili Nightshade wytworzyła coś na kształt czarnej dziury, który wessała cywili i samego Wolverina wypuszczając ich w bezpiecznym miejscu.
Co do Rogue, to po wcześniejszym kontakcie z Gladiatorem zyskała jego moce.
Latała, pewnie potrafiła też uderzać wiązkami lasera i mieć nadludzką siłę.
Gdy wszyscy myśleli, że to już koniec problemów i zostało tylko odnaleźć drogę do domu i Jean, nagle wszyscy poczuli się tak, jakby doświadczyli gniewu Storm.
Wszędzie zaczęły się formować burze, ale najgorsze było to, że z tej burzy uformowała się druga forma cesarza stworzona z czystej energi elektrycznej.
Po tym jak Gladiator chciał od razu zaatakować go laserem, Scott wiedział że przy tej walce będzie bezużyteczny.
Nagle w tym momencie Cesarz uderzył w ich kierunku piorunami i stało się to co Summers już podejrzewał wcześniej.
Moc Phoenix przeszła na Rogue, i dlatego ta obroniła wszystkich szkarłatną tarczą, ale niestety długo to nie potrwa.
Scott wiedział, że nie pomoże zbytnio, a nie wiedział czy tym razem Nightshade pomoże swoją czarną dziurą, dlatego zajął się cywilami i oddalaniem ich jak tylko się da najdalej od cesarza.
Jean, gdzie jesteś?

Logan puścił się bokiem zza zasłony ognia oddzielającą ich od cesarza. Ten jednak nie poświęcił mu ani krztyny uwagi. Tym samym główny cel tego szaleńczego biegu nie został osiągnięty, bo cesarz ani na minutę nie spuścił oczu z Anny, cały czas bombardując ją kolejnymi atakami wiązkami energii. W ostatecznym akcie desperacji, chąc dać Rouge chwilę oddechu i skoncentrować na sobie uwagę tyrana Shi'ar podbiegł do niego od boku i przeciął jego sylwetkę swoimi szponami.
Niestety to również nic nie dało. Nic, poza przesłaniem wzdłuż metalowych szponów kolejnej dawki bólu, gdy ładunek elektryczny pomknął wzdłuż metalowego szkieletu wokół całego ciała Wolverina. Był już wielokrotnie torturowany poprzez podpinanie do prądu, kilka razy był też celem podobnych ataków. Nie da się do tego przyzwyczaić. Całe ciało momentalnie zaczęło go piec, jakby w jego żyłach zaczął płynąć kwas, a wszystkie mięśnie zacisnęły się w mimowolnym skurczu. Upadł na kolana i walcząc z zaciskiem własnych mięśni w końcu zdołał wbić pazury w skałę odprowadzając ładunek ze swojego szkieletu.
Wycieńczony tym wysiłkiem nie kłopotał się wstawaniem. Ku jego zrezygnowaniu okazało się że cesarz chyba nawet nie zauważył jego działań. Sytuacja nie zapowiadała się szczególnie różowo. Nie mając większych planów odczołgał się od brata Lilandry, zbyt zajętego by poświęcić mu choć cząstkę uwagi.
Gdy wydawało się że sytuacja jest beznadziejna jakieś dziwne światło strzaskało grunt pod ich stopami i Logan swobodnie unosił się w przestrzeni. Była to spora ulga, bo jego poparzona skóra nie miała już kontaktu z podłożem. Szybkie zerknięcie na olbrzymią sylwetkę ognistego ptaka wyjaśniło co się działo. Na próżno Logan rozglądał się jednak za Jakąś obecnością Jean w ognistej aurze. Albo jej tam nie było, albo zjednoczyła się z Feniksem tak bardzo że już nie były rozróżnialne.  
Po chwili rozbłysło białe światło, a gdy odzyskali wzrok znajdowali się wszyscy wewnątrz jakiegoś sporego hangaru. Z braku lepszego miejsca klapnął najpierw tyłkiem na podłogę, a potem położył się na plecach na ziemi oddychając ciężko. Na oczach wszystkich skóra powoli regenerowała się na poparzonej twarzy Rosomaka, jakby ktoś wypełniał przerwy w plastelinie.
- Obiecaj mi Rouge – zaczął dysząc – że następnym razem powstrzymasz mnie jak będę pchał szpony do kontaktu. My... wygraliśmy? Jean? - rozejrzał się po sali, ale nigdzie jej nie widział.
Zaraz potem rozległ się dookoła głos wedle którego byli bezpieczni. Logan tylko prychnął. Jemu to oceniać, jeśli nikt nie ma nic przeciw. Równie dobrze mogła to być kolejna ze sztuczek cesarza, choć nie wyglądało to na jego metody. Do tego gdzie właściwie się znajdowali? Wciąż w krysztale? Na jakiejś odległej planecie?
Pozostawił te pytania komuś innemu. On sam skoncentrował się na zaciskaniu z bólu zębów i powrocie do zdrowia.

Nie wyglądało to najlepiej. Z każdą kolejną sekundą ich sytuacja stawała się coraz bardziej nerwowa, a sam cesarz chyba za punkt honoru wziął sobie rozbicie chroniącej grupę bariery. Wkładał w to coraz więcej mocy, nie było szans na to, by mogli dłużej wytrzymać. Do tego oprócz kolejnych wyładowań uderzających w tarczę doszły pojawiające się na powierzchni pęknięcia. Zupełnie jakby płyta miała niedługo rozpaść się w drobny mak. To oznaczałby już dla nich pewny koniec, gdy stało się coś nieoczekiwanego. Z niejasnych dla Anny powodów ze wspomnianych pęknięć zaczęło wydobywać się światło, a otaczająca ich bariera znacznie się wzmocniła. Wiedziała komu zawdzięczają tą nagłą odmianę losu. Phoenix w całej swej wspaniałej okazałości. Być może mieli jeszcze szansę, może wspólnymi siłami uda im się wygrać. Pomiędzy dwiema istotami wywiązała się walka, której nie dane im było im obserwować. Bijące od Phoenix Force światło było tak jasne, że patrzenie na toczące się wydarzenia było niemożliwe. Rogue otworzyła oczy dopiero, gdy poczuła, że będzie to bezpieczne. Pod nogami poczuła twardą powierzchnię, delikatne uderzenia stopami mówiły, że metaliczną lub podobną. Było ciemno, dopiero po chwili zapaliło się jakieś źródło światła. Logan położył się na podłodze. Nie wyglądał najlepiej, ale humor na szczęście go nie opuszczał.
- A potem i tak zrobisz, co będziesz chciał. – odparła na słowa Logana niemal z automatu. Tyle razy słyszała już podobne słowa z jego ust… Miał szczęście, miał ogromne szczęście, że jego czynnik leczący potrafił zdziałać cuda. Mało kto wyszedłby z czegoś takiego żywy, a jakby tego było mało on niedługo będzie wyglądał tak samo źle jak wcześniej. Zupełnie jak gdyby nic mu się nie przydarzyło. – Wygląda na to, że uratowała nam życie. Ale na jak długo? – to jeszcze nie był koniec walki, nawet się nie łudziła. Ona wciąż tam jest, wciąż próbuje powstrzymać cesarza i moc kryształu przed zagładą całego świata. Być może nie powinna była ich stamtąd zabierać. W ten sposób traciła cenne sekundy, być może tak kluczowe do wygranej, i dawała wrogowi szansę na adaptację. Prawdopodobnie w ten sposób popełniła błąd, lecz Anna była jej wdzięczna. W duchu dziękowała Jean za to co zrobiła i miała nadzieję, że kiedyś będzie miała szansę zrobić to osobiście. W ten czy inny sposób. Dopiero teraz zaczęła też zastanawiać się, gdzie w ogóle ich odstawiła. Z pewnością był to statek kosmiczny, ale czyj? Kto w takiej chwili odważyłby się pchać w pobliże kryształu? Jeśli wciąż tam byli. Teraz także zwróciła uwagę na to, że oprócz nich w pomieszczeniu nie było nikogo i niczego innego. Żadnego sprzętu, żadnych mebli, poza tym było niezwykle czysto, jakby ktoś przygotowywał się na ich przybycie i specjalnie to miejsce wysprzątał. Ale przecież nikt nie mógł mieć pojęcia o tym, że za chwilę na pokładzie jego statku wyląduje grupa mutantów i nie tylko. Nikt jednak nie przybył im na spotkanie, więc może jednak nie zdawano sobie sprawy z ich obecności? Miała podejść do jedynych widocznych drzwi, spróbować je otworzyć, ale wtedy usłyszeli czyjś głos. Znów obrzuciła wzrokiem całe pomieszczenie, lecz oprócz nich nadal nikogo tu nie było. Czyli można było założyć, że ich rozmówca przemawiał przez interkom lub był jakąś formą SI, podobną do tej, z której korzysta na przykład Stark. Zerknęła na Gladiatora i Nightshade, samym wzrokiem jakby pytając, czy to wnętrze nie wydaje im się znajome.
- Kim jesteś i gdzie tak w ogóle się znajdujemy? Co z Jea… - w tym momencie zawahała się i ugryzła w język. Ten ktoś pewnie nie miałby pojęcia, że chodzi jej o osobę, w której zagościł potężny kosmiczny byt. – Możesz nam powiedzieć, co z Phoenix? Próbowaliśmy powstrzymać zło czające się wewnątrz kryształu, lecz wygląda na to, że zostaliśmy stamtąd wyciągnięci właśnie przez nią. Wróciła tam? – właściwie Rogue nie miała co do tego wątpliwości. Istota już wcześniej wspominała przecież, że jej celem jest powstrzymanie zagrożenia, nawet kosztem własnego życia. Należało więc myśleć, że nie zaniechała tego planu i wciąż tam jest, wciąż walczy. No dobrze, ale co z nimi? Pozwolą im wrócić do domu, mają wobec nich inne plany? – I co zrobisz z nami? – rzuciła w przestrzeń dłońmi wskazując na siebie i towarzyszy. W głowie krążyła jej pewna myśl. Oby tylko nie wpadli z deszczu pod rynnę.

Scott schował się za osłoną, gdy wiązki elektryczne uderosłonw ich stronę.
Wiedział, że jeśli ich przeciwnik będzie ciągle uderzał w barierę wytworzoną przez Phoenix wreszcie może się przebić.
W tym momencie Logan jak zwykle dał ponieść się emocją i wybiegł na przeciw wrogowi.
Nie wiele to pomogło, a wręcz przeciwnie.
Nie dość, że poważnie bardzo oberwał, to nie zrobił żadnej krzywdy przeciwnikowi.
W tym momencie wydarzyła się bardzo dziwna rzecz. Moc, którą miała Jean przybrała wygląd ognistego ptaka i uniosła wszystkich w powietrzu, a następnie wyciągnęła z kryształu i przetransportowała na statek, który nie wiadomo skąd się tu wziął i dlaczego nie został wciągnięty do wnętrza.

Cyclops będąc już w środku statku szybko się rozejrzał czy nikogo nie brakuje i gdy zobaczył, że nie ma Jean wiedział już, że jeśli nawet tam jest to i tak nie da się wyciągnąć i wrócić z resztą mutantów.

Jedyne co chciał to wrócić na Ziemię i zająć się zbieraniem informacji na temat tego kosmicznego bytu, który połączył się z Jean.