Molly's Pub & Restaurant, Shebeen

First topic message reminder :



Wąsaty Irlandczyk za barem, irlandzkie piwo i irlandzka kuchnia. Czyli dokładnie to, czego poszukuje wielbiciel irlandzkich klimatów. Nie bez powodów to miejsce nazywane jest "Małą Irlandią".

Wyjątkowo przystępne ceny sprawiają, że w lokalu zawsze panuje duży ruch, niezależnie od pory dnia.

Dzwonek przy drzwiach rozbrzmiał, gdy do środka wszedł mężczyzna w sztruksowej kurtce i dżinsach. Skinął barmanowi, zauważywszy jego spojrzenie i podszedł bliżej.

Niemiec w Irlandzkim barze. To brzmiało jak początek kiepskiego kawału. Luke miał jednak zaufanie do wyspiarskiego piwa, na które miał ochotę już od dawna, a poza tym potrzebował chwili odpoczynku.
Podszedł do lady i zamówił kufel jasnego piwa. Miał nadzieję, że właściciel nie jest stereotypowym barmanem takiego lokalu, który odezwie się grobowym "to nie twoja ziemia, koleś", wskazując na zielonego leprechauna nad szynkiem, a za jego plecami pojawi się dwóch postawnych mieszkańców zielonej wyspy. Nie zamierzał jednak ukrywać swojego pochodzenia - w jego akcencie dało się słyszeć charakterystyczne naleciałości z języka niemieckiego, które zdradzały go nawet podczas tak trywialnej czynności, jak zamawianie piwa.

Czekając na trunek, zerknął na telewizor. Piłka nożna, czy też, jak zwali to hamerykanie "soccer" gościł na ekranie, więc Crusader na dłuższą chwilę zawiesił wzrok. Jego umysł błądził jednak po wydarzeniach z zeszłej nocy, kiedy to po blisko dwóch miesiącach tropienia, wreszcie znalazł Hansa Schulza, pomniejszego oficera z obozu w Auschwitz. Staruszek nadal miał jednak werwę, Luke czuł to dobrze, gdy dusił mężczyznę poduszką. Teraz jednak był już w piekle, w miejscu, do którego powinien był trafić już dawno, dawno temu. Podziękował barmanowi i wziął łyk chłodnego piwa, uśmiechając się pod nosem.
- W jednym mnie nie oszukano. Macie tutaj naprawdę wyśmienite piwo - uśmiechnął się do barmana, wręczając mu banknot - Reszty nie trzeba.

Tannenberg przyglądał się całej sytuacji, biorąc łyk za łykiem. "Mój bar - moje zasady". Jak amen w pacierzu, tablice dane Mojżeszowi, zdanie w kodeksie. Uśmiechnął się pod nosem, widząc zawód na twarzy młodocianego alkoholika. Nie miał zamiaru ułatwiać mu roboty, oj nie. Niemniej cała sytuacja trochę go rozbawiła.
- Hej, młody, nie powinieneś być w szkole? - zapytał, spoglądając na nastolatka. W większości amerykańskich barów w ogóle nie miałby wstępu, sam fakt, że w ogóle postawił tutaj nogę był gestem gościnności barmana. - I zamawiać colę w Macu, a nie piwo w barze? Spieszno ci do świata dorosłych, co? - uśmiechnął się, ale starał się, by ostatnie zdanie nie zabrzmiało kpiąco. Niespecjalnie spieszno było mu tworzyć nowych wrogów, wystarczającym problemem byli ludzie jego ojca.

Mężczyzna uważnie obserwował chłopaka i gotującą się w nim złość. Mimowolnie jego palce zabębniły o kufel w niekontrolowanym geście. Nie miał zamiaru irytować nastolatka i nie spodziewał się, że jego słowa tak wzburzą chłopakiem. A gdy dodatkowo butelki rozsypały się...

Czy to możliwe...?

Luke odprowadził chłopaka wzrokiem. Wziął głęboki łyk piwa i wstał od baru, nie spoglądając nawet na otyłego gospodarza.
- Hej, mały - zawołał, gdy byli już na zewnątrz. Huragan, który niedawno nawiedził Nowy Jork stosunkowo oszczędził tę część miasta, chociaż zniszczenia były widoczne na co gorzej postawionych budynkach. Nie one były jednak elementem, na którym Tannenberg skupiał uwagę. Jego wzrok skupiony był na nastolatku, który przed chwilą... nie... to niemożliwe.
- Wytłumaczysz mi, co się tam stało? - zapytał tonem nieco nazbyt ojcowskim, niż zamierzał. Poprawił się więc szybko - To... twoja sprawka? - zapytał nieco ciszej, zbliżając się do chłopaka, zatrzymując się jednak kilka kroków przed nim. Nie miał zamiaru naruszać jego strefy prywatności.