Wyspa Trask Industries na Oceanie Spokojnym

First topic message reminder :


Wyspa nie jest może ogromna, ale za to jej teren wznosi się całkiem wysoko i to miejscami naprawdę stromo. Mniej więcej na jej środku znajduje się najwyższy punkt w okolicy, należący do krótkiego, z braku lepszego określenia, łańcucha górskiego - co w połączeniu z klimatem sprawia, że przy sprzyjającej porze roku oraz pogodzie na jednym jego boku nierzadko zalega nawet trochę śniegu. To właśnie tam powstały zabudowania Trask Industries, ciągnące się przy brzegu mniejszego z dwóch głównych jezior, częściowo wręcz w wodzie, a następnie kawałek wzdłuż gór. Takie ich umiejscowienie może świadczyć o wykorzystywaniu cieczy przy produkcji elektryczności - albo na przykład w formie dodatkowego chłodzenia. Na rzece prowadzącej z jednego zbiornika do drugiego znajdują się struktury przypominające tamy, co może sugerować przynajmniej tę pierwszą opcję.
Wyspę charakteryzuje ogromna liczba źródeł, z których wypływają mniejsze i większe rzeki. Wydaje się to być niemalże nienaturalne na tak niewielkim terenie, a jednak ciężko byłoby dopatrywać się logicznych powodów, dla których ktoś miałby umyślnie zadbać o taki stan rzeczy. Poza tymi dwoma dużymi jeziorami natknąć się też można na kilka o wiele mniejszych, najczęściej wypadających blisko brzegów wyspy lub właśnie przy tych wielkich zbiornikach - lecz jest ich stosunkowo niewiele, bo około pięciu.
Poza tym w pobliżu wyspy znajdują się jeszcze trzy malutkie skrawki lądu, tak naprawdę o wiele zbyt drobne, aby miały się do czegoś nadawać, jednakże one również są oficjalną własnością Trask Industries. Dwa z nich leżą całkiem niedaleko brzegu głównego terenu, trzeci zaś - już w oddali. Rzecz jasna najlepiej jest to wszystko widoczne z lotu ptaka.

Tutaj zobaczyć można dokładniejszą mapę:

Kapitan zdecydowanie mógł się śmiać i oburzać raportami Bartona. Może rzadziej dostrzegłby jakieś błędy w tekście, ale raz zdarzyło się nawet, że treść sprawozdania napisana była w formie białego wiersza. Kiedy indziej natomiast zaznaczone było fioletowym kolorem to, co było najważniejsze według Clinta. Było wiele strzałek wskazujących co ciekawsze momenty podczas misji.
Łucznikowi nie podobało się to, co widział. Promień rozproszył się dopiero na skałach, niszcząc ich powierzchnię nieznacznie. Dało to jednak do myślenia i Barton zdecydowanie nie chciałby stać się przeszkodą dla takiej wiązki. A im bardziej nie chciał, to tym bardziej było prawdopodobne, że tak się stanie. Taki już był ten kapryśny los.
Jako że był z Kapitanem w drużynie od paru lat czy parunastu miesięcy, to jednak zdążyli nauczyć się jakoś współpracować. Jakoś na początku, teraz zdecydowanie lepiej. Nie wpadli więc na siebie i nie zrobili sobie żadnej krzywdy. Prawdę mówiąc to Hawk był przekonany, że Steve przemknie i również wskoczy do środka.
Niestety, obaj mężczyźni znajdujący się na niższym piętrze fabryki, będą musieli znieść rozłąkę spowodowaną grubszą ścianą. Przynajmniej na ten moment. Clint, znalazłszy się w środku, rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie sięgał zaciekawiony do komputerów, aby te uruchomić i sprawdzić, co się w nich dzieje. Nie zaczął łazić po pokoju. Najpierw spojrzał po standardowych miejscach, jakby szukał kamer; skoro były na zewnątrz to w środku też zapewne się znajdą. Dopiero wtedy Barton dość ostrożnie, z wyciągniętą strzałą i łukiem, przemierzałby po kwadracie. Może nawet pobieżnie pogrzebałby w jakichś szafkach, rezygnując w momencie, gdyby trzeba było dalej kombinować.
Następnie Hawkeye wyszedłby na korytarz. Skrzywiłby się niezadowolony, że nie ma przejścia, aby mógł zaatakować od strony pleców.
— Nie zostawiasz nikogo za sobą, co, Cap? — rzucił pół żartem, pół serio, wycofując się z korytarza, żeby przejść do okna. — Wywab go na zewnątrz.
Clint postanowił zostać Julią. Nie było w sumie balkonu na parterze, więc pozostało mu przycupnięcie na parapecie czy czymś podobnym. Tak, aby mógł swobodnie spojrzeć na to, co dzieje się na zewnątrz i zareagować wystarczająco szybko, jeśli ktoś - lub coś - pojawiłoby się w środku, od jego strony. Przygotował wzmocnioną strzałę. Gdyby tylko Kapitanowi udało się wyciągnąć Sentinela na zewnątrz, Barton od razu celowałby w jego głowę.
Nie nawiązywał rozmową do Miguela - nie kierował swoich słów do niego ani tym podobne. Domyślał się, że zapewne Pająk zechciałby zażartować, ale skoro pogardził ich towarzystwem…
Hawkeye skrzywił się, słysząc czyjś głos w swoim umyśle. Nie miał za dobrych wspomnień, więc w jakimś stopniu był przewrażliwiony na tym punkcie. Ot, delikatniejszy! Niemniej, nie przerywał Emmie, bo pewnie nawet by tego nie zdążył - albo odpowiedziałaby na zaś, mogąc wyczytać to, z jakimi pytaniami miota się blondyn.
"Oooch świetnie, czyli w teorii nie ma więcej ludzi, ale w praktyce może być niespodzianka, bo ktoś ma coś na głowie, w głowie lub z głową nie tak?", odpowiedział w myślach. Skomentował nawet w krótkiej przerwie, że to bardzo pomocne. Nie mógłby się z tym nie zgodzić. Lepiej było wiedzieć niż nie wiedzieć. "Nie przepadam za taką formą rozmowy, zdecydowanie lepiej gada się przy kawie. Powinnaś to rozważyć", zagaił całkiem wesoło. "Jak ma się sytuacja w Stanach?"
Clint był ciekawy. Nie miał pojęcia, o co mógłby spytać. Dwóm towarzyszom pozostawił wyjaśnienia w związku ze spotkaniem kogoś czy zapytaniem o coś. On jeszcze próbował odnaleźć się w tych wszystkich wydarzeniach.
Nic dziwnego, że Frost mogłaby wyłapać jak Clint intensywnie myśli nad kawą, w ten sposób: "kawa, kawa, kawa."

Steve z zadowoleniem kiwnął głową w stronę Clinta, po czym rzucił okiem na maszynę, upewniając się, że nic im już więcej z jej strony nie grozi. To była zadziwiająco szybka akcja - zastanawiał się, czy przebiegła ona tak płynnie ze względu na już jakąś wiedzę odnośnie natury Sentinela, czy szczęście Bartona i Rogersa to po prostu dobre połączenie. Tak czy inaczej - nie miał powodu, by narzekać.
Niespodziewany głos rozbrzmiewający w jego głowie lekko zbił go z tropu, czego dowodem mogła być jego szybko i głęboko skonsternowana twarz. Mimowolnie jego spojrzenie powędrowało ku Hawkeye’owi, który najwidoczniej też witał nowego gościa w swoim umyśle.
“Dziękuję za informacje, panno Frost.” Aczkolwiek teraz zastanawiał się czy na pewno jest mu z tym lepiej. Żadnych zakładników czy osób do uratowania - każdy, kto żył, zapewne zdążył paść ofiarą. Lepiej jest jednak wiedzieć cokolwiek, niż iść na oślep. Teraz chociaż mają lepszy wgląd w dalszą infiltrację.
Nie tracąc czasu ruszył ku odblokowanemu wejściu. Miał dwie możliwości - iść w stronę Clinta lub przeciwną. Wiedząc jednak, że nie ma tu nikogo, kto potrzebowałby ich pomocy, mogli pozwolić sobie na nieco więcej, zarówno z tempem, jak i “dyskrecją”.
- Barton, mam nadzieję, że spodobało ci się to skrzydło, jest całe twoje. Chyba że masz coś innego na myśli. - zanim ruszył w przeciwnym kierunku Rogers zdecydował się odczekać grzecznie chwilę, by usłyszeć co do powiedzenia ( a na pewno coś ma! ) ma jego przyjaciel.

Kącik ust Bartona zadrżał w delikatnym uśmiechu. Nie miało to znaczenia czy to było spowodowane celnością Clinta, czy szybką akcją ze strony Kapitana. Grunt, że obaj mogli przynajmniej przez chwilę czuć się spokojnie czy względnie bezpiecznie. Hawkeye jedynie zerknął na robota niepewnie, z jakimś brakiem zaufania.
— I co? — rzucił. — Nie wybuchnie? — zapytał, nieświadom tego w jaki sposób można było unieszkodliwić maszynę. Albo wiedział, tylko miał to gdzieś i wychodził z założenia, że brak ataku ze strony robota nastąpi dopiero w momencie, gdy sam robot będzie zniszczony.  Niemniej, nie miał zamiaru się wykłócać i cisnąć kolejnymi strzałami w unieruchomionego, żeby tylko wyszło na jego.
Hawkeye nonszalancko oparł się lewym przedramieniem o framugę okna, wcześniej przekładając do prawej ręki łuk. Wychylił się ponownie, patrząc w stronę Kapitana, choć ze względu na włączony system maskowania przyjaciela, Barton wyglądał na młodszego reprezentanta osiedlowego monitoringu, który rozglądał się po okolicy.
— Wolałbym trafić do kuchni, na kawę — westchnął niczym cierpiętnik, bo tak właśnie się czuł. — I na rozeznanie po terenie. Myślisz, że możemy przejąć na własność? Sztandar tam, o, a potem zrobi się prywatne uzdrowisko… — rozmarzył się Barton, patrząc przez moment gdzieś w dalej, bardziej w stronę jeziora, w którym wcześniej wylądował. Szybko wrócił do rzeczywistości, rezygnując z beztroski. W tej chwili.
— Jeśli będziesz potrzebował pomocy to krzycz i się pokaż — powiedział Barton, choć można to było zinterpretować jako “jak będę miał [znowu] problem to się dowiesz”. Po tych słowach Clint niedbale zasalutował nieodpowiednią, ale wolną ręką i zniknął w pomieszczeniu.
Pozwolił sobie na rozejrzenie się po pokoju biurowym. Podszedłby do każdego ze stanowisk. W końcu nie miał żadnego maskującego trybu, to uruchomienie sprzętu nie byłoby czymś podejrzanym jak w przypadku nieobecnej (ukrytej) żywej istoty. Prawdopodobnie Clint starałby się coś sprawdzić, w tym datę i godzinę, żeby móc się zorientować, ile go nie było. Potem skupiłby się na czymś ważniejszym, a być może także pomocnym dla całej trójki.
Jeśli jednak okazałoby się, że urządzenia wymagają odpowiednich haseł i innych bzdur, to Barton szybko by z tego zrezygnował, machnął ręką i westchnął na to wszystko. Jakby hasło pizza nie było wystarczająco dobre. Ugh. Wówczas Hawkeye przejrzałby powierzchownie szafki i szuflady, jeśli te dałoby się otworzyć.
— Czy widziałeś się z Gamorą? Spotkałeś, poznałeś ją? Niby od Strażników Kosmosu jest… Czy jak oni tam... — odezwał się Barton. Kapitan mógł go usłyszeć. Miguel, jeśli zdecydowałby się zainteresować towarzyszami na parterze, też. — I wiesz, że mamy przekichane. Już nawet nie chodzi o teraz. Mam cię załamać, Cap?
A bo to by było coś nowego, prawda?
Gdyby Clint niczego ciekawego nie znalazł, przeszedłby na korytarz. Przy okazji rozejrzałby się za obecnymi w nim kamerami. Spojrzałby po niewielkim holu, aby móc pójść jedyną, dostępną drogą.

W pewnej chwili Steve oraz pochodzący z dalekiej przyszłości Spider-Man mogli usłyszeć w swoich komunikatorach głos przynoszącego nowe wieści Visiona.
- Jeden z olbrzymich Sentineli okazał się być bardziej niezależny od swoich mniejszych braci. Jest również nadzwyczaj, jak na jego ograniczone mimo wszystko możliwości, rozmowny. Udało mi się dzięki temu dowiedzieć, iż maszyny wykonują polecenia kogoś kto nazywa siebie Master Mold. Spróbuję zdobyć kolejne informacje, lecz może okazać się to niemożliwe.

Kiedy tylko w jego głowie pojawił się przekaz telepatyczny, Miguel przystanął w miejscu - można by rzec, niczym porażony (oby żona nie była zazdrosna). To był pierwszy raz, kiedy ktoś włamał się do jego umysłu. Z jednej strony, kobieta wpuściła tam wykreowaną przez siebie myśl na pewno w sposób bardzo profesjonalny, doświadczony; na pewno starając się zrobić to jak najmniej inwazyjnie - z drugiej strony, mimo wszystko jednak czuć było w ów myśli tą niepokojącą obcość.
Można by oczywiście fascynować się skutecznością takiej wiadomości, która od razu w momencie otrzymania jawiła się jako coś już w pełni odebranego i przetworzonego przez umysł, idealnie wyraźnego, bez zakłóceń i innych wad jakie niesie za sobą tradycyjna forma ludzkiej komunikacji - jednakże tu O'Hara wyjątkowo nie czuł się w nastroju do naukowej fascynacji.
Czuł się w nastroju do szokująco sporego dyskomfortu, jako człowiek, który tak naprawdę zawsze bardzo krył się z wieloma ze swoich myśli - szczególnie tymi zahaczającymi o zmartwienia, problemy, strach. Miał sporo sekretów, którymi nienawidził się dzielić z własnej woli, a co dopiero być do tego zmuszanym, bo ktoś postanowił bez pytania wejść do jego pieprz***j głowy.
To było większe naruszenie prywatności, niż to co jest na porządku dziennym w 2099 - a to coś znaczyło.
Dlatego o ile jego towarzysze podziękowali, poflirtowali i zarzucili pannę Frost spamem o kawie, o tyle od Spider-Mana mutantka mogła "usłyszeć" tylko - poza oczywiście tymi wszystkimi towarzyszącymi myślami - krótkie, acz stanowcze "wynoś się z mojej głowy".
Innymi słowy, tutaj akurat Emma dostała kosza (widzicie, żony, nie ma powodów do zazdrości).

Kiedy było już po wszystkim, mężczyzna potrzebował jeszcze chwili by dojść do siebie.
Zakładając oczywiście że posłuchała. Przez moment O'Hara pomyślał, czy na wszelki wypadek nie przenieść do bieżących myśli kilka najohydniejszych wspomnień, jakie stety niestety posiadał - coś o urokach kanibalizmu, przygodach z żywymi trupami czy widoku i smrodzie człowieka żywcem rozpuszczanego od środka przez silnie żrący kwas - ale szczerze mówiąc sam miał wystarczająco wrażeń na ten moment.
Zamiast tego, skupił się na powrocie do tego co najważniejsze, w tym przeanalizowania - przydatnej, bądź co bądź - informacji od Emmy.
Niedobrze, że na wyspie prawdopodobnie nie znajdował się już nikt żywy. Z drugiej strony, po znalezieniu wcześniej ciała można było coś takiego przypuszczać, a brak zakładników też miał swoje plusy; pozwalał na większą swobodę w działaniu i na zebranie większej liczby kart do kolekcji. Tak, Miggy, chłodna kalkulacja i pajęcze żarty, tego właśnie ci w tej chwili trzeba.

Właściwie, w głowie Latynosa pojawiło się aż jedno potencjalne pytanie do Emmy, jednakże nie miał on zamiaru zadawać go osobiście. Radujcie się, towarzysze, znów będziecie mogli porozmawiać ze Spider-Manem przyszłości.
- Cap, Hawkeye - zaczął, by Herbie otrzymał jasny sygnał - możecie zapytać nasz Piękny Głos W Głowie - bo imienia nie znał, co tylko podsyciło zgryźliwy wydźwięk tego pseudonimu - czy wydobyła może z umierającego pracownika, o którym wspomniała, jakiekolwiek informacje o rozkładzie tego budynku; czy wie gdzie powinniśmy zawęzić poszukiwania? - Podejrzewał że nie, inaczej taką wiedzę zapewne przekazałaby w ostatniej wiadomości, wydawało się to logiczne - ale z drugiej strony, nieodpowiedniość włażenia komuś bez pytania do głowy też wydawała się logiczna, więc kto ją tam wie.
Przy okazji może kolegom z zespołu w ten sposób podpowiedział, na czym mogliby się skupić, jeśli zaczną przeszukiwać komputery - nie wprost, na głos, bo ich jeszcze nie zdążył uznać za skończonych bitmózgów.

- ... I czy jest pewna, że  n i k o g o  nie wyczuwa. Znalazłem pięć nowych ciał. - Które, trochę z głupiej nadziei, po kolei upewnił się że są zwłokami również własnoręcznie, bez pomocy Emmy. Przeszukał też je, w poszukiwaniu kolejnych kart czy innych dowodów tożsamości - a nuż Herbie znajdzie coś ciekawego, mając do dyspozycji tożsamość większej liczby pracowników tegoż ośrodka - oraz innych ciekawostek.

- Master Mold? - Miguel uniósł brew, słysząc ten jakże złowieszczy pseudonim. Zaczął się intensywnie zastanawiać, czy cokolwiek mu on mówi - idealnie by urozmaicić czymś potencjalne grabienie zwłok oraz oczekiwanie na ewentualną odpowiedź na wcześniejsze pytanie, od której zależeć będzie czy w dalszą podróż Spider-Man ruszy w dół, czy w górę*.

* Możemy to w razie czego ustalić jeszcze poza postem, jeśli będą ku temu sprzyjające okoliczności; co by nie przedłużać.

Pożegnałby Clinta zamaszystym machnięciem, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie "Pocahontas" i cały mem (kolejna nowość) z tym związany, nie chciał więc sugerować żadnego złego omenu czy życzyć nieszczęścia swojemu przyjacielowi. Popatrzył się więc na niego przez chwilę, doczekał jego odpowiedzi i miał już ruszyć w swoją stronę, gdy do jego uszu dotarł kolejny głos, tym razem z komunikatora.
-  Wiesz może czy jest to człowiek, jakiś wyjątkowy Sentinel? Informuj na bieżąco. - padła szybka odpowiedź z jego strony - ...Master Mold.. - szepnął do siebie, trochę rozmyślając nad owym "pseudonimem", zaraz potem dotarł do niego głos Bartona. -  "Strażników Kosmosu"? - zmarszczył brwi, przekopując swoją pamięć. - Nie, nie słyszałem o nich... Zaraz - Obrócił się w kierunku, w którym w teorii miał być Clint, chociaż go już nie widział. - O co ci chodzi, Clint?
Prędko jednak wrócił do swoich zajęć i zaczął rozglądać się po otoczeniu, szukając miejsca do zaczęcia przeszukiwania. Szeroki korytarz, drzwi co kilka kroków - cóż, czekało go trochę roboty. Jego oko przykuło kilka kamerek rozmieszczonych tu i ówdzie, mówiąc tylko o ogromnym nadzorze, jakim to miejsce zostało poddane. Kosztem ich prywatności mieli dostać rzekome bezpieczeństwo. Niestety, niewiele to dało ludziom pracującym tutaj...
Weźmie pod uwagę ich obecność, aby w razie czego nie poruszać pochopnie żadnymi przedmiotami, lecz nie zaprzątały mu one za bardzo głowy. Może powinien postawić Starkowi kawę za ten cały wynalazek? W końcu się przydaje. I w ogóle.
W komunikatorze odżył głos ich towarzysza  z przyszłości. Czyżby to nutka frustracji i lęku?  Jego brwi powędrowały lekko do góry. Wysłuchał jego pytań i uwag, chcąc zaraz odpowiedzieć Spider-Manowi, gdy w jego umyśle ponownie zawitał "głos" Emmy Frost. Cap automatycznie zastygł. I uśmiechnął się pod nosem. Negowanie profesjonalizmu Białej Królowej zdecydowanie nie było czymś, czego się spodziewał.
- Nie wierzę, by panna Frost miała w swoim interesie zatajanie informacji, Spider-Manie. - szepnął i ruszył ku pierwszym drzwiom. Całe szczęście on już miał "pogawędkę" z liderką mutantów za sobą i wiedział, czego mógł się spodziewać po współpracy z nią. Może  nie potrafił wnikać do umysłów, ale motywy i charaktery innych ludzi nie były mu całkowicie obce.
Szatnie, łazienki, magazynki... Brak konkretnych poszlak. Brak też przeszkód, Sentinelów, ciał. To miejsce raczej nie wyglądało na "Centrum dowodzenia", ale swoje trzeba odbębnić i dmuchać na zimne. Ta placówka była zdecydowanie za duża.
Jego uwagę w końcu zwróciły zwłoki leżące na podłodze, skryte za meblem czy drzwiami, co uniemożliwiło dostrzeżenie ich prędzej. Steve rozejrzał się, po czym przyklęknął przy ciele i mechanicznym gestem przyłożył palce do tętnicy szyjnej, następnie do nadgarstka. Była to w sumie czysta formalność, odruch, którego nie mógł powstrzymać mimo zapewnień Frost czy fatalnej rany na jego klatce piersiowej. Dłonią przymknął powieki nieżywemu mężczyźnie, jego wzrok zatrzymał się na stopionym indentyfikatorze i zwrócił się na rozwidlenie korytarza. Zrobił kilka ostrożnych kroków w tę stronę napotykając kilka innych ciał spoczywających na posadzce głębiej w korytarzu. Nie było zbyt dużo krwi - jedynie ten swąd spalenizny w końcu znalazł swoje źródło. Wszystkie twarze zastygły w grymasie grozy, przerażenia i bólu. Zdecydował się przeszukać zwłoki - może i identyfikator był w stanie zdradzić wrogowi jego obecność, ale podejrzewał, że lepiej być w posiadaniu jednego, na wszelki wypadek. Przy trzecim ciele udało mu się znaleźć nienaruszony przedmiot, którego tak bardzo potrzebował. Syknął cicho i gwałtownie wypuścił nozdrzami powietrze podczas wstawania,  nie wytrzymując dłużej przykrego zapachu.
Część "mieszkalna" oraz "fabryczna". Tej pierwszej rzucił jedynie krótkie spojrzenie. Nie sądził, by Sentinele miały pochodzić z czyjejś sypialni. Chyba że naprawdę nie doceniał jakiegoś szalonego naukowca. Skierował się więc w stronę części fabrycznej, poważnie zastanawiając się czy decyzja o rozdzieleniu się na pewno była słuszna. W końcu wkracza do istnego gniazda szerszeni.

Kilka minut później urządzenia odezwały się raz jeszcze, również przynosząc wieści od syntezoida:
- Nie mam jak tego w stu procentach potwierdzić, ale pojawiły się pewne przesłanki, które pozwalają mi myśleć, że Master Mold w rzeczy samej nie jest człowiekiem. Coraz bardziej skłaniam się ku dwóm opcjom. Według pierwszej jest to SI przypominająca naszego J.A.R.V.I.S.a i kontrolująca wszystkie maszyny. Druga zaś mówi, iż masz rację, Kapitanie, i to jedynie jeden z Sentineli, choć o wiele bardziej zaawansowany i bardziej świadomy niż pozostałe. Nie wykluczam też tego, że chodzić może o wypadkową obu tych wariantów.

Kolejne słowa usłyszeć mógł już tylko Kapitan Rogers:
- Miejcie się na baczności Kapitanie.

Nic dziwnego, że Barton miał dość lekki ton wypowiedzi. Raz, że miał taki charakter, a dwa - były powody sprzyjające temu, by jednak nie narażać się komuś, kto może pogrzebać w głowie. Już raz padł tego ofiarą i bynajmniej nie było to czymś, co chciałby powtórzyć. Tyle o ile jeszcze posiadał instynkt samozachowawczy, co nie dotyczyło najwidoczniej pajęczaków. Gdyby wiedział, co tak rozeźliło Miguela, to pewnie podzieliłby się z nim swoim doświadczeniem. Ale nie wie.
Łucznik “wysłuchał” tego, co ma do powiedzenia Emma. Jako że po teleportacji od razu znalazł się w miejscu akcji, to przebieg wydarzeń i dodatkowe informacje były przezeń pożądane. Przynajmniej wiedział, o co chodzi. No, w ostateczności był w stanie skojarzyć wszystkie fakty. Gdy Frost wspominała o tych, co to włączyli się do akcji, Clint zdawał się być na chwilę zdezorientowany. Morlockowie nie mówili mu wiele. Albo po prostu zignorował w momencie, gdy zostali wspomnieni. To było prawdopodobne.
— Chodzi o Strażników Galaktyki. Poznałeś ich, Cap?
Clint był bliski odpowiedzenia, że jak się napije to przyspieszy. Emma z pewnością zdążyła to wyłapać.
Hawkeye przez chwilę milczał. Skorzystał z obecnych w pomieszczeniu sprzętów, żeby sprawdzić coś więcej. Mimowolnie skierował spojrzenie na część ekranu, gdzie widniała data i aktualna godzina. Już nie tyle czas go zdziwił, co zmiana dnia. On to odczuł, jakby nie było go od wczoraj. Teraz okazało się, że nieobecność mężczyzny na Ziemi trwała przez tydzień. Nic dziwnego, że coś mruknął pod nosem w zastanowieniu nad tym, czy ktokolwiek zdążył się o niego zmartwić! Będzie musiał przepytać.
“Wątpię, żeby ktokolwiek miał doskonałe pomysły na to, że zamiast epoki lodowcowej nabawimy się epoki lawy”, skomentował w myślach. “Czy w tym momencie pełnisz rolę anioła stróża i cały czas nad nami czuwasz?” - był ciekaw czy Emma obserwowała ich nieprzerwanie, mogąc w każdej chwili poinformować o jakichś zmianach tu lub tam, czy po prostu teraz skupiła się na nich.
W każdym razie, Barton szybko zmienił temat.
— Brzmi jakby czyściciele moli otrzymali oficjalny tytuł swojego stanowiska. Może jakieś spraye się znajdą — skomentował naprędce wymienioną nazwę. Więcej w tej sprawie nie powiedział, skupiając się na wykonywaniu zdjęć poszczególnych papierów. Od razu przy tym nakazał Herbiemu, żeby je pobrał, przekazał dalej czy cokolwiek.
Pomieszczenie opuścił szybko i przeszedł do następnego. Nie przejął się obecną na korytarzu kamerą. Już wcześniej jego barwne przybycie zostało zauważone, a że nie był w posiadaniu systemu maskującego to pozostało mu podążać dziarskim krokiem przed siebie. Nie miał po co się chować. Rozglądając się po korytarzu nie dostrzegł potencjalnych przeciwników. Łuk jednak wciąż miał w ręce. Wraz ze strzałą, którą przytrzymywał palcami.
— Raz, że zostałem oficjalnym reprezentantem Avengers w Asgardzie i Jotunheim, co jest świetną wiadomością — dla Clinta, który postanowił udzielić Kapitanowi odpowiedzi. — Dwa, że mamy na tyle przekichane, że globalne ocieplenie pojawi się niedługo i wszędzie będzie lawa. Tak mi się wydaje. Dyskutowałem z Friggą, matką Thora, przyjemna kobieta… — zamilkł na chwilę, zaglądając w otwory w drzwiach (jeśli takie były), aby dowiedzieć się, co jest w środku. Drzwi wymagające karty magnetycznej go zastanowiły, ale nie kontemplował nad nimi dłużej. — Wspomniała, że Surtur szykuje atak na Ziemię. Ponoć jego czort został zabity. Nie wiem jak wyglądał. Może byłby ktoś w stanie stwierdzić, że widział jakiegoś nordyckiego potomka, któremu wystawały rogi z głowy — wrócił do opowieści. — W każdym razie możemy spodziewać się ataku z jakiegoś Muspelheim czy jak to się nazywało. Nie pamiętam. Kolejna, jakże przyjazna i wspaniała informacja — zaczął Barton, przybierając ton złośliwy, niezadowolony i ogólnie w ten deseń. — Nasz wspaniały kolega z czasów ataku Chitauri zbiegł z asgardzkiego więzienia. Jestem ciekaw czy faktycznie tam był, czy nie. Trzeba będzie o to spytać Thora, którego nie widziałem mnóstwo czasu. Wraz z Lokim jakichś dwóch bogów poszło, pomocników. Ze skarbca Asgardu skradziono trzy ważne artefakty, które nic mi nie mówią i będę musiał dopytać o nie Magik — odetchnął. — Odyn był nieobecny, a szkoda, bo chciałem porozmawiać. Ponoć polazł gdzieś szykować się na atak Surtura, więc może, ale nie wiem, będziemy mieć jakieś asgardzkie posiłki — i niestety nie takie, o których mimowolnie pomyślał Clint, dochodząc do wniosku, że jest głodny. — Trzeba będzie dowiedzieć się czym jest Wiekuista Kula, Szkatuła Wiecznej Zimy i jakaś nieprująca się Rękawica Nieskończoności. Działanie mi opisano, względnie, ale nie wiemy jak to wygląda...
Barton ponownie zamilkł. Urwał właściwie swój monolog. Na jego czole pojawiły się zmarszczki, podczas gdy do jego nozdrzy doszedł nieprzyjemny zapach. Nie podobało mu się to. Przygotował łuk i lekko naciągnął strzałę na cięciwie, zbliżając się coraz szybciej do źródła tego smrodu. Był on na tyle charakterystyczny, że można było podejrzewać, z czym będzie miał do czynienia. Tylko że nie spodziewał się, że będzie tego wszystkiego tak dużo.
— O kurw… — Stanął w progu wejścia i prawie że momentalnie zasłonił dłonią swoje usta. Tym samym zagłuszył swoje przekleństwo, walcząc z nagłymi przewrotami w jego żołądku. Nie było to niczym dziwnym. Przez pierwsze dwie minuty Clint nie wykonał żadnego kroku. Z wolna przewiesił łuk na ramieniu, wcześniej rozglądając się po sali.
Bartonowi trudno było się odezwać, więc na ewentualne zapytania nie odpowiedziałby wcale. Łucznik w końcu zaczął się przemieszczać w głąb sali, nawet nie próbując się zastanowić, To był straszny widok, który ciężko będzie odpędzić z umysłu. Tym bardziej, kiedy niczym z horroru część postaci zwrócona była w jego stronę. Zbliżając się do niewielkiego stosu podziurawionych ciał, raz jeszcze zaklął pod nosem. Wyciągnął telefon, żeby sfotografować to, co miało miejsce. Głównie ze względu na to, że jeśli miałoby wyjść z tego coś więcej - to jest jakaś sprawa sądowa i tym podobne - to zawsze był jakiś dowód.
Następnie Clint postanowił przeszukać ciała. Najpierw jednak opuścił powieki u kobiety, której spojrzenie powodowało, że człowiek czuł się niespokojnie. Właściwie to mu nawet przypomniało jak raz z Kapitanem poszedł do muzeum… Nie, żeby odstawić tam Kapitana. Steve wyszedł z założenia, że zastrzyk kultury i sztuki przyda się Bartonowi. Wtedy też Clint mógłby przyznać, że czuł się dziwnie, że wszystkie obrazy czy fotografie go obserwują. Teraz miał takie same wrażenie. Wracając jednak do przeszukania, Hawkeye starał się nie pobrudzić krwią, zerkając co rusz na te wypalenia. Gdzieniegdzie zwęglone, mnóstwo krwi, może nawet i żebro był w stanie dojrzeć. To było straszne, obrzydliwe i z pewnością mogło spowodować traumę. W każdym razie, mężczyzna starał się nie myśleć o tym jak bardzo chce mu się rzygać. Wyciągał identyfikatory, jeśli był w stanie i wykładał je na boku. Możliwie jak najwięcej. Potem Barton sprawdziłby dane na kartach. Obróciłby zdjęciami do góry, aby sfotografować wszystko. Następnie wziąłby po jednym identyfikatorze z każdego stanowiska, żeby zawiesić na swojej szyi.
Nie był jednak w stanie wytrzymać dłużej. Gdy tylko pokonał parę metrów, natychmiastowo zwymiotował, uważając przy tym na to, żeby się nie ubrudzić. Z paskudnym posmakiem wymiocin poszedł dalej.
Wówczas też trafił na automaty, które kusiły swoją zawartością. Zignorowanie ich wzbudziłoby wyrzuty sumienia u najulubieńszego i Najbardziej Spostrzegawczego Mściciela Mścicieli, więc nie mógł przejść obojętnie. Niemalże od razu się zatrzymał. Tym bardziej, że musiał przepłukać czymś usta, by potem rozkoszować się kawą, która może i nie była z najwyższej półki, ale jak się nie ma, co się lubi… Clint od razu sprawdził czy automaty wymagają żetonów, bilonów, czy zarząd był na tyle sympatyczny, że oferował “darmowe” przysmaki. Inaczej kombinowałby z uderzeniem w jedną lub drugą maszynę albo odblokowaniem panelu, który by otworzył. Z jednego automatu wyciągnąłby dwie puszki napojów i - jeśli był - to baton proteinowy. Nie zapomniał również o miętowych landrynkach. Koniecznie musiał je wykorzystać!
Jedną puszkę otworzył i napił się zachłannie, płukając przy tym jamę ustną. Z drugiego automatu zaś czekał na kawę.
Nie miał ochoty na rozmowę, więc nie odzywał się do swoich towarzyszy niedoli. Uformował usta, jakby miał zacząć gwizdać, ale po wydaniu krótkiego dźwięku, usłyszał jakieś kroki. Spojrzał w odpowiednią stronę, a potem spojrzał przez ramię, żeby dojrzeć ptaszysko, które mu towarzyszyło od dłuższego czasu.
Mniej cierpliwie czekał na sygnał ze strony maszyny, by móc wziąć plastikowy kubek. Z pewnością przyda się łucznikowi zastrzyk kofeiny.
— Sprawdź korytarz i zatrzymaj się tam gdzie zobaczysz maszynę czy coś innego, co się przemieszcza — polecił do widmo-ptaka, nie wychodząc na hol. Zaczekał aż ptaszyna zatrzyma się w odpowiednim punkcie. Wtedy dopiero Clint - pijąc kawę - szedłby niespiesznym krokiem. Nie chciał tworzyć więcej hałasu niż było to konieczne. Chciał też te kilkanaście sekund delektować się napojem nim dojdzie do ataku. Druga puszka służyłaby jako wabik na robota. Gdyby to była bliższa jemu odnoga - to najpierw rzuciłby puszką nisko nad podłogą, żeby sprawdzić jak szybko robot zaatakuje. Jeśli byłaby druga odnoga - to uczyniłby podobnie. Z tym, że tę pierwszą najpierw by sprawdził pod kątem jakiegoś wejścia.

Spider-Man uniósł brew, słysząc słowa Kapitana o jego wierze w Emmę.
- Niczego takiego nie sugerowałem - odparł całkowicie niesarkastycznie. Zatajanie informacji? Gdy telepatka wspomniała wcześniej o pobycie w umyśle umierającego pracownika, nie zdradziła dokładnie co tam znalazła. Milczenie na ten temat mogło sugerować, że po prostu nic wartego uwagi, prawda, ale w równym stopniu zachęcało do dopytania - więc Miguel dopytał.
O los pracowników ze zwyczajnej nadziei - wybaczcie mu tę troskę o życie niewinnych, poprawi się na przyszłość - natomiast pytając o rozkład budynku liczył najzwyczajniej w świecie, że kobieta wpadła na tak inteligentny pomysł, jak próba przeszukania umysłu pracownika bardziej wgłąb, pod kątem tego typu przydatnej wiedzy, nim ten wyzionie ducha - ale widać O'Hara oczekiwał po niej zbyt wiele.
Co było dość zaskakujące, gdyż usłyszane przed momentem nazwisko "Frost" mówiło mu co nieco - wystarczająco, by O'Hara mógł pomyśleć, że ma do czynienia z mutantką o pokaźnych zdolnościach, bynajmniej nie tylko tych nadnaturalnych.
A także z osobą o niejednoznacznej moralności - która miewała swoje epizody po stronie "tych złych" - co czyniło uspokajające słowa Emmy w jakimś stopniu mniej godnymi zaufania, z perspektywy Pająka.

Tak czy siak, skoro ani ona, ani jego towarzysze, nie byli w stanie zapewnić mu na razie jakichkolwiek sugestii, gdzie powinien ruszyć, szukać, Miguelowi pozostało zdecydować samodzielnie.
Słysząc szum maszynerii za ścianą, uznał że warto byłoby sprawdzić jego źródło - więc grymas niezadowolenia zawitał pod jego maską, kiedy czytniki obu drzwi odrzuciły jego kartę.
- Herbie, jest w zasięgu twoich możliwości dostać się do bazy danych Trask Industries przetrzymującej uprawnienia pracowników? Przydałby mi się podwyższony dostęp. Nam wszystkim, zapewne. - Bardzo możliwe, że upoważnienia do tych kart znajdowały się na zamkniętych serwerach gdzieś tutaj, na wyspie, przez co odpowiedź brzmiałaby "nie" - ale równie prawdopodobne, że było inaczej. W końcu, między tym jak powinno się zabezpieczać wrażliwe dane, a tym jak to się rzeczywiście robiło w systemach informatycznych nawet tych większych, poważniejszych firm, istniała często spora różnica.

Jeśli Herbie natychmiastowo dałby odpowiedź negatywną lub potrzebował do udzielenia jakiejkolwiek większej ilości czasu, Spider-Man skierowałby się z powrotem do martwych ciał, aby zebrać i wypróbować kilka innych kart.

Otworzywszy drzwi, czy to inną z nich, czy poprzednią dzięki zainicjowanej przez O'Harę ingerencji Herbiego, mężczyzna wszedłby do środka - zachowując oczywiście odpowiednie środki ostrożności - aby zbadać co dokładnie się za nimi kryje.

Jeśli nie mógłby ich otworzyć w taki sposób, wtedy... cóż, dobre pytanie.
- Myślicie, że dużo nam da sprawdzenie jednego z, wielu tutaj, zamkniętych laboratoriów? - poradziłby się towarzyszy. Poinformowałby o intrygującym szumie, ale i o przymusie dostania się do pomieszczenia poprzez próbę wyważenia drzwi; zaraz po tym natomiast wspomniałby o alternatywie w postaci możliwości sprawdzenia wyższego piętra, w końcu - dopytałby również, czy oni sami znaleźli dotąd cokolwiek wartego uwagi.
O'Hara nie był przyzwyczajony do działania w drużynie - więc weryfikował kolejny raz, czy warto to zmienić.

Z każdym krokiem zbliżającym go do części fabrycznej Rogers coraz mocniej zaczynał kwestionować swoją decyzję o rozdzieleniu się. Coś podskórnie zaczynało szeptać mu, iż nie był to najlepszy pomysł i zaraz może się o tym boleśnie przekonać. Z drugiej strony jednak szkoda Clinta.
Słowa Visiona pozostawił bez odpowiedzi, aczkolwiek był mu bardzo wdzięczny za każdą kolejną informację. Przez ułamek sekundy zastanawiał się co by powiedziała Peggy na całą tę walkę z robotami i sztuczną inteligencją.
Oczywiście ze wszelkich rozmyśleń wyrwał go nikt inny jak sam Clint Barton. Mimo powolnego tempa i tak udało mu się zwolnić, co było dosyć zaskakujące, ale wiadomości Hawkeye'a były na tyle absurdalne, że jednak się dało. Ambasador w Asgardzie? Wojna Realmów? Rozmowa z matką Thora, zbiegły Loki, kolejne zdziczałe artefakty? Nie ma to jak powtórka z rozrywki.
"Zaraz, ambasador Barton?"
Nikt mu nie musiał mówić jak wyglądał w tym momencie. Sam poczuł jak niedowierzanie, konsternacja i w sumie nawet lęk przeplatają się w grymasach malujących się na jego twarzy.
Całe szczęście miał jeszcze Spider-Mana w drużynie. On jeden nie zapewnia mu zawałowej dawki szoku co słowo.
- Naszym celem jest powstrzymanie Sentineli. Nie widzę potrzeby przeszukiwania wszystkiego, tym można zająć się później, aczkolwiek trudno sprecyzować co dzieje się w każdym z nich. Cóż, na pewno mi jest gorzej ze sprecyzowaniem tego, Tobie niekoniecznie.
Mógł mieć trudność z uwierzeniem w którekolwiek ze słów Bartona, ale gdyby nie ta opowiastka Steve miałby zdecydowanie cięższą przeprawę przez pomieszczenia pełne zwłok i zniszczeń. Nie czuł się dobrze ignorując martwe ciała otaczające go z każdej strony, niektóre nadal śledzące jego każdy krok, a sama myśl, że zbliżał się do źródła tej zbrodni nie poprawiała mu humoru. To miejsce zaczynało wyglądać coraz gorzej, przywracając mu z pamięci makabryczne obrazy z czasów wojny - coś, o czym bardzo chciał zapomnieć. Nie ma jednak sposobu na Superpamięć. Wspaniały dodatek do Supersiły i innych Superprzekleństw z pakietu królika doświadczalnego.
Jego uwagę przykuł szum wydobywający się zza ścian części korytarza, w którym właśnie przebywał. Co prawda usłyszał go już wcześniej, lecz teraz, nadal nie widząc nigdzie żadnego morderczego tostera, który by mu przeszkodził, mógł pomyśleć co z tym fantem zrobić. Postanowił kontynuować zaglądanie do każdego pomieszczenia po kolei, a co za tym idzie - zlokalizowanie źródła tego dźwięku.
I to by było w sumie na tyle, gdyż z pierwszym krokiem w stronę drzwi Rogers dostrzegł w okienku iż najwidoczniej mordercze tostery potrafiły materializować się na zawołanie. Ledwo udało mu się uskoczyć w bok, a sam nie zdołał osłonić się całkowicie przed odłamkami eksplodujących wrót. Wrócił na nogi najszybciej jak tylko potrafił i przygotował tarczę do odparcia kolejnego pocisku, samemu zaczynając bieg w stronę maszyny. Nie wiedział na ile uda się mu ją zaskoczyć, wątpił, by poszło tak łatwo jak z poprzednim, lecz zaraz jak Sentinel wyłoni się na korytarzu, Steve zada jej cios w głowę, nieważne czy to będzie pięścią, czy tarczą. Jedyne co potrafił określić na chwilę obecną to to, że jego przeciwnik wyłonił się ze sporego, kilkupiętrowego pomieszczenia, które wydawało się być całkiem istotne. A to, że na takie wyglądało, wywnioskował po kilku rzędach stojących sobie spokojnie (jeszcze) jego znienawidzonych tosterkach.
- Całkiem możliwe, że będę potrzebował waszego wsparcia. - grzecznie poinformował swoich towarzyszy, licząc na to, że któryś z nich spyta Herbie o jego dokładną lokalizację jeśli sam nie zdąży wydać jej tej komendy.
Nie, żeby miał problem z byciem solo i w ogóle, ale bez przesady.

/ W mojej wizji posta Steve jeszcze nie zobaczył króla tosterów, najwyżej umrze w następnym poście. Zawał albo coś takiego, sami wiecie.

Jako że Kapitan przetrawiał informację, być może nawet godził się z traumą w postaci ambasadora Clinta reprezentującego Avengers w Asgardzie… Barton mu nie przerywał. Ze względu na obecną sytuację nie oczekiwał odpowiedzi i reakcji na każdą informację; zadba, żeby o to wypytać później. Jeśli do tego później dojdzie i nie skończą podziurawieni - a przynajmniej łucznik - jak niegdysiejsi pracownicy fabryki.
Z pewnością ucieszyłby się, gdyby wiedział, że w jakimś stopniu pomógł Kapitanowi z przeprawą po korytarzach i salkach wypełnionych zabitymi. Może ucieszył to złe określenie, ale wiadomo przecież o co chodzi! To była pomoc, wsparcie, które należało docenić.
Hawkeye nie miał zbyt dużego kontaktu z Frost. Nie dyskutowali za często, a spotkania ograniczały się głównie do tych, gdzie udział brały obie drużyny. Tak to właściwie było rzadkością, aby Barton miał jakieś ważniejsze czy mocniejsze relacje z mutantami. Nie zmieniało to jednak tego, że rozmówka, choć telepatyczna, była przyjemna. Łatwo było to wywnioskować po tym, że Clint ani nie zbywał Emmy, ani nie miał odzywek, które mogłyby tylko zachęcić do szybszego zakończenia dyskusji.
“Och, żadna nowość” odpowiedział blondyn, w ogóle nie kryjąc się z tym, że - z czystej przekorności - zdarzało mu się powątpiewać w zdolności i inteligencję drużyny. Niekiedy wliczał nawet samego siebie. Zarazem stanowiło to pewien argument i wymówkę przed wymyślaniem czegoś niebywalego. “Z tym niewątpliwym to bym się kłócił, gdyby nie to, że teraz akurat nie ma na to czasu” dodał w myślach. Sama Emma mogłaby natomiast wyłapać, że w tych przewinęła się Bobbi. W tym zastanowienie Clinta czy wszystko jest w porządku u jego partnerki. Bądź co bądź, pewnie spodziewał się wiadomości tekstowych czy innych powiadomień traktujących o tęsknocie, zmartwieniu i tym podobnych. Również czekał na informację o samopoczuciu żony. Taki z niego był romantyk. “Jak coś by się zmieniło to daj znać”. Trudno powiedzieć, co miał dokładnie na myśli - najwidoczniej każda informacja, która mogłaby go potencjalnie zainteresować, była ważna.
W każdym razie, Clint szedł wzdłuż ściany od strony przejścia do odnogi. Gdy tylko upuścił kubek to zaraz przygotował łuk i strzałę. Nie naciągnął jeszcze cięciwy, czekając na reakcję maszyny. W tym czasie zerknął pobieżnie po otoczeniu. Chciał ocenić wysokość korytarza, szerokość odnogi. Pozostało mu jedynie założyć, że robot, z którym miał do czynienia to był takich samych wymiarów jak ten, który uniemożliwił mu wejście do budynku przez drzwi.
Ba, właściwie Clint wyjrzał zza winkla, żeby móc dojrzeć maszynę i konkretniej określić jej wysokość. Miał pewien plan! Niedopracowany, bardzo spontaniczny, ale wciąż był to plan, który miał zamiar zrealizować jak najszybciej. Łucznikowi nie spodobało się to, że maszyna już była gotowa do ataku. Wycofał się, myśląc nad tym, co zrobić dalej. Z jednej strony kusiło po prostu przedostać się na drugą stronę, ale będąc przekonanym do swojego nieszczęścia życiowego, Clinton czuł w kościach i pokruszonych kręgach, że pewnie tamtędy nie dotarłby daleko!
Ale może się mylił. To też było dość częste w jego przypadku, mimo że zawsze był przekonany o swojej racji.
Uskoczył w momencie ataku ze strony robota. Albo został źle poinformowany, albo trafiła mu się jakaś lepsza maszyna. W końcu zdążył się dowiedzieć, że Sentinel rejestruje ruch i wtedy atakuje, a nie nagle przez ściany widzi. Tak, o, luźno zakładając oczywiście.
Clint cofnął się o kilka kroków. Nie miał zamiaru przysłuchiwać się krokom przeciwnika. Domyślał się, że jeśli będzie miał coś ułyszeć - to i bez problemu. Blondyn sięgnął do swojego kołczanu, aby pozmieniać ułożenie strzał i wyciągnąć jedną z nich. Z wkładem dymnym, jak to najłatwiej określić. Najpierw ustawiłby krótkie opóźnienie. Następnie przesunąłby się ku przeciwległej ścianie, żeby za pomocą łuku wycelować w ścianę w odnodze. W ten sposób strzała z wkładem dymnym miałaby się odbić od jednej ściany, a następnie drugiej. Wtedy też wkład powinien się aktywować i zapełnić zaułek dymem. Podobny wybuch miałby miejsce w momencie, gdyby Sentinel strzelił w - z braku słownictwa - ampułkę.
Hawkeye wówczas zechciał przemknąć na drugą stronę korytarza. Zza drugiego winkla mężczyzna użyłby - wzmocnionej i asgardzkiej - strzał, żeby wystrzelić je jednocześnie. Jedna miała trafić w okienko na torsie, druga w czoło. Przynajmniej na tej wysokości. Potem dopiero sprawdziłby czy przyniosły one jakiś efekt. Liczył, że wszystko się uda, a przy okazji uda mu się zgarnąć strzałę z Asgardu. Szkoda by było stracić tak cenny przedmiot.
—  Gdzie i kiedy, Cap? — rzucił swobodnie. Częściowo było to pytanie retoryczne, bo jednak domyślał się, że lada moment Rogers będzie potrzebował wsparcia. Na to nie potrzebował odpowiedzi. Gorzej jednak było z położeniem, bo Clint nie zastanawiał się jak daleko mógł odejść od Steve’a i gdzie mniej więcej znajdował się Miguel. Wiedział jedynie, że gdzieś był tam, o, na górze. — Daj chwilę!

Spider-Man odetchnął z ulgą, kiedy już druga karta otworzyła pożądane przejście. Rzucił na nią jeszcze raz pobieżnie okiem, by zapamiętać na przyszłość które nazwisko i twarz zapewniły mu ten potencjalnie znaczący dostęp, a także uratowały od potrzeby radzenia się kolegów z drużyny (czy innymi słowy, unieważniły cały akapit ostatniego posta), po czym przekroczył próg.
Jeszcze a propos kolegów, wcześniej Miggy wyciszył historię życia, jaką uraczył go oraz Kapitana najwspanialszy z Avengersów. Nie to, żeby nie chciał jej słuchać, być może byłby nawet w stanie jakoś pomóc swoją znajomością przyszłej przeszłości (a także Asgardu i pochodnych; może nawet znaleźliby z Bartonem wspólny język, skoro wychodziło na to, że obaj pełnili w odpowiadających im czasach zaszczytne role związane z panteonem nordyckich bóstw) - ale była to intensywna dawka nowych informacji, niezwiązanych z obecną misją, więc dekoncentrujących od teraźniejszego celu.
Spider-Man postanowił więc zostawić sobie opowieść Clinta na później - do snu, na przykład - skoro Herbie i tak wszystko na bieżąco nagrywał.

Latynos nie zauważył żadnego zagrożenia w pomieszczeniu, więc ruszył przezeń pewniej. Zmierzył wzrokiem jego układ, znajdujący się w środku komputer, potem stosunkowo szybko zainteresował się szklaną ścianą.
- Holy shock! - przeklął instynktownie, przede wszystkim na widok największego z Sentineli, ale i całej gromady mniejszych. Towarzysze mogliby pomyśleć, jeśli słowa Pająka do nich dotarły, że ten aż tak się przejął losem Kapitana, gdyż stało się to moment po informacji o potrzebie wsparcia, na którą zresztą O'Hara rzeczywiście ostatecznie zareagował:
- Niech zgadnę, Cap, pomieszczenie na kilka pięter, król tosterów i cała mini-armia jego sługusów?
Miguel uniósł głowę, by sprawdzić sufit, najpierw ten za szybą, nad robotami - by zweryfikować, czy istnieje - potem ten przed nią, nad nim - by upewnić się, na ile swobodnie może wykonać następny planowany ruch - po czym wskoczył na ten drugi. Liczył, że pod takim kątem będzie mógł lepiej dojrzeć sytuację, być może tę w której bezpośrednio uczestniczył Steve; oby nie tę, uwzględniającą jego zawał.

- Około dwudziestu sługusów, tylu widzę ze swojej obecnej pozycji - sprecyzował w pierwszej kolejności, by następnie zwięźle opisać największego robota, przede wszystkim jego połączenie z produkcyjną maszynerią, a także ogólny układ wielkiej sali, w jakiej się to wszystko znajdowało.
- Ja natomiast jestem na górze, w czymś na kształt pomieszczenia kontrolnego? Nie jestem pewien. Niestety albo stety nie za łatwo mogę cię stąd wesprzeć Cap, nie fizycznie, gdyż stoi mi na drodze wzmocniona szyba - sprawdził ją w międzyczasie jedną z dłoni, i próbując silnego nacisku, i ataku szponami. Teoretycznie można by sprowokować roboty do wystrzelenia w tę stronę promienia energii, ale po pierwsze, O'Hara domyślał się, że właśnie na taką okoliczność szyba była wzmocniona, po drugie - nie do końca widział sens w toczeniu walki z takim przeciwnikiem, nawet w dwóch, czy trzech.
- Mogę sprawdzić tutejszy komputer, albo robić ci za drugą parę oczu, jeśli masz w głowie samobójcze myśli i chcesz z tym wszystkim walczyć - zaproponował, choć w jego głowie rysował się już inny pomysł, a zasugerowana do użyczenia para oczu wróciła do sklepienia sali za szybą.
Po krótkiej pauzie, Latynos dodał:
- Czy nasz odrzutowiec ma na pokładzie jakieś ładunki wybuchowe? Moglibyśmy zawalić tę część budynku robotom na głowę. Jeśli nie zniszczy to ich całkowicie, to na pewno poważnie uszkodzi. I Sentinele, i maszyny produkcyjne.

- Wiesz co, Clint, po prostu idź w stronę skąd przyszedłeś. - Steve wyszarpnął tarczę z miotającego się jeszcze Sentinela, oczywiście z intencją dobicia go, co, ku jemu zdziwieniu, nie powiodło się tak szybko. Kątem oka dostrzegł charakterystyczny jasny błękit rozgrzewający się gdzieś w tle.  Dosłownie w ostatniej chwili zdołał się osłonić tarczą przed pociskami wymierzonymi w jego stronę i dostać się z powrotem za ścianę. Musiał jakoś dobić obecnego przy nim tostera, a okazji chciał się bardziej zapoznać z otoczeniem - atak był tak szybki i... podejrzanie niespodziewany.
- Sługusów zdążyłem wybadać, ale król tosterów? - nie ukrywał zdziwienia na odpowiedź Spider-Mana, ba, bardzo chętnie zobaczyłby ten widok z jego perspektywy. Kolejną istotną informacją było to, że na szczęście SM z przyszłości okazał się być całkiem blisko i najwidoczniej innych zmartwień póki co mieć nie będą. Przejechał wzrokiem po całym pomieszczeniu, szukając towarzysza oraz opisanych przez niego obiektów.
- Och. - Z ust Capa wydało się tylko ciche, bardzo neutralne sapnięcie. Przed jego oczyma miał właśnie największego Sentinela jakiego do tej pory widział (tak, od kilku godzin poznania Sentinelów w ogóle), niemniej jednak był to widok nader... niepożądany. Całe pragnienie ujrzenia perspektywy SM szybko minęło. Na zawsze.
Poza tym, przed sobą miał nadal fukcjonującego przeciwnika. Klnąc pod nosem na brak celności u jego "pobratymców" dał upust frustracji, że musiał sam go dokończyć. Postanowił poczekać na moment aż Sentinel pojawi się po jego stronie korytarza, by sam Rogers nie musiał przechodzić przez ścianę ognia i po raz kolejny wycelować w jego szyję.
Nie było szans, by dać sobie radę z nimi wszystkimi na raz. No dobra, odstawiając swoją dramatyzującą naturę - były, ale nie ukrywajmy, Tostowy Król to lekkie przegięcie.
- Skup się na danych, Spider-Manie. Musimy wyciągnąć jak najwięcej danych z tego miejsca zanim puścimy je z dymem.  Myślę, że druga propozycja Herbie całkiem się sprawdzi, ale najpierw z Clintem kupimy ci trochę czasu, byś dokonał swoich hakerskich misz-maszów.

Nie zniechęcił się tym, że Sentinel wystrzelił w odpowiednim kierunku, mimo przeszkody jaką stanowił dym, który pojawił się na korytarzu. Zastanowiło to Bartona, bo nie miał jednak pojęcia - nie, żeby wcześniej takie się pojawiło - na jakiej zasadzie działają te roboty, oprócz strzelania laserem gdzie popadnie. Najczęściej w ruchomy, żywy (choć na jak długo?) obiekt.
Mimo to, skrył się za winklem, gotów zaatakować swoimi strzałami. W momencie wybuchu, Clint przesunął się, by być nieco dalej od odnogi, w której był robot. Nie uniknął jednak pyłu, który w jakimś stopniu zatrzymał się na jego ramieniu. Sam zaś zaczął kaszleć, przesłaniając dłonią swoje usta. Powrót ptaszyska potraktował jako znak, że jest względnie bezpieczniej. Niemniej, Barton i tak dość nieufnie skierował się do tej części korytarza, w której był robot. Szybko zauważył strzałę z Asgardu, zgadzając się z myślą, że będzie musiał kiedyś porozmawiać z Thorem, żeby sprowadził takich więcej. Za drugą strzałą się rozejrzał, ale nie dostrzegłszy jej, nie podejmował się dalszych poszukiwań. Co nieco jeszcze mu zostało. Poszedł po ocalałą strzałę i schował ją do swojego kołczana.
— Dzięki — odpowiedział sztucznej inteligencji, choć zaraz chciał zapytać, w którą stronę jest wschód z pozycji, w jakiej znajdował się Barton. Mężczyzna przeszedł w głąb odnogi korytarza, aby zobaczyć za wejściem. Zakładał, że jeśli robot tutaj był to przejście musiało być na tyle wysokie. Wątpił, żeby maszyna była składana na korytarzu. W każdym razie gdyby wejście nie było takie, jak Clint oczekiwał, to Barton westchnąłby poirytowany.
— Znajdź Kapitana — skierował swoje słowa do ptaszyska, do którego odwrócił głowę. — Cip, cip, Cap. Daj znać, gdzie jesteś — odezwał się, choć tym razem bardziej do komunikatora. Liczył na to, że albo Rogers będzie na tyle się wydzierał, albo zirytowany zachowaniem Clinta powie od razu, byleby tylko przyjaciel zamilkł i dołączył do sentinelowego piekła.
Barton odczekałby na reakcję ptaszyska i ruszył w odpowiednią odnogę, nieszczególnie dbając o to, co znajduje się za drzwiami. Jeśli te, przynajmniej częściowo, byłyby przeszklone lub miałyby okienka to zajrzałby, aby zorientować się, co tam może być.
Zatrzymał się na moment, gdy usłyszał Rogersa.
— Nie wiem czy mi się opłaca, może znajdę coś na skróty, żeby się przedostać, ale zaraz będę! — odpowiedział, wielce przekonany, że lada chwila, lada moment będzie tam, gdzie powinien być. W kawiarni Valhalli.

- Hakerskich misz-maszów? - powtórzył słowa Kapitana, unosząc lekko brew. Przez myśl przeszło mu, czy dla ich najznakomitszego z towarzyszy, Rogers również zabrzmiał tak staro - co byłoby zrozumiałe - czy to po prostu perspektywa człowieka z przyszłości. Nieważne; nie czas na to teraz.
- Jasne, ja dłubię w komputerach, wy walczycie na śmierć i życie. Ty tu jesteś Kapitanem, Kapitanie. - Ostatnie spojrzenie za szybę, w dół, po czym Spider-Man zeskoczył z pajęczą gracją™ z powrotem na ziemię.
- Postarajcie się tylko przytrzymać te Sentinele w środku sali. Obecnie kierują się do wyjścia, jak mniemam w twoją stronę, Cap, a przecież chcemy, by nasz atak rakietowy zabolał je wszystkie, prawda?
Miguel jeszcze w trakcie rozmowy zbliżył się do jednego ze stanowisk roboczych, identyfikowanych przez obrotowe krzesła, po czym zasiadł na miejscu. W pierwszej kolejności zapoznał się dokładniej z zewnętrzną architekturą całej komputerowej konstrukcji - poszukiwał przede wszystkim jakiejkolwiek formy interakcji, zarówno fizycznej, jak i wizualnej. W jego czasach z rzadka stosowało się jeszcze analogowe klawiatury oraz tradycyjne w teraźniejszym rozumieniu ekrany, więc zidentyfikowanie takowych nie powinno być trudne.
Równocześnie rozejrzał się za czymś, co mogłoby przypominać czytnik kart - jak najbardziej sensownym rozwiązaniem byłoby za ich pomocą kontrolować dostęp także do komputerów.
Istniał też cień szansy, że - przy odrobinie szczęście i ogromie ludzkiej, to znaczy powszechnej, głupoty - cała maszyneria wcale nie będzie wymagać autoryzacji, skoro tę zapewniły już same drzwi do tego pomieszczenia. O'Hara trzymał mentalnie kciuki za to ostatnie.
Gdy już będzie wiedział, jakie wymyślne zabezpieczenie będzie musiał lub nie poddać swoim hakerskim misz-maszom, wtedy zacznie się zastanawiać co dalej.

// EDIT: Poprawa literówki; zauważyłem, jak przypominałem sobie ten post na potrzeby napisania następnego.

Wiadomość na komunikator Hawkeye

„Hej. Nie wiem na ile to pilne, ale odkryłem, chociaż precyzyjniej rzecz ujmując mało w tym mojej zasługi, więc raczej powinienem był mówić o samoistnym ujawnieniu się zjawiska, w każdym bądź razie miałem okazję przekonać się, iż otaczająca nas materia jest jedynie cienką zasłoną przez którą co jakiś czas zaglądają tu byty z innych wymiarów. Raz że nieproszone, dwa robiące dziury w wspomnianej wcześniej firance, trzy uważające się za magię, ale co najdziwniejsze dopominające się kontaktu z Tobą. Podkreślam że jestem trzeźwy i tak, przyznaję się, nic z tego nie rozumiem. W każdym bądź razie jeśli to coś istotnego to wiesz jak mnie łapać”.

W przypadku Clintona było przekonanie, jakoby każda istota - materialna, niematerialna, czaszkowa, “glutowa”, z cieniem czy bez, niema, głucha czy ślepa, z rękami i bez - byłaby w stanie wskazać pobłażanie. Mógłby to potraktować jako któryś-tam zmysł albo powszechną (dla niego) wiedzę. Miał pojęcie, kiedy ktoś patrzył na niego z politowaniem. Zdarzało się to na tyle często, że był w stanie rozróżnić. Na szczęście na tyle rzadko, aby czuł się przez to gorzej.
Barton podążał za ptaszyskiem, przekładając łuk z jednej ręki do drugiej i odwrotnie. Broń trzymał w gotowości, kiedy mijał jakieś otwarte przejścia i korytarze, gdyby takie się trafiły. Bądź co bądź, nie miał zamiaru ryzykować swoim lichym zdrowiem! Jeszcze nie teraz.
Zerkał po drzwiach, ale nie kwapił się do tego, by sięgnąć do licznej kolekcji kart magnetycznych. Nie miał czasu, aby bawić się w zgadywanki i odblokowywać każde przejście. O tym może pomyśleć po całej akcji. Jeśli coś jeszcze zostanie z fabryki. Albo z niego.
Hawkeye westchnął sobie pod nosem. Gdy skręcił w odpowiednią stronę, stracił na moment równowagę i musiał złapać się za róg przejścia, aby nie wyrżnąć na posadzce. Pokryło się to z dźwiękiem połączenia, jakie próbował nawiązać z nim Banner.
— No szto — odezwał się. Można by to swobodnie zrzucić na Natashę, której zdarzało się korzystać z rosyjskich wstawek, a Barton to podłapał. Ba, udawał raz Ruska, co było bardziej żenujące niż zabawne, ale jednak przyniosło jakiś efekt. Nie miało to znaczenia, że wówczas odgrywał idiotę. Co poniektórzy mogliby stwierdzić, że nieszczególnie musiał się wysilać w tej roli!
W każdym razie, blondyn częściowo nie zrozumiał Bannera. A przynajmniej tego zaplątania na początku rozmowy. Postanowił to ignorować i dać mu się wypowiedzieć do końca.
— Pomieszałeś, poplątałeś i przestałem ogarniać, ALE — wznowił wędrówkę już wcześniej, teraz tylko zamilkł, bo było kolejne rozwidlenie. Widmo-ptak jakoś niespecjalnie czekał na łucznika. — Tak, mamy problem. Tak, coś się zazębia z rzeczywistościami. Nie, nie wiem, na czym to polega. Ta, z którą rozmawiałeś, to była blondynka? To Magik, która o tym poinformowała — tłumaczył, choć sam Banner mógł usłyszeć, że jego kolega jest zajęty i się spieszy. — Hej, ej, Bruce — zagaił. — Jak już jesteśmy w tym temacie to weź poszukaj jakichś składowisk energii; może miejsca, może przedmioty czy ludzi — zaproponował. — Potem wszystko wyjaśnię.
W ten sposób zakończył rozmowę, nie czekając na potwierdzenie ze strony Hulka. Ten mógł jednak po raz kolejny podjąć się nawiązania połączenia, jeśli zechciałby poznać więcej szczegółów. O ile udałoby mu się to.
Spojrzał po automatach i umeblowaniu… Tylko po to, aby przekląć za ptaszyskiem, które zniknęło we wnęce. Barton zatrzymał się. Nie wierzył, żeby na wyspie był portal prowadzący na peron dziewiąty i trzy czwarte, więc nawet nie ryzykował. Zrobił kolejne kroki, przekładając łuk do poprawnej ręki. Rozejrzał się po korytarzu. Dwie pary drzwi przy wnęce, w której zniknął ptak. Clint zadarł głowę, aby spojrzeć czy pod sufitem - na ten kawałek - nie jest rozciągnięte jakieś okno. Tak to wspiąłby się po fotelu i automacie, aby móc spojrzeć. Jeśli jednak czegoś takiego nie było, Barton przysunął się do ściany naprzeciw niego i popukał delikatnie, chcąc sprawdzić materiał. Mimo wszystko, ponownie cofnąłby się pod przeciwległą ścianę, żeby wyciągnąć odpowiednią strzałę. Tę skierowałby koło automatu, chcąc doprowadzić do wybuchu, a co za tym idzie - lekkiej przebudowy.