Statua Wolności

Och, nasz drogi bohater postanowił jednak dalej wszystko ugrać. Czas mu udowodnić że nie wszystko jest takie jakim się wydaje.
Nie mógł go zabić, a przynajmniej nie teraz. Za dużo par oczu. Z drugiej strony, gość nadleciał dosłownie z powietrza, a więc łatwo nie będzie.
~Myśl John. Myśl~Nakazał samemu sobie. Musiał rozgryźć przeciwnika. Poznać jego strategię, zrozumieć jak działa. Five Seven spoczywał bezpiecznie w kieszeni koszuli, ale nie mógł ryzykować wydobycia go i postrzelenia przeciwnika. Utrzymał ręce w górze. Poczekał aż Falcon podejdzie by go skuć.
-Proszę cię bardzo, poddaję się-Powiedział, "zachęcając" w ten sposób bohatera. Trzymał w ręce w górze, czekając aż przeciwnik podejdzie by go skuć albo coś podobnego. Zdawał się potulny, jakby się poddał. Jednak poczekał na chwilę do ataku, w tym wypadku- gdy Falcon podszedł do niego.
-A gdzie mas zamiar mnie zapro-Tu nie dokończył słowa, wykorzystał podświadomość Wilsona przeciwko niemu samemu. Przeciwnik zawsze spodziewasz się że dokończysz zdanie, albo słowo. Natomiast B.J. lewą ręką wyprowadził cios w twarz, konkretniej- lewy prosty. Gdy tylko cios dosięgnął skutku, kontynuował natarcie i wyprowadził prawy sierpowy. Te dwa ciosy powinny zaskoczyć Falcona, a ostatnim ciosem liczył na powalenie wroga. Wyprowadzony w szczękę, musiał zaboleć. Liczył się z tym że w każdej chwili ktoś może wezwać policję, ale od tego miał pistolet. Musiał spacyfikować zagrożenie w postaci Falcona, który miał wszak przewagę powietrzną. Owszem, policja mogła już być w drodze. Jednak wcześniej usłyszałby syreny, albo zauważył helikoptery. Łodzie też nie są zbyt ciche. Dlatego B.J. grał na jedną kartę.

Ort obserwował czujnie co się tutaj dzieje, słuchał uważnie rozmowy dwóch mężczyzn. Sam już nie wiedział którego bardzie nie lubi, tego z bronią czy tego czerwonego. Nie miał tutaj w sumie nic do roboty, właściwie dobrze by było jakby udało mu się spotykać z Rossem. Kiedy żołnierz uderzył tego drugiego, Ortchocea czmychnął spod ławki wypuszczając masę atramentowej chmury. Zmniejszył widoczność obu mężczyzną a samemu uciekając przed siebie. Po chwili tak się rozpędził że został po nim tylko lekki wiaterek
//zt

Sam był zdziwiony, że ten koleś tak łatwo się poddaje jednakże miał w zanadrzu asa w rękawie i gdy Wilson podszedł do przeciwnika, a ten chciał go zaatakować automatycznie rzucił się na niego Red Wing zapobiegając jego atakom i używając na niego swoich ostrych jak brzytwa pazurów.
Ten moment wykorzystał Sam i powalił swojego przeciwnika na ziemie jednocześnie wykręcając mu ręce żeby ten nie mógł wyrwać się i zaatakować.

- Teraz się nie ruszaj. Policja jest w drodze więc nie chcę kolejnych nie miłych niespodzianek, a tym bardziej nie chcę żeby ktoś ucierpiał. Będziesz się tłumaczył im nie mi. - powiedział po czym oczekiwał przyjazdu policji gdy nagle nie wiadomo skąd pojawiła się jakaś czarna chmura.
Nie puszczał rąk żołnierza, lecz od razu skontaktował się z Wingiem żeby rozwiał skrzydłami to oraz wyszukał źródło co też uczynił choć sprawcy nie udało się odnaleźć.

- Komisariat policji. Tutaj Falcon z Mścicieli. Mam tutaj podejrzanego o paradowanie z bronią w okolicach Statu Wolności proszę o przysłanie patrolu. Bez odbioru. - połączył się z policją po czym czekał na dalszy rozwój wydarzeń.

//Za zgodą Lokiego, poprowadzę policjantów
No i gówno. Nie udało się powalić przeciwnika. Nie miał pełnego osprzętu, by wykorzystać swoje atuty. Dlatego odpuścił. Wyżyje się na policjantach, miał już z resztą jakiś minimalny plan. Zalążek. tylko teraz, trzeba go dopracować.
Warkot motorówki obwieścił przybycie policji. Po chwili faktycznie pojawiło się dwóch policjantów z wyciągniętą bronią. Niestety, obydwaj byli w szczytowej formie fizycznej- nie stereotypowi wcinacze pączków.
-Na ziemię!-Padło niepotrzebne polecenie. B.J przecież już leżał.-Ręce z dala od ciała!-Kolejne polecenie. Joseph uczynił, jak mu kazano. Odsunął ręce. Niech myśli, że ma przewagę. Falcon go pewnie puścił z momentem policji, a jeśli nie- policjant zwyczajnie w świecie poprosi o puszczenie go. Następnie przykucnął i skuł mu prawą rękę ze swoją. Drugi z nich celował w głowę Blazkowitza, osłaniając towarzysza. Po skuciu zaczęli go przeszukiwać- wydobyli nóż, zabrali go do torebeczki. Następnie sam pistolet- także do torebeczki. Przejrzeli brązowy portfel ze skóry.
-Dobra, panie Blazkowitz. Idzie pan z nami, proszę nie stawiać oporu.-Nakazał policjant. Zapakowali go do łodzi, zwykłej, policyjnej.
Sam Joseph rozmyślał. Musiał wymyślić co zrobić. Najlepiej byłoby zniknąć z kraju- może na Litwę? Ewentualnie...
A gdyby tak skrzyknąć weteranów, i zacząć zarabiać samemu na siebie? Na Somalii jest bardzo pożądana obecność wojskowych. Piractwo się tam szerzy...
Takie to myśli krążyły po głowie B.J'a, gdy płyną w stronę lądu. Policja kierowała się w stronę pobliskiego posterunku policji, skąd odstawią go do paki.

Sam zadowolony z udanej akcji i nawet niezłej interwencji policji patrząc pod kątem opinii ludności i skuteczności.
Przestępca został zabrany, a Falcon mógł udać się dalej.
Sam od razu podziękował telepatycznie Wingowi oraz wzleciał jeszcze na sam szczyt ikony Nowego Yorku i zwrócił uwagę na jeszcze widoczną łódź policyjną oraz zabranego przez niego przestępce.
Miejmy nadzieję, że wiedzą jak się zając nim bo na pewno nie jest to pierwszy lepszy drobny złodziejaszek ze sklepu monopolowego.
Sam razem z Red Wingiem rozejrzeli się jeszcze po okolicy czy coś się nie dzieje i udali sie w stronę wieży Avengers.

z/t

___________

Krótki odpis, bo to i tak już koniec a może komuś się przyda Sam.

Radzę tu wrócić i poprawić post na dłuższy, bo ten łamie regulamin i to porządnie.
~ Loki

Statua Wolności, Symbol Nowego Jorku i Stanów Zjednoczonych, jedno z najbardziej popularniejszych miejsc. Pyro z pogardą patrzył na to miejsce i na znajdujących się tutaj ludzi. Nie wyróżniał się z tłumu, miał na sobie zwykłe, cywilne ubranie. Co nie oznacza, że był bezbronny.
Może nie miał przy sobie miotacza ale zawsze pozostawały zapalniczki poukrywane w niemal każdej kieszeni. Mimo ogromnej pokusy nie korzystał z nich w miejscach publicznych. Nie obawiał się tej bandy popaprańców w mundurkach i z kijami, która sama siebie nazywa policją. Gorzej sprawa się miała z mutantami z Instytutu, oni mogli mu narobić kłopotów. Kiedyś bez większego zastanowienia mógłby zaatakować to ich schronienie... ale wtedy nie był sam. Dawniej miał sojuszników a teraz tylko te przedmioty.
Tutaj wyjął z kieszeni spodni zapalniczkę i ją podrzucił. Rozejrzał się uważnie i policzył znajdujących się tutaj ludzi. Westchnął, za dużo świadków.
-Już niedługo... już niedługo zawita do was piekło... i nie będziecie mogli uciec
Powiedział szeptem, bawiąc się przy tym zapalniczką

Damien na dobrą sprawę nie wiedział po co tutaj przypłynął. Ilość wolnego czasu jaką aktualnie posiadał, przygniatała go. Zaraz po skończonym treningu miotał się. Kręcił po Nowym Yorku, raz był tu, raz tam - szukając czegokolwiek do roboty. Szarobure, bystre oczy obserwowały otoczenie rozglądając się za czymś nad wyraz ciekawym. Przystanął, zbliżając się w okolice monumentu i westchnął głośno.
-Czy oni rozdają tutaj k***a coś za darmo?- Mruknął pod nosem. Zacisnął mocniej palce na trzymanej przez niego papierowej torbie. Spokojnie stawiał kroki na pomarańczowej kostce brukowej, aż dotarł pod same schody prowadzące na podest. Zmierzył wzrokiem dokładnie chyba każdą osobę, która tutaj przebywała. Wyciągnął butelkę z pakunku, który zabrał ze sobą i otworzył ją ruchem dłoni. Jego spojrzenie zaraz zderzyło się z tym funkcjonariuszy, którzy na chwilę obecną najwyraźniej zrozumieli że to nie jest gra warta świeczki. Mandat wystawiony mężczyźnie na pewno nie rekompensował by związanych z tym problemów. Komu by to zresztą przeszkadzało do póki nie wszczyna burd.
-Naprawdę nie mają co robić? Do roboty k**tasy. - Pokręcił głową zrezygnowany, w tym samym momencie przystając w drodze do betonowego ogrodzenia tarasu. Przypadek chciał że stanął idealnie za Pyro, właśnie w momencie gdy wypowiadał pod nosem swoją niedorzeczną groźbę. Wyjął spokojnie z kieszeni paczkę papierosów, otworzył ją jednym ruchem kciuka i przyłożył do ust, łapiąc jeden z wyrobów wargami. Schował opakowanie z powrotem do kieszeni i tą samą ręką energicznie klepnął blondyna w ramię, a koniuszki palców zacisnęły się z bardzo dużą siłą na materiale kurtki chłopaka. Było jasne że Damien poświęca dużo czasu na trening każdej partii ciała.
-Ej Ty. - Przemówił szorstkim głosem, gdy tylko John się obrócił. -Odpalisz mi papierosa błaźnie?- Wyraz jego twarzy był surowy. Nie przyjmujący jakiejkolwiek odmowy.-Proszę.- Wycedził przez zęby. To co usłyszał na tą chwilę zachował dla siebie. Czasami dobry słuch jest przekleństwem, w szczególności kiedy słyszy się szepty tych wszystkich popaprańców.
-Podpowiem Ci że mimo obecności mundurowych, zostaje Ci tylko odpowiedź: Tak proszę pana. - Warknął.

//Panowie wybaczą, ja teraz tylko stąd ucieknę. Po prostu... nie chciało mi się odpisać, a teraz muszę.//
Dobrze, jest plan. Na łodzi, jeden gliniarz go pilnował. Drugi tymczasem prowadził. Ręka na kaburze nie wróżyła zbyt dobrze... Przykuli go na szczęście tylko jedną ręką.
Szybkie działanie. Uderzył mechaniczną ręką w przeponę, by następnie, gdy policjant się zgiął, powalić go na ziemię ciosem w skroń. Doskonale. Odpłynęli już tyle od brzegu, że nie usłyszą nic na wyspie, a byli na tyle, że zdąży odpłynąć, nim miasto się zorientuje. Pochwycił leżący pistolet, i odbezpieczył jedną ręką. A co z prowadzącym? Usłyszał stęknięcie, więc natychmiast odwrócił się z wydobytą bronią.
-Zostaw to! Już!-Padły polecenia. B.J bez pardonu wystrzelił. Pistolet był już odbezpieczony, więc nie tracił czasu. Pocisk przebił głowę policjanta.
Kolejny wystrzelony pocisk, i kajdanki pękły. Blazkowitz podszedł i przejął kontrolę. Następny przystanek? Zebrać sprzęt, ekipę i ruszyć na Somalię. Tam będzie idealna okazja. Z resztą, wystarczy poszukać dobrych najemników. A potem... działać na własną rękę. Odpłynął w stronę brzegu. Musiał zniknąć w mieście.

Z/T

Jego uwagę przykuł mężczyzna który niewątpliwie miał jakieś problemy... albo płacili mu za przeklinanie w miejscu publicznym. Gość wyglądał na góra czterdzieści lat i swoim zachowaniem pewnie przyciągałby płomienie... gdyby w okolicy nie było tylu strażników.
Za darmo to możesz po gębie dostać staruszku
Choć  takie podejście do policji jak najbardziej popierał. W końcu od czego są ci w mundurach jeśli nie od pozbawiania uczciwych ludzi pieniędzy, jedzenia pączków i przegrywania z pospolitymi złodziejaszkami o terrorystach nawet nie wspominając.
Odwrócił się do niego gdy tylko poczuł jego dłoń na swoim ramieniu. No cóż gość przynajmniej dbał o formę. Choć za tego błazna powinien dostać oparzenia trzeciego stopnia na całym ciele.
-Spokojnie staruszku, już się robi
Sięgnął po zapalniczkę i podał ją nieznajomemu. Gdy jednak gdy tylko płomień dotknął jego papierosa spalił go całkowicie w kilka sekund i poparzył Damiena w wargi. I proszę, dureń oberwał a policja podejrzewać go nie może.
Uśmiechnął się i odszedł od poparzonego mężczyzny.
-A teraz oddaj zapalniczkę

To że jesteś nie doje***** gnojkiem, nie czyni mnie starym. Skomentował w myślach, czekając aż mizernej postury chłopaczek da mu trzymane przez niego źródło ognia. W jego zachowaniu nie było żadnych zbędnych ruchów, drgnięć na twarzy. Po prostu stał z wyciągniętą ręką czekając aż blondyn wręczy mu przedmiot.
Spokojnie rozejrzał się po otoczeniu i wziął w wolną rękę stalową zapalniczkę. Otworzył i tak jak to zrobiłby każdy normalny człowiek odpalił papierosa. Nie przewidział tego co miało się stać za chwilę, więc ten zajął się dość szybko i zgasł przy jego ustach. Odruchowo wypluł spalone resztki ustnika, które wciąż emitowały ciepło i zacisnął obie dłonie na trzymanych przez siebie przedmiotach. Przez zaciśnięte zęby i zmarszczone od poparzeń wargi wydostało się ciche, krótkie syknięcie. Stał chwilę patrząc w bruk, a sądząc po miarowych oddechach jakie sobie narzucił, można było stwierdzić że zwyczajnie musi się trochę uspokoić by nie zrobić nic głupiego i nie rzucić się na Pyro w celu poderżnięcia mu jego jakże smukłego gardła. Upił łyka z butelki by złagodzić trochę uczucie podrażnienia skóry.
-Robisz sobie k***a jaja?- Warknął cicho i uniósł wzrok, patrząc na niego spode łba. Wyraz jego twarzy wyraźnie sugerował że nie jest zadowolony. Wróć. Czy on kiedykolwiek był zadowolony?
To że Pyro się odsunął, dobrze o nim świadczyło. Miał w sobie jakiś instynkt samozachowawczy. Patrząc jednak, między Bogiem, a prawdą... Kto by ryzykował wszczynaniem burdy w takim miejscu? Względnie każdy był bezpieczny, albo przynajmniej miał pewność że sprawca złego czynu stanie przed wymiarem sprawiedliwości.
-Jak chcesz swoją zapalniczkę, odbierz mi ją siłą. - Skoro teraz Damien miał pewność że Pyro jest jednym z tych bardziej "uzdolnionych" dzieciaków, nic nie stało na przeszkodzie by zademonstrował mu co sam potrafi. Dlatego też właśnie gdy mówił, były członek bractwa mógł zaobserwować jak wargi najemnika goją się w dość szybkim tempie.
-Wydaje mi się że znajdziesz chwilę dla jakże je**tnego "staruszka" i pójdziemy w jakieś ustronne miejsce, byś wytłumaczył mi ten swój bełkot. - Oznajmił nad wyraz chłodno, a jego głos po raz kolejny zabrzmiał, jak taki, który nie znosi sprzeciwu. -Ten jakże nieoryginalny kawałek o piekle. O niego mi chodzi. Tak dla jasności. - Dodał.

Na jego twarzy pojawił się uśmiech gdy zobaczył reakcję Damiena. Gdy gość zaczął na sobie stosować metody uspokajania, dyskretnie wyciągnął drugą zapalniczkę. Gdyby sytuacja poszła nie po jego myśli musiał się jakoś bronić.
Z wielką chęcią odebrałby zapalniczkę siłą gdyby w okolicy nie było strażników. Może Pyro był nieco szalony ale nie był samobójcą. Jednak ciarki przeszły mu po plecach gdy dostrzegł, że gość się regeneruje.
-Mutant... kolejny pieprz*** podróba Logana
No cóż... gość zdecydowanie urósł w oczach Pyro. Miał cichą nadzieje, że gość nie zaatakuje w takim miejscu.
-Z wielką chęcią
Gość chciał zobaczyć o co chodziło z piekłem? No to zobaczy. Tylko szkoda, że Pyro nie wziął miotaczy. Te zapalniczki będą musiały wystarczyć. Ciekawe co jeszcze ten gość potrafi

Uśmiechnął się zawadiacko i wyszczerzył swoje śnieżno-białe zęby w jego kierunku.  Szaro-zielone oczy jeszcze baczniej niż chwilę temu obserwowały młodego mutanta. Steina nie ruszało to szaleństwo wypisane w tęczówkach Pyro. Ignorował je, a nawet uważał za słabość. Wolno uniósł adamaszkową butelkę i zaciągnął łyka. Westchnął, pokręcił głową i splunął blondynowi pod nogi. Jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, a z ust niejednostajne wydmuchy powietrza, wydobywając się tworzyły coś na wzór podśmiechiwania.
-Logan?- Zawtórował i prychnął. -Naprawdę nie interesuje mnie z kim ostatnio się p***yłeś, koleś. - Odpowiedział spokojnym, aczkolwiek chłodnym tonem.
-A teraz ruszaj dupę. - Obejrzał go jeszcze raz od stóp do głów. -Chyba że uważasz, że tylko ty jesteś wyjątkowy i możesz zrobić komuś krzywdę, nie zostawiając śladu.- Znów zaśmiał się pod nosem. Ludzie i ich przywiązanie do technologi. Damien wolał w tym nie przepadać. W końcu telefon w kieszeni może okazać się granatem.

Swoje kroki skierował w stronę lądu, by zejść z tarasu widokowego. Gdzieś tam dalej powinno znaleźć się miejsce, w którym będzie mniej cywili. Mogli by zostać opacznie odebrani gdyby ktoś zasłyszał ich konwersacji. Tarasy za flagą powinny być dobrym miejscem, w szczególności jeśli zejdą niżej. Tam gdzie turyści raczej nie bywali, ze względu na swoje bezpieczeństwo.
Sporadycznie oczywiście spoglądał do tyłu, by mieć pewność czy Pyro za nim podąża. Jeśli będzie inaczej - ruszy w pogoń.

Czyli Logana nie znał, a więc nie jest to pupilek X-menów. Jak widać trzymał się na uboczu gdy wspomniana wcześniej organizacja walczyła z Bractwem.
-Ja przynajmniej mogę mieć kogoś poza butelką i filmami dla dorosłych, staruszku
Tak oto odpowiedział na jego obelgę. W szermierce słownej wypadał niezbyt dobrze ale nie można wiele wymagać od mutanta szkolonego do walki. Ale z wielką chęcią spróbuje szermierki przy użyciu ognistej szpady.
Ruszył powoli za nim, czyli jednak gość chce pochwalić się swoimi mocami. Pewnie ma coś w zanadrzu poza regeneracją, która bywała przydatna. Gdyby doszło do walki po prostu przerobi go na popiół. W obu dłoniach trzymał zapalniczki, na wszelki wypadek. Mogłoby wpaść temu gościowi, do jego pustej głowy by nagle odwrócić się i zaatakować.
Gdy Damien się zatrzymał Pyro rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu cywili. Nikt ich nie powinien tutaj dostrzec. Z ognia uzyskanego dzięki zapalniczkom stworzył tuż obok Stein'a ognistego jeźdźca, Uzbrojony był on w kopię i tarczę.
Powinno to zrobić niewielkie wrażenie na przeciwniku Pyro.

-Zadbam o to, byś nie mógł.- Odpowiedział i wzruszył obojętnie ramionami. Jego twarz wyglądała na iście zdegustowaną całą sytuacją. Definitywnie Pyro nie przypadł mu do gustu jako partner do rozmowy. Był za mało... hmm...  spontaniczny? Być może tak właśnie wypadało u niego prowadzenie rozmów, aczkolwiek nie można zaprzeczyć że w swoich czynach potrafił być spontaniczny, odważny głupi.
Pokaz jego umiejętności wręcz musiał zrobić wrażenie. I to nie małe. Chyba że Stein byłby pozbawiony narządów wzroku. Oczywiście nie dał tego po sobie poznać. Przyjął całą sytuację z kamienną twarzą, zagryzając polik od środka.
-Palant, idiota, debil, popierd**eniec. - Zaczął rzucać pod nosem, mając wciąż ten zimny wyraz na twarzy. Chciał odwrócić uwagę młodego mutanta od swoich rzeczywistych zamiarów. Póki blondyn nie miał pojęcia, jakimi kartami dysponuje Damien - uważał się za tego na wygranej pozycji. Przymknął oczy dosłownie na moment, by nie stracić czujności w sytuacji jaka mu się przytrafiła. Skupił się na energii elektrycznej w pobliżu, jednak obszar jej poszukiwań zagęścił do najbliższego otoczenia. Spróbował zmanipulować telefonem* Pyro, by ten przez wielokrotne zwarcia wybuchł mu w kieszeni. W najlepszym wypadku spowoduje to poważne obrażenia, w najgorszym tylko go zdekoncentruje. Najgorszym dla Steina oczywiście.
-WARIAT! PIE***LONY MUTANT! RATUNKU! - Krzyknął na równi z postawieniem pierwszego kroku w tył. Zwyczajnie zaczął się wycofywać, upuszczając butelkę z resztką piwa. -TUTAJ JEST! POMOCY! CHCE MNIE ZABIĆ! - Głos mężczyzny był donośny. Niczym nie przypominał jednak wcześniejszego sposobu wypowiadania się. Świetnie zagrał przerażenie. Soleil była by dumna, gdyby zobaczyła jak daleko posunął się z aktorstwem. Najemnik nie był głupi. Mógłby pokazać ogrom swoich umiejętności, tylko po co? Ucieczka z wyspy niezauważonym nie należała do najłatwiejszych. Nie chciał również stać się sitem, na skutek policyjnego ostrzału, a co gorsza nie chciał trafić do jakiejś betonowej puchy, kiedy odkryją jego talent. Jak na razie nie miał bliższych kontaktów z stróżami prawa i wolałby, żeby tak to pozostało.
Był niemal pewny że jest tutaj jakiś monitoring. To miejsce przeznaczone dla turystów i miejsce kultury. Władze miast dbały o bezpieczeństwo takich "bezwartościowych" placówek.
Nie moja wina, że nie zrozumiał propozycji dalszej rozmowy. Huh. Po**b.



* - Klick

Pięknie się urządził, drań napuścił na niego policję. W jego oczach można było dostrzec wściekłość i gniew gdy telefon wybuchł. Nie spodziewał się tego i musiał pożegnać się z rycerzem ale nie zamierzał się poddać.
-Wracaj tu mutancie... będziesz uciekał przede mną?
Westchnął i posłusznie wykonał polecenia ochrony. Dwóch by pokonał ale ich będzie więcej, do tego Pyro nie miał miotaczy. Kiedyś może walczyłby do końca ale teraz wszystko się zmieniło. Teraz był sam.
-Poddaję się panowie
Ogień zgasł a zapalniczki upadły na ziemię. Co mógł innego zrobić? Walczyć? Nie był kuloodporny a zraniona noga nie pomagała. Pójdzie na dożywocie do paki i tyle. Ewentualnie na królika doświadczalnego. Na pomoc byłych członków Bractwa nie mógł liczyć. Nie mieli lidera i z całą pewnością chęci by ratować dawnego towarzysza. Będzie musiał coś wykombinować bo za dobre zachowanie go nie wypuszczą.
Zasłonił twarz dłońmi bo z pewnością ochrona skorzysta ze swoich pałek.

Okrutnie nastawiony dupek, jakim był Damien dalej kontynuował swoją pantomimę. Widząc dwójkę funkcjonariuszy był już na pewniejszym gruncie. Kontrolując co do milimetra, każdy swój mięsień ciała zmarkował swój upadek, będąc już w bezpiecznej odległości od blond mutanta. Podpierając się na rękach, będąc w pozycji pół siedzącej wycofywał się do tyłu. Twarz skierowaną miał jednak w kierunku całego zajścia. Chociaż w niebieskich oczach Damiena malowało się przerażenie, jakich mało, w głębi buzował ogrom ciekawości, co przyniosą kolejne sekundy. Najbardziej interesowało go to, czy Pyro przeżyje.
Niech zrobią z niego sito.
Na prędko, aczkolwiek dokładnie omiótł wzrokiem ochronę obiektu, oceniając stan ich wyposażenia. Paralizatory spoczywające spokojnie u ich boku najbardziej przyciągnęły jego uwagę. JEŚLI tylko mężczyźni w mundurach uznają użycie ich za słuszne, bez żadnych ogródek to wykorzysta, zwiększając napięcie prądu do maksimum. Uważał że raczej nie będą ryzykować podejścia do chłopaka, by móc uderzyć go pałką i skuć. Dzięki temu cała wina spadnie na wadliwe urządzenia.
Na okrzyk, który wyleciał z ust Pyro nawet nie zareagował, będąc niemalże pewnym że wszelakie podejrzenia zostały od niego odsunięte. Przecież to on był ofiarą paskudnego mutanta.
Nie mógł również wiecznie czekać na rozwój sytuacji, więc z każdą sekundą oddalał się na tyle, na ile pozwalała mu siła rąk ciągnących resztę jego ciała po kostce brukowej. Jego ruchy były chaotyczne, nieopanowane, cechujące osobę mocno zdenerwowaną. Na twarzy, na której zazwyczaj gościł ten nieprzyjazny grymas, teraz panował stres. Wymuszony, a jednak niesamowicie wiarygodny. Specjalnie oddychał szybciej i o wiele łapczywiej, nadając sobie tym wyglądu osoby poszkodowanej w całym zajściu. Starał się znaleźć granicę między "udawane", a "naciągane".
Będąc już w bezpiecznej odległości, jeśli zamieszanie pozwoli spróbuje dostać się niezauważony do łodzi przewożącej turystów i odpłynąć. Jeśli zaś nie pozwoli, będzie improwizować.

Pyro grzecznie wykonywał wszystkie polecenia i nie stawiał oporu nawet przy zakładaniu kajdanek. Tylko pogorszyłby swoją sytuację... która i tak była tragiczna. Miłośnik papierosów uciekł, strażników pojawiało się coraz więcej a Pyro nie był kuloorporny. Przesunął wzrokiem po zbliżających się ochroniarzach i był to jedyny ruch jaki wykonał.
Nie wiedział gdzie go zawiozą i w jakim stanie tam dotrze  ale w razie czego miał jeszcze kilka źródeł ognia. Tak na wszelki wypadek.
To się wkopałem... teraz trzeba będzie jakoś z tego wybrnąć.... Tylko jak?
Wściekłość i gniew zniknęły a Australijczyk zachowywał się niczym potulny baranek. Czyżby potrafił się tak szybko uspokoić? A może tylku udawał i chciał uśpić nieco czujność przeciwnika?

Nieprzyjemny dreszcz przeszył ciało Damiena, kiedy tylko spostrzegł zbliżającego się w jego stronę ochroniarza. Jak widać udało mu się jednak uniknąć tej niepotrzebnej konwersacji i dalszego udawania roli pierwszoplanowej w teatrze. Kto by miał ochotę na podobne rzeczy?
Uśmiechnął się pod nosem, wchodząc już na pokład łodzi. Jego kroki były spokojne, a luźne ciało raczej nie wskazywało, że jego osoba brała udział w tym niecodziennym zajściu. Za wszelką cenę nie chciał rzucać na siebie podejrzeń współpasażerów. O dziwo bardzo grzecznie i kulturalnie, rzucając "przepraszam" na prawo i lewo, przeciskał się między rzędami krzeseł, aż zajął pożądane miejsce na końcu łodzi.

Skierował głowę w stronę wody. Sporadycznie zerkał kontem oka w stronę statuy, jednak nie prowadził zbyt natarczywych obserwacji terenu. Położył jedną dłoń na burcie, stukając o nią palcami. Czekał jedynie na przewoźnika. Chciał jak najszybciej się znaleźć na stałym lądzie.
-Warto było...- Szepnął pod nosem, sam do siebie, widząc nadciągający helikopter.

z/t - jeśli MG pozwoli.

- Nogi szeroko – rzucił ochroniarz szarpnięciem podnosząc Pyro. Własną nogą ustawił ułożenie nóg mutanta we właściwy sposób i jak nakazywała rutyna, zaczął go przeszukiwać w poszukiwaniu broni palnej lub po prostu czegoś co mogło za broń posłużyć. Nic takiego jednak nie rzuciło mu się w oczy, a zapalniczki które znalazł w kieszeniach wzbudziły nieco jego podejrzeń. W końcu mutant przed całym zajściem miał dwie w dłoniach i je upuszczał. Większość zapalniczek została zatem skonfiskowana, jednak nie wszystkie. Te lepiej ukryte nadal miał przy sobie, a kiedy skończyło się przeszukiwanie, Pyro został wyprowadzony przez ochroniarza. Towarzyszyło mu jeszcze 9 jego kolegów, zaś śmigłowiec który wcześniej Damien widział, szykował się właśnie do lądowania. Wyglądał na jednostkę wojskową, a cywile z miejsca lądowania, którym był kawałek zieleni, zostali ewakuowani.
Tymczasem Steinowi chwilowo udało się oddalić na turystycznej barce, z której mógł obserwować nieco wydarzeń na wyspie. Długo to jednak nie potrwało, gdyż prom bardzo szybko się oddalał z miejsca, a zamaskowany pośród cywili Stein nie wzbudzał specjalnych podejrzeń póki co.
Ze śmigłowca na wyspie wyszła grupka osób definitywnie ubranych jak żołnierze. W pełnym rynsztunku, na który składały się kamizelki, ubiór, karabiny, zestaw granatów oraz prosta broń przyboczna. W sumie było ich 6 plus pilot, a w oddali widać było jeszcze trzy takie śmigłowce. Ochroniarze przez radio dostali wyraźny rozkaz żeby się wycofać i wrócić do swoich zadań. Część z nich od razu wykonała rozkaz, a pozostali jeszcze chwilę poczekali. W tym właśnie momencie głos zabrał jeden z żołnierzy.
- Zabieramy go. Wracajcie do swoich zadań – obrócił głowę w stronę jednego z żołnierzy, którzy przybyli tu wraz z nim. Kiwnął głową dając mu sygnał do czegoś, a tamten poszedł wraz z ochroną i zaczął im coś tłumaczyć najwyraźniej. Na miejscu pozostało 5 żołnierzy, którzy rozstawili się luźno, a jeden z nich właśnie zaczął podchodzić do Pyro celem załadowania go do śmigłowca.
- Wybrałeś naprawdę kiepski dzień na sianie zamętu synu. Kto by się spodziewał, że znajdziemy tu niedobitki z Bractwa – rzucił dowódca grupki. Najwyraźniej wiedzieli kim był Pyro lub po prostu mieli odpowiednią dokumentację na temat samego Brotherhood. Nie były to jakieś pierwsze lepsze płotki, a zawodowcy którzy najwyraźniej mieli do czynienia z nadludźmi. Sądząc po ich sprzęcie pewnie daliby radę stawić znaczny opór.
/Damien ZT

Fenrir wciąż kontynuował swoją podróż przez Midgard. Zwiedzał jego cuda i poznawał jego naturę. Widział popiersia pierwszych tanów tego narodu, wyryte w skale wielkiej góry i most zawieszony między kontynentami, stworzony bez pomocy magii.
Teraz stał naprzeciw wielkiego pomnika wolności. Mimo iż nie otaczały go mury świątyni, wokoło roztaczał się charakterystyczny zapach wiary, marzeń i jedności ludzi. Sam wilk nie mógł powstrzymać się przed złożeniem jej hołdu. Każdemu przyda się dobry omen.
Przebywał tutaj pod postacią człowieka, a odziany był w ubrania, które sprawił sobie parę dni temu w trasie. Nosiły na sobie ślady podróży i wilk wyglądał teraz pewnie niczym młodzieżowy buntownik bez powodu. Zwłaszcza gdy wychylił z butelki kilka łyków miodu, a resztę ceremonialnym gestem rozlał u stóp posągu. Gestem tym zaskarbił sobie uwagę pobliskich strażników. Momentalnie wyczuł ich uwagę na swojej osobie. Jednak wystarczyło jedno spojrzenie tajemniczego chłopaka, by zmrozić krew w żyłach ludzi. Puste i zimne spojrzenie, które widziało już wiele i niosło ze sobą tylko obietnicę cierpienia. Strażnicy szybko się rozmyślili. W końcu chłopak wziął tylko parę łyków, a resztę wylał. Nie było to przecież warte zachodu. Inni robią gorsze rzeczy pod statuą wolności. Mężczyźni pewnie długo jeszcze będą zastanawiać się co ich tak właściwie przestraszyło w chłopaku. Widocznie boska prezencja wciąż miała jakiś wpływ na istoty Midgardu. Być może to kolejny efekt daru widm.
„O wolności!” Zakrzyknął w myślach, zadzierając łeb do góry. Co zabawne, samemu, w swej prawdziwej postaci dorównywałby jej zapewne wzrostem. „Cóż mam czynić z darem twej istoty?”
Było to głupie, bo Fenris znał wielu bogów, nie tylko Asgardzkich i żadna ze znanych postaci wolności nie zaskarbiła sobie prawa do tego kultu. Lecz przy tym nagromadzeniu mocy niewiele brakowało, samotnej boskiej iskry, aby „Amerykańska Wolność” stanęła przed nim, potężniejsza niż wielu Asów.
Kontynuując te rozważania samemu sięgnął po zmysł, którego nie używał od dawna. Otworzył się na modlitwy ludzi. Oczywiście wzywających jego imię była na świecie zaledwie marna garstka. Jedno zgromadzenie na starym kontynencie, czciło jego imię, a praktyki jakich się dopuszczali wykrzywiły usta młodzieńca w grymasie uśmiechu.
Nikt z nich nie był jednak godny, aby uzyskać audiencji.
Trzeba było wytężyć umysł. Wiara w tym świecie zanikała, rozpływała się, lub przechodziła w  ogólną formę, nie skierowaną w żadną konkretną stronę. Należało bardziej się skupić, ale dzięki temu, mogły trafić do niego prośby osób, które same nie wiedziały do kogo się zwracają.
Jedna z nich znajdowała się całkiem niedaleko. W małej mieścinie pod wielkim jabłkiem. Wilk niespiesznie ruszył w stronę śmiesznie wolnego pojazdu wodnego, który z powrotem zabierze go z powrotem na ląd. Udawanie człowieka nawet trochę go bawiło.

[zt]

Kiedy Sentinele w końcu odeszły, albo raczej zostały zniszczone, albo… No nie jest ważna okoliczność ich nieobecności. Ważne jest to, że ich już nie ma i w końcu miasto mogło ponownie ogarnąć się po całym tym koszmarze związanym z byciem na celu każdej inwazji. Jak nie kosmici w filmach, to w rzeczywistości. Jak nie ataki robotów w “Matrixie”, swoją drogą dobrym filmie science-fiction, to ich ataki w dzielnicach Nowego Jorku. Czemu Ci wszyscy obywatele innych światów, czy wymiarów, czy miejsc uwzięli się na te biedne miasto. Cóż, Pheromone także się swego czasu nad tym zastanawiał, bo przecież tutaj mieszkał. Ciemna jak granit noc pozwoliła mu w końcu na wymknięcie się ze swojego domu. Lekko podniszczony strój po wydarzeniach z Las Vegas został przez niego już w większości załatany, ale nadal można było zauważyć pewnego rodzaju uszczerbki. Przynajmniej został już na tyle naprawiony, że nikt ze znajomych nie rozpoznałby go. Och, całe szczęście. Ile musiałby się najeść wstydu. Mógłbym w sumie kiedyś spróbować natknąć się na któregoś i wykręcić mu żart. Och, weź się w garść, Robercie, nie jesteś dzieckiem. Jak to mówią slogany reklamowe - Za wielką odpowiedzialnością kryją się też ludzie, dlatego ubezpiecz się… A nie, tych ostatnich słów nie trzeba brać pod uwagę. Dlatego zostańmy przy tej pierwszej części. Skacząc z dachu na dach, jego sylwetka mogła odbijać się dzięki blaskowi księżyca na pobliskich domach. Kiedy w sumie mijał jeden z nich, ktoś krzyknął do niego “Spiderman!”, iii tutaj nastąpił pewien zgrzyt. Ostre hamowanie na cztery ręce kończyny, szybki zwrot i skok w pobliżu jeden z okien. - Och, hej młody. Czekaj, nazwałeś mnie Spidermanem? - Tutaj w jego głosie pojawiła się pewna nuta niedowierzania. No dobra, może i mieli podobne moce, ale Phero nie strzelał siecią, ani niczym innym tego rodzaju. Mimo to mina chłopca, który kiwnął do niego głową sprawiła, że pod maską oblał się lekkim rumieńcem, a na szyi zrosił się potem. Wow, to było dopiero coś. Ktoś nazwał go pseudonimem innego superbohatera. - Em, w-wybacz. Muszę Cię niestety zawieść. N-nie jestem przyjaznym ludziom Pająkiem. Znaczy, eeee, nie znaczy, że jestem złym człowiekiem. Nie, nie! Ja jestem ten dobry. Tak, dobry. - Uderzył się jeszcze kilka razy w pierś, aby podkreślić, że nie miał na myśli tego, że jest zły wobec innych. Po prostu ktoś go w końcu zauważył i zrobiło mu się miło na sercu. - Eeee… Wiesz, ja… Chyba będę leciał. - Powiedział do chłopca, masując swój kark. Czuł się lekko mówiąc skrępowany całą zaistniałą sytuacją. Chłopiec spojrzał się jeszcze raz i wyraźnie posmutniał. - Myślałem, że nim jesteś. Też chcę być superbohaterem. - Wyraz twarzy chłopca sprawił, że Phero poczuł się zresztą nieco także strącony z obiegu myśli. Ale to nic złego. Potarmosił lekko włosy chłopaczka, aby go pocieszyć. - Hej, nie musisz od razu mieć mocy, aby być superbohaterem. Zacznij od czegoś prostego, w końcu każdy superbohater zaczyna od czegoś prostego. Idź do schroniska, pomóż zwierzakom. Albo, o, wiem co zrób. Udzielaj się w wolontariacie. Tam jest dużo superbohaterów. Jest Thor, jest Iron-Man, jest nawet SPIDERMAN! - Czy kłamstwo było dobre, jeśli chciał mu pomóc? Cóż, czasem trochę skłamać, aby kogoś zmotywować do działania. Dlatego też w pewnym momencie zniknął, żegnając radośnie chłopca. Chyba poczuł się lepiej na sercu, kiedy mógł pomóc w nawet takiej “błahej” sprawie.
Głównym celem tego wieczoru była jednak Statua Wolności. Symbol wolności na świecie, coś z czego Amerykanie są wręcz dumni. Jest jakiś tam powód, ale teraz Pheromone chciał podziwiać ze szczytu całą panoramę Nowego Jorku. W głowie miał jeszcze tę piosenkę “Empire State of Mind”, co dopełniło już ogólny zarys tej magicznej chwili. Ale, po pewnym czasie trzeba było się już zbierać. W końcu nadal jutro jest dzień. Chcąc poszybować w dół i przylepić się do czegoś, Pheromone… Wyczuł dziwnego rodzaju feromony. Smutek, strach, złość. Coś nietypowego w tym miejscu. Mimo to postanowił zainterweniować. Powolutku, przyczepiony do ściany przeszedł się we wskazywanym kierunku, aż jego oczom ujrzał się… mężczyzna. Stojący nad przepaścią. Jego ramiona się trzęsły, a on sam usłyszał obecnie do uszu szloch. Och boże, czyżby chciał się zabić? Phero nie mógł pozostawić tego bez żadnego zaangażowania. W końcu - to też czyni go superbohaterem. Pomaganie tym, którzy czują słabość. - Proszę pana? Coś jest nie tak? - Zapytał się ostrożnie, starając się powoli przejść obok niego. W sumie chyba go nie słyszał, albo był zajęty sobą. Stanął równo obok niego. - Ja już nie daję rady z tym wszystkim. Chcę po prostu umrzeć. - Szlochał, ale nie przeszkadzało to Pheromone. Chciał wysłuchać go, dość dokładnie. Mężczyzna kontynuował. - Co z tego, że mam idealne życie, mam żonę, trójkę ślicznych dzieci, kiedy wszystko mi się sypie. Idealność mi się sypie. Nie chcę już tego, zabierz mnie od tego człowieku. Po prostu mnie pchnij. Mam dość, po prostu dość. - Phero czuł swego rodzaju żal do mężczyzny. Wydawało się, że już chciał go pchnąć, ale… nie zrobił tego. A może bardziej rzucił go z przepaści na swobodny grunt i zresztą pod ścianę statuy, Sam siadł nad przepaścią. - Zabijać się? Bo sypie ci się “idealność”? Heh, dobre sobie. Życie nie polega na osiąganiu idealności. Ona nie istnieje i nigdy jej nie osiągniesz, bo zawsze na drodze stanie ci jakiś dupek, który przeszkodzi ci w czymś. Obecnie jestem nim ja. A teraz posłuchaj mnie gościu. Weź spójrz na te niebo i powiedz mi czy jak ta gwiazda jest teraz widoczna, to czy będzie widoczna później? No cóż, raczej nie. Bo jest przeszłością, tylko ją widzisz. Dlatego wszystko co się wydarzyło obecnie jest już przeszłością, a twoje następne dni mogą być gorsze, lub lepsze. Zależy jak pokierujesz nim. Em… Słaby jestem w większości przemów, więc zostawiam cię samego z tym wszystkim. Ale serio, nie ma co skakać. Trzymaj się. - Pheromone zeskoczył, ale nie na grunt. Przyczepił się znowu do podnóża. Co miał sądzić o tej całej sytuacji. Mężczyzna miał problem wielkiego kalibru, depresja to wredna choroba, którą trzeba zwalczyć. Cóż, wiele ludzi ma z tym problemy, ale sobie radzą. Chyba. Mimo to, rookie postanowił już pozostawić decyzję mężczyźnie samemu. Słabo byłoby mu jednak na sercu, gdyby zmarł. Zawsze jest mu szkoda ludzi, którzy szybko odchodzą. Na szczęście po kilkunastu minutach był już w ciepłym domku.