Opuszczony blok

First topic message reminder :


Blok który stoi sam sobie na obrzeżach miasta, nikt nie chce go ruszyć gdyż to głównie siedlisko bezdomnych i brudu oraz z sentymentu.
Nikt tutaj nie zadaje pytań ani nie podgląda jak coś robisz więc to idealne miejsce na ukrycie się przed czymkolwiek.
Wyższe piętra nie są odwiedzane przez bezdomnych w obawie o zawalenie budynku choć on sam jest w dobrym stanie i nic takiego nie powinno się stać.

***

WA poszukiwał właśnie takiego miejsca, nikt groźny tu nie zagląda i można w spokoju robić swoje.
Na swoją kryjówkę objął piąte piętro budynku a w nim jedno z mieszkań gdzie na drzwiach namalował żółtą uśmiechniętą i postrzeloną buzie.
Wnętrze mieszkania wysprzątał i ponaprawiał meble które były uszkodzone. Lata spędzone w wojsku się przydały.
Kiedy skończył robotę usiadł na krześle, włączył krótkofalówkę którą ukradł policjantowi i zaczął naprawiać swój karabin.
Jak przewidywał szkody nie były wielkie a naprawa przy jego umiejętnościach to była pestka.

Mikael wydawał się w ogóle nie reagować na słowa łowcy, po prostu z tym samym wyrazem twarzy przyjmował to, co przekazał mu Blade. Nie miał zamiaru go atakować, nie mówiąc już o zabijaniu. Był zbyt cennym nabytkiem w tropieniu Draculi, dlatego postanowił dać mu swoje słowo i zapewnić o tym, że dopóki łączy ich wspólny cel, to nie musi widzieć w Szwedzie przeciwnika. Rzadko co prawda dawał taką gwarancję komukolwiek, ale tym razem postanowił zrobić wyjątek:
- Skoro jesteś gotów pomóc, to dam Ci moje słowo, że dopóki łączy nas wspólny cel, nie musisz widzieć we mnie przeciwnika. Powiedzmy, że na ten czas możemy być sojusznikami, nie druhami czy towarzyszami, ale skoro łączy nas wspólny cel, to słowo "sojusznik" będzie odpowiednie. Tymczasem pozwól, że skończę posiłek, zanim się zbudzi. Zakończył z uśmiechem Mikael, ale nie dane mu było zrobić tego, co chciał, gdyż kobieta obudziła się niemal jednocześnie z jego słowami i widząc Szweda oraz Blade'a w jednym miejscu, rzuciła się ku ucieczce najbliższym wyjściem. Wampir tylko zaśmiał się lekko i rzucając iluzję na dziewczynę, pokazał samego siebie w wilkołaczej formie, co sparaliżowało ją do tego stopnia, że Mikael zdążył jeszcze przeprosić czarnoskórego łowcę, skinieniem głowy i spokojnym krokiem udać się w stronę kobiety. Ta nie mogąc się ruszyć, ani wykrztusić z siebie słowa, była pod całkowitą kontrolą przeciwnika, który po chwili usunął iluzję i natychmiast wbił swoje kły w jej szyję. Wyssał ją co do kropelki, a wysuszone ciała zostawił na miejscu. Dopiero po chwili wrócił jeszcze do chłopaka i powiedział kilka słów na do widzenia:
- Przygotuj się do walki, chłopcze i za trzy dni spotkajmy się tutaj, o tej samej godzinie. Do zobaczenia. Zakończył Mikael, po czym na pełnej szybkości zniknął z budynku i poleciał w stronę swojego domu...

z/t
------------------------------------------------
Myślę, że tutaj możemy na razie skończyć i poszukać jakiegoś MG, do ewentualnej sesji z poszukiwaniem Draculi, albo chociaż jakiś jego ostatnich śladów. Coś się wymyśli. :)

Blade stał w tym samym miejscu przez całą rozmowę. Jego chłodna aparycja nie wyrażała jakichkolwiek emocji, bowiem ten nie odczuwał żadnej satysfakcji. Złapanie i pokonanie Draculi było jego życiową powinnością. na domiar złego nie mógł zaatakować Mikaela, bowiem ten mógł mu pomóc w realizacji tegoż zlecenia. Musiał stłamsić chęć rozwalenia go, gdy ten ponownie wbił swe kły w swoją ofiarę. Łowca postanowił czym prędzej udać się do jednej ze swych kryjówek, gdzie mógłby odpowiednio przygotować się do ewentualnych potyczek. W końcu wiele dizajnerskich broni czekało na bojowy debiut. Kiedy jego rozmówca zakończył posiłek i ponownie zabrał głos, nas bohater poprawił swe przeciwsłoneczne okulary, po czym sam oznajmił.
- Zawsze jestem przygotowany do walki. Gdybym nie był, to nie mógłbym nosić przydomku łowcy wampirów. Odnosnie naszego sojuszu to zgadzam się. Tak jak w twoim przypadku nie patrzę na ciebie jako przyjaciela, czy sojusznika. Jesteśmy tylko i wyłącznie gośćmi, których połączył wspólny cel. Mam nadzieję, że nie wystawisz mnie, bowiem wtedy natychmiastowo pakt zostanie zerwany i nie wiadomo do czego dojdzie. Zatem do zobaczenia. Przygotuj się na walkę życia. - powiedział w typowy dla siebie spokojny sposób. Zaraz po wypowiedzeniu tych kilku zdań obrócił się na pięcie i wyszedł przez zgrzypiące drzwi. Nastepnie czym prędzej ulotnił się z opuszczonego bloku.

z/t

Jej relacje z siostrą ostatnimi czasy nie należały do najlepszych. Ciągłe kłótnie i sprzeczki powoli odbijały się na samopoczuciu mutantki. Ta ostatnia była z nich jednak najgorsza. Głos sumienia towarzyszył dziewczynie przez całą drogę w to odludne miejsce, w które zapuściła się przypadkowo. Gdyby nie dręczące ją myśli, nastolatka nigdy nie postawiłaby nogi w okolicach tego zapomnianego budynku. Po jej plecach przebiegł lodowaty dreszcz na sam widok tak potężnej budowli, która zdawała się być bliska zawalenia. Pomimo niepewności wzbudzanej przez wciąż stojący blok, siedemnastolatka postanowiła pokręcić się po okolicy. I tak nie miała nic ciekawszego do roboty. Nawet bezmyślne błądzenie po parku wydawało jej się gorszym pomysłem niż spędzenie kilku chwil w tak odludnym miejscu jak to. Tutaj w końcu mogła poczuć co znaczy samotność, znajdowała się daleko od załamanej siostry. Nie przypominała sobie momentu, w którym Madeline wyglądałaby tak jak dzisiaj. Słowa wypowiedziane przez młodą mutantkę zraniły obie siostry, a pozostający w pamięci nastolatki obraz Mad nie dawał młódce ni chwili spokoju. Z nadmiaru tych negatywnych emocji postanowiła zapalić. Chciała pozbyć się gniewu i uciszyć sumienie.
Czerwony ogień zapalniczki nadtrawił już bibułę i wraz z pierwszym wdechem, zajął się tytoniem. Przyjemny posmak nikotyny odprężył nieco skołatane nerwy mutantki, która skierowała swe kroki w stronę zrujnowanej budowli. Szła niezwykle pewnie, jak gdyby cały jej lęk nagle przestał istnieć. W rzeczywistości nadal odczuwała pewne obawy związane z tym miejscem. Nic z resztą dziwnego, w końcu jej matka zginęła pod gruzami potężnego budynku, a Sharon nie zamierzała podzielać losu zmarłej kobiety. Pomimo sporych przeciwności losu i braku sensu istnienia, pragnęła trwać dalej w tej niezrozumiałej przez nią plątaninie różnorakich doświadczeń i odczuć nazywanej życiem. Wiedziała, że na świecie jest ktoś, dla którego jej istnienie jest niezwykle ważne, choć nie często to ukazywała. Pomimo ciągłych kłótni Mad była dla niej najcenniejszą osobą. Po śmierci matki miała już tylko ją, nikogo więcej. Sama odseparowała się od społeczeństwa, unikając kontaktu z rówieśnikami. Czuła się niepewnie w ich towarzystwie, prawie tak samo jak w pobliżu tego porzuconego bloku. Moc, którą powinna traktować jako cenny dar, w rzeczywistości była przekleństwem nastolatki. Strach przed tym, że któregoś dnia niechcący podpali klasę, zdradzając przy tym swój sekret, towarzyszył jej za każdym razem, gdy musiała udać się do szkoły. Najbardziej jednak obawiała się reakcji środowiska na jej "inność". Wiedziała jacy potrafią być ludzie w stosunku do wyróżniających się z tłumu osób, duża ich część nie posiadała w sobie ni cienia litości. Sharon nie była taka jak jej ojciec, nie potrafiła od tak krzywdzić innych ludzi. Wciąż posiadała w sobie tą blokadę, której nie zdołała jeszcze przełamać, choć z każdym zadanym przez społeczeństwo ciosem, zbliżała się do tej granicy.
Delikatnie przejechała palcami po chropowatej ścianie bloku, wypuszczając z ust szary obłok dymu. Westchnęła głęboko, zastanawiając się nad swoim dalszym życiem. Ciągłe ucieczki mogły jedynie doprowadzić ją do upadku. Nie ukończywszy porządnej szkoły, nie miała najmniejszych szans na znalezienie dobrze płatnej pracy. W chwili obecnej była skazana na porażkę. Musiała wziąć się w garść dla dobra siebie i starszej siostry. Z dość posępną miną usiadła na chłodnej ziemi, opierając się o niebezpiecznie wyglądający budynek. Jedyne czego w tej chwili pragnęła to spalić w spokoju papierosa.

Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z obecności innych osób w miejscu tak odludnym jak to, a już tym bardziej grupy nieznajomych, którzy chcieliby jej w jakikolwiek sposób zaszkodzić. Owszem, posiadała niezwykle trudny charakterek, ale unikała wstępowania na wojenną ścieżkę z każdym, kto jej się nawinął. Nie zdając sobie sprawy z realnego zagrożenia, siedziała spokojnie pod ścianą, paląc dalej papierosa i rozmyślając nad całą tą nieprzyjemną sytuacją w parku. Niestety spokój był bardziej ulotny niż można było przypuszczać. Nagły atak migreny mocno zaniepokoił dziewczynę, która krzyknęła z bólu, wypuszczając z rąk skręta. Jej dłonie mimowolnie powędrowały w stronę głowy, jak gdyby mogłoby to uśmierzyć narastający ból. Nastolatka nie przypuszczała, że jest to atak na jej skromną osobę, dlatego nawet nie próbowała uciekać. Liczyła na to, że ten koszmar skończy się równie szybko, jak się zaczął. Bardzo się wtedy myliła. Jej stan z każdą chwilą zaczął się pogarszać. Resztkami sił starała się bronić przed nieuniknionym. Świat stawał się coraz bardziej niewyraźny, a siedemnastolatka traciła energię do dalszej walki. Jej dłonie osunęły się bezwładnie w dół, choć ofiara utrzymywała jeszcze resztki świadomości. Dziewczyna zadrżała. Ten niekontrolowany odruch zwiastował jeszcze większe kłopoty. Niebędąca już w stanie stawiać dalszego oporu, bezwładnie osunęła się na ziemię.
Nie była w stanie stwierdzić, co tak naprawdę się z nią działo, ile czasu leżała nieprzytomna i jak długo ten potworny stan będzie się utrzymywał. Obraz nadal pozostawał niewyraźny, jednak udało jej się dostrzec trzy rozmazane sylwetki. Dopiero teraz zdała sobie sprawę w jak beznadziejnej sytuacji się znalazła. Nie zamierzała dłużej przebywać w towarzystwie nieznajomych, postanowiła uciec za pomocą swych wrodzonych umiejętności, póki wciąż zachowywała swą świadomość. Jakże przerażający okazał się fakt, że nie może przenieść się w bezpieczne miejsce. Jej moce ją zawiodły w tak poważnej sytuacji jak ta. Gdy tylko zdała sobie z tego sprawę, postanowiła wykorzystać resztki sił i spróbować ucieczki, jednak jej ciało nawet nie drgnęło. Nie potrafiła się poruszyć, była biernym obserwatorem całej tej konwersacji, przeprowadzanej na jej oczach. Nie zrozumiała żadnego słowa, które wypadło z ust agresorów. Słuch szwankował jej tak samo jak wzrok. Nieprzyjemna sytuacja.
Zdołała dostrzec pochylającą się nad nią postać. Pomoc? Szczerze mówiąc raczej w to wątpiła. Nie ufała ludziom, a cała ta sytuacja była nade podejrzliwa. Nie miała bladego pojęcia kim byli i czego chcieli, nic sensownego nie przychodziło jej także do głowy. Mogłaby zakładać, że padła ofiarą niesmacznego żartu grupki smarkaczy, gdyby nie fakt, że najbliższa jej postura wyglądała, jak gdyby należała do dorosłego już mężczyzny, a nie wciąż dojrzewającego chłopaka. Kiedy dłoń nieznajomego zaczęła zbliżać się ku twarzy dziewczyny, Sharon pragnęła już tylko jednego Nie dbając o swój sekret, a także ubrania, chciała zapłonąć. Marzyła o chwili, w której zostanie otulona własnymi płomieniami. Nie dane jej to jednak było. I ta zdolność zaczęła się buntować. Siedemnastolatka musiała pogodzić się z faktem, że to koniec. Ten dzień był dla niej niebywale pechowy.
Pozbawiona reszty nadziei czekała na najgorsze. Najbardziej bolało ją to, że nie zdążyła przeprosić siostry za swoje zachowanie. Zawsze się kłóciły, ale dzisiaj zdecydowanie przesadziła. Gdyby tylko zdołała sięgnąć telefon i napisać dwie literki, niczego by już nie żałowała. A teraz? Teraz mogła jedynie przepraszać ją w myślach, chociaż i tak Madeline nie usłyszałaby tych słów. Na to było już zdecydowanie za późno. A przecież mogła wyrazić skruchę w parku. Los naprawdę bywał pokrętny. Ciężko było zrozumieć czego tak naprawdę oczekiwał od osób, którymi po prostu się bawił. Nieznajoma postać nawet nie zdążyła dotknąć dziewczyny, bo do gry wkroczył ktoś jeszcze. Postura tej osoby różniła się od pozostałych. Osobnik ten był niezwykle wysoki i potężnie zbudowany. Przy nim napastnicy wyglądali niezwykle mizernie i niegroźnie. Przybysz najwyraźniej nie miał pokojowych zamiarów w stosunku do grupy nieznajomych. Pierwsza jego ofiara została niezwykle szybko pozbawiona życia. Jak na morderstwo było ono niezwykle humanitarne, zamordowany odszedł nie czując większego bólu. W tak na pozór spokojnym miejscu powstała spora awantura. Grupa nieznajomych nie miała najmniejszych szans z przerośniętym przybyszem. Akcja działa się tak szybko, że ledwo przytomna Sharon miała problemy z oceną sytuacji. Nastolatka była całkiem zagubiona, nie wiedziała, co tak właściwie się działo. Nawet nie zauważyła jak trzeci napastnik sięga po broń. Usłyszała jedynie dźwięk wystrzału zanim po raz kolejny straciła przytomność. Czyżby jej wybawca ucierpiał?
Sharon zaczęła powoli dochodzić do siebie po tych koszmarnych przeżyciach. Na całe szczęście potworna migrena już jej nie doskwierała, teraz była w stanie trzeźwo myśleć. Także jej zmysły wróciły do normy, organizm funkcjonował prawidłowo. Z początku nastolatka sądziła, że całe to zajście było głupim snem. W końcu nie takie psikusy potrafi spłatać ludzki umysł. Leżała dalej na ziemi, nieświadoma swojej sytuacji. Dopiero po krótkim czasie w głowie małolaty zapaliło się czerwone światełko, coś zdecydowanie było nie tak. Otworzyła swoje oczy, by rozejrzeć się po pomieszczeniu. Znajdowała się w zupełnie innej części budynku niż wcześniej, a nie przypominała sobie, by się przemieszczała. Ktoś musiał ją tu przynieść. Ten ktoś musiał też rozłożyć koc na którym leżała i okryć ją swym płaszczem. Ale chwila, to nie był płaszcz. Tym dużym okryciem okazała się być kurtka od munduru. Dziewczyna dość szybko przypomniała sobie zarysy przybysza, który rozprawił się z trójką nieznajomych. Czyżby to ubranie należało do tego olbrzyma?
Odpowiedź na to pytanie pojawiła się niezwykle szybko. Dziewczyna kątem oka dostrzegła olbrzymią sylwetkę, niewątpliwie był to właściciel kurtki. Mutantka odwróciła głowę w stronę nieznajomego, chcąc mu się przyjrzeć bliżej. To co ujrzała mocno ją zaskoczyło. Jej oczom ukazał się dość nietypowy towarzysz. Ciężko było jej stwierdzić skąd pochodził. Równie dobrze mógł być efektem nieprzyjemnych eksperymentów na zwierzętach jak skutkiem mutacji, która dotknęła i tę dziewczynę. Był to mężczyzna wyglądem przypominający zwierze. Cechował się niezwykle potężną posturą. Przy nim Sharon wyglądała jak mała, krucha gałązka. Ktoś taki jak ów mężczyzna z łatwością złamałby ją w pół, nawet się przy tym nie męcząc. Choć swoim wyglądem przypominał tygrysa, poruszał się w pozycji pionowej niczym człowiek. Przyodziany był jedynie w spodnie, niewątpliwie część kompletu do którego należało obecne okrycie nastolatki. Uwagę młódki przykuła broń, która znajdowała się w przypiętej do pasa kaburze. Nigdy wcześniej nie widziała takiego modelu. Pistolet wyglądał jakby został zabrany z jakiegoś futurystycznego filmu. Czyżby natrafiła na maniaka gatunków sci-fi? Choć cała ta postać mogłaby wzbudzić u większości osób lęk, dziewczyna przyglądała się mu z lekkim zainteresowaniem w oczach. Czy się bała? Cóż, na pewno była w niemałym szoku, w końcu po raz pierwszy miała z kimś takim do czynienia. Jedno było pewne, gdyby zależało mu na jej krzywdzie, już dawno leżałaby martwa, albo byłaby skrępowana. Miała jednak pełną swobodę ruchu. Dodatkowo została okryta, przez co nie traciła ciepłoty ciała. Wszystko przemawiało więc za tym, że ten mężczyzna nie miał złych intencji. Gdyby był zwykłym człowiekiem Sharon na pewno doszukiwałaby się jakiegoś podstępu w jego dobroci, przecież ludzie nie robią niczego za darmo, myślą wyłącznie o sobie. Na istotach takich jak on nie zdążyła się jeszcze zawieść. Nie przepadała za bardzo za przedstawicielami swojego gatunku, zarówno za tymi z mocą, co i bez. Do zwierząt jednak nic nie miała. Szczerze mówiąc wolała towarzystwo małego futrzaka niż innego człowieka.
Podniosła się ostrożnie, obserwując uważnie swojego wybawiciela, który klęczał pochylony nad miską zabarwionej na czerwono wody. Czyżby został postrzelony przez tamtego popaprańca? Dziewczyna nie przepadała za heroicznymi działaniami innych z tego względu, że podczas swojego bohaterskiego popisu sami mogli zostać ranni. Wszystko jednak wskazywało na to, że mężczyzna ma się świetnie. Wprawdzie jego futro było ubrudzone od krwi, ale te ślady były zbyt chaotyczne jak na postrzał. Nastolatka nadal nie potrafiła odwrócić od niego swojego wzroku. W milczeniu obserwowała jego poczynania. Zazwyczaj nie miała większych problemów w zagadywaniu innych, ale w chwili obecnej nadal była w sporym szoku. Ciężko jej było pozbierać myśli do kupy po tych wszystkich nieprzyjemnych zdarzeniach. Z całą pewnością głupie przywitanie się byłoby lepsze niż tępe wpatrywanie w nieznajomego, ale na tą chwilę nie potrafiła wydobyć z siebie nawet słowa. Potrafiła go jedynie obserwować.

W głowie dziewczyny panował prawdziwy chaos, nie potrafiła pozbierać swoich wspomnień w całość. Dzisiejszego dnia zdecydowanie zbyt często traciła przytomność. Koszmar, który doświadczyła całkiem niedawno, bo tyle upłynęło dla niej czasu, w końcu się skończył. Pozostawał już tylko wspomnieniami, do których i tak nie bardzo chciała wracać. Nic nie wiedziała o swoich agresorach, nie mogła nawet rozpoznać ich twarzy, była pewna tylko jednego, co i tak wiedziała już od dawna. Żadna moc nie gwarantuje bezpieczeństwa. Nawet zdolność teleportacji, która okazała się w tej sytuacji bezużyteczna, bo najzwyczajniej w świecie nie zadziałała. Gdyby nie tajemniczy bohater mogłaby stracić życie. Zawdzięczała mu naprawdę wiele.
Wciąż w niemałym szoku obserwowała wybawcę, któremu mogła przyjrzeć się lepiej. Wzrok już przestał szwankować, wszystkie kształty nabrały na ostrości, choć i tak Sharon trochę ciężko było uwierzyć w to, co widziała. Lekkie zaciekawienie i oszołomienie, tylko to towarzyszyło nastolatce od chwili, gdy odzyskała świadomość w towarzystwie mężczyzny. Słowa, które wypowiedział wywołały kolejną falę zaskoczenia.
- Ranę? - powtórzyła bezmyślnie, jak gdyby nie dosłyszała tego najważniejszego fragmentu.
Nie potrafiła przypomnieć sobie ostatniego zdarzenia. Trzeci z napastników niewątpliwie po coś sięgnął, usłyszała przytłumiony dźwięk wystrzału, a potem... potem już była ciemność. Po raz kolejny straciła przytomność. Ile czasu przeleżała, nie miała zielonego pojęcia. Nie wiedziała, która była godzina. Przez pozbawione szyby okno wpadały blade promienie księżyca, które oświetlały część pomieszczenia. To właśnie dzięki niemu siedemnastolatka mogła ujrzeć wyraźniej twarz, a może raczej pysk, wybawcy. Przód głowy, tak jak i całe ciało, należało do tygrysa. Młódka nie odczuwała jednak lęku, nawet kiedy wpatrywała się w jego żółte, łagodne oczy. Biło od nich tyle spokoju, że sama aura wystarczyła, aby wpłynąć pozytywnie na poszkodowaną.
Nastolatka ostrożnie zsunęła z siebie okrycie, by na własne oczy zobaczyć otrzymane obrażenia, jak gdyby nie wierzyła mężczyźnie na słowo. Czuła się zupełnie zagubiona, wszystko musiała zobaczyć na własne oczy, zbadać własnymi siłami. Chciała mieć większy wgląd w sprawę, bo w chwili obecnej towarzyszył jej jedynie spory mętlik w głowie. Nieuporządkowany bałagan, którego nie potrafiła pozbierać do kupy. Dziewczyna nie czuła bólu, w każdym bądź razie nie taki jakiego się spodziewała. Był niezwykle znośny, prawie niewyczuwalny. Na pewno nie zwracałaby na niego większej uwagi, gdyby nie usłyszała, co się stało. Rozciętą koszulką nawet się nie przejmowała. I tak nie nadawała się już do użytku, śnieżnobiały materiał został już zabarwiony na czerwono wokół rany.
- A co z tobą? Jesteś ranny? - zapytała, aby się upewnić.
Troska u tej osoby? Coś w tym było. Sharon nie przepadała za ludźmi, ale do takich istot nie miała uprzedzeń. Poza tym nieznajomy uratował jej życie, okrył swoją kurtką, aby nie zmarzła, opatrzył i co ważniejsze czuwał przy niej, gdy ta była nieprzytomna. Przecież mógł pójść, nie przejmować się nią. Nie musiał nawet mieszać się do walki jeżeli nie chciał nic od samych napastników. W głowie młódki rodziło się naprawdę dużo pytań, niestety nie otrzymywała żadnych odpowiedzi.
Kiedy olbrzym powstał, młoda mutantka miała okazję obejrzeć go w jego pełnej krasie. Przy nim była naprawdę malutka, choć wzrostu jej nie brakowało. Jak śmiesznie musiała wyglądać w jego oczach taka drobniutka kruszynka jak ona. Sharon wciąż nie odwracała wzroku od swojego wybawcy, który kucając przy niej, niemal od razu ukazał swoje pokojowe zamiary. Mogłoby się to wydawać dość zbędnym szczegółem, przecież gdyby chciał jej coś zrobić, nie męczyłby się z opatrywaniem jej rany. Prawda była jednak taka, że po ostatnich przeżyciach, reakcja dziewczyny na taką bliskość mogła być nieprzewidywalna.
Nie odtrąciła go, nawet nie uciekła na widok jego uzbrojonych w pazury łap. Po prostu obserwowała czujnie. Musiała przyznać, że nie spodziewała się czegoś takiego. Mężczyzna zarzucił jej swoją bluzę na plecy, po czym pomógł się w nią ubrać. Przez tą dość krótką chwilę czuła się jak małe dziecko. Nieprzyjemne, dość świeże wspomnienia zostały zastąpione dawnymi obrazami. Przypomniała sobie jeden z tych zimowych dni, kiedy zatroskana mama pomagała jej ubrać ciepłą kurtkę, przed wyruszeniem na mroźne zabawy razem z siostrą. Na twarzy nastolatki odmalowała się nostalgia za tymi cudownie spędzonymi wraz z rodziną dniami. Prawie się uśmiechnęła na samo wspomnienie, jednak dość szybko wróciła na ziemię do swojego obecnego towarzysza. W otrzymanym od niego ubiorze z całą pewnością wyglądała dość zabawnie. Choć długość rękawów już nie stanowiła problemu, cała dziewczyna po prostu topiła się w ciepłym materiale.
- Dzięki za pomoc, uratowałeś mi tyłek - odezwała się niezwykle szczerze.
Słowo "dziękuję" nie wypadało zbyt często z jej ust, można by powiedzieć, że nieznajomy dostąpił swoistego zaszczytu. Co ważniejsze, dziewczynie nawet przez myśl nie przeszło, by potraktować go jakimś niemiłym tekstem. Różnił się od osób, które spotkała w swym życiu. Nie tylko wyglądem, ale i zachowaniem. Przez większość ludzi ktoś taki jak on z całą pewnością zostałby okrzyknięty zwierzęciem czy potworem, choć w rzeczywistości prezentował się w znacznie lepszym światłem niż wszyscy ci "dobrzy". W tym przypadku przyrównywanie się do zwierząt powinno być komplementem niż nazywanie siebie "człowiekiem". "Człowieczeństwo", jakie to było mało trafne nazewnictwo. Przecież tak mało ludzi je posiadało.
- Jestem Sharon - przedstawiła się nagle, bo pomyślała, że tak wypada.
W tym samym momencie odezwał się brzuch dziewczyny, domagając się o swoją porcję żywnościową, wybierając sobie najmniej odpowiednią chwilę, ale przypominając dziewczynie o złożonej obietnicy. Powiedziała Madeline, że wróci do domu na obiad. W rzeczywistości nie dotarła nawet na kolację.

Dziewczyna przyjrzała się uważnie podwiniętym rękawom kurtki. Na pewno wyglądała teraz komicznie. Ubranie było na nią zdecydowanie za duże, przez co sprawiała wrażenie szerszej niż była w rzeczywistości. Może gdyby zobaczyła siebie w lustrze, uśmiechnęłaby się teraz. W końcu nie często ma się okazje zakładać tak olbrzymią odzież. Te sto siedemdziesiąt cztery centymetry nijak się miały do wzrostu tygrysa. Nie wspominając już o jego dobrze zbudowanej klatce piersiowej.
Przyjrzała się nietypowemu towarzyszowi uważnie, starannie sprawdzając niemal każdy milimetr jego ciała. Chciała mieć pewność, że nie ucierpiał podczas próby ratowania jej życia. Tego by już sobie tak łatwo nie wybaczyła. Nie być w stanie obronić samej siebie to jedno, ale być przyczyną nieszczęścia pomagającej osoby... Wprawdzie nie prosiła go o nic. Mógł się do tego nie mieszać, przejść obok tak, jak zrobiliby to inni na jego miejscu. Wtedy jednak byłaby niczym matka, której nie potrafiła wybaczyć. Kobieta miała ambicje, chciała ratować cały świat, a koniec końców nie potrafiła ocalić samej siebie. Było to niezwykle przykre zakończenie jej bohaterskiej kariery i niezwykła tragedia dla osieroconych dziewczyn.
- Całe szczęście - powiedziała ledwo słyszalnie, jak gdyby mówiła do siebie.
Nastolatka zauważyła, że olbrzym jej się przygląda. Czyżby widok człowieka był dla niego równie ciekawy, co widok takiego tygrysa dla Sharon? Siedemnastolatka nie wiedziała skąd pochodzi nieznajomy. W obecnym świecie mógł być po prostu wszystkim. Mutantem, eksperymentalnym zwierzęciem, wynikiem genetycznych zabaw... Opcji było naprawdę wiele. Khardesh na pewno wywołałby małe zamieszanie, pokazując się publicznie na ulicy, choć w rzeczywistości był niezwykle miłą osobą. Jego wygląd naprawdę mógł wystraszyć, ale to właśnie przy nim małolata czuła się bezpieczna.
Mutantka odwzajemniła uśmiech, czego już dawno nie robiła. Wprawdzie był on dosyć krótki, ale szczery. Nie pamiętała, kiedy ktoś ostatni raz się do niej uśmiechnął poza siostrą. Tak bardzo unikała towarzystwa innych ludzi, ale on... on nie był człowiekiem. Ani wyglądem, ani tym bardziej zachowaniem go nie przypominał, co było wielkim plusem dla niego. Nie tylko wzbudzał tym większe zaufanie młodej mutantki, ale również jako jeden z nielicznych mógł poznać ją z tej nieco spokojniejszej natury. Sharon nie zawsze zachowywała się tak jak teraz.
- Dlaczego mi pomogłeś? - zadała pytanie, które dręczyło ją już od pewnego czasu.
Nie rozumiała tego, zbyt dużo razy obserwowała poczynania niewłaściwych osób. A jej matka? Cały czas powtarzała, że któregoś dnia sama pozna odpowiedź na to pytanie. No i poznała, a raczej się domyśla. Dla niej większość bohaterów pomaga innym by czerpać z tego korzyści. Bogactwo, sława czy zwykłe popisywanie się nabytą zdolnością. Ludzie byli próżni, egoistyczni i zachłanni. Pod maską bohatera mogła się kryć taka sama osoba. Ale on... Nie pomógł jej w obecności świadków, więc nie miał na co liczyć, oprócz nic niewartych słów podziękowania.
- Ty również - odparła. - Nie jesteś stąd, prawda?
Imię wybawcy należało do niezwykle ciekawych i choć nie było powszechnie używane w tej okolicy, mogło się poszczycić przyjemnym dla ucha brzmieniem. Przynajmniej dla tej dziewczyny. Było inne, ale zarazem łatwe do zapamiętania. Nieczęsto można natrafić na takie imię. Niestety, ale całą sytuację przerwał pusty żołądek małolaty, który niczym swoja właścicielka, nie wiedział kiedy należy siedzieć cicho. Nieco zażenowana tym zdarzeniem dziewczyna, spuściła głowę, wpatrując się w koc. Dopiero słowa Khardesha zmusiły mutantkę do kontaktu wzrokowego, lecz tylko na moment.
- Rozumiem - wymamrotała, wracając do bezmyślnego wpatrywania się w koc.
Cała jej odzyskana energia uleciała w jednej chwili, bynajmniej nie na wiadomość o braku pożywienia, a sam fakt, że nowo poznany mężczyzna odchodzi. Perspektywa zostania tutaj samemu nie bardzo jej odpowiadała. Bała się, po prostu się bała. Jak każdy żywy organizm potrafiła odczuwać strach. Wraz z Khardeshem odejdzie jej poczucie bezpieczeństwa. Była bezsilna w starciu z nieznajomymi, a on pokonał ich z taką łatwością. Gdyby jeszcze raz natknęła się na takich przeciwników, mogłaby już nie mieć tyle szczęścia. Moce ją zawiodły, przestały działać, zupełnie jakby je straciła. Bez nich szansa na przeżycie spadła do zera, a do domu nie wróci. Nie chciała narażać niepotrzebnie siostry, bała się, że agresorzy mogą jej coś zrobić, wezmą jako zakładnika, aby wpłynąć na nią. Siedemnastolatka zaczęła podejrzewać kto mógł wysłać tą grupkę oprychów. Przecież tylko cztery osoby znały prawdę o jej mocy. Ona sama, siostra, zmarła matka i... ojciec. Akurat ten mężczyzna był zdolny do wszystkiego.
- Dobrze wiedzieć.
Głos dziewczyny był słaby, jakby ledwo co kontaktowała. Ona również pogrążyła się w rozmyśleniach. Intensywnie wpatrywała się w swoją lewą, otwartą dłoń, którą przysunęła blisko twarzy. Nic, nawet najmniejszego płomyczka. Nie wiedziała co teraz robić. Zyskała życie, które i tak niebawem straci. Jej przyszłość prezentowała się w dość ponurych barwach. Myśli nastolatki błądziły od utraconych mocy po swoje kolejne działania. Dokąd pójść? Co robić? Jak przeżyć? Zero odpowiedzi, tylko same pytania. W końcu otrząsnęła się nieco, spoglądając na Khardesha. Najwyraźniej on również wpadł w podobny trans. Sharon przysunęła swoje nogi do siebie i objęła kolana. Jak długo zamierzają tak milczeć? Siedemnastolatka w końcu postanowiła się przełamać, bo co miała do stracenia? Przyszłość, którą dzięki niemu odzyskała?
Ostrożnie położyła swoją dłoń na jego wielkiej ręce, nie mając zbyt dużej odwagi patrzeć mu w oczy. Nic dziwnego, nie przywykła do takich zdarzeń. Nigdy nikogo o nic nie prosiła, nawet Mad. Starała się być samowystarczalna, nawet w beznadziejnych sytuacjach. Ta sprawa jednak ją przerosła. Była zdecydowanie za słaba, aby przebrnąć przez nią bez niczyjej pomocy.
- Zabierz mnie ze sobą - wymamrotała. - Proszę.
Ostatnie słowa wypowiedziała już patrząc na tygrysa. Były gotowa zaryzykować, byle tylko Madeline mogła być bezpieczna. Nie chciała narażać swojej siostry. Wiedziała, że nawet jej moce byłyby bezsilne.

Reakcja kotowatego na zadane przez nią pytanie zaskoczyła dziewczynę. Wyglądało to tak, jakby odpowiedź na to pytanie powinna być jej już znana, choć jego motywy nadal pozostawały dla niej zagadką. Pomimo przebywania w mieście, w którym aż roi się od bohaterów czy nawet bycia córką jednego z nich, nie potrafiła rozgryźć działań większości jednostek. Khardesh był jednak najbardziej z nich tajemniczy. Nie tylko pomógł jej, kiedy w okolicy nie było żadnych świadków to jeszcze niczego nie oczekiwał w zamian. No i dodatkowo oddał swoją kurtkę jakby nigdy nic. Nie sądziła, że kiedyś będzie miała przyjemność ujrzeć takie combo, a "dziwactw" było znacznie więcej. Chociażby ta niezrozumiała przez nią troska, która biła od tygrysa.
Jego odpowiedź okazała się równie zaskakująca, co całe to zdarzenie. Takiego wyznania nie spodziewała się usłyszeć. Przez chwilę nawet miała wrażenie, że pomaganie innym było dla niego czymś normalnym, jak chociażby oddychanie. Nie tylko olbrzym próbował rozgryźć swojego towarzysza, Sharon również przyglądała mu się w milczeniu, chcąc znaleźć odpowiedź na dręczące ją pytania. Kim był ten mężczyzna, skoro powiedział to w taki sposób? Zwykle padają odpowiedzi, że ktoś to robi, bo ma taką pracę. No tak, im więcej osób ocali, tym większy ma rozgłos. Im bardziej jest o nim głośno, tym więcej zarobi. Tak funkcjonują obecni "bohaterowie". Są jak próżne gwiazdy, które nie ruszyłyby tyłka, gdyby nie czerpali z tego korzyści materialnych.
Odpowiedź na pytanie dlaczego ten osobnik zachowuje się tak, jak się zachowuje, padła wraz z wyjaśnieniami dotyczącymi pochodzenia. Khardesh nie pochodził z Ziemi, był kosmitą, choć do złudzenia przypominał jedno z ziemskich stworzeń. Najwyraźniej ewolucja na tamtej planecie potoczyła się zupełnie inaczej niż tutaj. Z łatwością dało się dostrzec, że zamieszkujące tamten odległy świat istoty, są bardziej inteligentne od ludzi. Nie chodziło tu jedynie o postęp technologiczny, a podejście jednostek do życia. Owszem, Khardesh zabił napastników, ale zrobił to w obronie swojej i jej. Gdyby ludzie postępowali w ten sposób, wyniszczali jedynie te "zatrute" jednostki, życie na Ziemi byłoby znacznie piękniejsze. A tak? Sami powoli doprowadzają do zagłady własnego gatunku. Machina ruszyła i nikt nie stara się jej zatrzymać.
- Świetnie mówisz po angielsku - przyznała.
Nie miała problemu z komunikacją. Rozumiała każde jego słowo wyraźnie, które było wręcz idealne. Gdyby nie przyznał się do swojego pochodzenia, dziewczyna nie przypuszczałaby, że ma do czynienia z istotą pozaziemskiego pochodzenia zwłaszcza, że nie tak wyobrażała sobie kosmitów. Nigdy nie miała z żadnymi kontaktu, dlatego w jej wyobraźni przypominały stwory ukazywane na najróżniejszych filmach. Temu panu było jednak daleko do przeciętnego szaraka. Był znacznie większy, bardziej umięśniony, posiadał ludzkie proporcje ciała i przypominał zwierzę. Zupełne przeciwieństwo opisywanych przez innych przybyszy.
Sharon nie wiedziała jak zareaguje mężczyzna na jej prośbę, ale postanowiła ona zaryzykować. Nie chciała pakować siostry w niepotrzebne kłopoty, które po prostu ją prześladowały. Jedynym pozytywnym zakończeniem tego całego pasma nieszczęść w życiu małolaty, było poznanie swojego wybawcy. Tylko, że nie zawsze będzie przy niej, drugiego takiego ratunku może już nie otrzymać zwłaszcza, że mężczyzna musiał już wracać. Gdyby postanowiła działać sama, bez niczyjej pomocy, na pewno szybko straciłaby przyszłość, którą dzięki niemu odzyskała. Tej dziewczynie nie śpieszno było umierać, a swoją jedyną szansę widziała w tym dobrze umięśnionym przybyszu z gwiazd.
Sama nie potrafiła powiedzieć skąd znalazła w sobie tyle odwagi, by dotknąć łapy kotowatego. Nie był stąd, a w jego kulturze mogłoby zostać to odebrane w dość negatywny sposób. W końcu coś, co jest zwykłe dla jednej cywilizacji, okazuje się dziwactwem dla innej. W tym przypadku mogło być podobnie. Jednak nie było. Najwyraźniej ten jeden gest powiedział więcej, niż mogłyby to zrobić usta. Uśmiech, który odmalował się na pysku tygrysa, zaraził nieco Sharon. Młódka odwzajemniła go, choć zrobiła to dość nieśmiało jak na swoją pewność siebie, miało to jednak wyjaśnienie w innej części jej charakteru. Po prostu niezbyt często się uśmiechała, w każdym razie odkąd zmarła jej matka. Zapomniała już jak to jest, a tygrys powoli jej to przypominał. Teraz nie robił niczego wielkiego, tylko proste, małe gesty, które dla tej dziewczyny miały niezwykle ogromną moc. Nie potrzebował jakichś zmyślnych sztuczek, aby wzbudzić jej zaufanie. Wystarczyło, że był sobą.
Nastolatka ze zniecierpliwieniem wyczekiwała odpowiedzi, ale w pomieszczeniu panowało milczenie. Czyżby przesadziła? W końcu kto chciałby przygarnąć taką przybłędę jak ona? Przecież mężczyzna nawet jej nie znał. Chociaż mu udało się wzbudzić w niej zaufanie, on nie mógł mieć pewności co do niej. Nie zrobiła nic, co mogłoby mu pomóc podjąć tak trudną decyzję. Była dla niego zupełnie obcą osobą, która mogła już teraz coś kombinować, a cała ta prośba należała jedynie do zupełnie większego planu. Ale czy ta drobna istota rzeczywiście wyglądała na taką? Najwyraźniej nie, bo kotowaty postanowił odpowiedzieć jej czynem, nie słowami. Zaskoczył siedemnastolatkę, kiedy nic nie mówiąc, wziął ją na ręce. Znowu zdziwiła się, widząc jego zachowanie. Był to niezwykły osobnik, choć jego nietypowe zachowanie mogło być spowodowane pochodzeniem Khardesha. Powodów do narzekań rzeczywiście nie miała, zwłaszcza gdy oparł ją o swój tors. Tyle wystarczyło, by powstrzymać jakiekolwiek negatywne komentarze ze strony młodej mutantki.
- Wiesz, mogę sama iść, nie musisz mnie nieść, czuję się naprawdę dobrze - powiedziała, aby nie było, że jej się to podoba.
Ale podobało. Ciepłe, miękkie futro było niesamowite. Dziewczyna aż zamknęła oczy, zapominając, że jest niesiona przez istotę pozaziemskiego pochodzenia. W chwili obecnej nie potrzebowała swoich mocy, aby ochronić się przed wiosennym chłodem. Otrzymana od niego kurtka doskonale chroniła większą część ciała, a futro głowę. Nastolatka nie wiedziała dokąd jest zabierana, ale w chwili obecnej nie miało to dla niej większego znaczenia. Nawet, gdyby Khardesh chciał ją później zabić, zabrałby jedynie to, co sam jej podarował, chociaż szczerze mówiąc wątpiła w jego mordercze zamiary. Tygrys był pierwszą osobą, której młódka zaufała po śmierci rodzicielki. Choć znała go naprawdę krótko, miał coś w sobie, czym zdobył jej zaufanie. Różnił się od tych podstępnych kreatur, z którymi miała do czynienia przez całe swoje życie. Był inni i to było w nim najwspanialsze.
Aż otworzyła oczy, słysząc słowa tygrysa. Okręt wojskowy? Zmierzali do konkretnego celu czy chodziło im o Ziemię? To nie tak, że nagle zaczęła się przejmować losem tych wszystkich ludzi, po prostu bała się o swoją siostrę. Reszta mogła zostać poddana natychmiastowej eksterminacji. Przynajmniej takie było jej zdanie, chociaż powód podboju skreśliła równie szybko, co na niego wpadła. Przecież Khardesh nie pomagałby wrogowi. Nie miałoby to najmniejszego sensu.
- Załapałam - odparła krótko.
Swoje spojrzenie skierowała w stronę nieba. Najwyraźniej czekała ją dłuższa podróż, niż sądziła. Prawie nigdy nie opuszczała Nowego Jorku, a najdłuższa podróż jaką odbyła to wycieczka do stolicy. Teraz zapowiadało się coś większego. A może się myli? Oby tak. Dziewczyna nie była przeszkolonym astronautą i opuszczanie ziemskiej atmosfery mogłoby źle wpłynąć na jej organizm.

Szła naprawdę szybko. Czuła się nieswojo, ale nie była już tak przerażona jak w momencie ucieczki z wesołego miasteczka. Chciała się uspokoić, więc poszła do miejsca, gdzie praktycznie nikt nie przychodził, gdzie nawet jakby używała swoich mocy to nikt by tego nie zauważył. Lubiła to miejsce, bywała tu już wcześniej.
Wbiegła do góry, omijając jakieś rozpadające się przedmioty pozostawione na klatce schodowej. Nie zatrzymywała się, mimo, że czasami można przestraszyć się jakiegoś bezdomnego chodzącego po salach to jednak Kalia bywała tu regularnie, to się do tego przyzwyczaiła. Nie robiło to na niej większego wrażenia, jak za pierwszym razem. Dostała się na piętro, w którym większość pomieszczeń miało powybijane okna, przez co od razu czuło się powiew dosyć mocnego wiatru, którego nie zauważało się będąc na dole. Jej ciemne włosy rozwiane przez moment zasłoniły jej widok, a ona w tym samym momencie zamknęła oczy czując jak nogi uginają się pod nią. Biegła tak daleko, tak długo, że w końcu ciało zaczęło odmawiać jej posłuszeństwa. Podtrzymując się czasami ściany przeszła z korytarza do jednego z pomieszczeń. Chciała podejść do okna, ale była za bardzo zmęczona. Niespodziewanie nie była w stanie już całkowicie utrzymać się na nogach i upadła na kolana, rozcinając sobie trochę łydkę i jakiś leżący drut. Podsunęła się pod ścianę, aby usiąść. Nie martwiła się o płytką ranę, gdyż z takim czymś jej regeneracja da sobie radę z upływem czasu. Chciała tylko zetrzeć krew, ale nawet nie miała siły podnieść ręki, więc oparła głowę o pionowe podłoże i spoglądała na niebo. Pragnęła na chwilę zniknąć, zapomnieć, ale tak się nie dało. Miała moce, ale i to jej nic nie ułatwiało. Łzy zaczęły jej spływać po policzkach. Nie była im wtedy w stanie pomóc. Zginęli i nikt nie wyciągnął swojej dłoni w ich stronę. Przecież byli inni tacy jak ona, oni zajmowali się ratowaniem ludzi, to czemu nikt nie zajął się jej rodzicami? To była ich wina. Chciała się poderwać z podłogi w napływie gniewu, ale nie była wstanie, więc pozostała w dotychczasowej pozycji. Kim oni myśleli, że byli? Na pewno nie bohaterami, za których uważa ich cały świat! Byli zwykłymi pozerami.
Przez strach, smutek do gniewu, Kalia nie zostawi śmierci swoich rodziców bez rozwiązania. Nie ważne przez co zginęli, ważne kto ich nie uratował. Przymknęła na moment oczy, chciała trochę odpocząć. Tutaj raczej nikt nie przychodził, wszyscy bezdomni byli na dole, nie miała się czego obawiać, najwyżej tak uważała w tamtej chwili.

Mikael znów zagonił kolejnego wampira w to samo miejsce, gdzie spotkał Blade'a - opuszczony blok na obrzeżach Nowego Jorku. Tym razem jednak chciał się z nim trochę pobawić. Nie zabił go od razu, znalazł lekką uciechę w gonieniu go i bawieniu w kotka i myszkę. W połowie drogi postanowił skrócić męki kriwopijcy. Dorwał go, po czym rozszarpał mu gardło i rzucił na tyły budynku. Zaraz potem udał się do opuszczonego budynku. Chciał pomyśleć w spokoju ducha i zastanowić nad tym, co robić dalej ze swoim życiem. Kilka wieków polowań na Dracule już go zmęczyło. Miał już dość wiecznego polowania, wiecznego podążania za cieniem tyrana, który na przestrzeni wieków stał się legendą, w którą mało kto wierzy. W swoim czasie, Mikael był znany w środowisku krwiopijców nie mniej, aniżeli jego stwórca. Dopiero z czasem zaprzestał masowych mordów wampirów, ponieważ zrozumiał, że i tak nie ma to sensu, potwory rozmnażają się za szybko. Postanowił więc skupić się tylko i wyłącznie na Vladzie, inne wampiry uważając już tylko za pożywienie.
Ostatnimi czasy uspokoił się, zmęczony tym wszystkim zaczął podróżować, jednak nie na polowania, a dla własnej przyjemności. Ostatni pobyt w Nowym Orleanie dobrze mu zrobił, atmosfera miasta i jego spokój w porównaniu z NYC, były bardzo uspokajające i odświeżające. Następną podróż planuje do Włoch, dokładnie Toscanii, ale to jeszcze nic pewnego.
Na razie zwrócił się w stronę opuszczonego bloku. Widząc bezdomnych oraz narkomanów czy alkoholików, użył kontroli umysłu i sugestią zasugerował zaśnięcie. Niektórzy niemal od razu padli, niektórzy zaś walcząc zasnęli dopiero po chwili. Tylko jedna osoba nie zasnęła - Kalia, o której Mikael nie wiedział. Uśpił tylko tych, których zobaczył. Wszedł powoli na piętro budynku, nie skradając się, dzięki czemu można było usłyszeć jego kroki...

Ludzie mogą pomyśleć, że jej zachowanie było dziwne. Czemu miała być taka przestraszona, kiedy chodziło o śmierć jej rodziców? Przeraziło ją to, że zapomniała o rocznicy ich śmierci, która się właśnie zbliżała, a wesołe miasteczko było ostatnim miejscem gdzie wspólnie tak szczęśliwe spędzili czas. Jak mogła zapomnieć o czymś takim? Przestraszyła się własnego zachowania. Dopiero później poczuła rozpacz po stracie.
Siedziała oparta o ścianę, chyba przysnęła. Otwarta oczy, wnętrze pomieszczenia się nie zmieniło i nikogo tam nie było. Czyli tak jak sądziła, to było bezpieczne miejsce. Mogła tu siedzieć i myśleć, myśleć na tym co się stało i nad tym co mogło w przyszłości.
Miała już więcej siły, a rana na nodze prawie się zagoiła. Nie chciała się jednak jeszcze podnosić, wolała nie mieć niespodziewanego spotkania z podłogą. Spojrzała na niebo, wydawało jej się, że słońce jest niżej niż wcześniej, ale nie za dużo, więc nie spała za długo. Starła ręką krew z nogi i nagle coś usłyszała. Przez moment myślała, że to bezdomni coś robią, ale nie. To było coś niedaleko, a oni tutaj nie wchodzą. Skupiła swój słuch na dźwięku, zamknęła oczy, aby dokładnie rozróżnić odgłosy. To… To były czyjeś kroki. Były za równe na bezdomnego czy narkomana. To musiał być ktoś kto nie boi się takich miejsc. Tamta dziewczyna, którą tu kiedyś spotkała? Nie, kroki były za ciężkie i w innych odstępach. Wzięła głęboki oddech i zatrzymała powietrze w płucach. Trochę się przestraszyła. Nigdy nie wiadomo kto tu może przyjść, chociaż Kalia zawsze uważała to za bezpieczne miejsce. Chwileczkę. Coś tu było nie tak. Znów wsłuchała się w odgłosy. Słyszała kroki. Kroki i nic więcej. Czemu nie słyszała mieszkańców tego bloku? Nie sądziła, aby nagle wszyscy poszli spać, albo wyprowadzili się, w czasie kiedy spała. Dopiero po chwili wypuściła powietrze z płuc. Starając się nie robić żadnego hałasu, podniosła się z podłogi. Próbując zebrać w sobie odwagę, wbiła paznokcie w materiał spodenek i zagryzając dolną wargę, skierowała się do drzwi pomieszczenia. To nie mogła być zwykła osoba, pewnie o wiele silniejsza niż nastolatka, a ona nie chciała jeszcze ginąć. Wyciągnęła z tylnej kieszeni spodenek nożyk do tapety i powoli kciukiem wysunęła ostrze. Nie pozwoli się zaskoczyć. Oparła się plecami o ścianę. Ścisnęła nożyk mocno w dłoni, drugą miała gotową, żeby były jakiś przedmiot do odepchnięcia. Liczyła na łut szczęścia i jakiegoś niezbyt silnego przeciwnika, a może nawet osobą, która się nią w ogóle nie zainteresuje. Może ktoś przyszedł tylko pozwiedzać, albo się przespać?
Wychyliła się zza ściany, nic nie zauważyła, ale nie opuściła gardy.

Wchodząc po schodach, Mikael wyostrzył swoje zmysły, aby zobaczyć, czy na piętrze nie ma jeszcze kogoś. Wcześniej nie użył swoich mocy, by wyczuć wszystkie osoby w okolicy, a jedynie zajął się tymi w obrębie wzroku. Tym razem jednak użył swojego nadludzkiego węchu oraz słuchu, aby mieć pewność. Nie bał się tego, że może znaleźć w okolicy kogoś niebezpiecznego, znał dobrze tą okolicę i bywał tu nie raz, rzadko mu się zdarzało znaleźć tu kogoś, prócz pijaków, ćpunów czy zwyczajnych bezdomnych. Czasem zdarzały się jakieś zbuntowane nastolatki, ale też były to bardzo nieliczne wyjątki.
Po chwili mógł wyczuć kobiece perfumy oraz płytki oddech należący do kogoś, na drugim piętrze. Dzięki temu mógł wyczuć położenie tej osoby i użyć swojej iluzji, by pojawić się już na piętrze. Sam w tym czasie wchodził dalej po schodach, jednocześnie odzywając się do dziewczyny:
- Co taka mała dziewczynka robi w takim obskurnym, pełnym różnych odpadków społecznych miejscu? Powiedział z uśmiechem, lekko ironicznym na ustach wampir. Jego iluzja była znajdowała się już na piętrze, jednak on sam stał zaraz za rogiem, jeszcze na schodach, dlatego niemal niemożliwym było wyczuć, iż głos, który może się wydawać wypowiedziany przez iluzję, był tak naprawdę używany przez Szweda, stojącego tuż za rogiem. Ktoś bez nadludzkich zmysłów nie ma nawet szans znaleźć różnicy...

Zacisnęła mocno dłoń na nożyku, wierząc, że jest w stanie się obronić. Przecież na moście całkiem dobrze sobie poradziła, nie była taka słaba mino, że nie ćwiczyła swoich zdolności.
Jeszcze raz wychyliła się za ściany i praktycznie od razu się schowała. Serce zaczęło jej bić coraz szybciej. Zauważyła kogoś przy schodach. Wbiła mocno zęby w dolną wargę, aby się uspokoić. Może ten ktoś wcale nie miał złych zamiarów? Schowała za sobą ostrze i stanęła powoli w ramie drzwi.
-Ładny stąd widok.- Spróbowała uśmiechnąć się naturalnie. Zrobiła krok przed siebie co jakiś czas zerkając na nieznanego jej mężczyznę. Był sporo od niej starszy, albo na takiego wyglądał. Krótkie włosy, zarost. Było prawdopodobieństwo, że jest tu z podobnych przyczyn co Kalia, więc chyba wycofanie się dziewczyny go nie sprowokuje.
-Musiałam uaktualnić swój status.- Wolną ręką wyciągnęła telefon, jakby chcąc udowodnić swoją odpowiedź. Nie chcąc wzbudzić zainteresowania, schowała urządzenie do kieszeni i dyskretnie rozejrzała się po korytarzu. Nie miała zamiaru o nic pytać, chciała jak najszybciej stąd zniknąć. Jak nie pozwoli jej skorzystać ze schodów, ma drugą drogę ucieczki, a jest nią skok z okna. Powinno udać jej się bez większych problemów wylądować na ziemi. Nie zdarzało jej się to często robić, ani trenować, lecz nie powinno to też być zbyt trudne. Nie była tak przestraszona, żeby rzucić się do ucieczki, ani atakować, więc próbowała to rozegrać na spokojnie. Aby zwiększyć swoje szanse miała jeszcze jedne wyjście – skłamie.
-Czas na mnie. Mama już wysłała mi trzy wiadomości, żebym wracała do domu. Nieznośni jak tu przychodzę.- Zaśmiała się trochę niepewnie, więc natychmiast przestała. Pierwsze kłamstwo – nikt jej nie pilnuje, więc nie ma ograniczeń czasowych, mogłaby tu siedzieć ile chce i nikt nie miał prawa nic powiedzieć, była pełnoletnia. Drugie – jej mama nie mogła wysłać żadnej wiadomości, bo rodzice Kalii zginęli w wypadku. Trzecie – kiedy jeszcze jej rodzicielka żyła, to nawet nie wiedziała, że nastolatka tu bywa. To kłamstwo miało zasugerować możliwemu oprawcy, że ktoś wie gdzie młoda Koreanka się znajduje i dba o nią na tyle, że jakby przepadła bez słowa to na pewno był się tym zainteresował oraz jak najszybciej zgłosił na policję. Przecież domniemanego przestępcę ktoś już mógł widzieć wchodzącego do budynku lub opuszczającego go, więc byłby na liście podejrzanych. Jeżeli będzie racjonalnie myślał i nie posiadał nadprzyrodzonych mocy, to raczej powinno to osłabić jego wolę mordu.
Jeżeli mężczyzna nie zrobi żadnych podejrzanych ruchów, to Kalia schowa ostrożnie, aby nie zauważył, nożyk do tylnej kieszeni spodenek. Próbowała wyglądać jak najbardziej naturalnie, że wcale nie zauważyła, że coś jest nie tak i się nie boi.

Mikaelowi się nie śpieszyło, spokojnie czekał, aż dziewczyna powie wszystko, co ma do powiedzenia. Sam wykorzystał ten czas i użył swojej mocy kontroli pamięci, aby przejrzeć jej wspomnienia. Dzięki nim dowiedział się, że jej rodzice nie żyją, a ona ma specjalne moce. Nie zdziwiło go to, dzięki temu jednak wiedział, czemu dziewczyna była w stanie zachować względny spokój. Dał jej dokończyć. Dopiero po chwili uśmiechnął się w stronę dziewczyny, a jego iluzja zniknęła. W jej miejscu stał już prawdziwy Mikael. Po chwili zaśmiał się dość głośno, i mimo iż nie miał on wyjść zbyt złowieszczo, to po tylu latach bez szczerego śmiechu chyba nie umiał tego zmienić. Wtedy spojrzał na dziewczynę z uśmiechem na twarzy mówiąc spokojnie i jakby bez emocji, jakby mówił o wynikach sportowych:
- Nawet gdyby Twoi rodzice żyli sądzisz, że kogokolwiek w tym budynku byś przekonała taką bajeczką? Gdybym chciał, to spałabyś jak cała resztą ludzi na dole. Jesteś jednak tylko nastolatką, naprawdę sądzisz, że zniżyłbym się do takiego poziomu, aby zaatakować w jakimkolwiek celu bezbronną dziewczynę? Twoje mierne moce nie znaczą dla mnie wiele. W dalszym ciągu mnie jednak interesuje - po jaką cholerę tu przyszłaś? Widoki może i są ładne, ale nie przychodzi się w takie miejsca dla nich, nie sądzisz?

Kiedy mężczyzna zamienił się ze swoją iluzją, młoda Koreanka drgnęła trochę jak spłoszony kociak, nie przepadała za zdolnościami projekcji, były zbyt mylące.
Trudno nie przyznać, że słowa nieznajomego trochę nie wytrąciły dziewczynę z równowagi. Nie znosiła jak ludzie oceniali ją nawet jej nie znając, a on właśnie to zrobił. Nie chcąc jednak trafić kontroli nad swoim ciałem i umysłem, skupiła się na tym co może i świadomie, może i nie powiedział mężczyzna. Ujawnił parę rzeczy, których Kalia raczej by się sama nie dowiedziała. Jedną z nich były jego moce. Potrafił czytać we wspomnieniach lub myślach, gdyż wiedział o śmierci jej rodziców. Mógł także jakimś sposobem sprawić, że wszyscy ludzie na dole, a było ich tam całkiem sporo, spali, to już było całkiem imponujące. I oczywiście iluzja, z którą zetknęła się na samym początku. Najważniejszym punktem było jednak jego ego, albo bardzo dobra znajomość swoich mocy. Uznał ją za bezbronną i posiadającą mierne zdolności. Może to prawda, nigdy ich nie ćwiczyła, bo po co? Chociaż teraz by się coś przydało. Nie byłaby tak nisko oceniona. Dla osoby w jej wieku słowa nieznajomych znaczą więcej, niżeli przyjaciół, toteż trudno było jej pogodzić się z taką opinią ze strony mężczyzny. Nieświadomie wysunęła o jeden próg więcej ostrze nożyka do tapet, który nadal trzymała za sobą.
Z natury była bezpośrednia, więc nawet nie ugryzła się w język przed tym jak odpowiedziała na całościowy zarzut.
-Serio? Starałam się być miła, ale jak widać do Pana tak nie można.- Nadal zachowała jedną formę grzecznością, gdyż jej rozmówca, był wyraźnie starszy.
-Niech Pan nie gada jakby mnie znał i trzeba było zrobić to samo co z tamtymi ludźmi.- Mówiła to prowokującym tonem, gdyż czuła się nieswojo. Całkiem jakby zabrano jej wszystkie ubrania i pozostawiono nago. Przeglądanie wspomnień czy myśli było po prostu podłe. Nie pozostawiło ofierze miejsca na schowanie się. Mimo, że wewnętrzne nie czuła się zbyt dobrze, to na zewnątrz wyglądała na bardzo pewną siebie, nawet swobodnie oparła się ramieniem o ścianę.
-Nie powinno Pana interesować co ja tu robię. To moja sprawa. Jeżeli tak bardzo chcesz to możesz przeczytać z mojej głowy.- Uciekła ostatnie grzeczności i odrywając ramię od ściany zrobiła dwa spore kroki w stronę schodów. Nie była pewna, czy może przejść. Stanęła prosto wysuwając rękę z nożykiem na widok. Wtedy przypomniało się jej, że dłoń, w której trzymała ostrze jest trochę w zaschniętej krwi, tak samo jak jej łydka. W końcu ścieranie posoki ręką nie jest zbytnio efektywne. Będzie się martwić o to jak stąd wyjdzie. Robiąc jeszcze jeden krok naprzód, cały czas obserwowała mężczyznę, czekając na jego reakcję.

Mikaela lekko rozbawiła sytuacja, dlatego uśmiech z jego twarzy nie schodził w żadnym momencie. Tak naprawdę nie miał on żadnych planów w stosunku do dziewczyny i dalej nie ma, ale ten wysunięty w jego stronę nożyk rozbawił go bardzo. Kiedy spojrzał, że dziewczyna zrobiła się bardziej pewna siebie, a właściwie wzięła na tyle w garść, by spróbować przejść, miał zamiar jej na to pozwolić. Najpierw jednak z uśmiechem na ustach i lekkim śmiechem zwrócił się do niej w miarę przyjaznym, jak na niego,głosem:
- Jeśli chcesz przejść, wystarczyło powiedzieć "przepraszam" i bym się odsunął. Aż tak mnie nie interesuje, czemu tu siedzisz, aby znów grzebać Ci w głowie. Ten nożyk zachowaj sobie do otwierania listów i załatw porządny sztylet. Dopiero wtedy Mikael zrobił krok w bok, ustępując dziewczynie drogi. Nie miał zamiaru przetrzymywać jej tu wbrew woli. W dalszym ciągu to jednak tylko nastolatka, Szwed nie ma w zwyczaju pożywiania się na ludziach, o ile sytuacja nie jest krytyczna, tym bardziej na dzieciach. Czy jednak to, że nie chce jej tu przetrzymywać oznacza, że zabawa się skończyła? Cóż to się okaże...

Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma. On chyba sobie kpił. Trudno się nie zirytować przy takim zachowaniu, a jeszcze tego jego głupkowaty uśmiech. Mimo, że całkiem dobrze kontrolowała swoje emocje, to jednak teraz miała go najzwyczajniej chęć kopnąć w kostkę.
Wyprostowała się prawie jak napięta struna i zatrzymała powietrze w płucach na parę sekund więcej. Nieświadomie ścisnęła mocno plastikową obudowę nożyka do tapety, prawie zostawiając ślady paznokci na niej.
-Najpierw straszymy swoimi wielkimi mocami, a teraz trzeba było „przeprosić”? Ha?- Wywróciła oczyma powoli ścierając się ze swoją buntowniczą naturą nastolatka. Uważała ją za dziecko? Chyba trochę przesadził. Przecież ona już miała osiemnaście lat! Sama Kalia nie wiedziała z kim miała do czynienia i w niesmak było jej zastanawianie sią nad tym, jak została tak urażona. W sumie była dzieckiem, ale jak większość ludzi w jej wieku nie akceptowała tego stanu rzeczy, zwłaszcza jak ktoś nadepnął ją na odcisk. Zmierzyła mężczyznę od góry do dołu, średni wiek może starszy i garnitur. Jak niektóre złe charaktery z filmów. Często tak przedstawiano śmierć, albo wampiry, ale to nie czas na wnikliwą analizę, kiedy dziewczyna graniczyła ze swoimi limitami kontroli, które obniżyły się po wcześniejszym gniewie związanym ze śmiercią jej rodziców.
-Po co mi sztylet, skoro i tak mnie tutaj nikt nie zaatakuje.- Jednym ruchem kciuka wsunęła całe ostrze nożyka w plastykową obudowę i płynnym ruchem schowała do tylnej kieszeni spodenek.
-Więc… Przepraszam Pana, czy mógłby Pan mnie przepuścić?- Powiedziała z ogromną dawką ironii i z wyrazem twarzy niewinnej dziewczynki, którego nie mogłaby się powstydzić nie jedna aktorka telewizyjna.
Może będzie później żałować swojego zachowania, ale nie mogła się powstrzymać. Nawet przy Baalu, pokazywała swoje humorki, a to czemu nie przy człowieku, do którego właściwie nie miała większego szacunku?
Czekając na rekcję mężczyzny, założyła swoje różowe słuchawki, które cały czas wisiały na jej szyi, na głowę, a następnie wyciągnęła telefon. Urządzenia połączyły się automatycznie, a dziewczyna co jakiś czas zerkając na nieznajomego szukała piosenki, którą chciałaby teraz posłuchać. To musiało być coś mocnego, żeby mogła szybko ochłonąć i wrócić do obmyślania swojego planu. Trzeba było dokładnie obmyślić wszystkie możliwości, to nie było takie proste dla niedoświadczonego stratega, jakim była. Tego raczej nie uczą w publicznej szkole średniej.
Kiedy zdecydowała się na pewien utwór, pogłośniła dźwięk tak, że prawie nie była w stanie słyszeć dźwięków z zewnątrz. Uwielbiała ten stan, nic jej nie przeszkadzało, mogła się skupić na tym co chciała, a nie na tym co inni chcieli.

Dziewczyna wyraźnie wyglądała na lekko podrażnioną postawą Mikaela. Swedowi to jednak nie przeszkadzało, dla niego to nawet zabawne, jak złoszczą i fochają się nastolatki. Sam miał kiedyś córki, więc doświadczył takich humorków. Co prawda czasy były trochę inne, więc inaczej były wychowane, ale obie były córeczkami tatusia, więc niewiele się różniły od tej dziewczyny. Różnica tylko leżała w ich przeżyciach. Ta dziewczyna straciła rodziców, zaś jego córki nie przeżyły do śmierci żadnej tragedii, dlatego też Mikael nie do końca umiał zrozumieć dziewczynę. Stracić rodziców a dzieci, to nie do końca to samo. Może gdyby został po przemianie tym samym człowiekiem, którym był przed nią, to przygarnąłby ją. Teraz jednak, po kilku wiekach wie, że nigdy już nie wróci tamten on, za dużo przeżył i za dużo widział. Nie może pozwolić sobie na wciągnięcie dziewczyny w jego świat, nie zasłużyła na to, a na wiele więcej. Co może jednak dla niej zrobić, to zapieczętować lub wymazać jej bolesne wspomnienia, aby trochę ulżyć w bólu i rozpaczy.
Kiedy dziewczyna zapytała, czy może przejść, Mikael powiedział i wskazał ręką drogę:
- Proszę.
Nie do końca wiedział, co zrobić, ale przypominając sobie o tym, co przeżyła i on sam, postanowił jednak zapytać się dziewczyny, zanim wyjdzie i być może ich drogi rozejdą się na zawsze, po tym spotkaniu:
- Jeśli chcesz pozbyć się bolesnych wspomnień, lub zapieczętować je do momentu w którym uznasz, że dość uciekania - mogę Ci pomóc. Znam twój ból, ból utraty rodziny, ale nie potrafię Ci pomóc w inny sposób. Mikael mówił prawdę. Z takim bólem trzeba sobie poradzić samemu, inni mogą co najwyżej dać wsparcie. Jemu nigdy nie udało się z tym do końca pogodzić, po prostu nauczył się to ignorować, zrzucać na boczny tor, dlatego nie czuł się odpowiednią osobą do pomocy w takiej sprawie...

Nie do końca usłyszała, jak mówił proszę, ale jego gest odczytała jako pozwolenie na odejście, więc powoli uważnym krokiem zbliżyła się do schodów. Miała buty na obcasach toteż musiała pilnować, żeby się o coś nie potknąć.
Kiedy zmieniały się piosenki i powstała przerwa w dźwięku, mężczyzna powiedział coś więcej. Dziewczyna szybkim gestem zsunęła słuchawki na szyję i wysłuchała całej wypowiedzi. Przyglądała mu się bez jakiejkolwiek zmiany na twarzy, chociaż to co mówił było dosyć intrygujące. Pozbyć się wszystkiego przy czym tak mocno trwała. Trudno na coś takiego się zgodzić, ale czasami to przytłacza. Nie pozwala zwyczajnie się cieszyć i zapomnieć.
Stała przed dłuższą chwilę wpatrując się w mężczyznę i zastanawiając się co ona powinna z tym zrobić, czy to co on proponuje jest prawdą czy zwykłym oszustwem. Przetarła dłońmi twarz. Ta sytuacja była dziwna, zaskakująca i nadzwyczaj nieprawdopodobna. Czemu nieznajomy, który przed chwilą z niej drwił, miałby teraz okazywać swą łaskę i próbować jej pomóc? Cofnęła się o krok, nie będąc pewna swojej pozycji, ale spróbowała odegrać to jak najbardziej naturalnie.
-Czyli jesteś w stanie wymazać moje wspomnienia? Tylko te co bym chciała? Jak to zrobisz? To boli? Nie pomiesza mi się coś w głowie bez tych wspomnień?- Zadała szybko kilka pytań. Trudno było jej uwierzyć, że to mogło być proste, przecież to igranie z jednym z najważniejszych organów w ludzkim ciele. Dla pewności, że to nie jest przypadkiem jakiś głupi sen, uszczypnęła się ukradkiem w przedramię. Nie, to nie był sen, bo nic się nie zmieniło, a ręka ją teraz bolała. Była jeszcze jedna opcja. Tak naprawdę ten nieznajomy już grzebie w jej mózgu i to tylko iluzja. Ale chwileczkę, czy iluzja może pojawić się w iluzji? Podwójna iluzja? Myślała, że jej się zaraz głowa przegrzeje przez te dziwne myśli. Chciała się cofnąć jeszcze kawałek, bo nie mogła się skupić, ale oczywiście z jej szczęściem zahaczyła się o jakiś podłużny przedmiot na podłodze, a że nie była za daleko od ściany, uderzyła o nią plecami i powoli zjechała na ziemię. Przez moment chciała się tam rozpłakać jak dziecko, ale nie zrobiła tego. Ona była już dorosła, nie powinna się mazać jak jakieś bachor. Cały czas trzymała w dłoni telefon, który teraz mocno ścisnęła w ręku. Normanie była roztrzepana, ale teraz nic jej nie szło, nawet ustać nie mogła jak normalny człowiek. Głupie buty, pomyślała mimo, że naprawdę je lubiła. Czy ona właśnie spotkała się z emocjonalnym dnem? Ona nie może być smarkaczem, który nie może poradzić sobie ze śmiercią rodziców.
Wstała, otrzepała swoje ubranie i próbując trzymać swoje emocje na wodzy spojrzała nieznajomemu prosto w oczy.
-To na czym stanęliśmy?

- Przykro mi, ale na stałe nie mogę ich wymazać. Mogę wymazać je czasowo i ewentualnie zastąpić innymi, ale po miesiącu, czy dwóch wrócą. Nie jestem na tyle silnym telepatą, aby trwale zmienić Ci pamięć, moje rozwiązanie bardziej przypomina środek przeciwbólowy aniżeli lekarstwo. To da Ci czasowe ukojenie, ale uwierz mi - z taką stratą nie pomoże Ci żaden telepata, tylko Ty sama możesz sobie pomóc, czas niekoniecznie goi rany. Powiedział Mikael. Powiedział dziewczynie prawdę, jego moc telepatyczna nie jest na tyle silna, aby pomóc jej trwale. Szwed nigdy nie ćwiczył jej w celach zmieniania ludziom trwale pamięci czy długotrwałego kontrolowania ich umysłów, dlatego ta umiejętność pozostała na relatywnie niskim poziomie. Może pomóc komuś czasowo, jak środek przeciwbólowy, ale nie wyleczy kogoś z tak ogromnego bólu, sam pomimo kilku wieków na tej ziemi dalej nie pogodził się z tym, co zrobił mu Dracula. Jak więc ma pomóc dziewczynie?
Mikael stał dalej w tym samym miejscu, co wcześniej i zwyczajnie czekał na odpowiedź dziewczyny. Wiedział, że nie za bardzo może jej pomóc, ale jeśli będzie chciała choć takie tymczasowe rozwiązanie - spełni jej życzenie i da ten krótki okres spokoju ducha i ciała. Będzie mogła trochę odpocząć, aby mieć później więcej siły do zmierzenia się z tą okropną prawdą...

Już prawie wszystko sobie poukładała, ale kiedy usłyszała słowo „czasowo”, zatrzymała się na moment. To nie będzie tak na zawsze? Miesiąc? Czy to w ogóle może coś jej pomóc? Bardzo w to wątpiła. Przecież to tylko cztery tygodnie. Westchnęła cicho, ale z wyraźnym zawiedzeniem wymalowanym na jej azjatyckiej twarzyczce. To jednak nie mogło być tak piękne jakby się chciało. Sama się z tym upora, albo inaczej zajmie tym problemem. Przez krótki moment zamyśliła się nad swoimi wcześniejszymi planami, ale praktycznie od razu spojrzała na mężczyznę.
-Nie, dzięki, jakoś przejdzie.- Rozczesała palcami swoje włosy.  Wiedziała, że to nie mogłoby być takie proste, ale zawsze iskrzy się jakaś nadzieja, która teraz została zduszona wyjaśnieniami nieznajomego.
Dopiero teraz poczuła, że to już późne lato. Chłodny wiatr wdarł się na korytarz przez okna z rozbitymi szybami. Miała na sobie bluzeczkę z krótkim rękawem i szorty, więc odczuła zimno wręcz natychmiastowo.
-Muszę już iść… Znaczy nie muszę, ale jak tu dłużej zostanę to zamarznę.- Potarła dłońmi o ramiona obrazując swój stan.
-Może się jeszcze zobaczymy… Jestem Kalia jakby co.- Przedstawiła się nawet nie zastanawiając się czy będą kiedyś mieli okazję zobaczyć się ponownie. Nie czekała, na informację zwrotną. Z lekkim uśmiechem założyła słuchawki ponownie na głowę i słysząc kolejną piosenkę, pomachała mężczyźnie na pożegnanie.
To było dziwne spotkanie, ale nie do końca złe. Poczuła, że ktoś chciał jej pomóc, a to zdarzało się bardzo rzadko. Było to miłe, mimo, że mężczyzna był jej całkiem nieznajomy. Przecież nawet nie poczekała, żeby usłyszeć jego imię.
Schodząc po schodach schowała ręce do przednich kieszeni spodenek. Kiedy zeszła na sam dół, zauważyła bezdomnych śpiących w bezładzie na podłodze czy na jakiś starych meblach, jakby ktoś ich nagle uśpił. Czyli to co mówił tamten mężczyzna było prawdą, musiał być zdolnym mutantem. W sumie nie wiedziała kim on był, ale jedyne co przyszło jej na myśl, to to że był tym samym co ona.
Ostrożnie wychodząc z budynku, aby się o nikogo nie potknąć, przystanęła jakiś metr od niego. Spojrzała na piętro gdzie jeszcze przed chwilą rozmawiała z nieznajomym i uśmiechnęła się do siebie, miała teraz lepszy humor. Poprawiła słuchawki i ruszyła w stronę centrum miasta, może jeszcze złapie jakiś autobus.

[z/t]