Wyspa Trask Industries na Oceanie Spokojnym

First topic message reminder :


Wyspa nie jest może ogromna, ale za to jej teren wznosi się całkiem wysoko i to miejscami naprawdę stromo. Mniej więcej na jej środku znajduje się najwyższy punkt w okolicy, należący do krótkiego, z braku lepszego określenia, łańcucha górskiego - co w połączeniu z klimatem sprawia, że przy sprzyjającej porze roku oraz pogodzie na jednym jego boku nierzadko zalega nawet trochę śniegu. To właśnie tam powstały zabudowania Trask Industries, ciągnące się przy brzegu mniejszego z dwóch głównych jezior, częściowo wręcz w wodzie, a następnie kawałek wzdłuż gór. Takie ich umiejscowienie może świadczyć o wykorzystywaniu cieczy przy produkcji elektryczności - albo na przykład w formie dodatkowego chłodzenia. Na rzece prowadzącej z jednego zbiornika do drugiego znajdują się struktury przypominające tamy, co może sugerować przynajmniej tę pierwszą opcję.
Wyspę charakteryzuje ogromna liczba źródeł, z których wypływają mniejsze i większe rzeki. Wydaje się to być niemalże nienaturalne na tak niewielkim terenie, a jednak ciężko byłoby dopatrywać się logicznych powodów, dla których ktoś miałby umyślnie zadbać o taki stan rzeczy. Poza tymi dwoma dużymi jeziorami natknąć się też można na kilka o wiele mniejszych, najczęściej wypadających blisko brzegów wyspy lub właśnie przy tych wielkich zbiornikach - lecz jest ich stosunkowo niewiele, bo około pięciu.
Poza tym w pobliżu wyspy znajdują się jeszcze trzy malutkie skrawki lądu, tak naprawdę o wiele zbyt drobne, aby miały się do czegoś nadawać, jednakże one również są oficjalną własnością Trask Industries. Dwa z nich leżą całkiem niedaleko brzegu głównego terenu, trzeci zaś - już w oddali. Rzecz jasna najlepiej jest to wszystko widoczne z lotu ptaka.

Tutaj zobaczyć można dokładniejszą mapę:

Tajemnicze "wybrzuszenie" kusiło (jakkolwiek to brzmi), nie dało się ukryć, O'Hara postanowił jednak na razie je zignorować. Na początek spróbował uruchomić komputer przed którym zasiadł - czy to przyciskiem oznaczonym odpowiednim, uniwersalnym symbolem ON/OFF, jeśli takowy znalazł; czy to poprzez dotknięcie panelu dotykowego albo wciśnięcie losowego przycisku na klawiaturze, z tych standardowych. W ostateczności przesunął kartą magnetyczną po czytniku, jeśli żaden z wcześniejszych sposobów nie okazał się skutecznym.
Karty użył zresztą również w przeciwnym wypadku, jeśli ekran monitora się rozjaśnił i powitał prośbą o autoryzację. Miguel trzymał w tym czasie kciuki, by tyle wystarczyło, ale jeśli ten sam komputer uraczyłby go komunikatem o odmowie dostępu, rzuciłby zirytowane "shock" pod nosem i wstał z siedzenia... by całą procedurę powtórzyć przy innych stanowiskach, aż do skutku.

Jeśli jednak skutku o dziwo nie było, Miguel rozejrzał się jeszcze raz przelotnie po pomieszczeniu. Pierwszym pomysłem, jaki przyszedł mu do głowy, to wrócić na zewnątrz pomieszczenia kontrolnego i znów pobawić się w kolekcjonowanie kart - ale zanim to zrobił, podszedł do najbliższego "wybrzuszenia".
- Hm - mruknął, uniósłszy kartę magnetyczną w ręce - i po krótkiej pauzie zastanowienia, przesunął nią po czytniku.

Jeśli jednak któryś z komputerów stanąłby przed mężczyzną otworem, Latynos nie zastanawiał się długo - miał już w głowie spory wstępny plan działania.

Oczywiście, interakcje Pająka z maszyną zależałyby w jakimś stopniu od tego, czy ta dysponowała interfejsem graficznym czy tekstowym - w tym drugim przypadku pewnie musiałby skonsultować z Herbie'm, z czym prawdopodobnie ma do czynienia, i jakich konkretnie komend powinien do określonych celów użyć - jednakże bez względu na to, ich cel sprowadzał się do tego samego: najpierw Spider-Man sprawdził, czy stanowisko, na którym obecnie pracował, ma dostęp do globalnej sieci. To z pewnością ułatwiłoby udostępnienie kluczowych danych do analizy przez Avengers czy Fantastyczną Czwórkę.
Przejrzał także listę obecnych na komputerze aplikacji, konsultując z Herbie'm, które mogły być ekskluzywne dla tutejszego kompleksu, a zarazem kluczowe dla ich drużyny.

Zarówno postać jak i narrator podejrzewali, że komputer dysponował jakimś interfejsem do przeszukiwania plików na dysku: pierwsze frazy, jakie Miguel by wypróbował to "instrukcja", "dokumentacja", "obsługa" i pochodne. Może i trafiały tutaj osoby przeszkolone, ale na pewno pomocna dla nich oraz prawdopodobna byłaby obecność jakiejś formy instrukcji użytkowej na ich stanowiskach roboczych. Nie zacząłby raczej takowej przeglądać od razu, ale zostawiłby ją sobie gdzieś na boku, na niedalekie później.
Dalej O'Hara postanowił wystukać słowa pokroju "uwaga", "ważne", "przeczytaj", nawet "bunt maszyn", a także odrobinę mniej sugestywne "postępowanie awaryjne" - być może pracownicy kompleksu pomyśleli o scenariuszu, gdzie tworzone przez nich Sentinele przejęłyby kontrolę i zaczęły mordować ludzi? Nie na tyle, by zdążyć zdusić to w zarodku, ale może Spider-Man znalazłby coś, co naprowadziłoby go na alternatywny sposób powstrzymania robotów.

W końcu, Miggy rozejrzałby się również za plikami, które mogły stanowić jakąś formę rejestru tutejszych działań procesu rozwojowego, być może specyfikację technologiczną Sentineli - wszystko to, co z pewnością byłoby wartościową wiedzą, choć raczej wymagającą dokładniejszej analizy, a więc i zachowania jej na później.

Bohaterowi wpadło jeszcze do głowy, aby przeszukać historię komputera - ostatnio otwieranych plików, używanych aplikacji czy komend, jeśli działał na interfejsie tekstowym. Tak, to z pewnością mogło naprowadzić go, gdzie szukać dalej.

// Trochę gdybania, żeby też przyspieszyć.

Osłonięty tarczą przyglądał się jak silne wiązki trafiają prosto w ścianę przed nim, przyszpilając również obecnego z nim Sentinela-koleżkę do ściany. Chociaż jeden plus. Steve pozwolił sobie zajrzeć kątem oka do środka, ciekaw Największego Tostera, a także pragnąc zapoznać się ze strukturą działania wrogich jednostek. Wyglądało na to, że kolos był w stanie "uśpienia", co w sumie było spowodowane zupełnie inną, niezwykle ważną czynnością - robieniem mniejszych tosterków. Jak uroczo.
Nie miał się nawet jak ruszyć - ściana pocisków blokowała mu drogę, toster blokował mu drogę, wszystko było źle. Gdzie Barton Wybawca? Dobrze, że chociaż  Spider-Man był obecny gdzieś w eterze swoim ciałem i duchem, dzielnie walcząc z technologią XXI wieku, której nawet Cap nie szanował. "Prawda. Trzeba je przetrzymać." -  odpowiedział SM w myślach, zastanawiając się jak to, do licha, zrobić. Chwilowo same blokowały sobie drogę i przestrzeń do ataku, ale jak długo to potrwa? Owszem, poruszały się tempem iście pogrzebowym (co było całkiem zabawne, obserwować dramaturgię przedmiotów martwych), ale nawet taki orszak kiedyś dochodzi do celu. Może jakby atak został przeniesiony na najważniejszą jednostkę to reszta zmobilizowałaby się do wstawienia w jej obronie...? Z tego co zdążył zauważyć, maszyny sprawiały wrażenie połączone z jedną świadomością, która nadaje im cel (marny, no ale...). To mogło mieć jakiś sens. Ale mogło też wybudzić kolosa, który mógł kryć pod swoimi blaszkami naprawdę wszystko.
Z zagwostek i przemyśleń wyrwał Rogersa atak koleżki, który najwidoczniej "ożył" po zmasakrowanym  ataku jego braci i sióstr. "Rodziny się nie wybiera, ważne, by do przodu, co?" - przemknęło mu przez myśl, gdy odlatywał kilka metrów dalej trafiony przez jeden z pocisków. Plus... coś wyleciało ze  ściany? Zaraz, czy to ptaszysko Clinta?
...czy za nim właśnie coś wybuchło?
Mimo ogromnej dezorientacji manifestującej się na jego  twarzy weteran drugiej wojny światowej starał się nadal zachowywać spokój wewnętrzny i machać tarczą jak gdyby nigdy nic, wcale nieporuszony epickim wejściem Najbystrzejszego z Avengers. Nigdy nie pozwoli na to, by Barton zaznał tej satysfakcji. Tak czy inaczej jego morale zauważalnie wzrosły, tak jakby też zadowolony z faktu, iż Hawkeye nadal żyje i ma się dobrze.
- Świetnie. Cieszę się, że dołączyłeś. - rzucił do Clinta jak gdyby nigdy nic - Plan jest taki, że ja osłaniam ciebie, a ty strzelasz w tego największego, co ty na to? - po krótkiej pauzie skierował wypowiedź w stronę Spider-Mana - Jak sytuacja z obalaniem systemów? - był ciekaw na jakim etapie radzi sobie towarzysz z przyszłości. Lepiej by było, gdyby to Pająk dał znać Herbie o ataku. Jego pozycja wydawała mu się kluczowa w rozwiązaniu ich ogromnego problemu.

Nie był Starkiem i tymi innymi, żeby móc podziwiać i wzdychać nad okablowaniem, wyciszeniem czy czymś tam jeszcze. Co prawda, zapewne Iron Man prychnąłby na Clinta za takie spłycenie jego geniuszu, jednak w tym momencie Barton wolał już wrzucić wszystkich (pseudo-)geniuszy do worka podpisanym: “inżyniery, elektryki i tak dalej”. W każdym razie Najbardziej Spostrzegawczy Mściciel Mścicieli nie miał szansy, aby podziwiać zawinięcie poszczególnych kabli i ich zniszczonych końców przez wybuch. Promień energii, który rozświetlił się w jednym punkcie był wystarczającym sygnałem, żeby odskoczyć na bok. Co Hawkeye też uczynił, marudząc w duchu, że nawet przejść przez próg mu nie dadzą. Podziwiał za to skrzenie się przy otworze.
Chciał skorzystać z wolnej chwili, aby przeskoczyć przez dziurę, nie narażając się na kontakt z którymś kablem. Pieszczoty preferował w subtelniejszej formie, a nie miał potrzeby wznawiania pracy serca. Czuł się całkiem dobrze. Jak na kogoś, kto lada moment może zginąć od prawie wszystkiego.
Nieświadom nieco słodko-gorzkich pomyślunków Rogersa, uśmiechnął się do Kapitana. Niedbale zasalutował ręką, nie mówiąc, że się melduje. Jak widać - był już na miejscu, nawet gotów do ataku, bo sięgnął po kolejną strzałę. Z kolei jedynie zanucił do Steve’a:
— I just walked in to find you here with that sad look upon your face. ♫
Rozejrzał się, żeby się rozeznać w kolejnych pomieszczeniach. Odnaleźć tego największego, o którym wspominał Prawie że Najstarszy Mściciel i kiwnąć, że akceptuje plan. Pozostało Clintowi liczyć jedynie, że jak nie wyjdzie z tarczą, to na tarczy. Póki co, wolał zatrzymać się za tarczą i Kapitanem, przygotowując jedną ze strzał - tradycyjnych, których koniec zawierał kleistą substancję. Na potencjalnego Sentinela wywodzącego się z gatunku tych pomniejszych irytujących. W przypadku ewentualnego ataku miał zamiar wystrzelić w któryś z rozświetlających się otworów.
Nie zwrócił uwagi na to, co mówi Cap. Inaczej skomentowałby, że system Orwella bardzo dobrze się trzyma i wciąż jest aktualny. Kto by pomyślał, że cyrkowiec czytał klasyki światowej literatury.

Chowając się za tarczą i Kapitanem ze strzałą gotową do wystrzelenia w razie, gdyby pojawił się jakiś Sentinel w polu widzenia, Clint mógł poczuć nagle wibracje w kieszeni. Trwały one chwilę, co świadczyło o tym, że raczej ktoś napisał do niego, a nie próbował się dodzwonić w tej niezbyt odpowiedniej chwili. Gdyby mężczyzna sprawdził swój telefon to ujrzałby, że wiadomość pochodziła od jego żony. Była krótka, ale za to bardzo treściwa.

Nie miał czasu na obroty i sugestywną wymianę spojrzeń ze swoim kolegą, czego bardzo żałował, ale obowiązki przede wszystkim. Steve miewał ostatnio dużo na głowie, ale i tak zawsze znalazła się chwila, by przeanalizować to i tamto. Ostatnio wychodził z założenia, iż kontakt z Bartonem powoli odciąga go od żołnierskiej dyscypliny. Nie był jeszcze przekonany jak się z tym czuł, ale...
Przeklęty Barton, teraz w jego głowie znowu będzie lecieć mu ta piosenka.
Niespodziewane "Wejście Smoka" w wykonaniu Clinta również przyniosło pewien nieoczekiwany efekt, a mianowicie Steve nie dostał żadnym kolejnym pociskiem od raptem sekundy, a nawet dwóch, pomijając tylko niewypały skierowane w stronę jego kolegi. Dzięki Bogu niecelne, co było szokiem i -nie-szokiem, znając szczęście byłego cyrkowca.
Nie było chwili do stracenia - wykorzystując brak ostrzału i bliskie położenie chwilowo niedysponowanego (o ile można to tak określić) Sentinela, który JAKIMŚ CUDEM nadal się ruszał i miał ochotę atakować, Rogers postanowił dać kres jego egzystencji i wyeliminować go z rynku raz na zawsze. Szybko doskoczył do robota z zamiarem uszkodzenia jego obwodów szyjnych swoją tarczą, mając nadzieję, że nie dostanie gorącym klejem w twarz lub nie przedziurawi go żaden laser. Chyba że... zdąży obrócić Sentinela w stronę nadciągającej małej armii w miarę szybko, by pocisk uwolnił się w ich stronę. Tak, to brzmiało trochę ciekawiej.
Gdzie podziewa się ten Spider-Man?!

Odnosił wrażenie, że nie robią nic innego jak bawienie się w energetycznego berka, na śmierć i życie, i krzywdę, i tym podobne. Nie była to pocieszająca myśl, bo wolałby się wyspać albo ponownie cofnąć się do automatów po kawę.
Chcąc nie chcąc, Barton jednak był gdzie był i odbijając z prawej na lewo lub tak jak Kapitan prowadził, unikał promieni, przez które trzeba było się cofnąć o krok czy dwa. W międzyczasie łucznik zdążył sięgnąć do kołczanu, aby wyciągnąć asgardzką strzałę będącą z tych, co się nadają do recyklingu. Z pewnością nie opłacało się tego zostawić, skoro te wyglądały dobrze, współpracowały jeszcze lepiej, a ich efekty były zadowalające na sto dwa procent satysfakcji Clintona.
W związku z tym, gdy Steve zajął się uszkodzonym robotem z prześwitującą plamą na wylocie jego dłoni maszyny, Clint wychylił się - jak zwykle mądrze - chcąc sprawdzić, ile Sentineli mogło przeciskać się na korytarz, na którym panowie się znajdowali.
Skoro Rogers, a jakże, wyrwał do przodu, to Hawkeye postanowił zostać z tyłu. Na tyle był sprytny i błyskotliwy, że wcisnął się za Kapitana, który korzystał z tarczy. Pozostało mu więc przez przynajmniej chwilę liczyć na to, że będzie niezauważony przez nadchodzących przeciwników. W sam raz na odebranie wiadomości tekstowej; telefon wibrował przeokropnie, powodując niemalże od razu szybsze bicie serca. I jeszcze nie chodziło o lęk przed gniewem partnerki. Nie, nie.
Dobył komórki i przeczytał wiadomość. Uśmiechnął się pod nosem, rozważając jednocześnie czy lepiej ryzykować i nie odpisać, czy jednak więcej uwagi poświęcić w tej chwili nadchodzącym Sentinelom. Myśląc o swoim wyborze: zginąć z promieni Sentineli czy zginąć z rąk żony, zdecydował się na to pierwsze. Wolał nie narażać się Bobbi, choć pewnie i tak będzie suszyła mu głowę. Bynajmniej nie suszarką.

Wystukał szybko taką wiadomość:


Telefon schował czym prędzej, licząc na to, że zajęty Kapitan tego nie zauważy. Mógł wrócić do walki, posyłając, nieco bezmyślnie, jedną z asgardzkich strzał do kierujących się do nich Sentineli. Następnie miał zamiar się przesunąć, zrobić parę kroków dalej, aby się rozeznać w pomieszczeniu, w którym się znajdowali. Była chwila improwizacji, więc trzeba było sprawdzić, z czym mogą improwizować.

Miggy zignorował pytanie Kapitana, skupiony w tamtej chwili całą swoją uwagą na kształtnych wykresach. Tak, poświęcił im nieco więcej czasu. Wiedział przed tym o wymknięciu się sytuacji spod kontroli, ale teraz świadom był również, że pracownicy kompleksu też o tym wiedzieli. Pytanie, czy ów świadomość była bardziej przydatna, czy bardziej demotywująca - mogła przecież sugerować, że narzędzia jakich próbował użyć O'Hara były bezużyteczne. Z drugiej strony, teraz te narzędzia były w rękach geniusza.
Skrótów ów geniusz nie próbował rozszyfrować, nie samodzielnie - kiedy w następnym kroku wyszukiwał instrukcje, wśród podawanych haseł uwzględnił także słowo "monitoring" wraz z pochodnymi oraz oczywiście, w pierwszej kolejności, samą nazwą aplikacji. Ba, sprawdził nawet, czy program do monitoringu nie posiada wbudowanej opcji wyświetlenia swojej dokumentacji. Zostawił sobie wszystkie cenne znaleziska w tle, pozostawił z tyłu głowy notatkę, by później w zawartości dokumentacji poszukać tamtych skrótów, po czym zgodnie z planem przeszedł wpierw do rzeczy "ważnych".
Czyli "Master Mold" to nazwa wymyślona przez Trask Industries, nie samą zbuntowaną AI. No proszę, a więc "iPhone" i "Model S/X/3/Y" spadły w prywatnym rankingu Miguela na najbardziej kreatywną nazwę dla prehistorycznych technologii.
Spider-Man uruchomił i przejrzał program służący m.in. wyłączeniu robotów.
- Interesujące... - mruknął do siebie, widząc pozostałe funkcje. Sprawdził wśród nich, czy da się wyświetlić obecną pozycję robotów - i przy okazji ich ogólny stan, np. aktywność bojową - identyfikując je tym samym nie tyle poprzez numer seryjny czy grupę, ale znajdując je na czymś w rodzaju mapy. Spróbowałby w ten sposób namierzyć Sentinele obecne w hali z kolosem, a potem te które widział wcześniej, że zmierzały w stronę Kapitana. W końcu zweryfikowałby, czy opcja wyłączenia jest dostępna dla tych konkretnych egzemplarzy lub chociaż ich uzbrojenia - również pod tym względem, czy mężczyzna rzeczywiście wydaje się mieć do tego uprawnienie. O'Hara liczył, że cel wezwania przełożonego ograniczał się do autoryzacji samego uruchomienia aplikacji, co miał już przecież za sobą.
- Pilne: mówi wam coś "Protokół X"? Herbie? - odezwał się w końcu do całej drużyny. Jednocześnie zostawił na moment program, by poszukać jeszcze jego instrukcji, a potem przejść do niej albo przyszykowanych wcześniej dokumentów, i również je spytać o wspomniane hasło. Rozejrzał się także na szybko za informacjami o tajemniczym "wybrzuszeniu" z wcześniej.
- Mogę użyć tej funkcji lub spróbować wyłączyć wszystkie roboty, między innymi, ale nie wiem czy w praktyce to się uda. Trask Industries wiedziało, że robi się źle i możliwe, że już tego próbowało. - Dlatego i Miggy na razie się wstrzymał. Wypowiedzenie tego powodu na głos dało mu pomysł, aby zerknąć za historią ostatnich komend w programie do kontroli Sentineli.
- A poza tym: czy bardzo zależy nam, aby zachować dane z tych komputerów? - Miguel miał pomysł, jak to zrobić, przynajmniej częściowo - z pomocą Herbiego zgrałby ile się da na któryś z lokalnych dysków komputera, a potem zwyczajnie by go zabrał. Pytanie, czy pamiątki z misji były teraz priorytetem?

To wszystko dało się bardzo prosto wyjaśnić. Szczęście, które przypadło Kapitanowi, zostało odebrane Clintonowi. Na pewno w tej chwili bo gdy Rogers nie musiał użerać się - aż tak bardzo (w mniemaniu kolegi) - z Sentinelami, tak sam łucznik to po prostu wiedział, że skończy się tak, jak może się to skończyć.
Przekleństwa ciągiem przemierzały przez jego umysł. Gdyby można było to zobrazować, to niecenzuralne słowa pewnie krążyłyby po elipsie wokół jego głowy. Niczym gwiazdki u postaci po uderzeniu w łeb, jak w Animaniakach i Looney Tunes.
Pożałował, że nie użył jakiejś strzały, która mogłaby spowodować lepszy efekt niż zachwycić twardością i zdobieniami na grocie. Taka piękna, a tak zmarnowana w tym momencie. O tym przekonał się, gdy Sentinel nie zdawał się być szczególnie poruszony po ataku na niego. Clinton nic sobie z tego nie zrobił. Jedynie zaczął w podświadomości układać szybką listę nagrań, które można by było puścić podczas jego pogrzebu. Robił tak niemalże co misję, w jakiej uczestniczył.
Nie chcąc marnować wzmocnionych strzał, Hawkeye sięgnął do kołczana po kolejną - nie patrzył już na to czy była maziasta, elektryczna, czy powodująca wybuch. Miała przynieść efekt, jakiego Barton oczekiwał. Tylko że i tutaj pojawiła się niespodzianka. Nieco odmienne zachowanie maszyn zwróciło jego uwagę. Skołowany blondyn spojrzał po ułożeniu ich dłoni, choć nie umknęło mu to, że i jasny punkt zaczął pojawiać się u jednego z Sentineli.
Nie zastanawiał się długo nad tym, co powinien zrobić. Jeśli miał możliwość, żeby skoczyć za unieruchomionego przez Kapitana robota - to to zrobił czym prędzej. Jeśli jednak nie byłoby tak dobrze, jakby chciał (czyli prawie tak jak zawsze), to Clint zobowiązany zostałby do tego, aby wykorzystać swoje akrobatyczne umiejętności i nie tylko odskoczyć zgrabnie do tyłu, ale jeszcze wyłożyć się na ziemi, aby nie sięgnął go promień. Następnie pozostałoby przedostanie się pod jedną ze ścian, gdzie nie było tych siatek, w które mógłby się wplątać.
W każdym razie, najbardziej Clintowi zależałoby na tym, żeby wejść tam, skąd przyszedł. Korytarz, gdzie był automat do kawy, której - znowu! - mu się zachciało.

Pokryło się to mniej więcej z tym, kiedy usłyszał komunikat od Herbiego. Bardzo zabawne, przeszło mu przez myśl, choć do śmiechu mu nie było wcale. Mógł jednak poszczycić się tym, że z całej tej trójki najlepiej wychodziły mu improwizacje. Oczywiście, jeśli pominie się kwestię jego nieszczęścia i prawdopodobieństwa jak bardzo to i owo może nie wyjść. Trzeba było wziąć na to poprawkę. Na całego Clinta.
— J e b a ć dane, mi tam wcale nie zależy, Spidey! — powiedział Barton. —  Słyszałeś zresztą, że nie ma czasu, ale rób co chcesz. Cokolwiek zrobisz, ciśnij na górę, na zachód. Podczepisz się. Jak zawsze.
To ostatnie mogło o tyle zastanowić Miguela, że prawdopodobnie Mściciel nie zwrócił uwagi, z którym Pająkiem ma do czynienia. Zbyt przejęty tym wszystkim, oddychający wcześniej jeszcze asgardzkimi oparami, mógł go wziąć po prostu za Parkera.
Barton gwizdnął, aby przywołać ptaszysko. Nie miał zamiaru zwlekać, a doskonale wiedziała cała trójka, że czasu za dużo nie mieli. Dodatkowo motywowało go to, że miał magiczny pył, który uaktywniał się po kontakcie z wodą. Nie dość, że mogliby utonąć to jeszcze skończyliby w kawałkach.
—  Dajesz, Cap! — zawolał Clint do Kapitana, sugerując przyjacielowi tym samym, aby podążył za łucznikiem w zachodnią stronę. W międzyczasie Hawkeye raz jeszcze gwizdnąłby, aby przywołać ptaszysko. Prawie że prosiłby widmo, aby dał im przejść na odrzutowiec, dzięki któremu mogliby się wyrwać z tej Wyspy, zanim nie poszliby na dno. Choć z Kapitanem to by mógł, ufał mu!
Taka była improwizacja Clinta. Przedostać się na odrzutowiec, tym podlecieć tak, aby krążyć przy zachodniej części fabryki w oczekiwaniu na Spider-Mana, żeby mogli uniknąć morskiej fali. Tym razem nie miał ochoty na surfing.  
Doskonały z Ciebie strateg, Barton.

Miggy zignorował mało pomocny komentarz Herbiego o asie w rękawie. W spokojniejszych warunkach pewnie poświęciłby myśl albo dwie na temat tego, jak bardzo cała składnia i kontekst tego skojarzyły mu się z jego Lylą, ale teraz czas zbyt naglił.
- Ciepło. Roboty wykrywają wasze ciepło. Nie tylko, ale być może moglibyście to wykorzystać do zmylenia ich - zasugerował kolegom z drużyny. Zrobił to krótko po swoim pytaniu o protokół X, zważywszy że zdążył dowiedzieć się co on oznacza jeszcze zanim ktokolwiek poza Herbiem raczył mu odpowiedzieć.
Czyli to już teraz są te czasy, gdy bardziej można polegać na sztucznej inteligencji, niż na prawdziwych ludziach. I znów skojarzenie z Lylą.
Potem w komunikatorze zabrzmiała sugestia dotycząca poziomu energii... i tu Spider-Man zaczął się zastanawiać. Prawda, eksplozje mogłyby w rezultacie spowodować potencjalne ofiary, ale cały incydent trwał już na tyle długo, że większość pewnie była już ewakuowana lub - jakkolwiek przykro to nie brzmi - martwa. Ułatwiłoby to też sprawę bohaterom, którzy niewątpliwie byli już wykończeni długotrwałą walką.
Przez myśl mężczyzny przeszło jeszcze kilka argumentów - w przyspieszonej, abstrakcyjnej formie, jak to myśli - ale chyba nie były one potrzebne, bo już w ich trakcie wybrał w programie śledząco-kontrolującym wszystkie roboty i przyszykował odpowiednią opcję. I wtedy zastępca Lyli poinformował o nadciągającej fali.
Znowu? Wcale nie tak dawno O'Hara przeżywał tsunami u siebie, w 2099. Tamto nie było przypadkowym działaniem sił natury - tutaj wydawało się być podobnie. Czyżby nowa pajęcza zdolność, przyciąganie morderczej wody? To nie powinien być raczej ogień albo kapeć?
- Poinformuj  w s z y s t k i c h, że roboty prawdopodobnie mogą ulec awarii i eksplozji, Herbie. - Tak czy siak, fala była decydującym argumentem - Miguel wcisnął odpowiedni przycisk. Nie wiadomo było, co dokładnie stanie się z Sentinelami poza wyspą, gdy stracą sygnał z Master Moldem. W najlepszym przypadku mogły ulec dezaktywacji, w najgorszym - w ich systemie pozostałyby ostatnie rozkazy od ich pana i władcy, i dalej kroczyłyby po świecie, polując na ludzi. Co więcej, najczarniejszy scenariusz jaki można było sobie wyobrazić, to że w robotach kryje się kopia zapasowa świadomości Master Molda. Dlatego należało je wszystkie bezwzględnie zniszczyć.
- Jasne - odpowiedział lakonicznie Clintowi i od razu po tym poprosił znów Herbiego:
- Kieruj mnie na zachód.

"Protokół X" był dla Capa wielką niewiadomą, ale pokrzepiającym był fakt, iż już do czegoś doszli. Spider-Man niewątpliwie był mózgiem tej operacji. Przyszłość nie brzmiała teraz aż tak źle.
- Dane nie dane, prędzej czy później trafimy na jakąś poszlakę - zdążył jedynie wtrącić zanim powrócił do walki na śmierć i życie z tosterami zła. Co prawda najchętniej chciałby posiadać czarno na białym co, kto i dlaczego, ale jeśli miałoby to być kosztem czyjegoś życia lub zdrowia to przestało go to interesować. Jednak jego bardziej optymistyczny plan nie wypalił, bo maszyna z niesłychanie bohaterskim wręcz oddaniem broniła swojej pozycji, nijak pozwalając na wykonanie roboty za Rogersa. Steve miał nadzieję, że inne Sentinele widziały z jakim oddaniem ich pobratymiec wyzionął, że tak to śmiesznie ująć, ducha.
Tyle czasu zmarnować na jedną maszynę, niewybaczalne..
Pokonanie Goliata nie przyniosło jednak laurów ani sekundy wytchnienia, bowiem z wrót wyłaniał się nikt inny jak Goliat 2.0. Steve wyrwał tarczę z niedziałającego Sentinela i zamachnął się na drugiego, starając się wykorzystać "zwłoki" jako skrycie przed pociskami z wnętrza ogromnej sali.
Obserwator mógłby przez chwilę pomyśleć, że misja nie wygląda wcale tak źle, a Avengers nie wydają się na przegranej pozycji. Oczywiście do czasu - wystarczyłoby tylko zwrócić uwagę na Najbystrzejszego z Mścicieli i jego obecną sytuację.  To wszystko właśnie przeżył w środeczku Cap widząc jak trzy blaszane potwory celują z jego przyjaciela.  Skąd on się tam wziął, jakim cudem jeszcze żyje i jak długo to potrwa? - takie pytania zdawały się być bardzo na miejscu, jednak teraz Steve najbardziej się obawiał, iż nie zdoła do niego dobiec na czas.
A potem wszystko wywróciło się o 180 stopni i Steve po raz pierwszy od dłuższego czasu nie wiedział co robić.
Zaraz, jaka znów fala? - tyle zdołało mu przemknąć przez myśl, bo już zaraz po tym usłyszał komendę od Clinta i bez chwili zastanowienia ruszył biegiem przed siebie. Miał tylko nadzieję, że fala nie była zwiastunem innych, większych problemów, a wybuchające Sentinele w swoich skutkach nie będą powodem bezsenności i wyrzutów sumienia.