Salon/kuchnia/jadalnia.

Jest to przestrzeń, która wita ewentualnych gości zaraz po wejściu do domku. Po prawej stronie mamy salon, a przynajmniej tak to nazwijmy - stara kanapa, choć w całkiem niezłym stanie, mały dywanik, kominek, a nad nim czarno-białe fotografie przedstawiające las, na półkach jakieś ceramiczne dzbanki, nie-dzbanki. Nie mogło zabraknąć oczywiście starego fotela, w podobnym stanie co kanapa.
Na lewo od drzwi widać całkiem sporą kuchnię, połączoną z jadalnią. Lodówka pamiętająca lata osiemdziesiąte, stara kuchenka na gaz(pusta butla pod zlewem), komplet mebli i przede wszystkim duży stół na osiem osób, aż niepasujący do tego małego domku.
Lodówka nie działa, a w jej wnętrzu jakaś kiełbasa i ser uczą się chodzić po ścianach, mówiąc kolokwialnie.
Na wprost drzwi wejściowych natomiast jest krótki korytarzyk, z którego można przejść do dwóch pokoi - na prawo do jednego, na lewo do drugiego. , które razem przypominają "u" do góry nogami, przedzielone ścianą pośrodku.
Wszystko oczywiście z drewna - podłogi, ściany, sufit, meble. Tylko kominek z kamienia.

Darkhawk przestąpił próg domostwa. Wyglądało jak stereotypowa chata leśnika. Mnóstwo drewna, wyłącznie kamienny kominek. Szybko przeskanował całe pomieszczenie i znowu na ekranie wizjera wyskoczył mu komunikat: "Brak zagrożeń". Taa, jasne. Już prędzej uwierzyłby, że świnki latają. Spodziewając się zagrożenia nie mógł udawać przecież, że właśnie rozgryzł osobę która ich porwała. Że odkrył, iż ta czyha na nic z jakąś pułapką. Choć te myślenie było kulawe. A skoro mają tu spędzić noc to może warto byłoby pozwiedzać trochę to miejsce. Zaczął przechadzać się po salonie i kuchnio-jadalni. Przy lodówce pobłogosławił to, że nie musiał oddychać. Wszystko wyglądało na stare, ale niegroźne.

Na dźwięk łamanej podłogi i trzeszczących desek Dark zamarł czekając na atak. Stał tak chwilkę, a kiedy usłyszał krzyk Summer rozluźnił się. Ten siwy pajac narobił mu strachu! Gdyby w końcu zaczął zachowywać się jak normalny człowiek, a nie upośledzony umysłowo autystyk, może w końcu społeczeństwo by go zaakceptowało.
To miejsce nie przestawało napawać go niepokojem, wszystko aż krzyczało: "To pułapka! Surprise!", że aż z przyjemnością rozwaliłby ten domek kawałek po kawałeczku. Wrócił myślami z powrotem do swojego znaleziska. Klapa w podłodze wyglądała na niegroźną, ale kto wie jakie rzeczy mogły tam na niego czekać. Należało działać szybko.
Przyklęknął na jedno kolano i wyrwał małe drzwiczki, odskakując.

Darkhawk odetchnąłby z ulgą gdyby miał płuca. Z pod zapadni nie wyskoczyła żadna pułapka, zbir, albo inne cholerstwo, natomiast w oczy od razu rzuciła mu się wewnętrzna strona drzwiczek. Upaćkane zaschniętą krwią drewno nie wróżyło niczego dobrego, na dodatek jeśli drzwi te prowadziły do piwnicy. Serce podeszło Chrisowi do gardła i nawet myśl, że Darkhawk to jedna z najlepszych platform bojowych we wszechświecie nie uspokajała go. Ręka androida spoczęła na okrwawionej powierzchni, na co sensory umieszczonego w jego dłoni odpowiedziały falą informacji na temat dotykanego przedmiotu. Okazało się, że ta krew to istny koktajl; wszystkie istniejące grupy, a nawet kilka dotkniętych mutacją. Człowiek, który zamknął tutaj tych wszystkich ludzi to wyzbyta człowieczeństwa bestia! Nagle strach Chrisa ustąpił gniewowi. Jeżeli go znajdę... Nie będzie litości! Chłopak włączył noktowizyjny wzrok androida i wkroczył w ciemność. Kryształ na jego piersi skrzył złotymi błyskawicami.

[z/t]