Cele

Każde z tych - licznych zresztą - pomieszczeń jest kwadratem o bokach mierzących sobie nieco ponad dwa metry. Sufit umieszczony jest dość nisko, zapewne nawet nie na wysokości trzech metrów. Grube i solidne ściany pokrywa biała farba, tak samo jak i sklepienie; podłoga jest tego samego koloru. Można by pomyśleć, że jasna kolorystyka stanowi plus - otóż nic bardziej mylnego, bowiem wcale nie wywiera ona pozytywnego wpływu na psychikę osób przebywających w środku. W każdej celi znajdują się dwie kamery, ustawione w taki sposób, że ich obrazy się ze sobą uzupełniają; oprócz tego podglądany jest również korytarz. Jeśli chodzi o umeblowanie, to dostęp jest w zasadzie tylko do metalowego łóżka z niewygodnym materacem oraz do muszli klozetowej. Brak tutaj okien, a drzwi - ciężkie, masywne - otworzone mogą być tylko z zewnątrz. Na wysokości oczu posiadają niewielkie "okienko" z kratami. Na plus zaliczyć można idealną czystość, wręcz sterylność tych pomieszczeń. Na minus - niemalże wszystko inne.

Piotr otworzył oczy. Obraz rodzinnej farmy skąpanej wielkimi zaspami śniegu rozpłynął się w bieli, którą teraz jedynie odczytywały jego oczy. Czyżby znalazł się nagle wewnątrz jakiejś śnieżycy? Nic bardziej mylnego. Znajdował się w sterylnie czystym białym pokoiku, który najprawdopodobniej został zaprojektowany przez jakiegoś pedanta, lub też jakąś firmę medyczną. Przez chwilę Rosjanin zastanawiał się, czy aby przypadkiem nadal nie jest w krainie snów, jednakże uczucie zimnej podłogi na policzku dawało mu do myślenia i przekonywało go, iż znajdował się w prawdziwym świecie. Gdzie się mógł znajdować? I czemu leżał na ziemi? Piotr starał się wszystko do siebie dopasować, jak fragmenty układanki, którą ktoś porozrzucał niemiłosiernie po pokoju. Colossus powoli dźwignął się do pozycji półsiedzącej, opierając się plecami o ścianę swojej celi. Zanim przeniósł się myślami i duszą do swoich rodzinnych stron w trakcie marzeń sennych, co takiego robił? Został wysłany wraz z grupą swoich towarzyszy, aby kogoś odnaleźć, kogoś ważnego ... Profesor Xavier! Przecież on zaginął! Był dowódcą grupy, która badała zaginięcie jego i pierwszej grupy badawczej wysłanej aby go odnaleźć. Pojechali do miejsca, gdzie wcześniej Jean Grey ostatnim razem odnalazła jego ślad profesora. Colossus pamiętał podróż, lądowanie, chwilę szukania profesora na miejscu w jakimś, wydawać by się mogło magazynie, a następnie pustka. Nagle znalazł się tutaj. Co się z nim stało? Co się stało z drużyną, której w trakcie misji ratunkowej był dowódcą? Coś tutaj było bardzo nie tak. Albo zostali zaatakowani przez jakiegoś telepatę, albo kogoś, kto potrafił ich bez problemu pozbawić świadomości. Prawdopodobnie został gdzieś przeniesiony przez osoby odpowiedzialne również za zniknięcie profesora. Albo jednak byli głupi, albo nie zdawali sobie sprawy z mocy, którą dysponuje. Colossus spojrzał na swoją dłoń i spróbował przemienić swoje ciało w metal. Bez żadnych efektów. Trzeba przyznać iż bardzo mu się to nie podobało. Nie miał na sobie obroży, tak więc odzyskanie swoich mocy nie będzie takie proste, jakby się mogło wydawać. Użyli pewnie jakiejś metody bardziej inwazyjnej. Czyżby wstrzyknęli mu coś, co mogłoby powstrzymać go przed ucieczką? Piotr powoli dźwignął się na nogi spoglądając na znajdujące się przed nim drzwi do celi. Wyglądały na dość solidne, na pewno solidniejsze niż wydawać by się mogło jego ciało bez jego mutancich mocy. Mimo to masywny Rosjanin spojrzał w jedną z kamer i uśmiechnął się po chwili podbiegł do stalowych wrót do swojej wolności i kopnął podeszwą buta, jak gdyby starał się je wyważyć. Jakoś trzeba było dać znać, że ktoś jeszcze tutaj jest i przy okazji możliwe, że obudzić resztę ekipy, która mogła jak Colossus jeszcze chwilę temu smacznie spać. Gdy w trakcie rozbiegu usłyszał, że ktoś krzyczał coś o grzmotach. Piotr raczej nie mógł zrozumieć o co mogło chodzić Icemanowi, jednakże ten powinien po pierwsze usłyszeć zderzenie i zobaczyć w celi na przeciwko siebie towarzysza, który raczej tak samo jak on nie miał co liczyć na to, że jego moce zaczną działać i będzie mógł sobie spokojnie wyjść i uwolnić resztę.
- Nie ma co krzyczeć, reszta pewnie dalej sobie smacznie śpi. - skwitował Rosjanin, patrząc na Bobby'ego. Chwilkę, Iceman był w pierwszej grupie poszukiwawczej. Może pamiętał coś więcej.
- Jakiś pomysł, co się mogło stać, albo kto mógł nas zdjąć? - spytał spokojnie, starając się złożyć to wszystko w jakąś logiczną całość.

Rosjanin położył dłoń na miejscu, w które kopnął. Nie widać było żadnego śladu, co oznaczało że nawet długotrwałą próba wyważenia drzwi raczej nic by nie dała. Wzrok mutanta powędrował w kierunku umeblowania pomieszczenia. Raczej trudno byłoby wyważać drzwi materacem, a wychodek, o ile porcelanowy, to rozbiłby się po pierwszym uderzeniu nim o drzwi. Zamek zapewne był sterowany elektronicznie i albo klawiatura lub jakiś inny przycisk znajdował się po drugiej stronie ściany. Raczej trudno byłoby się do tego dostać.
- Jeśli użyli na nas jakichś medykamentów to nasze przebudzenie mogło być przypadkowe. W końcu łatwiej byłoby nas tutaj trzymać w stanie uśpienia, a przyznam szczerze iż osoba która nas tutaj ściągnęła raczej nie boryka się z problemami finansowymi. - odparł Rosjanin.
- Uderzenie z taką siłą w drzwi zapewne zwróciłoby czyjąś uwagę, więc zgaduję iż nie ma przy celach strażników. Zapewne po prostu jesteśmy 24/7 monitorowani od czasu pojawienia się tutaj. Zgaduję więc, że drzwi sterowane są zdalnie i otwierane będą przez osobę, która patrzy na nas przez te kamery. Dwie z nich są widoczne, ale prawdopodobnie to nie wszystkie. Zbyt duże prawdopodobieństwo, że będziemy chcieli jakoś zakłócić im wizję przez ich zniszczenie, więc pewnie mają przynajmniej jedną jeszcze gdzieś tutaj ukrytą. Prawdopodobnie też ktokolwiek nas tutaj uwięził sam doprowadził do tego, żebyśmy się przebudzili. Pomyśl ... był w stanie nas wszystkich obezwładnić bez fizycznego kontaktu, tak więc teraz pewnie już by nas odciął od rzeczywistości. Chyba że zrobił, lub zrobili się zbyt pewni siebie i nie wierzą, że dalibyśmy radę się uwolnić i nawet ktoś nie chce się trudzić, żeby tutaj do nas zejść. - Odparł Piotr opierając się o ścianę celi. Jego niebieskie oczy utkwiły się w kamerę. Daleki był on paniki, wręcz przeciwnie. Był spokojny. Nerwy mogły tylko oddalić go od uratowania swoich przyjaciół i wydostania się stąd samemu. Jak dobrze, że nie miał klaustrofobii ... Więc chyba można to nazwać szczęściem, że Storm nie leciała z nimi wtedy na misję ratunkową. Mimo woli Piotr lekko się uśmiechnął. Miał on już w głowie pewien plan, jednakże skąd do cholery weźmie tutaj gwoździe, czy coś takiego? Rosjanin podszedł do materaca, po czym w dolnej jego części rozpruł lekko poszycie. Wyjął z środka jedną ze sprężyn, po podszedł do "okienka" i zaczął się bawić w jej prostowanie. Gdy mu się to powiodło drut ten zaczął wyginać i prostować w jego połowie, aby po chwili rozłamać go na pół. To samo zrobił z tymi połówkami, otrzymując finalnie cztery kawałki drutu, które zagiął o 90 stopni na końcach. Miał on pewien plan.
- Jeśli ktokolwiek tutaj przyjdzie, to się przypatrz, jak ta osoba będzie wyglądać. - rzucił dość głośno do Icemana. Colossus oderwał kawałek materiału z naramiennika swojego stroju. Było to dość trudne zadanie zważywszy na fakt iż wytrzymywał on duże nawet rozciągnięcia. Po chwili przesunął złożony na pół materac tak, że stanąwszy na nim dosięgał do kamery. Następnie przebił drucikami na skrajach materiał. Po chwili Rosjanin rozpoczął żmudne próby wbijania drucików w ścianę uderzając boczną częścią pięści w zagiętą część jednego z drucików. Jeśli to nie sprawi, że ktoś właduje mu się do pokoju chcąc go powstrzymać, to zamierzał on usiąść w miejscu, gdzie druga, niezasłonięta kamera by go nie zobaczyła czekając prawdopodobnie na niezłe lanie, lub też chociażby na uśpienie w taki sam sposób jaki miał miejsce w trakcie misji ratunkowej.

Rosjanin z uwagą wpatrywał się jeszcze w miejsce, gdzie przed chwilą zniknęła z jego pola widzenia kobieta.
- Cóż, albo ma zdolności telekinetyczne, albo jest w stanie zmienić masę obiektów w jej polu widzenia. Dodatkowo jak widać mają zamiar robić na nas eksperymenty ... - powiedział Piotr, po chwili podchodząc do drzwi i wymierzając jeszcze jedno kopnięcie podeszwą buta. Tym razem nie chciał sprawdzać ich wytrzymałości ile wyładować frustrację. Traktowali ich jako króliki doświadczalne! Czemu więc po prostu ich nie zabili i nie przeprowadzili sekcji zwłok?
- Jak widać jesteśmy im potrzebni żywi. Martwi będziemy gorszym materiałem testowym. Najprawdopodobniej chcą po kolei nas badać, możliwe żeby dowiedzieć się w jaki sposób działają nasze moce, lub po prostu żeby zrobić z nas bezmózgich żołnierzy. Niezależnie od celu mało prawdopodobne, iż mieliby zamiar nas zabić. Postrzelić, poturbować być może. - odparł Colossus spoglądając na kawałek materiału stając się na tyle ciężki iż olbrzym nie dawał rady podnieść go z ziemi.
- Ta kobieta prawdopodobnie jest z nich najwyższa rangą. Możliwe, że inni strażnicy nie posiadają żadnych ukrytych umiejętności, ale nie można być pewnym. - dodał jeszcze krążąc kółka w celi zastanawiając się nad wszystkimi dostępnymi opcjami. Bobby miał racje, jedynym momentem, kiedy mogliby uciec jest moment, gdy jak to określiła kobieta przyjdą po niego. Nawet nie spętano mu rąk, więc możliwe iż kiedy po niego przyjdą wyłączą go na chwilę jakimiś psychicznymi mocami lub posłużą się starym dobrym gazem usypiającym. Jeśli będą natomiast na tyle głupi, by starać się go brać na nazwijmy to żywca licząc, że potulnie położy się na łóżku, to raczej trudno było się bardziej mylić.
- Przede wszystkim trzeba się będzie zająć się ich przywódczynią ... Ogłuszyć ją jakoś zanim zdąży cokolwiek zrobić ... - myślał głośno. Mężczyźni byli ubrani jak wojskowi, byli więc prawdopodobnie uzbrojeni, z tym również trzeba było coś zrobić. Potrzebowali jakiegoś podstępu. Ale co mógł teraz zrobić? Rosjanin podszedł do materaca. Raczej nie był to żaden materiał na broń ... Po chwili mutant spojrzał na wychodek. Był to co prawda szalony pomysł, ale desperackie czasy wymagają takich właśnie środków.
- Jeśli będziesz miał okazję, to postaraj się tą kobietę złapać za włosy i ogłuszyć. Mam plan, tym razem jeszcze bardziej szalony ... A i jeśli chodzi o tą grupę, to zgaduję iż jest to organizacja, w której nazwie widnieje Human coś tam ... zazwyczaj przeciwnicy mutantów twierdzą, że są "po stronie ludzi". - Odparł, po czym zaczął z impetem kopać jak wcześniej drzwi te części wychodka, które łączyły go odpowiednio ze ścianą i z podłożem. Jeśli udałoby mu się odpowiednio mocno go poluzować to miał zamiar w odpowiednim momencie rzucić nim w przeciwników. Miało to być jedynie "zasłoną dymną" dla szarży którą następnie miał zamiar wykonać w kierunku czarnowłosej kobiety. Zamierzał przenieść ją na swoim barku prosto pod drzwi Bobby'ego, który miałby ją ogłuszyć. Następnie trzeba było szybo działać zanim ktokolwiek by coś zrobił - wrzucić kobietę prosto do otwartej celi, z której pewnie mieliby zamiar wyjść żołnierze. Finalną częścią planu było szybkie zamknięcie od zewnątrz drzwi do celi i modlenie się o to, by zamek automatycznie się zamknął, co chwilowo unieruchomiłoby pościg.

Cyclops leżał na zimnej, białej podłodze w małej, jednoosobowej celi. Obudził się, lecz mimo to przez długi czas leżał na ziemi. Starał sobie przypomnieć co się stało. Pamiętał, że był w pierwszej drużynie ratunkowej i...w sumie tylko to. Odrzutowiec, tak. Leciał odrzutowcem, a dalej wspomnienia się urywają. Jak się tu znalazł? Gdzie są pozostali? Dlaczego? Ile spał? Tego nie wiedział. Otworzył oczy-właśnie, nie miał na sobie wizjera, ale na początku nie zwrócił na to uwagi- podniósł się. Nie czuł, że jego ciało jest osłabione, nie był też senny ani zmęczony. Rozejrzał się dookoła, znajdował się w małej celi z pojedynczym, małym okienkiem w drzwiach. Drzwi, mógłby je zniszczyć promieniem i spróbować wyjść, mógł też spróbować krzyczeć i uderzać o ściany, ale to raczej nie zdało by się na wiele. Ustawił się w odpowiedniej pozycji do strzału i wtedy zauważył, że nie ma wizjera. Szybko odruchowo zamknął oczy i stał tak przez jakiś czas. Bez wizjera trudniej będzie wycelować i może zniszczyć nie tylko drzwi. Obijając się o ściany podszedł do drzwi, by mieć pewność, że w nie trafi. Zrobił kilka kroków w tył i ponownie ustawił się i otworzył szeroko oczy. Nic. mrugnął i wpatrywał się w drzwi stojąc nadal w jednej pozie. Wciąż nic, drzwi jak stały tak stoją. Scott uniósł brew i zdziwiony usiadł na podłodze. Zaczął zastanawiać się jak to możliwe, że jego moce nie działają. Może mu coś wstrzyknęli? Nie miał na sobie założonego żadnego narzędzia, które mogłoby blokować promienie. A może to jakiś telepata kontroluje jego moce? Bezradnie siedział na ziemi i zastanawiał się tylko. Podbiegł do okna, wyjrzał przez nie, ale nic nie zobaczył tylko ścianę i fragment korytarza.

Zrezygnowany Cyclops odszedł od drzwi ponownie stając po środku celi i próbując jakoś wytłumaczyć sobie to co się stało. Wtedy usłyszał mechaniczny dźwięk. Rozejrzał się po pomieszczeniu, ale nic nie zobaczył, bo dźwięk dochodził najwyraźniej z zewnątrz. "Uciekają?" Pomyślał Cyclops. Jeśli cele się pootwierały, a reszta X-men się obudziła to może przyjdą po niego. Czekał z nadzieją, gdy nagle ujrzał w oknie Marvel Girl. Wręcz rzucił się na drzwi przy których stała kobieta.
-Jean!- wykrzyknął uradowany nie zważając na to czy ktoś inny go usłyszy.-Jean...- powtórzył równie zadowolony, ale tym razem trochę ciszej.- Jak się tu znalazłaś?Gdzie reszta?-wypytywał- Otwórz te drzwi!
Summers chciał jak najprędzej uciec z tego pomieszczenia i zwiedzić resztę budynku. Wciąż uśmiechał się. Tak bardzo cieszył się na widok ukochanej. Stał przed drzwiami szczęśliwy i czekał aż będzie mógł wyjść z celi. Chciał w końcu dowiedzieć się gdzie jest i jak się tu znalazł. No i oczywiście zobaczyć resztę X-men. Miał nadzieję, że są cali i zdrowi. Zastanawiał się też czy jak wyjdzie z celi jego moce nadal nie będą działać. Wciąż zadawał sobie te same pytania, i wciąż nie znał odpowiedzi. Może Jean mu coś wyjaśni?

Uradowany Cyclops wybiegł szybko z celi, ale przekraczając jej próg przypomniał sobie, że możliwe, że moce nie działają tylko wewnątrz, więc nie chcąc by promienie wystrzeliły z jego oczu, zamknął je czym prędzej. Wysuwając rękę wyczuł Jean obok siebie, zrobił kilka kroków w jej stronę i objął ją z uśmiechem. Odsunął się, delikatnie i powoli otworzył oczy. Nie, znów nie działało.
-Dlaczego ty możesz użwyać mocy, a ja nie?- Spytał ponownie obracając się w stronę Jean i unosząc jedną brew. "Więc to nie jest wina miejsca."- pomyślał, chodząc w jedną i drugą stronę i wciąż zastanawiając się co blokuje jego promienie. Doszedł do wniosku, że to nie jest teraz najważniejsze i poszedł kilka kroków w głąb korytarza. Spojrzał jeszcze na towarzyszkę.
-Idziemy?- Zapytał.

Scott zmartwiony tym, że Jean nie zna odpowiedzi na to pytanie, nawet się nie odwracając zadał kolejne.
-A profesor. Znaleźliście go?- Miał nadzieję, że innej grupie się udało i ten problem został rozwiązany. Wszedł do windy i czekał, kiedy Marvel Girl ją uruchomi i wyjadą do góry. Kilka razy jeszcze mrugnął i przetarł oczy. Co prawda kilka sporo razy był już bez swojego wizjera lub okularów, ale nie zdarzało się to często. Oparł się o ścianę windy i w milczeniu analizował wszystko co się wcześniej działo. Pamięć nie wracała, nadal wydarzenia urywały się w jednym momencie.
-Gdzie teraz?- Spytał niepewnie unosząc jedną brew, myślał że Jean poznała już to miejsce wystarczająco dobrze, i że niebawem wrócą do instytutu i tam obmyślą dalszy plan działania.

Scott ponownie zasmucił się, gdy usłyszał, że i to zadanie-a było ono chyba jaważniejsze- nie zostało wykonane. Za wszelką cenę chciał znaleźć profesora, ale też wydostać sie stąd i zawiadomić instytut. Na jego twarzy pojawił się lekki, wymuszony uśmiech, a później zdziwienie i zaskoczenie. To Colossus i Iceman, czyli jednak im nic się nie stało!- Pomyślał uradowany Cyclops, ale teraz mieli kolejny problem- strażnicy, na dodatek dwaj mutanci unosili się w powietrzu, Summers od razu domyślił się, że jest to sprawka kobiety, która z nimi była. I znowu pytania- Jak? Czy ta kobieta jest mutantką? Czy Bobby i Piotr też nie mają swoich mocy? Marvel Girl szybko odcięła strażniczkę mutantkę (?) od X-men zamykając ją w windzie. Cyclops uśmiechnął się i pobiegł w stronę przyjaciół, by pomóc im w walce, mimo iż nie miał swoich mocy znał sie na walce wręcz.

Gdy drzwi windy otworzyły się Bobby spostrzegł znajome twarze. Nie był w stanie przypomnieć sobie kiedy ostatnio się tak cieszył. Był ciekaw jak oni się wydostali. Jego radość musiała szybko zostać odsunięta, ponieważ teraz trzeba było coś zrobić. Zanim Iceman zdążył o tym pomyśleć, już upadł na ziemie, bo Jean zamknęła w windzie tamtą kobietę. To było bardzo miłe uczucie znów dotknąć podłogi. Kto by pomyślał, ze Icemana będą cieszyć takie błahostki. Jak to mówią: " Najpierw musisz coś stracić, żeby to docenić". Kiedy Drake zaznajomił się już z podłogą rzucił sugestywne spojrzenie w stronę Piotra. Trzeba się było zająć tymi pachołkami za nimi. Plan Bobbyego nie był skomplikowany. Miał zamiar podciąć najbliższego żołnierza i zabrać mu broń. Nie zamierzał strzelać. Po prostu wymierzył by do reszty. Chciał szybko opowiedzieć towarzyszom o rozmowie jaką odbyli z generałem. Jean miała swoje moce, może ona wiedziała coś więcej.

Cóż, nawet w beznadziejnej sytuacji promień światła czasami się pojawia. Pierwszy raz Piotr tak pomyślał, gdy wpadł na pomysł, dzięki któremu miał sprowokować strażników do wejścia do jego celi poprzez zasłonięcie kamer, teraz jednak mieli lepszą, dużo lepszą szansę. Gdy tylko opadł na ziemię trzeba było działać szybko. Strażnicy musieli być teraz lekko zdezorientowani sytuacją. Co prawda Colossus nie mógł nadal zmienić się w swoją metalową formę, dzięki której zmaksymalizowałby swoje szanse na szybkie obezwładnienie strażników, jednakże raczej nie miał co czekać aż znajdzie się w dogodniejszej sytuacji, gdyż ta mogła już nigdy nie nadejść. Trzeba było wykorzystać każdą, nawet najbardziej brudną sztuczkę, jaką można było teraz wyprowadzić, aby uzyskać przewagę, dlatego też Rosjanin postanowił zrobić coś czego żaden prawdziwy facet nie pozostałby obojętny - mianowicie na klęczkach starał się z całej siły wymierzyć strażnikowi podbródkowego dokładnie między nogi, możliwe iż pozbawiając go możliwości spłodzenia sobie potomstwa. Jeśli to miałoby przynieść skutek zamierzał wykorzystać okazję i wyrwać mu broń z dłoni, lub chociażby wymierzyć ją tak, by lufa celowała dokładnie w drugiego oponenta.

Wolfsbane obudziła się w celi, słyszała odgłosy strzelaliby to prawdopodobnie wybudziło ją ze snu. Dziewczynę zdziwił fakt, że była tu sama. Tak naprawdę to nie pamiętała jak właściwie znalazła się tutaj w tym zimnym i obskurnym pomieszczeniu. Świtało jej w głowie, że wyruszyła z innymi na poszukiwania profesora Xaviera. Wolfsbane usiłowała się zmienić, ale nic z tego.
Czyżby coś mi wstrzyknęli? - zadała sobie pytanie w myślach.
Rozejrzała się po celi i zauważyła okienko. Następnie zbliżyła się i patrzyła przez nie. Widziała swoich, ale bardzo nie wiedziała jak im pokazać, że jest tutaj. W końcu wymyśliła i zaczęła walić w drzwi krzycząc:
- Tu jestem ja Wolfsbane.
Przestała i czekała by jej pomogli. Przez ten czas zamyśliła się.
Nie wiedziała ile znajdowała się w tym zamknięciu, ale na jej szczęście dobrze się czuła. Była gotowa z kimś walczyć jeśli towarzysze rudej będę zajęci biciem lub strzelaniem do wrogów. Szybciej obstawiała na to drugie. Bolało ją to, że nie mogła zmienić się w kobietę wilk. Tak naprawdę dziewczyna była bezbronna, jednakże zawsze mogła liczyć na swoje przeszkolenie, które już zdobyła sama trenując albo na wsparcie drużyny Ex-men'ów..

Iceman łatwo powalił swojego przeciwnika i zabrał mu broń. Podciął go tak mocno, że ten całkiem boleśnie przywitał się potylicą z podłogą. Bobby właśnie taki efekt chciał uzyskać. Broń była w reku, a przeciwnik leżał zamroczony. Jednakże Pitrowi nie poszło tak dobrze. Żołnierz zaczął strzelać we wszystkie strony. Pierwsza myśl jaka przeszła Icemana była taka, że te chaotyczne strzały wylądują na suficie i w podłodze, nie będą groźne. Chwile potem przeszło go coś innego... To była kula. Pocisk, który jeszcze ułamek sekundy temu miał być niegroźny, teraz wbił się w niego. To był piekący ból. Dosyć wyraźny. Iceman nie był jeszcze nigdy postrzelony. Złamania, zadrapania, wstrząsy - owszem, ale nie postrzał. W oczach Icemana od razu pojawił się panika, a z jego ust wydobyło się dźwięczne i wyraźne:
- Kurrrrr*a! - To było wszystko co w tym momencie mógł z siebie wykrztusić. Poza tym jego łydka zaczęła pozbywać się krwi . Tu rodził się problem. Nie mieli jej czym opatrzyć. Krew nie kwapiła się do samego zatamowania. Iceman zaczął ją mocno uciskać. Udało mu się wymacać dwie dziury, oddalone od kości.
- Przestrzeliła tylko mięsień, ale i tak mamy ku*ewsko duży problem! - Musiał się wyżyć. Musiał wykrzyczeć. najchętniej to by jeszcze w coś uderzył, ale jego obecny stan nie pozwalał na to zbytnio. Krew przeciekała mu przez palce. To nie był dobry znak. Wszystkie korytarze w tym... budynku(?) były białe, więc krew na podłodze sprawiała, że łatwo byłoby ich wytropić. Poza tym, z postrzeloną nogą nie da się biegać, a chodzenie sprawia duży problem. Trzeba to było jakoś rozwiać, a Iceman był zbyt rozkojarzony by wymyślić coś sensownego.
- Ktoś ma jakiś pomysł jak temu zaradzić? - Powiedział już spokojniej, bo zorientował się, ze pokrzykiwanie na towarzyszy nic nie da.