Kopalnia Roxxon Energy Corporation w stanie Kolorado

First topic message reminder :


Niewielka placówka wydobywcza światowego koncernu Roxxon Energy Corporation. Jest stosunkowo nowa, bo prace wydobywcze trwają tam od niecałego roku. Usytuowanie kopalni w bliskim sąsiedztwie Gór Skalistych czyni z niej odosobnione miejsce z niełatwym dostępem z zewnątrz. Wszelacy goście biznesowi i pracownicy muszą pokonać długą, krętą i wąską drogę marnej jakości, wijącą się między górami. Stali pracownicy oczywiście nie muszą robić tego często, bo kompleks zawiera wszystkie udogodnienia niezbędne do życia na miejscu.
Oczywiście osoby niepowołane nie mają wstępu na teren, a dostępu na obszar kompleksu broni grupa dobrze uzbrojonych strażników.

Prawdę mówiąc, Samantha stawiała przede wszystkim na improwizację. Nie wiedziała, czy to co robiła, jest dobre, ale... Jeśli działało, to chyba tak, nie? Była pomocna... Chociaż w ten sposób. Ciężko to był wszystko zaliczyć do profesjonalnego działania, pomimo iż kontrolowała swoją moc w nie najgorszy sposób... A przynajmniej tak to wyglądało w jej oczach.
Póki co działało, więc... Nie przerywała tego schematu ataku.
Chociaż jak wszyscy spojrzeli tak na nią, odczuła lekkie zawahanie. Etto... I co ja mam właściwie teraz z tym zrobić?
- Nie jestem pewna, ale jeśli nie mają zdolności nauki lub zaprogramowanego, by strzelać na ślepo, to powinno zadziałać - odpowiedziała jedynie na to i wzruszyła ramionami. Tylko kwestia tego, ile zdołam używać tak właściwie tej mocy. Mimo wszystko też się męczę.
- Ale uważajcie. Nie mamy stuprocentowej pewności, że to wystarczy.
Wolała międzyczasie ich uprzedzić... Mimo wszystko uważała, że ciężko będzie uznać, iż to tyle wystarczy. Również powróciła do rozglądania się za kolejnymi rzeczami do zamrożenia. W sumie, zdecydowanie dziwnie mi się patrzy przez ten noktowizor - pomyślała jeszcze.

Jak się okazało, były to jednak takie same maszyny. W pierwszej chwili zwyzywała dowódcę w myślach, ale po chwili logicznego myślenia doszła do wniosku, że jeśli mu zależało na ratunku to raczej by jej nie okłamał co do ilości tych robotów. Widocznie jakaś ich część chowała się gdzieś na późniejszą godzinę, taką jak ta.
Zajmując się robotem, na którym siedziała, poczuła jak pozostałe ją atakują. Ból był w miarę znośny, a mogła uszkodzić tego jednego chociaż. Starała się więc ignorować ataki, wyginając w końcu lufy działek i tym samym unieszkodliwiając maszynę. Plusem całej tej sytuacji był fakt, że ludzie, którzy od tych kul by zginęli, mogli sobie spokojnie przebiec bokiem. Napastnicy skoncentrowali się chwilowo na niej, więc inni byli w miarę bezpieczni. Pozostawało mieć nadzieję, że uda się im zrobić to co mieli do wykonania.
Dziewczyna nie miała zbytnio czasu na rozglądanie się, gdzie byli inni i co robili. Słyszała strzały z każdej strony, co było jakąś dobrą informacją. Nawet jeśli nie wszyscy, to inni jeszcze żyli i bronili się lub atakowali roboty. Zaczęła się podnosić powoli z robota, gdy te pozostałe były zajęte decydowaniem kogo atakować. Ból, który przeszył jej nogę sprawił, że ugięła ją w kolanie z sykiem kiedy przez jej ciało przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Po spojrzeniu w dół zauważyła paralizator na miejscu jednego z działek. Zamiast drugiego była gumowa maczuga? No to miała bardzo nieprzyjemną niespodziankę.
Na słowa, które ktoś krzyknął w jej stronę, dziewczyna się nieznacznie skrzywiła. Łatwo powiedzieć, teraz, gdy maszyny odkryły jej słabość. Z drugiej strony, z napięciem w paralizatorach nie ma co się dziwić. Zwykły nie zrobiłby na niej najmniejszego wrażenia. Właściciel kopalni powinien zostać oskarżony o trzymanie śmiercionośnej broni do pilnowania pracowników. Musiał naprawdę być nienormalny. Przechyliła się lekko, by cały ciężar ciała oprzeć na wolnej nodze. Dłoniami zaparła się o drugą broń robota i szarpnęła nogą by się uwolnić. Nie mogła pozwolić, by inne roboty zrobiły to samo. Wtedy już na pewno będzie po niej. Chciała więc odsunąć się od tego konkretnego paralizatora i w jakiś sposób wyminąć powalonego robota tak, by móc go pchnąć na pozostałe i w ten sposób je spowolnić. Wtedy pozostawała jej tylko ucieczka, nic innego nie mogła zrobić w obecnym stanie.

Na początku nie było jej łatwo wykorzystywać to rozwiązanie wobec przeciwników, jakim były działa. Odnalezienie celu wzrokiem i skupienie się zajmowało pewien kawałek czasu, dlatego też przez ten moment mogła zostać ranna lub coś. Jednakże na szczęście dla niej nic takiego nie miało miejsca, a ona przyzwyczajała się do takiej formy używania umiejętności, co sprawiło, że wraz z przemierzaną trasą, szło jej coraz to lepiej.
Jednak nie wszystko toczyło się tak jak chciało... Pojawili się ranni. Na dodatek jednym z nich była Alice... Miała nadzieję, że nic poważnego nie było i szybko się wyleczy. No i nie była właściwie pewna, co z pierwszą grupą. Oby wszystko się skończyło dobrze... Mogła jedynie tutaj próbować jakoś pomóc. Przynajmniej tyle mogę...
W końcu jednak dotarli na miejsce, a dziewczyna zyskała możliwość odetchnięcia na ten moment. Potarła policzek, lekko się krzywiąc. Będąc w tym pomieszczeniu... Po prostu nie wiedziała, na czym skupić swój wzrok. Dlatego też przez chwilkę obserwowała najemników, zanim ruszyła się i zbliżyła do technika, by zobaczyć, co robił dokładniej. Słyszę ludzi - międzyczasie rozejrzała się, by zlokalizować źródło dźwięku. - Jest ich więcej? Dobrze... Przynajmniej wiadomo, że przeżyli...
Gdy ponownie się skupiła na działaniach Martina, zmarszczyła nieco brwi, widząc... Napis. Chwila... - prawdę mówiąc potrzebowała parę sekund, by rozszyfrować, co było tam napisane. - "Kill me?"
- Jest szansa, że to jest jakiś wirus? - spytała się go międzyczasie. - Albo jakiś program aktywujący się w momencie, gdy wykona się jakieś działanie? - zauważając, że powróciło światło, zdjęła ostrożnie noktowizor i przetarła oczy.
- Właściwie, co z pierwszą grupą? - dorzuciła do tej puli kolejne pytanie. Martwiła się o nich, ale nie czuła, że mogłaby teraz coś sama zrobić. Dlatego chciała pozostać tutaj i przynajmniej im pomóc... Chociaż...
Pozostawiła na moment Martina, po czym podeszła do najbliższego uwolnionego technika.
- Jako się skończyło, że zostaliście tam zamknięci? - zadała pytanie.

Ava rozejrzała się dookoła kiedy wreszcie udało się jej uwolnić nogę, od razu poczuła się o wiele lepiej kiedy prąd przestał przebiegać przez jej ciało. Tyle, że pozostałe roboty również miały już przygotowane paralizatory. I choć była niska to jednak wyminiecie robotów mogło być dla niej sporym problemem.
Na szczęście na pomoc przyszli jej najemnicy. Jednak nie myśleli tylko o sobie, pamiętali o niej. I choć ich kule niewiele robiły robotom to wyraźnie wprowadziły ich w lekki zamotanie. Dziewczyna mogła wykorzystać tą chwilę i szybko ominąć maszyny, biegnąc w stronę magazynu. Ignorowała strzały robotów, myśląc już tylko o tym, by dobiec na miejsce i mieć choć chwilę spokoju. Czasem żałowała, że jej regeneracja nie wpływała również na zmęczenie. Dziewczyna znowu była wykończona. Na szczęście cały czas w jednym kawałku, więc nie było aż tak źle.
Nie potrzebowała sporej pomocy, była w stanie iść o własnych siłach, ale taka pomoc od dwóch facetów na pewno była sporą ulgą dla jej nóg. W ten sposób dotarła w pobliże dowódcy i opadła na podłogę, siadając na niej z ulgą. Jej nogi szczególnie potrzebowały chwili odpoczynku na zagojenie ran. Wiedziała, że szybko jej regeneracja nie wyleczy jej do stanu idealnego, ale wystarczyło jej, by odzyskała większą sprawność i znowu będzie mogła wkroczyć do akcji. Powoli zaczynała mieć dość. Gdyby nie te paralizatory to rozprawiłaby się z robotami w tradycyjny sposób. Niestety nie było to takie proste.
Jej spojrzenie spoczęło na dowódcy. Słuchała jego planu. Planu, który brzmiał bardzo sensownie. Takie EMP mogło rozwalić wszystkie roboty za jednym zamachem. Jeśli tylko wszystkie będą w miarę w jednym miejscu.
- Jasne. Muszę tylko wiedzieć jak działa to całe EMP. Czy to ma jakiś zapalnik opóźniający? Czy od razu pójdzie wiązka, która powali roboty? Jaki jest zasięg tego EMP? - dziewczyna nie znała się na takich bajerach jak te granaty EMP. Wiedziała jedynie, że rozwalały elektrykę, więc i roboty padną skoro kilka już im się udało powalić. Musiała więc dopytać o parę szczegółów. Już raz, dosłownie przed chwilą została otoczona przez roboty, które miały zamiar wykończyć ją paralizatorami. Mogłaby ponownie dać się otoczyć i wtedy użyć granatu. To powinno zadziałać. Maszyny chyba nieźle się na nią denerwowały, bo ledwo były w stanie ją skrzywdzić. To na pewno działało na jej korzyść.
Po otrzymaniu odpowiednich instrukcji dziewczyna postanowiła wcielić swój plan w życie. O ile oczywiście szczegóły na temat EMP sprawiały, że jej plan mógł się udać. Pobiegać trochę wte i we wte, zdenerwować roboty, zmusić je do otoczenia jej, a następnie użyć granatu, by wszystkie je powalić na ziemię. W ten sposób zostaną wyłączone i będą bezpieczniejsi. Przedtem jednak rozejrzała się po magazynie w poszukiwaniu czegoś co by się jej mogło przydać. Metalowa broń nie byłaby najlepszym wyborem. Maszyny wydawały się być inteligentne i mogłyby użyć paralizatora, a wtedy prąd by ją dosięgnął. Pozostawało jej więc wybrać coś w miarę dużego, z drewnianą rączką. Jeśli nie znalazła nic większego od kilofa to właśnie na niego padł wybór. Drewno nie przewodziło prądu, więc na odległość powinna być bezpieczna. Nie liczyła na uszkodzenie robotów kilofem, raczej nie było na to większych szans. Chodziło tylko o to by miała coś, czym mogłaby wymachiwać.

Zamilkła, trawiąc jego słowa i zarazem starając się je zrozumieć na swój sposób. Odporne, ale jednak jakiś wirus się przedostał... Albo wirus jest bardziej skomplikowany... Nie. Gdyby tak było, nie zdołałby go przecież ujarzmić... Prawda? A tak przynajmniej mi się wydaje... Chyba, że...
- Jaka jest szansa, że wirus został wprowadzony od wewnątrz? Od osoby, która zna się na zabezpieczeniach tej firmy? - spytała się mężczyzny z nutką ciekawości w głosie. Miała tą cichą nadzieję, że naświetli jej lepiej tą sytuację i pozwoli zrozumieć, czy jej tok rozumowania był dobry. W tym przypadku przede wszystkim stawiała na własną wyobraźnię.
Wzruszyła lekko ramionami.
- Może i tak. Taki głupi żart ze strony winowajcy - dodała do jego słów. - Z pewnością... Bo co innego? - chciała go również przekonać, bo przez chwilkę wydawało jej się, że nie był pewny własnych słów. No, a co może być lepsze niż nastolatka, która potwierdzi jego słowa? Może przynajmniej poczuje się lepiej, że ktoś na swój sposób podziwiał ową pracę. - I dzięki. Chwila odpoczynku zawsze się przyda - uśmiechnęła się do niego łagodnie, zanim odsunęła się i dała mu spokój na ten moment.
Pozostawało ino - oprócz zamartwiania się o stan Alice i tym, co się dzieje z Avą - to, by zaspokoić własną ciekawość. Lekko przekrzywiła głowę, wsłuchując się w słowa zagadanego technika.
- Przychodzi coś Panu na myśl, coś, co by wyjaśniło takie zachowanie? Może coś przed tą "akcją" wydało się nietypowego, niespotykanego na co dzień tutaj? - spytała się go. Prawdę mówiąc... Uważała, że to co usłyszała, było dziwaczne i zarazem samo w sobie straszne. Nadal mam wrażenie, że to osoba z "wewnątrz". Albo ktoś zbyt dobrze obeznany... Ale jeśli dobrze pamiętam, jakoś ta firma specjalnie nie jest otwarta na kontakty z światem... Eh. Serio nie wiem. To jedynie moje rozmyślania, ale ile w tym będzie naprawdę prawdy...? - westchnęła w duchu.
Zamrugała oczami, słysząc słowa ze strony Martina i kiwnęła głową.
- Tak właściwie, czy to już są wszyscy pracownicy z tej kopalni? - spytała się jeszcze.

Dziewczyna uważnie słuchała dowódcy, oglądając ładunek EMP i zapamiętując instrukcje. Faktycznie z jej moc nie musiała się martwić o to, że coś się jej stanie i spokojnie mogła go trzymać w ręce.
Plan więc wydawał się dosyć prosty. Dokładnie go sobie zaplanowała w głowie i czuła, że powinno się jej udać. Wiedziała już całkiem sporo na temat tych robotów. Da sobie z nimi radę. Nie przewidziała jednak, że te będą w stanie tak szybko się dostać do magazynu. Sądziła, że drzwi do niego będą wytrzymalsze, ale niestety przeliczyła się. Kiedy drzwi zostały wyrwane i upadły na podłogę, Ava zauważyła robota stającego w wejściu. Za nim zauważyła również pozostałe. Jej plan, który miał zacząć się od poszukania broni okazał się już niepotrzebny. Zostawiła sobie przeglądanie zawartości pomieszczenia, bo nic poza granatem nie było jej w tej chwili potrzebne i raczej nic innego jej nie pomoże.
Zapewne miałaby trochę czasu dla siebie, ale maszyny od razu zaczęły atak, a najemnicy niestety nie posiadali jej odporności. Niby mogli się chować i kryć, ale w każdej chwili któryś z nich mógł dostać. Nie chciała ryzykować kolejnych ofiar. Dlatego szybko podjęła decyzję o tym aby skoczyć do przodu i jak najszybciej uruchomić EMP. Zajęło to chwilę, a przez tą chwilę odczuła kolejne dawki prądu, wycelowane w nią. Na szczęście tym razem porażenie trwało krótko. Maszyny padły od impulsu, a ostatnim robotem zajęli się inni ludzie. Wreszcie mieli spokój i mogli ruszyć dalej. Tego chyba nikomu nie trzeba było mówić. Mutantka ruszyła razem z grupą, powoli się regenerując z nowych obrażeń.
W końcu dotarli do pomieszczenia, w którym znajdowała się druga grupa, mająca za zadanie zająć się komputerami. Ava weszła do środka, rozglądając się niezbyt uważnie dookoła, idąc przed siebie. Nieszczególnie zwracała uwagę na to co się działa dookoła. Chciała usiąść i odpocząć. Jednak coś ją przed tym powstrzymało. Znajomo brzmiący głos. Brunetka obróciła głowę i wtedy zauważyła z kim Sammy rozmawiała. Na jej twarzy szybko pojawił się uśmiech.
- Wujek! - w tej chwili już nie interesowała się tym, że dookoła była masa ludzi. Mężczyzna żył i to było najważniejsze. Niewiele więc myśląc nad tym co robi, dziewczyna rzuciła się mu na szyję, by móc go wyściskać.

Zdecydowanie to jest... Dziwne. - pomyślała dziewczyna. - Mimo wszystko, to raczej nie do mnie powinno należeć dowiedzenie się prawdy. To sprawa wewnętrzna tutaj... O ile właściwie będą szukać winowajcy. Ale nie... Raczej będą dociekać co i jak... Chyba. Aww! Nie jestem nawet tego pewna - nie wiedziała nawet czemu tak właściwie zaprzątała sobie tym głowę. Mimo wszystko, ciężko było nie zastanawiać się nad tym wszystkim, nawet jeśli teoretycznie nie powinna. Zdecydowanie jednak stwierdziła po chwili, że i tak nie warto, bo szansa na dowiedzenie się prawdy była niska.
Uśmiechnęła się jeszcze raz do niego i odeszła.
Nie poznała wiele tutaj osób, by móc stwierdzić, jaki dokładnie panował nastrój w tej firmie zazwyczaj. Chociaż sam chłopak wydawał się jej być bardzo radosny jak na to miejsce. Może kwestia charakteru? - pomyślała jedynie.
No, pozostawało wypytywanie się...! Albo ewentualnie próba tego. Sama Sammy wzruszyła lekko ramionami na jego pytanie, ale nie dodała nic więcej. Ciężko nie zauważyć, patrząc na to wszystko, co się tutaj dzieje. Wtedy właśnie zobaczyła, że przybyła druga grupa. Skinęła głową na ich widok, lecz nie ukazywała radości tako jakiej - to trochę zawstydzające było według niej. Z drugiej strony... Jest mniej osób... Czyli nie każdemu się udało...
Zamrugała oczami, ponownie skupiając swoją uwagę na rozmówcy.
- Rozumiem - odpowiedziała mu. Eh. I reszta pytań ominięta szeroooookim łukiem. Super. Mimo wszystko, ta jedna odpowiedź sprawiała, że poczuła ukłucie niepokoju. Zastanawiała się zarazem, czy skoro to nie wszyscy... To gdzie właściwie reszta osób będzie się znajdowała?
Nim jednak coś jeszcze przyszło jej na myśl, by powiedzieć lub zapytać, zobaczyła, że Ava nagle rzuca się na mężczyznę. Na twarzy nastolatki odmalowało się zaskoczenie, po czym zrozumiała, że kobieta przytula go.
- Dziękuję za pomoc. Nie będę już przeszkadzać - powiedziała, uśmiechając się łagodnie. Skinęła głową, po czym odsunęła się, by nie przeszkadzać im. Prawdę mówiąc nie wiem, co powinnam zrobić - z takimi myślami zbliżyła się do miejsca, gdzie leżała Alice i skupiła na niej swoje spojrzenie. Usiadła obok niej, po czym spojrzała na Martina.
- Zmienić cię? - spytała się go. Martwiła się o towarzyszkę i niezbyt to teraz ukrywała.

Wyściskała wujka porządnie, mając chwilę na okazanie swojej radości. W końcu już zaczynała się martwić, że ten nie przeżył i będzie musiała go pomścić. Życie jednak ją zaskoczyło.
- Jak to co? Usłyszałam co się stało tutaj i od razu przyleciałam pierwszym lepszym samolotem. - odpowiedziała na jego pytanie, tłumacząc swoją obecność. Zapewne gdyby nie posiadała swoich mocy to by jej tu nie było. Wiedziałaby, że nie jest w stanie nic zrobić i pozostawałoby jej tylko się modlić o bezpieczeństwo wujka i kuzyna. Mając jednak możliwość pomocy temu miejscu nie mogła po prostu bezczynnie czekać na to, co się wydarzy. Miałaby w takim przypadku wyrzuty sumienia.
Jak tylko kapitan do nich podszedł, Ava puściła wujka i odsunęła się od niego. Skinęła aby lekko głową na jego słowa. Chwilę patrzała, gdzie dwaj mężczyźni odchodzą na prywatną rozmowę, po czym się rozejrzała po pomieszczeniu, szukając wzrokiem swoich towarzyszek. W końcu wypatrzyła Sammy i nieprzytomną Alice. Świetnie, nieprzytomny medyk. Już gorzej im się nie mogło trafić. Podeszła do dziewczyn, zaraz też zerkając na młodego najemnika, który skierował swoje pytanie do Sammy. Przyjaciółki, dobre sobie.
- Że się tak wtrącę. Ja ich nie znam, nie wiem skąd się tu wzięły i dlaczego. - odezwała się, stając obok nastolatki i parząc na najemnika. Kłamanie, że się znają nie miałoby żadnego sensu. Lepiej powiedzieć prawdę. Ona sama się tutaj wybierała, by odnaleźć wujka. Nie miała za to pojęcia dlaczego Sammy i Alice się tu wybrały. Może to dobry moment, by wszystkiego się dowiedzieć.

Zdecydowała się im nie przeszkadzać w tej nieco słodkiej scenie, więc... Po prostu podeszła do miejsca, gdzie znajdowała się osoba, którą znała. Nawet jeśli nie było szans, by z nią porozmawiać. Oby się niedługo wybudziła... Raczej nie mogła zrobić nic więcej, patrząc na to... że po prostu nie wiedziała co. Więc pozostawało jedynie... Nie. Nawet nie wiedziała co pozostało.
Uśmiechnęła się lekko do Martina, po czym pokiwała głową. Nie dodała od siebie nic, po prostu przyjrzała się temu co zrobiła, by potem nie popełnić błędu przy wykonywaniu tego zadania. Nie chciała narobić szkód, nawet jeśli to byłaby jedynie kwestia przypadku.
Mimo wszystko jej zadanie dość szybko zakończyło się wraz z przybyciem lekarza. Oddała mu "opiekę" nad Alice. Przeciągnęła się delikatnie. Prawdę mówiąc, ciężko zdecydowanie odwrócić swoje myśli od zastanawiania się nad dalszymi posunięciami... Nie wiem, co powinnam zrobić - westchnęła cicho. - Samotnie zdecydowanie źle podejmuje się decyzje.
- Niespecjalnie - odparła mu. Przecież nie przyzna się kiedy poznała Alice. Mimo wszystko... To zdecydowanie był krótki czas, by móc nazywać się "przyjaciółkami". No i usłyszała słowa Avy, co sprawiło, że przewróciła oczami.
- I tak, Avę poznałyśmy dopiero tutaj - potwierdziła jej słowa. Jednak... Nie dodała nic więcej. Jeśli ktoś myślał, że nagle z łzami w oczach zacznie opowiadać historię swojego życia, to mógł się grubo przeliczyć.
- Jaka jest szansa, że szybko się wybudzi? - spytała się medyka. Nie była osobą chętną do opowiadania o czymkolwiek związanego z jej osobą. No i prawdę mówiąc nadal jej umysł obracał się wokół tematów powiązanych z najbliższą przyszłością.

- Nie mogłeś wiedzieć. - odpowiedziała chłopakowi. Faktycznie ich wspólna wędrówka mogła wyglądać, jakby wszystkie trzy dziewczyny doskonale się znały od dawna. Tak jednak nie było - Ja chciałam po prostu uratować wujka. - wytłumaczyła mu krótko.
Jak tylko dowódca i jej wujek wyszli z tego drugiego pomieszczenia, dziewczyna pd razu skierowała się w stronę członka rodziny, by przebywać blisko niego. Wystarczyło okazywania radości i szczęścia, ale mimo wszystko chciała być obok. W końcu tylko czasu go szukała i już nawet zaczynała tracić nadzieję, że go odnajdzie. Żywego.
Skierowała swoje spojrzenie na drugiego mężczyznę kiedy ten klasnął w dłonie i zaczął im tłumaczyć prawdziwą sytuację Roxxon. No nareszcie zdecydował się podzielić z nimi prawdą. Jeśli chodzi o złoża to nie wiedziała jak wygląda sytuacja kopalni, nigdy ją takie rzeczy nie interesowały. Widocznie jednak była to ważna informacja. Dowódca po kolei przechodził od jednego faktu do drugiego, by wreszcie powiedzieć o tym najważniejszym.
Poszukiwania artefaktu. Głupim ludziom zachciało się bawić z czymś nieznanym. Kosmicznym lub po prostu magicznym. Sytuacja brzmiała jak wyjęta z taniego horroru lub filmu science fiction. Właśnie przed takimi sytuacjami te wszystkie filmy i książki ostrzegały ludzi. Nie baw się z nieznanym, bo źle skończysz. Patrząc na to co się działo obstawiała bardziej na kosmiczny artefakt. Wszystko atakowało i wyganiało ludzi. Maszynki tworzyły kopce o ludzkich sylwetkach. Zdecydowanie to miejsce trzeba zniszczyć, jak tylko się stąd wydostaną.
Kiedy wreszcie dowiedziała się, za ile wyruszają w dalszą podróż, przeciągnęła się i oparła wygodniej o ścianę. Więc ma piętnaście minut na odpoczynek i zregenerowanie się. To wystarczająco dużo, by wróciła całkiem do zdrowia i poczuła się jak nowo narodzona.

Westchnęła cicho i wzruszyła lekko ramionami.
- Nie przejmuj się - zwróciła się do Martina. Nie zdradzały wcześniej jak wyglądała ta sprawa, przez to mogło dojść do nieporozumień. Sammy zastanawiała się teraz też, jak udało im się dogadać i w miarę współpracować, patrząc na okoliczności. No i fakt, że ich znajomość zaczęła się w tym miejscu.
Nie powracała jednak do tej kwestii póki co. Natomiast uwaga nastolatki skupiła się na medyku. Chciała dowiedzieć się, w jakim stanie jest Alice, dlatego też poczuła, że ma trochę szczęścia w momencie, gdy uzyskała odpowiedzieć. Jej spojrzenie spoczywało na mężczyźnie w momencie, gdy wypowiadał się na ów temat. Poczuła przypływ ulgi, gdy dotarło do niej, że stan dziewczyny nie jest najgorszy.
- Dziękuję za udzielenie informacji - powiedziała cicho. Mam nadzieję jednak, ze nie pogorszy się jej. Z tego wszystkiego nie potrafiła odpowiedzieć sobie na kwestię dotyczącą tego, co będzie dalej. Ciągle zaprzątało to jej umysł.
W końcu jednak musiała oderwać się od tego. Nastąpiło to w momencie powrotu obu mężczyzn. Przekierowała na nich uwagę, wysłuchując w milczeniu tego, o czym mówili. Szczerze mówiąc... - tym bardziej ogarnęła ją niepewność. Spojrzała w stronę nieprzytomnej, po czym westchnęła cicho. Nie rozumiem. Chociaż... Obstawiam, że to nie jest coś, co zrozumiałabym z miejsca. Potarła policzek. Tematyka wydawała się być dla niej nowa, jednakże obstawiała, że nie była jedyna. W końcu, jeśli wiedzieliby, z czym mają dokładnie do czynienia, nie doszłoby teraz do tego wszystkiego... Raczej. Brunetka nie umiała dobrze sprecyzować własnego zdania co do owej kwestii. Dlatego też zdecydowała się póki co nie zastanawiać się nad tym bardziej i zarazem jej decyzją było to, by iść dalej. Mimo wszystko mogli się znajdować tam inni, którzy nie mogli się wydostać wyżej.
Koniec końców skończyło się na tym, że kiwnęła lekko głową, gdy zwrócił się do niej i do Avy, po czym usiadła po turecku, by chociaż trochę odetchnąć. Szczerze mówiąc, zazdroszczę im. Sama bym coś zjadła - pomyślała, zerkając na najemników.
Jednakże zamiast siedzieć ciągle w jednym miejscu, westchnęła cicho, stała po około dwóch minutach i podeszła do Avy, siadając około metr od niej i skupiła na niej swoje oczy.
- Co zamierzasz po tym wszystkim zrobić? - zagadała ją cicho, zastanawiając się, czy będzie miała pretensje o to, że nie da jej odpocząć w ciszy.

Ava skierowała swoje spojrzenie na Sammy, gdy ta zadała jej pytanie. Przechyliła lekko głowę, patrząc na nią i chwilę się zastanawiając, po chwili w końcu wzruszyła ramionami.
- Żyć dalej. Mam szkołę, którą muszę ukończyć. Wujek wie o moich mocach, rodzina też. Nie muszę się martwić, że mnie wykopią czy coś. - wytłumaczyła dziewczynie bez skrępowania. Zaraz też podszedł do nich jej wujek, od którego przejęła termos. To nie jedzenie, ale zawsze coś na zapełnienie żołądka. Poza tym, nie była przesadnie głodna. Napiła się trochę herbaty, podając ją również Sammy i jednocześnie słuchając uważnie mężczyzny.
- Nie mam zamiaru mu ufać. Nie rozumiem po co idziemy w dół. Nie lepiej do góry do wyjścia? Chyba tym ludziom życie niemiłe. W dodatku mają rozwalić kopalnię. Nawet ja tego raczej nie przeżyję choć jestem wyjątkowo odporna. Gdybym znała drogę to poszłabym prosto do wyjścia. - przekazała wujkowi swój punkt widzenia. Nie widziała sensu w schodzeniu głębiej. Niech rozwalą kopalnię i zakopią to cholerstwo, cokolwiek to jest.
Kiedy zostało oznajmione, że czas wyruszać w drogę, termos wrócił do Jacoba, a Ava przeciągnęła się. Zaraz też przyjęła noktowizor z wdzięcznością. Zdecydowanie lepiej chociaż trochę widzieć to co miało się dookoła siebie. Bo wychodziło na to, że nie będą używać latarek. Jedyne co miała zamiar zabrać ze sobą dodatkowo to kilof, który planowała już wcześniej użyć, ale nie było do tego okazji. Kto wie czy nie przyda się później.
Gdyby dostała mapę w swoje ręce to ruszyłaby w stronę wyjścia zamiast wlec się za resztą w dół. Niestety teraz nie miała wyjścia. Szła więc ostrożnie razem z resztą grupy przez wąski korytarz, schodząc coraz niżej. Kilka pięter chyba oznaczało siedem czy osiem, a nie dwa lub trzy, bo szli i szli. W końcu dotarli do jakichś drzwi, które chyba były zamknięte. Na szczęście już po chwili jeden z techników je otworzył. Kiedy dotarła bliżej nich, jej oczom ukazało się pomieszczenie jak żywcem wyciągnięte z jakiegoś filmu o starożytności. Komnata pokryta różnymi wzorami, sufit pełen gwiazd. Prawie jak piramida. Super, władują się jakiemuś starożytnemu bóstwu na głowę? Oby filmy nie stały się teraz prawdą. Przyglądała się uważnie wszystkiemu dookoła. Smoki. Takie z bajek? Albo smokokształtni kosmici. Kto wie co to mogło być. Tylko sprzęt laboratoryjny wyraźnie wskazywał, że już wcześniej ludzie tu dotarli.
Scena, która w końcu ukazała się ich oczom tylko upewniła dziewczynę w jej domysłach. Byli w jakiejś świątyni, głęboko pod ziemią. Zapewne jak cała reszta, zauważyła mężczyznę z nożem przy czymś, co jednoznacznie kojarzyło się z ołtarzem. Niestety super prędkości nie miała. Na szczęście dowódca miał broń palną i to wystarczyło, by powstrzymać zahipnotyzowanego gościa przed zabiciem kogoś. Łoskot na chwilę odwrócił jej uwagę. Gdy się obejrzała, zobaczyła, że posągi smoków ożyły i zaczęły biec w ich stronę. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła Ava nie było rzucenie się na żywą rzeźbę. Szatynka pobiegła w przeciwną stronę, tam, gdzie był ołtarz. Z zamiarem zniszczenia go. A gość z nożem? Tym nożem to mógł co najwyżej ją posmyrać, a ona w razie potrzeby mogła mu rękę złamać.

- Brzmi całkiem miło - stwierdziła po wysłuchaniu Avy. - Ciut zazdroszczę - Chwila, co to ja miałam zrobić też po powrocie... Eh. No tak. Ogarnąć szkołę. Trochę tego będzie. W sumie, myślenie o tym teraz to też nie jest zbyt dobry pomysł... - pomyślała jeszcze. Miała jeszcze zamiar się spytać o coś, ale widząc, że podszedł do nich wujek Avy, rozmyśliła się, jedynie słuchając ich.
- Dziękuję - powiedziała w momencie, gdy otrzymała herbatę od Avy. - Dziwne, raczej nie będą chcieli opierać wszystkiego na dwóch dziewczynach - stwierdziła, patrząc na termos. - Nie chcę dać się wykorzystać, ale... Tam też mogą być ludzie, którzy potrzebują pomocy - zdecydowała się napić herbaty, póki jeszcze miała możliwość, lecz zarazem zastanawiała się nad własnymi słowami, jak i nad tymi usłyszanymi... A dokładniej nad tym co będzie, jeśli wszystko się uda i ich zadanie się zakończy. Czy pozwolą im odejść od tak, po tym wszystkim? Oddała termos Avie, nadal myśląc nad tym. Miała wrażenie, że niekoniecznie powinna się nastawiać na to wszystko pozytywnie.
Gdy usłyszała, że już czas ruszać, zrozumiała, że musiała swoje obawy i myśli odłożyć na bok, by skupić się na tym, co miało nastąpić w najbliższej przyszłości. Wstała na obie nogi, przeciągnęła się i rozejrzała. Gdy dotarło do niej, że będą szli bez światła, założyła noktowizor, który miała już wcześniej przy sobie. Pozostawało jedynie ruszyć...
Jednakże Sammy miała okazję zrozumieć, że to wcale nie była krótka trasa. Długo jeszcze? Nie liczyła nawet, ile przebyli, za to ucieszyła się w duchu, gdy okazało się, że to już koniec. Miała wrażenie, że nachodziła się już na jakiś roczny zapas. I to ma być kilka pięter? Chyba mamy różną definicję tego - starała się na moment rozmasować uda, zanim ruszyliby dalej.
Zamrugała oczami, spoglądając na ściany. Dostrzegła smoki pismo, lecz nie umiała tego drugiego rozszyfrować. Odczuła cień niepokoju. Nieznane miejsce pełne tajemnic... Dość ciekawe i zarazem zmuszające do zastanowienia się nad tym, co mogą napotkać w dalszej trasie. Uniosła głowę, rozejrzała się z niepewnością, by potem skupić spojrzenie na trasie przed sobą. Czerwony blask niespecjalnie sprawił, że poczuła się lepiej. Zwykle czerwony oznaczał niebezpieczeństwo...
W końcu jednak dotarli na miejsce. Było tutaj więcej miejsca niż wcześniej, dostrzegła mimochodem, że znajdowały sie tutaj różne rzeczy, których działanie niekoniecznie musiała zrozumieć... Lecz jej uwagę przykuli ludzie. O, jednak jest tutaj wiecej ich. I wyglądają na całych... Teraz trzeba ich tylko wziąć na górę... - teraz uświadomiła sobie, że nie była pewna, jak zdoła wrócić na powierzchnię. Pokręciła nieco głową, obiecując sobie samej, że zastanowi się potem nad ową kwestią. Dotarło do niej wtedy, że ludzie patrzyli się na coś, więc i sama przekierowała tam spojrzenie... I zamrugała oczami, czując lekkie zaskoczenie. Eeee... Świątynia w środku kopalni. To wiele wyjaśnia - nic nie rozumiała. Nie zdążyła dokładniej czegoś więcej zarejestrować, ponieważ usłyszała strzały... A potem dziwne słowa i nagle zostali zaatakowani... Nawet nie wiedziała, jak to nazwać! Bądź co bądź, nie zdecydowała się ruszyć za Avą, a próbować powstrzymać szarżę smoków - w tym przypadku stworzyć lodowy blok przed nimi, by zmusić do spowolnienia tak, by potem przebić ich kolcami. Niekoniecznie w celu pokonania, co unieruchomienia tak, by nie mogły zaatakować najemników. Międzyczasie miała nadzieję, że mężczyźni powstrzymają pozostałych przeciwników, przez fakt, że całą uwagę skupiła na rzeźbach.

Dziewczyna spodziewała się, że zniszczenie ołtarza nie będzie łatwe. Jeden z golemów postanowił ją zaatakować i jej w tym przeszkodzić. Szybko też zanotowała, że dwa pozostałe chroniły dalej tego opętanego gościa. Musiał być kimś bardzo ważnym skoro robiły mu za ochroniarzy.
Chociaż twój był dosyć szybki i zwinny to jednak był olbrzymią kupą gruzu i nie był w stanie dorównać jej, małej i szybkiej, do tego całkiem zwinnej. Kiedy więc zauważyła, że golem wyprowadza na nią cios, Ava przerwała rozwalanie ołtarza i odsunęła się na bok. Tym samym stwór dokończył robotę za nią, za co mu ładnie podziękowała. Kilof został wyrzucony ba bok. Dziewczyna wycelował nim tak, by porządnie go wbić w ścianę.
Obejrzała się do tyłu, by spojrzeć jak wygląda sytuacja. Nie było tragicznie. Sammy coraz lepiej sobie radziła ze swoimi. Lód był idealną bronią na olbrzymie posągi. Może i były w stanie go skruszyć, ale ślizgały się po nim. Smoki więc zostały spowolnione, o ile nie całkiem zatrzymane.
Kolejny cel był dosyć oczywisty. Zbliżyć się do kapłana i powstrzymać go. Widać było, że to on wszystkim steruje. Za wszystko odpowiada. Musiała więc go powstrzymać, oczywiście uważając na golemy. Planowała prześlizgnąć się między nogami jednego z nich, a następnie zerwać fartuch z gościa. Pomalowany w dziwne wzory, być może odgrywał ważną w rolę w całych tych rytuałach. Zabranie noża również było w jej planach. Nie chciała tylko go zabijać.

Syknęła bardzo cicho, widząc, jak jej moc działa na smoczych przeciwników. Niby z jednej strony nie do końca, jak chciała, ale z drugiej odczuwała się nieco pewniej przez to, że nie miało to bezsensownego działania. Usunęła nieskuteczne kolce, po czym postawiła trzy filary z lodu o wysokości około trzech metrów i średnicy wynoszącej metr, przed rzeźbami w momencie, gdy podnosiły się. Postawione filary starała się postawić około pół metra przed i obok smoko-rzeźb - jeśli pozwalało na to samo miejsce. Nie tyle co miało to na celu ich unieruchomić, co spowolnić i zarazem utrudnić swobodne działanie.
- Ej, może znajdziecie coś, coś wyłączy te rzeźby? - rzuciła. - Byłoby mi bardzo miło... - nie oglądała się zbytnio, co robili pozostali. Specjalnie nie było na to czasu. Jej uwaga koncentrowała się tylko i wyłącznie na smoczych rzeźbach, a jej umysł starał się wymyślić cokolwiek więcej, by móc je pokonać.
Czemu w sumie mnie nie dziwi, że lód nie działa? - jeśli tymczasowi przeciwnicy będą próbować skupić się na pozostałych, Sammy będzie starać się im blokować drogę przy pomocy ścian. Również i zamierzała próbować przygwoździć do sufitu, z wykorzystaniem powstających słupów lodów o średnicy półtora metra. Przygryzła dolną wargę, obserwując ich i licząc w duchu, że jednak uda się je "wyłączyć" w jakiś sposób.

Chociaż walka była ciężka to na szczęście mała Ava była dużo szybsza i zwinniejsza od wielkiego golema. Mogła robić uniki choć nie zawsze się jej to udawało. Przynajmniej poznawała nowe sztuczki tych kamiennych stworów. Wiedziała już na co musi uważać przy nich. I wiedziała też, że źródłem tego co się działo dookoła nich był mężczyzna w fartuchu, który poza wyżej wspomnianym fartuchem miał jakiś dziwny klejnot. Zapewne on był źródłem... Tego czegoś co go zahipnotyzowało. Bo mężczyzna zdecydowanie nie był sobą. Coś nim kierowało, tego dziewczyna mogła być pewna na sto procent.
W końcu jednak drugi stwór ją zaskoczył i oberwała dosyć mocno. Na szczęście w jej przypadku oznaczało to tylko odlecenie na kilka metrów. Mimo wszystko nie było to jednak zbyt przyjemne doświadczenie. Poczuła siłę ciosu, nie całą, ale i tak ją zabolało. Szybko pozbierała się z ziemi i potrząsnęła głową, rozglądając się. Jej wzrok padł na najemników, którzy już do niej wreszcie dotarli i zaczęli celować w zahipnotyzowanego naukowca.
Ten jednak nie miał zamiaru się poddać. Golemy zaczęły się rozpadać, by zamienić się w małe tornado, krążące dookoła człowieka. Jednego była pewna. Trzeba to jak najszybciej zatrzymać. Skoro mężczyzna potrzebował czasu to nie można było mu go dać. Ava rozejrzała się za swoją towarzyszką.
- Sammy! Spróbuj zamrozić te wirujące kamienie, trzeba je jakoś powstrzymać! - zawołała do koleżanki, podchodząc na bezpieczną odległość do wirujących kamieni. Gdyby Sam choć na chwilę zmroziła kamienie i je spowolniła Ava mogłaby przebić się do środka i dostać do faceta.

Widziała, że rzeźby nie współpracowały ze sobą, co przyjmowała jako dobrą wiadomość. Im bardziej sobie przeszkadzały, tym większą szansą było to, że wydostanie się z tego miejsca i powrócenie do wcześniejszych działań, zajmie im więcej czasu. Miała ino wewnątrz siebie nadzieję, że rzeczywiście pozostali znajdą sposób na powstrzymanie tego raz na zawsze. Ugh, jakbyście nie mogły po prostu przestać się wiercić. Rany. Uparte rzeźby. Nachmurzyła się mimowolnie, nie zamierzając jednak nadal odpuszczać.
W pewnym momencie do jej uszów dobiegły słowa Avy.
- Chwila, co? - odwróciła się w jej stronę, stawiając przed tym działaniem ścianę - jakieś 40 centymetrów obok ostatnich filarów - zmniejszając smokom możliwość manewru. - Ej, ale ja już mam co robić!
Przygryzła dolną wargę, po czym spojrzała na aktualnych przeciwników, a potem rozejrzała się, sprawdzając gdzie znajdowały się pobliskie osoby.
- Zabieramy się stąd! - zdecydowała się, by zaryzykować i na moment odsunąć się od rzeźb. Chciała pomóc na tyle, ile zdoła Avie, by potem wrócić do powstrzymywania smoków przed atakiem. Mam nadzieję, że nie robię głupoty. - Patrzcie, czy nie wydostają się za szybko. I prosiłabym o uprzedzenie o tym - w najgorszym wypadku zamierzała zaryzykować i na szybko zastawić "pułapki" na owe rzeczy. Albo inaczej - grubą ścianę, by walnęły w nią. Oby nie wyskoczyły nagle ze zdolnością nauki.
Gdy znalazła się wystarczająco blisko, by widzieć wcześniej wspomniane kamienie, jak również i móc bardziej efektywniej użyć moc lodu... Przełknęła ślinę, zmrużyła oczy i skupiła się, by przymrozić kamienie, tworząc na nich lód tak, by powoli zamieniały się w bryłki, łączące się ze sobą. Teoretycznie, w wyobrażeniu Samanthy, powinno to sprawić, że zamiast wiru, powstanie dziwny twór łączący w sobie kamienie i lód. Nie wiedziała z jaką dokładnie prędkością się one poruszały - w sensie te skały - przez co starała się działać jak najszybciej z zamrażaniem.