Audytorium Lisnera

First topic message reminder :


Audytorium znajdujące się na terenie kampusu Uniwersytetu George'a Washingtona, położone w odległości około kilometra na zachód od Białego Domu. Regularnie występuje w nim między innymi Washington Concert Opera. Standardowo posiada tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt siedzisk.

Wnętrze audytorium zobaczyć można tutaj i tutaj.

Emma musiała na bieżąco śledzić jego przemyślenia odnośnie konferencji skoro odpowiadała mu za każdym razem kiedy zastanawiał się nad czymś. Choć robiła to bez pytania to przeszkadzało mu to. Tak długo, jak długo nie próbowała zaglądać głębiej. Pierwsza odpowiedź potwierdzała jego domysły. Naukowcy w większości byli przekonani, że mają rację. Że nie kłamią. Zapewne nie o wszystkim wiedzieli. Tylko najbardziej zaufane osoby musiały być wtajemniczone w szczegóły badań.
Również na jego zastanawianie się odnośnie tego, kogo kobieta kiedyś spotkała, otrzymało odpowiedź. Ta jednak była dużo mniej satysfakcjonująca, gdyż nie wnosiła niczego nowego praktycznie. Zamazane wspomnienia. Albo ktoś się o to postarał albo było to traumatyczne przeżycie i jej pamięć wyparła te wspomnienia. Nie było to jednak nic istotnego, by Berto miał się przejmować brakiem szczegółów.
- No i się zaczęło.... - westchnął cicho, wywracając oczami, gdy kolejna osoba zaczęła mówić. Oczywiście o tej głupocie, jaką byłą ewolucja. Tak. Nagle mutanci zaczną zabijać ludzi bez mocy, by zlikwidować ich wszystkich i pozbyć się homo sapiens. Jak go denerwowało takie płytkie myślenie. Takie coś mogło przecież się dziać naturalnie. Na świat mogło przychodzić coraz więcej mutantów, a coraz mniej zwykłych ludzi. Więc nie byłoby żadnego wybijania czy atakowania. Natura zrobiłaby swoje i tyle. Ale przecież mutanci to też ludzie, więc nie było w tym nic złego, a niektóre moce potrafiły być naprawdę przydatne.
Latynos zmarszczył lekko brwi kiedy z zewnątrz zaczął dobiegać jakiś cichy odgłos. Coś jak silnik motoru? Ciężko było ocenić, ale na motor to było chyba trochę zbyt głośne. Prędzej samolot. Miał nadzieję, że to nie atak jakichś złych mutantów, którzy chcieli przerwać konferencję siłą. Widział, że wszyscy stali się czujni i nie było to nic dziwnego. Każdy zapewne się denerwował, bo nie wiedział co tak właściwie się dzieje.
Sunspot poderwał się ze swojego siedzenia, gdy nagle doszło do głośnego huku, a warkot się wzmocnił. Skierował wzrok do góry, na sufit. Zapewne stamtąd nadejdzie atak. Najgorsze, że nie wiadomo, kto właściwie ich atakował. Kiedy nagle spora część sufitu została zerwana, a gruz się posypał, Berto chciał pobiec do przodu, by pomóc ludziom. Jednak nim się ruszył, wszystko zostało zatrzymane przez różową aurę. Aurę Scarlet Witch, która jak zwykle zadziałała błyskawicznie. Tyle, że aura nie była zbyt długo. Latynos usłyszał huk wystrzału, a w następnym momencie różowa poświata zniknęła. Kusiło go pobiec w stronę Wandy, ale widział tu też jeszcze kogoś z Avengersów, więc wolał to zostawić komuś z jej drużyny.
Ludzie uciekali w panice, a Berto stał i wpatrywał się w dziurę w suficie przez kilka sekund. Starał się wypatrzyć, co ich atakowało, nie wchodząc do środka budynku. Pył zaczął opadać, aura zniknęła. A oczy chłopaka rozszerzyły się. Przeklął pod nosem po portugalsku i sam ruszył w stronę wyjścia szybkim krokiem. Dzielił go może metr od grupki, która wyprowadzała prezydenta na zewnątrz. Wiedział już, że poza budynkiem będzie równie źle, ale tam przynajmniej sufit nie zwali mu się na głowę. No i będzie łatwiej walczyć choć nie widziało mu się przemienianie w Sunspota i zdradzanie wszystkim, kim jest. Być może uda się pokonać robota samą siłą, do której używania nie potrzebował przemiany. Starał się mieć Rize na oku. Wiedział, że będzie się trzymała blisko prezydenta, więc pilnowanie jej nie powinno być ciężkie.

Niestety stało się to czego tak bardzo się obawiał. Ktoś postanowił wykorzystać okazję, jaką stanowiła tak duża liczba wpływowych ludzi zgromadzonych w jednym miejscu, by zademonstrować przed całym światem swoją siłę. Niebezpieczeństwo nadeszło bez żadnego ostrzeżenia. Nawet on nie był w stanie wyłapać go zanim nie doszło do wybuchu lub uderzenia, które prawdopodobnie było przyczyną zniszczenia sporego fragmentu sufitu nad ich głowami. Powstałe w ten sposób odłamki stanowiły zagrożenie dla życia i zdrowia wielu ze znajdujących się w audytorium osób. Nie wszystkim będzie w stanie udzielić pomocy. Zwłaszcza, że nie był na nic takiego przygotowany. W jednej chwili zerwał się ze swojego miejsca, szybko analizując sytuację.
- Uciekajcie! – ponaglił tych w jego najbliższym otoczeniu, którzy byli zbyt zdezorientowani, by w tak krótkim czasie jakkolwiek zareagować. Najszybciej ze wszystkich na zdarzenie odpowiedziała Wanda, która dzięki swoim mocom zdołała w znacznym stopniu zastopować spadające fragmenty sufitu. Przynajmniej części zgromadzonych dając czas na wydostanie się ze swoich miejsc i próbę ewakuacji. Niestety nie wszyscy mogli liczyć na tę ochronę, niektórzy znaleźli się poza obszarem chronionym przez barierę. Vision był rozdarty między próbą udzielenia pomocy tym, którzy mogli jej potrzebować, a odnalezieniem sprawcy zamieszania i powstrzymania go nim podejmie kolejne próby ataku. Ostatecznie zdecydował się na to drugie wierząc, iż agenci SHIELD oraz pozostali poradzą sobie z kwestią zapewnienia bezpieczeństwa tu na dole. Sam zaczął wznosić się w powietrze, w stronę wyrwy w suficie, gdy usłyszał wystrzał. W tej samej chwili chroniąca ich bariera zniknęła i syntezoid zrozumiał co się stało. Natychmiast skierował wzrok w kierunku miejsca, w którym powinna znajdować się kobieta. Zamarł dostrzegając pojawiające się na jej sukni plamy krwi. Nie zważając na nic innego poszybował ku rannej Wandzie. Budujące się już od jakiegoś czasu uczucie między tą dwójką, sprawiło, że wszystko inne się dla niego nie liczyło. Nim zajmie się resztą, musi dopilnować, by jej życiu nic już nie zagrażało. Wpierw musiał się jednak do niej zbliżyć, by móc ocenić co będzie w stanie uczynić. Być może będzie musiał oddać ją pod opiekę SHIELD, które powinno mieć możliwości, by szybko udzielić jej potrzebnej pomocy.

Wojsko zawsze miało swoje za uszami, tylko nigdy się o tym nie mówiło. Obrona kraju wymaga pewnych ustępstw, na które światowe potęgi zazwyczaj chodziły, tak więc i Stany Zjednoczone miały jeden czy dwa brudne sekrety. Zacznijmy od chociażby Thunderbolts, gdzie służą wojskowi oraz ex-superprzestępcy. Wczorajsze działania jednostki raczej nie przypadłyby do gustu większości opinii publicznej. Było to działanie trochę w stylu Franka Castle, który wymierzał sprawiedliwość. Część ludzi popierała jego działania, a zdecydowana większość oficjalnych władz potępiała metody ludobójstwa. Karla wielokrotnie przesiadywała przed telewizorem z lampką wina i zastanawiała się co tak naprawdę pchało tego człowieka do przodu. Chęć dania ujścia swojej frustracji, która zrodziła się z niemożności zrobienia czegokolwiek, a może po prostu głęboki uszczerbek psychiczny? Chociaż jego metody były bardzo w jej stylu, bo w końcu stare radzieckie porzekadło mówiło – nie ma człowieka, nie ma problemu.
Media mogłyby wieszać na nich psy za takie zagranie, jednak tu już pozostaje kwestia czy by się dowiedziały o całej akcji. Duża szansa była, że bogaci którzy straciliby na niej, po prostu podsunęliby przynętę pismakom i rozpoczęłaby się zimna wojna między prasą, a rządem. Z drugiej strony jednak, jeśli zrobiłaby to niezależna od rządu jednostka, do której ten się nie przyzna to wszystko byłoby ok. Musiałaby ten pomysł lepiej przemyśleć, a potem przedyskutować z doradczynią, by uzyskać właściwe wsparcie. Najpierw musieliby opracować coś co przyniesie pożądane efekty, czyli wywoła reakcję alergiczną na MGH. Nie zadziała to pewnie w każdym przypadku, jednak nawet jeśli zlikwidują 50% bazy klientów to będzie już coś.
Tajne projekty rządowe, nad którymi aktualnie się pracuje dawały blondynce tylko szansę by zabłysnąć. Dobrać odpowiednich kandydatów i stworzyć nowego Kapitana Amerykę. Całą ich armię nawet. Władza i potęga deprawują nawet najczystsze z charakterów, dlatego Karla musiałaby zadbać o odpowiednich kandydatów, których będzie można kontrolować. Zresztą co szkodzi w każdym z superżołnierzy zamontować małe zabezpieczenie takie jakie miał Hood? Mawiają, że strzeżonego pan bóg strzeże.
Kiedy zostało wspomniane o nowej, lepszej rasie Sofen już zauważyła, że to może się ludziom nie spodobać. Zaczną się jeszcze bardziej bać mutantów, a niekorzystny dobór słów doprowadzi do większych reakcji rasistowskich. Będą one oczywiście czysto obronne, gdyż człowiek, jak każda inna istota lęka się śmierci, a z nią wiąże się przybycie nowego gatunku. Tak już działa natura oraz instynkty, które każą jednostce walczyć o przetrwanie. Blondynka na szczęście należała do tych silniejszych od statystycznego człowieka, dlatego niespecjalnie obawiała się nadejścia mutantów. Widziała w tym okazję do pracy i skutecznego manipulowania kolejnymi pionkami na szachownicy, by osiągnąć swój cel. Im więcej nadludzi będzie, tym więcej zamieszek lub nadużywania mocy. Z kontekstu szło wyłapać, że moce najpewniej ujawniają się u nastolatków, gdyż wtedy przeżywa się największe emocjonalne obciążenie. Powody są różne, przemoc w rodzinie czy też szkole, bycie popychadłem albo inne tragedie młodego człowieka. Potem tylko dotrzeć do takiego niebezpiecznego ktosia, porozmawiać z nim i wychować sobie. Wszystko pięknie i humanitarnie. Słysząc dźwięk silnika Karla rozejrzała się szukając źródła dźwięku. Teren konferencji powinien być zamkniętą strefą powietrzną, bo w końcu nie wiadomo czy ktoś nie zechce zrzucić jakiejś bomby albo wlecieć samolotem w budynek. Na twarzy blondynki pojawiła się chwila konsternacji, a ręce zacisnęła w pięści. Coś było nie tak. Chyba, że chłopcy z SHIELD robili sobie żarty. Nikt nie byłby chyba tak głupi, by puszczać w pobliżu samolot z reklamą konferencji. Mało im było 11 oraz wbicia samolotu w Pentagon?
Po chwili miało rozpętać się piekło. Gdy kawałek sufitu odpadł, Sofen od razu poderwała się ze swojego miejsca, a na jej skórze pojawił się czerwony kostium, który od jakiegoś czasu nosiła. Gruzy spadły na scenę i pierwsze rzędy, a priorytetem blondynki stało się najpierw zasłonienie prezydenta swoim ciałem przed ewentualnymi gruzami lub odłamkami. Czyżby na konferencję mieli wpaść nadludzie, którzy wietrzyli sposób na załatwienie władzy? Któż byłby tak zuchwały? Ludzie zaczęli panikować, jednak Moonstone miała o tyle dobrze, że nawet przez tłum da radę się przedrzeć dzięki swoim mocom. Zaraz pewnie zaczną się tratować podczas ucieczki w stronę wyjścia. Wanda tymczasem przytrzymywała gruzy na górze. Psychiatra zaś miała dłonie naładowane energią, gotowa do ataku, gdy tylko pojawi się tu złoczyńca z dawką monologu. Każdy z tych złoczyńców bez polotu ma monolog. To taka niepisana zasada w tym zawodzie, by przed pojawieniem się na scenie walnąć jakiś monolog, albo w trakcie przesłuchiwania bohatera. W drugim przypadku należy również wyjawić swój plan, by bohater mógł cię powstrzymać. No bo w końcu gdyby źli zapanowali nad światem to co robiłaby reszta? Zanudziliby się na śmierć w ciągu miesiąca.
Sofen usłyszała po chwili strzał, który dobiegł ze strony kobiety na tarasie. Nie została raniona, zatem celem był ktoś inny. Scarlet Witch została ranna. Ten ktoś ją postrzelił, ale przynajmniej dała innym tyle czasu, by ludzie mogli się ewakuować. Cóż zapowiadało się, że Moonstone raczej nie zobaczy końca tej imprezy, bo wzywały obowiązki a z tym czymś co zniszczyło dach pewnie będzie miała okazję powalczyć.
- Rozumiem. Wezwę resztę Thunderbolts, by tu posprzątali - Kiwnęła głową na polecenie Rize, a następnie udała się z ochroniarzami. Złapała tylko prezydenta za ramię. Nie miała chwilowo czasu, by wyciągnąć komórkę i zadzwonić do siedziby, ale jak już odeskortuje prezydenta to będzie miała okazję. Mieli przecież w szeregach kosmitę, Red Hulka oraz człowieka jeża. Co mogło pójść nie tak?
- Tak na wszelki wypadek Panie Prezydencie. Proszę się mnie trzymać, bo zapewnie lepszą ochronę niż oni – powiedziała i poruszała się szybko na równi z eskortą. Plan Karli zakładał, że jeśli będzie jakiekolwiek zagrożenie to złapie pewniej mężczyznę i przefazuje się wraz z nim przez przeszkodę. Skoro SHIELD miał zająć się resztą to nawalili już przy samej ochronie. Co to miało być?

Ludzie pędzili do wyjść, starali się uciec z budynku. Wyraźnie panikowali. Ale tylko przez chwilę. Powoli zaczęli o wiele spokojnie się ewakuować. Roberto mógł tylko się domyślać, że to sprawka Emmy Frost, która używając Cerebro mogła zdziałać naprawdę wiele. Ciekawiło go, czy tutejsi telepaci działali podobnie czy może w ogóle o tym nie pomyśleli. On sam starał się spokojnie, acz szybko podążać za grupką. Z tyłu nic ich nie atakowało. Przez dziurę nie wszedł żaden z robotów do środka. To zawsze jakiś plus. W końcu od tyłu zawsze najłatwiej atakować, bo nikt nie ma oczu dookoła głowy. Jednak przeciwnicy nie zdecydowali się tego wykorzystać.
Emmo, to sentinele. Widziałem je na nagraniu. odparł kobiecie telepatycznie. Nie był zaskoczony jej słowami, gdyż wiedział z czym mają do czynienia. Choć nie rozumiał dlaczego zaatakowały audytorium. Czyżby na sali pojawił się ktoś nieproszony i roboty dostały rozkaz złapania tej osoby? Tylko, że wtedy nie powinny robić takiego bałaganu. Nie rozumiał ich zachowania, ale z drugiej strony też nie do końca wiedział, jak te roboty działają. Widział je tylko raz w akcji i to na nagraniu, więc nie mógł oceniać ich sposobu walki.
Nagle grupa przed nim się zatrzymała. Berto w pierwszej chwili chciał ich ominąć, ale postanowił również się zatrzymać niedaleko i wysłuchać powodu. Wychodziło na to, że na zewnątrz robotów było więcej i wychodzenie na dwór było niebezpieczne. Wciąż tego nie rozumiał. Sentinele były stworzone, by zabijać mutantów. Albo ci ochroniarze nie rozpoznali tych kilku charakterystycznych znamion sentineli, albo nie wiedzieli czym w ogóle są te roboty.
Nie było jednak czasu na zastanawianie się nad tym, gdyż kolejny huk zagłuszył głosy ludzi. Tym razem tuż przed nimi została zniszczona ściana, a w dziurze, która powstała, pojawił się jeden z atakujących. Chwilę zdawał się nic nie robić, jakby szukając celu. Kogoś konkretnego. I faktycznie w końcu wyciągnął ramię. W ich stronę. Co zdecydowanie źle wróżyło.
Niewiele myśląc nad jakimkolwiek planem ataku, nie było na to czasu, Sunspot wyrwał najbliższe siedzenie, wychylając się nieco na przód grupki i rzucił nim, celując prosto w rękę robota.
- Na bok! - krzyknął, sam odsuwając się z linii ataku i sięgając po metalowe obramowanie od krzeseł, by je wyrwać. Nie miał nic lepszego pod ręką, a wiedział, że sentinele były twarde. W tej chwili mógł jedynie używać swojej siły fizycznej. Mógł więc posłużyć się swoim "taranem" by uderzyć w robota i postarać się wytrącić go z równowagi na początek i zepchnąć na bok. Jeśli mu się to uda, kolejnym zabiegiem będzie przyszpilenie go do ściany przy pomocy ramy. Choć nie wiedział, czy ta będzie na tyle twarda i ostra, by przebić się przez metalową zbroję. Celował prosto w reaktor na klatce piersiowej. A przynajmniej modlił się w duchu żeby to był reaktor. Po uszkodzeniu którego robot przestanie działać.

W ich profesji podobne przypadki nie były przecież rzadkością. Z niemal każdego starcia wychodzili z mniejszymi czy większymi obrażeniami. Wszyscy wiedzieli, że jeśli jedno z nich poważnie oberwie, pozostali muszą zachować zimną krew i doprowadzić wszystko do końca. Tym razem było jednak zupełnie inaczej. Z jednego prostego powodu. Chodziło o Wandę. Kobietę której towarzystwo cenił w ostatnim czasie najmocniej oraz którą coraz trudniej było mu okłamywać. Czuł, że wytworzyła się między nimi więź, nić porozumienia, jakiej nie mieli z żadną inną osobą w drużynie. Cenili swoje zdanie, cieszyli się swoim towarzystwem… To w jakim kierunku zmierza ich wzajemna relacja pozostaje dla niego zagadką, wiedział jednak, że bardzo mu się to podobało. Dlatego też widok rannej towarzyszki z początku lekko go sparaliżował. Przyklęknął tuż przy niej, nieobecnym wzrokiem wpatrując się to w jej twarzy, to w okolice rany postrzałowej. Różne scenariusze budowały się w jego umyśle, większość z nich nie była pozytywna. Choć w rzeczywistości minęło w tym czasie może kilkanaście, w porywach kilkadziesiąt sekund, jemu wydawało się, że ta chwila trwa już całe wieki. Musiał się otrząsnąć, i to jak najszybciej, inaczej jedna z tych czarnych wizji wkrótce się sprawdzi. Nie mógł pozwolić, by straciła przytomność.
- Wanda. Wszystko będzie dobrze. Zaraz znajdę dla ciebie pomoc. Będzie dobrze. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. – powiedział. Pierw musi coś jednak zrobić z raną wylotową, z której wydobywa się coraz więcej krwi. Kobieta była już tak słaba, że wszelkie próby uzdrowienia samej siebie mogły przysporzyć jedynie większych kłopotów. Jej magia była przecież trudna do kontrolowania, a w stanie, w którym znajdowała się teraz mogło to być zadaniem niemal niemożliwym. Wolał nie ryzykować. Cala odpowiedzialność za jej zdrowie leżała więc na nim. Nie miał czasu na wiele. Najprościej było przycisnąć do rany jakiś kawałek materiału, który na krótką chwilę mógłby zatamować krwawienie. Jeśli nie znajdzie nic takiego w zasięgu wzroku, będzie musiał posłużyć się kawałkiem jej stroju. Gdy w prowizoryczny sposób zajmie się tą konkretną rzeczą, wtedy ostrożnie spróbuje ją podnieść, by móc zabrać ją w bezpieczniejsze miejsce i oddać kobietę pod opiekę osób, które się nią zajmą. Sam powinien później zająć się napastnikami. Wiedział o tym. Życie Wandy miało jednak wyższy priorytet i dopóki nie upewni się, że czuwa nad nią fachowiec, nie opuści jej ani na krok. Najlepiej będzie podążyć drogą, którą ewakuowano naukowców. Z pewnością trafi na kogoś kto ma odpowiednie doświadczenie w tego typu przypadkach i kogo będzie mógł poprosić o opiekę nad najważniejszą dla niego osobą.
- Nie pozwolę ci tu umrzeć. Słyszysz? Nawet nie próbuj mnie teraz zostawić. – wyszeptał podnosząc się z trzymaną na rękach kobietą, po czym ruszył w poszukiwaniu wsparcia.

Opanowanie nawet w chwili, gdy gmach zaatakowało coś wykraczające poza kompetencje zwykłej ochrony. Godne podziwu, chociaż pewnie stawka, którą dostają ci tutaj za ochronę prezydenta nie jest mała, a w razie czego zapewne w wypadku śmierci jest jakaś większa zapomoga dla rodziny. Nie wspominając już o lepszym pochówku oraz możliwości chwalenia się kogo ochraniał członek rodziny. Dobrze, że zdecydowała się zmaterializować swój kostium. Na superbohaterów jakoś tak przychylniej patrzą służby porządkowe. Zresztą bardzo łatwo odróżnić tych dobrych od złych, gdyż najczęściej po prostu krój rajtuzów to sugeruje. Ostre, kanciaste elementy, które mają wzbudzać negatywne odczucia zwykle zarezerwowane są dla złoczyńców. Bywają wyjątki od tej reguły tak jak od każdej z resztą.
Za nimi jeszcze uciekali politycy jak również pewien młody człowiek. Każdy próbował uciec z tego tonącego statku, chociaż z drugiej strony mogą to być potencjalni zamachowcy, którzy chcą się pozbyć głowy państwa tak przy okazji. Rize też była stosunkowo blisko, więc w razie czego pewnie Karla dałaby radę złapać prezydenta pod pachę, przelecieć przez tłum i złapać doradczynię jeśli zaszłaby taka potrzeba. Akurat jej moce słabiej sprawdzały się w walce z potężniejszymi przeciwnikami, ale za to świetnie mogła zwodzić i ochraniać VIPów.
- SHIELD zawalił. To nie powinno wlecieć w przestrzeń powietrzną – skomentowała Karla. W ochronie były ewidentne dziury. Ktoś wniósł na salę broń palną, a teraz jeszcze to. Właściwie to pewnie na sali był jakiś monitoring, z którego będzie można skorzystać podczas przeprowadzania małego śledztwa. Trzeba dorwać tę osobę, która strzeliła wtedy do Scarlet Witch. Skoro miała broń i strzeliła do mutantki, która ich broniła to znaczy, że należy najpewniej do grupy zamachowców.
Nagle cały pochód się zatrzymał, a powodem okazało się towarzystwo czekające przed budynkiem. Nie mogli wylecieć, ani też wyjść? Świetnie się składało dla Moonstone, bo już miała w głowie plan. Niestety wyjawienie go zostało przerwane przez eksplozję, która nastąpiła. O ile ochrona zamortyzowała część odłamków, o tyle przed resztą Karla musiała się wraz z prezydentem przefazować. Tak na wszelki wypadek, by nie oberwać niczym w głowę. Do środka wtargnęła maszyna. Nieco większa niż ta góra mięśni jaką był Juggernaut albo Hulk, ale jednak nieporównywalnie sztywna w swoich ruchach. Metalowy słoń w składzie porcelany, ale zapewne całkiem nieźle opancerzony. Sofen wiedziała, że jeśli tu się wda w walkę to ochrona VIP’a będzie bardzo trudna. Gdyby miała do pomocy jakiegoś z członków Thunderbolts to mogłaby prezydenta zostawić w jego rękach i samej zająć się robotem. Mogła topić stal swoimi promieniami, jednak nie wiedziała jak to coś jest twarde.
Robot coś planował, a młodzieniec, który z nimi był postanowił dokonać jakiegoś heroicznego czynu. No cóż, Moonstone miała nieco inny plan. Objęła prezydenta mocniej jedną ręką i skoczyła w stronę Rize, by ją też złapać, a następnie… przefazowała się z nimi przez podłogę. Na moment pewnie stracą dech podczas fazowania się przez ściany, ale raczej przeżyją. Najpewniej w tym budynku były jakieś piwnice, a skoro były toalety to w pobliżu musi być też ujście do kanałów. Niezbyt eleganckie, aczkolwiek proste rozwiązanie. Skoro nie mogli iść w górę, ani do przodu to pójdą w dół. Musiała się tylko zatrzymać na moment w miejscu, gdzie był tlen – Polecam wstrzymywać oddech – zasugerowała blondynka, po czym fazowała się dalej. Gdy było ciemno, po prostu na dłoniach pojawiła się jej energia o niewielkiej sile, zwyczajnie minimum, by zapewnić sobie światło. Nie było to zbyt heroiczne, aczkolwiek jej zadaniem miało być ochranianie VIPów, a nie zgrywanie bohaterki.

Cóż może w kanałach nie pachniało zbyt przyjemnie, ale przywodziło to na myśl stare dobre czasy, gdy pracowało się dla różnych szemranych typów. Naprawdę ktokolwiek myślał, że w bazach superzłoczyńców używa się odświeżacza powietrza albo dokładnie czyści każdy kafelek podłogi? Względna czystość była, ale czasami zapach jaki generowały sługusy pozostawiał wiele do życzenia. W przypadku chociażby chłopaków z Hydry to tutaj pachniało lawendą. Gdyby nie była młoda i nie potrzebowała pieniędzy, to nawet nie spojrzałaby na tamtego wariata z przyklejonym do twarzy kawałkiem materiału. Życie niestety bywa tak przewrotne, że teraz Karla miała okazje się wykazać i zapewnić bezpieczeństwo dwóm najważniejszym osobom w państwie.
Chwilę po tym jak Karla w kanale znalazła jakąś kładkę, odstawiła na niej dwójkę i sama wylądowała, aczkolwiek nie puszczała od razu. Chciała mieć pewność, że wytrzyma ciężar całej trójki bez zapadania się. W końcu wiadomo jak inżynierowie dbają o takie miejsca. Po odstawieniu Rize oraz prezydenta, Sofen mogła wyjść na przód, by móc oświetlać drogę za pomocą swojej energii. Przydatna była możliwość generowania światła z każdego punktu na ciele. Wymagało to tylko trochę wprawy w używaniu kamienia, ale na dłuższą metę bardzo ułatwiało życie. Nawet w tak trywialnych czynnościach jak pójście w nocy do łazienki, bez potrzeby zapalania światła i tym samym ryzykowania uderzenia się w mały palec o mebel. Chociaż w wypadku blondynki pewnie skończyłoby się to na połamanym elemencie otoczenia.
Mogli być gdzieś pod ulicą, a Sofen wolała znać dokładną lokalizację. Dlatego też co jakiś czas zerkała czy chociażby na ścianach nie ma jakiejś mapki technicznej lub innego opisania tunelu, w którym się znajdowali. W końcu jakoś inżynierowie musieli rozpoznawać poszczególne korytarze, chociaż pewnie jak coś znajdzie to będzie miała wypisane na ścianie rzeczy pokroju D-3 chociażby. Zawsze można się łudzić, że te kanały projektował ktoś kto brał pod uwagę potencjalne nierozgarnięcie pracowników lub osób, które przypadkiem się tu znajdą. Na szczęście byli tutaj bezpieczni, a te maszyny wydawały z siebie dosyć charakterystyczny dźwięk. W tunelach hałas niósł się echem, więc w razie czego powinno ich to ostrzec znacznie wcześniej przed nadchodzącym zagrożeniem.
W tym czasie prezydent wyszedł z szoku. Zamach na swoje życie zniósł całkiem nieźle, bo ani nie przeszedł nerwicy, ani też również nie miał jeszcze napadów gniewu. Chyba w trakcie tej pracy pokazali mu parę trików jak radzić sobie ze stresem nawet w ekstremalnych sytuacjach, a może po prostu pomagała świadomość nadczłowieka, którego miał tuż obok siebie? Zwłaszcza gdy brać pod uwagę, że te roboty najwyraźniej nie potrafią przechodzić przez ściany bez burzenia ich.
- Sentinele? Strażnicy, bardzo ciekawa nazwa na maszyny, które przyszły nas spacyfikować – skomentowała ironicznie Karla. Ktoś kto wymyślał tę nazwę musiał mieć naprawdę wielkie poczucie humoru. Ciekawe czy miał równie wielki zadek, w który Sofen mogłaby go kopnąć za nasłanie na nią jakiejś kupy złomu. Prezydent i Rize coś na pewno wiedzieli, a blondynka najwyraźniej wcześniej nie miała dostępu do tego typu danych. Inaczej pewnie wiedziałaby coś o tej nazwie. Moonstone musiała pilnować tego co ma przed sobą, więc tylko okazjonalnie mogła zerkać czy tamta dwójka się nie zgubiła. W końcu w kładce mogą być dziury, dlatego należało też patrzyć pod nogi. No, a przy okazji serwowali jej nieco wyjaśnień. Najwyraźniej twórcą tego projektu był niejaki Trask. Sofen zdecydowanie poświęci trochę czasu, by przejrzeć jego teczkę. To co się dzisiaj stało nie ujdzie mu na sucho, a Thunderbolts złożą mu wizytę, która przebiegnie mniej lub bardziej przyjaźnie. W zależności od tego jak chętnie będzie mówił.
- Maszyny adaptujące się do supermocy? Widzę, że nie tylko mutantów chcieliście trzymać w szachu, ale również wszelkich innych nadludzi. Skoro potrafią ich wykryć to pewnie i nas znajdą, dlatego musimy się sprężać – to dawało Karli trochę do myślenia, aczkolwiek musiała sprawdzić na jakiej zasadzie ten skan działa. Czy obejmował również moce nabyte za pomocą artefaktu lub innego przedmiotu, a może tylko zmiany genetyczne? Skan genetyczny wydawał się znacznie bardziej uniwersalny, gdyż wtedy zostaną tylko jakieś pojedyncze sztuki, których moc brała się z czegoś innego. Jak chociażby magii. Dodatkowo ta informacja o adaptacji dawała jej jasno do zrozumienia jak należy z nimi walczyć – Cóż nie można im dać czasu, by się adaptowały więc trzeba je rozwalać od razu i gdy są w pojedynkę, by reszta nie mogła się uczyć. Myślę, że jest to wykonalne – powiedziała blondynka. Teraz tylko wyjść na zewnątrz, gdzieś gdzie nie będzie robotów i złapią sygnał. Póki co używanie tutaj komunikatora lub komórki raz, że mogło nie przynieść żadnych rezultatów, a dwa… na górze pewnie jest masa tych puszek więc zlecą się jak muchy do miodu.
- Może ktoś mu te roboty ukradł? Sama znam kilka osób, które z chęcią przeprowadziłyby czystki na świecie. Czy Trask jest jakoś uprzedzony do nadludzi? Spotkała go jakaś tragedia z ich udziałem? – Sofen zaczęła profilować podejrzanego. Był kolejnym biznesmanem handlującym zabawkami, z których korzystało wojsko. Pewnie cechował się bezwzględnością w interesach, jak również kierował się zyskiem dla swojej firmy. Byłoby to wielce nieopłacalne dla niego stracić głównego partnera handlowego, a tym bardziej narażać się na gniew opinii publicznej. Chociaż z drugiej strony przy odpowiednich zabiegach medialnych mógłby to obrócić na swoją korzyść.

To co zobaczył za kotarami… Podsumować można było jako rozczarowanie. Pomieszczenie, w którym zostali zgromadzeni przemawiający przed momentem naukowcy było nie tak wielkie. Dziwić mógł też fakt, że jeszcze ich nie ewakuowano, lecz to już za chwilę miało się wyjaśnić dzięki wypowiedzi jednego z przedstawicieli S.H.I.E.L.D.. Nieco zaskoczony sytuacją, trzymając Wandę na rękach, wysłuchał tego co niektórzy z przebywających tu ludzi mieli do powiedzenia.
Bez słowa wyjaśnienia zbliżył się do stołu, na którym siedziała doktor Campbell. Jeśli zrozumiała jego zamiar i ustąpiła miejsca, wtedy natychmiast ułożył na nim ranną Wandę. W innym przypadku po prostu ją o to poprosi i uczyni dokładnie to samo.
- Jest ciężko ranna. W obecnej sytuacji nie zaryzykuję jednak przetransportowania jej do najbliższego szpitala, a co dopiero gdzieś dalej. – zaczął zwracając się do wszystkich zgromadzonych w pomieszczeniu osób. – Straciła dużo krwi, jest osłabiona, ma trudności z oddychaniem i coraz mniej czasu. Jeśli uda się dokładniej powstrzymać krwotok i nieco ją ustabilizować, powinna sama poradzić sobie z niektórymi obrażeniami. W samym budynku powinno być już względnie bezpiecznie. Wygląda na to, że zagrożenie przeniosło się na zewnątrz. Poszukajcie apteczki i zróbcie co w waszej mocy, by utrzymać ją przy życiu do mojego powrotu. – tę drugą część wypowiedzi skierował już wyraźnie bardziej do agentów, których przeszkolenie powinno obejmować podstawowe umiejętności medyczne. W trakcie misji dzieją się przecież różne rzeczy i gdy jednemu z nich coś się przydarzy muszą być w stanie jakoś go opatrzyć. Podczas swojej wypowiedzi ani na moment nie spuścił wzroku ze Scarlet Witch, cały czas delikatnie ściskał też jedną z dłoni kobiety. Niestety musiał ją na jakiś czas zostawić jedynie pod opieką tych ludzi. Nie mógł dłużej uciekać przed powinnościami. Był Mścicielem. Choć zależało mu na losie Wandy, w jego obowiązku leżała też obrona innych. Pozwolił, by dłoń towarzyszki wyślizgnęła się z jego uścisku i rozejrzał się po wszystkich przebywających w pomieszczeniu.
- Tak, doktorze. Nie wiem czy obie sytuacje są ze sobą powiązane, lecz ktoś wykorzystał zamieszanie związane z atakiem robota i postrzelił Wandę. Tożsamość strzelca jest dla mnie zagadką, lecz prawdopodobnie ten zdołał już wydostać się z budynku. – tak przynajmniej zakładał syntezoid. Gdyby napastnik wciąż przebywał w audytorium, prawdopodobnie w ogóle nie pozwoliłby Visionowi na opiekę nad postrzeloną przyjaciółką. Chyba, że jego cel był inny i wciąż próbuje go wypełnić. Na konferencji znalazło się przecież wiele wpływowych osób. W tym sam prezydent. Nie można było więc wykluczyć tego, że to on był prawdziwym celem ataku, a Wanda oberwała tylko dlatego, iż starała się powstrzymać wiszące nad wszystkimi niebezpieczeństwo. – Na wszelki wypadek zachowajcie jednak ostrożność. Spróbuję skontaktować się z resztą drużyny, ściągnąć wsparcie, lecz do czasu ich przybycia potrzebny będę na zewnątrz. – był już właściwie gotów pozostawić potrzebującą pomocy Mścicielkę pod opieką naukowców oraz agentów. Powstrzymał się jeszcze przez chwilę w oczekiwaniu na ewentualne kolejne pytania ze strony ich wszystkich. Sam jeszcze również chciał coś załatwić.
- Z jakiej częstotliwości teraz korzystacie? – spytał szpiegów S.H.I.E.L.D. Co prawda mógł dowiedzieć się tego sam, albo spróbować na jednej ze znanych mu już częstotliwości ze wcześniejszych wspólnych zadań z tą organizacją, ale to wyjście wydało mu się bardziej właściwe. – Podłączę się pod wasze komunikatory i będę informował was o sytuacji. Jeśli jej stan jeszcze się pogorszy natychmiast mnie o tym powiadomcie. – jeśli uzyskał odpowiedź na swoją prośbę i nie padły żadne dodatkowe pytania, wtedy uniósł się nad ziemię i przenikając przez sufit i kolejne poziomy budynku wzleciał na dość znaczną wysokość już na zewnątrz. Chciał obadać sytuację, przekonać się o liczbie robotów, sprawdzić gdzie jest najbardziej potrzebny… W między czasie spróbował też skontaktować się z Mścicielami na wszelkich możliwych kanałach. Miał zamiar poinformować ich o ataku, Wandzie oraz poprosić o wsparcie oraz jakąś pomoc dla rannej Mścicielki. W tym ostatnim chodziło na przykład o wysłanie przez Starka jednej ze swoich zbroi, która mogłaby przetransportować Scarlet Witch w bezpieczniejsze miejsce, gdzie zostanie jej udzielona fachowa pomoc.

Sentinele stanowiły świetną pożywkę dla wszystkich fanów teorii spiskowych. Teraz wiedzieli, że rząd dysponuje wielkimi robotami, które przystosowane mają być do polowania na nadludzi. Jedni mogli czuć dozę bezpieczeństwa, natomiast znaczna większość poczuje niepokój, gdyż właśnie skonstruowano coś co może pokonać największych bohaterów. Cóż tak długo jak nic nie wymknie się spod kontroli to rasa ludzka raczej przetrwa. Gorzej jeśli roboty za bardzo się zaadaptują i wyrośnie armia Ultronów pragnących anihilacji ludzkości dla ich własnego dobra.
- Nieoficjalnie pewnie z wielką chęcią spaliłby ich w piecach. W końcu bohaterowie i inni nadludzie stanowią zagrożenie dla jego interesu – mógł to być po prostu rasizm, ale oczywiście to też mogła być kwestia rodzinnego biznesu. Jak chociażby u Starka, który produkował broń i inne gadżety, którymi można rozwalić człowieka na atomy. Mściciel, handlarz śmiercią oraz miliarder niezbyt cieszący się sympatią niektórych wpływowych osób. W gruncie rzeczy bogaci ludzie mieli zwykle jeden zasadniczy problem jakim było rozbuchane ego. Oddawali pieniądze na cele dobroczynne, by środowisko ich postrzegało korzystniej, ale też żeby przyciągnąć pozytywnych inwestorów bądź klientów. Wszystkie te dobre rzeczy miały swój cel. Ciekawe jak bardzo wzrosły akcje Stark Industries, gdy zadeklarował dołączenie do Avengers? Na wysokich stołkach grało się nieczysto. Karla byłaby głupią blondynką, gdyby nie rozumiała zasad panujących w świecie dużych graczy. Jeśli chciało się bawić z chłopcami w lepszej piaskownicy to trzeba było wyzbyć się skrupułów. Trask pewnie też to rozumiał. Konto zawsze można było oczyścić lub zrobić coś tak, by nie wyszło na jaw. Któż by się chociażby przejmował zniknięciem bezdomnego, którego porwano do testów naukowych, a tylko tak przypadkiem był mutantem.
Słowa prezydenta natomiast rzuciły nieco inne światło na tę sprawę. Karla nie była ekspertem od robotyki, ani tym bardziej sztucznej inteligencji, ale mogła wywnioskować pewne rzeczy.
- Błąd AI? Może to nie był błąd. Pomyślcie. Jeśli one potrafią się przystosować, to AI nimi sterujące również. Może po prostu stwierdziło, że to ludzie są problemem bo mogą się rozmnażać i przekazywać dalej gen mutanta? Nie zdziwiłabym się, gdyby pod nosem wyrósł nam drugi Ultron, a ten brak problemów był tylko udawaniem– skomentowała blondynka. To byłoby najbardziej sensowne z perspektywy komputera, który nie ma uczuć oraz psychiki. Będzie myślał zero-jedynkowo, szukając najbardziej optymalnej ścieżki rozwiązania problemu. Nim właśnie byli mutanci, a by powstrzymać ich przyrost należało po prostu zlikwidować ludzkość. Wtedy zostanie tylko powybijać osobniki na wolności, a problem mutantów zostanie rozwiązany. Miliarder nie będący naukowcem, najpewniej nie wiedział, że komputer może udawać. Kalkulator w końcu nie poda celowo złego wyniku. Trask był od prowadzenia interesów, a nie zastanawiania się nad konsekwencjami. Skoro te roboty same się rozwijały to im dłużej zwlekali, tym bardziej opłakane będą skutki i tym trudniej będzie je powstrzymać. Trzeba coś zrobić teraz – Trask nie miał jakiegoś mechanizmu, by zniszczyć je w razie gdyby ktoś ukradł maszyny? Muszą gdzieś być produkowane, a tam też najpewniej są programowane przez to AI. Musimy je rozwalić teraz, bo im dłużej zwlekamy tym mniejsza szansa, że nam się uda – Moonstone wyglądała na nieco zdenerwowaną, gdyż właśnie władza, a raczej jej odłamek mógł raz, a dobrze wyślizgnąć się z jej dłoni. Czemu wybrali akurat AI, a nie pilota?

Sytuacja na zewnątrz przedstawiała się gorzej niż Vision przypuszczał. Agent wspomniał co prawda o robotach w liczbie mnogiej, lecz syntezoid w żadnym przypadku nie nastawiał się na setki, a może nawet tysiące rozsianych po okolicy maszyn, które wydawać się mogło nie miały innego celu niż likwidacja przebywających tu ludzi. Choć zdecydowana większość z nich działała raczej powoli i topornie, tak przy takiej przewadze liczebnej Mściciel nie miał wielu możliwości. Wśród nich zdarzały się też jednostki nieco większe, a uwagę bohatera przykuł ten największy. Ten sam, który odpowiedzialny był za zniszczenie dachu audytorium i od którego wszystko się zaczęło. Ten po prostu stał, nie czyniąc zupełnie niczego. Vision zastanawiał się jaka może być tego przyczyna, zwłaszcza iż z całą pewnością był najpotężniejszy z nich wszystkich. Pierwsze wnioski nasuwały się same. Był tu, by w ogóle umożliwić atak i przerwać konferencję. Jego kolejne zadania to obserwacja i nadzorowanie działań pozostałych maszyn. Zapewne wkroczy do akcji, gdy ktoś spróbuje podjąć kroki odwetowe. Ktoś taki jak Vision. Być może jego wyeliminowanie wpłynęłoby na pracę reszty robotów w okolicy, a może te nie są ze sobą w ten sposób powiązane. Wkrótce powinni się o tym przekonać.
- Na bieżąco informuj mnie o sytuacji w innych miastach. I spróbuj dowiedzieć się czegoś o tych robotach. Szukaj wszędzie, bez wyjątków. Ze szczególnym wskazaniem na projekty rządowe. – wiadomość o wielu jednoczesnych atakach na terenie USA była niepokojąca. Świadczyła o tym, iż akcja była zaplanowana z wyprzedzeniem, a konferencja była prawdopodobnie jedynie pretekstem do jej rozpoczęcia. Ktokolwiek za tym stał, należy tę osobę powstrzymać. Dlaczego kazał szukać informacji również w sieci rządowej? Stworzenie tak dużej armii robotów nie było tanie. Niewiele osób czy organizacji mogło sobie na to pozwolić ot tak, nawet w długofalowym projekcie. Rząd był jedną z organizacji, która miała odpowiednie środki i powody, by zlecić komuś ich przygotowanie.
Nie mógł tracić więcej czasu. W pierwszej kolejności zamierzał wspomóc pracujących na dole agentów S.H.I.E.L.D., dać im chwilę wytchnienia. Postara się znaleźć słabe punkty w konstrukcji maszyn, które ci ewentualnie będą później mogli wykorzystać w dalszych działaniach. Zleci więc na dół i zacznie atakować poszczególne jednostki. Być może skupi na sobie uwagę ich większej ilości, co też jakieś szanse tym, którzy nie mogą liczyć na pomoc agentów. Celem ataków będą głównie źródła zasilania, które kryją się prawdopodobnie na klatce piersiowej, a następnie głowa. Wyeliminowanie jednego z tych celów powinno zniszczyć morderczą maszynę, a sam pojedynek pozwolić na wyciągnięcie wstępnych wniosków odnoście ich budowy, zwinności w walce, wytrzymałości oraz siły. Z tymi informacjami przejdzie dalej do kolejnych robotów, tych większych, a ostatecznie i do tego największego. Z pokonaniem tego ostatniego mogą być duże problemy i pomoc innego Mściciela może być wymagana. Z tym poczeka na przybycie Pietro.

Cały dzień zdawał się być dla Wandy pasmem niepowodzeń. Konferencja początkowo zaczynała się dobrze, choć niepokojące były informacje, które przyszło jej usłyszeć. Pamiętając o pomocy Emmy, była spokojniejsza. Trudno było jej ustosunkować się do wszystkiego, ale zdążyła zaobserwować zmianę wyrazów twarzy prezentujących, jak i siedzących obok niej osób.
Później wszystko działo się szybko. O wiele za szybko. Wanda ledwo zdążyła podtrzymać gruzy, żeby w kolejnej chwili samej wylądować pomiędzy rzędami siedzeń.

Teraz leżała na stole, który został jej udostępniony. Czuła się słabo, co było widać na jej pobladłej twarzy. Oddychało jej się ciężko, a ruchy były już nie tylko ograniczone, ale też powolne, jakby ospałe. Gwałtowniejsze poruszenie się skutkowało promieniującym bólem i dyskomfortem, które każdorazowo pojawiało się na jej twarzy. Nie czuła się dobrze i było to widać gołym okiem.

Starała się współpracować z agentami. Nie oponowała przy rozerwaniu i tak zniszczonego materiału czy też ściągnięciu górnej części odzieży. Umożliwiała im założenie prowizorycznego opatrunku, patrząc otępiale na ścianę. Później przeniosła spojrzenie w stronę okna, gdyż hałas dobiegający z zewnątrz był niepokojący. Gdyby nie to jak się czuła, już dawno starałaby się coś zaradzić. Taka niemoc nie pomagała Wandzie.

Maximoff syknęła z bólu, unosząc dłoń, gdy jeden z agentów przeprosił. Wiedziała, że musiał oczyścić ranę. Przyłożenie jałowego materiału nie było przyjemne, gdyż również spowodowało ból, ale zdecydowanie mniejszy niż płukanie. Scarlet Witch oddychała przez usta, które zdążyły spierzchnąć. Gdyby nie nałożona pomadka, to można byłoby zauważyć, że kolorem zlewają się z jej skórą. Kobieta starała się także nie zamykać oczu, choć coraz częściej odczuwała zmęczenie i potrzebę zaśnięcia.
Z powrotem położyła się na stole, instynktownie kładąc dłoń na przodzie, gdzie była jedna z ran. Nie używała jednak swoich zdolności, zbyt słaba, aby wykrzesać z siebie coś więcej.

Pietro który do tej pory przebywał w Nowym Jorku, a konkretniej w parku wyczuł, że dzieje się coś niedobrego z Wandą. W końcu był jej starszym bratem bliźniakiem, łączyło ich coś co można było podpiąć nawet pod telepatię. A, że Maximoff nigdy się nie mylił udał się w drogę do Waszyngtonu. Podczas opuszczania Nowego Jorku dostał od Jarvisa wiadomość, że jego siostra oberwała a wokół jej pozycji roiło się od robotów. To sprawiło, że Quicksilver pędził tam tak szybko jak tylko pozwalały mu moce i nogi. W końcu jego siostra była zagrożona i tylko to się teraz dla niego liczyło.
Dotarcie na miejsce, choć dla zwykłego człowieka mogłoby być ono diabelsko szybkie, dla Qucika zajęło zbyt długo. Im mniejsza odległość dzieliła go od budynku wskazanego przez Jarvisa tym więcej widział blaszaków. Oczywiście, każdego który wszedł mu w drogę musiał sprzątnąć, niejednokrotnie ratując tyłek jakiemuś cywilowi albo agentowi. Zazwyczaj po prostu przebiegał obok takiej puszki a jego prędkość robiła swoje. Kilka razy podniósł jakiś kamień czy cegłę i posłał ją w przeciwnika. Biorąc pod uwagę prędkość z jaką przedmiot leciał śmiało można było stwierdzić, że przebije cel i uderzy w następnego robota albo w ścianę. Z całą pewnością nie w cywila, tego Pietro zawsze pilnował. Oczywiście, nie pokonał wszystkich maszyn, część pewnie uszkodził ale i tak ułatwił robotę agentom.
Po tej jakże miłej rozgrzewce Pietro dosłownie wleciał do pomieszczenia w którym leżała Wanda i bezceremonialnie ją wziął delikatnie na ręcę. Skinął głową w stronę zebranych tu ludzi.
-Zabieram ją
Powiedział tylko po czym ruszył w drogę powrotną. Możliwości miał kilka, wszystkie kuszące ale wreszcie podjął decyzję. Wybór padł na bazę Tarczy do której udał się z Wandą tak szybko jak tylko mógł.
Ehhh siostra, zostawić Cię na chwilkę samą....

//zt dla mnie i Wandy do Tajnej Bazy S.H.I.E.L.D.

Nikt nie lubił AI, które pragnęły całkowitego unicestwienia ludzkości. Z takimi nie można było nawet pertraktować, ani stosować zagrywek psychologicznych, by zmanipulować. To są niestety komputery, których Karla nie studiowała. Wolała bawić się ludźmi, którzy tworzą te maszyny, by mieć na nie jakiś wpływ. Założenie było dobre, bo Ultron miał rozwiązać problemy świata i poniekąd znalazł je – tylko wiązało się to z całkowitym wyeliminowaniem z równania czynnika ludzkiego. Jakby się nad tym zastanowić to faktycznie najwięcej szkody światu przysparzają ludzie, więc maszyna swoim zerojedynkowym myśleniem oraz brakiem pojmowania abstrakcji wybrała taką, a nie inną opcję. Nawet najlepsi naukowcy nie będą mogli na kod przenieść tego co skrywa ludzki umysł. Gdyby to było takie proste to Karla straciłaby pracę, bo stworzyliby bota terapeutę, który nie dość, że byłby dyspozycyjny całą dobę to jeszcze wykonywał swoją pracę z założenia bezbłędnie. Człowiek na szczęście nie jest prostą istotą. Ma proste pragnienia, lecz skomplikowane jest to czemu do nich dąży oraz jak to tłumaczy. Obecnie według blondynki historia zataczała koło i teraz Master Mold planował zrobić to samo z ludźmi. By wyeliminować mutantów, postanowił przetrzebić populację ludzką atakując zapewne najgęściej zaludnione obszary jak właśnie Waszyngton. Gdyby Sofen miała wybić coś do nogi to najpierw zaczęłaby od największych skupisk, by potem stopniowo wybijać pojedyncze jednostki.
- Czy „wielkie umysły” zawsze mają tak wybujałe ego, że ich własne dziecko buntuje się im tuż pod nosem? Wysyłają je do kąta, by przemyślało swoje zachowanie i wszystko potem jest w jak najlepszym porządku – skomentowała ironicznie. To mogła być sprawka Ultrona, jednak sytuacja była bliźniaczo podobna. Znowu był zespół naukowców, który tworzył AI i wymknęło się spod kontroli. Wszyscy udawali, że problem został zażegnany oraz jest w jak najlepszym porządku – Trask mógł chcieć zachować twarz jako biznesman. Jak mi się zepsuł toster i go oddałam do serwisu to też firma mówiła, że wszystko będzie w porządku. Po czym dwa tygodnie później wywaliłam ten złom i kupiłam od kogoś innego – rzuciła anegdotką, która świetnie oddawała obecną sytuację. Być może nie mieli poza Traskiem innego wyjścia, a może chcieli po prostu zaoszczędzić.
Sofen spojrzała w górę, od razu łapiąc za nadgarstki Prezydenta i Rize. Taka prewencyjna akcja na wypadek, gdyby coś z góry miało spaść. Na szczęście strop póki co wytrzymywał, ale definitywnie na górze bawili się iście szampańsko. Pewnie wybuchy i upadające maszyny, zaś oni tutaj nie mieli za bardzo opcji nawigowania. Trudno było określić gdzie są, więc pozostało poruszać się „na czuja” w mniej więcej znanym kierunku. Byli pod ziemią, a tutaj pewnie nawigacja nie powinna działać tak dobrze. Telefony pewnie nadal miały zasięg, gdyż nadajniki operowały na troszkę innych zasadach niż sieć komórkowa.
- Trzeba się ewakuować, bo nas pogrzebią – rzuciła z przekąsem Moonstone i pociągnęła ich do przodu, by nie stali pod tym pęknięciem. Blondynka w głowie układała plan działania. Do Białego Domu nie mogli się udać, gdyż zamachowcy tylko na to czekają. To byłoby pierwsze miejsce, w którym by szukała głowy państwa. Zabunkrowanego w tej białej twierdzy z armią Stanów Zjednoczonych. Chociaż nawet oni mogą nie dać rady z tymi maszynami. Pozostało więc zaskoczyć roboty. Zrobić coś czego na pewno by nie przewidziały. Coś tak irracjonalnego, by tylko ludzki umysł mógł to ogarnąć lub ukryć się w miejscu, gdzie nie miały podstaw by ich szukać. Miała już w głowie parę takich miejsc, między innymi polecieć do siedziby Thunderbolts i tam zostawić cywili, by na miejscu opracować lepszy plan. Nie było sensu walczyć z maszynami w mieście, gdyż to zwiększało ilość ofiar. Trzeba było odciąć bestii głowę i to od razu.
- Moja wersja zdarzeń wygląda tak. Master Mold stwierdził, że by powstrzymać pojawianie się mutantów trzeba zabić ludzi, którzy się rozmnażają i przekazują gen. Pobliscy naukowcy, którzy się nim zajmowali zostali również potraktowani jak zagrożenie i zwyczajnie się ich pozbył zanim zdążyli go wyłączyć. Uznał ich za obcych, tym samym przejmując najpewniej cała fabrykę gdzie produkują te ustrojstwa – powiedziała Karla miarowo stukając obcasami po platformie, na której się znajdowali. Skoro trzymała ich za nadgarstki to musiała zorganizować inne źródło światła, a że potrafiła z każdego miejsca na ciele je emitować to z wysokości pasa smuga światła im oświetlała drogę – Musimy się stąd wydostać i przegrupować. Biały Dom odpada. Jeśli chcą dorwać głowę państwa to tam będą szukali. Wyrzucamy karty z telefonów oraz wypinamy baterię – powiedziała na moment zatrzymując się, by cała trójka mogła to zrobić – Skorzystajcie z ubrań i zróbcie sobie proste maski z oderwanych rękawów. Będzie trudniej dla kamer rozpoznać was po weryfikacji twarzy – powiedziała Karla, której strój mógł się zmienić na życzenie i tak też uczyniła tymczasowo przywdziewając swój dawny biały kostium. Brakowało jej tego uczucia chodzenia w czymś co ma spodnie – Dalsza część planu zakłada dostanie się do Thunderbolts i znalezienie w bazie danych dostatecznie dobrego hakera. Gdy prowadziłam selekcję osób pasujących do drużyny, w danych nawinął mi się niejaki Fixer. Nie było zbyt wielu danych na jego temat, a może po prostu były utajnione ale pasowałby do opisu kogoś kto może zablokować to AI. Jeśli nie on, to możemy skontaktować się z Avengers i Starkiem lub innym mózgowcem. Mobilizujemy potem siły Thunderbolts i przypuszczamy atak prosto w miejsce skąd Sentinele wychodzą– zasugerowała Moonstone. Avengers mogą nie być chętni do współpracy z rządem, ale była masa innych dobrych hakerów i specjalistów od AI, którzy mogliby coś poradzić. W ostateczności najwyżej po prostu rozwalą tę maszynę.
- AI ktoś też może sterować, co mogłoby tłumaczyć to, że Scarlet Witch ktoś postrzelił. Musimy dobrać się do monitoringu i ustalić tożsamość strzelca. Wtedy może uda nam się dostać po nici do kłębka. Nie sądzicie, że to podejrzane? Ktoś strzelał do bohaterki próbującej nas ratować przed zawaleniem się audytorium – powiedziała blondynka i teraz po prostu objęła dwójkę w pasie, by unieść się nieco wyżej i po prostu lecieć. Taka podróż była znacznie szybsza. Z siedziby pewnie daliby radę pozyskać te dane.

Z tego co widział do tej pory miał nad maszynami jedną dużą przewagę. Poruszał się od nich o wiele szybciej i sprawniej, co w walce zarówno na dystans jak i w zwarciu będzie działało na jego korzyść. Widząc, iż robot zaczął przygotowywać kontratak syntezoid zmienił nieco tryb działania. Zaczął więc powoli okrążać wroga, powoli się do niego przy tym zbliżając i na sekundę nawet nie przestając atakować jego głowy. Gdy znajdzie się dość blisko, a do tego czasu wróg nie zostanie zniszczony, zaatakuje wręcz, wyprowadzając mający dopełnić dzieła silny cios w pozostałości głowy, a jeśli to okaże się nie wystarczające także kolejne razy w inne części konstrukcji.
Wieści o Wandzie przyjął z ulgą, choć zdawał sobie też sprawę z tego, że szanse na powrót Pietro są nikłe. Doskonale go rozumiał. Gdyby sytuacja była inna sam postąpiłby w ten sposób. Chciał odpowiedzieć agentowi od którego otrzymał tę wiadomość, gdy odezwał się J.A.R.V.I.S.
- Mamy jakieś podejrzenia odnośnie tego kto za tym stoi? Ultron? – spytał i zasugerował przy okazji potencjalnego sprawcę, choć przypuszczał, iż pozostali również mogli już o nim pomyśleć. Imię swojego stwórcy przychodziło mu do głowy jako pierwsze zawsze, gdy w grę wchodziły zbuntowane maszyny. A ta sytuacja przypomina przecież jego modus operandi. Od dawna nie mieli też o nim żadnych informacji, a nie sądził, by jego ojciec po prostu zapadł się pod ziemię nie planując przez ten czas kolejnego ataku. Nie wykluczał jednak opcji bardziej przyziemnej i wbrew pozorom równie prawdopodobnej. Podczas prac nad systemem mającym sterować zachowaniem tych Sentineli coś poszło nie tak. Zamiast śledzić i atakować wyłącznie mutantów do kodu wkradł się błąd, przez który zwykli ludzie również zostali oznaczeni jako zagrożenia które należy wyeliminować. Nim zdołano coś z tym zrobić, sytuacja wymknęła się spod kontroli. Albo stworzona na potrzeby programu inteligencja uzyskała pewien stopień świadomości i sama do podobnego wniosku doszła. Obie te opcje nie były przecież czymś nowym. Literatura wielokrotnie podejmowała się podobnej tematyki. Tego typu obawy notorycznie bywały też argumentami we wszelkich debatach dotyczących robotyki oraz sztucznej inteligencji. Dopóki nie uda się ustalić rzeczywistej przyczyny tych okropieństw, nie należy wykluczać żadnej możliwości.
- Przekaż Carol, iż Quicksilver właśnie ewakuował stąd swoją siostrę. Patrząc na jej stan nie sądzę by Pietro odstąpił Wandę nawet na krok. Agenci S.H.I.E.L.D. starają się osłaniać cywili, lecz ich uzbrojenie na niewiele się przydaje. Moje ataki energią również nie robią na maszynach wielkiego wrażenia. Biorąc to pod uwagę, powiedz jej też, iż każda forma wsparcia będzie mile widziana. – rozumiał, że ich środki nie są nieograniczone i prawdopodobnie każda dostępna para rąk została już zaangażowana w walki w innych aglomeracjach, ale… Właśnie. Samotnie wiele nie zdziała. Robotów jest najzwyczajniej zbyt wiele i to nawet patrząc wyłącznie na tę część miasta. Jeśli nie znajdzie sposobu na szybkie wyeliminowanie większej liczby przeciwników w krótkim czasie skala tragedii będzie przeogromna.
- Poinformuj mnie natychmiast, gdy znajdziesz jakieś słabości w konstrukcji Sentineli. Cokolwiek co można wykorzystać na naszą korzyść. Do tego czasu będę robił co w mojej mocy. – dodał na koniec. Musi skupić się na tym co może uczynić tu i teraz.
Skoro najmniejsze maszyny nie przejmowały się jego poczynaniami i reagowały dopiero, gdy zostały zaatakowane powinien zając się tymi większymi. Może każdy typ robotów jest ze sobą w jakiś sposób powiązany. W tym sensie, że ten największe i najmniej liczne miały kontrolę nad tymi średnimi, które to z kolei nadzorowały swoich mniejszych braci. Wstępnie podejrzewał, iż wyeliminowanie stopnia wyżej może jakoś wpłynąć na działania tych Sentineli, które są mu niejako podległe. By tę teorię sprawdzić, po zniszczeniu robota, z którym pojedynkował się obecnie, skupi się na ataku jednostki pośredniej. Jeśli jej zniszczenie przyniesie oczekiwany rezultat będzie działał tak dalej, nie próbując jednak atakować tego największego.
Metoda jaką w tym celu wykorzysta będzie podobna do tej, której użył poprzednio. W pierwszej kolejności zaatakuje promieniem energii chcąc sprawdzić czy ich pancerz cechuje się tak samo dużą wytrzymałością. W chwili, w której wreszcie przyciągnie uwagę średniej wielkości maszyny i ta podejmie próbę kontrataku, wtedy unosząc się w powietrzu zacznie poruszać się wokół swojej „ofiary”, by zbliżyć się i zaatakować wręcz podobnym schematem jak przed momentem. Najpierw szybki cios w głowę, a następnie gdzieś w pobliżu okienka przypominające reaktor, nie w nie bezpośrednio. Gdzieś tam musi znajdować się jego źródło zasilania. Gdy je odnajdzie, będzie wiedział jak postępować dalej. W między czasie skontaktuje się też z agentem, od którego otrzymał wieści o Wandzie oraz Quicksilverze. Podziękuje za informacje i poinformuje o sytuacji na zewnątrz. Przekaże też, by pod żadnym pozorem nie opuszczali na razie budynku w związku z tym, że roboty zdają się skupiać wyłącznie na ludziach przebywających na ulicach.

Najgorsze co mogli zrobić to dać się znaleźć tym maszynom. Karla pewnie mogłaby położyć kilka z nich zanim przygotowałyby swoje systemy do walki z nią, jednak sama obecność prezydenta i Rize trochę sprawę komplikowała. Wszakże nie mogła pozwolić im zginąć, bo wtedy pożegnałaby się z wolnością jak również awansem na stołek wyżej. Musiała wyprowadzić ich z tego wszystkiego żywych, by mogli potem mieć o niej wyrobione pozytywne zdanie gdy przyjdzie co do czego. Gdyby roboty się tutaj dostały, musiałaby nie tylko uratować ich spod gruzów, ale potem uciekać. Nie wiadomo jak szybkie te maszyny były, ale sądząc po czasie reakcji i sposobie poruszania się, wcale nie musiały być specjalnie szybkie. Inteligentne na pewno też nie, bo już dawno by ich znalazły i ruszyły za VIP’em. Mogły się adaptować, ale to nadal maszyny niezdolne myśleć abstrakcyjnie jak człowiek, więc tutaj leżała przewaga blondynki oraz reszty ferajny.
Karla była przygotowana na panikę, strach wywołany brakiem tabunu ochroniarzy, a jednak ta dwójka była nader spokojna. Czyżby jej obecność tak na nich działała, a może po prostu telepaci SHIELD sprawiali, by akurat te konkretne osoby nie traciły głowy? To byłoby nawet sensowne rozwiązanie, by każdy znaczący polityk miał takiego swojego telepatę, który go uspokaja i pozwala działać racjonalnie. W dobie mutantów i superbohaterów nie wykluczałaby takiej ewentualności, aczkolwiek zawsze mogłaby w razie paniki zastosować hipnotyczne metody, by kogoś uspokoić.
Wszyscy zgodnie pozbyli się kart z komórek. Odzyskanie numeru raczej nie powinno być problemem, patrząc na to, że telefony zwykle były rejestrowane na konkretną osobę. Chwilowa strata, ale brak kart w telefonach zdecydowanie utrudni ewentualny pościg. Tym bardziej wyciągnięcie baterii sprawi, że urządzenia samego w sobie raczej nie namierzą. Blondynka w pełni rozumiała tą niechęć rozstawania się z telefonem komórkowym, gdyż sama nie wyobrażała sobie pracy bez niego. Ustalanie czasu wizyty, elektroniczny dziennik rzeczy do zrobienia, jak i wiele innych pożytecznych funkcji. W dzisiejszych czasach żaden człowiek kraju cywilizowanego nie mógłby żyć bez tych elektronicznych udogodnień.
Ciekawe czy w koszty Thunderbolts zostanie również wliczony ten pomysł Karli? Moonstone chwilę na nich zaczekała, by mogli sporządzić swoje maski. W sumie ze swoim białym strojem oraz ich maskami pewnie ktoś mógłby ich teraz wziąć za członków tego samego gangu. Wielu superzłoczyńców cięło budżet i zamiast porządnych uniformów po prostu kazało swoim przydupasom założyć maski z materiału w konkretnej barwie.
Rize miała dobry plan co do Traska. Pociągnąć go za język, udawać, że da się to odkręcić i wyjść z tym na korzyść. Taa… pewnie już coś takiego przerabiał, chociaż może to nawet wyjść. Ważne by zasięgnąć języka, ale nie mają też pewności, że przyzna się do błędu. Może kręcić, wodzić ich za nos, ale wtedy skończy się to wizytą Thunderbolts w jego domu. Zapewne ta trójka będzie prowadziła tę rozmowę. Każdy mógł tu coś zaoferować, Rize znajomość sprawy, prezydent autorytet, zaś Karla swoją psychiatryczną ekspertyzę oraz sztukę manipulacji. Z robotami nie było sensu walczyć, trzeba je było zatrzymać na tak długo, aż będą mogli przypuścić atak na ich fabrykę. Ludzi nie produkowało się na taśmie i faktycznie niektórych trudno było zastąpić. Męczyli się, byli głodni, a maszyny tego nie odczuwały. Mogły przeć do przodu i nie przejmować się stratą swoich kompanów.
Przemyślenia Sofen przerwał dźwięk komunikatora, który odezwał się. Dobrze, że miała ze sobą coś tak użytecznego. Zresztą tak chyba jest w grupach superludzi, że każdy ma podobny gadżet do swojej dyspozycji. Można wtedy łatwiej koordynować swoje działania. Ross się domagał opisu sytuacji? Chyba sam wygodnie siedział w bazie i obserwował wszystko, gdy jego czerwony tyłek mógłby się tu faktycznie przydać.
- Mam ze sobą prezydenta oraz doradczynię. Wyznaczcie mi bezpieczne miejsce, gdzie dostaniemy eskortę do bazy. Postaram się wylecieć za miasto w ciągu 5 minut. Rozwalajcie te maszyny od razu. One się uczą i uodparniają – zaraportowała Karla przekazując najważniejsze informacje. Zaniepokoiło ją to, że kolejny członek Thunderbolts gdzieś zniknął. Czyżby Slayer postanowił uciec? A może to Genis postanowił wrócić do siebie? Zajmie się tym później, gdyż teraz najważniejsze było wydostać się z tego miejsca.
Spojrzała po dwójce, którą trzymała pod ramionami i uśmiechnęła się pokrzepiająco do nich – Może być wam trochę chłodno za chwilę – powiedziała, po czym ponownie włączyła fazowanie i pomknęła pionowo w górę, lecąc jak najwyżej. Maszyny pewnie latały na jakiejś wysokości, dlatego też Karla postanowiła polecieć troszkę wyżej, ale nie na tyle wysoko by różnica ciśnień szkodziła jej „pasażerom”. Mogli odczuwać tylko chłód, który wynikał z wysokości oraz szybkiego poruszania się blondynki.

Syntezoid otrzymał najpierw bezpośrednią wiadomość od Carol:
— Vision, nie mam kogo ci wysłać [...] Sama teraz próbowałam zebrać grupę na wyspę pod własnością Traska. Wysyłam tam Kapitana i Spider-Mana z przyszłości [...] Tutaj jest cała chmara tego cholerstwa, a w pozostałych częściach miasta nie lepiej.
Natomiast parę minut później usłyszał ogólny komunikat od Ms. Marvel:
— Avengers, jeśli nie chcecie tracić czasu na niszczenie Sentineli przez energię i temperaturę, na którą są odporniejsze, to korzystajcie z siły i ich stawów.