Gabinet

Osborn zapadł się wygodnie w miękkim, skórzanym fotelu, które stało pod oknem, z którego było widać prawie całą okolicę. Gabinet był osadzony na ostatnim piętrze wieżowca liczącego ponad sto pięter.
Norman po długim siedzeniu przed laptopem stwierdził, że czas odpocząć i napić się wytwornego alkoholu sprowadzonego prosto z Europy wschodniej, ściślej z Rosji. Uważał, że ten kraj ma niesamowity gust jeśli chodziło o trunki. Mężczyzna, zastanawiając się nad tym, jak spędzi dzisiejszy dzień, wcale nie miał na myśli siedzenia w gabinecie do późna w nocy, chociaż z jednej strony, pewnie byłoby to najlepszym wyjściem. Zmarszczył brwi, spoglądając w kieliszek - jego odbicie w alkoholu wydawało się dosyć normalne, gdy nagle zmęczona twarz mężczyzny przemieniła się w uśmiechniętą twarz Zielonego Goblina. Norman warknął cicho, rzucając szklanym naczyniem o ścianę, po czym złapał się mocno za głowę. Znów toczył wewnętrzną walkę ze swoim alter ego, które wręcz domagało się wypuszczenia na zewnątrz, aby trochę porozrabiać.
No, Norman, stary! Powinieneś mi dać trochę swobody, jestem tutaj taki samotny, odezwał się roześmiany Goblin. Jego głos przypominał niemalże powarkiwanie wściekłego zwierzęcia. Był bardzo rozbawiony całym oporem, jaki stawiał Osborn. Norman, nie opieraj się, przecież jesteśmy TACY SAMI, dodał.
-Wynocha z mojej głowy! - krzyknął Osborn, podnosząc się z fotela. Kopnął stojące niedaleko krzesło, a zaraz później chwycił za wazon z kwiatami, który także wylądował na ścianie.  Drobne odłamki szkła rozsypały się po całej podłodze. Panie sprzątające znowu będą miały dużo sprzątania, jak każdego dnia, kiedy ich pracodawca dostawał ataku agresji wobec samego siebie.  Nikt jednak nie miał zamiaru pytać i starać się mu pomóc, wiedząc, że pierwsze co by im zrobił, to wyrzucił z pracy.
I tak nie podobały mi się te kwiaty, stwierdził Goblin, podśmiechując się pod nosem. Reakcja Normana okropnie go bawiła i wcale nie miał zamiaru tego ukrywać, a wręcz przeciwnie – poprzez podsycanie w nim nienawiści do samego siebie, sprawiał, iż stawał się silniejszy i przez to jeszcze prościej będzie mógł kontrolować jego poczynania. No, Norman! Nie bądź takim egoistą! Za tą gablotką mamy nasz sprzęt, chodź się zabawić.
- Nie ma mowy, mam mnóstwo pracy! Nie mam zamiaru cię słuchać – warknął mężczyzna, opierając się o ścianę. Dyszał ciężko, jakby przebiegł wielki dystans w upalny dzień.
Norman, zaczęła się zima, a ja jako pomocnik Świętego Mikołaja muszę kupić prezenty dla moich przyjaciół, między innymi Spider-mana, którego tak bardzo uwielbiasz! A, może i jeszcze Mary Jane Watson? Norman, nie bądź taki!
Goblin zalewał biznesmena porażającym potokiem słów, który stawał się niemalże nie do zniesienia, a co gorsza… Norman wiedział, że Zielony nawet na chwilę nie przestanie go torturować, aż nie dopnie swego. Zmęczony ciągłą walką w końcu zawsze się zgadzał i ulegał, bo co mu pozostało? Ciężko westchnął, czując, jak cała złość wzbiera się w nim jeszcze bardziej, wręcz buzuje, chcąc wydostać się na zewnątrz, jak najszybciej.
- No dobra, to chodźmy znaleźć te prezenty…

[z/t]