Sala A w części szpitalnej

Jednoosobowa sala wyposażona w nowoczesny sprzęt do ratowania i podtrzymywania życia oraz zdrowia, który zresztą zajmuje w niej sporo miejsca. Poza nim uświadczyć tu można oczywiście łóżka, dwóch krzeseł oraz stolika, a także całkiem sporej szafki. Całość utrzymana jest w jasnych barwach, lecz nie w sterylnej bieli - trochę kremu, trochę jasnego brązu czy beżu; takie rzeczy.

***

Kapitan został przez medyków odpowiednio opatrzony i umieszczony w jednej z sal przeznaczonych dla rannych i chorych. Szczęśliwie dla niego nie był w ciężkim stanie; jego wzmocnione formułą ciało świetnie sobie poradziło i lekarze byli pewni, że niedługo dojdzie do siebie. Jednogłośnie stwierdzili jednak, że powinien odpocząć przez przynajmniej dobę - ot, tak dla zupełnej pewności. Obserwacja nigdy jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Monitorowali jego stan przez cały czas - czekając na jego przebudzenie.

Steve otworzył oczy.
I spojrzał prosto na jasnobeżowy sufit. Podejrzanie znajomo jasnobeżowy sufit. Wspierając się rękami podniósł się na tyle, aby rozejrzeć się po sali i natychmiast poczuł przeszywający ból w skroni. Opadł bezwiednie na miękką, dużą poduszkę i doszedł do wniosku, że to jednak nie był najlepszy pomysł. Poleżał tak jeszcze przez jakiś czas, dopóki ból nie zaczął gasnąć, rozmyślając o tym co miało miejsce jeszcze przed tym, jak stracił przytomność. Zastanawiała go jeszcze jedna rzecz - ile czasu był nieprzytomny? W jego umyśle przewijały się czarne scenariusze. Nie miał najmniejszej ochoty na żadne déjà vu, nie w TEJ sprawie. Przekręcił głowę na bok i spojrzał na otaczające go sprzęty. Mimowolnie uśmiechnął się do siebie wyobrażając sobie, że przespał kolejne 70 lat, a SHIELD, lub to co z tej organizacji zostało, znów startuje do niego z tym tanim chwytem.
Niemniej jednak miał już dość leżenia na dziś. Ignorując tępy młoteczek ciągle dokuczający mu wewnątrz głowy, wstał z łóżka i ruszył ku drzwiom, które (o wilku mowa!) otworzyły się ukazując zgrabną, uśmiechniętą od ucha do ucha pielęgniarkę, trzymającą w rękach tackę z posiłkiem i jakimiś tabletkami.
-Dzień dobry, panie Rogers.
To powiedziała na pewno. Łatwo wywnioskował to z ruchu jej warg, jednak słowa już nie były tak klarowne jakby chciał. Niedosłyszał. Jęknął w duchu. Myśl o tym, że przez jeszcze jakiś czas będzie odczuwał skutki zderzenia jego tarczy ze strzałą Hawkeye'a jakoś nie podnosiła go na duchu. Stark będzie miał kolejny powód do nabijania się ze mnie... I wtedy dotarło do niego, że przecież nie tylko on oberwał w całej tej farsie. Zaniepokojony zwrócił się do kobiety blokującej mu drzwi:
-Co ze Starkiem?! A Hawkeye?! O mój Boże, Skiper!
Widząc, że ma mu niewiele do powiedzenia na ten temat odwrócił się i chwycił jego normalne ubranie, którego obecność w kącie sali zarejestrował już wcześniej, narzucił na siebie ulubioną kurtkę i szybkim, nerwowym krokiem ruszył pod Avengers Tower. Lub to, co z niej zostało.

[z/t]

Scott chciał zwrócić na siebie uwagę kamery i osoby po drugiej jej stronie. Ze wstawaniem był problem, bo nie było miejsca na jego ciele które go nie bolało. Wreszcie po wielu trudach udało mu się stanąć na nogi i pokazać się w kamerze jednocześnie czekając na kogoś zastanawiał się gdzie się znalazł i jak się tu znalazł i najważniejsze czy Grey też tu jest z nim, ale patrząc na łóżka był tu sam.

- Gdzie ja jestem do cholery? - zapytał na głos.

W głowie Scott miał milion pytań. Nie wiedział od którego zacząć.

- Witam pana. Jeśli chodzi o S.H.I.E.L.D to tak słyszałem o tym, ale teraz nie jest to dla mnie istotne. Pierwsza sprawa skąd ja się tu wziąłem? Czy jest tu moja przyjaciółka Jean Grey? I w ogóle jak ja się tu dostałem, przecież byłem pod ziemią przywalony gruzami i na dodatek w środku toczącej się walki z moimi przyjaciółmi. A właśnie gdzie oni są ? I gdzie jest profesor? - wymęczył pytaniami agenta licząc na szybkie odpowiedzi.
Oczywiście czekając na odpowiedzi chodził nerwowo po całym pomieszczeniu. Był wściekły i jednocześnie zmartwiony.

- Jak to nikogo innego przecież przede mną zeszła tam jeszcze Jean Grey. Ona musi gdzieś być. Macie przecież taką zaawansowaną technologię. Nie możecie jakoś jej teraz namierzyć? - nerwowo zapytał Scott jednocześnie czując jak rośnie w nim wściekłość.

- Dobra spokojnie. Mam prośbę spróbujcie jakoś się dowiedzieć czy nic jej nie jest. A co do pana pytania co tam się stało, niestety, ale nie mogę odpowiedzieć na to pytanie gdyż była to misja tajna i jedyne odpowiedzi na te pytania może udzielić profesor Xavier. Przepraszam, ale nie chcę robić nic na co by nie wyraził zgody. - odpowiedział Cyclops, ale tym razem już spokojnie. Licząc na to że będzie mógł wrócić do innych mutantów i dowiedzieć się coś więcej.

- Czy mogę już opuścić was? - zapytawszy zaczął kierować się do drzwi.

Cyclops myślał, że tak wysoko rozwinięta organizacja jak S.H.I.E.L.D będzie mogła z miejsca odnaleźć Jean, a tu takie rozczarowanie. Musiał jak najszybciej dostać się szkoły, bo może tam ją znajdę albo chociaż ktoś pomoże mi ją znaleźć.

- Wiem, że działam pod wpływem emocji, ale nie mam czasu na myślenie muszę dostać się do swoich przyjaciół. Czy mógłby pan zaprowadzić mnie do jakiegoś środka transportu, który jak najszybciej przetransportował b y mnie do nich? - zapytał, choć emocje nadal w nim tkwiły. Rzec nawet można, że się gotowały w nim.

Scott nie chciał pokazywać po sobie, że denerwuje go to ciągłe przedłużanie a szczególnie miał wrażenie że temu agentowi w ogóle się nie śpieszy w przeciwieństwie do niego samego w końcu musiał znaleźć swoich przyjaciół i dowiedzieć się co się stało po tym jak się rozdzielili. No i może Grey będzie z nimi.

- Dobrze, niech pan prowadzi. Cieszę się, że się poznaliśmy. Może jeszcze się spotkamy. A co do szczegółowych wyjaśnień dotyczących tej wyspy i wszystkiego co się tam wydarzyło to jeśli Profesor wyrazi zgodę i przybędzie pan do naszej akademii to odpowiem na wszystkie pytania. A na razie chodźmy do tego hangaru - odparłem szybko i ruszyłem za agentem.





[z/t]