Chatka w lesie

Na jednej z wielu leśnych polan stoi sobie niewielka chatka - wyraźnie porzucona i to prawdopodobnie już dłuższy czas temu, jeżeli sądzić po stopniu porośnięcia mchem i inną roślinnością. Zbudowano ją z ułożonych poziomo drewnianych belek, a każdy z jej boków ma około sześciu, góra siedmiu metrów długości. Jest jednopiętrowa, z płaskim i wystającym dachem oraz wąskim kominem. Niektóre okna zostały zakryte, inne to po prostu otwory w ścianach - bez żadnych szyb. Jej drzwi posiadają zamek, lecz nie są zamknięte na klucz.

Norbert dłuższą chwilę czekał przed chatką nie otrzymawszy żadnego odzewu. Odległe wycie wilków przekonało go jednak do zaryzykowania i wejścia do środka.
Wślizgnął się najsubtelniej jak mógł do wnętrza budynku. Oczywiście nie obyło się bez charakterystycznego przeciągłego skrzypnięcia, które natychmiast zwróciłoby uwagę każdego na niepożądanego gościa. Z drugiej strony Norbert chwilę temu zawołał niemal „Hop hop” do wnętrza, więc nie było czego teraz zwalać na nienaoliwione drzwi.
Z początku spodziewał się że domek będzie zwykłym ogólnodostępnym miejscem dla turystów, jednak szybki rzut oka na wnętrze ujawnił, że była to raczej czyjaś prywatna własność. Tym bardziej dziwiło to dziennikarza, gdyś ktoś najwidoczniej zadał sobie wiele trudu, by domek stał się przytulnym miejscem (o ile ktoś zwierzęce czaszki uważa że przytulne), ale nie zdecydował się wprowadzić chociaż okiennic, aby chronić swoją kolekcję oraz prywatność. To że nikogo nie było w domu, a drzwi pozostały otwarte nie stanowiło w tych okolicznościach niczego niespodziewanego. Co najwyżej mógłby się zastanawiać co stało się z właścicielem chatki i dlaczego zdecydował się opuścić ją w taką noc. Bo już chyba właśnie zapadała noc.
Całe wnętrze chatki wyglądało jakby Norbert cofnął się w czasie. Lampy naftowe, palenisko, a nie zdziwiłby się gdyby przy biurku znalazł pióro i kałamarz. Niestety, nic tutaj nie wyglądało na tyle charakterystycznie, żeby jednoznacznie określić co miał mu do pokazania ognik. Żadnych artefaktów, zwłok na łóżku, lśniących ksiąg czy tego typu rzucających się w oczy szczegółów.
Zanim jednak przystąpił do przeszukiwania pomieszczenia, przygotował je do swoich potrzeb. Zerwał kotarę, którą odsłonięta była sypialnia i zakrył nią puste okiennice, tak jak zrobił to z wybitą szybą w samochodzie. Zamknął też drzwi i wszystkie okna gdzie było to możliwe. Następnie, aby oszczędzić światło latarki i poprawić sobie samopoczucie pozapalał tyle lamp i świec ile zdołał. Liczył na to że w ten sposób nie tylko rozjaśni pomieszczenie i pozwoli umysłowi odpocząć od ciągłej czujności i napięcia, ale także ukryje łunę światła przed oczami na zewnątrz budynku. Z pożądaniem zerkał przy tym na palenisko, ale o ile temperatura nie spadła jeszcze do nieznośnych temperatur nie chciał zwracać na siebie uwagi dymem z komina. O ile było w ogóle czym zapalić.
Dopiero po tym wyłączył latarkę i zabrał się za badanie domostwa. Oczywiście pierwszym co sprawdził, był kufer oraz biurko. Jeśli były zamknięte, spróbował sobie pomóc scyzorykiem. Porównując z resztą wyposażenia, również zamki powinny nie być najnowsze, więc może jakoś by sobie z nimi poradził bez narzędzi. Przy biurku z ciekawością spojrzał na księgozbiór. Złapał za jedną z ksiąg i otworzył na losowej stronie, żeby zobaczyć jak mogą być stare. Tak czy siak ciekawiło Norberta to, że stan domu, warstwa kurzu, oraz mech wskazywały na to że dom przynajmniej od kilku lat jest niezamieszkały. Wszystkie książki i inne bibeloty pozostały jednak na swoim miejscu. Przypuszczał by kto, że szybciej niż mech rozgościliby się tutaj jacyś bezdomni, którzy od razu opchnęliby to wszystko na jakimś pobliskim bazarku. Czyżby domek znajdował się zbyt daleko od miasta dla wybredniejszych meneli? Czy może istniało inne wyjaśnienie?
Stopniowo zaglądał w coraz mniej prawdopodobne miejsca w poszukiwaniu czegoś… znaczącego. Po kufrze i biurku robił to raczej dla zabicia czasu i zajęcia rąk i umysłu, niż z nadzieją znalezienia czegoś wartościowego. Nagle wpadł mu do głowy pomysł. Budynek faktycznie był szmat drogi od miasta, więc życie tutaj wymagało robienia sobie odpowiednich zapasów. Wątpił by właściciel uzupełniał żywność z dnia na dzień. Jednak w kuchni nie było dość miejsca żeby pomieścić prowiantu nawet na kilka dni. Zafascynowany własnym pomysłem zaczął intensywnie podskakiwać, uderzając nogami o podłogę w kilku miejscach, licząc na to że odnajdzie jakąś piwniczkę. Zwłaszcza pod dywanami, jeśli jakieś istniały.

-----[przy ewentualnym odnalezieniu piwnicy]-----

Jeśli rzeczywiście by ją odkrył. Dwa razy dobrze by się zastanowił, czy naprawdę chciałby ją otwierać. I tak był już wstrząśnięty wszystkim dookoła, a piwniczka pełna trupów była ostatnią rzeczą, którą chciałby teraz zwiedzać. Wierzył jednak, że ognik nie przyprowadził go tutaj przypadkiem. Otworzył klapę i zerknął do środka. Wewnątrz prawdopodobnie panował mrok, pomimo rozświetlonej sieni. W pierwszym odruchu Norbert próbował sobie rozświetlić piwnicę latarką, ale mógł nie mieć dobrego kąta widzenia. Po chwili namysłu zabrał jedną ze świec i upuścił na dno. Nawet jeśli podłoga była drewniana, to wilgoć i tak nie powinna dać się od razu jej zapalić. Do profesjonalnej flary było temu daleko, ale może mógłby już się jakoś zorientować w zawartości piwnicy. Jeżeli wszystko zdawało się być w porządku zszedł szybko na dół i podniósł świecę. Nie chciał ryzykować od razu pożarem swojego nowego schronienia.
Podniósł świecę wysoko i rozejrzał się po pomieszczeniu.

Przez chłód, oraz wzgląd na niedawne przeżycia Norbert z ledwością mógł powstrzymać drganie rąk. Może dlatego otwarcie starego kufra zajęło mu aż tyle czasu. Jego zawartość, mimo iż nie wyglądała na szczególnie wartościową, rzucała nieco światła na możliwego właściciela chatki. Kufer zamkniętych rękopisów wskazywałby na jakiegoś rodzaju autora, szukającego natchnienia w środku głuszy. Dziennikarz znał pewnego pisarza, który w obliczu blokady twórczej zaszywał się głęboko w lesie zrywając na miesiące kontakty ze znajomymi i rodziną. Pokaźny księgozbiór również zdawał się przemawiać za tą teorią.
Jednak gdy przeglądając od niechcenia zawartość kufra, trafił w końcu na czytelniejszy fragment tekstu, stracił pewność w swoją teorię. Alfabet użyty w piśmie nie przypominał Norbertowi żadnego znanego języka, a dziennikarz był przecież obyty w świecie. Jako tako orientował się w arabskich i hebrajskich językach, a poza tym rozpoznałby przecież grekę, cyrylicę, czy kanji. Szansa na to by ktoś przybywał tutaj szukać natchnienia, a dla zabicia czasu bazgrolił sobie w staroetiopskim, była nader mała. Do tego te bazgroły warte były dla kogoś trzymania pod kluczem. Starannie przeniósł jeden z czytelniejszych fragmentów do źródła światła i zrobił mu zdjęcie telefonem. O ile rozpoznawanie języka nie wchodziło w grę, to może kiedyś trafi na eksperta, któremu będzie mógł pokazać tajemnicze pismo.
Jeśli chodzi o rysunki kobiety, to dziennikarz odnotował fakt częstej inspiracji „artysty”, jak zaczął w myślach nazywać właściciela chatki, jednak tajemnicze pismo dużo bardziej zaprzątało jego myśli. Zresztą zaraz po tym przystąpił do poszukiwań ukrytego przejścia w podłodze.
Instynkt śledczy go nie zawiódł, bo domek rzeczywiście posiadał dodatkowe pomieszczenie. Po krótkiej gimnastyce ze starym kufrem, stało już ono otworem i dziennikarz mógł zerknąć do środka.
Po zejściu na dół Norbert czuł się niemal zawiedziony, że nie znalazł tam nic godnego uwagi. Rozsądek jednak szybko wziął górę i dziennikarz poczuł ulgę, że jego schronienie nie znajduje się nad piwnicą trupów. Od niechcenia przetrząsnął piwniczkę, zerkając na płótna , oraz przyglądając się słoikom. O ile nie pływały w nich mózgi, serca, albo gałki oczne, zaryzykował odkręcenie jednego i powąchanie zawartości. Jeśli były odpowiednio przygotowane, zapasy mogły pozostać użyteczne przez szmat czasu.
Koniec końców Norbert odrzucił od siebie myśl, że został tutaj przyprowadzony w jakimś konkretnym celu. Z drugiej strony, może nie był to schron atomowy, jednak chatka stanowiła całkiem nieźle zaopatrzone schronienie z dala od epicentrum wydarzeń.
Mógłby zaryzykować przeczekanie tutaj wszystkiego, jednak musiałby najpierw dostosować ją do swoich potrzeb.
Jeszcze raz wrócił do piwniczki w poszukiwaniu jakichś narzędzi. Miał plan rozmontować kilka regałów, a za pomocą desek pozabijać okna na parterze. Zamknął też drzwi na zamek, o ile się dało i zabarykadował je innymi meblami. Na koniec zgasił cześć świec, aby nie zmarnować wszystkich od razu.
Po skończonej pracy opadł ciężko na łóżko i zaczął obserwować sufit nad sobą. Był zmęczony, ale nie sądził żeby w tej sytuacji był w stanie zasnąć.
Rozmyślał jak długo właściwie ma zamiar tutaj pozostać. To że ukrył się w ciężkiej do odnalezienia chałupce, znaczyło również że prawdopodobnie przegapi go każda ekipa ratunkowa. No, chyba że w jej składzie będzie tajemniczy ognik z lasu.
Albo duch tajemniczej dziewczyny z rysunków.
Ha ha ha…

Samo powąchanie zawartości słoiczka sprawiło że reporterowi zakręciło się w głowie. Wyglądało na to że o ile nie przetrwa tutaj długo, to przynajmniej odejdzie z tego świata mocno nawalony. Po gruntownym przetrząśnięciu piwnicy okazało się jednak że pewna część zapasów może do czegoś się przydać.
Gdy po swoich przygotowaniach opadł w końcu na łóżko, zmęczenie zaczynało brać górę nad adrenaliną. Pomimo najlepszych starań Norberta, powieki zaczynały mu ciążyć coraz bardziej i bardziej. Sam nie wiedział kiedy opadł w sen.
Spał tak głęboko, że początkowe skrzypienie domu wziął za zwykłą burzę i nie zwrócił na nią szczególnej uwagi. Dopiero szelest papieru i miniaturowe tornado rozrzucało kartki po pomieszczeniu. W przestrachu zanurkował pod kołdrę, ale uświadomił sobie że wygląda teraz jak bohater dziecięcej kreskówki, więc zażenowany zaryzykował wyjrzenie zza pierzyny.
Ruch ustał, a jedynym śladem tego, że przed chwilą coś się działo były porozrzucane dookoła papiery. Przez chwilę dziennikarz wmawiał sobie że to wszystko mogła być część jego snu, z którego się wybudził, ale szybko przestał się łudzić.
Bardzo powoli i uważnie obszedł dookoła regał i stertę papierów, przyglądając się jej z każdej strony.
To, że trafił na wiadomość było czystym przypadkiem. Gdy jednak zobaczył, że słowa układają się w nieprzypadkową, a do tego zrymowaną całość, odruchowo przeżegnał się prawą ręką.
Wiadomość jednak nie sugerowała żadnych opętań, ani wyrywania dusz.
Przynajmniej nie otwarcie.
Przeciąg powoli zaczynał przestawiać porozrzucane kartki, więc dziennikarz szybko złapał za stojący na biurku kałamarz i zapisał wiadomość w wygodniejszą formę.
Oczywiście słowa rymowanki nie mogły być proste. Norbert zinterpretował je jako: „Idź w las, znajdź grób ukochanej, możliwe że kobiety ze szkiców i rozkop go” Nie trudno było zgadnąć jaki miał do tego stosunek. O ile warunek zrobienia tego „śmiało” nie był tylko mile widzianym dodatkiem, to duch trawił chyba na nie tę osobę. Nawet jeśli dziennikarz podjąłby się tego zadania, to z duszą na ramieniu.
Myśląc tak, rozcierał sobie twarz dłonią. Szkoda że nie może dopytać o szczegóły.
Ale czy na pewno nie może? Nie szkodzi spróbować.
Wyrwał jedną z pustych stron jakiegoś dziennika i ponownie zanurzył pióro w kałamarzu. Przygryzł język zastanawiając się nad tekstem wiadomości. Rozumiał że była to swego rodzaju gra, której zasad chcąc nie chcąc musiał przestrzegać. Zaczął pisać:

"Jam sam jest tu i to bez tchu,
a wokół mroczne knieje
Co robić mam, już nie wiem sam
Co się u licha dzieje?

Nie jestem chwat, co za pan brat
Z tym mrokiem walczyć może
Co zrobić mam? Czy radę dam
Gdy nikt mi nie pomoże?

Gdzie muza ta, co klucz mi da?
Gdzie znajdę ją w tej kniei?
Ten światła brzask, uczucia blask.
Co mnie od niego dzieli?"

Całe szczęście Norbert był człowiekiem słowa, więc sklecenie wierszyka nie zajęło mu wiele czasu. I tak miał wrażenie że idzie na łatwiznę, bo pisze słowa z głowy, zamiast używać porozrzucanych w koło fragmentów literatury. Z niemal nabożną czcią odłożył kartkę między inne na podłodze. Potem, samemu nie wierząc w to co robi, złapał za kałamarz i wylał sporego kleksa na wolne miejsce pod swoimi słowami. Wpatrywał się w rozlaną plamę oczekując na dowolne oznaki kontaktu.
Gdzie są tabliczki Ouija, kiedy są potrzebne?

Okazuje się że praca spirytysty była trudniejsza, niż dziennikarz mógł przypuszczać. Wpatrywał się przez jakiś czas w skupieniu, jednak kleks atramentu wciąż wyglądał jak kleks. Poniekąd trochę też jak dwoje ludzi trzymających się za ręce. W każdym razie był całkowicie skupiony na czarnej plamie.
Dlatego, gdy cały pokój znowu zawirował dziennikarz omal nie poleciał na plecy, instynktownie cofając się pod wpływem zaskoczenia. Zasłaniał przy tym twarz rękoma, tak jak gdyby kartki papieru były nietoperzami, czy czymś innym potencjalnie niebezpiecznym.
Dopiero po chwili zorientował się, że nie dzieje mu się żadna krzywda. Gdy zauważył, że kartki w widoczny sposób gromadzą się w charakterystyczny sposób wokoło biurka zaczęły mu trochę przypominać stado motyli, czy innych owadów. Niczym w transie podszedł powoli do mebla i otworzył jedną z szuflad.
Wywołało to kolejną eksplozję papieru, przed którą i tym razem wzdrygnął się mężczyzna. Dopiero gdy papier znowu zaczął respektować prawa fizyki zmusił się do oględzin tego co się właśnie wydarzyło.
Już pierwszy rzut oka na blat pozwolił mu stwierdzić że poznał odpowiedź na przynajmniej jedno ze swoich pytań. Przy odpowiedniej dozie wyobraźni, drzewo z rysunku przypominało nawet serce, co mogło być miejscem ukrycia owego „klucza”.
Norbert nabrał niemal natchnionej świadomości co powinien teraz uczynić. Zawsze zazdrościł bohaterom mocy, sławy i przygód, a teraz to wszystko zostało na niego zepchnięte. Bał się, że być może losy wszystkich mieszkańców miasteczka mogą spoczywać na jego barkach. Jeżeli teraz by nie wyruszył, miałby tych wszystkich ludzi na sumieniu.
Nie mógł jednak wyruszyć nieprzygotowany. Tak właściwie nie wiedział nawet gdzie, u licha, jest to jezioro. Spróbował sobie przypomnieć czy nie widział gdzieś tutaj kompasu i map lasu. Bez znajomości gdzie znajduje się i chatka i jego cel nie miał zamiaru włóczyć się po ciemnościach. Widząc też że kończy mu się bateria w telefonie, poszukał też najbardziej nadającej się do wędrówki latarni naftowej. Poszukał lepszego plecaka, niż swoje torba podróżna, przepakował się i poszukał czegoś, czym mógłby zastąpić swoją dotychczasową broń. Może znalazłby gdzieś jakiś młot, lub siekierę. Prawdopodobnie o broni do polowania, czy szabli nad kominkiem nie było mowy. Oczywiście jeśli miał zamiar przekopywać całą okolicę w poszukiwaniu artefaktów, przydałby mu się też szpadel. Wepchnął też do plecaka kilka konserw, i może trochę wody, na wypadek gdyby zmuszony był biwakować w innym miejscu. Zabrał zapasowe świece i zapałki. Niemal wypchał nimi plecak. Było mu lżej na sercu wiedząc że ma przy sobie odpowiednio dużo źródeł światła. Jeżeli w oko wpadło mu cokolwiek innego, z odpowiednio wysokim poziomem przelicznika przydatności do wagi, również nie omieszkał sobie tego przywłaszczyć. Gdy wszystko dobiegnie końca wróci tu i to wszystko zwróci.
Gdy w końcu przygotował się do wyprawy z westchnieniem spojrzał na barykady, które tak pieczołowicie stawiał. Uporał się z podstawionymi pod drzwi meblami i był gotów do drogi.
Ruszył przed siebie w ciemny las starając się zanadto nie zbaczać z kursu i w miarę możliwości trzymać ścieżek i szlaków. Wolał już wpaść na więcej zombie, niż zaginąć gdzieś w lesie. Miał przy tym nadzieję że kompas przyda się bardziej niż GPS w telefonie.

Kompas był niewymownie cennym znaleziskiem, jeśli chodzi o zaistniałe okoliczności. Bez mapy jednak nie stanowił aż takiej pomocy dla dziennikarza. Nie wiedząc gdzie ma iść błąkałby się bez celu w nieznanym kierunku. No dobra, może nie nieznanym, ale błąkanie się, dajmy na to na zachód, nie było dużo lepsze.
Musiał wiedzieć jak trafić nad jezioro. Jeśli nie znalazł żadnej mapy, poszukał innych przedmiotów w których mogłaby być o nim wzmianka. Może jakiś pamiętnik? Atlas przyrodniczy po okolicach? Czy w jego torbie nie leżała przypadkiem zapomniana, pomieciona broszurka turystyczna?
Wykorzystał ten czas na dopakowanie niezbędnych rzeczy. Noże kuchenne rzeczywiście wyglądały imponująco. Poza tym sztuki samoobrony znane dziennikarzowi zakładały raczej wykorzystanie noża, niż łopaty. Wybrał jeden z ostrzejszych i zabrał go ze sobą. Miał jednak nadzieję że nie będzie musiał aż tak zmniejszać dystansu do jakichkolwiek potworów, by nóż się przydał.
Jeżeli nie znalazł niczego, co mogłoby mu zdradzić położenie jeziora jego zapał momentalnie spadł. Nie zaprzątał sobie głowy przeszukiwaniem infrastruktury wokoło chatki. Zamiast tego rozglądał się dość naiwnie, czy przypadkiem na skraju pola widzenia nie czeka znowu tańczące światełko.
Jeśli udało mu się namierzyć jakikolwiek sposób wytyczenia trasy, to z duszą na ramieniu ruszył w las. Jeśli jednak nic takiego mu nie wpadło w ręce, to nie było szans, aby ryzykował wędrówkę po lesie nie znając trasy.