Główny gabinet

Temat Starka wydawał się być względnie bezpieczny - zarówno dla błądzących teraz myśli Harry'ego, jak i po prostu na rozmowę w otoczeniu przypadkowych ludzi. Pewnie sporo osób tak czy siak go obgadywało, nie tylko takich, które go osobiście znały albo chociaż spotkały... A Osborna prawdę mówiąc nie obchodziło to, czy ktoś usłyszy jego opinię. Bo w końcu to wcale nie tak, że jego własny ojciec i Stark się nie cierpieli, co jawnie sobie okazywali... Skądże znowu. W obliczu czegoś takiego on sam nie mógł już zbytnio pogorszyć swoich własnych relacji z Iron Manem. Normana nie przebije. Ani pod tym względem, ani pod żadnym innym.
- Jest... Tak, charyzmatyczny to chyba najlepsze określenie. Arogancki, jasne, ale przede wszystkim charyzmatyczny. I wie, że może sobie pozwolić na wiele, więc z tego korzysta. Prawdę mówiąc wątpię, żeby nawet ta obecna sytuacja z robotami mu zaszkodziła. Wygrzebie się z niej i jeszcze wyjdzie na jego - wyjaśnił w skrócie swój punkt widzenia, zresztą raczej obojętnym tonem, nawet jeżeli zmarszczył przy tym lekko czoło. Nie miał ze Starkiem do czynienia aż tak często, by lepiej go poznać i podejrzewał, że w przeciwnym razie długo by z nim nie wytrzymał, a już na pewno nie sam na sam... Ale przynajmniej mógł szczerze powiedzieć, że nie podzielał nienawiści swojego ojca. Nie widział ku niej powodów.
Stojąc tak obok Flasha i dyskutując z nim o swoim nie do końca konkurencie biznesowym, Harry spoglądał głównie na drzwi windy, nie chcąc przypadkiem złapać z nikim kontaktu wzrokowego. Domyślał się co zobaczyłby w oczach tych osób, więc nie chciał się na to wystawiać... Bo i po co. Kiedy jednak jego przyjaciel wrócił do kwestii osobistych, Osborn obrócił już ku niemu głowę i przeniósł wzrok na jego twarz. Choć na jego własnym obliczu początkowo malowała się powaga, adekwatna do tematu alkoholizmu i walki z nim, w miarę słuchania mimo wszystko lekko się uśmiechnął.
Szczerze cieszył się z tego, że Flash coś robił, żeby sobie pomóc - że czymś się zajmował. Praca z ludźmi, z młodzieżą, powinna mu wyjść na dobre... Co po jego przeżyciach z pewnością nie było łatwe. Chyba żaden weteran nie miał lekko, a Flash i tak zdawał się radzić sobie całkiem nieźle, przynajmniej na tyle, na ile Harry był w stanie to stwierdzić. Pod pewnymi względami może nawet lepiej od niego? Lecz ta myśl niosła za sobą kolejne nieprzyjemne implikacje, które usilnie starał się od siebie odgonić.
- To dawno za mną. Przyjaźnimy się. Teraz może nasze relacje trochę się rozluźniły, ale... Ja pracuję, ona też jest zajęta, karierą i pewnie Peterem, więc to chyba normalne - skomentował kwestię MJ, starając się mówić jak najbardziej naturalnie. To w końcu nie tak, że miał do niej o coś żal albo nawet chciał do niej wrócić. Tak czy siak byłby kiepskim towarzystwem, choć przynajmniej zapewniłby jej należyte bezpieczeństwo, w przeciwieństwie do niektórych osób, których jednak nie zamierzał wymieniać z nazwiska... Po prostu temat ich dawnego związku przywoływał wspomnienia, o których Harry wolałby nie pamiętać. To był jeden z gorszych okresów w jego życiu. A po nim wcale nie zrobiło się lepiej. Właściwie to chyba właśnie wtedy sprawy zaczęły się na dobre sypać...
Ta myśl wystarczyła, aby mężczyzna przeniósł spojrzenie z powrotem na zamknięte drzwi windy. Dla uspokojenia powoli nabrał powietrza w płuca, a następnie również bez pospiechu wypuścił je przez nos. Nie miał nawet ochoty w żaden sposób skomentować wspomnianego przez Flasha Spider-Mana, choć w innych okolicznościach pewnie zarzuciłby jakimś bardzo subtelnym podtekstem czy przytykiem, z którego zawsze mógłby się wycofać i wytłumaczyć go w zupełnie niewinny sposób. Teraz jednak jedynie kiwnął głową i całkowicie zaprzestał kontynuowania tematu.
Miało to zresztą sens, bo winda zatrzymała się i ludzie zaczęli się z niej wylewać, powodując przy tym niewielkie zamieszanie i zwiększając hałas. Harry odczekał do momentu, gdy wszyscy przenieśli się na poziom kafeterii, a następnie dla przyspieszenia sprawy wcisnął przycisk zamykania drzwi. W tej chwili i tak nikt nie chciałby raczej zjechać do lobby, a on zadecydował, że wolał zabrać przyjaciela na górę, ponad piętra zajmowane przez pracowników biurowych i naukowców, aż do własnego gabinetu.
Milczał przez większą część dalszej podróży, wykorzystując tę krótką chwilę, aby zebrać i posortować myśli. Nie czuł się idealnie z tym, że w gruncie rzeczy pozostawali uwięzieni w Oscorp, ale przynajmniej Wieża zdawała się być bezpieczna. Na dole panował względny porządek, co sprawdził przecież na własne oczy, udało mu się więc zapewnić schronienie sporej grupie osób... I wiedział, że nie powinien poddawać się temu dziwnemu niepokojowi, że nie miał ku temu powodów, a jednak coś go męczyło. I nie chodziło jedynie o problem zamknięcia.
- Zaraz obejrzymy sobie z góry czy coś się zmieniło - zapowiedział w momencie, gdy winda dotarła już na najwyższe piętro, a jej drzwi znów zaczęły się otwierać. Osborn wyprowadził z niej swojego gościa i powiódł go przez królestwo swojej asystentki - oraz, okazjonalnie, ochroniarzy, których jednak w tej chwili brakowało, więc najpewniej udali się pomagać na dole - ku drzwiom do swojego gabinetu. Po drodze wspomniał kobiecie, aby nikt im nie przeszkadzał, chyba że w kwestiach życia i śmierci. Albo przyjaciół, o których wiedziała.
Już w środku Harry skierował się od razu ku oknom. Tak naprawdę nawet nie musiał się do nich zbliżać, bo już od wejścia widział, że sytuacja najwyraźniej wcale się nie poprawiła i po niebie wciąż od czasu do czasu przelatywały te maszyny, raz niedaleko, a raz w oddali... Ale tak było mu po prostu wygodniej. Zatrzymał się tuż przed szybą i skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Do tego momentu wyraz jego twarzy już dawno wrócił do typowego stanu, a więc powagi.
- Wygląda na to, że możemy tu jeszcze trochę posiedzieć - zauważył. Skoro zaś już o siedzeniu mowa... Przy jego biurku znajdował się tylko jeden fotel, bo zazwyczaj więcej - na przykład po drugiej stronie - nie było potrzebnych, ale poza tym dwa stały jeszcze bliżej drzwi wejściowych, ze stolikiem pomiędzy nimi. Praktycznie nigdy nie były używane, ale teraz mogły się przydać.

Harry nie musiał długo - a właściwie praktycznie wcale - czekać na to, aby Flash dołączył do niego przy oknie, mimo to jednak obrócił ku niemu głowę dopiero wówczas, gdy ten przemówił. Spojrzenie z kolei oderwał od widoku za szybą z lekkim opóźnieniem, lecz w końcu je również przeniósł na przyjaciela, równocześnie marszcząc nieco czoło.
Nie był... Przyzwyczajony do takich niewinnych tematów rozmów. Tak, to chyba najlepiej tłumaczyło jego krótkotrwałe zdezorientowanie. Już od dłuższego czasu spędzał swoje dnie - a czasem i noce - w towarzystwie współpracowników czy partnerów biznesowych, okazjonalnie reporterów, a takie otoczenie nie służyło rozwijaniu życia towarzyskiego. Jasne, przedstawiciele mediów czasem pytali o kwestie osobiste, ale po pierwsze to nie było to samo, a po drugie zazwyczaj i tak ich zbywał. W skrócie, dyskusja o czymś tak mało znaczącym, jak staż pracy jego asystentki... Była zwyczajnie zaskakująca.
- Długo. Awansowałem ją chwilę po tym, jak przejąłem władzę - odparł zgodnie z prawdą. Po części takie posunięcie wynikało z chęci wprowadzenia jakichkolwiek zmian i pokazania, że on tu teraz rządził... I może jeszcze - przede wszystkim? - z silnej potrzeby usunięcia z firmy przynajmniej części pozostałości po ojcu. Nie to, żeby zamierzał przyznać się do takiej motywacji na głos. No i... Chciał pracować z kimś, do kogo miał zaufanie, a to już chyba było najzupełniej normalne. Jak do tej pory się zresztą nie zawiódł. Nie na niej - z innymi podwładnymi bywało w końcu różnie.
Jeden z kącików jego ust uniósł się, gdy Flash zaczął porównywać obecną sytuację do filmów z gatunku science fiction, lecz prawdę mówiąc pomimo tej próby w wyrazie jego twarzy wciąż brakowało humoru. Pewnie nie można by mu się było dziwić, nawet jeżeli faktyczne powody takiego stanu rzeczy najprawdopodobniej częściowo mijałyby się z tymi, które można by obstawiać na pierwszy rzut oka... Ale to nic. Tak było nawet lepiej. Już chyba wolał, aby ludzie czynili na jego temat swoje własne założenia - to zdecydowanie lepsze, niż gdyby mieli poznać prawdę odnośnie jego myśli.
- Sądzę, że w tej chwili jest ode mnie trochę bardziej zajęta. I zakładam, że ty z kolei jesteś zdecydowany - odparł na powtórzone życzenie odnośnie alkoholu. W tonie jego głosu brakowało osądu... I szczerze mówiąc nawet o to nie pytał, nie wymagał potwierdzenia, bo domyślał się odpowiedzi. Zapewne czyniło to z niego kiepskiego przyjaciela. Ktoś bardziej odpowiedzialny na jego miejscu najprawdopodobniej zadbałby o to, aby Flash nie pił. Tyle że Harry nigdy nie miał na nikogo dobrego wpływu - sam szukał i potrzebował go w innych, przy okazji niejednokrotnie ciągnąc ich ze sobą na dno. Zresztą... Silnej woli ledwo wystarczało mu teraz na trzymanie własnej głowy nad powierzchnią wody, nie mógł jednocześnie być cudzym głosem rozsądku.
Podejście do barku - który masochistycznie trzymał w pełni wyposażony, torturując się i wystawiając na pokuszenie, sam nie był pewien dlaczego - zajęło mu tylko moment, tak samo zresztą, jak i przygotowanie drinka. Dużo lodu, wódka, whiskey, cola, coś typowego, ale za to dość uniwersalnego... A Osborn naprawdę nie miał teraz ochoty na tworzenie czegoś bardziej wyszukanego. No i nie sądził, aby Flash tego oczekiwał. Sobie samemu natomiast nalał tylko coli z lodem, aby chociaż w takiej formie dotrzymać przyjacielowi towarzystwa. Poza tym cola posiadała jakąś tam zawartość kofeiny, prawda? To zawsze coś, nawet jeżeli daleko jej było do prawdziwej kawy.
- Szczerze mówiąc dziwi mnie, że tam na zewnątrz bardziej nie widać bohaterów. Albo chociaż agentów Tarczy. Media podają, że pojawili się w paru innych miastach, więc to aż zastanawiające, że nie w Nowym Jorku - zauważył, wracając z napojami do Flasha i podając mu przygotowaną dla niego szklankę, charakterystyczną, z grubym dnem. Brak tych pierwszych potrafił sobie jeszcze łatwo wyjaśnić. Nie mogli być przecież w każdym miejscu jednocześnie, więc to logiczne, że walczyli tam, gdzie byli w stanie... Ale agentów musiało być mnóstwo. Nawet jeżeli z jakiegoś powodu nie mogli obstawić wszystkich atakowanych miast, to Nowy Jork powinien mieć chyba pierwszeństwo - zaraz obok Waszyngtonu. Chyba że agencja liczyła na to, że Avengers i im podobni wszystkim się zajmą. To... Sporo by wyjaśniało. Ale tak czy siak byłoby nadzwyczaj irytujące.
Znów spoglądając przez okno, upijając trochę swojego napoju i prawdę mówiąc nawet nie zwracając uwagi na jego smak, Harry postanowił, że po fakcie Oscorp będzie musiało przyjrzeć się sposobom, na jakie mogłoby pomóc poszkodowanym. Poprawa wizerunku wyjdzie firmie na dobre. Albo może... Już od pewnego czasu myślał nad ustanowieniem fundacji, która skupiałaby się właśnie na tym - zarówno na skalę miejską, jak i większą. Być może ten atak jednak mu się do czegoś przyda? Mógłby go użyć jako iskry, jako wyjaśnienia dla podejmowanych przez siebie działań. Powinien uzyskać na tym więcej, niż gdyby ogłosił się z fundacją w spokojnym okresie. No i proszę, wrogie roboty miewały jednak swoje zastosowania.

Harry ograniczył się do skinienia głową na to podziękowanie za napój, lecz cisza nie potrwała długo - tak samo zresztą, jak i jego spoglądanie za okno, gdyż kolejne pytanie Flasha sprawiło już, że ponownie skierował na niego wzrok... Także i tym razem marszcząc lekko czoło. W innych okolicznościach zapewne odruchowo zerknąłby w dół, na jego nogi - lecz jakoś się przed tym powstrzymał, nie chcąc sprawić, aby poczuł się niekomfortowo. Sam wiedział jak to jest znaleźć się na drugim końcu takich zaniepokojonych czy współczujących spojrzeń, nawet jeżeli nie z powodu fizycznych obrażeń. Zamiast tego więc mężczyzna jedynie odchylił głowę lekko na bok, w ten sposób sygnalizując swoje zastanowienie, a kiedy tylko Flash dorzucił krótkie wyjaśnienie, wówczas wzruszył ramionami... Mimo wszystko uspokojony tym, że nie chodziło o problemy z protezami.
- Niektóre nasze projekty wiążą się z medycyną, w tym z chirurgią, ale raczej pod kątem rozwoju, niż praktykowania. Jeżeli twój znajomy potrzebuje dobrej kliniki, to mogę się tym zająć - zaoferował. Nie miałby żadnego problemu z pociągnięciem za parę sznurków, żeby załatwić komuś szybkie przyjęcie. Szczerze mówiąc bez mrugnięcia okiem pokryłby nawet rachunek, gdyby zaszła taka potrzeba. Tak czy siak posiadał więcej pieniędzy, niż wiedział, co z nimi zrobić - a przyjaciołom zawsze starał się pomagać. Co... Nie zmieniało faktu, że nie był pewien skąd w ogóle wzięło się teraz to pytanie.
Upijając jeszcze trochę coli ze swojej szklanki, Harry zamruczał potakująco, gdy Flash przedstawił mu swoje spojrzenie na poczynania agentów. Mimo to dźwięk ten wyraźnie pełen był namysłu - i spojrzenie mężczyzny również. Och, słowa jego przyjaciela miały sens, oczywiście. Osborn się z nimi zgadzał. Ani przez chwilę nie wątpił w to, że S.H.I.E.L.D. próbowało coś zrobić, aby powstrzymać inwazję. Tylko... Niekoniecznie wierzył, że agencja podchodziła do tego wystarczająco umiejętnie. Na ogół nie ufał w to, że ktoś potrafił zarządzać i planować na równym mu poziomie - aż do momentu, gdy nie otrzymywał na to niezbitych dowodów. Nie była to nawet kwestia zbytniej pewności siebie. Prędzej doświadczenia i... Być może przesadnej skłonności do kontrolowania otoczenia. Oraz paru innych problemów, nad którymi nie miał zamiaru się teraz zastanawiać.
Ten sam pełen namysłu wyraz - choć z innego powodu - utrzymywał się w oczach Harry'ego, gdy Flash ruszył po dolewkę. Nie skomentował tego, bo zabranianie czegokolwiek przyjaciołom naprawdę nie należało do jego obowiązków... Ani do sposobu działania. Nie wspominając już o tym, że jeżeli Flash chciał pić, to nikt nie powinien go przed tym powstrzymywać - mimo wszystko była to tylko i wyłącznie jego decyzja, z jakimi konsekwencjami by się nie wiązała. Na siłę nie dało sie nikomu pomóc. O tym też Osborn doskonale wiedział. I naprawdę starał się nie myśleć o tym, kto i jak swego czasu jemu samemu towarzyszył podczas dochodzenia do siebie. Nie potrzebował ani wyrzutów sumienia, ani tym bardziej przypomnienia, że pewnie powinien być lepszym wsparciem dla Flasha.
Obserwując swojego gościa, Harry obrócił się bokiem do okna, a tyłem do biurka, o którego blat zaraz potem lekko się oparł. Sączył swój napój, w duchu rozważając najpierw sytuację przyjaciela, a następnie jego słowa, lecz w końcu westchnął cicho i odstawił szklankę za siebie. Ramiona skrzyżował na klatce piersiowej i znów skierował spojrzenie za szybę. Jego sylwetka sprawiała wrażenie w pełni rozluźnionej.
- Może, ale nie sądzę - skomentował krótko pomysł z udziałem obcej cywilizacji. Rzecz jasna nie wykluczał tego, że kosmici mogli ich ponownie zaatakować, skądże. Tego akurat wręcz oczekiwał. Tyle że... Nie wydawało mu się, aby byli odpowiedzialni za tę konkretną akcję. A jeżeli nawet, to się wyjątkowo nie popisali. Maszyn może i przybyło sporo, ale z drugiej strony nie wyglądały na aż tak potężne, szczególnie jeżeli wierzyć licznym doniesieniom z mediów. Osborn zaś sam widział ich słabe punkty, a przyglądał im się przecież tylko przez krótką chwilę. O ile nie kryły w zanadrzu czegoś specjalnego... To nie powinny sprawiać bohaterom ogromnych kłopotów.
Pogrążony w tego rodzaju myślach, Harry nie spodziewał się nagłego komplementu, który z zaskoczenia wywołał szczerą reakcję - lekkie pochylenie głowy oraz opuszczenie spojrzenia. Sam zdecydowanie nie nazwałby siebie dobrą osobą, nawet jeżeli również nie złą. Prawdę mówiąc w ogóle do tego nie dążył, zbyt skupiony na bardziej przyziemnych kwestiach. Potrafił troszczyć się o firmę, zarówno pod względem biznesowym, jak i wizerunkowym. Dbał o dobre imię tego, co ostało się z jego rodziny - w tym o pamięć o jej zmarłych członkach, byle nazwisko Osborn pozostało tak czyste, jak tylko mogło. Zajmował się tymi, którzy na to zasługiwali, którzy byli mu bliscy... Ale to przecież normalne. I pewnie trochę samolubne. W końcu te osoby były jego.  Zgoda, otworzył te drzwi, zmienił Wieżę w tymczasowe schronienie, lecz to również zrobiłby chyba każdy, kto nie był jakimś socjopatą czy skończonym draniem. No i... To przecież nie tak, że działał zupełnie altruistycznie.
W skali moralności wypadał więc gdzieś na szarym obszarze, momentami przesuwając się nieco niżej czy wyżej, ale nie wspinając się na szczyt, ani nie opadając na samo dno - zazwyczaj. Od pewnego czasu.  Choć wciąż zdarzało mu się to rozważać. Momentami tak bardzo go kusiło... I to chyba nie były jedynie myśli wywoływane przez serum, a przynajmniej tak mu się wydawało, czego świadomość wyprowadzała go z równowagi. Więc nie, Harry nie uważał się za dobrą osobę i w innych okolicznościach - w towarzystwie, na którego pozytywnej opinii by mu nie zależało - być może wyśmiałby taką sugestię na głos, jak gorzko by to wówczas nie zabrzmiało.
Dobrzy byli ludzie, którymi się otaczał - jak Flash, który poszedł walczyć na wojnie, stracił nogi, ale jakoś się z tego wygrzebał i teraz znowu się uśmiechał. Dobry był Peter, nawet jeżeli Osborn w dalszym ciągu nie mógł, nie potrafił mu wybaczyć kłamstw i zdrady i wszystkiego tego, co pomiędzy nimi zaszło - bo Peter od zawsze się starał, poświęcał, bez szukania uznania - i podnosił się po upadkach, zbierał po tragediach, jak doszedł do siebie po Gwen i po tym, co zaserwował mu sam Harry - i nie potrzebował do tego ani żadnych głupich tabletek, ani butelki, ani wizji nie usłyszanego nigdy słowa pochwały od trupa, dla którego nic i tak nie byłoby wystarczająco dobre...
Dopiero w tym momencie mężczyzna zdał sobie sprawę z tego, że zaciskał zarówno szczęki, jak i palce na własnych przedramionach - i stopniowo rozluźnił jedne i drugie, próbując się skupić na słowach wciąż mówiącego Flasha. Nawet skierował ku niemu twarz i wzrok, co okazało się być dobrym pomysłem, gdyż dzięki temu ich spojrzenia się spotkały. Szybkie mentalne wyliczenie pozwoliło Harry'emu ustalić, że najpewniej z niczym się nie zdradzał, że wszystkie reakcje swojego ciała miał już pod kontrolą... W porządku.
- To zabrzmi okropnie oklepanie, ale pewnie najlepiej będzie, gdy po prostu zaczniesz opowiadać od samego początku. Jeżeli coś ci to ułatwi, to pomyśl sobie, że ja na pewno nie znajduję się na pozycji, aby cię za cokolwiek oceniać - odparł po krótkim przeanalizowaniu sprawy, odnosząc się rzecz jasna do swoich własnych przygód z niezbyt dobrymi pomysłami... Czytać: z używkami. Nie wyobrażał sobie z czego trudnego Flash mógłby mu się chcieć zwierzyć, ale tyle akurat był w stanie mu zagwarantować.

Czoło Harry'ego zmarszczyło się na moment, gdy tak w milczeniu obserwował poczynania swojego przyjaciela, czekając na jego dalsze wyjaśnienia. Teraz czuł się już w pełni upoważniony do spoglądania na jego protezy - skoro były umyślnie odsłaniane, to najprawdopodobniej w jakimś celu, z jakiegoś powodu... A jak dobrze by nie wyglądały, przez myśl tak czy siak przeszła mu refleksja, że w Oscorp mogliby zrobić lepsze, sprawniejsze, wygodniejsze. Co prawda nie odniósł wrażenia, by Flash miał z nimi jakieś problemy, ale tak czy siak był skłonny mu to zaoferować. Może nawet to zrobi... Ale za moment, gdy dowie się już o co w ogóle chodziło.
Osborn nie poganiał swojego gościa, nie zagadywał go o nic więcej, po prostu spokojnie spoglądał w jego kierunku, pozwalając mu zacząć wtedy, gdy będzie na to gotowy - i nie zawiódł się, bo w końcu Flash przemówił. Harry nie spojrzał mu w oczy. Wzrok utrzymywał nisko, uparcie starając się nie myśleć o tym, że sam powinien był wtedy coś zrobić, zainteresować się, pomóc. W końcu posiadał ku temu środki i przede wszystkim wiedział czego się spodziewać. Chyba naprawdę kiepski był z niego przyjaciel.
Ten tok rozmyślań został jednak gwałtownie przerwany, gdy miejsce protez nagle zajęła czarna tkanka - znajoma, nawet jeżeli widziana już dawno temu. Harry drgnął lekko, co rozwinęło się w wyprostowanie ramion, a następnie uniósł nieco brodę. Na ułamek sekundy całe jego ciało przeszło jakby w stan gotowości, zaalarmowania, nim zmusił się do tego, aby znów się rozluźnić. Rozplótł nawet ręce i dla odmiany oparł dłonie na blacie za sobą, tuż przy jego krawędziach. Powoli wypuścił powietrze z płuc, przyglądając się z namysłem nienaturalnym nogom Flasha. Wyraz jego twarzy niczego więcej nie zdradzał, o co ostrożnie dbał.
W tym momencie nie mógłby symbiontowi wiele zrobić - gdyby nawet wezwał do siebie glider ze sprzętem, to po pierwsze musiałby najpierw zagrać na czas, a po drugie... Zdradziłby się przecież, nawet w całym tym zamieszaniu z robotami. Nie to, żeby miał wielką ochotę z nim walczyć, no i jak do tej pory nic nie wskazywało na to, aby w ogóle musiał... Ale przywykł raczej do tego, że pojawienie się w okolicy któregokolwiek maziastego kosmity zwiastowało kłopoty. I gdzie był Parker, gdy akurat by się do czegoś przydał? Typowe. Daleko w Chinatown.
Zastanawiając się nad tymi kwestiami i na wszelki wypadek dyskretnie licząc swoje szanse, Harry słuchał jednak dalszych słów Flasha. Oczywiście, że kojarzył Projekt Rebirth - na tyle dobrze, że wręcz automatycznie kiwnął na jego wspomnienie głową. Kto nie znał teraz tej nazwy? Dosłownie uczono o niej w szkołach, a od powrotu Kapitana Ameryki do świata żywych stała się tym popularniejsza. Nic dziwnego, że ciągle starano się powtórzyć tę operację. Ba, Osborn sam posiadał w sobie inną wersję serum super-żołnierza - silniejszą, choć niestety z pewnymi efektami ubocznymi.
Spojrzenie Harry'ego przesunęło się wyżej, na twarz jego gościa, choć w duchu musiał przyznać, że nie było łatwo oderwać się od obserwowania symbiotycznej tkanki. W pewnym sensie chciał ją mieć na oku, nawet jeżeli zdawał sobie sprawę z tego, że nie kierował się pod tym względem logiką. Akurat nogi stanowiły dla niego przecież stosunkowo niewielkie zagrożenie. Obawiać powinien się zacząć wtedy, gdy pojawi się reszta kostiumu albo jakieś macki... Ale instynkt tak czy siak sugerował mu zagrożenie.
Zmysł przetrwania mówił jednak swoje, a intelekt powoli zaczynał podpowiadać coś zupełnie innego. Przede wszystkim - to był Flash. I jak do tej pory wciąż nie okazał agresji, ani nawet w żaden sposób przypadkowo się z nią nie zdradził... Zero złych intencji, wprost przeciwnie. A więc... Być może przynajmniej w tej chwili posiadał kontrolę nad swoim kosmicznym pasażerem - nad Venomem, jak sam przyznał i och, czy nie była to wspaniała wiadomość, że właśnie z nim mieli do czynienia... Ale w porządku. Co dalej?
Odpowiedź okazała się zaskakująco prosta. Flash... I Venom... Najwyraźniej potrzebowali jego pomocy. Tarcza ich uciskała, tak? Kontrolowała, wykorzystywała. Źli nosiciele - i czy to nie była zabawna myśl, bo Harry mógłby przysiąc, że Peter zaliczał się do tego grona, kto by na to wpadł? - skrzywdzili podatnego na wpływy kosmitę... A czego by o Osbornie nie mówić, zawsze chętnie pomagał swoim przyjaciołom.
- Nie jestem - potwierdził w kwestii robotów, choć pewnie nie musiał tego robić. Z drugiej strony... Nawet gdyby to była jego sprawka, to przecież by się tak po prostu do tego nie przyznał. Zainteresowanie agencji z kolei pewnie nie powinno go dziwić. Oscorp zdarzało się w końcu wypuszczać na świat przeróżne problemy, mniej lub bardziej świadomie... Nawet jeżeli częściej były to zmutowane monstra. Nie zmieniało to faktu, że takie próby ingerowania go irytowały - i pewnie miał szczęście, że przysłano do niego właśnie Flasha, który przynajmniej wyjaśnił mu o co chodziło... Między innymi. Bo w gruncie rzeczy reszta jego opowieści była o wiele bardziej intrygująca.
Bomby umieszczone w głowie Thompsona mogły się okazać problematyczne. Przede wszystkim Harry potrzebował dodatkowych informacji, jak największej liczby szczegółów, aby zorientować się w sytuacji. Bez tego nie był w stanie ustalić planu działania. Być może ich usuwanie nie będzie nawet konieczne? Może wystarczy je tylko dezaktywować? Musiał się temu dokładniej przyjrzeć - najlepiej w spokojniejszym okresie. Po inwazji.
- Powiem, że... Chyba będziemy mieli gościa - nie to zamierzał rzec, ale cichy odgłos kroków poza gabinetem odwrócił jego uwagę i sprawił, że spojrzenie mężczyzny przeniosło się z twarzy Flasha ku wejściu do pomieszczenia. Być może to ochroniarze wracali na posterunek - ale nie, w takim wypadku przybyliby pewnie obaj, a słyszał tylko jedną osobę... Która się nie zatrzymywała, ani nawet nie zwalniała, aż do momentu, gdy rozległo się pukanie i zaraz potem drzwi się otworzyły. Osborn nawet nie próbował wyrobić się z zaproszeniem jej do środka. Spodziewał się, że jego pozwolenie nie będzie potrzebne.
- Wspaniały - odparł na powitanie kobiety, która wkroczyła do gabinetu. Ton jego głosu na to nie wskazywał, był wręcz poważny, ale rzecz jasna mówił sarkastycznie. Ten dzień zdecydowanie do dobrych nie należał. Szczególnie dla tych wszystkich osób, które nie zdążyły i jeszcze nie zdążą znaleźć sobie schronienia przed zabójczymi maszynami.
Brwi Harry'ego lekko się uniosły, gdy obserwował blondynkę i jej działania. Nie znał jej, ale już jej słowa wyjaśniły mu z kim miał do czynienia, przynajmniej w przybliżeniu. Na szczęście Flash opowiedział mu to i owo. Czyli... Tarcza przysłała kogoś jeszcze, tak? Kogoś postawionego wyżej w hierarchii, jeżeli wierzyć temu tekstowi o raporcie - a nie wyglądało na to, aby kobieta żartowała. No trudno, czas zareagować.
- Mogę wiedzieć z kim mam do czynienia? Pytam o nazwisko, bo przynależności do takich czy innych służb się domyślam - zagadnął, nie odsuwając się od biurka, ani nawet nie zmieniając swojej przy nim pozycji, przez co był do blondynki zwrócony lewym bokiem. Starał się brzmieć neutralnie i taki sam wyraz twarzy utrzymywać, nie zdradzać emocji, a już na pewno nie tych negatywnych... Choć w głębi ducha irytację wciąż odczuwał.

Na uwagę odnośnie swojego słuchu Harry zareagował wyłącznie poprzez posłanie przyjacielowi lekkiego, jednostronnego uśmiechu, nim skupił się na pełnym wyczekiwania obserwowaniu drzwi. Tak naprawdę nie sądził, aby miał wyczulone zmysły - a przynajmniej nie przez serum, nie do nadludzkiego poziomu... W innym wypadku chyba zwróciłby na to uwagę. Jeżeli nawet występowała jakaś różnica, to musiała być bardzo drobna. I dobrze, bo dzięki temu nie musiał się z niej teraz tłumaczyć. Zresztą... W najgorszym wypadku zrzuciłby winę na alkohol, który Flash przyjmował, a on sam nie.
Zaraz potem jednak dołączyła już do nich ta kobieta, więc Osborn przynajmniej nie musiał przejmować się niewygodnymi wyjaśnieniami. Tak czy siak wolałby ich pewnie całkowicie uniknąć, aby nie sprawiać wrażenia, jak gdyby posiadał coś na sumieniu - ale brał również pod uwagę opcję, że Flash mógł zdecydować się o to zapytać... Nieważne. Grunt, że miał to z głowy. I równie nieprzyjemne kwestie przed sobą, jak podejrzewał.
Przez pierwszych kilka sekund po powitaniach mężczyzna po prostu przyglądał się interakcji zachodzącej pomiędzy jego gośćmi. Może i była krótka, ale wbrew pozorom mówiła mu o nich obojgu całkiem sporo... Najwyraźniej nie mylił się odnośnie wyższej rangi blondynki, agentki Barton, jak się przedstawiła - to zaś mogło zadziałać zarówno na jego korzyść, jak i nie. Flash jej ustępował, zapewne chcąc uniknąć problemów z raportem, a ona... Musiała być służbistką. Albo z jakiegoś powodu to właśnie alkohol grał jej na nerwach. Ewentualnie po prostu za sobą nie przepadali. Jaka nie byłaby prawidłowa odpowiedź, obecność tej kobiety mogła nastawić Thompsona jeszcze bardziej negatywnie do Tarczy - a to z kolei nie byłoby dla Harry'ego wcale takie złe, o ile tylko sprawy rozwinęłyby się po jego myśli. Takie wtrącanie się działało mu na nerwy.
Uwaga Barton prędko przeniosła się jednak na niego samego, tym samym wyrywając go z tych rozmyślań. Jak do tej pory osobiście nie miał do blondynki nic szczególnego, rzecz jasna pomijając jej udział w nawiedzaniu go przez Tarczę, tak teraz irytacja mężczyzny wzrosła i szczerze powiedziawszy ledwo powstrzymał się przed okazaniem tego na zewnątrz. Młody pan Osborn, co? Ten zwrot zbyt długo mu towarzyszył, nawet jeżeli już od pewnego czasu był jedynym panem Osbornem, na co aż miał ochotę zwrócić uwagę. Tyle że oczywiście tego nie zrobił. Bo nie mógł. Bo wówczas zdradziłby, że mu to przeszkadzało, że wbrew pozorom dało się go zdenerwować, a wtedy straciłby część swojej przewagi.
Spokojnie. Był na swoim własnym terytorium i wyjątkowo niczym nawet nie zawinił. Nic nie mogli mu zrobić, a być może on znajdzie jeszcze sposób, aby obrócić całą tę sytuację na swą korzyść. Musiał się tylko nad tym zastanowić i uporządkować fakty. Flash... Flash zdawał się być zaskoczony obecnością Barton. Podejrzewali go o coś? Śledzili? Sam powiedział, że posiadali na niego haka, te bomby, więc czemu mieliby się przejmować i posyłać za nim dodatkową agentkę - wyraźnie nie będącą jego partnerką? Nie wycofali go, nie poinformowali o towarzystwie, lecz i tak skierowali kogoś innego... Chyba że...?
- Agent Thompson zdążył mi o tym wspomnieć, panno Barton. I bez obaw, doskonale wiem jak to wszystko odebrać. O dziwo coś podobnego nie zdarza mi się po raz pierwszy. Rozumiem, że teraz powinna nastąpić seria pytań, ale, jeżeli można, na początek mam jedno własne, tak gwoli ścisłości... - zawiesił na moment głos, jak gdyby chciał dać kobiecie możliwość zaprotestowania, choć oczywiście tak czy siak nie planował tego uznać. Przy okazji liczył również na to, że agentka w ciszy zwróci uwagę na różnicę w tytułach, którą umyślnie zastosował - tak płynnie, że brzmiała najzupełniej naturalnie i niepozornie. W najgorszym wypadku przypadkowo. Skoro ona mu umniejszała... To oboje mogli w to zagrać. Ciekawe czy spodoba jej się to uczucie.
- Jeśli dobrze zrozumiałem... I proszę mnie poprawić, jeżeli się mylę... Przybyła tu pani, gdyż obawiała się, że Flash, jako mój przyjaciel, nie będzie obiektywny w ocenie sytuacji, tak? - zagadnął następnie, równocześnie w końcu zmieniając swoją pozycję i przy okazji położenie. Ani na chwilę nie spuszczając kobiety z oczu, Osborn przeniósł się za biurko i wreszcie zasiadł w fotelu, od razu opierając ręce na jego podłokietnikach. Dbał o to, aby sprawiać wrażenie szczerego i rozluźnionego, w pełni spokojnego... Wręcz uprzejmie współpracującego. Nie miał nic do ukrycia, więc mógł sobie na to pozwolić.
Byle tylko Flash niczego nie zepsuł. Nie powinien, bo przecież nie zacznie teraz mówić o planach dotyczących bomb i Venoma, a tak naprawdę niczym innym nie powinien zaszkodzić dyskusji... Chyba że coś w jego słowach albo zachowaniu wpłynie na odpowiedź Barton. Tego Harry by nie chciał. Wolał poznać jej powody w takiej formie, w jakiej początkowo o nich myślała - bez sugerowania się bieżącymi wydarzeniami.

Pomijając wyjaśnienie kwestii spożywania alkoholu, Flash milczał - i dzięki temu Harry powoli zaczynał się czuć pewniej w swoim położeniu. Nie to, żeby spodziewał się z jego strony palnięcia czegoś dziwnego, ale chyba wolał rozegrać rozmowę po swojemu... A wiedział doskonale, że przyjaciel mógłby źle zrozumieć jego strategię i chcieć dobrze, lecz w jakiś sposób i tak im obu zaszkodzić. Niestety żaden z nich nie potrafił czytać w myślach drugiego, a szkoda, bo może w ten sposób udałoby im się ustalić wspólny front... Jednakże bez tej umiejętności obowiązek przeprowadzenia dyskusji spadał na Osborna. Prawdopodobnie był lepiej przygotowany do walki na słowa.
Mężczyzna przyglądał się swojej rozmówczyni z uwagą, ale i z wyraźnym namysłem, czego w żadnym razie nie skrywał. Nie miałby ku temu powodów. Prawdę mówiąc w tym momencie mógłby zrzucić naprawdę wiele swoich reakcji na sytuację panującą na zewnątrz i byłoby to jak najbardziej wiarygodne... Inwazje i inne katastrofy jednak się do czegoś przydawały. Z drugiej strony bez obecnego zagrożenia nie zaistniałaby też konieczność przesłuchiwania go - w tej sprawie - ale w gruncie rzeczy Harry nie wątpił, że prędzej czy później Tarcza tak czy siak znalazłaby do tego jakiś powód. Z jakiegoś dziwnego powodu nie przepadała za Oscorp.
Jak opanowanego wrażenia by jednak nie sprawiał, irytacja Osborna wcale nie malała. Szczerze powiedziawszy nie był nawet do końca pewien czy ta kobieta drażniła go rozmyślnie czy nie, ale ignorancja wcale by jej w jego oczach nie usprawiedliwiła, więc naprawdę go to nie obchodziło. Brzmiała na względnie uprzejmą, ale Harry sam często maskował za tonem głosu ukryte przekazy, dlatego od dawna nie opierał na takiej podstawie swojej wiary w czyjeś dobre intencje. Ludzie grali i udawali. To normalne.
Ta tutaj zaś albo odruchowo traktowała go protekcjonalnie - albo z premedytacją chciała, aby to stwierdził. Znał to aż za dobrze. Na samym początku jego urzędowania w Oscorp cała masa osób patrzyła na niego z góry. Co ciekawe, większość z nich albo znalazła się w nagłej potrzebie pozyskania nowej pracy albo poznała swoje miejsce w szeregu... Ale nawet teraz zdarzali się im podobni, szczególnie w zarządzie. Osborn nie znosił takiego podejścia. Niewiele spraw denerwowało go równie mocno, pomijając może kwestie osobiste.
Niestety także i tym razem skomentowanie panicza wiązałoby się z ukazaniem, że brał sobie takie gierki za bardzo do siebie, przez co Harry zmuszony był zachować pokerową twarz, dosłownie i w przenośni. Nawet kiedy Barton zerknęła ku Flashowi, on sam w dalszym ciągu utrzymywał spojrzenie na jej twarzy, a pozwolił sobie jedynie na cichy, potakujący pomruk, jak gdyby w zupełności zgadzał się z całą tą kwestią uczuć i psucia przez nie misji. W tym wypadku nie mógłby się nią rzecz jasna mniej przejmować.
Dla niego ważne było to, że potwierdził swoje przypuszczenia. Agentka nie została tutaj przysłana, przybyła z własnej inicjatywy, a więc nie mogła nic mu zrobić. Gdyby się uparł, to być może on potrafiłby zaszkodzić za to pannie Barton - bo co z tego, że zostawiła komuś wiadomość, jeżeli bez odgórnej decyzji przerwała zadanie powierzone początkowo jej koledze z pracy? Z jego perspektywy wyglądało to tak, że trafiła do gabinetu bezprawnie. A Osborna w razie czego stać by było na dobrych prawników. Co prawda nie miał szczególnej ochoty się sądzić, ale zasugerować to - czemu by nie? O ile sytuacja by tego wymagała.
- W takim wypadku niech S.H.I.E.L.D. najpierw skontaktuje się z moją asystentką i przez nią umówi się na spotkanie. Na dzisiaj moje godziny pracy właściwie się już skończyły, ale być może znajdę czas jutro... O ile oczywiście sytuacja z robotami zostanie wkrótce opanowana - Harry odczuwał ogromną ochotę, aby dodać jeszcze, że w przeciwnym razie chętnie porozmawia z którymś z agentów w samolocie lecącym do Paryża, ale jakoś się przed tym powstrzymał. Drażnienie Tarczy mimo wszystko nie miałoby w tej chwili sensu, a mogłoby mu zaszkodzić, gdyby agencja się na to uparła. W końcu na każdego dało się coś znaleźć... Albo sfabrykować. Co było akurat wygodniejsze, do wyboru, do koloru.
Prawdę mówiąc nawet zastanawiało go to, czy Tarcza spróbuje podpiąć go pod ten atak. Byłoby to... Niefortunne, delikatnie mówiąc, skoro tym razem Oscorp nawet nie zawiniło. Przynajmniej najprawdopodobniej, bo upilnowanie każdego jednego pracownika bywało jednak trudne - ale Osborn podejrzewał, że taki projekt by we własnej firmie zauważył. Coś mniejszego niestety mogłoby mu umknąć. To już się zdarzało. Niestety było to jednak ryzyko wynikające z zatrudniania genialnych jednostek i dawania im dostępu do nowoczesnego sprzętu... Bardzo często ich niespotykana inteligencja szła w parze z mniejszymi lub większymi problemami psychicznymi albo po prostu paskudnym charakterem czy nie do końca legalnymi celami. Nauczył się to akceptować.
- Skoro jednak to nie pani zamierza teraz przeprowadzić przesłuchanie... Przybyła pani tylko po to, aby przerwać Flashowi i zabrać go do... Bazy? A może w serce akcji? - zagadnął i ta kwestia już faktycznie go interesowała. Niezależnie od odpowiedzi kobiety nie planował jednak protestować, bo zatrzymywanie przyjaciela na siłę byłoby trochę podejrzane, nawet jeżeli wytłumaczyłby się z tego niepokojem o jego zdrowie i życie w obliczu inwazji. Spotkać zaś mogli się przy dowolnej innej okazji i w dyskretniejszych warunkach - bez wiedzy Tarczy. Chyba że śledziła również położenie Thompsona, co szczerze mówiąc by Harry'ego nie zaskoczyło. Skoro miał w sobie bomby, to może i coś jeszcze.

W gruncie rzeczy Harry prawie spodziewał się ze strony kobiety jakiegoś protestu. Być może pozwalając sobie na więcej faktycznie by go otrzymał? Z czystej przekory miał ochotę to sprawdzić, ale równocześnie zbyt dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że nie powinien. Skoro sprawa chwilowo wyglądała na załatwioną, a przynajmniej odroczoną, to należało się z tego cieszyć i darować sobie pokazy siły... Jak kuszące by się one nie wydawały. Mimo wszystko nie potrzebował robić sobie z Tarczy jeszcze większego wroga niż obecnie.
Także i tym razem Osborn nie wtrącił się w krótką wymianę zdań pomiędzy Flashem i jego koleżanką z pracy, lecz odchylił głowę lekko na bok, w ogóle nie kryjąc tego, że się jej przysłuchiwał i był nią w jakimś stopniu zainteresowany. Skoro przy nim tak dyskutowali, to znak, że miał pełne prawo śledzić ich rozmowę, prawda? Uprzejme spojrzenie w innym kierunku niczego by tutaj nie zmieniło. Barton nie mogła mu wytknąć zaciekawienia, zaś w oczach jego przyjaciela powinno się ono dobrze zaprezentować.
Niestety dyskusja została szybko ucięta i zaraz potem Flash oznajmił, że wybierał się do toalety, na co Harry zareagował jedynie kiwnięciem głowy. Jego uwaga ponownie skupiła się w całości na agentce, a następnie na jej wyjaśnieniach, w trakcie których błądził wzrokiem po jej twarzy. To... Miłe, jak mniemał, że nawet nie próbowała ukryć przypadłości Thompsona, tylko wprost wspomniała o jego sile. Zapewne uznała, że tak czy siak wszystko już wiedział - i miała pod tym względem rację, ale to inna sprawa. Gdyby się jednak pomyliła, to właśnie wyjawiłaby mu coś, czego prawdopodobnie nie powinna.
- Pewnie ucieszy się z takiej możliwości - skomentował krótko i dość sucho, przez co ciężko byłoby poznać czy mówił szczerze czy może jednak ironicznie. Prawdę powiedziawszy nawet on sam nie wiedział tego do końca, choć o dziwo - jeżeli już koniecznie miałby wybierać - skłaniałby się chyba ku pierwszej opcji. Pomimo niechęci do Tarczy i jej metod działania, Flash najpewniej w dalszym ciągu chciał pomagać... A kto wie, być może walka z robotami mogłaby mu nawet sprawić przyjemność.
Spojrzenie mężczyzny nie oderwało się od twarzy Barton nawet wówczas, gdy jego przyjaciel wrócił do pomieszczenia. Nie zdążył się jednak odezwać, ani zareagować w żaden inny sposób, ponieważ kobieta od razu zarządziła odwrót. Trochę szkoda. Liczył na więcej. Materiałów do drażnienia agentów oraz przypadkowo podrzuconych informacji, których poznawać nie powinien - ale na więcej. Mimo to nie rozpaczał, bo w gruncie rzeczy nie było to dla niego aż tak istotne.
- W miarę możliwości - odparł na pożegnanie kobiety, po czym skinął jeszcze głową Flashowi, odprowadzając oboje wzrokiem. Kiedy drzwi już się za nimi zamknęły, Harry obrócił się z fotelem bokiem do biurka, a przez to jednocześnie do okien - i po raz kolejny tego dnia skierował spojrzenie za szybę. Na jego w większości obojętnej do tej pory twarzy zawitał wyraz pełen namysłu. Naprawdę miał coraz bardziej dość siedzenia w zamknięciu. Może i w budynku był bezpieczny i przydatny, ale przyjrzenie się sytuacji z bliska wciąż go kusiło. Nic by się przecież nie stało, gdyby przeleciał się nad miastem, a nawet nad samym Manhattanem, nie angażując się w nic konkretnego, tylko badając rozwój wydarzeń. Posiadał pod ręką wszystko, czego do tego potrzebował...
Nigdy nie był dobry w odmawianiu sobie tego, na co miał ochotę. Teraz dowiódł tego po raz kolejny, nawet jeżeli jedynie przed samym sobą, bez innych świadków... Ale nie mógł się powstrzymać. Wybierając się do wydzielonego i oczywiście bardzo tajnego - jak na standardy Oscorp, a to coś znaczyło - pomieszczenia z odłożonym wyjątkowym sprzętem, Osborn przez moment zabawiał się nawet myślą, iż mógłby wybrać się ku Chinatown... Lecz szybko odrzucił tę opcję. Mimo wszystko nie chciał jeszcze wywoływać konfrontacji. Być może w przyszłości - ale obecnie było na nią o wiele zbyt wcześnie.
Mężczyzna założył ten bardziej dyskretny z przygotowanych przez siebie strojów, mniej przypominający klasyczny kostium z dawnych lat, a bardziej zwykły, lekki pancerz, który sam w sobie nie powinien wywoływać negatywnych skojarzeń. Nie był nawet zielono - fioletowy, tylko czarny, choć z zielonymi elementami. Na glider nie mógł z kolei nic poradzić. Co prawda jego projekt różnił się wizualnie od tego, którego używał jego ojciec, a nawet on sam poprzednim razem, ale ten środek transportu tak czy siak nieodwracalnie wiązał się z Goblinami... Och, mógłby oczywiście przerzucić się na deskę, ale szczerze mówiąc wydawała mu się mniej wygodna. Zwrotna i szybka, jasne, ale nie aż tak pojemna... No i lżejsza, przez co traciła na znaczeniu jako broń sama w sobie. Chociaż nieźle sprawdzała się jako improwizowany miotacz ognia.
Całości dopełniło urządzenie maskujące, niezbędne do dyskretnego opuszczenia Oscorp - i wkrótce potem Harry był gotów do wylotu, na wszelki wypadek wyposażony w swój arsenał, przynajmniej na tyle, na ile pozwalały mu na to kombinezon i glider. Nie planował zaczynać żadnego starcia, ale to nie oznaczało, że nie zamierzał się na nie przygotować. Podejrzewał, że w razie czego będzie w stanie uniknąć robotów, ale odrobinę niepokoiła go opcja, że ktoś mimo wszystko rozpozna w nim Goblina... Nie powinno do tego dojść, nie po takim czasie i zmianach, ale jakoś nie mógł pozbyć się tej myśli. Podejrzewał, że uspokoi się dopiero wtedy, gdy osobiście przekona się o tym, iż były to zbędne i bezpodstawne obawy.

Z/t.