Pokój Icarusa

Pokój dwuosobowy, obecnie jednak zamieszkiwany tylko przez Jaya. Ściany w beżowym kolorze, podłoga wyłożona zielonym dywanem. Część Icarusa jest wyraźnie zadbana choć nie przesadnie. Na biurku można znaleźć komputer jak również kilka płyt z różną muzyką. Stoi na nim również zdjęcie Julii. O łóżko z błękitnym prześcieradłem i poduszką oparta jest gitara. Od czasu do czasu na krześle przewieszona jest jakaś bluza.

Pomimo zapowiedzi brata, że nie wszystko w szkole zostało jeszcze naprawione po niedawnych problemach z kosmitami, Sam i tak nie wyłapał po drodze zbyt wielu uszkodzeń... A rozglądał się bardzo uważnie i ciekawsko. Chociaż oficjalnie opuścił Instytut już dłuższy czas temu, to tak czy siak czuł się w nim pewnie i całkiem nieźle pamiętał gdzie co się znajdowało - i prawdopodobnie odbijało się to w całej jego postawie. To był kiedyś jego dom. Nawet jeżeli nie każdego teraz kojarzył i wielu uczniów zapewne nie rozpoznawało jego, to nie był tu obcy.
Przy niektórych pomieszczeniach blondyn zwalniał kroku, aby zajrzeć do środka, ale nie zatrzymywał się całkowicie. Mimo wszystko nie chciał stopować Jay'a, skoro sam zaproponował, by przeszli w inne miejsce i chłopak najwyraźniej gdzieś go prowadził... Najwyraźniej rzeczywiście do sypialni, w czym Sam upewnił się w chwili, gdy wkroczyli na schody. Koniec końców na piętrze nie było już wielkiego wyboru.
Wreszcie jednak dotarli przed drzwi, które Jay otworzył, a po wejściu do środka blondyn zaczął od rozejrzenia się po pokoju. Nie był tutaj po raz pierwszy, ale ciekawiło go czy coś się zmieniło od jego ostatniej wizyty... I czy potrafiłby to w ogóle wyłapać, gdyby tak się stało. Nie widział żadnych drastycznych różnic, szybko zorientował się też, że brat najwidoczniej wciąż mieszkał sam - co chłopak zresztą z własnej inicjatywy potwierdził. Sam kiwnął na to głową i usiadł mniej więcej w połowie wolnego łóżka, odchylając się trochę do tyłu i opierając ręce za sobą dla równowagi. Tutaj rzeczywiście było chłodniej. Aż łatwiej się oddychało.
W końcu spojrzenie mężczyzny znów padło na Jay'a, siedzącego teraz naprzeciwko niego, a jedna z jego brwi uniosła się wymownie na ten szereg pytań. Blondyn miał wrażenie, że właśnie obrywał swoją własną bronią, ale prawdę mówiąc nie czuł w związku z tym żadnych pretensji... Może tylko odrobinę zakłopotania, ale na jego usta tak czy siak wstąpił lekki uśmiech. W końcu tylko żartowali.
- Obawiam się, że nic aż tak interesującego. Uznałem, że póki co kariera jest dla mnie ważniejsza, więc poświęcam się pracy i przede wszystkim pracodawcy. A wierz mi, bardzo się poświęcam. Są takie dni, gdy żałuję, że nie mam czynnika regeneracyjnego, żeby szybko odzyskiwać siły - choć jego słowa wskazywałyby na narzekanie, to z jego ust nie schodził ten uśmiech, a i oczy wskazywały na dobry nastrój.
W gruncie rzeczy jednak Cannonball naprawdę nie mógł się na nic skarżyć. Eksperymenty nerdzików bywały wycieńczające, ale jak do tej pory w żadnym nie stała mu się faktyczna krzywda. Jego pole siłowe świetnie spełniało swoją funkcję... Ale z drugiej strony przecież w żaden sposób nie pomagało na zwykłe zmęczenie, nie wspominając już nawet o stresie, który nasilił się wraz z ostatnimi wydarzeniami.
Mimo to Sam wychodził z założenia, że czego to się nie robiło dla Bobby'ego i jego armii przerośniętych minionków. Mniejsza o pracę, bo znalazłby inną, gdyby musiał... Ale Berto go potrzebował - i to z wzajemnością. To było tak naprawdę najważniejsze, a choć blondyn nie mówił o tym wprost, to miał wrażenie, że nawet nie musiał.

Sam z rozmysłem nie ustosunkował się do wątpliwości brata względem kwestii kariery i związku. Choć tego pierwszego określenia użył w żartach - bo naprawdę nie sądził, aby miał daleko zajść praktycznie jako ochroniarz - to prawda była taka, że jego wcześniejsze zajęcia również nie wpływały najlepiej na życie uczuciowe. Z Lilą problem stanowił nie tylko wiek, ale i dystans, gdy każde z nich skupiało się na swoich własnych priorytetach. Sytuacja z Tabithą pogorszyła się między innymi przez to, że należał wtedy do X-Men... Co zresztą do tej pory było jednym z negatywnych skojarzeń, które powstrzymywały go przed ponownym przyłączeniem się do drużyny... A gdyby teraz chciał się z kimś związać, to prawdopodobnie musiałby zaciągnąć tę osobę do bazy A.I.M. - albo wybrać kogoś, kto tak czy siak tam pracował, co pewnie też ostatecznie nie skończyłoby się najlepiej.
Tyle że tłumaczenie tego wszystkiego Jay'owi i przy okazji rozdrapywanie może nie tyle starych ran, co pozostałych po nich blizn, wcale się blondynowi nie uśmiechało. Wolał, aby rozmowa trzymała się żartów i lekkiego nastroju, a brat dalej sądził, że posiadanie jednego i drugiego było możliwe... Bo pewnie było, tylko Samowi coś się nie udawało. Z drugiej strony nie żałował tego, że koniec końców znalazł się na swoim obecnym miejscu. Przy Bobby'm było mu dobrze i w najbliższym czasie nie zamierzał z własnej inicjatywy niczego zmieniać.
- Jeżeli z kimś się zejdę, to obiecuję, że dam ci znać, że masz się powoli szykować na swoją kolej. A masaż to niezły pomysł. Może nawet wprowadzę go w życie. Ale eksploatowanie uczniów chyba sobie odpuszczę - ocenił, odchylając głowę na bok. Tym ostatnim Instytut i tak się chwilami zajmował... Choć od pewnego czasu Sam miał już nadzieję, że pod tym względem zrobiło się trochę lepiej. Oczywiście wyglądało na to, że się przeliczył, skoro właśnie powstała drużyna składająca się właściwie tylko z uczniów...
- Hej, co byś powiedział na to, żebyś niedługo odwiedził mnie w pracy? Przylecę po ciebie, spędzisz ze mną parę dni, a potem odstawię cię do szkoły. Dobierzemy termin tak, żebyś nie stracił tu niczego ważnego - zaoferował nagle, starając się, aby na jego twarzy nie pojawiła się zbyt oczywista nadzieja, choć pewnie udało mu się to tylko częściowo. Mimo wszystko nie chciał przecież wziąć brata na litość.
Wcześniej Bobby zareagował na taką wizję dość niejednoznacznie, ale Sam był przekonany, że jeszcze by go do niej przekonał... O ile w ogóle Jay wyraziłby zgodę na taki wypad. Nawet nie martwił się tym, że brat będzie potem musiał zachować dyskrecję odnośnie A.I.M., bo wiedział, że mógł na to liczyć. No i... Prędzej czy później tak czy siak się ujawnią, jeżeli nie całemu światu, to przynajmniej przed X-Men.

Sam naprawdę wolał teraz nie myśleć o tym, czym jeszcze chwalił się jego bratu Josh i dlaczego. Wahał się pomiędzy silną opiekuńczością, jaką darzył całą swoją rodzinę, a świadomością, że Jay mimo wszystko był już przecież praktycznie dorosły, więc wpychanie mu się w życie na serio - a nie w żartach czy jedynie przy użyciu ostrożnych pytań - raczej dobrze by się nie skończyło. Blondyn zdecydował się wstrzymać z ingerowaniem, nawet słownym, by póki co tylko obserwować rozwój wydarzeń. Dotychczasowy przebieg rozmowy popychał go w tę i z powrotem między przekonaniem, że coś było jednak na rzeczy, a wątpliwościami odnośnie powagi sytuacji.
Sprawiało to, że mężczyzna tym bardziej miał ochotę na trochę zabrać brata do siebie. Spędziliby ze sobą czas, pogadali, Cannonball wyjaśniłby mu coś więcej na temat swojej pracy... Może nawet Bobby znalazłby dla nich chwilę, choć przy wszystkich jego zajęciach nie można tego było od niego wymagać i Sam świetnie to rozumiał.
Przeciągająca się cisza zmusiła blondyna, aby na moment zerknął na bok i przesunął spojrzeniem po przedmiotach znajdujących się na biurku Jay'a, lecz kiedy tylko chłopak przemówił, Sam znów skierował wzrok na jego twarz i to natychmiast. Choć nie od razu usłyszał zgodę, a przynajmniej nie taką wypowiedzianą wprost, to i tak miał ochotę odetchnąć z ulgą. Na jego usta wstąpił wynikający z lekkiego zakłopotania uśmiech, gdy brat przywołał swoją niewiedzę odnośnie szczegółów posady Cannonballa... Ale najważniejsze było to, że zaraz potem Jay przystał już na jego propozycję.
- Coś wymyślę - zapewnił chłopaka na wszelki wypadek, choć wcale nie wyglądało na to, aby szczerze martwił się on uzyskiwaniem zgody od dyrektorki. Pod tym względem Sam się z nim zgadzał. Wątpił, aby parę dni poza szkołą miało stanowić jakiś problem, a gdyby nawet... To mężczyzna posiadał kilka całkiem niezłych asów w rękawie. Nie chciał ich używać, jeżeli nie będzie do tego absolutnie zmuszony, ale mimo wszystko potrafił walczyć o swoje.
Reakcja Jay'a utwierdzała blondyna w przekonaniu, że naprawdę dobrze zrobił wychodząc z tą ofertą. Ten entuzjazm mówił sam za siebie... I był wręcz zaraźliwy. To przez niego uśmiech nie schodził z ust mężczyzny, a wszelkie wątpliwości i zmartwienia póki co odsunęły się na bok. Potem będzie jeszcze czas, żeby się przejmować.
- Na miejscu powinno ci się spodobać. Jest ciepło, zwykle słonecznie, w pobliżu mamy spore tereny zielone z żyjącymi dziko zwierzętami... Oczywiście będziesz musiał zachować dla siebie co, gdzie i jak, ale to chyba nic wielkiego - Sam był nawet skłonny zabrać Jay'a poza barierę chroniącą bazę, jak długo nie zapuszczaliby się zbyt daleko od niej. Musieliby zachować ostrożność, ale w okolicy kręciły się na ogół jedynie dinozaury, a z nimi raczej nie mieliby problemów.

Sam przechodził właśnie przez pewien dylemat. Z jednej strony entuzjazm i zainteresowanie brata sprawiały, że miał ochotę opowiedzieć mu coś więcej, nawet jeżeli bez zbyt dokładnych szczegółów. Z drugiej... Naprawdę nie powinien tego robić tu i teraz, a już na pewno nie bez zgody Bobby'ego. Doskonale wiedział jak różnorodne moce potrafili mieć mutanci, więc podsłuchanie przez kogoś ich rozmowy - umyślne albo przypadkowe - nie wydawało mu się wcale ani niemożliwe, ani aż tak nieprawdopodobne.
Mimo to mężczyzna powoli kiwnął głową na potwierdzenie przypuszczeń Jay'a. To była chyba wystarczająco mało konkretna informacja... A nie chciał ignorować wypowiedzi brata, ani tym bardziej jej zaprzeczać, kiedy chłopak miał przecież rację. Na szczęście tajne bazy posiadała już teraz praktycznie co druga organizacja i nie było to nawet nic dziwnego. Kiedy świat stał się taki dziwny?
- Na miejscu wszystko ci wyjaśnię, przynajmniej na tyle, na ile to będzie możliwe. I... Naprawdę mam na myśli wszystko, wliczając w to moją pracę - obiecał, lecz jeszcze w trakcie jego wypowiedzi rozległ się obcy dzwonek komórki i blondyn zerknął pytająco na brata. Ten nie tracił czasu i szybko wyjął swój telefon, Sam zaś przez ten czas uprzejmie milczał, pozwalając mu sprawdzić co i jak.
Spokojnie i cierpliwie mężczyzna obserwował to, jak na twarzy Jay'a pojawił się delikatny uśmiech, który jednak zaraz potem zniknął i zastąpiony został zmarszczonym czołem. Na ten wyraz twarzy blondyn uniósł brew. Nie był jeszcze poważnie zaalarmowany, bo i reakcja brata nie należała do gwałtownych, ale bezsprzecznie zainteresował się tym, co mogło się wydarzyć. Odczekał kilka kolejnych sekund w ciszy i bezruchu, lecz kiedy tylko stało się dla niego jasne, że Jay nie zamierzał odezwać się jako pierwszy, Sam zdecydował się wreszcie zrobić to za niego.
- Jakieś problemy? - to mówiąc, mężczyzna nie brzmiał tak naprawdę na przesadnie zmartwionego, ale jakaś drobna  nutka niepokoju musiała pojawić się w jego głosie. Uśmiech opuścił także i jego własną twarz, ale ta uniesiona przed chwilą brew znów opadła, nadając jego obliczu neutralny wygląd. Tylko spojrzenie pozostawało czujne, gdy tak w dalszym ciągu przyglądał się bratu.
Mimo wszystko jednak Sam nie spodziewał się niczego bardzo poważnego. Jay nie panikował - choć tak czy siak nie byłoby to w jego stylu - i nie podniósł się nawet z miejsca, nie informował go też o tym, że musiał już iść, ani nic podobnego... Więc raczej nie został oficjalnie wezwany na żadną misję. Gdyby zaś stało się coś wielkiego, blondyn prawdopodobnie również by o tym usłyszał... Ze swoich własnych źródeł.

Sam spodziewał się potwierdzającej odpowiedzi, dlatego nie zareagował od razu na to kiwnięcie głową, pozwalając bratu najpierw na spokojnie zebrać myśli. Cierpliwie mu się przyglądał, czekając na więcej informacji, w tym czasie zaś usiadł prosto, po czym oparł przedramiona na udach. Cała jego postawa wskazywała na to, że poświęcał Jay'owi swoją pełną uwagę.
Kiedy zaś w końcu usłyszał dokładniejsze - choć i tak ubogie w szczegóły - wyjaśnienia, blondyn w duchu odetchnął z ulgą. Czyli jednak miał rację sądząc, że nie chodziło o nic bardzo poważnego. Młodzi mutanci często potrzebowali pomocy, a jak długo w sprawę nie były zamieszane Sentinele albo inni samozwańczy obrońcy ludzkości... Nie było źle. Byle ograniczyć rozgłos, ale tym mogli się po fakcie zająć na przykład telepaci.
- Czemu nie? W końcu zobaczę jak sobie radzisz w terenie - zgodził się więc na propozycję brata, a kiedy ten podał mu telefon, Sam przyjął go już bez słowa. Przesunął wzrokiem po treści wiadomości, ale tak naprawdę pokrywała się z tym, co Jay i tak dopiero co mu powiedział... W związku z czym szybko skupił się na szukaniu na mapie miejscowości, w której powinni się stawić.
W tym czasie słyszał i częściowo widział to, że chłopak się przemieszczał, ale świadomie nie zwracał na to uwagi, koncentrując się na swoim własnym zajęciu. Odległość z Instytutu od Valhalli była niewielka, doleciałby tam w moment... Pewnie powinien po prostu wziąć Jay'a ze sobą, żeby mogli rozwinąć większą prędkość.
Dopiero kolejne słowa brata oderwały wzrok mężczyzny od ekranu komórki i sprawiły, że podniósł głowę. Pojawienie się kostiumu samo w sobie go nie zdziwiło, bo przecież każda drużyna potrzebowała własnych strojów, ale krój i kolorystykę tak czy siak chciał zobaczyć... W większości ciemny, prosty, nie powinien w niczym przeszkadzać - tyle rzuciło mu się w oczy na początek.
- Przebieraj się, to zaraz ocenimy czy ci do twarzy - przykazał, choć domyślał się, że Jay musiał wiedzieć, że powinien się spieszyć. Wolał ująć to w ten sposób, niż niepotrzebnie przypominać, że ktoś na nich czekał... A przynajmniej na jednego z nich, bo w końcu jego obecność na miejscu będzie niespodzianką.
Sam był tak naprawdę gotowy do drogi, co oznaczało, że miał jeszcze chwilę, aby zająć się czymkolwiek innym... I doskonale wiedział co powinien zrobić. Jego uwaga znów skupiła się na telefonie, na którym wypisał znany mu na pamięć numer Bobby'ego... Ale w tym momencie zawahał się przy samej treści wiadomości. Nie zamierzał go zbytnio niepokoić, skoro akcja nie zapowiadała się na trudną, ale powinien dać mu znać, że brał w czymś udział. Ostatecznie wystukał proste powiadomienie, wybrał "wyślij" i na koniec odłożył komórkę na biurko.

Prawdę mówiąc Sam nawet nie zwrócił uwagi na to, że przebieranie się zajęło bratu nieco dłużej niż komuś, kto nie miałby skrzydeł. Po części wynikało to z tego, że jego myśli skupiały się najpierw na wysyłanej wiadomości, a następnie na akcji, na którą mieli się wspólnie wybrać... Ale poza tym przecież rozumiał, że przymierzanie nowych strojów za każdym razem wymagało dokładnego obejrzenia swojego odbicia. Co prawda nieco zdziwiło go to, że Jay poszedł się przebrać do łazienki, ale nie zamierzał o tym wspominać. Skoro wolał to zrobić prywatnie - albo po prostu od razu mieć pod ręką lustro - to była to tylko i wyłącznie jego sprawa.
Odgłos kroków, a po nim ponowne pojawienie się chłopaka w pokoju od razu przykuły uwagę oraz spojrzenie blondyna, który w końcu mógł przesunąć wzrokiem po sylwetce brata, szczególnie uważnie w chwili, gdy ten się obracał. W jego głowie znów pojawiło się określenie, które wpadło do niej wcześniej... Praktyczny. Bez wielu udziwnień, które w trakcie walki albo szybkiego przemieszczania się mogłyby o coś zahaczyć... Nie licząc może pasa, ale Sam podejrzewał, że mogły się w nim znajdować płytkie kieszonki - często spotykał się z takim zabiegiem w modzie dla bohaterów.
Mimo to... Jay miał rację. Czarny to nie był jego kolor i to nie z powodów wizualnych, bo nimi Cannonball zbytnio się nie przejmował. Stały dla niego na dalszym planie. Czarny w takiej ilości wydawał mu się jednak za bardzo przygnębiający i poważny, nawet jeżeli X-Men dość często uciekali się do niego w swoich kostiumach... I właśnie dlatego Sam nie chciał, żeby brat nosił go na co dzień.
- Szukanie ci dziewczyny będzie chyba jeszcze łatwiejsze, niż podejrzewałem - ocenił wreszcie i wbrew pozorom powiedział to najzupełniej szczerze. Nie potrafiłby skłamać, a już na pewno nie członkowi rodziny i nie prosto w oczy. Nawet w czerni Jay prezentował się niezwykle korzystnie i nie sposób byłoby temu zaprzeczyć. Jako starszy brat Sam nie mógł więc przepuścić takiej okazji, aby go trochę podrażnić.
Zaraz potem jednak mężczyzna podniósł się w końcu z łóżka i kiwnął głową. Mógł wyruszać w każdej chwili, a jeżeli mieli się spieszyć, to osobiście był za skorzystaniem z okna... Dlatego to właśnie do niego teraz podszedł i otworzył je szeroko. Z tego wszystkiego pozostawała chyba tylko jeszcze jedna ważna rzecz do ustalenia.
- Przytrzymaj się mnie, to szybciej dolecimy na miejsce - bardziej poinstruował, niż zasugerował, ale wątpił, aby Jay miał z tym jakieś problemy. Nim skończył mówić, leżący na biurku telefon rozświetlił się i dał sygnał dźwiękowy, przez co Sam prędko na niego zerknął, a następnie przeniósł wzrok na brata. W końcu to jego komórka, nawet jeśli blondyn podejrzewał, że wiadomość przyszła dla niego od Bobby'ego. W trakcie oczekiwania mężczyzna oparł się na moment o krawędź parapetu, nie spuszczając Jay'a z oczu.

Po powrocie do Instytutu Josh czuł się prawie zadowolony z tego, że pałeczkę przejął ktoś inny. Oczywiście domyślał się, że prędzej czy później zostaną wzięci na poważną rozmowę i oberwą za samowolkę, ale nawet się tym nie przejmował. Nie takie dyskusje już odbywał i nie takie kary dostawał... Bo co mogli mu tak naprawdę zrobić? Dać mu szlaban, gdy i tak od dawna nie opuszczał terenu szkoły przez swoją skórę? Dołożyć więcej godzin treningów, co będzie mu na rękę? Dobre żarty.
Poza tym... Osobiście Elixir uważał, że nie poszło im tak źle. Zgoda, mutantka się wysadziła, więc nie udało im się jej pomóc, ale szczerze? Nie sądził, aby większość X-Men była w stanie dotrzeć do niej na czas... Może tylko telepaci, a ich nie posiadali teraz wielu. Ważne jednak, że żadnemu cywilowi nie stała się krzywda, a policjanci przeżyli. Zniszczenia dało się naprawić. Bez ich udziału najprawdopodobniej wszystko to skończyłoby się dużo gorzej i nastolatek gotów był w razie czego bronić swojego punktu widzenia.
Resztę dnia zdecydował się spędzić w swoim pokoju. Na chwilę nawet się zdrzemnął, co pomogło mu szybciej zregenerować siły, oprócz tego zaś trochę poszperał w sieci, skoczył pod prysznic i przede wszystkim zignorował czekające na niego podręczniki. Czas mijał, a chłopak nie mógł sobie tak naprawdę znaleźć miejsca... Aż do głowy przyszedł mu pewien pomysł. Jedno zerknięcie za okno potwierdziło jego przypuszczenia i upewniło go, że mógł jeszcze zrealizować ten plan.
Na początek uzdrowiciel zgarnął z dna szafy pusty plecak, przy okazji zauważając zawieszony w niej kostium. Ten widok na moment wybił go z rytmu i Josh przebiegł palcami po materiale, szybko dochodząc do wniosku, że jego strój wyglądał praktycznie tak samo jak Jay'a. W jego głowie pojawił się nagły impuls, aby już teraz się przebrać i dokładnie obejrzeć, ale chłopak prędko przywołał się do porządku. Miał coś do zrobienia. Nie mógł się tak łatwo rozpraszać.
Upewniwszy się jeszcze, że telefon komórkowy oraz łuska spoczywały w kieszeniach jego spodni, nastolatek zakomunikował swojemu współlokatorowi, że wybywał, po czym wprowadził wspomniane wybywanie w życie i opuścił pokój. Pierwszy postój wypadał w kuchni, do której blondyn musiał zejść piętro niżej. W niej zaopatrzył się w trochę przekąsek i napojów, w większości z gatunku tych zdrowszych, a wszystko to schował w plecaku, który następnie zarzucił sobie na jedno ramię... I w końcu udał się z powrotem na górę, prosto do sypialni pewnego rudzielca.
Choć Josh zapukał do drzwi, to nawet nie zaczekał na odpowiedź, tylko od razu wkroczył do środka. Jego spojrzenie prędko przeskanowało pomieszczenie i zatrzymało się na Jay'u - siedzącym na łóżku po turecku, z gitarą w ramionach... Umięśnionych i silnych ramionach... W których parę godzin temu sam się znajdował, gdy drogą powietrzną wracali do szkoły. Mmm... Tak czy siak, mógł się spodziewać, że zastanie aniołka w takiej sytuacji. Na twarzy uzdrowiciela natychmiast wykwitł przepiękny, czarujący uśmiech, który wyraźnie zwiastował, że czegoś chciał... I że to coś niekoniecznie było grzeczne i niewinne.
- Cześć. Widzę, że odpocząłeś. I jesteś bez brata. Bardzo dobrze, zbieraj się, wychodzimy na spacer póki nie mamy szlabanu - poinstruował, od razu przechodząc do rzeczy. Uśmiech nie schodził z jego ust, ton głosu miał zaś równie przymilny, choć równocześnie bardzo pewny siebie. Nie spodziewał się protestu, a przynajmniej nie takiego poważnego. Wiedział, że Jay na ogół był niezwykle zgodny i potulny, więc oczekiwał, że chłopak po prostu za nim podąży, może tylko z minimalnymi wątpliwościami albo jakimiś pytaniami. Och, zostawała jeszcze tylko jedna sprawa...
- I weź ze sobą gitarę, resztę mam - dodał i wymownie poprawił szelkę plecaka, żeby w ten sposób pokazać, że to właśnie w nim znajdował się jakiś potrzebny im ekwipunek. W głębi ducha nastolatek zastanawiał się czy rudzielec w ogóle ogarnie o co mu chodziło... Do czego się odnosił. Miał obiecaną randkę nad jeziorem i piosenki. Po prostu bardzo szybko przystąpił do realizowania tego pomysłu.

Wcale nie wyglądało na to, aby Joshowi zrobiło się przez to upomnienie głupio. Prawdę mówiąc był już z grubsza przyzwyczajony do tego rodzaju uwag i na ogół puszczał je mimo uszu... Gdyby przejmował się za każdym razem, kiedy ktoś wytykał mu kiepskie wychowanie, to chyba ze wstydu musiałby całkiem przestać wychodzić z pokoju, więc tym lepiej dla niego, że nie odczuwał ani grama skrępowania. Zresztą... U niego w domu nawet się nie pukało, nie mówiąc już o czekaniu na odpowiedź. Aniołek powinien się cieszyć, że przynajmniej na to blondyn się szarpnął.
Podczas gdy rudzielec zadawał swoje pytania, Elixir podszedł do jego biurka i oparł się o nie tyłem, zerkając na nie jednak przez ramię i przesuwając wzrokiem po przedmiotach znajdujących się na jego blacie. Choć jedną dłoń pozostawił na szelce plecaka, to drugą na moment lekko oparł na powierzchni mebla... Nim jego spojrzenie padło na kubek, do którego od razu z zainteresowaniem zajrzał. Och, herbatka. Bez namysłu uzdrowiciel sięgnął po naczynie, a następnie - pomrukując cicho z zadowoleniem - upił z niego kilka łyków, po czym odstawił je na poprzednie miejsce.
- Mhm, prywatny koncert. Zorganizowałem przekąski, mam pomysł na miejsce, więc brakuje mi jeszcze tylko gwiazdy wieczoru - potwierdził, wciąż błądząc wzrokiem po biurku, lecz ignorując ustawione na nim zdjęcie. Domyślał się kto znajdował się na tej fotografii, choć oczywiście nie mógł mieć pewności... Tak czy siak wystarczyło mu to jednak, aby uznać, że przyglądanie się jej byłoby co najmniej dziwne.
W dodatku Joshowi mimo wszystko trochę się spieszyło. Powoli zbliżała się ósma, a on chciał dotrzeć na miejsce przed zachodem słońca, do którego mieli teraz może jakieś pół godziny albo trochę dłużej. W końcu Jay był romantykiem i artystą, więc taka sceneria powinna go wprawić w odpowiedni nastrój... Byle tylko nie w melancholijny, ale Josh był skłonny podjąć to ryzyko. W końcu do odważnych świat należy, carpe diem i tak dalej. Pomimo upływu czasu nastolatek nie chciał jednak za bardzo popędzać swojego rówieśnika, żeby nie przesadzić i go nie zirytować... Bo chyba nawet aniołek posiadał jakieś granice cierpliwości.
Na szczęście jednak rudzielec wydawał się być już gotowy do wyjścia... Czyli niedawne przewidywania Elixira najwyraźniej się sprawdziły. Kilka pytań, ale zero prawdziwych protestów. Na swój sposób taka uległość nawet mu się podobała, choć zastanawiał się czy na dłuższą metę nie byłaby nudna, bo w końcu lubił też osoby z ognistym temperamentem... Nie to, żeby planował dłuższą metę. Po prostu tak sobie niewinnie rozmyślał nad różnymi kwestiami.
- To co, możemy iść? Zobaczysz, spodoba ci się ta miejscówka, a o tej porze praktycznie na pewno nikogo tam nie będzie - dodał na zachętę, choć szczerze powiedziawszy nie sądził, aby była konieczna, równocześnie energicznym ruchem odsuwając się od biurka i podchodząc do aniołka. Niczego z tego nawet nie zmyślał. Tak blisko zachodu słońca i ciszy nocnej mało kto kręcił się zwykle przy jeziorze, a jeżeli nawet, to nie z tej strony, którą Josh zamierzał okupować. To był jeden z jego niemalże prywatnych zakątków do randkowania... Albo po prostu miziania się z kimś. Czasami zastanawiał się czy nie powinien go sobie jakoś zarezerwować, ale obawiał się, że ktoś przekorny tym bardziej wszedłby mu wtedy w drogę, tak z czystej złośliwości. Ukrywanie się na widoku wydawało się o wiele bezpieczniejsze.
Tym razem blondyn postanowił być nawet tak miły, że poczekał na reakcję Jay'a, zamiast od razu skierować się do drzwi i liczyć na to, że rówieśnik za nim podąży. Proszę, potrafił się nie rządzić. Naprawdę. Po prostu ostatnio zaczął przyzwyczajać się do tego, że inni go słuchają i... Tak to już dalej poszło. Może powinien zagadnąć o to aniołka? Nie dziś, wiadomo, przecież nie chciał rozmawiać o drużynie w trakcie randki, ale na przykład jutro, pojutrze, w wolnej chwili. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że rudzielec nie lubił Juliana, więc czemu by nie zdobyć jego poparcia? Żeby tylko nie uznał, że mizianie wiązało się z agitacją wyborczą...

Josh aż odchylił głowę lekko na bok, słuchając wyjaśnień swojego aniołka i w myślach rozważając wszystko to, co z nich wynikało. Po pierwsze i właściwie chyba najważniejsze, wyglądało na to, że niedługo na parę dni straci rudzielca z oczu... A to już nie bardzo mu się podobało. Nie to, żeby zamierzał go pilnować na każdym kroku i stale trzymać przy sobie - bo odnosił wrażenie, że prędzej zamęczyłby tym samego siebie, aniżeli Jay'a - lecz liczył na to, że w najbliższym czasie będą mogli jeszcze trochę się pomiziać... Ale może to i lepiej? Przynajmniej będzie miał chwilę, żeby się zastanowić i poradzić coś na te plamy. O ile to możliwe. Czuł je na skórze, więc teoretycznie powinien być w stanie je usunąć, ale z jakiegoś powodu w ogóle nie chciały go słuchać...
Teraz jednak nastolatek nie zamierzał znowu zaczynać się nimi martwić - nie bardziej, niż tak czy siak nieustannie robił to w głębi ducha. Wolał się skupić na rudzielcu i jego słowach. To trochę mu pomagało, nawet teraz, gdy faktycznie nieco pogorszył mu się nastrój. Kiedy się kimś lub czymś zajmował, prawie mógł zapomnieć o swoim problemie. Tylko prawie, jasne, ale to i tak było lepsze od pogrążania się coraz głębiej w rosnących panice i niepokoju. Gdy tylko zaczynał zastanawiać się nad tymi plamami, uścisk w jego klatce piersiowej rósł i nawet biokinetycznie chłopak nie mógł nad sobą w pełni zapanować.
- Szkoda, bo chętnie wybrałbym się tam z tobą, ale skoro tak... Pewnie będę musiał po prostu dużo o tobie myśleć. Dużo i intensywnie - podsumował wypowiedź aniołka, znów na moment zaciskając palce odrobinę mocniej na jego dłoni. Szczerze mówiąc nie oczekiwał odpowiedzi, ba, nie spodziewał się nawet, że Jay zrozumie o co mu chodziło... Zdziwiłby się i to bardzo, gdyby rówieśnik jednak to załapał. Co prawda obecnie byli już parą, więc pierzasty mógł się spodziewać flirtowania i wymierzonych ku niemu podtekstów, ale mimo to... I tak wydawał się Joshowi zbyt słodki i niewinny.
Nie zaczepiając już więcej aniołka słownie, tylko od czasu do czasu bawiąc się delikatnie jego palcami, Elixir kontynuował wraz z nim podróż w stronę głównego budynku Instytutu. Już po chwili dotarli zresztą na miejsce i wkroczyli do środka, a następnie skierowali się na górę, wciąż w większości w milczeniu, zapewne obaj zajęci własnymi myślami. Na szczęście po drodze nie natknęli się na nikogo, kto by ich zaczepił. Dopiero w skrzydle przeznaczonym na męskie dormitorium Josh znowu stał się aktywniejszy, a jego spojrzenie powróciło ku Jay'owi, ku któremu obrócił też lekko głowę.
- Więc... Zgaduję, że raczej nie ma większych szans, żebyś zaprosił mnie o tej porze do środka, co? - spytał jakże niewinnym tonem, gdy kroczyli korytarzem ku pokojowi rudzielca. Subtelny, lecz wymowny uśmiech na jego ustach wyraźnie sugerował, że tylko tak sobie żartował, choć prawdę mówiąc wcale by się nie obraził, gdyby Jay zdecydował się go zaskoczyć i jednak wpuścił go do siebie. Niby do niczego by tej nocy między nimi nie doszło i blondyn doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale podobał mu się sam ten pomysł. Przez te swoje paskudne plamy i tak musiał się pilnować i ograniczać.
Zaraz po rzuceniu tej sugestii uzdrowiciel zatrzymał się zresztą przy odpowiednich drzwiach i oparł się barkiem o ścianę tuż obok nich, w dalszym ciągu zerkając z zaciekawieniem na Jay'a. Ramiona skrzyżował luźno na klatce piersiowej, gotów bronić swojego punktu widzenia, lecz oczywiście nie za bardzo zapalczywie - bo jego cel był w gruncie rzeczy inny. Chciał przede wszystkim trochę się z aniołem podrażnić i wyciągnąć od niego jeszcze jednego całusa... Albo kilka. Tak, najlepiej kilka. Czekał więc na to, aż rówieśnik wyjmie klucze i otworzy swój pokój, albo wręcz przeciwnie, zostawi to sobie na później i teraz skoncentruje się w całości na nim. Potrzebował tylko tej jednej decyzji, aby zorientować się co powinien zrobić i powiedzieć dalej.

Odpowiedź Jay'a sprawiła, że kąciki ust Josha od razu lekko zadrgały, a następnie jego uśmiech odrobinę się poszerzył, choć chłopak szczerze starał się nad nim zapanować... I tak naprawdę w dużym stopniu mu się to udało. Mimo wszystko nie chciał przecież spłoszyć aniołka zbyt wieloma sugestiami i podtekstami. Wydzielał je po trochę, hamował się, żeby nie przedobrzyć - nawet z głupimi żartami. Niektórych taki humor męczył i nastolatek potrafił to zrozumieć. Sam stosował go często po prostu dlatego, że wiedział, iż tego po nim oczekiwano... Oraz z przyzwyczajenia.
Oczywiście nie zmieniało to faktu, że swoje tak czy siak pomyślał, bo jakże by mogło być inaczej? Koniec końców rudzielec wspomniał właśnie o planowanym badaniu... W jego pokoju... Nie sposób byłoby nie skojarzyć sobie tego z pewną dość popularną zabawą erotyczną - mianowicie w doktora. Mimo to Elixir nie miał najmniejszego zamiaru wypowiadać swoich obecnych myśli na głos, więc wywołane przez nie wizje zakopał w pomięci do późniejszego użytku.
Skoro zaś Jay zdecydował się zacząć od otworzenia drzwi, to blondyn dał mu na to kilka sekund względnego spokoju, podczas których po prostu obserwował jego poczynania... Lecz kiedy klucz zniknął już z jego pola widzenia, odbił się lekko barkiem od ściany, aby ponownie stanąć prosto. Teraz aniołek odwzajemniał jego spojrzenie, co - szczerze mówiąc - Joshowi bardzo odpowiadało. Czarujący uśmiech powrócił na jego usta, a ramiona najpierw jedynie się rozluźniły, po czym całkowicie się rozplątały.
- Podoba mi się to, w jaki sposób myślisz, ptaszyno - skomentował takim tonem, jak gdyby propozycja wyszła tylko i wyłącznie od rudzielca, a on sam nawet tego nie rozważał. W jego oczach dało się jednak odczytać prawdę... Nawet nie próbował ukryć swojego zainteresowania oraz tego specyficznego rodzaju pragnienia. Niemalże rozbierał Jay'a wzrokiem... Choć szczerze powiedziawszy nie musiał tego robić, bo doskonale czując jego organizm i tak wiedział o wszystkim. Dosłownie.
Elixir nie czekał na reakcję swojego aniołka, a już na pewno nie na tę słowną. Od razu po rzuceniu swych słów wykonał krok w jego kierunku, niezbyt szybki, ale i nie za wolny, za to pełen pewności siebie. W kolejnej chwili ustawił się już przed Jay'em, a więc w praktyce pomiędzy nim i drzwiami, na swój sposób odcinając mu drogę ucieczki - przynajmniej w tę stronę. Dzięki temu manewrowi rudzielec nie mógł mu za szybko zwiać do pokoju... Za to byłby w stanie bez problemu oprzeć go plecami o najbliższą powierzchnię, gdyby naszła go taka zachcianka, w co Josh niestety głęboko powątpiewał. Z drugiej strony... Tego dnia pierzasty ciągle go zaskakiwał, więc może nie powinien w zupełności skreślać tej opcji?
- Poproszę moje buzi - dodał niewinnym tonem, opierając dłonie na początek na biodrach aniołka, aby subtelnie go przy sobie przytrzymać. Z rozmysłem umieścił je w taki sposób, by już w sekundę później móc wsunąć kciuki pod materiał jego koszulki i zacząć bez pospiechu gładzić nimi skórę rówieśnika. Zakładał, że coś takiego nie będzie jeszcze przesadą i nie zaalarmuje Jay'a. To w końcu tylko drobna pieszczota, niemalże niezauważalna, gdyby nawet ktoś miał ich tutaj nakryć. Poza tym... Wtedy poważniejszą wskazówką byłby przecież sam pocałunek. Nie wspominając już o tym, ze biologiczna świadomość Josha tak czy siak ostrzegłaby go przed nadejściem kogoś niepowołanego, chyba że byłby to robot lub jakakolwiek inna w pełni syntetyczna istota - ale takie w Instytucie dałoby się policzyć na palcach jednej ręki.
Głowa blondyna odchyliła się lekko na prawo, zachęcająco, a jego spojrzenie ani na moment nie opuszczało oczu anioła. Jego wargi powoli się rozchyliły, powieki częściowo opadły, można by wręcz powiedzieć, że w zalotny sposób... I w następnej chwili Josh pochwycił już usta rudzielca w pocałunku - czułym, lecz wystarczająco grzecznym, aby Jay nie widział powodów protestować ze względu na ich obecne położenie. W końcu uzdrowiciel chciał nacieszyć się tą pieszczotą, a nie od razu ją przerywać, w związku z czym musiał iść na pewne ustępstwa. Gdyby jednak ptaszyna okazała entuzjazm... Wystarczy powiedzieć, że Elixir nie miałby żadnych oporów przed poprowadzeniem tej zabawy dalej.

Joshowi bardzo podobał się taki rozwój wydarzeń, nawet jeżeli gdzieś na skraju świadomości łomotała mu się myśl, że zabawa nie potrwa przecież długo i już za chwilę będzie musiał wrócić do własnego pokoju - do pustego łóżka oraz do współlokatora, który z idealnym wyczuciem wiedział kiedy i jak zepsuć mu czymś nastrój... Choć tego wieczoru będzie to wyjątkowo trudne zadanie. No i blondyn zebrał właśnie masę własnej amunicji, którą w razie czego będzie mu się mógł odwdzięczyć.
Teraz jednak nastolatek skupiał się przede wszystkim na pocałunku, z jednej strony powstrzymując się przed jego pogłębieniem, ale z drugiej i tak pomrukując cicho z zadowoleniem. Nikt nie mógłby mu z czystym sumieniem powiedzieć, że nie potrafił się cieszyć z drobnych przyjemności. W trakcie pieszczoty chłopak zamknął w końcu całkowicie oczy, nie zaprzestawał też powolnego pocierania kciukami skóry rudzielca, z czasem dostosowując tempo tych kolistych ruchów do rytmu pocałunku.
Choć wszystko to było niesamowicie miłe i chyba każdy potrafiłby się w tym zatracić, to dla Elixira doznania nie kończyły się na tak powierzchownych kwestiach. Nie tylko doświadczał fizycznych objawów przyjemności - jak inni ludzie - ale i wszystkiego tego, z czego wynikały. Miał dostęp do reakcji chemicznych, które zachodziły zarówno w ciele Jay'a, jak w jego własnym, czuł uwalnianie się substancji, w tym tych odpowiadających za pozytywne emocje... Śledził przepływ krwi wraz ze wszystkim tym, co w sobie transportowała, a także pulsowanie oraz przesuwanie się energii w ich organizmach... A to był dopiero początek.
W końcu jednak blondyn przypomniał sobie, że powinni się wreszcie rozdzielić i w związku z tym niechętnie cofnął głowę, równocześnie starając się jak najlepiej zapamiętać każdy z tych bodźców. Jego powieki bez pospiechu się rozchyliły, zatrzepotały i zaraz potem jego spojrzenie powędrowało już po twarzy aniołka - zatrzymując się na moment na jego wargach, nim przeniosło się wyżej.
- Mhm, dobranoc. Śpij dobrze i śnij o mnie - odparł na słowa rudzielca, w tym samym czasie odwzajemniając jego uśmiech swym własnym, czarującym i rozbrajającym, z gatunku tych, które zdobywały serca. Mimo to nie od razu zabrał dłonie z bioder aniołka. Najpierw zacisnął na nich nieco mocniej palce, wpatrując się przy tym Jay'owi prosto w oczy, a dopiero po krótkiej chwili go puścił.
Oczywiście nie zmieniało to faktu, że Josh w dalszym ciągu stał bardzo blisko rówieśnika i w dodatku na jego drodze do drzwi. To również musiał teraz niestety zmienić, choć prawdę mówiąc wcale mu się do tego nie spieszyło. Lubił taką bliskość, wręcz ją uwielbiał.... Szczególnie z Jay'em, okazem zdrowia, który - pomijając kilka drobnych nieprawidłowości - przesyłał mu przez biokinezę same najlepsze sygnały.
Nic dobrego nie mogło jednak trwać wiecznie, więc uzdrowiciel wykonał krok na bok, aby odsunąć się od drzwi, po czym kolejnym przeniósł się trochę dalej od ściany. Zaraz potem uniósł rękę, aby uniwersalnym gestem - dłonią skierowaną wnętrzem ku górze - zaprezentować rudzielcowi utworzone w ten sposób przejście. Proszę bardzo, droga wolna.
Elixir wyraźnie czekał na to, aż Jay wkroczy do swojej sypialni i nie ruszał się już z miejsca, po prostu patrząc na aniołka wyczekująco i wciąż lekko się do niego uśmiechając. Wbrew pozorom miał w tym swój cel i nie chodziło tylko o rycerskość, randkową etykietę czy coś podobnego... Choć rzecz jasna tak właśnie by utrzymywał, gdyby aniołek go o to spytał. Przede wszystkim jednak blondyn nie chciał, aby jego ptaszyna zobaczyła dokąd się udawał... Bo nastolatek nie planował jeszcze wracać do własnego pokoju.
Właściwie była to bardzo nagła zachcianka. Dosłownie minutę temu Josh zamierzał grzecznie wybrać się do siebie i spędzić resztę wieczoru z jakąś grą albo przeglądając strony internetowe, a w ostateczności może nawet odrabiając jakieś zadania. Dopiero przed chwilą przyszło mu do głowy, by najpierw zajrzeć do Nori i opowiedzieć jej co się stało, czyli najzwyczajniej w świecie się jej pochwalić. Tyle że dormitoria dziewcząt leżały w drugim skrzydle, więc musiał się cofnąć... A tego Jay widzieć nie powinien. Dopiero po jego zniknięciu za drzwiami Elixir planował ruszyć wreszcie z miejsca.