Sala numer 27

W porównaniu z niektórymi innymi miejscami, ta znajdująca się na pierwszym piętrze sala jest w całkiem niezłym stanie - brudna, owszem, od dawna nieużywana, ale przynajmniej się nie sypie. W dwóch wysokich oknach znajdują się kraty [czego na zdjęciu nie widać, ale sh!], a po wyjrzeniu przez nie zobaczyć można tylko kłęby gęstej mgły. Podłogę pokrywa cała masa papierków - niektóre z nich wyglądają na pocięte czy wręcz porozrywane. Część sprawia wrażenie informacji o lekach. Pod jedną z dłuższych ścian stoją trzy niewielkie łóżka, dwa z nich prostopadle i ostatnie równolegle do niej. Na jednym wisi jeszcze karta choroby. Na półkach nad nimi ujrzeć można między innymi zdjęcia i liczne paczki zapałek oraz świeczkę. Tuż obok ustawiono stojak pod kroplówkę, dwie niskie, metalowe szafki, popękane zresztą - oraz obrotowe krzesło, na którym spoczywa pluszowy miś. Pod oknami stoi ruchome łóżko oraz wąski kredens o oszklonym przodzie - tak brudnym, że nie widać wnętrza. Jego górna część jest zamknięta, ale dwie szuflady na dole można otworzyć.

Flash leżał na podłodze, przytulając się do zimnej posadzki. Kawałki papieru przykleiły się do jego policzka. Otworzył przekrwione oczy i momentalnie przewrócił się na plecy, by podnieść się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się po pomieszczeniu, które widział po raz pierwszy na oczy. Nie dość, że nie wyglądało na miejsce walki, to jeszcze sprawiało wrażenie opuszczonego od dłuższego czasu.
- Co do cholery... - mruknął pod nosem, starając się przypomnieć sobie, w jakich okolicznościach znalazł się w tym pomieszczeniu. I...
Nic. Ciemność. Pustka w najbardziej materialny sposób, w jaki można sobie wyobrazić. Jeśli "Nigdzie" jest miejscem, to właśnie tam znajdował się Flash Thompson... W każdym bądź razie nic, co pomogłoby mu odnaleźć się w zaistniałej sytuacji. Nawet nie wiedział, czy to trwało dzień, tydzień, czy minutę...
Miał nogi, więc na pewno był połączony z symbiontem. Podniósł się więc i zaczął chodzić po pomieszczeniu.
- Symbiontku, co tu się dzieje? - zapytał. Jednak nie usłyszał odpowiedzi. Co więcej, nie wyczuwał jego obecności. Próbował się przemienić. Bezskutecznie.
- Ej, co tu się dzieje? - Flash nic nie rozumiał. Był pozbawiony symbionta, ale nie nóg. Na dodatek zorientował się, że jest ubrany w mundur. Galowy. A na jego piersi widniało znienawidzone odznaczenie - Purpurowe Serce. Flash odpiął je i rzucił na jedno z łóżek. Zaczął też rozglądać się po szafkach za czymkolwiek pożytecznym, zwracając również uwagę na kartę pacjenta i zdjęcia.

Trudność, jaką sprawiła Flashowi próba otworzenia drzwi, pozwoliła agentowi wysłać dwa wnioski. Pierwszą było potwierdzenie jego wcześniejszej teorii o nieużywaniu tego pomieszczenia już od dłuższego czasu. O wiele bardziej przewrotna i niepokojąca okazała się druga myśl: otóż gdyby Flash był połączony z symbiontem, nie mocowałby się z drzwiczkami i otworzył szafkę bez najmniejszego problemu. W takim razie dlaczego ma nogi? Czyżby to była tylko jakaś projekcja, w której uczestniczył wyłącznie jego umysł? A może zwykły sen? Nie, jeśli to by był sen, na pewno by nie pomyślał, o tym, że znajduje się w świecie marzeń...
- Co my tu mamy...? - mruknął pod nosem, kucając przed szafką i przetrząsając ją.
Pierwszymi, co rzuciło mu się w oczy, były słoiki z tabletkami. No tak. Pokój wyglądał jak sala szpitalna, więc i tabletki powinny być. Przetrząsnął pojemniki na wypadek, gdyby ktoś próbował coś w nich ukryć, bez jakichś większych nadziei. Ot szukał po prostu czegoś, co pozwoliło mu się odnaleźć w zaistniałej sytuacji... Znacznie więcej uwagi poświęcił drugiej z szafek. Eugene znalazł nóż. Całkiem sprawny i nawet ostry(przynajmniej na taki wyglądał). Natychmiast wetknął go za pas. Nie miał pojęcia, co tu się dzieje, ale gdyby doszło do jakiejś konfrontacji, potrzebował jakiejś broni. Bo na zdolności Venoma nie miał co liczyć... Teraz czuł się nieco bezpieczniej. Nadal zagrożenie go przytłaczało, ale jednak teraz miał BROŃ.
Teraz kredens. Nauczony doświadczeniem nabytym przy otwieraniu szafek, Thompson użył siły, by otworzyć jego górną część. To jednak było za mało, drzwiczki nawet nie drgnęły, co niezbyt spodobało się kapralowi. Zdecydował się wrócić do niej później. Teraz pora na szuflady... Zdjęcie. I tyle. Jakiś budynek. Nic pomocnego...
Niewiele więcej dostarczyły mu zdjęcia i karta... Tylko imię. Charles. Charles B-cośtamdalej. Flash nie sądził, by w przyszłości mu się do czegoś przydało. Tak jak zdjęcia. Ale na wszelki wypadek schował zdjęcie żołnierzy do wewnętrznej kieszeni marynarki.
I wtedy kątem oka spostrzegł coś dziwnego. Miejsce, gdzie przed chwilą spoczywało jego odznaczenie... było teraz puste. Nic więcej nie zarejestrował. Żadnego ruchu, dźwięku i zapachu. Pajęczy zmysł też milczał. Flash powoli sięgnął do noża, ale szybko z tego zrezygnował. Bo nikogo nie było. Nikogo.
Jednak rozglądanie się w poszukiwaniu tajemniczego złodzieja odznaczeń przyniosło inne efekty. Obecność stojaka pod kroplówkę podsunęła mu pewien pomysł. Otóż oparł ją o drzwiczki, z którymi miał problem i spróbował je otworzyć dzięki zasadzie dźwigni. Jak to nie pomoże... Po prostu zbije szybkę przy pomocy tego samego stojaka.
Kredens odsłoni przed nim swoje tajemnice, czy to mu się podoba, czy nie.
Pytanie tylko, czy odsłonięcie tych tajemnic spodoba się Flashowi?

Flash ostrożnie nacisnął stojakiem na zawias. Delikatnie, Delikatnie... I puściło. A trzask, jaki towarzyszył temu procesowi, musiał zostać przez kogoś usłyszany. Tym bardziej, że jeszcze chwilę wcześniej panowała całkowita cisza...
- Cholera! – syknął. Jeśli ktoś, kto go złapał, poradził sobie z Venomem, z Flashem Thompsonem tym bardziej nie będzie miał żadnego problemu...
Jednak po chwili cisza wróciła. A Eugene był pewien, że usłyszałby kroki, gdyby ktoś rzeczywiście postanowił go odwiedzić w tym pomieszczeniu. A gdy był już pewien, że dalej nikt się nim nie interesował, wrócił do penetracji szafki. Szafki, która trzymała się w jednym kawałku wyłącznie dzięki jakiejś sile wyższej, bo dawno nie widział czegoś tak zniszczonego. Przegnite, przejedzone... Aż dziw, że Flash nie mógł tego otworzyć. Przecież to powinno się już rozpaść. Agent nie miał jednak czasu, by podziwiać wytrzymałość mebla, nie dopóki nie dowie się, co ktoś od niego chce. Dlatego musi znaleźć coś lepszego niż to ostrze. Dlatego natychmiast wrócił do poszukiwań...
... Ale najpierw chwilę poduma nad śladem na pustej półce. Skoro ktoś niedawno coś stąd zabrał, znaczy że niedawno ktoś tu był. Nie ma innej możliwości. Czyli ten opuszczony budynek wcale nie jest taki opuszczony. I dlatego to on, Eugene Thompson, musi go szybko opuścić. W czym mogą mu pomóc naboje. Magnum. Szkoda, że nie miał czegoś, z czego mógłby je wystrzelić, ale nie ma co narzekać. Jeszcze. Dlatego Flash zgarnął wszystkie pociski do kieszeni. Skoro znalazł amunicję, broń może też znajdzie. Cudownie. Coraz lepiej...
Dokumentów nie przeglądał. Ale je wziął. Jak już będzie bezpieczny, będzie miał czas na jakieś dziwne śledztwa.
Teraz musi uciec.
Eugene podszedł ostrożnie do drzwi i nacisnął klamkę. Oby tylko drzwi okazały się otwarte...