Tajna placówka rządowa

Kiedy Parker wstawał ze swojego łóżka tak naprawdę nie czuł niczego innego niż przeszywającego jego głowę bólu, tak jakby przez kilka godzin ktoś dręczył go głośną muzyką, a on siedział na krześle i musiał tego wysłuchiwać. Ilekroć chciał poruszyć ciałem odczuwał grawitację łóżka. Znaczy, to nie tak, że cela była jakaś nienormalna. Po prostu tak bardzo wszystko teraz bolało go, że nawet podniesienie się sprawiało mu trudność. Ale po chwili stanął w ciszy, idąc do pobliskiej umywalki. Może i to była cela, ale mógł przynajmniej umyć swoją twarz. Gdy już siadł na łóżku, był rozbudzony.
Cisza, która roznosiła się po pomieszczeniu była ukojeniem dla jego duszy. Nic nie dawało mu teraz takiej radości jak właśnie brak hałasu. Przynajmniej głowa bolała go mniej. Ale był też tutaj i inny aspekt - Hood mógł spokojnie pomyśleć o obecnych wydarzeniach. Patrząc też na swoją rękę, jedynie co widział to okryte bandażem i plastrem miejsce po ukąszeniu przez węża. Czyli będzie żył, ale na jak długo, patrząc po pomieszczeniu.
Kiedy tylko strażnicy wynosili go z celi, nie widział nic innego prócz ciemności. No ba, ciężko coś widzieć mając na oczach czarną opaskę. Jednak musiał przyznać, miejsce miało jakiś klimat rządowy, więc pewnie tak jak domyślał się - będzie osądzony przez kogoś innego niż zwykłego sędzię, bo przecież nie jest zwykłym kryminalistą. Będąc przez nich noszonym gwizdał. Ot tak, po prostu gwizdał. Nie miał niczego innego do roboty, a przecież nie wie nawet na ile będzie jeszcze żył. A skoro żyje teraz to znaczy, że jest komuś jeszcze potrzebny na pewien czas. Przesłuchanie, później wyrok, a potem znowu witajcie więzienne kraty Raftu, błędnie napisanego raju. Raju dla innych oprócz samego Hooda.
I gdy tak siedział już w sali z pewną atrakcyjną kobietą, przestał gwizdać. W milczeniu obserwował ją, co jakiś czas uśmiechając się na słowa jakie mówiła, a także przytakując na pytanie o to czy będzie grzecznym chłopcem. Nic innego mu nie pozostało jak nim być.
Chodząc już bez żadnych przeszkadzających elementów, Parker zaczął rozciągać się, a kości wydawały z siebie nieprzyjemny, lecz wewnątrz relaksujący, trzask. Lecz nie usiadł nawet do stolika. Nie patrzył się na kobietę do momentu, w którym pięć palców jego prawej ręki nie zastukało parę razy w ścianę pomieszczenia. Nie miał też zamiaru robić żadnych pochopnych ruchów, więc po prostu oparł się o ścianę z założonymi rękoma na klatce piersiowej, poprawiając przy okazji swoje roztargane włosy.
- A dla mnie to miłe spotkanie, różniące się od tego wszystkiego, co było wcześniej. Pani nie musi mnie lubić i vice versa. Ale proszę przejść do konkretów - po co mnie tutaj wzięliście, skoro wiecie co zrobiłem. Tutaj zawsze jest jakieś drugie dno, o którego znaczeniu chciałbym się dowiedzieć. - Pierwsze słowa Hooda, które wypowiedział pierwszy raz po wyjściu z celi i wysłuchaniu jak kobieta mówi do niego bezemocjonalnie. Ale podświadomie nienawidziła go, traktowała jak zwykłego robaka. Może w sumie to i dobrze.

Ponownie jak wcześniej, Parker wysłuchiwał co miała dla niego do powiedzenia kobieta. Wbrew pozorom nie ignorował jej słów, ale też nie chciał bezpośrednio reagować na nie różnymi emocjami. Jednak nadal musi zachowywać się tak, jakby jej zdanie do niego przemawiało. Przez w pierwszym momencie chciał już coś powiedzieć, jednak dawał okazję kobiecie. Może złapie go zainteresowanie, chęć nawiązania konwersacji. Bądź co bądź Hood nie chciał współpracować z nikim, dopóki nie pozna powodu próby nawiązania relacji "partnerskiej".
Im dłużej chodził po pokoju, tym bardziej zaczął analizować jak mógłby się stąd wydostać. Wszystko to działo się oczywiście w jego głowie, uprzątnięte myśli. Kobieta mogła myśleć, że Parker zostanie złamany, że psychika ulegnie zniszczeniu, ale nie. Tak nie będzie, moja miła. Nadal będę w pewnym momencie znowu rządził, pomyślał.
Aż do jego uszu dotarło pytanie. Nie byle jakie, bo o jego członkostwo, a raczej byłe członkostwo w drużynie Thunderbolts.
Parker złapał się za głowę i zaśmiał. Jego dłonie nagle zaczęły klaskać, a sam jego uśmiech pokazywał rozbawienie. - Więc to oto wszystko chodzi? O całe to tatałajstwo z Thunderbolts? Wiecie co? To już nie lepiej było po prostu powiedzieć wprost "Cześć, Hood, słuchaj, mamy do ciebie sprawę. Bo wiesz, szukamy informacji o Thunderbolts". Ale wiesz, dzięki za naprawę mojej ręki, przynajmniej mniej boli. - I robiąc minę, postanowił iść dalej po pokoju. Jednak po usłyszeniu słów "Co sądzisz o jej przywódcy", Parker odwrócił się w stronę kobiety i stanął tak blisko stołu jak tylko się da. Popatrzył się w jej oczy i przez krótką chwilę milczenia zbierał myśli. Aż w końcu otworzył usta i powiedział: - Mam nadzieję, że opłaca się to powiedzieć. Ross... To dureń, głupia papka czerwonych mięśni z wiecznymi kurwikami w oczach. Przepełniony lekami na potencję idiotą, który nie potrafi pomyśleć rozsądnie nad tym co robi. Cała akcja pod... A zresztą, tak już pewnie wiecie... akcja pod znakiem była żałosna. Oczekiwał szacunku, ale niestety, nawet sama pani Sofen chyba nie do końca popiera go. Jest już stary, za pewnie walnięty na mózg od PTSD. Traktował nas jak tanią siłę roboczą. Czipował jak pieski. Więc po prostu uciekłem. Zrobiłem sobie bilet na wolność. Krótko, ale na wolność. - Robiąc przerwę w swojej wypowiedzi, Parker zaczął znowu chodzić po pomieszczeniu i pokręcił na boki głową. - Co zamierzacie ze mną zrobić? No wiecie, idę na ugodę. Po prostu nie chcę męczyć się kolejne miesiące w tej zakichanej dziurze.

Odpowiednich służb? Wszystkie odpowiednie służby raczej widziałyby go w pasiastej koszuli za kratkami Raftu. A nie, zaraz, to przecież nie są Niemcy. Chociaż rygor panujący w tym więzieniu na to wskazywałby.
Parker przyglądał się tej całej szopce jaką teraz odstawiał on oraz siedząca przed nim kobieta. Bądź co bądź widział na jej twarzy lekkie zachwianie tego "ciężkiego wyrazu twarzy". Mały, acz skromny uśmiech pojawił się na jego ustach, żeby zaraz mężczyzna mógł znowu odezwać się do niej.
- Widzisz. Świat dzieli się na uległych i dominujących. Jak praktyki sado-maso, które najczęściej nastolatkowie zobaczą na jednym czy drugim serwisie z pornografią. Ale wracając do samego sensu słów. Choć Czerwony wydaje się być osobą dominującą, to w obliczu samej Moonstone może wyglądać tak, jakby to ona okręciła go sobie wokół palca. Nie mów mi, że jest absolutnie czysta i niczym sobie dłoni nie skaziła. To byłoby absurdalne, że siedzi w Thunderbolts i praktycznie nic się z nią nie działo w przeszłości. Wystarczy popatrzyć na mnie. Uwierzyłabyś, gdybym powiedział tobie, że znam haki na większość grubych ryb w moim biznesie? Pewnie nie do końca, ale jeśli jednak to dziękuję za uznanie. - Robbins grał na czas. Im więcej nie przebywał w celi tym lepiej się czuł. Z innej strony chciał jednak pokazać rządowej panience, że ten medal ma różne odcienie czerni i bieli. - Ja na przykład nie ufam nikomu dopóki sam nie zobaczę, że jest na coś wart. A to pani Sofen wydaje mi się najlepszym wyborem, jeśli chodzi o bycie szefciem Piorunków.

Ciągle była mowa o tym jakie to Thunderbolts powinno być. Lecz prawda według Robbinsa była taka, że wszyscy członkowie ugrupowania byli tak naprawdę grupą samobójców. Kimś, kto miał zostać ostatnią deską ratunku, a w razie śmierci i tak było wszystkim na rękę. Bo przecież to kolejny śmieć, który mógł zostać zutylizowany. Im bardziej jej jednak słuchał, tym więcej miał do powiedzenia. - Przepraszam Ciebie, moja miła, ale przerwę tobie. Oczywiście, wiedza o innych szychach jest bardzo ważna w moim zawodzie. Bez tego nie wiedziałbym kto ewentualnie wsadzi mi nóż w plecy. Na tym polega ten biznes. Czasem trzeba wydać nawet kogoś z kim zrobiło się ostatnio nawet najlepszy interes, ale też i... - I tutaj jego wypowiedź została zatrzymana przez wejście kolejnych osób do pomieszczenia. No proszę, proszę. Samo S.H.I.E.L.D postanowiło jeszcze wejść do rozmowy. Ta rozmowa nabierała co raz to większego obrotu spraw.
Dlatego też Parker ponownie zajął swoje miejsce, wygodnie siedząc naprzeciw całej trójki. Po ich twarzach widać było, że chodziło tutaj głównie o jakiś interes. Żaden z nich nie uśmiechał się, nie dawał od siebie żadnego pozytywnego odczucia, ba, nawet negatywnego. Siedzieli w swojej neutralności i postanowili w pewnym momencie znowu odezwać się. Propozycja, no proszę. Zwłaszcza, że jeszcze wcześniej szeptali między sobą o różnych sprawach, zapewne na jego temat. Ale to tylko domysły, tak naprawdę niczego nie mógł się po nich spodziewać. Co najwyżej obstawiać różnego rodzaju plany, co też robił.
Mężczyzna wysłuchiwał o wszystkim co mieli mu do powiedzenia mężczyźni. Co do słów o propozycji nie dawał od siebie żadnego znaku, dopóki sama jej treść nie została mu zademonstrowana. I przez to także na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, który bądź co bądź sprawił, że z chęcią odezwał się na koniec ich wypowiedzi.
- TARCZA pragnie ze mną współpracować, no cóż. Wszyscy kiedyś muszą chwycić się różnego rodzaju pomocy. Skoro do więzienia nie jest mi śpieszno, dodając o warunkach jakie tam panują, to chciałbym raczej pozytywnie rozpatrzyć wasze cele związane z moją personą. Zacznijmy może zatem od tego co mogę zyskać, a co mogę dla was wykonać. Dobrze chyba wiecie z jakichkolwiek akt o mnie, że czasem zysk traktuję lepiej niż co innego. Dlatego zapraszam do wspólnej dysputy. - Krzyżując palce obu swoich dłoni, Hood wpatrywał się w oczy każdego znajdującego się tutaj człowieka. W szczególności jednak jego wzrok na dłużej wisiał w oczach siedzącego w pomieszczeniu przedstawiciela S.H.I.E.L.D.

Śmiech to zdrowie. O ile to, że Hood nie miał nastroju do śmiechu, tak jego wargi ułożyły się w lekki półksiężyc, dając agentowi poczucie, że był to świetny dowcip ze strony złodzieja. Zaraz potem jednak dostał od niego poszczególne wytyczne, które dotyczyły zadania. Hongkong, aukcje i licytacje. Ciekawe miejsce, zwłaszcza dla Robbinsa, który za dużo nie podróżuje. To będzie także miła alternatywa od tego, co go czekało.
I tutaj nagle doszły do niego lekkie obawy. Zwłaszcza że wiadomo, co najczęściej czynią złodzieje, żeby przetrwać – kłamią. A z tym niestety był problem, gdyż jak wcześniej się okazało, kontakt z Shapeshifterem był bardzo nieowocny dla Parkera. Oprócz trucizny z samego węża – bo oczywiście musiał go tknąć – była też klątwa Pinokia, która za każde kłamstwo wydłużała nos Parkera. I dlatego też pełen obaw o pomyślność zadania, Parker dotknął swojego nosa i nieco mniej entuzjastycznym tonem powiedział do przedstawiciela organizacji. — Idealne dla mnie warunki, nie powiem. W sumie to genialne jednak mam pewne obawy, które cóż... będę musiał skontaktować z kimś bardziej doświadczonym w tej sprawie niż wy. Jednak moje pytanie brzmi – czy macie u siebie kogoś, kto posługuje się magią albo... zdejmuje klątwy? Mam do niego sprawę, a to może utrudnić naszą misję. Oprócz tego to już są jakieś takie moje zabezpieczenia... — I tutaj Parker poprosił mężczyznę o jakąś kartkę i długopis. Gdyby długopis trafił do jego dłoni, zacząłby skrobać wyraźnie na papierze pewne potrzebne rzeczy. W sytuacji, kiedy jednak nie dostałby potrzebnych mu materiałów, zaczął mówić na głos. — Potrzebuję od was zabezpieczenia w postaci transportu, ale to oczywiste. Oprócz tego proszę mi podać jakieś jedzenie, w końcu długi czas już nie jadłem, a na głodnego nie pracuję. Może być nawet coś bardzo skromnego, posłuszny sługa nie gardzi tym, co ze stołu da mu pan. Ale wracając do dalszej rozmowy, trzeba mi jeszcze rzeczy dających mi szybsze ulotnienie się z miejsca, gdyby jednak coś skisło. A dodatkowo jeszcze podstawowy sprzęt do włamań. Wygoglujecie sobie w internecie to będziecie wiedzieć o co chodzi, prawda? Najlepsze narzędzia są i tak na czarnym rynku, ale jeśli macie swoich ludzi od tego to spokojnie. No i jeszcze feralna sprawa... potrzebuję swojej szaty. A wiem, że wy ją przetrzymujecie. Jeśli mi ją dacie to spokojnie sobie poradzę. Możecie dać mi znowu jakiś czip czy obręcz na nogę, tylko proszę, zero wstrzykiwania, bo dostaję od tego migreny. To jak? Mogę na was liczyć tak, jak wy liczycie na mnie? — Parker uśmiechnął się teraz wyraźniej do znajdujących się w pomieszczeniu ludzi.

Kiedy tylko kartka powędrowała bezpośrednio do rąk mężczyzny, Parker uśmiechnął się do niego. Widać, że gra już powoli zaczynała się. Z jednej strony on nie mógł pozwolić sobie na zaniechanie misji, bo to skończy się powrotem do koja, z drugiej strony oni też nie mogli pozwolić sobie na to, żeby Parker im się ulotnił. Dlatego taka misja będzie zarówno sprawdzianem, że wyjdzie z tego cało. A skoro już o posiłku mowa to dlaczego miałby schudnąć? Przecież nadal przeciska się między różnymi ciasnymi zakątkami w zastraszającym tempie, chociaż... nah, jednak nadal to jeszcze potrafi, patrząc na to, że właśnie teraz pociągnął za jedną z małych fałdek na brzuchu. Oczywiście bez wglądu ze strony reszty.
Na wszystkie inne polecenia przytaknął jedynie, oczekując jedynie zdjęcia klątwy. - Zróbmy to. Miejmy to za sobą.

— Ciemność, widzę ciemność. Ratunku, czy ja jeszcze coś widzę? — zażartował rzezimieszek patrząc tak naprawdę jedynie w pustkę, której był świadkiem na własne oczy. Tak, nic nie widział. Ręce skute. Co mógł jedynie zrobić? A no mówić, bo przecież nie zatkali mu czymś usta. I oby tak pozostało. To jedyna jeszcze namiastka wolności w obecnej chwili jaka przyszła mu na pomoc. Hood zatem szedł w cierpliwości mając nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek uda mu się ujrzeć światło dzienne. Jeśli nie rozmyślą się oczywiście osoby z którymi będzie mu dane pracować. W pewnym momencie został już doprowadzony pod swoją celę, gdzie miał upływać dalszy czas oczekiwań na efekty jego żądań lub działań. W międzyczasie włączył telewizor, wpatrując się na to co jest na kanałach. Houston. Houston. O, tutaj też Houston. Cała telewizja była oczywiście zalana informacjami na temat tego, że inwazja obcych nawiedziła ziemię. Dla Parkera była to zwykła nuda, bo nie dotyczyła jego, nie dotykała osobiście jego i nie ingerowała w to, co zamierzał czynić. Niech inni, lepiej doświadczeni od niego ludzie się tym przejmują. Pfft. Wyłączając telewizję Hood położył się na swoim łóżku, podpierając swoimi dłońmi głowę jako prowizoryczny podgłówek i przymykając oczy oddał się drzemce. Po godzinie dziewiętnastej został jednak przebudzony przez przynoszących mu jedzenie agentów lub klawiszy – nie widział ich swoją drogą. Jedzenie było zawsze takie samo. Dobrze kaloryczne, ale niezbyt do końca smakowite. Ciężkie kawałki mięsa do zgryzienia sprawiły tylko, że Robbins w połowie jedzenia po prostu przestał. Odstawił na stolik swoje jedzenie i... czekał dalej. W sumie nie musiał nawet liczyć za dużo, bo po kilkunastu minutach do celi weszła czarnoskóra kobieta, która według Hooda wyglądała na przyzwoitą. A może po prostu tak bardzo brakowało mu już fizycznego kontaktu z kobietą? Kto wie. Ech, tęsknię za tobą Masque. Kiedy tylko kobieta się odezwała, Hood po prostu nie mógł się powstrzymać od żartu. — Noo... Przyszedł Dżepetto, zaczął strugać mi kłamliwy nosek i tak pozostało do teraz. — Powiedział Hood, który zaraz potem słysząc jak jedynie w powietrzu bzyczy mucha, postanowił przerwać krępującą ciszę. — To ja zademonstruję. To jest dla mnie idealne miejsce, cieszę się, że zostałem tutaj osadzony, a najbardziej na świecie kocham swoją celę. — A po tym jak kłamstwo zostało wypowiedziane, Hood uśmiechnął się po tym jak nos lekko wydłużył się. — To co? Jeszcze kiedyś będę umiał kłamać?

— Ech, rozumiem. To może zacznę od początku... — Hood chciał mieć ten problem już za sobą, dlatego też wskazał kobiecie miejsce, gdzie mogła usiąść. Za pierwszym razem nie chciał nic mówić, ale patrząc na to w jakiej teraz sytuacji się znalazł, postanowił mówić. Oczywiście mówił to w taki sposób, żeby kobieta miała jedynie wyjaśnioną sytuację ukazania się tej przypadłości magicznej. Zaczął więc od sytuacji spotkania. Pewien mężczyzna, posiadający zdolności magiczne zdenerwował się na to jak postępował wobec niego Hood. Początkowo i sam Parker nie chciał z nim mieć dużo wspólnego, może nawet i lekceważył go. Ale trudna sytuacja z militarną drużyną Thunderbolts sprawiła, że poddenerwowanie całą tą sytuacją dało mu do myślenia tylko tyle, że nie warto było się sprzymierzyć. A potem przybyła kobieta, która odstawiła go właśnie do miejsca w którym się znajduje. Tyle opowiedział samej kobiecie. Zaraz po krótkiej opowieści upił łyk wody ze szklanki. Historia miała w sobie tyle prawdy, że na pewno nos nie miał jak urosnąć. Hood nie kłamał. Bo wtedy każdy by wiedział. Tylko dobrze dobierał słowa. — ... I tak się właśnie kończy moja opowieść. Rozmówca po prostu zaatakował mój najczulszy punkt w charakterze. I teraz odbija się to na mnie w sposób jaki teraz widzisz. Zależy mi na tym, żeby szybko rozwiązać tę sytuację, potem przenieść się do miejsca mojej misji, zrobić co muszę i zniknąć wam sprzed oczu. Tak jak zresztą obiecuje każdy z was tutaj. Pytanie czy dotrzymacie obietnicy, jeśli ja dotrzymam swojej.

— Rozumiem. Czyli nieważne co zamierzam uczynić to moja rola ogranicza się do tego, że muszę wam pomóc. Nie krępuj się, ja mam dużo czasu. Wam jednak ucieka on szybciej. — Z lekko uniesioną w górę lewą brwią Parker przemówił do czarodziejki. Był i tak na jej łasce oraz stojących nad nią innych przedstawicieli rządu lub organizacji. Jakkolwiek nazywali się w tym miejscu. Dla Parkera liczyła się tyko jedna rzecz — uwolnić się stąd. Oznaczało to też granie w grę dyktowaną przez jego tymczasowe szefostwo. W momencie wyjścia kobiety mężczyzna jedynie zastanawiał się czy odzyska to co było mu należne... czy może jest to zwykła próba wykiwania go, gdyż wiedzieli na czym mu tak bardzo zależy. Hood nie miał też zbyt dużo czasu na możliwość dowiedzenia się o tym, bo o to zaraz znowu weszła do pomieszczenia osoba zdolna do uwolnienia go od tego przekleństwa. Uwagę Hooda skusił najbardziej medalion na widok którego miał już w głowie pomysły ile mógłby być wart lub jakie najciekawsze zdolności mógłby posiadać. Taka błyskotka na pewno nie była noszona przez kobietę tylko dlatego, żeby pochwalić się nią czy "szpanować" na lewo i prawo. Oprócz tego tajemnicza sakiewka, która pojawiła się w jej dłoni spowodowała, że Parker miał złe przeczucia co do tej procedury. Jednak, cóż... nie patrzy się komuś w ręce, jeśli daje ci lemoniadę. Czy jakoś tak. Tak czy siak — crimelord stanął na wprost kobiety, wpatrując się na nią. Kiedy tylko zaczęła chodzić z pyłem oraz wypowiadać różnego rodzaju słowa w nieznanym mu dotąd języku, znowu miał jakieś wątpliwości. Chociaż nie, można to było nazwać bardziej obawami — Czy to na pewno zadziała? Bo wiesz, wszystkie te rytuały to ja ju... Khu-khu... — Pył, który pojawił się przed jego twarzą dostawał się także do ust, co powodowało niekontrolowany kaszel. Kiedy jednak cała sekwencja haseł, ruchów, gestów czy innych poczynań została już kończona jedynie co Parker zauważył to znowu widoczną celę oraz stojącą kobietę. A potem hasło demonstracji. — Cieszę się, że siedzę w tej celi... — Czy nos się wydłuży? Może czary nie zadziałały lub co gorsze pogorszyły stan wcześniejszy? Hood nie był do końca pewien tego co się może stać. Czas powinien pokazać.

Mężczyzna skłamał i zgodnie z oczekiwaniami stało się coś... Właściwie to nic się nie stało. W tym dobrym sensie, czyli jego nos nie wydłużył się nawet o milimetr. Klątwa została zdjęta, tak jak obiecywała kobieta. Agencja dotrzymała już więc jednej części zawartej przez nich umowy, oczekiwania wobec Hooda będą teraz jeszcze większe.
- Zadowolony? – spytała przyglądając się rezultatom swojej magii. – Nie powinieneś mieć już z tym żadnych problemów. Dopóki kolejna osoba nie postanowi, że ta przypadłość niezwykle do ciebie pasuje i znów zdecyduje się rzucić na ciebie tę lub podobną klątwę. – była zadowolona z osiągniętego efektu, nawet jeśli samo zadanie nie należało do szczególnie wymagających. Wtem drzwi celi znów się otworzyły, a do środka wszedł agent, z którym Parker wcześniej doszedł do porozumienia w sprawie warunków, na podstawie których uda mu się uniknąć o wiele gorszej kary. Wręczył Hoodowi wypełnioną po brzegi torbę podróżną, a po krótkiej chwili wyciągnął także dużą kopertę.
- W środku znajdują się między innymi twoje nowe dokumenty. Na czas zadania nazywasz się Scott Marshall, na co dzień jesteś właścicielem szeregu firm zajmujących się szeroko pojętymi sprawami bezpieczeństwa. To oczywiście tylko przykrywka dla twoich prawdziwych interesów, tych niekoniecznie zgodnych z prawem. Reszty dowiesz się już na miejscu z zawartości koperty. W związku z twoją nową tożsamością pozwoliłem sobie poprosić agentkę Peters o nałożenie na ciebie prostego zaklęcia, dzięki któremu nikt nie władający magią lub nie posiadający zdolności przejrzenia iluzji nie rozpozna w tobie Parkera Robbinsa. Zakładamy, że w gronie kupców może być ktoś znający twoją obecną historię, a nie chcemy przecież, żeby przez głupi przypadek wszystko poszło na marne. Stąd podjęte przez nas środki bezpieczeństwa. – odwrócił się do niego plecami i ruszył w stronę wyjścia. Będąc już prawie poza celą rzucił jeszcze tylko: - Liczymy na szybkie rezultaty.
Po wyjściu mężczyzny do środka wszedł jeden z niższych rangą agentów i położył na łóżku starannie przygotowany zestaw ubrań.
- Dam ci chwilę, żebyś się przebrał, a później przeniosę na piętrowy parking w okolicach hotelu. Zrobiliśmy dla ciebie rezerwację. – stwierdziła Peters wychodząc razem z towarzyszem, tym samym pozostawiając Robbinsa samego. Wróciła po jakichś kilkunastu minutach. – Gotowy? – i nie czekając na odpowiedź gestem dłoni po środku celi otworzyła portal prowadzący do ustalonego wcześniej miejsca w Hong Kongu. Po drugiej stronie widać było szarego Bentleya Benteygę z otwartymi tylnymi drzwiami  - Nasz człowiek zawiezie cię pod samo wejście. Niestety jego angielski nie jest najlepszy, nie kłopocz się więc z ewentualną rozmową. Po prostu wejdź do auta i wczuj się w rolę. Powodzenia. – rzuciła na odchodne. Gdy Hood przeszedł przez portal, ten natychmiast zamknął się za jego plecami.


[zt -> „Kowloon Shangri-La” Hotel -> KLIK]